ตอนที่43 คำสั่งจากพ่อหยาง

โอ๊ะ! โอ๊ะ! โอ๊ะ! ชูรูตะโกนขณะที่เธอบดตัวกับพื้นคอนกรีตบนถนนหน้าคฤหาสน์ตระกูลหยาง

“ชู! ชู! ชู !!” [โอ๊ย! มันเจ็บนะ! ไม่ต้องทำแบบขนาดนี้ก็ได้ !! “] เธอร้องเสียงหลงมองไปข้างบน อนิจจาทุกคำที่ออกจากปากของเธอคือคำว่า ‘ชู’

หลังจากนั้นไม่นานการแสดงออกของเธอก็ดูน่าเกลียดมากขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงในหัวของเธอ เมื่อฟังจนจบ ชูรูก็ยิ่งไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอยังคงพ่นคำว่า ‘ชู’ ของเธอไม่หยุดเพื่ออ้างเหตุผล

” ละเมิดอะไรกัน ฉันแค่ช่วยโฮสต์ของฉัน! ทำไมคุณถึงพูดเกินจริง!”

” อย่าลืมจุดประสงค์ของเจ้าปีศาจตัวน้อย จนกว่าเจ้าโอสต์ของเจ้าจะสามารถปฏิบัติตามพระเมตตาของพระเจ้าได้เต็มที่ เจ้าก็คงไร้ประโยชน์เช่นเดิม ” เสียงผู้หญิงในหัวเกี๊ยวตัวเล็กเตือนอย่างไร้อารมณ์ เสียงของเธอนุ่มนวล แต่เย็นชาซึ่งทำให้ชูรูรู้สึกระส่ำระส่ายขึ้นเล็กน้อย เสียงนั่นกล่าวเสริมว่า

” อย่าลืมนะว่าเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เจ้าเลย หึ เจ้ายังมี ‘ชู’ ที่น่าอับอายอยู่ในทุกๆคำที่เจ้าพูด … เจ้าไม่อ่อนโยนไปหน่อยเหรอสําหรับปีศาจ??” เห็นได้ชัดว่าเสียงของผู้หญิงกำลังเยาะเย้ยชูรูในคำพูดของเธอ ชูรไม่อาจโต้ได้ว่าไม่เป็นความจริง

ชูรูควรจะตอบคำถามของเล็กซี่..ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น นั่นคือคำสั่งที่เธอได้รับก่อนที่จะถูกนำไปใช้เป็นคู่มือของเล็กซี่

ในตอนแรกชูรูไม่ได้รู้สึกสนใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเล็กซี่ เธอทำแค่วนไปวนมาและไม่ใส่ใจว่าเล็กซี่จะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าเธอจะเตือนเล็กซี่เกี่ยวกับระบบเป็นระยะๆเท่านั้น

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้น ๆ ชูรูเริ่มชอบโฮสต์ของเธอเข้าแล้ว ไม่เพียงแต่ เล็กซี่ชื่นชมเธอจากสิ่งเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ปฏิบัติต่อเธอได้ดีทีเดียว เธอยังแนะนำให้รู้จักกับสิ่งสร้างความยิ่งใหญ่ที่สุดของมวลมนุษยชาติที่เรียกว่าการมาส์กหน้า!

ดังนั้นชูรูจึงค่อยๆเปลี่ยนไปและก่อนที่เธอจะรู้ว่าเธอต้องการให้เล็กซี่ทำภารกิจทั้งหมดให้สมบูรณ์เพราะเธอก็รู้ถึงประโยชน์ของมันเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นเล็กซี่เป็นผู้หญิงที่ฉลาด ดังนั้น ชูรูมั่นใจว่าเธอจะไม่ตกอยู่กับกลอุบายของงานในอนาคต

อนิจจา เธอรู้ด้วยว่าเล็กซี่ไม่ได้เข้าสู่ระบบอย่างสมบูรณ์ และเป็นที่เข้าใจได้ว่าเธอจะได้รับการลงโทษหลังจากทำตามความตกลงของตัวเอง แต่ชูรูไม่เสียใจกับการกระทำของเธอหรือมากกว่านั้นตอนนี้เธอตั้งใจมากขึ้นที่จะให้เล็กซี่มีชีวิตที่มีความสุขกับคนที่ใช่

“ แล้วยังไง ยัยแก! ลงโทษเลย ฉันพร้อมรับมันทั้งหมด!” ชูรูท้าทาย ไม่ว่าเธอจะยังคงดูน่ารักเหมือนเดิม แต่อนิจจา เธอกลับมีออร่าที่แตกต่างออกไปจากเดิมล้อมรอบเธอไว้ ดวงตาคู่นั้นมีประกายแวววาวที่ไม่อาจสัมผัสความรู้สึกได้ ราวกับดวงตาของนักรบผู้สง่างาม

