ตอนที่ 129 รูปถ่ายของพวกเขา

การสนทนาของริกะและเล็กซี่ดําเนินไปหลายนาที แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นริกะที่กําลังคุยอยู่จะจบลงก็ต่อเมื่อเจ้าหน้าที่เรียกริกะไปเข้าฉากอื่นที่เธอต้องถ่ายทําและเล็กที่จะต้องรอให้เธอกลับมาอีกครั้ง

เล็กซี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอซึ่งตั้งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เล็กซี่กัมคางของเธอลงมองไปที่หญ้าบนพื้น

” กําลังคิดอะไรอยู่เหรอ? “ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับความเงียบของเล็กซี่ ชรูจึงนั่งบนตักของเธอจากนั้นก็นอนนิ่งเหมือนก้อนแป้งขี้เกียจ กระนั้นเล็กซี่ก็ยังไม่ตอบสนองขณะที่เธอก่าลังคิดอะไรอยู่

“คุณคิดถึงนายภารกิจหลักเหรอ? ฉันก็เช่นกัน ” เมื่อสรุปได้แล้ว ดวงตาของชูรูก็ส่องประกาย เธอกําชับว่า ” ทําไมไม่โทรหาเขาล่ะ – เอ๊ะ?”

“โทรหาเขาถ้าคุณคิดถึงเขาสิ ฉันกําลังสงสัยว่าทําไมริกะถึงดูเป็นมิตรขนาดนี้ ” อย่างไม่เร่งรีบเล็กซี่โยนเกี้ยวขี้เกียจบนตักของเธอก่อนที่เธอจะกลอกตา

เนื่องจากเล็กซี่เคยชินกับข้อเสนอแบบนี้ อย่างไรก็ตามนิสัยของเธอในตอนนี้ ริกะจะไม่ได้อะไรจากเธอเลยเจตนาของเธอบริสุทธิ์จริงๆหรือ? เล็กชื่อดไม่ได้ที่จะระวังเรื่องนี้ ท้ายที่สุดเธอไม่ได้รู้สึกประทับใจกับคําว่ามิตรภาพนี้เลย

“บ้วววว w! ฉันก็อยากโทรหานายภารกิจลักนะ แต่ทํายังไงล่ะ! ให้โทรศัพท์ฉันพร้อมเบอร์เขาเหรอ – ฉันโทรหาเขาก็ได้นะ w!” เนื่องจากประสบการณ์การแสดงสองวันของเธอ =^i“ร้องไห้ขณะที่เธอกลิ้งไปมาบนตักของเล็ก

“เฮ้อออ เธอเป็นเกี่ยวที่น่าสิ้นหวังซะจริง “เล็กซิส่ายหัวเมื่อเห็นการแสดงที่น่าทึ่งของชูรูเล็กซีถอนหายใจโดยไม่คํานึงถึงความกังวลของเธอที่เกี่ยวกับริกะกําลังลดน้อยลง เธอกล่าวเสริมด้วยเสียงกระซิบว่า “ไม่ว่าเธอจะพยายามทําอะไรเธอจะคอยสนับสนุนฉันใช่มั้ยตัวเล็ก? “

“โห่ w! แย่จริง! ฉันถูกบังคับให้ทํา แต่ไม่มีเงินเดือนให้! นี่มันผิดกฎหมายนะ สิทธิของฉันอยู่ไหนกัน!”ชรไม่สนใจเล็กซี่ ในขณะที่เธอยังคงคร่ําครวญถึงความอยุติธรรมของเธอที่เล็กซี่จงใจปัดทิ้งไประยะหนึ่งแต่เนื่องจากเกี้ยวยังคงเล่นใหญ่บนตักของเธอ เล็กซี่จึงยอมรับความพ่ายแพ้ในที่สุด

“ก็ได้ๆ ฉันจะเย็บเสื้อผ้าดีๆให้เธอเองดีไหม? นอกจากนี้ฉันจะมาส์กหน้าให้เธอเมื่อเรากลับถึงบ้านนะ”

“จริงหรอ – จริงๆหรอ ” หลังจากได้รับคําตอบจากโฮสต์ของเธอ การแสร้งทําแปลก ๆ ของชูรูก็หยุดลงและใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้นทันที ท้ายที่สุดนับตั้งแต่การถ่ายทําเริ่มต้นการมาส์กหน้าที่ชื่นชอบของชรก็ได้รับผลกระทบดังนั้นอารมณ์ของเธอจึงคล้ายกับคุณยายที่ไม่พอใจกับทุกสิ่ง

