นิยาย | Don’t Want To Defy The Heavens DTH ตอนที่ 94 ทําไมถึงมีคนไร้ปราณีเช่นนี้อยู่ได้

การพูดคุยมันจบเร็วเกินไป

ตอนแรกเขาคิดว่าสิ่งนี้จะดําเนินไปถึงตอนกลางคืนและเขาจะมีเวลาร์ดแต้มความโกรธจนถึงตอนนั้น แต่เมื่อดูจากสถาการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

กองทัพโลหิตเงินทนทุกข์ทรมานจากการถูกทรมานด้วยความปรารถนา

มันทั้งแข็งอึดอัดแออัดและเจ็บปวด

เจ้าเด็กนี่มันชั่วร้ายมาก

ถ้าเขาอยู่ที่อื่นพวกเขาคงชักดาบออกมาและฟันเขาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง

สีหน้าของหลิว ชวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ตอนแรกเขายังคงหัวเราะ แต่ตอนนี้เขาไร้ความรู้สึก และไม่มีความผันผวนใดปรากฏให้เห็น

สายตาของเขาเมื่อมองไปทางหลิน ฟานดูไม่เป็นมิตรมากขึ้น

เขาซ่อนมันได้ดีจริงๆ

เขาพบว่าสถาการณ์ของกองทัพโลหิตเงินดูเหมือนจะผิดแปลกไปเล็กน้อยพวกเขาต้องการก่อกบฏร์ไม่? ทําไมถึงทําท่าทางเช่นนั้น? พวกเจ้ากาลังทําให้ข้าขายหน้าดูเหมือนเมื่อกลับไปข้าต้องสั่งสอนพวกเขาเสียหน่อย

กองทัพโลหิตเงินก้มหน้า พวกเขารู้ตัวว่าได้ทําให้กองทัพโลหิตเงินขายน้า

“ท่านพ่อดูพวกเขาสิ พวกเขาไม่สบายรีไม่? อีกอย่างข้าว่าท่ายืนของพวกเขามันก็ดูแปลกๆด้วย” หลิน ฟานชี้ไปที่กองทัพโลหิตเงิน

ความโกรธ +77

ความโกรธ +88

เขาได้แต้มความโกรธเพิ่มอีก 7,588

ให้ตายสิ นี่มันรู้สึกดีชะมัน

สําหรับกองทัพโลหิตเงิน หลิน ฟานจะไม่รู้จริงหรือว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

แล้วทําไมมันถึงเป็นพวกเขาที่ถูกตําหนิ

หากไม่ใช่เพราะเจ้า พวกข้าจะมาตกอยู่ในสภาพนี้งั้นหรือ?
เลวร้ายจริงๆ

การที่พวกเขาใส่ชุดเกราะแล้วต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ใครเล่าจะทนไหว?

หลิน วานยพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด

“สหายหลิน ข้าหวังว่าเจ้าจะลองพิจารณาดูใหม่อีกครั้ง บางครั้งปฏิเสธเร็วเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี” หลิวชวนกล่าว

ภารกิจของเขาในการรับสมัครหลิน วานยี่ล้มเหลว

มันทําให้เขาอารมณ์เสียมาก

สิ่งที่ราชาหรูทงให้ควาสําคัญคือความสามารถส่วนบุคคล ในเมื่อเขาทํางานไม่สําเร็จก็แปลว่าเขาล้มเหลว

หลิน วานยกล่าว “ไม่จําเป็น เจ้าสามารถกลับไปบอกราชาหรูทงได้เลยว่าข้าไม่เห็นด้วย”

ดูเหมือนว่าการเจรจาจะล้มเหลว

หลิน ฟานไม่อยากให้หลิว ชวนไป เพราะถ้าเขาไป กองทัพโลหิตเงินก็ต้องออกไปพร้อมกับเขาด้วย และแหล่งรีดแต้มความโกรธของเขาก็จะหายไป

“ทําไมท่านถึงรีบร้อนขนาดนั้น? อยู่ต่อสักระยะหนึ่งจะเป็นไรไป?” หลินฟานพยายามรั้งเขาไว้

ดีที่สุดถ้พวกเขาไม่จากไปและอยู่ที่เมืองนี้ต่ออีกสักสองสามวัน

ใครจะรู้บางที่พวกเขาอาจพัฒนาความรู้สึกร่วมกันขึ้นมาก็ได้

หลิว ชวนไม่ได้มีความประทับใจที่ดีนักต่อหลิน ฟาน เอาเข้าจริงหากจะกล่าวให้ถูกต้องคือเขาไม่ประทับใจใครสักคนในตระกูลหลินเลยต่างหาก

