เมื่อฟ้าสาง ในที่สุดฟู่จิ่วชิงก็ผล็อยหลับไป จิ้นเยว่จึงได้มีโอกาสเดินออกจากห้อง

บริเวณลานบ้านถูกปกคลุมไปด้วยแสงแดด ดอกเบญจมาศหลากสีผลิบาน ลมพัดพาไปหอมอบอวล ทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆของดออกกุ้ยฮวา

นางยืนบิดขี้เกียจจากนั้นจิ้นเยว่ก็ลูบแขนของตนเบาๆ มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แผลดูเหมือนจะคันมากขึ้น

"คุณหญิงเจ้าคะ!" ซวงจือรีบก้าวไปข้างหน้าและคำนับ "คุณหญิงจักกลับไปอาบน้ำก่อนรับประทานอาหารเช้าหรือไม่เจ้าคะ?"

เดิมทีที่มิได้เอ่ยถึงก็มิเป็นไร แต่เมื่อเอ่ยขึ้น……เสียงท้องร้องของจิ้นเยว่ก็ดังขึ้นทันที

"ไปกันเถอะ！" จิ้นเยว่ก้าวเท้าออกไป

เมื่อเห็นหญิงสาวจากไปแล้ว จวินซานจึงกล้าเข้าประตูไป

เมื่อเขาเดินเข้าไป ฟู่จิ่วชิงได้ลุกขึ้นนั่ง แม้ว่าสีหน้าจะมิค่อยดีเท่าไรนัก แต่ท่าทางของเขาก็เย็นชาเหมือนปกติแล้ว

"ไปแล้วรึ?" ฟู่จิ่วชิงถาม

จวินซานคำนับ "ขอรับ！"

ฟู่จิ่วชิงขมวดคิ้วอย่างแผ่วเบา "เรื่องจวนเยี่ยนอ๋อง เจ้าจงคอยจับตาดูให้ดี"

"นายท่านพาคุณชายรองไปร่วมหารือ ท่านเจ้าเมืองกล่าวว่าเทศกาลไหว้พระจันทร์ประจำปีจะจัดขึ้นที่หอหม่านเยว่ แต่ปีนี้พิเศษเล็กน้อย ตำแหน่งขององค์ชายเล็กช่างมีเกียรติยิ่ง มิสามารถปฏิบัติด้วยมารยาทพื้นฐานธรรมดา ดังนั้น……" จวินซานมิกล้าเอ่ยต่อ

ฟู่จิ่วชิงขมวดคิ้ว "ข้ารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ แม่นางในทะเลสาบนั่น ท่านพ่อมิได้กล่าวอันใดงั้นหรือ?"

"นายท่านเพียงให้ฮูหยินใหญ่จัดการเรื่องนี้อย่างเหมาะสม และมิให้ผู้ใดในจวนเอ่ยถึงอีก" จวินซานตอบไปตามความจริง

"ช่างเถอะ!" ฟู่จิ่วชิงก้มหน้าขมวดคิ้ว เขาขยับมือแล้วเอ่ยถามเบาๆว่า "สวี่โมโม่ไปแล้วงั้นหรือ?"

"ขอรับ!" จวินซานก้มศีรษะลง แต่เขาก็มิค่อยเข้าใจว่าคุณชายหมายถึงสิ่งใด

ก่อนหน้านี้ได้รั้งเอาไว้ เหตุใดบัดนี้จึงมิให้เข้าไปรั้งไว้แล้ว?

……

ทันทีที่จิ้นเยว่ก้าวเข้ามาในเรือนของนาง ก็พบว่าสวี่โมโม่ยืนอยู่ด้านในด้วยท่าทางโมโห นางก็ก้าวถอยหลังออกไปโดยมิรู้ตัว จากนั้นมองขึ้นไปที่แผ่นป้ายชื่อเรือน

ถูกต้องแล้ว นี่คือเรือนของนาง！

"คุณหญิงห้า!" สวี่โมโม่ทำความเคารพ รอยยิ้มแข็งกระด้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางเมื่อนาง "บ่าวมารอคุณหญิงนานมากแล้วเจ้าค่ะ!"

จิ้นเยว่ "……"

โลกช่างกลมอะไรเพียงนี้ มาพบศัตรูอีกจนได้?

"สวี่โมโม่มาได้อย่างไรกัน?" จิ้นเยว่ก้าวขาเข้ามาในเรือน

สวี่โมโม่เดินตามมาอยู่ด้านหลัง มองดูแขนเสื้อที่ถูกดึงขึ้นยังมิปล่อยลงมาเช่นนั้น อีกทั้งการเดิกกระโดกกระเดก ใบหน้าอันเหี่ยวย่นของนางก็มิพอใจในทันที จึงตะโกนขึ้นว่า "คุณหญิงห้าเจ้าคะ!"

