DTH ตอนที่ 81 ข้าเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง

เร็วเกินไป สิ่งต่างๆมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป

มันเร็วซะจนเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทัน
หลินฟานรู้สึกราวกับได้เจอคู่ต่อสู้เมื่อเขาเห็นสีหน้าและท่าทางของพ่อเห็นได้ชัดเลยว่าท่านกําลังมีความสุขหากเขาไปขัดตอนนี้ผลที่ตามมาคงมีแต่หายนะ

แม้ว่าเขาจะต้องการคะแนนความโกรธแต่มันต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์ด้วย

และไม่ใช่เพียงหลิน ฟานเท่านั้นที่ตกใจแม้แต่ซุยหลานก็ยังตกตะลีงกับพฤติกรรมของคุณหนูของเธอ

เธอไม่คิดเลยว่าคุณหนูของเธอจะเป็นฝ่ายรุกและตัดสินใจเหตุการณ์สําคัญในชีวิตตัวเองเสร็จสรรพแบบนี้

“เซียวเอ๋อร์ นับจากนี้พวกเราคือครอบครัวเดียวกันแล้วพ่อของเจ้าเห็นด้วยใช่หรือไม่?” หลินวานยี่ถาม
เขาปรารถนาให้เจ้าเด็กไม่เอาไหนคนนี้แต่งงานอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึง ตอนนั้นเขาก็จะสามารถขจัดความกังวลในใจได้ในที่สุด

หลี่ คือเซียวกล่าวอย่างใจเย็น “แน่นอนว่าท่านพ่อของข้าเห็นด้วย”

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ดี! ข้าคิดว่าเราควรหาฤกษ์งามยามดีเพื่อจัดงานสมรสอย่างยิ่งใหญ่ยิ่งมันใหญ่มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีมากเท่านั้น!” หลินวานยี่ยิ้มเขาตัดสินใจโดยไม่ได้ถามความเห็นของหลินฟานเลยแม้แต่น้อย

หลิน ฟานตะโกนในใจ

“ท่านพ่อ! ไม่ว่ายังไงท่านก็จะไม่ถามความเห็นข้าจริงหรือ?

“แค่ถามว่าข้าเห็นด้วยหรือไม่!การให้ข้าตัดสินใจด้วยตัวเองมันเป็นเรื่องแย่นักหรือไง?

เขามองไปที่โกวชิ ส่วนโกวชก็ทําได้เพียงมองกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ในฐานะที่เป็นแค่คนรับใช้เขาจะมีปัญญาไปช่วยเหลือท่านได้อย่างไร?

ถ้าเขากล้าพูดจริงๆเกรงว่าคงหนีไม่พ้นถูกท่านหัวหน้าตระกูลทุบตีจนตาย

เขาไม่มีทางเลือก

หลิน ฟานไม่สามารถนั่งนิ่งและรอให้ความตายมาเยือนได้ เขาจึงมีควาคิดริ เริ่มที่จะกล่าวแต่เนื่องจากไหวพริบเขาจึงไม่กล้าที่จะแข็งกร้าวมากนัก “ท่านพ่อท่านไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกไปหน่อยหรือ? ข้าและนางไม่รู้จักกันด้วยซ้ําแต่ท่านกลับตัดสินใจเรื่องสําคัญในชีวิตเช่นนี้ไม่ใช่ว่ามันดูเหมือนไม่ใส่ใจไปหน่อยหรือ?”
นี่เป็นการสมคบกันจะต้องเป็นการสมคบกันอย่างแน่นอน

และผู้หญิงคนนี้ก็กําลังวางแผนบางอย่างไว้… ดูเหมือนเธอจะกระตือรือร์นกับมันมากทีเดียว

เขานั้นไม่ใช่คนเย่อหยิ่งแม้ว่าตัวเขาจะเก่งในทุกๆด้าน แต่เขาก็ไม่ยอมตกอยู่ในมือของคนที่เขาไม่ชอบ

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าเห็นด้วยแล้วตั้งแต่เราได้รับจดหมายเรื่องการแต่งงานของข้าจากพ่อหลิน” หลี่จือเซียวกล่าวเธอเรียกเขาว่า “พ่อ”ราวกับพวกเขาคุ้นเคยกันมานาน หากมีคนที่ไม่รู้สถานการณ์และผ่านมาได้ยินเข้าคงคิดว่าหลี่จ่อเซี่ยวมาจากตระกูลหลินไม่ใช้ตระกูลหลี่เป็นแน่

“ดี! ดีมาก! ตั้งแต่นี้ไปเซียวเอ๋อร์จะเป็นลูกสะใภ้ของข้า”หลินวานยี่ยิ้มจากนั้นก็เหล่ตาไปที่หลินฟานสายตาของเขาคมกริบราวกับจะบอกว่าถ้าเจ้ากล้าทําลายสิ่งนี้ข้าจะหักข้าเจ้าซะ

หลิน ฟานตกตะลึง เขาแพ้เร็วเกินไปการต่อสู้ครั้งนี้เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบโต้

ที่สําคัญคือพ่อของเขายืนอยู่อีกฝั่งตั้งแต่แรกทําให้ทําให้อีกฝ่ายมีแต้มต่อแล้วแบบนี้เขาจะเอาอะไรไปสู้?