“ข้ามีเรื่องต้องท่าเลยไม่สามารถอยู่ต่อได้ ลาก่อน” หลิว ชวนคารวะการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันดูไม่อบอุ่นอย่างที่เคยเป็น

ในช่วงเวลาสุดท้ายนี้หลิน ฟานกาลังครุ่นคิดว่าเขาควรจะทําอย่างไรดีถึงจะปิดได้อย่างสวยงาม

ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นไส้กรอกที่อยู่บนพื้น

“งั้นท่านก็นําไส้หรอกเหล่านี้กลับไปให้ราชาหรูทงด้วยสิ ถือซะว่าเป็นของขวัญจากตระกูลหลินของข้า”หลินฟานกล่าว

ความโกรธ +999

ความโกรธของหลิว ชวนพุ่งไปหยุดอยู่ที่ 999 เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการฆ่าหลินฟาน

ไส้กรอก?

เป็นไส้กรอกที่เจ้าทํา?

แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะเชื่อในสิ่งที่หลิน วานยพูด

นับเป็นวิธีการที่ชั่วร้ายนักกับการบดคนที่ราชาหรูทงส่งมาเป็นไส้กรอกกลับไปแบบนี้เยี่ยมเยี่ยมมาก!

หลิว ชวนโบกมือเพื่อบอกให้กองทัพโลหิตเงินขนไส้กรอก จากนั้นเขาก็มองไปยังหลินวานยี่ “สหายหลิน เจ้าและข้าก็เป็นเพื่อนกันมานานดังนั้นเจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้าจะไม่ทําร้ายเจ้า การที่เห็นเจ้าไม่เชื่อใจแบบนี้ทําให้ข้าเสียใจมาก

“สหายหลิว ถ้ำข้าเชื่อเจ้า ข้าก็คงไม่มีตระกูลหลินและลูกชายอย่างที่เป็นอยู่นี้แล้วเจ้าล่ะมีอะไรบ้าง?” หลิน วานยี่ถาม

หลิว ชวนพูดไม่ออกมา

คาถามนี้มันแทงใจดําเขา

“เขาก็ยังมีไอนั่นของเขาอยู่ไง” หลิน ฟานกล่าวอย่างสบายๆ

หลิว ชวนโกรธ

ความโกรธ +777

“เจ้าเด็กไม่เอาไหน เมื่อครู่เจ้าพูดว่ากระไรนะ?” หลิน วานยี่ขมวดคิ้ว

หลิน ฟานกล่าวอย่างไร้เดียงสา “ท่านพ่อ ข้าไม่ได้พูดอะไรสักหน่อยข้าแค่อยากบอกว่าพวกทหารจากกองทัพโลหิตเงินดูเหมือนก่าลังเจ็บปวดมากในตอนที่เหล่าหญิงสาวจากศาลาหงซิ่วเดินผ่านไปข้าสังเกตเห็นว่าเป้าของพวกเขาบวมแถมดวงตาของพวกเขาก็เริ่มแดงก่านั่นทําให้ข้ารู้สึกว่าพวกเขาอยากข่มขืนพวกนาง”

ความโกรธ + 77

ความโกรธ + 88

ความโกรธ + 99

ความโกรธ + 111

บางครั้งก็มีคนแตะร้อยแต้ม ส่วนคนที่เหลือก็ยังคงรักษามาตรฐานเดิมของพวกเขาไว้

ครั้งนี้เขาได้มาอีก 9,056 แต้ม

ระบบสนับสนุนขนาดเล็กเริ่มแสดงความแข็งแกร่งของมัน ที่นี่มีคนเพียงร้อยกว่าลองคิดดสิหากมีหลายพันหรือหลายหมื่นคนมันจะเป็นภาพที่น่าตกใจขนาดไหน

เมื่อถึงตอนนั้นเป็นไปได้มากว่าจะมีการต่อสู้ครั้งใหญ่เกิดขึ้น และเขาคงโดนตัดหัวก่อนจะน่าไปเตะแทนลูกบอล

กองทัพโลหิตเงินโกรธ

เจ้าเด็กนี่กําลังทําให้พวกเขาดูแย่

มันไม่มีที่ว่างตรงเป้าเนื่องจากถูกชุดเกราะคลุมเอาไว้หมด แล้วแบบนี้จะบอกว่าเจ้ามีดวงตาที่มองทะลุไปถึงข้างในได้ยังไง?

แม่ง!

