นิยาย | Don’t Want To Defy The Heavens

DTH ตอนที่ 83 ท่านพ่อท่านคิดว่าข้าโง่งั้นรี?

ทําเกินไป ครั้งนี้เจ้าทํามากเกินไป

ใครมันเป็นคนทําสิ่งนี้กัน? ไม่ว่ายังไงมันก็มากเกินไป

เปลื้องผ้าเขาให้เปลือยเปล่าและโยนเขาลงบนเตียงของอีกฝ่าย เมื่อดูจากสถานการณ์แล้วนางก็คงถูกทําให้ หมดสติและพาตัวมาเช่นกัน จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็นอนอยู่ด้วยกันจนถึงเช้า

แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะทนไหว

อย่างไรก็ตามคะแนนความโกรธที่ได้มาก็ถือเป็นสิ่งที่ดี แม้เขาจะถูกไล่ล่าก็ตาม

ส่วนหลี่ จือเซียวจะกล้าแทงเขาหรือไม่นั้น?

ไม่ต้องคิดก็บอกได้เลยว่านางไม่กล้าแต่ถ้าหากเขาถูกจับได้ขึ้นมาก็คงไม่พ้น ต้องทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดไม่น้อยเป็นแน่

ฉะนั้นจะดีที่สุดหากเขาวิ่งไปให้ไกลจากนาง

หึม คนที่อยู่ข้างหน้านั่นมันลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่ใช่หรือ? เขาหยุดวิ่งก่อนที่จะชะลอตัวลงช้าๆแล้วเดินอย่างใจ เย็น “ลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงคนนั้นต้องการฆ่าข้าหยุดนาง”

ต่อหน้าลูกพี่ลูกน้องเขาก็ต้องสงบ เป็นธรรมดา ก็ในเมื่อมีคนที่แข็งแกร่งอยู่ ข้างๆแล้วเขาจะต้องกลัวอะไรอีก?

โจว เชียงเหมาตะลึงและรู้สึกผิดเล็กๆอยู่ภายใน

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือสิ่งที่เขาทําร่วมกับลุงของเขาการที่เห็นว่าลูกพี่ลูกน้องถูกไล่ล่าและถูกทําร้ายก็เป็นสิ่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว

ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่เพื่อปกป้องลูกพี่ลูกน้องของเขาในกรณีที่หากมีอะไรผิดพลาดเขาจะได้แก้ไขได้ทันท่วงที

และมันก็เป็นเหตุผลที่ว่าทําไมเขาถึงซ่อนตัวอยู่ในความมืดและเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไรก็ตามเนื่องจากลูกพี่ลูกนองตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เขาจึงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและปรากฏตัวออก
มา

“ลูกพี่ลูกน้อง ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” โจวเชียงเหมาถาม

หลิน ฟานพูดอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไรแต่เมื่อคืนลูกพี่ลูกน้องของเจ้าถูกผู้หญิง คนนี้ทําให้แปดเปื้อนเจ้ารู้ไหมว่าเป็นฝีมือของใคร?”

“ข้าไม่รู้” โจว เชียงเหมาไม่ยอมรับแน่ ว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพราะ ถ้าลูกพี่ลูกน้องของเขาเขาคงจะผิดหวังในตัวเขามาก

หลี จือเซียวพุ่งเข้ามาอย่างโกรธเกรี้ยวจากมุมหนึ่งและถูกหยุดโดยโจวเชียงเหมา

“ลูกพี่ลูกน้องถ้ามีอะไรก็พูดกันดีๆอย่าถึงกับขั้นใช้อาวุธเลยหากมีคนบาดเจ็บขึ้นมามันจะแย่เอา” โจวเชียงเหมาปลอบ

คนหนึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาและอีกคนก็เป็นลูกพี่ลูกน้องเช่นกันแล้วแบบนี้เขาควรจะทําเช่นไรดี?

มันค่อนข้างซับซ้อน

เป็นไปได้ไหมที่เขาจะเอาชนะนาง? แน่นอนว่าได้แต่ถ้าหากเขาทําอย่างนั้นจริงเขาจะไม่โดนท่านลุงลากเข้าไปคุยในห้องมืดหรอกหรือ?