เขาเสียเปรียบตั้งแต่แรกเพราะความคิดของพ่อของเขาค่อนข้างชัดเจนคืออยากจะให้เขาแต่งงานให้เร็วที่สุด

และตอนนี้ก็มีลูกสะใภ้ที่เขาต้องการมาส่งถึงหน้าประตูแล้วเขาจะยอมทิ้งโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?

“เซียวเอ๋อร์ เจ้าอยากจะแต่งงานเมื่อไหร่?” หลิน วานยถาม

“ข้าจะให้ท่านพ่อตัดสินใจ” หลี่คือเซียวกล่าวเธอไม่ได้จุกจิกกับเรื่องพวกนี้มากนักทุกอย่างจะลงตัวหลังจากแต่งงานและเป้าหมายของเธอก็จะสําเร็จ

หลิน วานยี่ฉีกยิ้มกว้างเขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน

มีไหวพริบและฉลาดมาก

เขารู้สึกพึงพอใจมากขึ้นเรื่อยๆกับหลี่คือเซียวที่กําลังจะกลายมาเป็นลูกสะใภ้ของเขา

“นายท่านทําไมเราไม่ปล่อยให้นายน้อยและคุณหนูหลี่คุยกัน ส่วนเราจะได้ออกไปวางแผนกําหนดวันและเตรียมการ”อาวุโสหวี่กล่าว

เขากลัวว่าเมื่อนายน้อยไม่สามารถทน ได้อีกต่อไป เขาจะเริ่มเปิดสงครามที่นี่ ทันที

“อา” หลิน วานยพยักหน้าแล้วกล่าวเตีอน “ฟานขอให้มีความสุขกับการพูดคุยกับเซียวเอ๋อร์”

จากนั้นเขาก็เข้ามากระซิบที่ข้างหู

“อย่าทําเรื่องไร้สาระพวกนั้นถ้าเจ้ากล้าทําเจ้าตาย”

โอ้พระเจ้า! ท่านกําลังขู่ข้า
ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีถึงทําให้ท่านพ่อมีความสุขและดึงท่านไปอยู่ข้างเธอได้มันทําให้ตอนนี้เขาอยู่ตัวคนเดียวและไม่สามารถสู้กับฝ่ายที่มากกว่าได้

หลิน วานยี่และอาวุโสหลู่เดินออกจากห้องเสียงฝีเท้าของพวกเขาเริ่มเบาจนค่อยๆหายไป

การแสดงออกของหลี่จือเซียวดูไม่แยแสสายตาที่เธอมองมาที่หลินฟานไม่มีความผันผวนใดๆ

“คุณหนูหลี่ เจ้ายอมเยี่ยมมาก”หลินฟานยกนิ้วให้โหดเหี้ยมและเด็ดขาด!มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถกระทําได้การเคลื่อนไหวของเธอทั้งลื่นไหลและไร้ข้อผิดพลาดคนธรรมดาไม่สา มารถต้านทานเธอได้

แต่ถ้าอยากจะให้ตัวข้าหลิน ฟานกัมหัวให้มันคงเป็นยิ่งกว่าฝัน

“จากนี้ไปท่านจะกลายเป็นสามีของข้าดังนั้นท่านควรเรียกข้าว่าเซียวเอ๋อร์”หลี่คือเซียวกล่าว

เธอยังคงทําเช่นนั้นอยู่?

ถ้าเป็นผู้ชายธรรมดาหากได้พบสาวสวยแบบเธอเขาคนนั้นคงไม่สามารถต้านทานได้

แต่หลิน ฟานเป็นใคร?

เขาคือชายผู้กล้าหาญที่จะทําทุกอย่างเพื่ออิสรภาพของตนเขาจะลูกล่อล่วงได้อย่างไร?