คนที่โกหกหน้าาตายได้นั้นน่ากลัวที่สุด

พวกเขาทั้งหมดจ้องไปที่หลิน ฟานด้วยความโกรธ ตราบใดที่ได้รับคําสั่งพวกเขาคงพุ่งไปสับเจ้าเด็กเวรนี้เป็นคนแรกอย่างแน่นอน

“ดีมากและลาก่อน ข้าจะน่าถ้อยคําทั้งหมดนี้ไปรายงานแก่ราชาหรูทง” หลิวชวนขึ้นหลังม้า“กลับ!”

เสียงกีบม้าดังกึกก้องไม่นานกองทัพก็จากไป

หลิน วานยหรี่ตาและจ้องมองอย่างไร้ความรู้สึกไปยังหลิน ฟาน “เจ้าเด็กไม่เอาไหน ข้าขอถามหน่อยว่าอะไรที่ทําให้เจ้าคิดว่าสามารถพึ่งพาได้จนถึงขั้นกล้าหยิ่งพยองขนาดนี้?”

“ท่านพ่อ แน่นอนว่าต้องเป็นท่านอยู่แล้ว!” หลิน ฟานกล่าว

นี่ไม่ใช่ค่าถามที่ไร้สาระหรอกหรือ?

แน่นอนว่ายังไงเขาก็ต้องพึ่งพาพ่ออยู่แล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อ เขาก็คงไม่กล้าอวดดีถึงขนาดนี้

จากเหตุการณ์นี้ทําให้สิ่งต่างๆชัดเจนขึ้น เนื่องจากอีกฝ่ายไม่กล้าลงมือในทันทีนั่นหมายความว่าสถานการณ์มันคงไม่ง่ายอย่างที่เห็น

นอกจากนี้เขาก็พบว่าการพูดจาดีๆก็ไม่เลวเลยทีเดียว

“อื่ม ดี อย่างน้อยเจ้าก็รู้” หลิน วานยพยักหน้าเห็นด้วยกับคําพูดของเขา

หลิน ฟานมองกองทัพโลหิตเงินที่เคลื่อนตัวไปไกลและรู้สึกเสียใจอย่างที่สุดช่างน่าเสียดายจริงๆที่ไม่สามารถใช้เวลากับพวกเขาได้มากกว่านี้

หากพวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอีกสักสองสามวัน เขาสัญญาเลยว่าจะทําให้กองทัพโลหิตเงินจ่าเขาได้ไม่รู้ลืม

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เสียไปแล้วทําก็ทําได้เพียงปล่อยวาง
ภายในคฤหาสน์

หัวหน้าตระกูลหลี่ไม่สามารถนั่งติดเก้าอี้ได้ เขาไม่ได้สงบเหมือนหลินวานยี่แต่ค่อนข้างตื่นตระหนก

อีกฝ่ายคือราชาหรูทงเชียวนะ

การทําให้ราชาหรูทงขุ่นเคืองนั่นหมายถึงอนาคตที่ยากล่าบาก

“สามี ข้าว่าเราควรไปได้แล้ว ที่นี่มันอันตรายเกินกว่าจะฝากลูกสาวของเราไว้”หลี่หมิงกล่าว

หัวหน้าตระกูลหลี่เห็นด้วย “อม ข้าก็คิดเช่นนั้นเราทําได้เพียงพาลูกสาวของเรากลับส่วนเรื่องการแต่งงานเราคงต้องพิจารณาอย่างถี่ถ้วนเพื่อไม่ให้ไฟกองนี้ลามไปถึงตระกูลหลี่”

เมื่อเจอเหตุกาณ์แบบนี้เป็นธรรมดาที่พวกเขาต้องเอาตัวรอดไว้ก่อน

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะต่อสู้กับราชาหรูทงร่วมกับตระกูลหลิน

การทําแบบนั้นมันไม่ต่างจากร้องขอความตาย
บนถนน

ใบหน้าของหลิว ชวนเย็นชา คนไม่มีสมองอย่างหลิน วานยคงไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร ราชาหรูทงให้ความสําคัญกับเขานั่นเป็นเพราะความสามารถของเขาแต่เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงกล้าต่อต้านราชาหรูทง?

