“ลดความซับซ้อน” ของสัตว์อาคมเป็นคาถาที่จางลี่เฉินได้รับมาจากการขึ้นเป็นพ่อมดระดับห้า มันไม่ใช่สิ่งที่จะมีประสิทธิภาพไปได้ตลอดเมื่อร่ายคาถาแต่จะต้องทำการร่ายใหม่ทุก ๆ ห้าวันเพื่อให้มีผลบังคับใช้อย่างต่อเนื่อง

 

หลังจากที่เขาร่าย “ลดความซับซ้อน” ภายในสำนักงานโรงฆ่าสัตว์ LS แห่งใหม่แล้วนั้นเขาก็จะสามารถสั่งการสัตว์อาคมของเขาให้เคลื่อนไหวผ่านทางความคิดได้ เมื่อเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาเปิดคอมพิวเตอร์และป้อนรหัสผ่านเพื่อเข้าสู่ระบบการจัดการการควบคุมระยะไกลของโรงงาน ทำการเปิดท่อซากขยะส่งออกที่ร่องลึกอยู่ใต้โรงฆ่าสัตว์ที่เชื่อต่อไปจนถึงมหาสมุทรแอตแลนติก

 

ทันทีที่จางลี่เฉินกดปุ่มบนคีย์บอร์ด ในทะเลตื้นที่มีความสูงหลายสิบเมตรด้านนอกชายฝั่งมหาสมุทรก็มีโลหะสีดำแนวนอนที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณยี่สิบเมตรคลายเกลียวยื่นออกทะเลช้า ๆ

 

ในเวลาเดียวกัน ใต้ทะเลลึกได้มีสัตว์ขนาดยักษ์ที่มีความยาวกว่าห้าสิบเมตรค่อย ๆ ขึ้นมายังด้านบนเหนือน้ำด้วยการพายแขนและขาของมัน มันว่ายข้ามทะเลอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไปยังด้านในท่อหนาที่ปิดผนึกโดยฝาครอบโลหะสีดำที่ตอนนี้ได้รับการคลายเกลียวออกอย่างสมบูรณ์

 

หลังจากควบคุมให้โครโคดราก้อนไปที่ปากทางเข้าใต้ดินที่เชื่อมจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปยังใต้โรงงานฆ่าสัตว์เสร็จแล้วจางลี่เฉินก็สั่งปิดท่อผ่านทางคอมพิวเตอร์อีกครั้ง เขาสั่งให้สัตว์อาคมเปิดปากของมันให้กว้าง ๆ และค้างอยู่ภายในท่ออย่างนั้น

 

เมื่อโรงฆ่าสัตว์มีการดำเนินการตลอดทั้งวันทั้งคืน ภายในวันที่สาม อวัยวะภายในและเลือดของสัตว์ก็ได้สะสมอยู่ในท่อระบายเศษขยะที่มีความลึกห้าสิบเมตรและความกว้างมากกว่าหนึ่งร้อยเมตรที่เชื่อมต่อถึงฐานของพื้นซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเริ่มล้นจนพุ่งเข้าไปในท่อที่ตรงไปยังมหาสมุทร

 

หลังจากเลือดที่ดูเหมือนแม่น้ำสีแดงพร้อมกับอวัยวะภายในต่าง ๆ ไหลลงสู่ท่อในไม่ช้ามันก็หายเข้าไปในปากที่เปิดกว้างของโครโคดราก้อนซึ่งหมายความว่าตราบใดที่ยังมีสัตว์อาคมอยู่ที่นี่ การจัดการขยะของโรงฆ่าสัตว์ LS แห่งใหม่นี้จะไม่มีวันที่ขยะถูกเติมเต็มจนล้นท่อได้เป็นอันขาด

 

สถานการณ์ดังกล่าวเป็นไปอย่างที่จางลี่เฉินเคยคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้ว เมื่อคาถา “ลดความซับซ้อน” มีผลบังคับใช้เขาจะรู้สึกว่าทุกอย่างได้ดำเนินการตามสิ่งที่เขาจินตนาการ

 

ชายหนุ่มผู้กำลังรับประทานอาหารกลางวันที่บ้านถอนหายใจออกมาอย่างเงียบ ๆแล้วเอ่ยถามแม่ของเขาไปว่า “แม่ วันหยุดฤดูร้อนนี้ขอผมไปฮาวายจะได้ไหมครับ?”