“อ็ม หยุดคร่ครวญให้ฉันสงบที่เถอะ ” เล็กซีพยักหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย ขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเธอในกระเป๋าผ้าใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างเก้าอี้ จากนั้นเธอก็เริ่มเลื่อนหน้าWeiboของเธอเป็นครั้งแรกหลังจากไม่ได้เข้ามานานเพื่ออ่านข่าวเกี่ยวกับอะไรก็ได้ในนั้น

เล็กซ่อ่านบทความต่างๆ หัวข้อที่ร้อนแรงที่สุดในตอนนี้เป็นเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับการค้าประเวณีของเรเกลเอนเตอร์เทนเมนท์ และแน่นอนว่าคําวิจารณ์ที่รุนแรงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หลังจากนั้นเล็กก็ยังคงพบบทความเกี่ยวกับเธอซึ่งเธอไม่ได้สนใจที่จะตรวจสอบ อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลแปลก ๆ ในขณะที่เธอเลื่อนลงมือของเธอก็เกดบทความที่มีชื่อเรื่องอย่างหนักโดยไม่ได้ตั้งใจคือเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวดอกบัวขาวที่เปลี่ยนเส้นทางเธอไปยังบทความนั้น

“ไอ้ นิ้วโง่เอ้ย ” เล็กซี่เดาะลิ้นด้วยความร่าคาญใจ ขณะที่เธอเห็นชื่อบทความยาว ๆ เธอก่าลังจะออกจากหน้านี้แต่ย่อหน้าแรกของบทความทําให้เธอหยุดชะงัก

[เล็กซีหยางนักแสดงดาวรุ่งถูกวิจารณ์ เมื่อมีภาพที่ไม่ชัดของศิลปินคนดังกล่าวเผยแพร่ไปทั่วอินเทอร์เน็ตอย่างไรก็ตามรูปภาพเหล่านี้เป็นของจริงหรือไม่?นี่เป็นเรื่องจริงหรือเป็นเพียงการสมรู้ร่วมคิดอีกอย่างหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังความลับสกปรกเบื้องหลังความหรูหราและความเย้ายวนใจของวงการบันเทิงกันแน่

เล็กซี่คิ้วขมวด บทความนี้คืออะไรกัน? ท่าไมฟังดูไม่เหมือนถูกสร้างมาเพื่อโจมตีเธอ แต่เพื่อปกป้องเธอ?

ด้วยเหตุนี้ด้วยย่อหน้าแรก เล็กซี่จึงอ่านบทความทั้งหมดต่อไปและด้วยความประหลาดใจของเธอภาพถ่าย บางภาพจึงถูกเปิดเผยเป็นรูปภาพที่แก้ไขและบุคคลที่อยู่เบื้องหลังบล็อกโพสต์แสดงหลักฐานเกี่ยวกับภาพถ่ายต้นฉบับของหญิงสาวที่กําลังคบหากับชายชราผู้ร่ํารวย

ในตอนท้ายของโพสต์ระบุว่า “เรารีบตัดสินสิ่งที่วางอยู่ต่อหน้าต่อตาและเชื่อโดยไม่ลังเลสักวินาทีแต่ผู้ควบคุมสื่อเหล่านี้จะควบคุมจิตใจและความเชื่อของเราไปจนถึงเมื่อใดกัน “

หลังจากอ่านบทความและเห็นหลักฐาน เล็กซี่ก็พูดไม่ออก เธอจําไม่ได้ว่าอบิเกลฝานจ้างคนมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เล็กซี่ไม่เคยตอบกลับการสัมภาษณ์และบทความใด ๆนับตั้งแต่เรื่องอื้อฉาวของเธอเกิดขึ้น กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะออกแรงเพราะเธอรู้ว่าคําพูดของเธอไม่มีน้ําหนักอะไรในสถานการณ์นี้

นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเล็กซี่จึงค่อนข้างสนใจคนที่อยู่เบื้องหลังโพสต์นี้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยจึงเลื่อนต่อไปเล็กซี่อ่านความคิดเห็น

