พวกเขาเริ่มเผยแพร่วิธีการรักษาออกไป หมอทั่วแผ่นดินต่างพากันมาขอร่ำเรียนวิชา ทั้งตำรับยาของกู้จิ้ง, วิธีทำคาลาไมน์โลชั่น รวมไปถึงวัคซีน

ไม่นานนักหมอเหล่านี้ก็แยกย้ายไปทั่วแผ่นดินต้าเจาแล้วเริ่มลงมือรักษาผู้ป่วย

ทุกครั้งที่พวกเขาได้รับคำขอบคุณจากผู้ป่วย พวกเขาจะหันไปทางทิศที่ห่างไกลออกไปแล้วประสานมือคารวะ “วิชาแพทย์ของข้าได้รับการถ่ายทอดจากท่านหมอเทวดากู้”

เพียงพริบตาเดียว คำว่าหมอเทวดากู้ก็ถูกร่ำลือไปทั่วแผ่นดิน

มีโรคระบาดที่ไหนก็มีชื่อของหมอเทวดากู้ที่นั่น

ร่ำลือไปร่ำลือมา ผู้คนก็ไม่รู้ว่าหมอเทวดากู้เป็นใครและเคยทำอะไรมาบ้าง พวกเขารู้เพียงแค่ว่า นางเป็นเซียนที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก ลงมาเพื่อรักษาโรคให้พวกเขา

ในขณะที่ชื่อเสียงของหมอเทวดากู้โด่งดังไปทั่วแผ่นดินนั้นเอง ตัวหมอเทวดากู้เองกลับกำลังตกใจไม่น้อย

เพราะในเย็นวันหนึ่ง จู่ๆ เธอก็มีประจำเดือนมา

การมีประจำเดือนเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้หญิงทุกคน แต่สำหรับกู้จิ้งแล้ว มันกลับเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์เอามากๆ

รังไข่ของเธอมีปัญหา ดังนั้นเธอจึงเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยมีประจำเดือนมาก่อน

เธอโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยมีประจำเดือนเลยสักครั้ง

ดังนั้นพอเห็นกางเกงของตัวเองเปื้อนเลือด ปฏิกิริยาตอบโต้แรกของเธอคือตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่เป็นหมอ แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นคือเลือดประจำเดือน

“ฉัน…ฉันเป็นอะไรไป?” เธอมองเลือดสีแดงฉานเหล่านั้นพลางใช้สมองอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้บาดเจ็บนี่นา!”

แต่เซียวเถี่ยเฟิงกลับพอจะคาดเดาได้

ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่ก็เคยเรียนหนังสือมาก่อน “นี่อาจจะเป็นเลือดประจำเดือนของผู้หญิง?”

กู้จิ้งค่อยนึกขึ้นได้ “เลือดประจำเดือน?”

เซียวเถี่ยเฟิงพูดจบค่อยนึกขึ้นได้ว่า เขาอยู่กับกู้จิ้งมานาน แต่ยังไม่เคยเห็นเธอมีประจำเดือนสักครั้ง ในตำราบอกว่า ‘ผู้หญิงอายุเจ็ดขวบ ไตชี่มาก ฟันและผมเริ่มขึ้น อายุสิบสี่มีประจำเดือน’ ไม่ใช่หรือ? ทำไมก่อนหน้านี้กู้จิ้งถึงไม่มีประจำเดือนเล่า?

กู้จิ้งย่อมมองความสงสัยของเซียวเถี่ยเฟิงออก เธอจึงกล่าวว่า “ในอนาคตหนึ่งพันปีข้างหน้า วิชาแพทย์ก้าวหน้ามาก สามารถถ่ายภาพอวัยวะภายในของผู้คน ฉันมีปัญหาเกี่ยวกับรังไข่มาตั้งแต่เกิด ดังนั้นจึงไม่มีประจำเดือน และมีลูกไม่ได้”

แต่ทำไมจู่ๆ ตอนนี้ถึงได้มีประจำเดือนเล่า?

