ตอนที่45 ข่าวลือ

คิ้วของเล็กซี่ขมวดแน่น เธอถามอย่างระมัดระวัง ” หัวของคุณเจ็บอะไรหรือเปล่า? “

เนื่องจากอีธานเอาแต่จ้องมองเธออย่างเหม่อลอยราวกับคนโง่ เธอจึงค่อนข้างกังวลเพราะคิดว่าต้องเป็นเพราะการกระทบกระแทกที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แน่นอน

ด้วยคำพูดนั้น อีธานก็ถูกเรียกกลับสู่ความเป็นจริง การแสดงออกที่ว่างเปล่าของเขาค่อยๆกลายเป็นความประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรหรือมากกว่านั้น เพราะเขาหลงทางเพราะคำพูดเมื่อครู่

ในทางกลับกันเล็กซี่ก็แสดงอาการพูดไม่ออกเช่นกัน เมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่แตกต่างกันของอีธานในเสี้ยววินาที ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอพบว่ามันดูงี่เง่าและสับสนในเวลาเดียวกัน

ชั่วขณะที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่เล็กซี่จะยกธงสีขาวยอมแพ้และหัวเราะเบา ๆ โดยใช้หลังมือปิดริมฝีปาก เธอพูดระหว่างหัวเราะเบา ๆ

” เอาล่ะ ฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันจะไม่ถามอะไรให้คุณตอบ ดังนั้นพักผ่อนให้สบายเถอะ เราจะติดต่อผู้ช่วยของคุณก่อนในตอนเช้านี้ “

ในความคิดของเธอ อีธานต้องคิดว่าจะตอบแทนเธอยังไง ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร…ถือว่าเก็บเอาไว้เมื่อไหร่ที่เธอต้องการความช่วยเหลือจากเขาค่อยบอกแล้วกัน

อนิจจา เล็กซี่ไม่มีทางรู้ได้ว่า อีธานที่พูดไม่ออกนั้นเป็นเพราะว่าเขาได้พบกับพ่อแม่ของหญิงสาวตรงหน้า ภายใต้ข้ออ้างที่ไม่สะดวกเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ระดับความเครียดของเขาก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นเช่นกัน เพราะเขาสับสนว่าทำไม เขาถึงจริงจังได้ขนาดนี้?

เขามีความสัมพันธ์อะไรกับเล็กซี่? พวกเขาไม่ใช่คู่รักและเธอไม่เห็นด้วยกับการเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นทำไมเขาถึงแสดงปฏิกิริยามากมายเช่นนี้?

เมื่อมองย้อนกลับไปที่หญิงสาวที่ยิ้มแย้มแจ่มใสที่นั่งอยู่ใกล้ข้างเตียง เขาได้ยินเธอพูด แต่ไม่ได้ฟังคำพูดของเธอจริงๆ ด้วยเหตุผลบางอย่างสถานการณ์ที่สับสนและวุ่นวายในใจของเขาก็ค่อยๆสงบลง ดังนั้นสิ่งที่เขาได้ยินก็คือ ‘โทรหาผู้ช่วยของคุณ … ‘

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อยที่ได้ยินว่าเธอจะส่งเขากลับไป กระนั้นเขาก็รู้สึกหดหู่ใจเช่นกันที่มีความคิดแปลก ๆแบบนี้ภายในใจ เพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึกแปลกใหม่และไม่ได้รับความสนใจ มันจะยิ่งทำให้เขาสับสนไปถึงแกนกลาง เขาจึงหันเหการสนทนาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง

“เอ่อ ขอบคุณครับ ผมต้องขอโทษประธานและมาดามหยางในความไม่สะดวกนี้ ” เขาพึมพำด้วยคำสุภาพอย่างช้าๆ เพื่อฟื้นน้ำเสียงและความสงบตามปกติ

“ เอ่อนั่น…” เล็กซี่พึมพำ ขณะที่เธอครุ่นคิดถึงวิธีการขอความช่วยเหลือจากเขา เมื่อเห็นว่าเธอลังเลใจอีธานก็เอียงศีรษะไปด้านข้าง