ราชาหรูทงจะต้องเป็นผู้ปกครองโลกได้อย่างแน่นอน

ที่เขาติดตามราชาหรูทงนั่นก็เพื่ออนาคตที่รออยู่ของเขา

และตอนนี้เขาก็อยู่ไม่ไกลจากสิ่งที่เขาต้องการ

เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะอยู่ใต้เพียงคนเดียวและเป็นผู้ที่อยู่สูงกว่าคนนับหมื่น

หลังจากคิดถึงอนาคตที่รออยู่ หลิว ชวนก็ยิ้มออกมา

ทันใดนั้นก็ได้มีร่างหนึ่งปรากฏตัวและหยุดกองทัพโลหิตเงินไว้

“เจ้าเป็นใคร?” หลิว ชวนถาม

นับตั้งแต่วินาทีที่กองทัพโลหิตเงินเข้ามาในเมือง ซูเซียงก็แอบตามอยู่ในเงามืดมาตลอดและเมื่อเห็นว่าโอกาสมาถึงเขาก็ก้าวออกมาแสดงตัวว่าอยากติดตามหลิวชวนเพื่อเข้าร่วมกับราชาหรูทง

“เรียนนายท่าน ข้าน้อยมีชื่อว่า เซียง ข้าชื่นชมท่านมากและต้องการติดตามเคียง ข้างเพื่อรับใช้ท่าน” ซู เซียงคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับก้มหัว

เขาจากเมืองจักรพรรดิและมายังเมืองโหย่วนอกเหนือจากการซ่อนตัวจากอันตรายแล้วเขายังมีความสามารถมากมายที่เขาไม่สามารถแสดงออกมาได้

แต่ตอนนี้โอกาสของเขามาถึงแล้ว

ถ้าเขาสามารถรับใช้ราชาหรูทงได้ เขาเชื่อว่าเขาสามารถทําอะไรบางอย่างได้ด้วยทักษะที่เขามี

“โอ้ เจ้าชื่นชมข่า?” หลิว ชวนมองไปยัง เซียงอย่างสงสัย “งั้นเจ้างั้นรีว่าข้าเป็นใคร?”

ซู เซียงตอบ “เป็นธรรมดาที่ข้าต้องรู้จักท่านหลิว ชวนผู้เป็นที่ปรึกษาระดับสูงของราชาหรูทง ข้าได้ยินเรื่องราวของท่านมานานแล้วจึงต้องการใช้โอกาสนี้ติดตามท่าน”

“เจ้าคิดว่าตัวเองซื่อสัตย์และภักดีรึไม่?” หลิว ชวนถาม

“ค่าสั่งของท่านเป็นดั่งพระราชกฤษฎีกาจากสวรรค์”

“งั้นถ้าเขาสั่งให้เจ้าตาย เจ้าจะยอมรีไม่?” หลิว ชวนถาม

“แน่นอน หากท่านอยากให้ข้าตาย ข้าก็จะทําตามโดยไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว”

สิ้นเสียงของเขา หลิว ชวนก็โยนกริชไปตกลงตรงหน้าซู เซียง “หยิบมันขึ้นมาและแทงท้องของเจ้า”

สีหน้าของซู เซียงไม่เปลี่ยนแปลง เขาหยิบกริชขึ้นมา สูดหายใจเข้าลึกๆและเปล่งเสียงออกมาเบาๆก่อนจะแทงเข้าที่ท้องของเขาความเจ็บปวดทําให้ร่างกายของเขาสั่นแต่เขาก็ไม่แม้แต่จะเปล่งเสียง

“ฮ่าฮาฮา” หลิน ชวนหัวเราะ “โง่ เจ้านี่มันโคตรโง่เลย ข้าบอกให้เจ้าท่าแล้วเจ้าก็ดันทําตามที่ข้าบอก ข้าล่ะอยากรู้จริงๆว่าเจ้าโตมาโง่แบบนี้ได้ยังไง?”

เขาขี่ม้าผ่านซู เซียงโดยไม่สนใจเขา

กองทัพโลหิตเงินผ่านเขาไปและมองเขาอย่างเย็นชา

ไม่ว่าใครต่างก็อยากติดตามหลิว ชวน ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องการมันเป็นได้เพียงแค่ความฝัน

ซู เซียงอดทนต่อความเจ็บปวดและตะโกน “ข้าต้องการติดตามท่านจริงๆแม้ท่านจะทําราวกับข้าเป็นสุนัขข้าก็ยอม”

ไม่มีใครตอบ

สิ่งนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?

ซู เซียงไม่เต็มใจยอมรับ

ไม่นานหลังจากนั้น ทหารคนหนึ่งก็ขี่ม้ามาและกล่าวด้วยท่าทางประชดประชัน“ท่านบอกว่าท่านขาดสุนัขที่เชื่อฟัง หากเจ้าอยากเข้าร่วมจริงๆก็ให้ตามไปส่วนเจ้าจะตายระหว่างทางไม่ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเจ้า”

ซู เซียงจับหน้าท้องของเขาและเดินตามพวกเขาไป

เขาไม่เต็มใจ

เขาต้องการกลับไปที่เมืองจักรพรรดิและทวงคืนทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของเขากลับมา

ดังนั้นราชาหรูทงจึงเป็นโอกาสเดียวของเขา