หรือว่า ตอนนี้เธอหายเป็นปกติแล้ว?

กู้จิ้งไม่กล้าเชื่อ

เซียวเถี่ยเฟิงนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ผู้คนว่าพระจันทร์มีมืดมีสว่าง น้ำมีขึ้นมีลง ประจำเดือนมีเดือนละหนึ่งครั้ง สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของพระจันทร์ ดังนั้นจึงเรียกว่าประจำเดือน ข้าไม่ใช่คนในโลกอนาคตอีกหนึ่งพันปีข้างหน้า บางทีการเปลี่ยนแปลงของพระจันทร์กับกระแสน้ำขึ้นน้ำลงที่นั่นอาจจะไม่สอดคล้องกับร่างกายของเจ้า เจ้าถึงได้ไม่มีประจำเดือน แต่ตอนนี้เจ้ามาอยู่ในยุคสมัยของเรา ได้รับอิทธิพลจากน้ำขึ้นน้ำลงและการเปลี่ยนแปลงของพระจันทร์ที่นี่ เจ้าก็เลยค่อยๆ หายเป็นปกติ?”

การคาดเดาของเขาทำให้กู้จิ้งนิ่งคิด

“ข้าวของที่ฉันเอามาจากโลกอนาคตถูกเก็บไว้ในกระเป๋า ไม่มีวันหายไปตามกฎทรงมวลของสสาร ถ้าอย่างนั้น เป็นไปได้ไหมว่าการที่คนในอดีตอย่างฉันไปอยู่ในยุคปัจจุบันก็จะเป็นไปตามกฎนี้เช่นกัน ไม่มีวันหายไปตลอดกาล? ไม่หายไป แต่ก็ไม่เพิ่ม สืบพันธุ์ไม่ได้?”

กู้จิ้งพึมพำ “เพราะฉันเป็นคนในยุคอดีต ดังนั้นจึงมีทายาทในโลกยุคปัจจุบันไม่ได้?”

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ กู้จิ้งตื่นตะลึง ในใจคิดว่าธรรมชาติมีกฎเกณฑ์อยู่ ต่อให้คนข้ามเวลาเช่นเธอคิดทำลายกฎเกณฑ์นี้ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะสรรพสิ่งล้วนมีวัฏจักร ประวัติศาสตร์และธรรมชาติต่างก็ใช้กฎเกณฑ์ปกป้องตัวเองให้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อย่างเป็นระบบ

คนข้ามเวลาตัวเล็กๆ เช่นเธอไม่สามารถทำลายระบบที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้

พูดง่ายๆ ก็คือ หากที่บ้านไฟตก สวิตช์ไฟจะดับเอง หากคอมพิวเตอร์ทำงานนานเกินไปจนเมนบอร์ดมีความร้อนเกินขีดจำกัด มันก็จะหยุดทำงาน ดังนั้น เทพผู้ควบคุมกาลเวลาจึงตะโกนบอกรังไข่ของกู้จิ้งว่า ‘Stop!’

“ก่อนหน้านี้เจ้าไม่มีประจำเดือน แต่ตอนนี้มี…” จู่ๆ เซียวเถี่ยเฟิงก็นึกถึงความเป็นไปได้เรื่องหนึ่งขึ้นมา แต่พูดไปได้ครึ่งเดียว เขาก็หยุดชะงัก

การมีลูกไม่ได้เป็นปมในใจของกู้จิ้ง เขารับปากนางแล้วว่าต่อไปนี้จะไม่ต้องการลูกอีก ถึงแม้ว่าตอนนี้นางอาจจะมีลูกในยุคสมัยนี้ได้ เขาก็ไม่อยากจะมีความหวังใดๆ หากเป็นไปไม่ได้เล่า มันก็มีแต่ทำให้นางต้องผิดหวังเท่านั้น

เรื่องที่เซียวเถี่ยเฟิงคิดได้ กู้จิ้งย่อมคิดได้เช่นกัน

แต่การคาดเดาและข่าวสารที่ได้รับทำให้เธอไม่ค่อยกล้าจะคิดต่อ

“ช่างเถิด มาปรึกษากันก่อนว่าตอนนี้จะทำยังไง?” กู้จิ้งมองกางเกงเปื้อนเลือดในมือด้วยความจนใจ เธอเป็นผู้หญิงไร้ประสบการณ์ ไม่เคยรับมือกับเรื่องแบบนี้มาก่อน

หากเป็นยุคปัจจุบันยังมีผ้าอนามัยให้ใช้ แล้วสมัยโบราณล่ะ? ขี้เถ้ากับผ้าซับรอบเดือนงั้นรึ?

