DTH ตอนที่ 92 ชายคนนี้ผิดปกติเกินไปหน่อยรึเปล่า?

ความโกรธ +22

เอ๊ะ แต้มความโกรธมาจากไหน?

เขายังไม่ได้ทําให้ใครขุ่นเคืองเลยด้วยซ้ํา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นดวงตาของหลิว ชวน เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายกําลัง โกรธและเขาเพียงโดนลากเข้าไปเกี่ยว

บางที่สําหรับหลิว ชวนแล้วเขาคงคิดว่าหลิน วานยี่ไม่กล้าฆ่าทั้งสามคน แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาตายหมดแล้ว

การฆ่าทูตที่ถูกส่งมามันก็ไม่ต่างอะไรกับการดูถูกราชาหรูทง

เขาพูดแบบสบายๆว่าเขาไม่รังเกียจที่จะเห็นศพก็จริง แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเขาอยาก เห็นศพหรอกจริงไหม?

แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ภายนอกของเขาก็ยังคงสงบและมีรอยยิ้มจางๆประดับอยู่

เสแสร้ง

“ท่านพ่อ ข้าว่าชายคนนี้ดูเสแสร้งนิดหน่อย” หลิน ฟานเดินเข้าไปกระซิบที่หูของพ่อ

หลิน วานยี่พยักหน้า

เขาเห็นด้วย

ปรากฏว่าพ่อรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ภาพลักษณ์จอมปลอมนี้สามารถหลอกได้แค่คนโง่ เท่านั้น

เขาไม่รู้ว่าหลิว ชวนได้ยินหรือไม่ แต่ใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงเช่นเดิม

ลูกพี่ลูกน้องหายไปนานมาก ทําไมเขายังไม่กลับมาสักที?

ไม่นานหลังจากนั้นลูกพี่ลูกน้องของเขาก็กลับมาพร้อมกับแท่งไม้บนไหล่ของเขา ที่มีไส้กรอกห้อยอยู่มากมาย ซึ่งมีบางอันที่ถูกมัดติดกับไม้

รูม่านตาของหลิน ฟานหดตัว พร้อมกับนิ้วที่สั่นเทา

ด้วยเหตุผลบางอย่างจู่ๆเขาก็รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

เมื่อวานเขาแค่พูดเล่นเท่านั้น

มันจะไปมีคนที่โหดร้ายถึงขนาดเปลี่ยนคนเป็นไส้กรอกได้ยังไง?

ลูกพี่ลูกน้อง เขาคงไม่…

โอ้พระเจ้า!

มีโอกาส มันมีโอกาสที่เขาจะทําแบบนั้นจริงๆ!

แต่เขายังมีความหวัง ความหวังที่ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะไม่พบศพ

“ลูกพี่ลูกน้อง ข้ามาแล้ว” โจว เชียงเหมากล่าว

ตอนแรกเขาหนักใจมากเมื่อได้ยินลูกพี่ลูกน้องบอกให้เขาไปนามาศพ แต่เขาจะ ไปหาพวกมันจากที่ไหน? ก็ในเมื่อเขาน่าพวกมันไปทําไส้กรอกหมดแล้ว อย่างดีที่สุด เขาก็ทําได้แค่เรียงไส้กรอกให้เป็นรูปคนเท่านั้น

หลิว ชวนถอนหายใจ “ข้าไม่ได้กินไส้กรอกมานานแล้ว สหายหลิน ข้าจาได้ว่า ทักษะการทําไส้กรอกของแม่เจ้ายอดเยี่ยมมาก หลังจากกินมันในวันนั้น รสชาติขอ งมันก็ยังคงประทับใจข้าจนถึงทุกวันนี้ สหายหลิน หากเจ้าไม่ติดอะไร งั้นข้าก็ขอลองดูเสียหน่อยจะได้รู้ว่าเจ้านั้นได้รับสืบทอดมาสักแค่ไหน”

พูดจบเขาก็หยิบไส้กรอกและกัดเข้าไปทันที

หลิน ฟานต้องการหยุดเขา แต่มันก็สายเกินไป และเนื่องจากปากของอีกฝ่ายใหญ่ มาก เขาจึงกัดมันเข้าไปเกือบทั้งหมดในค่าเดียว เขาหลับตาก่อนจะค่อยๆเคี้ยวเพื่อ หวนนึกถึงอดีต

“อืม”

“เนื้อสดและเคี้ยวหนึบ”

“แค่ก แค่ก!” หลิว ชวนไอและพ่นเศษชิ้นส่วนออกมา “สหายหลิน ทําไมเจ้าไม่ รอบคอบเลย? ดูเหมือนเจ้าจะยังเอากระดูกออกไม่หมด”

หลิน ฟานอ้าปากค้างขณะมองไปยังหลิว ชวนอย่างตะลึงงัน

เชี่ย!

ชายคนนี้รู้แต่วิธีกินรีไง?

ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เขาบอกว่าต้องการเห็นศพ? แล้วทําไมเขาถึงได้กินไส้กรอก ทันทีที่เห็นกัน?