 

“ฮาวาย? โอ้! นั่นเป็นเป้าหมายสำหรับการพักผ่อนที่ดีที่สุดสำหรับวันหยุดช่วงฤดูร้อนเลยล่ะ!  อาบแดดที่ชายหาด สาว ๆ ที่เดินผ่านไปมาด้วยชุดบิกินี่ … ฉันหมายถึงกีฬาทางน้ำเพื่อสุขภาพนั่นไงล่ะ! พ่อ ป้าลิลี่ ผมคิดว่าความคิดของจางลี่เฉินเขาดีมาก ๆ …”

 

“ใช่จ้ะ เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ! แต่แรนดี้ อย่าลืมนะว่าเธอยังต้องฝึกซ้อมกับทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัย…”

 

“การฝึกซ้อมใช้เวลาแค่หนึ่งเดือนครึ่ง! หนึ่งเดือนครึ่งเท่านั้น! ผมยังมีวันหยุดอีกเกือบครึ่งสำหรับวันหยุดพักผ่อน…”

 

“ถูกต้อง! นั่นเป็นเหตุผลที่พ่อได้ซื้อตั๋วรถไฟไว้ให้สำหรับทุกคน! เกือบสองปีแล้วที่ทุกคนได้เจอคุณปู่คุณย่าท่านครั้งสุดท้าย ด้วยเหตุนี้พวกลูก ๆ จึงต้องใช้เวลาสองถึงสามสัปดาห์สำหรับวันหยุดฤดูร้อนนี้ที่เมืองเอจ! ที่นั่นเองก็มีชายหาดที่สวยงามเช่นกัน! สำหรับลี่เฉินแล้วการที่เธอมาอยู่ประเทศนี้ได้ไม่ถึงปีจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะอยากไปฮาวายที่มีชื่อเสียงระดับโลกในช่วงวันหยุดฤดูร้อน” ลาวีนมองคนรักที่อยู่ข้าง ๆ เขาก่อนจะพูดว่า “ลิลี่ คุณก็รู้ใช่ไหมว่าที่นิวยอร์กจะมีอาชญากรรมเพิ่มขึ้นมากในช่วงฤดูร้อน ดังนั้นผมจึงไม่สามารถลางานได้เลย ทำไมคุณไม่ไปฮาวายกับลี่เฉินเขาเสียล่ะ?”

 

“อะไรกัน?! นี่มันไม่ยุติธรรมเลยนะพ่อ! พ่ออยากให้ผมไปวิ่งเล่นที่ชายหาดในรัฐนิวเจอร์ซีย์? อย่างดีผมก็อาจได้ไปเล่นที่ท่าเรือนิวยอร์กบ้างแต่ทำไมลี่เฉินถึงได้ไปฮาวายแต่พวกเรากลับ…” แรนดี้ร้องเรียนขึ้นมาในทันใดจากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าจางลี่เฉินไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับตระกูลลาวีนแต่อย่างใดซึ่งนั่นอาจทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจถ้าเขาได้ไปที่นิวเจอร์ซีย์ด้วยกันเขาจึงยอมสงบอารมณ์ตัวเองลงแต่โดยดี

 

“เอ่อ บรรณาธิการฝั่งตะวันตกจากสำนักพิมพ์นครหลวงต้องการพิสูจน์อักษร “สิ่งที่อยู่ในใจของคนหนุ่มสาว” ฉบับร่างภายในสองสามสัปดาห์นี้ดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลาว่างเช่นกันค่ะ ทำไมลูกถึงอยากไปฮาวายหรอจ๊ะ? หรือบางที…”

 

“ผมเห็นบทความที่เขียนโดยศาสตราจารย์โลแทร็กจากมหาวิทยาลัยอ๊อกซ์ฟอร์ดบนอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับสายโซ่ชีวภาพที่เป็นเอกลักษณ์บนหมู่เกาะฮาวายน่ะครับ ผมสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก ๆ จึงวางแผนไปที่นั่นเพื่อทำการศึกษาภาคสนาม ที่จริงแล้วผมวางแผนที่จะไปในทันทีเมื่อวันหยุดฤดูร้อนเริ่มต้น แต่เป็นเพราะเราต้องต้อนรับมิเชลที่ได้ออกจากโรงพยาบาลผมจึงตัดสินใจเลื่อนออกไปก่อนจนถึงตอนนี้…”

 

“เพื่อศึกษาห่วงโซ่ชีวภาพที่เป็นเอกลักษณ์บนหมู่เกาะฮาวาย? นี่หมายความว่าลูกวางแผนที่จะออกเดินทางด้วยตัวเองอีกแล้วงั้นหรือจ๊ะลูกรัก?”