” เป็นอะไรไป? “

เล็กซี่หายใจเข้าอย่างแรงและมองไปที่ใบหน้าที่สับสน แต่ดูมีชีวิตชีวาของอีธาน“ คุณรู้ไหมพวกเขาเข้าใจฉันผิด…” เล็กซี่รอคำตอบของเขา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ อีธานเพียงคาดหวังให้เธออธิบายให้เสร็จ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับเธอ

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่พวกเขาคงคิดว่าฉันทำแบบนั้นกับคุณ”

“คุณหมายถึงอาการบาดเจ็บของผม?” ก่อนหน้านี้ฟุ้งซ่านจากความคิดของตัวเองโดยสิ้นเชิง ความสนใจของอีธานคือการได้ยินคำสั้นๆของเธอ ขณะที่เขาไม่ได้สติ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาคือทำไมพ่อแม่ของเธอถึงคิดเช่นนั้น?

“เอ่อ คุณก็รู้ไหมว่าฉันมีชื่อเสียงไม่ดีเลย นอกจากเรื่องอื้อฉาวที่ผิด ๆ ที่ว่าฉันนอนกับผู้ชายหลายคนและทำปาร์ตี้เซ็กส์ที่น่ารังเกียจ พวกเขาถึงไม่เรียกฉันว่าดอกบัวสีขาวอีก ” เล็กซี่เอนกายลงบนเก้าอี้ไม้ที่เธอนั่ง ขณะที่เธอกอดอกแล้วค่อยๆเปิดเผยชีวิตของเธอที่ผ่านมา

“ นอกเหนือจากนั้น…อืมมม คุณหมายถึงการทำร้ายนักลงทุนเพื่อดูหนังด้วยเหรอ” อีธานลูบคางของเขาในขณะที่เขานึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับอดีตคู่หมั้นของมอริสหลิว ที่สามารถเข้าถึงหูของเขาได้ เมื่อเห็นเล็กซี่พยักหน้าครั้งเดียวเขาก็เอ่ยต่อ

“ อะไรอีกล่ะ ผลักดาราชายคนหนึ่งลงสระว่ายน้ำ…” อีธานยังคงเล่าข่าวลือทั้งหมดที่เขาจำได้และเล็กซี่พยักหน้ายืนยัน ในขณะที่เขาพูดทุกอย่างมีรูปแบบพฤติกรรมก้าวร้าวของเธอ ทุกคนมีบางสิ่งที่เหมือนกันคือเป็นผู้ชาย

“ เอ่อ…” อีธานมองไปที่เล็กซี่ที่กำลังพยักหน้าราวกับแสดงความยินดีที่เขาตระหนักถึงความคล้ายคลึงกันทุกครั้งที่เกิดขึ้น

“ ใช่ ใช่ คุณจะคิดว่าฉันเป็นแบบนั้นก็ได้ ฉันฉีกหน้าผู้ชายที่พยายามเข้ามาจีบฉัน และฉันก็ทำร้ายพวกเขาที่พยายามเข้ามาคุกคามฉัน พ่อกับแม่ของฉันต้องคอยจัดการคดีความเรื่องแบบนี้ทุกครั้งตลอด ฉันเองก็เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงผิดหวังในครั้งนี้ ” เล็กซี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอยอมรับปัญหานี้ของเธอ และแม้ว่าเธอจะอยากแก้ไขปัญหานี้ แต่เล็กซี่ก็รู้ว่าการกระทำของเธอแม้ว่าจะดูเกินกว่าเหตุไปสักหน่อย แต่มันก็มีเหตุผลที่ทำ

เมื่อหันกลับมามองอีธาน ด้วยความประหลาดใจอีธานเพียงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าอ่านไม่ออกซึ่งฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา เธอเลิกคิ้วขณะรอสิ่งที่เขากำลังจะพูด

“ ขยับเข้ามาใกล้ๆหน่อย ” อีธานทำท่าให้เธอขยับเข้าไปใกล้เขา ความต้องการอย่างกะทันหันของเขาทำให้เธอมีคำถามหลายพันข้อ แต่เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บและมีบาดแผลที่ศีรษะ เล็กซี่จึงขยับเข้าใกล้เขาด้วยความระมัดระวัง

“ฉันขอเตือนคุณว่า –“

อนิจจาก่อนที่เล็กซี่จะพูดจบประโยคของเธอ ก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือเบา ๆ วางลงบนศีรษะของเธอแล้วลูบศีรษะของเธอเบา ๆ

” ขอโทษนะ “