“ลูกพี่ลูกน้อง เจ้ากําลังพูดเรื่องอะไรกันนางไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าเสียห น่อย เอาชนะนางซะ” หลินฟานรู้สึกผิดหวังกับลูกพี่ลูกน้องของเขา แม้แต่วิธีที่เขาเรียกนางก็เปลี่ยนไป

อย่าพึงตกใจ และรีบวิ่งเข้ามาหาลูกพี่ลูกน้องของข้าเขาจะได้ทุบตีเจ้าส่วนข้าจะพักผ่อนอยู่ด้านข้าง

หลี คือเซี่ยวหยุด ใบหน้าของนางยังคงน่าเกลียดแน่นอนว่านางไม่กล้าแทงเขาและอย่างมากที่สุดก็แค่ทุบตีเขาเท่านั้น แต่ความโกรธที่อยู่ในใจทําให้นางหุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะ

อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆจะต้องไม่จบลงเพียงแค่นี้

ความโกรธ +333

“ลูกพี่ลูกน้องเมื่อคืนมีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือไม่?” โจวเชียงเหมาถาม

“จะมีหรือไม่มีแล้วมันแตกต่างกันอย่างไร?” สิ่งที่หลินฟานคิดในตอนนี้คือ กําจัดผู้หญิงคนนี้ให้พ้นทาง และให้นางรีบออกจากตระกูลหลินของเขาไปเพราะที่แห่งนี้ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้ามา
ได้

เขากําลังเพลิดเพลินกับการได้ใช้ชีวิตในแบบนายน้อยแล้วตอนนี้ล่ะ? จู่ๆเขาก็มีภรรยาแน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้

ที่เขาจะเห็นด้วยกับการแต่งงานเว้นแต่เขาจะไม่มีสมอง

โจว เชียงเหมาพูดอย่างเคร่งขรึม “แน่นอนว่าต่าง ถ้ามันมีบางสิ่งเกิดขึ้นจริง ข้าก็คงไม่สามารถแตะต้องนางได้มิเช่นนั้นมันจะไม่แย่เอาหรือหากข้าทําร้ายหลานของข้าขึ้นมา?”

แม่ง!

สมองของเจ้าทํามาจากอะไรกัน? มันต้องพิเศษมากแน่ถึงคิดเรื่องแบบนี้ได้

“คุณหนู! ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ในตอนนั้นมันเป็นซุยหลานที่วิ่งเข้ามาเมื่อนางเห็นคุณหนูของนางถือหอกราวกับว่านางกําลังจะฆ่านายน้อยหลินนางจึงถามออกมาด้วยความกังวล

หลี คือเซียวครู่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งและหายใจเข้าลึกๆ“ข้าไม่เป็นไร”

เมื่อนางกล่าวจบ นางก็จ้องไปที่หลินฟานก่อนจะหันกลับและจากไป

ไม่ไกลจากนั้นมีสองร่างซ่อนอยู่เพื่อสังเกตสถานการณ์

“เกิดอะไรขึ้น? แล้วเชียงเหมาจะออกมาทําไม?” หลินวานไม่พอใจเล็กน้อยในความคิดของเขาหนุ่มสาวทั้งสองควรจะต่อสู้กันอย่างดุเดือดแม้ว่าตระกูลหลินจะถูกทําลายไปครึ่งหนึ่งเขาก็ ไม่มีปัญหา

การตบตีกันคือความรัก! การดุด่าคือเสน่หา! หากพวกเขาไม่ทะเลาะหรือดด่ากันเสียบ้างความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็จะไม่เติบโต
“นายท่านนายน้อยของเราเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณหนูหลี่ฉะนั้นมันคงจะแย่ไม่น้อยหากเขาได้รับบาดเจ็บการออกมาของเชียงเหมาจึงนับว่าเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า”อาวุโสหวี่กล่าว

เขาไม่คิดเลยว่าหลังจากผ่านมานานท่านหัวหน้าตระกูลคนนี้ก็ยังคงชอบ สร้างปัญหาเหมือนเดิม

โดยคราวนี้เป้าหมายของเขาเป็นนายน้อย

มันทําให้เขาต้องสวดภาวนาให้นายน้อยเพื่อหวังว่าเขาจะสามารถทนและผ่า นมันไปได้

“ถ้าเขาบาดเจ็บแล้วมันทําไมกัน?ความเข้มแข็งและความเจริญของตระกูลไม่ได้ขึ้นอยู่กับฝ่ายชายเท่านั้นแต่ยังขึ้นอยู่กับฝ่ายหญิงด้วย หากฝ่ายหญิงไม่แข็งแกร่งพอตระกูลก็ล่มจมได้เช่นกัน” หลินวานยกล่าวด้วยน้ําเสียงที่เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์

อาวุโสหวุ่มองไปเจ้านายของตน

ดูเหมือนว่าในอดีตท่านหัวหน้าตระกูลก็เคยถูกกดขี่มาก่อนเช่นกัน

หลิน ฟานครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพบว่ามันค่อนข้างแปลก

ถ้าเป็นมือสังหารมันคงไม่ส่งเขามาที่นี่แน่และหลักฐานทั้งหมกมันก็ชี้ให้เห็นว่าสิ่งนี้จะต้องกระทําโดยครอบครัวของเขาเองและคนที่รอคอยเรื่องนี้มากที่สุดคงหนีไม่พ้นพ่อของเขาหากไม่ใช่เขาแล้วมันจะเป็นใครไปได้อีก?

