ตอนที่ 142 อัลวาห์

 

มื้อเช้จบลงอย่างน่าอึดอัดเพราะไม่มีใครพูดอะไรสักคํา อย่างไรก็ตามคนร้ายที่ทําให้พวกเขาเงียบนั้น ไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอกังวลแต่อย่างใด เพราะเธอกินอาหารเช้าเร็วกว่าปกติก่อนที่เธอจะขอตัวไป

 

“ฉันไม่เคยคิดว่าเล็กจะน่ารักในแบบของเธอแบบนี้ ” ริกะโพล่งออกมาในขณะที่เธอเฝ้าดูเล็กซี่เดินจากไป

 

“เธอเป็นแบบนั้นเสมอ ผมคิดว่านะ “เอลเลียตกงยิ้มขณะที่เขามองไปที่ด้านหลังของเล็กซ์ก่อนที่เขาจะกินอาหารต่อ

 

เช่นเคยเอลเลียตกงยักไหล่ ด้วยวาจาที่ไม่พอใจของเล็กซี่ เขานั้นคุ้นเคยกับมันแล้ว อย่างน้อยเธอก็บอกว่า มันไม่เกี่ยวข้องกับเขา แม้ว่ามันจะดูไม่ใช่ก็ตาม

 

“เอ่อใช่แล้ว คุณรู้จักเธอน … อึม ตอนที่ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันได้ยินมาว่าคุณปฏิเสธบทนี้นี่ ทําไมจู่ๆคุณถึงมาที่นี่ในฐานะนักแสดงนําคนที่สองกันล่ะ ” ริกะหรี่ตาขณะจ้องไปที่เอลเลียตกงด้วยความสงสัย เนื่องจากเธอทํางานกับเขาหลายครั้งในภาพยนตร์หลายเรื่อง พวกเขาจึงถือได้ว่าเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้หลงกลกับข้อแก้ตัวอะไร

 

“ฮะๆ ฉันต้องการเงินน่ะ “เอลเลียตกงยิ้มตอบอย่างตรงไปตรงมา แต่ความหมายที่แท้จริงของค่าพูดของเขาสามารถเข้าใจได้เพียงเขาคนเดียว

 

“เงินเหรอ? แน่ใจนะ ไม่ใช่เรื่องรักๆใคร่แน่นะ? ” เธอยังคงเร่งเร้าเรื่องนี้ ริกะยิ้มกว้างเมื่อเธอรู้ว่าหลังจากที่เล็กซี่ได้รับบทฉางเออร์แล้ว เอลเลียตก็รับบทที่มีร่วมกับบส่วนของเล็กซีมากทันที ซึ่งทําให้เธอกระหายที่จะนินทา

 

“ฮ่า ๆ ก็แย่แล้ว ฉันก็รักชีวิตของฉันนะ “เอลเลียตกงหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินข้อสรุปที่ไร้สาระของริกะ

 

ด้วยเหตุผลของเขาเอง เขาพบว่ามันง่เง่าที่จะเข้าใจผิดแบบนั้น ท้ายที่สุดนั่นคือเล็กซี่หยางที่พวกเขาพูดถึงเธอเสียชื่อในหลาย ๆ เรื่องโดยเฉพาะความอ่อนไหวของเธอต่อผู้ชายคนอื่น ๆ ดังนั้นเขาจะไม่เสียเวลาลงทุนกับความรู้สึกลึก ๆ สําหรับคนอย่างเธอ

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถใส่ใจกับสิ่งที่ริกะคิดได้ เนื่องจากมันไม่เป็นความจริง และเขาทําแบบนี้เพียงเพราะมีคนใจกว้างอยากจะรู้เรื่องเธอ

 

“ฟังดูน่าสงสัยนะ…ขอบอกเลยว่าอย่ามีความคิดโง่ ๆ เกี่ยวกับเธอ ไม่งั้นฉันจะก่อกวนคุณแน่” ยังคงไม่มั่นใจ ริกะเอาคางของเธอไปข้างหน้าขณะที่เธอพูดเตือนเขา

 

“ฮะๆ คุณชอบเธอจริงๆใช่ไหมเนี่ย? ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” เอลเลียตกงไม่ได้รับผลกระทบจากการคุกคามของริกะแต่อย่างใด เอลเลียตค่อนข้างดีใจที่ริกะดูเหมือนว่าเธอจะชื่นชอบเล็กซี่อย่างแท้จริง นอกจากนี้อย่างน้อย เล็กซี่ก็จะมีเพื่อนแท้อย่างริกะ อย่างไรก็ตามริกะอาจดูไม่น่าพึ่งพาได้แต่เธอก็ให้การสนับสนุนที่ดีโดยเฉพาะในอุตสาหกรรมวงการบันเทิงนี้