 

“ใช่ครับ ฮาวายไม่ใช่อเมซอน แม่น่าจะวางใจได้”

 

“เอาล่ะหนุ่มน้อย! ลูกอายุ 17 แล้วแถมยังมีธุรกิจเป็นของตัวเองอีก ลูกมีเหตุผลที่ชัดเจนแน่นอนว่าลูกสามารถไปได้ทุกที่ที่ลูกต้องการ แต่จำไว้ว่าอย่าว่ายน้ำที่ชายหาดโดยไม่มีตาข่ายป้องกันและห้ามเล่นกีฬาทางทะเลอันตรายเหล่านั้นด้วยล่ะ” ลิลี่ที่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

 

“ครับแม่ ไม่ต้องห่วง ผมไม่สนใจกีฬาทางทะเลทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นอันตรายหรือไม่ก็ตาม”

 

ลิลี่พยักหน้าด้วยความหมองหม่น ลาวีนที่สังเกตเห็นแบบนั้นจึงเข้าไปสวมกอดเธอด้วยความรักในทันที “ที่รัก อย่าเป็นแบบนี้สิ ผมเคยบอกคุณว่าเด็ก ๆ จะมีความสนใจและมีโลกของพวกเขาเองตามธรรมชาติเมื่อพวกเขาโตขึ้นไม่ใช่หรอ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะอยู่เคียงข้างคุณไปตลอดโดยเฉพาะเด็กที่ฉลาดและมีความสามารถมากแบบลี่เฉิน เขาอาจมีอายุ 17 ในปีนี้แต่ผมคิดว่าลี่เฉินตอนนี้ยังมี EQ ที่สูงกว่าแรนดี้ในวัย 27 ปีเสียอีก เราสามารถมั่นใจได้ที่จะให้เขาได้จัดการชีวิตของเขาเอง”

 

“พ่อ! พ่อยังไม่เคยเห็นผมตอนอายุ 27 แต่กลับมาพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน?!”

 

“แรนดี้ แม้ว่าจะไม่มีใครเห็นว่านายเป็นอย่างไรเมื่อตอนอายุ 27 แต่ทุกคนที่บ้านก็สามารถเห็นได้จาก EQ ปัจจุบันของนาย เข้าใจไหม? มันมีคำว่า “การคาดการณ์” … “

 

“แฮร์รี่ ลาวีน! ถ้าพูดถึงเรื่องการคาดการณ์ไหนนายลองคาดการณ์ดูสิว่านายจะถูกตีหลังกินมื้อเที่ยงนี้เสร็จแล้วหรือเปล่า?” แรนดี้แอบมองดูลาวีนที่ยังคงกอดปลอบลิลี่ก่อนที่จะข่มขู่คนเป็นน้องของตัวเองไปอย่างรุนแรงด้วยน้ำเสียงกระซิบ

 

“ถูกตี? พี่ชาย ไม่คิดเลยหรอว่ามันเป็นการแสดงให้เห็นว่า EQ ของพี่นั้นต่ำมากเพียงใดโดยการขู่น้องชายตัวเองอยู่แบบนี้ตลอดเวลาน่ะห๊ะ?” อาหารกลางวันผ่านไปอย่างรวดเร็วภายใต้การทะเลาะวิวาทของแฮร์รี่และแรนดี้พี่น้องที่มีพ่อคนเดียวกันแต่คนละแม่

 

หลังได้รับอนุญาตจากลิลี่แล้วจางลี่เฉินก็จัดการเรื่องจองตั๋วในทันที

 

เนื่องจากเป็นช่วงวันหยุดฤดูร้อน ต้นเดือนกรกฎาคมจึงเป็นช่วงเวลาที่ผู้โดยสารจะบินจากนิวยอร์กไปฮาวายเพื่อพักผ่อนกันซะส่วนใหญ่ ด้วยเหตุนี้จึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับทุกคนที่จะจองตั๋วสำหรับวันถัดไปได้ “แน่นอนว่ามีเที่ยวบินไปฮาวายในวันพรุ่งนี้ครับ แต่ต้องขออภัยที่ทางสายการบินยูไนเต็ด…”