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าลูกพี่ลูกน้องก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ช่างเป็นคนที่โห ดร้ายเสียจริง

หลิว ชวนเช็ดคราบน้ํามันที่มุมปากของเขา “เอาล่ะ ศพอยู่ที่ไหน?”

หลิน วานยี่เหมือนจะรู้สึกบางอย่างและมองไปยังลูกชายของเขา หลิน ฟานพยักหน้าเงียบ ๆ ราวกับเขายอมรับ

โจว เชียงเหมาถอดไม้และยื่นให้หลิว ชวน

หลิว ชวนขมวดคิ้ว “สิ่งที่ข้าต้องการคือศพ ทําไมเจ้าถึงส่ง…”

ก่อนจะพูดจบ ล่าคอของหลิวชวนก็รู้สึกราวกับถูกบีบรัด ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และมองไปยังหลินวานยี่อย่างไม่เชื่อ

“อยู่ตรงหน้าแล้ว”โจว เชียงเหมากล่าว

หลังจากส่งไส้กรอกที่ทําจากศพไปให้หลิว ชวนแล้ว เขาก็ถอยห่างออกไปทันที แม้แต่เขาก็ยังรู้ว่าชายตรงหน้าผิดปกติและน่าหวาดกลัวเกินไป

โอก!

หลิว ชวนก้มศีรษะลงและใช้นิ้วล้วงคอบังคับตัวเองให้อาเจียน

กองทัพโลหิตเงินที่อยู่ข้างหลังเขาสั่นสะท้าน พวกเขาชักดาบออกมาและเตรียม พร้อมสําหรับการต่อสู้ที่กําลังจะเกิดขึ้น

หลิน ฟานสับสนเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะนําศพพวกนั้นไป ทําไส้กรอกจริงๆ

เขารีบดึงลูกพี่ลูกน้องออกไปด้านข้างทันที

“ลูกพี่ลูกน้อง นี่เจ้าทําอย่างนั้นจริงๆเหรอ?”

โจว เชียงเหมาทําตัวไม่ถูกและตอบกลับอย่างซื่อๆ “ลูกพี่ลูกน้อง ข้าทําทุกอย่าง ตามที่ท่านบอก”

หลิน ฟานพูดไม่ออก

ครั้งนี้เขาหมดค่าพูด หมดคําพูดจริงๆ

เขาคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะไม่ทําเรื่องโหดร้ายแบบนั้น แต่เขากลับทําจริงๆ

คงไม่ใช่ว่าเขาหายไปทําเจ้าสิ่งนี้ทั้งคืน?

“สหายหลิวอย่าคิดมาก ข้าเป็นคนทําไส้กรอกเหล่านี้ด้วยตัวเอง ส่วนศพทั้งสามนั้น ถูกข้าโยนเข้าไปในป่าเขตชานเมืองด้านตะวันออก บางทีตอนนี้ปีศาจหยินอาจกินพ วกมันไปแล้วก็ได้” หลิน วานยี่กล่าว

เขาคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าเด็กไม่เอาไหนของเขาจะโหดร้ายถึงขนาดเปลี่ยนคนให้ เป็นไส้กรอกได้

ทําไมก่อนหน้านี้เขาถึงไม่สังเกตเลย?

“ไม่เป็นไร ข้าแครีบกินไปหน่อยเลยสําลัก” หลิว ชวนยิ้ม

มันเป็นรอยยิ้มที่ดูน่าอึดอัด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

ความโกรธ +999

ในตอนนั้นเองหลิน ฟานก็พบว่ามันค่อนข้างแปลก ทําไมเขาถึงได้รับแต้มความโกรธมามากมายนัก?

เขาจึงหันไปมองหลิว ชวนที่กําลังยิ้มให้เขา เขาไม่เห็นความโกรธใดปรากฏบนใบ หน้าของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามไม่นานความเย็นก็แล่นไปทั่วกระดูกสันหลังของเขา

ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ภายนอกของเขาอาจก่าลังยิ้มอยู่ก็จริง แต่ด้วยความโกรธที่ พุ่งไปถึงระดับนั้น บางทีเขาอาจต้องการฆ่าเขาเลยด้วยซ้ํา

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า

แม้ข้าจะบอกให้ลูกพี่ลูกน้องทําไส้กรอก แต่คนที่ท่ามันไม่ใช่ข้าสักหน่อย ถ้าจะ โกรธก็ควรไปโกรธลูกพี่ลูกน้องของข้าที่ทําขั้นตอนสุดท้ายโน้น

“เชิญสหายหลิวเข้ามาข้างใน” หลิน วานยกล่าว

เขารู้ว่าสิ่งต่างๆ จะไม่จบลงง่ายๆ

หลิว ชวนในตอนนี้ไม่ใช่ หลิว ชวนที่เขารู้จักในอดีตอีกต่อไป

สุดท้ายเวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากรับใช้เคียงข้างราชาหรูทงมาหลายสิบปี เขาไม่กล้าจีน ตนาการเลยว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน

หลิน ฟานไม่ได้ตามไป

แม้เขาจะเข้าไปมันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

อีกอย่างหากพ่อของเขากําลังจะคุยเรื่องสําคัญ มีหรือที่พ่อจะยอมให้เขาเข้าไป ด้วย

เพื่อให้เขาไปเยาะเย้ยอีกฝ่าย?