 

เล็กชื่อดไม่ได้ที่จะเกากรามขวาของเธอ เมื่อเธอมาถึงกองถ่าย ดูเหมือนว่าคําทํานายของเธอจะถูกต้อง เหล่าทีมงานทั้งหมดเหมือนซอมบี้ที่พยายามพันหัวกัน แม้แต่ผู้กํากับอาร์โนลด์เฉินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

 

“อีกอย่างเลยนะ พวกเขาจะประมาทได้อย่างไร?” เล็กซี่บ่นพึมพําขณะที่เธอสแกนพื้นที่ทั้งหมด เธอรู้ดีว่าวันนี้ริกะไม่มีฉากอะไรและสามารถกลับเข้าเมืองได้ในวันนี้ แต่แล้วพวกเขาล่ะ? แล้วทีมถ่ายทําทั้งหมดล่ะ? มันจะมีประโยชน์และถ่ายให้จบไหม?

 

“เหอเหอ น้องสาวเล็กนี่เอง ไม่ต้องห่วงนะ พวกเขาเป็นแบบนั้นเสมอแหละ” หนึ่งในคนที่มีความสามารถที่อบิเกลฝานจ้างชั่วคราวเพื่อดูแลรูปลักษณ์ของเล็กหัวเราะเบา ๆ หลังจากได้ยินคํากล่าวของเล็กซี เธอพูดต่อว่า

 

“ฉันทํางานกับพวกเขามาหลายครั้งแล้ว และพวกเขาก็เป็นแบบนี้เสมอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้กํากับเฉินเป็นคนรับผิดชอบ”

 

คิ้วของเล็กซี่โค้งขึ้นขณะที่เธอมองผู้หญิงคนนั้นที่ด้านข้าง เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไร เนื่องจากเล็กที่ไม่มีทีมงานที่เป็นของตัวเองและผู้หญิงคนนี้เป็นช่างแต่งหน้าชั่วคราวของเธอ เล็กซี่จึงไม่พบเหตุผลที่จะถามอะไรจากเธอ นอกจากนี้ยังรู้สึกโล่งใจที่ทีมงานยังคงสามารถทํางานได้อย่างดีแม้จะรู้สึกแย่ก็ตาม

 

“มันก็ดี ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” หลังจากเงียบไปผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เล็กซี่รู้สึกได้ถึงรัศมีเล็กๆของเธอขณะที่เธอพูดคําเหล่านั้น ดังนั้นเธอจึงหันหน้าไปหาผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเธอด้วยสายตาที่งุนงงเล็กน้อย “ฮะ?”

 

“ฉันหมายความว่ามันมีอีกด้านหนึ่งของเรื่องราวเสมอ คนที่ไม่รู้อะไรเลยจะเห็นแต่ความน่าดึงดูดใจและเสน่ห์ของอุตสาหกรรมนี้ ในขณะที่คนที่โชคร้ายจะรู้แค่ด้านมืดของมัน แต่นั่นไม่ได้ทําให้พวกเขาเป็นคนโกหกหรือตาบอด คุณโชคดีที่ได้เห็นมุมนี้นะ “ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆหันหลังให้เล็กซี่และเริ่มก้าวออกไปจากเธอ

 

“โอ้…” เธอรู้สึกผงะเล็กน้อย เล็กซี่ทําได้เพียงพยักหน้าขณะที่เธอซึมซับค่าพูดของผู้หญิงคนนั้น เมื่อคิดแล้วเธอก็เข้าใจ อย่างไรก็ตามเธอเป็นใครอีกล่ะ? เป็นเรื่องยากที่จะได้ยินใครบางคนเปิดเผยความคิดเห็นเกี่ยวกับวงการบันเทิงอย่างเปิดเผยแบบนี้

 

“พี่สาววว!” ทันใดนั้นชูรูก็ปรากฏตัวขึ้น เธอกําลังบินบนท้องฟ้าด้วยความเร็วสูงและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ” อยู่นี่เอง!”