 

“หากไม่มีตั๋วสำหรับการบินในวันถัดไปผมยินดีที่จะเช่าเหมาทั้งลำ”  จางลี่เฉินผู้ได้รับเงินหลายแสนดอลลาร์ในช่วงสามถึงสี่วันเอ่ยขัดจังหวะพนักงานต้อนรับ

 

“โอ้” เห็นได้ชัดว่าพนักงานผู้ดูแลตั๋วสนามบินที่อยู่อีกด้านของสายสนทนาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากเสียงของคนที่ไม่ใช่วีไอพีของสายการบินหรือมีอายุพอที่จะพูดได้ “แม้ว่าสายการบินยูไนเต็ดที่จะเปลี่ยนเครื่องที่ลอสแองเจลิสได้รับการจองจนเต็มแล้วแต่ยังมีตั๋วสำหรับเที่ยวบินตรงของสายการบินอเมริกันแอร์ไลน์ K565 อยู่ครับ โดยเครื่องบินจะเปิดให้บริการชั้นหนึ่งและชั้นธุรกิจเท่านั้น เครื่องจะเทคออฟเวลา 10.00 น. และจะถึงสนามบินนานาชาติโฮโนลูลูหลังจากนั้น 4 ชั่วโมง 30 นาที ค่าโดยสารสำหรับชั้นหนึ่งอยู่ที่ 4,900 ดอลลาร์ในขณะที่ชั้นธุรกิจอยู่ที่ 240 ดอลลาร์ ไม่มีส่วนลดสำหรับทั้งสองชั้นนี้ครับ”

 

หมู่เกาะฮาวายเป็นรัฐที่ 50 และเล็กที่สุดของอเมริกา ในบรรดาเกาะทั้งหมด 132 เกาะที่ประกอบขึ้นจากหมู่เกาะฮาวายจะมีเพียงเกาะโอวาฮู โมโลไก คาไวและเมาอิที่ผู้คนจะได้รับอนุญาตให้พำนักอาศัยเท่านั้น

 

เกาะโอวาฮูตั้งอยู่ใจกลางมหาสมุทรแปซิฟิก แม้ว่าจะไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะแต่มันเป็นพื้นที่สาธารณะที่เปิดให้ใช้มากที่สุด มีเมืองทางตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะที่เป็นเมืองหลวงของฮาวายและเป็นเมืองที่มีการพัฒนาทางเศรษฐกิจมากที่สุดซึ่งก็คือโฮโนลูลู

 

เที่ยวบินตรงจากนิวยอร์กไปยังโฮโนลูลูใช้เวลาน้อยกว่าห้าชั่วโมงแต่ค่าโดยสารกลับเกือบ 5,000 ดอลลาร์ แม้ว่านั่นจะเป็นราคาสำหรับที่นั่งชั้นหนึ่งแต่ก็ยังมีราคาแพงเมื่อเทียบกับที่นั่งชั้นหนึ่งอื่น ๆ ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นกลยุทธ์ทางธุรกิจที่สำคัญสำหรับสายการบินในช่วงวันหยุดประจำปี

 

ผู้ที่ไปพักผ่อนในสถานที่ท่องเที่ยวเช่นฮาวายมักจะมีเงินออมเหลือเก็บ บรรดาคนเหล่านี้คือผู้โดยสารที่ไม่ต้องการเสียเวลาในการเดินทางและต้องการประหยัดเวลาสามถึงห้าชั่วโมงจากการเปลี่ยนเครื่องพวกเขาจึงไม่ค่อยสนใจเกี่ยวกับตั๋วที่ราคาสูง

 

ปรากฏว่ากลยุทธ์ทางธุรกิจของสายการบินประสบความสำเร็จอย่างมาก เมื่อได้ยินคำพูดของพนักงานเช่นนั้นจางลี่เฉินก็กล่าวกลับไปโดยไม่ลังเลเลยว่า “ขอที่นั่งชั้นหนึ่ง 1 ใบ”

 

“ครับ คุณจะต้องจ่ายค่าตั๋วผ่านแพลตฟอร์ม e-banking ก่อนเพียงแค่ตรงไปยังวีไอพีเลานจ์ในวันพรุ่งนี้”