หยุดฝัน

พ่อจะตีเขาให้ตายแทนสิไม่ว่า

อย่างไรก็ตามเขาสามารถหันไปสนใจพวกทหารเกราะเงินอยู่ข้างนอกแทนได้

เขาดึงลูกพี่ลูกน้องมาข้างๆ “ลูกพี่ลูกน้อง เจ้าคิดอย่างไร?”

เขาไม่เข้าใจจริงๆ

การที่ลูกพี่ลูกน้องสามารถฝึกฝนจนถึงระดับนี้ได้แสดงว่าเขาไม่โง่อย่างแน่นอน แล้วทําไมเขาถึงทําทุกอย่างที่เขาบอกให้ทํา?

“ลูกพี่ลูกน้อง ข้าไม่ได้คิดอะไร” โจว เชียงเหมาสับสน

เขาไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องกาลังพูดถึงเรื่องอะไร

หลิน ฟานไม่รู้จะตอบอย่างไร

ดูเหมือนในอนาคตเขาต้องใส่ใจกับค่าพูดของตัวเองให้มากขึ้น

มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

แต่สําหรับตอนนี้เขาจะลืมมันไปก่อน

หลิน ฟานมองไปยังเหล่าทหาร เกราะที่พวกเขาสวมใส่นั้นป้องกันได้อย่างดีเยี่ยม มันครอบคลุมทุกส่วนของร่างกาย

หากพวกเขาเข้าไปในสนามรบ พวกเขาคงจะอยู่ยงคงกระพัน แม้แต่ดาบก็ไม่สา มารถทําลายมันได้

“วันนี้มันร้อนมาก พวกเจ้าไม่คิดงั้นเหรอ?” หลิน ฟานถาม

ไม่มีใครสนใจเขา

เฮ้!

พวกเขาเย็นชามาก

แน่นอนว่าเขาจะไม่ชี้หน้าอีกฝ่ายและบอกว่าพวกเขาเป็นขยะอย่างแน่นอน เพราะ ถึงอย่างไรสถาการณ์ตอนนี้มันก็กําลังตรึงเครียด หากเขาทําอะไรที่มันชัดเจนเกินไป เกรงว่ามันจะส่งผลให้เกิดการต่อสู้ขึ้น

เขาไม่อยากเป็นคนเริ่มพายุลูกนี้

“โกวชิ เจ้ามานี่หน่อย” หลิน ฟานกระซิบข้างหูโกวชิก่อนจะตบไหล่ของเขา “เจ้า ไปทําตามที่ข้าบอกว่าไว้ ยิ่งเร็วยิ่งดี”

โกวชิสับสน แต่เขาก็ยังออกไปทําในสิ่งที่นายน้อยของเขาสั่ง

ภายในห้องอ่านหนังสือ

“สหายหลิน ข้ากับเจ้าก็รู้จักกันมานาน ดังนั้นข้าขอแนะนําว่าเจ้าอย่าทําเรื่องโง่ๆ เลยเสียจะดีกว่า” หลิว ชวนกล่าว

หลิน วานไม่ตอบและถามกลับ “สหายหลิว นี่เจ้ากําลังแนะนําข้า?”

“ฮ่าฮา” หลิว ชวนยิ้ม “สหายหลินมีฝีมือ แต่ดันมาซ่อนตัวอยู่ในมุมเล็กๆเช่นนี้ เจ้า ไม่คิดว่านั่นจะทําให้พรสวรรค์ของเจ้าเสียเปล่าไปหน่อยงั้นหรือ มีเพียงการติดตามราชาหว่างเท่านั้น เจ้าถึงจะสามารถใช้พรสวรรค์ที่เจ้ามีทําบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องขอขอบคุณสําหรับคําแนะนําของเจ้า แต่ตัวข้านั้นไม่ชื่นชอบ กบฏ นอกจากนี้ วิสัยทัศน์ของราชาหรูทงก็คับแคบเกินไป เขานั้นไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้น” หลิน วานยี่กล่าว

“เฮ้อ เมื่อก่อนเคยเป็นคนดีมากแท้ๆ ทําไมถึงโตมากลายเป็นขยะแบบนี้ได้?”

คนที่เขากําลังพูดถึงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลิว ชวน

“สหายหลิน เจ้าไม่รู้ว่าอะไรดีต่อตัวเจ้า ก่อนนี้ข้าต้องพูดถึงความดีของเจ้าให้ราชา หวี่ทงฟังไปตั้งมากมายเพื่อให้เจ้าได้รับโอกาสนี้” สีหน้าของหลิว ชวนยังคงสงบ แต่น้ําเสียงของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

หลิน วานยี่ยิ้ม

น่าเวทนานัก

เฮ้อ

มันก็เปรียบได้กับการทะเลาะวิวาทระหว่างเด็ก แต่สุดท้ายเขาก็ดึงผู้ใหญ่เข้ามาช่วยเพียงเพื่อต้องการชนะ