เซียวเถี่ยเฟิงพูดไม่ออก

เขาอยู่เพื่อนาง ตายเพื่อนาง ทำอะไรเพื่อนางก็ได้ แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องประจำเดือนเลยจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้น เราไปถามผู้หญิงสักคนดีไหม?” เซียวเถี่ยเฟิงเสนอความเห็น

“ไม่เอา!” กู้จิ้งปฏิเสธทันที

เธอเป็นหมอเทวดา หมอเทวดาผู้เก่งกล้าสามารถซึ่งเป็นที่เลื่อมใสศรัทธาของผู้คน จะไม่รู้เรื่องง่ายๆ อย่างการรับมือกับประจำเดือนได้อย่างไร? เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กล่าวว่า “นายไปหาผ้า ขี้เถ้า แล้วก็ฝ้ายมา ฉันจะหาวิธีแก้ปัญหาเอง”

เธอไม่เชื่อหรอกว่าประจำเดือนแค่นี้จะทำอะไรเธอได้ เธอจะทำผ้าอนามัยขึ้นมาใช้เอง

เซียวเถี่ยเฟิงรีบไปหาผ้าขาวกับฝ้ายมาจำนวนหนึ่ง ระหว่างทางเจอท่านหมอหูเข้ามาถามอย่างกระตือรือร้นว่าจะเอาไปทำอะไร เขาก็พูดโกหกโดยไม่กะพริบตาสักนิดว่าหมอเทวดาจะเอาไปศึกษาเรื่องวัคซีนต่อ

ท่านหมอหูตื่นเต้นมาก เขาคว้าแขนเซียวเถี่ยเฟิงเอาไว้ “ข้าบันทึกเรื่องการเกิดโรคระบาดครั้งนี้รวมทั้งขั้นตอนการรักษาทั้งหมดเอาไว้แล้ว กะจะเขียนเป็นตำราแพทย์เอาไว้ให้คนรุ่นหลังได้อ่าน ในตำราของข้าเขียนถึงวิชาแพทย์ของหมอเทวดากู้ด้วยว่ายอดเยี่ยมไร้ผู้เทียมทานขนาดไหน…”

ท่านหมอหูเอาแต่พูดไม่หยุดปาก สุดท้ายเซียวเถี่ยเฟิงต้องชักสีหน้าถึงจะสลัดหลุดจากเขาได้

เซียวเถี่ยเฟิงเอาผ้าขาวกับฝ้ายที่หามาได้ไปส่งให้กู้จิ้ง กู้จิ้งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เตรียมลงมือทำผ้าอนามัย

เซียวเถี่ยเฟิงเฝ้าอยู่ด้านข้างครู่หนึ่งก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“เจ้าสมควรต้องดื่มน้ำแกงร้อนๆ หน่อยใช่ไหม?”

“อืม ดูเหมือนจะใช่นะ…?” กู้จิ้งคิด “นายไปตุ๋นน้ำแกงไก่ให้หน่อยสิ”

บำรุงร่างกายก่อนค่อยว่ากัน

น้ำผสมน้ำตาลแดงอะไรนั่นเธอไม่ชอบดื่มสักนิด

เซียวเถี่ยเฟิงได้รับคำสั่งก็รีบไปห้องครัว หาแม่ไก่แก่ที่ดีที่สุดออกมาเตรียมตุ๋นน้ำแกงให้เธอ