“โอ้พระเจ้า! นี่มันน่าขนลุกมาก! มันหมายความว่ามีคนพยายามจะทําลายเล็กซิโดยการสร้างภาพปลอมเหรอ? เล็กซี่หยางผู้น่าสงสารของฉัน”

“ฉันขนลุกตอนอ่านบทความนี้ทั้งหมด ฉันเห็นด้วยกับโพสต์นี้นะ คนในปัจจุบันไม่สนใจว่าพวกเขาจะทําลายผู้บริสุทธิ์หรอกเพราะพวกเขาเชื่อในสิ่งที่เห็นทันทีเลย”

“ฉันรู้อยู่แล้ว! เทพธิดาของฉันจะไม่ทางท่าอะไรที่น่ารังเกียจหรอก เธอดีเกินไปสําหรับสิ่งพวกนี้!”

“ถ้าให้ฉันเดาแล้วล่ะก็ นี่น่าจะมาจากคนขี้อิจฉาที่เป็นนักแสดงหน้าใหม่แน่ๆ”

“เฮอะ! นี่คงเป็นเล็กซี่เองรึเปล่า ที่พยายามยัดเยียดความผิดให้คนอื่นน่ะ”

เมื่ออ่านมากขึ้น เล็กซี่ก็มีอารมณ์ที่หลากหลายมากขึ้น แน่นอนว่าในส่วนของความคิดเห็นนั้นมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับบทความนี้ บางคนเห็นด้วยในขณะที่คนอื่นถามถึงความน่าเชื่อถือโดยไม่รู้ตัวเล็กซี่ดีใจที่ ยังมีคนสนับสนุนเธอเบื้องหลัง แต่ความอยากรู้อยากเห็นของเธอเกี่ยวกับบุคคลที่อยู่เบื้องหลังบทความนี้ก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้นเช่นกันท้ายที่สุดบทความนี้เพิ่งโพสต์ไปหนึ่งวันที่ผ่านมาเอง

“เป็นใครกันแน่? ” เธอบ่นพึมพําขณะที่อารมณ์ของเธอค่อยๆเบาลง แน่นอนว่าสิ่งนี้กระตุ้นให้เล็กซี่แสดงได้ดีในภาพยนตร์เรื่องนี้

” ท่านประธาน เราควรเพิ่มบทความหรือไม่? ” ภายในสํานักงานขนาดใหญ่ของมอริสหลิวผู้ช่วยของเขาสอบถาม

” ไม่จําเป็นหรอก มันจะค่อยๆดึงดูดความสนใจในสามวันนี้เอง ” มอริสหลิวเอนหลังบนเก้าอี้บริหารและถอนหายใจแผ่วเบา เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่แข็งกร้าวของผู้ช่วยของเขามอริสก็ตวัดสายตาไปที่หลังมือก่อนที่เขาจะถาม

“แล้วอีธานล่ะ”

“นายน้อยลี่กําหนดนัดหมายเวลา 21.00 น. ครับ กําชับว่ามันสําคัญมาก” การแสดงออกที่ไม่เปลี่ยนแปลงของผู้ช่วยถ่ายทอดคําพูดของลริคเลี้ยง มอริสหลวพยักหน้าด้วยความเข้าใจก่อนจะโบกมือไล่ผู้ช่วยออกไป

เมื่อผู้ช่วยของเขาจากไปแล้ว สายตาของมอริสก็มองไปที่ลิ้นชักด้านขวาบนโต๊ะทํางานของเขาเมื่อดึงมันออกมามอริสก็หยิบกรอบรูปเล็ก ๆ ที่เปิดออกมา เมื่อมองไปที่ดวงตาของเขาก็มีออร่าที่อ่านไม่ออกซึ่งเล็ดลอดออกมาจากมัน

มันเป็นภาพถ่ายของเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายในช่วงเริ่มเป็นวัยรุ่น ในภาพหญิงสาวกําลังยิ้มอย่างสดใสขณะที่เด็กชายที่ดูเหมือนจะแก่กว่าเธอเล็กน้อยในทางกลับกันเด็กชายมีรอยยิ้มพึงพอใจและแก้มของเขาแดงระเรื่อขณะที่เขามองไปที่หญิงสาว

เป็นเขาและเล็กซี่ในวัยที่ไร้เดียงสา