ตอนที่ 51 ชื่อจริง

เล็กซี่ช่วยพาอีธานไปพักตามคําขอของพ่อแม่ เธอเงียบระหว่างทางไปจนถึงห้องของเขา เนื่องจากมันเป็นที่พักของตระกูลหยางและอีธานก็ยังคงได้รับบาดเจ็บ เล็กซี่จึงเข้าไปในห้องพักแขกแม้ว่าจะไม่ได้รับคําเชิญจากอีธานก็ตาม

ในทางกลับกันอีธานยิ้มอย่างอบอุ่นและเปิดประตูทิ้งไว้ แม้ว่าแถวนี้จะไม่ค่อยมีสาวใช้มาทําความสะอาด แต่อีธานก็ไม่อยากทําให้ชื่อเสียงของเธอเสียหาย เพราะทั้งคู่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ในเชิงนั้น

ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ อีธานรู้สึกระเอียดอ่อนกว่ามากและเขาคิดถึงสิ่งที่อาจทําให้เธอ เดือดร้อนเนื่องจากเขาในอนาคต

เขาไม่รู้ว่าทําไม เขาไม่แน่ใจในหลายๆสิ่ง ราวกับว่ากว่าที่เขาจะทบทวนคําพูดของเขา พวกเขาก็โพล่งออกไปแล้ว ถึงกระนั้นมันก็ชัดเจนสําหรับเขาว่าเขาต้องการที่จะสนับสนุนเธอในสิ่งที่ใจเธอปรารถนา

” ฮะฮะ ลืมไปแล้วว่ากินอาหารเช้าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” อีธานโพล่งออกมาขณะที่เขาเตรียมยาสองสามตัวที่หมอจัดให้เขา รอยยิ้มที่อ่อนโยนและจริงใจสามารถเห็นได้ที่ด้านข้างของริมฝีปากของเขาซึ่งทําให้เขาดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

เล็กซี่ที่สามารถมองเห็นลักษณะทางทางของเขาจากด้านข้าง เธอถอนหายใจหนักราวกับว่าเธอตัดสินใจได้แล้ว เธอก้มหัวเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพต่ออีธานลู่เธอพูดด้วยความจริงใจ

” คุณลู่ ขอบคุณค่ะ!” แม้ว่าเล็กที่จะไม่เชื่อว่าอีธานเสกคาถาใส่พ่อแม่ของเธอได้อย่างไร แต่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ทําอันตรายใดๆ นอกจากนี้เล็กซี่ยังชื่นชมเขามากขึ้นที่เขาเลืออธิบายได้อย่างชาญฉลาด ที่จะไม่บอกพ่อแม่เธอว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาจริงๆ

“ อีธาน ” อีธานแก้ไขด้วยรอยยิ้มในขณะที่ฝ่ามืออีกข้างของเขาวางอยู่และมียาเพียงไม่กี่อย่างในนั้น เขาเอ่ยต่อ

“ ผมเข้าใจว่าคุณไม่อยากทําให้พวกเขากังวล แต่คุณไม่คิดว่าพวกเขาควรรู้ด้วยเหรอ?”

เล็กซี่เม้มริมฝีปากก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เธอถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

” ตอนที่ฉันอายุ 5 ขวบฉันถูกลักพาตัว “ แม้ว่าเล็กซี่จะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่เธอสามารถรวบรวมได้ แต่ถึงอย่างนั้นแค่คิดถึงเหตุการณ์นั้นมันก็ทําให้เธอใจสั่นไปหมดแล้ว

” ดังนั้นถ้าพวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน ฉันแน่ใจว่าจะทําให้พวกเขานึกถึงเหตุการณ์นั้นในอดีต และฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบแล้ว การบอกให้พวกเขารู้ก็ไม่จําเป็น เล็กซี่ฝืนยิ้มและพยายามให้กําลังใจตัวเอง แต่ก็ล้มเหลวอย่างน่าอนาถ

หลังจากเหตุการณ์นั้น เล็กซี่ต้องใช้เวลาหลายปีในการฟื้นตัวจากบาดแผลทางใจนั้นด้วยความช่วยเหลือของพ่อแม่ของเธอและมอริสหลิว ผู้ซึ่งกลายเป็นแสงสว่างในวันที่มืดมนที่สุดของวัยเด็กของเธอ

ความเงียบปกคลุมทั่วทุกมุมของห้อง ขณะที่ทั้งสองคนไม่ได้คุยกัน ในทางกลับกันซูรูก็ตบไหล่ ของเล็กซี่ราวกับบอกว่าไม่เป็นไรซึ่งช่วยคลายไหล่ที่ตึงเครียดของเธอได้เล็กน้อย