“อย่าทําสิ่งที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้นแม้ว่าท่านพ่อของข้าจะเห็นด้วย แต่มันไม่ได้หมายความว่าข้าจะเห็นด้วยการแต่งงานที่ปราศจากความรู้สึกเป็นเพียงการค้าและข้าก็เป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่จะรุนแรงเป็นพิเศษเจ้าก็ระวังไว้ให้ดีก็แล้วกัน”

เนื่องจากพ่อของเขาไม่อยู่ที่นี่ ทําให้หลินฟานผู้ไร้ยางอายกล่าวกับเธออย่างตรงไปตรงมาและทําให้สิ่งต่างๆชัดเจนสําหรับเธอ การจะแต่งงานเข้าตระกูลหลินและผูกมัดเขานั้นเป็นไปไม่ได้

ความโกรธ +13

ซุยหลานโกรธมาก นายน้อยหลินพูดเช่นนี้ได้อย่างไรหากคุณหนูของเธอไม่ต้องการให้ผู้อื่นควบคุมเธอคงไม่มาที่นี่เช่นกัน

“ฮิม” เธอทําหน้ามุ่ยและจ้องไปที่หลินฟานอย่างโกรธเคือง

น่ารัก

โกวชิชําเลืองมองซุยหลานใบหน้ากลมและแดงเล็กน้อยของเธอเป็นแบบที่เขาชอบ

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่านายน้อยกับคุณหนูหลี่จะไม่ถูกกันเขาจึงไม่สามารถดึงนายน้อยลงมาได้

“ชอบใช้ความรุนแรง?” หลี่จือเซียวปอกกล้วยและอ้าปากเล็กน้อยเธอไม่ได้วางแผนจะขัดขวางเขาก่อนจะกลืนกล้วยในคําเดียวจากนั้นด้วยการขยับข้อมือของเธอทําให้เปลือกกล้วยบินออกไป

ปัง!

เปลือกกล้วยราวกับคมมีด มันนั่นและฝังเข้าไปในหิน

หลี จีอเซียวเดินนําซุยหลานออกมาเมื่อถึงประตูเธอจึงหันกลับมาตอบเขาเซียวนซุยหลานออกมาจากนั้นกยการขยับข้อมือเล“ข้าจะรอ”

ภายในห้อง

หลิน ฟานเละโกวชิสับสนเล็กน้อย

“นายน้อย เธอหยิ่งมาก” โกวชิกล่าว

“อา… ข้าเห็นแล้ว เธอทั้งหยิ่งและน่าซึ่งมากการที่จะกลืนกล้วยที่ยาวขนาดนั้นได้ในคําเดียวต้องร้ายกาจมากเป็นแน่!” หลินฟานกลายเป็นเคร่งขรึมราวกับได้พบคู่ต่อสู้

จนถึงตอนนี้

เขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ําว่าทําไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาที่ตระกูลหลิน

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบันตระกูลหลินของเขาก็ไม่ได้มีอะไรที่ควรค่าแก่การวางแผนเพื่อให้ได้มันมา

“ไปหาลูกพี่ลูกน้องของข้ากันเถอะ” หลินฟานกล่าว

ในเวลานี้โจว เชียงเหมายังคงอยู่ในช่วงทําสมาธิอย่างเงียบสงบ

ด้วยจุดสูงสุดของเส้นทางการต่อสู้ขั้นแปดและกําลังจะถึงขั้นเก้า อุปสรรคนี้มันยากที่จะทะลวงผ่านไป

เมื่อมาถึงสถานที่ที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาอาศัยอยู่เขาก็ได้พบกับยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตู

ในขณะที่ยามกําลังจะบอกหลินฟานว่าครูฝึกต้องการอยู่อย่างสันโดษโจวเชียงเหมาก็ได้เดินออกมาราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ

เขายังคงไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้แต่ก็อยู่อีกไม่ไกล

“ลูกพี่ลูกน้อง” หลิน ฟานตะโกน

โจว เชียงเหมาเงยหน้าขึ้นมองลูกพี่ลูกน้องของเขาและรีบเดินเข้าไปหา“ลูกพี่ลูกน้องท่านมาที่นี่ทําไม?”

“เฮ้อ!” หลินฟานถอนหายใจด้วยความรู้สึกขมขื่นและบอกให้ลูกพี่ลูกน้องของเขาทราบว่าเกิดอะไรขึ้น “ลูกพี่ลูกน้องเจ้าคิดว่าข้าควรทําอย่างไรดี?ผู้หญิงคนนี้เตรียมตัวมาดีมากตอนนี้เราต้องหาทางออก

โจว เชียงเหมาตกตะลึงเขาไม่รู้ว่าเขาควรทําอย่างไรดี
เพราะเขารู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่อะไรที่เลวร้าย

แต่ในเมื่อลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่เห็นด้วยเขาก็ต้องยืนอยู่ข้างเขา