“ลูกพี่ลูกน้องท่านกําลังคิดอะไรอยู่?ตอนนี้นางกลับไปแล้ว”โจว เชียงเหมากล่าว

“ข้ากําลังคิดอยู่ว่าใครมันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”หลินฟานกล่าว

โจว เชียงเหมาตัวสั่น เขาทั้งกังวลและกลัวว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะเจออะไรบางอย่าง “ลูกพี่ลูกน้องท่านคิดว่าเป็นใคร?”

หลินฟานโบกมือ “ข้าจะไปหาพ่อของข้า”

เดิมที่โจวเชียงเหมาต้องการเกลี่ยกล่อมลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่ให้ทําเช่นนั้นแต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็เดินจากไปไกลแล้วเขาตบหน้าตัวเองด้วยความตื่นตระหนกได้โปรดอย่าสังเกตเห็นเลยว่าข้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้! ข้าบริสุทธิ์ข้าทําทุกอย่างไปเพราะถูกท่านลุงบังคับ!

ลูกพี่ลูกน้องข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจห้องศึกษา

“ท่านพ่อ ข้ามีบางอย่างอยากจะถามท่าน” หลินฟานกล่าวขณะที่ยืนอยู่ข้างนอก

“เข้ามา” หลิน วานวางหนังสือในมือของเขาลงอย่างใจเย็นจากนั้นเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินฟาน“มีอะไร?”

“ท่านพ่อ เมื่อคืนท่านทําให้ข้าสลบและส่งข้าไปที่ห้องของผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะเปลื้องผ้าข้าใช่หรือไม่?” หลินฟานกล่าวเข้าประเด็น

เขารู้สึกว่านอกจากพ่อของเขาแล้วก็ไม่มีใครสามารถทําเรื่องแบบนี้ได้งอน

หลิน วานยฉงน “เจ้ากําลังพูดเรื่องอะไรกัน? ข้าไม่เข้าใจเลยสักนิด”

เขากําลังเสแสรั้ง

งั้นก็เชิญเสแสรั้งต่อไป

เขาทําตัวเหมือนไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเกิดอะไรขึ้น

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น บุตรชายคนนี้ของท่านก็จะช่วยให้ท่านจําได้เองว่าเมื่อคืน เป็นฝีมือของท่านหรือไม่”หลินฟานอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน

สิ้นเสียงของเขา

หลิน วานยก็ถอนหายใจออกมา “เฮ้อข้าไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วมันจะเกิดขึ้น”

เขากล่าวต่อ “ฟาน เจ้าไม่ต้องอธิบายแล้วข้าจะบอกเจ้าเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อตอนเจ้ายังเด็กตอนนั้นเจ้าป่วยด้วยโรคบางอย่าง ทําให้ข้าต้องพยายามหาหมอที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก แต่หมอทุก คนต่างก็หมดหนทางและพวกเขาก็ยัง บอกอีกว่าสาเหตุของอาการป่วยของเจ้าเกิดจากหญิงสาวที่อยู่รอบตัวเจ้าในทุกครั้งที่เจ้าหลับเจ้าจะมุ่งหน้าไปที่ห้องของหญิงสาวอย่างไม่สามารถควบคุมได้และปลดปล่อยพลังหยางบริสุทธิ์ของ
เจ้า”

“เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์นั้นข้าจึงไล่สาวใช้ทั้งหมดออก”

เมื่อกล่าวจบหลิน วานยก็ส่ายหัวและถอนหายใจเขาเหมือนคนหมดหนทาง

หลิน ฟานตกตะลึงโดยสมบูรณ์

ท่านพ่อ นี่ท่านจะโกหกโดยไม่กระพริบตาเลยงั้นรึ?

เห็นได้ชัดเลยว่านี่ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงแต่เขาพูดออกมาราวกับเป็นเรื่องจริง

“ท่านพ่อ ท่านคิดว่าข้าโง่งั้นหรือ?” หลินฟานถาม

เขาเชื่อว่าเขาจะต้องถูกมองเป็นคนโง่แน่หากไม่แล้วเขาจะสร้างเรื่องโกหกปลอมๆเช่นนี้ขึ้นมางั้นหรือ?

หลิน วานยกล่าวอย่างใจเย็น “ฟานพ่อยังไม่ได้พูดเลยสักคําว่าเจ้าเป็นคนโง่เป็นเจ้าที่พูดออกมาเอง”

โห

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถถามอะไรได้เลยอย่างไรก็ตามมันก็ยิ่งทําให้เขามั่นใจมากขึ้นว่ามันเป็นฝีมือของพ่อของ เขา

เพราะในที่นี้มันไม่มีใครที่ทําแบบนี้ได้อีกแล้วนอกจากเขา