ตอนที่44 เอ่อ เราอยู่ที่ไหนกันอีกแล้วเนี่ย?

” เล็กซี่หยาง เราจะคุยเรื่องนี้ทีหลัง!” แม่หยางขมวดคิ้วก่อนจะเดินตามสามีของเธอไป ซึ่งทำให้คิ้วของเล็กซี่กระตุก พวกเขาคิดว่าเธอทำร้ายเขาเหรอ? เมื่อนึกถึงความไว้วางใจของพ่อแม่เล็ก แต่ เล็กซี่ไม่ใช่คนที่จะบ่นอะไร

ท้ายที่สุดแล้วคนๆหนึ่งจะเปลี่ยนแปลงไปในทันทีได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นชื่อเสียงที่ไม่ดีที่เธอสร้างขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา คงเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อแม่ของเธอคิดว่าเธอทำร้ายคนอื่น ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม เธอรู้ว่าพวกเขาต้องการเพียงให้เธอหลีกเลี่ยงปัญหา

“ งั้นฉันค่อยอธิบายพรุ่งนี้ก็ได้…” เล็กซี่พึมพำขณะที่เธอหันหน้าไปมองเห็นอีธานกำลังหลับอย่างสงบ เล็กซี่มองไปที่ถุงน้ำเกลือ เล็กซี่เม้มริมฝีปากแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ

ที่จริงเธอรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินว่าอีธานมีไข้มาตลอดทั้งคืน อนิจจาเขาไม่ได้พูดหรือบ่นอะไรราวกับว่าเขาเป็นปกติ ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่เคยแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกไม่สบาย  เพราะเขายังมีแรงที่จะแกล้งเธออยู่

‘ เขาดูไม่มีพิษภัยเมื่อหลับ’ เธอชมเชยในใจ เนื่องจากมันเป็นเวลาดึกแล้ว เล็กซี่จึงต้องดูแลอีธานเนื่องจากพยาบาลที่ควรจะดูแลเขามีเหตุฉุกเฉินจึงไม่สามารถทำได้

โชคดีที่เล็กซี่มีความสามารถหนึ่งหรือสองอย่างที่คอยดูแลเขาได้ เนื่องจากเธอเคยทำอะไรแบบนี้กับมอริสมาก่อน แน่นอนว่าเธอไม่เคยได้รับการชื่นชมใดๆ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงและดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ เมื่อเลื่อนดูโทรศัพท์ของเธอ เล็กซี่ก็รู้สึกตกใจเมื่อเห็นข่าวปัจจุบันเกี่ยวกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นใกล้กับโรงแรมที่พวกเขาจากมา ชายที่ชื่อทีโตะบอกพวกเขาว่าหากมีการดวลปืนเกิดขึ้นพวกเขาอาจจมอยู่ในกลางวงนั้น โชคดีที่พวกเขาตัดสินใจออกจากสถานที่นี้เร็วกว่านั้น

เมื่ออ่านบทความเกี่ยวกับข่าวที่น่าตกใจเธอพบว่ามีผู้เสียชีวิตหลายราย แต่ไม่มีข้อมูลว่าใครคือคนที่อยู่เบื้องหลัง ตอนนี้เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เล็กซี่ได้สรุปบางสิ่งตามคำพูดที่ทีโตะและชูรูพูดก่อนหน้านี้

ประการแรก เนื่องจากกลุ่มเงาที่จับพวกเขา และอ้างว่าพวกเขาไม่ได้หมายจะทำอันตรายใด ๆ เนื่องจากเธอและอีธานเป็นแขกของเจ้าภาพ นั่นหมายความว่าพวกเขามีความเกี่ยวข้องกับประธานหญิงคนใหม่ของ เยว่ อินเตอร์เนชั่นแนลเอ็มไพรส์ หรือไม่? นอกจากนี้หากข้อสรุปของเธอถูกต้อง นั่นหมายความว่าเร็นทานากะก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เพราะเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเซราฟิน่าเยว่?

ประการที่สอง คำว่า ‘กลิ่นของความสับสนวุ่นวาย’ ที่ชูรูโพล่งออกมาก่อนหน้านี้ ทิ้งเครื่องหมายคำถามหลายร้อยอันไว้บนหัวของเธอ ทำไมชูรูถึงดูตื่นเต้นเป็นพิเศษเมื่อรู้ว่าจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น?