แต่นั่นคือเรื่องในอดีต สิ่งที่สําคัญคือตอนนี้ฉันปลอดภัยและแข็งแรงแล้ว “ หลังจากนั้นไม่นานเล็กชี่ก็ทําลายความเงียบและพยายามทําให้อารมณ์แจ่มใสขึ้นอีกครั้ง

“ เข้าใจแล้ว…ตอนนี้มันอธิบายได้ว่าทําไมคุณถึงยอมแพ้เขา ” อีธานตอบ อนิจจาตอนหลังออกมาเป็นเสียงบ่นซึ่งเล็กซี่ได้ยินไม่ชัดเจนนัก

“ อะไรนะอีธาน ” อย่างไรก็ตาม เล็กซี่เลิกคิ้วอย่างสงสัยเนื่องจากเธอค่อนข้างคิดว่าอีธานเป็นเพื่อนคนหนึ่งเธอจึงเรียกเขาด้วยชื่อจริง

“ ไม่มีอะไร เล็กซี่” อีธานยิ้มขอบคุณที่เธอเปิดใจให้เขารับรู้ถึงจิตใต้สํานึกของตัวเอง เพื่อที่เขาจะได้หันเหความสนใจไปที่การล้อเล่นตามปกติของเขา

“จิ๊ เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย?” เขาคิดในใจ นับตั้งแต่ที่เขายุ่งเกี่ยวกับเธอ เขาพบว่าตัวเองแปลกขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไรก็ตามไม่ใช่ว่าเขาชอบแต่เขาก็ไม่เกลียดเช่นกัน ในใจของเขาเขาเชื่อมั่นในตัวเองว่าธรรมชาติที่แท้จริงของเล็กซี่และสถานการณ์ที่เป็นอยู่ทําให้พวกเขาเข้าใกล้กันมากขึ้น ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ทําให้เขาอยากอยู่ที่นั่นเพื่อเธอ ทุกครั้งที่เธอต้องการเพื่อนและปกป้องเธอในฐานะพี่ใหญ่ของเธอ

ในทางกลับกัน เล็กที่สาบานว่าจะยึดความอดทนขณะที่เธอส่ายหัวเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อของเธอ แม้ว่าส่วนหนึ่งของเธอจะค่อนข้างอึดอัดกับการมีเพื่อนผู้ชายคนแรก แต่ก็เป็นเพียงการปรับตัวของเธอเท่านั้น

เนื่องจากอีธานยัง “ไม่สบาย” เล็กซี่จึงคอยดูแลเขา แม้จะมีพยาบาลคอยตรวจสุขภาพของเขา แท้จริงแล้วพ่อแม่หยางให้การปฏิบัติอย่างดีที่สุดกับเพื่อนคนเดียวของลูกสาวอยู่แล้ว

“ ยังไงก็เถอะ นี่จะดีจริงๆเหรอที่ไม่ได้บอกใครว่าอยู่ที่นี่?” เล็กซี่ถาม สําหรับเธอแล้วมันน่าสงสัยเกินไปว่าทําไมอีธานถึงดูมีความสุขมาก เมื่อพ่อแม่ของเธอขอให้เขาอยู่ในบ้านจนกว่าเขาจะ หายดี

เธอรู้จักพ่อแม่ของเธอดี เล็กซี่จึงเตรียมพร้อมตัวเองในขณะที่เธอรู้ดีกับความดื้อรั้นของพวกเขา เธอสามารถคาดเดาได้ว่า แม้ว่าอีธานจะหายดี แต่พวกเขาก็ยังคงยืนยันให้เขาอยู่ต่อไปอีกหนึ่งสัปดาห์เพราะพวกเขาเป็นคนขี้กังวล เพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เล็กซี่ก็รู้สึกว่าเธอกําลังจะปวดหัว

“ไม่เป็นไร ไม่มีใครสนใจหรอก ” อีธานตอบอย่างไม่ยีระราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ได้ทําให้เขาเป็นอะไรเลย กระนั้นเธอก็ไม่เห็นความเศร้าโศกหรือความเจ็บปวดในตัวเขาเหมือนเขารับมันได้

ชูรูที่กําลังนอนอยู่ข้างๆอีธานบนเตียง กลิ้งไปมาเห็นดวงตาของอีธานจากนั้นก็เลื่อนไปจ้องมองเล็กซี่ เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เริ่มเปิดใจและยอมรับ “มิตรภาพ” นี้แม้ว่าจะเป็นไปอย่างช้าๆ ชูรูก็พอใจที่จะเห็นความหวังสําหรับโฮสต์ของเธอ

“อัยยะ – ทําไมสองคนนี้ถึงยากจัง?” ชูรูคิดในใจในขณะที่เธอเริ่มแผนใหญ่อีกแผนเพื่อให้พวก เขาเข้าใกล้มากขึ้นอีก เล็กน้อย”