กู้จิ้งวุ่นวายอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็ทำ ‘ผ้าอนามัย’ ชิ้นแรกในชีวิตออกมาได้สำเร็จ เธอลองใช้ดูก็พบว่าสบายมาก แถมยังซึมซับได้ดี ข้อเสียเพียงประการเดียวคือฝ้ายมีราคาแพงมาก คนยากจนธรรมดาทั่วไปไม่มีปัญญาใช้

ไม่นานนักเซียวเถี่ยเฟิงก็กลับมาพร้อมสาวใช้หลายคนซึ่งยกน้ำแกงไก่กับน้ำร้อนมาให้

กู้จิ้งอาบน้ำ เปลี่ยนผ้าอนามัย ดื่มน้ำแกงไก่ไปชามหนึ่ง จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางยกมือขึ้นลูบท้องน้อย ถึงตอนนี้เธอก็รู้สึกปวดหนึบๆ ตรงบริเวณท้องน้อย

หรือนี่จะเป็นอาการปวดประจำเดือนที่ใครๆ ร่ำลือกัน?

เมื่อก่อนกู้จิ้งเคยแต่มองคนอื่นปวด ส่วนตัวเองไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร ตอนนี้ได้ลิ้มรสก็รู้สึกทั้งแปลกใหม่ทั้งทอดถอนใจ

เธอมีประจำเดือนแล้ว

“ทำไม ไม่สบายตรงไหนหรือ?”

ผู้ชายข้างกายสามารถขี่ม้าไปออกรบ ลงทะเลไปจับปลา แต่เรื่องประจำเดือนของผู้หญิงนี่เขาได้แต่จนใจ บัดนี้เห็นสตรีผู้เป็นที่รักนอนหน้านิ่วคิ้วขมวด เขากลับได้แต่เบิกตามองอยู่เฉยๆ

“ตรงนี้ปวด นายช่วยนวดให้ฉันหน่อย…” มีผู้ชายยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน ไม่ใช้ก็เสียเปล่า

“ได้”

เซียวเถี่ยเฟิงนั่งลงตรงข้างเตียงพลางยื่นมือใหญ่แข็งแรงไปนวดท้องเรียบแบนของกู้จิ้งเบาๆ “ตรงนี้ใช่ไหม?”

กู้จิ้งพยักหน้า “อืมๆ นวดตามเข็มนาฬิกานะ”

เซียวเถี่ยเฟิงไม่เข้าใจ “อะไรคือตามเข็มนาฬิกา?”

กู้จิ้งทำท่าให้ดู “ทำแบบนี้ ตามทิศทางนี้”

เซียวเถี่ยเฟิงก้มลงมอง พบว่ามือของตัวเองใหญ่เกินไป ส่วนเธอตัวเล็กเกินไป มือทั้งสองของเขาจึงสามารถบังท้องน้อยของเธอได้มิด

เขาวางมือลงบนท้องน้อยของเธอแล้วออกแรงนวด ‘ตามเข็มนาฬิกา’ ตามที่เธอพูดเบาๆ

กู้จิ้งนอนหลับตาให้ชายหนุ่มปรนนิบัติอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข

มือของเขาทั้งใหญ่ทั้งอุ่น เรี่ยวแรงที่ใช้ไม่แรงไปไม่เบาไป ทำให้เธอรู้สึกสบายมาก

ความรู้สึกสบายแกมเกียจคร้านค่อยๆ แผ่กระจายไปทั่วร่าง ทำให้เธอนึกถึงความรู้สึกที่เคยได้สัมผัสในยามค่ำคืน

“ถึงประจำเดือนฉันหมดแล้ว นายก็ต้องนวดให้ฉันแบบนี้…” เธอขอร้องเสียงอ่อน

ระยะนี้เธอมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการหาทางยับยั้งโรคระบาดและเพาะเชื้อมาทำวัคซีน ทำให้ละเลยเซียวเถี่ยเฟิงไป ในที่สุดตอนนี้โรคระบาดก็ถูกควบคุมเอาไว้ได้สำเร็จ เธอจึงมีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนผู้ชายของตัวเองบ้าง