แค่คิดถึงสิ่งต่างๆมากขึ้น ก็อาจทำให้เธอปวดหัวได้ ยิ่งไปกว่านั้นชูรูอยู่ที่ไหนเมื่อเธอต้องการเธอ? ทำไมเธอมักจะปรากฏตัวและหายไปโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้า? เล็กซี่ถอนหายใจอย่างหนักเมื่อการคาดเดาเหล่านี้อยู่ในใจของเธอ เธอรู้มากเกินไป เธอไม่ควรรู้ …

อนิจจา นี่คือสาเหตุที่พ่อของเธอไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับตระกูลเยว่เปล่า? ตอนนี้เธอนึกถึงความไม่เต็มใจของพ่อเธอ มีเพียงการยืนยันข้อสรุปของเธอ

“ อืม ” อีธานครางเบา ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ในขณะที่เขาลืมตาขึ้นร่างแรกที่ติดอยู่ที่มุมดวงตาของเขาคือเล็กซี่ที่กำลังติดอยู่ในความคิดของเธอเอง

เมื่อเห็นว่าเธอกลับมามีสีหน้าจริงจังและไม่วางใจใคร อีธานก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน ” คุณกำลังคิดอะไรอยู่? ” เสียงของเขาแหบแห้งและแผ่วเบา แต่ฟังดูเป็นแม่เหล็กที่ทำให้เล็กซี่หลุดจากความคิดของเธอในทันที

“ โอ้ คุณรู้สึกยังไงบ้าง? น้ำไหม? ” เล็กซี่ถามทันทีและโดยไม่รอคำตอบจากเขาเธอรีบลุกขึ้นยืนจากที่นั่งและหยิบแก้วน้ำที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอพยุงอีธานที่กำลังดันตัวเองนั่งแล้วเอนกายพิงหัวเตียง

อีธานสังเกตว่าเล็กซี่มีบุคลิกที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเร็วแค่ไหน จากเย็นเป็นอบอุ่น ตอนนี้ห่วงใยเล็กน้อย เธอมักจะทำให้เขาประหลาดใจกับบุคลิกต่างๆของเธอ ซึ่งทำให้เธอดูน่าสนใจ

” น้ำ ดื่มสิ ” เล็กซี่ออกคำสั่งอย่างไร้เหตุผลหลังจากยื่นแก้วน้ำ เมื่อสังเกตเห็นดวงตาคู่คมแสดงคาดหวังอย่างไม่ชัดเจนของเธออีธานที่อยากจะแกล้งเธอเล็กน้อย แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาเพิ่งเกิดเรื่องขึ้นมา เขาตัดสินใจเลิกแกล้งต่อและยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะยื่นมือไปที่แก้วน้ำ

“ ขอบคุณ…” อีธานจิบขณะที่เขาสแกนสภาพรอบตัวของเขา อนิจจาเมื่อเห็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเขาเกือบจะสำลัก ซึ่งทำให้เขามีอาการไอออกมา แน่นอนว่าเล็กซี่ตบหลังของเขาอย่างไม่เต็มใจด้วยคิ้วของเธอที่ขมวดเข้าด้วยกัน

“เอ่อ เราอยู่ที่ไหนกันอีกแล้วเนี่ย? ” อีธานถามด้วยหลังจากเอามือที่ปิดปากของเขาออก

” พวกเรา – อยู่ที่บ้านพ่อแม่ของฉันเอง ” เล็กซี่แก้คำพูดของตัวเองเพื่อไม่ให้อีธานหาช่องว่างกับพูดของเธอเธอ

อีธานกระพริบตาให้เธอหลายครั้ง ขณะที่เขาประมวลคำพูดของเธอ เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของพวกเขาก่อนหน้านี้ เขาเดินพาเธอไปที่บ้านของเธอที่หน้าประตูบ้าน แต่หลังจากนั้นเหมือนหัวของเขาก็ว่างเปล่า ถ้าเขาอยู่ที่นั่นหมายความว่าเขาได้พบกับพ่อแม่ของเธอภายใต้สถานการณ์เช่นนั้นใช่หรือไม่? ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อีธานรู้สึกหนักใจขึ้นมา เขามองย้อนกลับไปที่เล็กซี่อย่างว่างเปล่า

“เอ่อ ฮัลโหล? คุณยังอยู่หรือเปล่า? ” เล็กซี่โบกมืออย่างเชื่องช้าตรงหน้าเขา แต่ดูเหมือนว่าจิตใจของเขาเดินหายไปที่ไหนสักแห่งแล้ว