 

“ครับ เข้าใจแล้ว”

 

เมื่อจางลี่เฉินทำการจองตั๋วเสร็จ เขาผู้ซึ่งไม่ต้องการทำอะไรเลยได้ปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วดึงปิดผ้าม่านที่ข้างเตียง จากนั้นเขาก็ควบคุมให้เมานท์โทดกระโจนออกจากเตียงมาอยู่ที่ด้านข้างเขาก่อนจะเริ่มฝึกฝนวิธีลับที่เขาไม่ได้ทำมานาน

 

การหมุนเวียนเกิดขึ้นและภาพของอสูรหัวขาดในใจของจางลี่เฉินก็เริ่มปรากฏ เมื่อชายหนุ่มตกสู่สภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อถึงตอนเย็นแม่ของเขาได้เดินขึ้นมาเรียกเขาเพื่อลงไปทานมื้อเย็นพร้อมกันและช่วยเขาจัดกระเป๋าเสื้อผ้า

 

แม้ว่าลิลี่จะเคยทำใจเรื่องที่ลูกชายของเธอไปอเมซอนมาได้แล้วครั้งหนึ่งแต่เธอก็ยังคงสวมกอดลูกชายตัวเองด้วยดวงตาที่แดงก่ำพร้อมกับมอบคำแนะนำมากมายก่อนจะเดินลงบันไดมา

 

จางลี่เฉินพยักหน้าอย่างต่อเนื่องตามความกังวลของแม่แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วเขาไม่ได้สนใจอะไรเลยสักอย่าง หลังทานมื้อเย็นเสร็จเขาก็ขอตัวกลับมานอนที่ห้องในทันทีโดยอ้างว่าเขาจะต้องรีบไปขึ้นเครื่องบินในวันพรุ่งนี้ก่อนจะกดโทรหาทีน่า

 

“ทีน่า ผมจะออกจากสนามบินตอน 10 โมงเช้าเพื่อไปฮาวายในวันพรุ่งนี้ ผมน่าจะถึงสนามบินนานาชาติโฮโนลูลูในเวลาประมาณ 14.30 น.”

 

“ลี่เฉิน ในที่สุดนายก็มาสักที! เยี่ยมไปเลย แต่นายน่าจะโทรบอกฉันไว้ก่อน ชีล่าเกิดป่วยที่โฮโนลูลูและต้องการกลับมาที่เกาะคาไวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ทริชกับฉันเองก็ถูกบังคับให้ต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ เราไม่มีทางเลือกอื่น…”

 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาโรงแรมและพักที่นั่นก่อนแล้วค่อยไปพบคุณที่เกาะคาไวทีหลังก็ได้”

 

“โอ้ นายนี่ช่างวิเศษที่สุดเลยจริง ๆ ใช่แล้วลี่เฉิน! ฉันได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ๆ ที่โฮโนลูลูไว้ด้วย ให้พวกเขาช่วยพานายออกจากสนามบินและหาที่พักในวันพรุ่งนี้ดีไหม?”

 

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก ผมดูแลตัวเองได้”

 

“นายเพิ่งมาฮาวายครั้งแรกนะ นายควรจะมีไกด์นำเที่ยวไว้สิ!”

 

“ถ้างั้นไว้พบกันที่เกาะคาไว”

 

หลังจากวางสายจางลี่เฉินก็เริ่มฝึกฝนวิธีลับต่อและในไม่ช้าค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

 

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเขาหยิบอาหารที่ลิลี่เตรียมไว้ให้แล้วเขาก็นั่งแท๊กซี่ตรงมายังสนามบินนานาชาติในทันที  หลังจากรออยู่พักหนึ่งภายในวีไอพีเลานจ์เขาก็เดินขึ้นเครื่องไปยังสนามบินโฮโนลูลูที่ฮาวาย

 

ตั๋วราคาแพงมักจะมาพร้อมกับการบริการที่เอาใจใส่ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มที่มีบริการตลอดทาง ทัศนคติของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินหรือล็อบสเตอร์ที่เสริฟ์ระหว่างเที่ยวบิน สรุปได้ว่ามันเป็นเที่ยวบินที่สมบูรณ์แบบที่สุด

 

เมื่อจางลี่เฉินลงเครื่องเขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขารู้สึกสดชื่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวามากอีกต่างหาก