ด้วยเหตุนี้ชูรูจึงรู้สึกถึงแรงโน้มถ่วงมหาศาลที่เหวี่ยงลงมาที่ตัวเธอทั้งหมด ซึ่งทำให้เธอล้มลงไปกับพื้น ในวินาทีต่อมาราวกับน้ำหนักของเธอหายไป ชูรูบินขึ้นไปบนอากาศอย่างรวดเร็วจากนั้นก็กระแทกกับพื้นอีกครั้ง วัฏจักรซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีแค่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่ามันยาวนานแค่ไหน แต่ชูรูไม่กรีดร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ แม้ว่าเธอจะได้รับการลงโทษอย่างไม่ยุติธรรมก็ตาม

——-

ในขณะเดียวกัน…

ความวุ่นวายในห้องนั่งเล่นของครอบครัวหยาง ทำให้พ่อแม่ของเล็กซี่ตื่นตระหนก เมื่อมาถึงส่วนหนึ่งของบ้านสาวใช้หลายคนกำลังรีบนำยาและสิ่งที่จำเป็นอื่นๆไปให้เล็กซี่ ตามคำร้องขอ

เมื่อมาถึงห้องโถง คิ้วของเฟรดเดอริคหยางก็ขมวดคิ้วขณะมองลูกสาวของเขา อนิจจาสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาคือชายอีกคนที่นอนอยู่บนโซฟา และเล็กซี่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเขา

“ เล็กซี่หยาง!” พ่อหยางอุทานเมื่อเห็นภาพความปั่นป่วนนี้ เมื่อเล็กซี่หันหน้าไปยังทิศทางของเขา เฟรดเดอริคเห็นการแสดงออกที่ตื่นตระหนกฉาบอยู่บนใบหน้าของลูกสาวของเขา

“ โอ้ที่รัก…เกิดอะไรขึ้น” คุณแม่หยางที่ตระหนักถึงความกังวลของลูกสาวได้อย่างรวดเร็ว จึงรีบไปยังจุดยืนของเล็กซี่ เล็กซี่ตกใจเมื่อเห็นแม่ของเธอ

“แม่คะ เขาเป็นลมและเหงื่อออกมาก หนูไม่รู้จะทำยังไงดี -“

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เราจะส่งเขาไปโรงพยาบาล” แม่หยางปลอบเบา ๆที่หลังสั่นเทาของเล็กซี่ จากลักษณะของชายหนุ่ม คงจะเป็นเพื่อนของลูกสาวของเธอดังนั้นเพื่อทำให้เธอสงบลงเธอจึงทำให้มั่นใจ อนิจจา เล็กซี่รีบโต้กลับ

“ ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องไปโรงพยาบาล หนูโทรหาหมอซูแล้ว”

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง อีธานก็ถูกย้ายไปที่ห้องหนึ่งในบ้าน พวกเขารออย่างใจจดใจจ่อให้หมอซูเสร็จหน้าที่ เล็กซี่และพ่อแม่ของเธอจึงนั่งอยู่บนโซฟาในห้อง

หลังจากนั้นไม่นานหมอซูที่อายุราว40ปี ก็รักษาเสร็จและหันไปหาครอบครัวสามคนตรงหน้า เขามองไปที่เล็กซี่ก่อนที่เขาจะพูดว่า ” คุณหยางผมคิดว่าคุณลู่ใรอาการไข้เล็กน้อยก่อนที่เขาจะได้รับการกระทบกระแทก ไม่ต้องกังวลไปครับ แต่เขาต้องการพักผ่อนอย่างเต็มที่เป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ ผมต้องขอตัวก่อน…”

แพทย์ประจำครอบครัวหยางยังคงพูดถึงสิ่งที่ควรทำและอย่ารบกวนผู้ป่วย ก่อนที่เขาจะก้มศีรษะและจากไป

“ เกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยลู่? ” เฟรดเดอริคหยางสอบถามอย่างใจเย็น เขากล่าวเสริม ” แล้วทำไมลูกถึงอยู่กับเขาได้ “

เมื่อได้ยินคำถามของพ่อเธอ เล็กซี่ก็รู้สึกหนักใจพอสมควร เธอจำเป็นต้องบอกพวกเขาทุกอย่างหรือไม่นะ? พวกเขาประทะเข้ากับสิ่งที่ไม่ควรและจบลงด้วยการถูกจับ? อนิจจานั่นจะไม่ทำให้พวกเขากังวลมากกว่าที่เป็นอยู่แล้วหรือ?

เล็กซี่ครุ่นคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ และตัดสินใจจะบอกให้พวกเขาสบายใจ และอธิบายอย่างคลุมเครือว่า ” มีเรื่องเข้าใจผิด แต่เขาก็พยายามช่วยหนู แต่หนู -“

“ เล็กซี่!”

“ เล็กซี่หยาง!” ทั้งพ่อและแม่ของเธอตะโกน ราวกับว่าลูกสาวของพวกเขาทำอะไรบางอย่างโง่ๆลงไป เห็นได้ชัดถึงความผิดหวังที่พวกเขารู้สึกเมื่อเจอกับสิ่งที่ลูกสาวทำ

“ คุณดูแลนายน้อยลู่ดีๆ และอย่าลืมขอโทษเขา” เฟรดเดอริคหยางมีออร่าที่เข้มงวด เขาสั่งก่อนที่จะเดินจากไป ก่อนที่เขาจะพูดคําที่เจ็บปวดกับลูกสาวที่รักของเขา