 

“เธอหายไปไหนมา? ได้โปรด อย่าบอกฉันว่าเธอไปดูเอลเลียตแก้ผ้าอีก? ‘เล็กซีกลอกตาของเธอ ก่อนหน้านี้เล็กซี่ไม่ได้เคลื่อนไหวเกี่ยวกับคําพูดในทางที่ผิดของเธอ ดังนั้นเมื่อคิดว่าชูรูมาพร้อมกับเอลเลียตกงที่น่าสงสาร เพื่อเปลี่ยนให้เธอรู้สึกแย่กับผู้ชายคนนั้น

 

“เปล่าน้า w! ฉันกําลังตรวจสอบบางอย่างอยู่ แล้วกําลังคุยกับใครอยู่เหรอ?” ชูรูถามอย่างไร้เดียงสาเอียงแล้วศีรษะ

 

 ” แค่ช่างแต่งหน้าน่ะ ไม่ต้องมากวนฉันนะ ฉันต้องซ้อมบทก่อน” เล็กซี่โบกมือให้เธอเริ่มเดินไปยังจุดที่เธอมักจะนั่งอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตรงนั้นช่วยให้เธอโฟกัสได้มากขึ้นและเข้าถึงตัวละครได้เร็วขึ้น

 

“โอเค!” ชูรูตอบรับแต่เธอไม่ทําตาม เธอไม่พบอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับการกระทําของชูรู เพราะเธอเป็นแบบนั้นมาตลอด นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเธอถึงไม่สนใจเกี่ยวแม้ว่าเธอจะไม่ได้ติดตามเธอ คิดว่าเธอจะอยู่กับเอลเลียตกง

 

เมื่อชูรูเห็นว่าเล็กไม่รู้สึกถึงความผิดปกติของอากาศ เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อหันหน้าไปยัง ทิศทางหญิงสาวที่เล็กซิสนทนาด้วยก่อนหน้านี้ ชูรูค่อยๆบินไปหาและเข้าไปในเต็นท์เล็ก ๆ

 

“เธอเร็วมากเลยนะ” ขณะที่ชูรูเข้าไปในเต็นท์เล็ก ๆ ช่างแต่งหน้าก็ทักทายเธอขณะนั่งสบาย ๆ บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

 

“เธอกําลังทําอะไรอยู่” ไม่เหมือนกับภาพลักษณ์ที่ร่าเริงของเธอดวงตาของชูรูก็คมมขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ และแม้จะมีใบหน้าที่เล็กและน่ารักของเธอ แต่เธอก็เปล่งออร่าที่อันตรายออกมาได้

 

“เอาง่ายๆนะชูรู…หรือฉันควรจะเรียกเธอว่าอัลวาห์ดีนะ อ๊ะโอ๊ะ ใช่แล้วตอนนี้เธอเป็นปีศาจไม่มีชื่อนี่นา” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ําเสียงชวนขนหัวลุก ขณะที่หลังมือปิดปากเธอ เมื่อจองมองไปที่เกี่ยวตัวเล็กที่ไม่สวยงาม เธอก็เย้ยหยัน

 

“ยังไงก็เถอะ ยินดีด้วยนะ ในที่สุดเธอก็ก่าจัด “ชู” ของเธอได้แล้ว”

 

” เธอบอกมาดีๆว่าทําไมถึงเข้าหาเธอ หรือจะให้ฉันท่า ” โดยไม่สนใจค่พูดถากถางของหญิงสาว เสียงของชูรูกาลังคุกคามขณะที่ออร่ารอบเต็นท์นั้นกลับตาลปัตร

 

“ทําฉัน? ยังไงล่ะ? ในร่างนี้ของเธอน่ะเหรอ?” หญิงสาวยิ้มเย้ยหยัน อย่างไรก็ตามในเสี้ยววินาทีชูรูก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

 

“ฉันทําไม่ได้ แต่อย่าลืมนะ ฉันสามารถบังคับตัวเองให้หักคอเจ้าของร่างเธอได้ ขอบคุณที่ฉันไม่ต้องการสร้างปัญหาและฆ่าผู้หญิงบริสุทธิ์คนนี้” แม้จะมีเสียงมินเนี่ยนของเธอ แต่ดวงตาของชูรูก็น่ากลัวเนื่องจากความกระหายเลือดไหลซึมไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย

 

“ห์ เธอไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ การติดอยู่กับมนุษย์ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะลืม” ด้วยคําพูดสุดท้ายผู้หญิงคนนั้นก็ทรุดตัวลงเมื่อวิญญาณสีขาวบินและหายไปในอากาศอันเบาบาง

 

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ” ขณะที่ชูรูจ้องมองไปที่วิญญาณที่ปรากฏบนตัวผู้หญิงคนนั้นจนสลายไปเธอก็พิมพ์ และถอนหายใจหนักๆออกมา