จิ้นเยว่โบกไม้โบกมือ "ข้ามิได้หูหนวก มีอะไรก็รีบว่ามาตรงๆ ข้าหิวจะแย่อยู่แล้ว! ซวงจือ จงรีบไปนำอาหารเช้ามา ข้าจะไปล้างหน้าแปรงฟัน"

"เจ้าค่ะ!" ซวงจือรู้สึกกังวลเล็กน้อย นางเดินไปสองสามก้าวแล้วหันศีรษะกลับมามอง

จากประสบการณ์และบทเรียนสองสามครั้งนี้ ซวงจือมิได้กังวลว่าคุณหญิงจะเสียเปรียบ นางแค่กังวลว่าหากคุณหญิงมิออมแรงละก็……หากบีบคอสวี่โมโม่จนถึงแก่ชีวิตจะทำอย่างไร? !

เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ซวงจือก็ยกชายกระโปรงวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไปเตรียมอาหารเช้าจะได้รีบกลับมาปรนนิบัติ

ซวงจือเดินหอบถืออาหารเช้ากลับมา จิ้นเยว่ก็หิวมากเสียจนท้องกิ่ว นางรีบหยิบชามโจ๊กขึ้นมาแล้วยกขึ้นดื่มจนหมดถ้วย

สดชื่น!

จู่ๆใบหน้าอันเหี่ยวย่นของสวี่โมโม่ก็ยื่นเข้ามาอย่างกะทันหัน ทำให้จิ้นเยว่ตกใจเสียบจนชามโจ๊กเกือบครอบใบหน้านาง

จิ้นเยว่กัดฟันกรอดๆ "ข้ามิได้กินเยอะสักหน่อย เจ้ามาจ้องหน้าข้าทำไมเล่า? ข้ากินเพียงน้อยนิดเท่านี้ มิทำให้ตระกูลฟู่ยากจนหรอก！"

"คุณหญิงเจ้าคะ นี่เป็นกฎ！ ยามกินมิเอ่ยวาจา ยามนิทรามิส่งเสียงดัง!" สวี่โมโม่บ่นออกมาเบาๆ

จิ้นเยว่จึงได้ตระหนักว่า หญิงชราผู้นี้คงมาที่นี่เพื่อจัดการนาง

อืม คงจะมาสอนกฎเหล่านี้แก่นางสินะ

วินาทีต่อมา หนังสือเล่มหนาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าจิ้นเยว่ "ก่อนพระอาทิตย์ตก ขอให้คุณหญิงห้าท่องจำกฎของตระกูลฟู่ให้ได้!"

ดวงตาของซวงจือเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว "สวี่โมโม่ เวลาเพียงหนึ่งวันจะท่องทั้งหมดได้อย่างไร?"

"คุณหญิงห้าเจ้าคะ มิใช่ท่องให้บ่าวฟังหรอกเจ้าค่ะ" สวี่โมโม่ยิ้มขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "บ่าวก็เป็นเพียงบ่าว จะกล้าดีอย่างไรสั่งให้คุณหญิงท่องจำกฎเหล่านี้ ฮูหยินเป็นผู้ให้กระทำเจ้าค่ะ！"

จิ้นเยว่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะหึๆออกมาด้วยเสียงอันเบา หญิงชราผู้นี้ช่างหลักแหลมเสียจริง ใช้ชื่อของฮูหยินมาข่มขู่นางงั้นหรือ?！

ย่อมได้!

ดีเสียจริง!

สวี่โมโม่ส่งเสียงเหอะๆอย่างเย่อหยิ่ง "ฮูหยินกล่าวว่า หากคุณหญิงห้ามิสามารถท่องจำกฎของตระกูลเหล่านี้ได้ ก็จงไปนั่งคุกเข่าที่ห้องโถงบรรพบุรุษด้วยตนเอง เมื่อใดที่ท่องจำได้แล้ว เมื่อนั้นก็จงออกมาจากห้องโถง！"

ซวงจือทำสีหน้ารีบร้อน ห้ามยินยอมเด็ดขาดนะเจ้าคะ!

"ก็แค่กฎของตระกูลมิใช่หรือ!" จิ้นเยว่หัวเราะเยาะเย้ยแล้วนั่งไขว่ห้าง "ตกลง! เจ้ารอดูเถิด!"