ซ่างเย่ 40 มาได้พอดีเลย

Now you are reading ซ่างเย่ Chapter 40 มาได้พอดีเลย at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

“พ่อบ้าน พูดให้ชัด เกิดอะไรขึ้น นายท่านกับพวกคุณชายถูกจับหมดเลย ข้อหาฆ่าองค์ชายเล็ก ถ้าไม่รีบล้างข้อหานี้ออก จะต้องถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลเลยนะขอรับ”จวินซานพูด

พ่อบ้านหายใจเร็วขึ้น”คืนนั้นพระชายารองเข้าจวน ข้าก็ไปรับกับนายท่าน ต่อจากนั้นข้าเห็นมีคนแอบๆซ่อนๆ ก็ตามไปดู เห็นเขาเดินผ่านศาลาชิวสุ่ย ไม่รู้จะไปไหน?”

“ถูกพบเห็นหรือ?”จิ้นเยว่ถาม

พ่อบ้านพยักหน้า”ใช่ขอรับ คนนั้นไม่พูดอะไร เอามีดออกมาแทงทันที ข้าไม่ทันหลบก็ถูกแทง ดีที่มีคนเดินผ่าน ข้าก็เลยวิ่งหนี แต่เขาไล่ตามอยู่ข้างหลัง ……ข้าไม่มีวิธีอื่นแล้ว ก็เลยซ่อนเข้าไปในทางลับขอรับ”

“ประตูนี้ทางลับ เจ้าเป็นคนเปิดหรือ?”จิ้นเยว่ถาม

พ่อบ้านพูด”ตอนกลางวัน นายท่านให้ข้าเอาดอกไม้เข้ามา ข้าก็เอากุญแจเข้ามา ต่อไปลืมล็อก พอเห็นพระชายารองมา ข้าก็นึกได้ขึ้นมา ดังนั้นหลังจากส่งพระชายารองเสร็จก็คิดจะมาล็อกใหม่ ใครจะไปว่าพบเจอเรื่องนี้ขอรับ”

“โต๊ะหินใหญ่ขนาดนั้น ท่านหมุนได้หรือ”ซวงจือแปลกใจ

จวินซานยิ้ม”ตอนพ่อบ้านยังหนุ่มอยู่ติดตามนายท่านไปทุกที่ ความสามารถไม่ได้มีแค่นี้ แต่ครั้งนี้ต้องพลาดไปแน่นอน!”

“นึกว่าเป็นคนในจวน ใครจะรู้มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นล่ะ”พ่อบ้านพูด”ทาสในจวน ตอนเข้ามาในจวน ข้าเป็นคนเลือก เลือกคนที่จิตใจดีงาม”

“แล้วท่านมองชัดหรือเปล่าว่า คนนั้นมีหน้าตาเป็นยังไง”จิ้นเยว่ถาม

พ่อบ้านคิดแล้วคิดอีก “ตอนนั้นฟ้ามืดแล้ว มองไม่ค่อยชัด แค่เห็นว่า หน้าไม่ใหญ่มาก ตากว้าง ปากเล็ก ความสูงไม่สูงมาก ดูแล้วผอมด้วยขอรับ”

จิ้นเยว่:”…..”

จวินซาน:”……”

ซวงจือ:”……”

บนหัวเหมือนมีกาบีนผ่านเป็นฝูง อธิบายอย่างนี้ ไปดูบนถนนหลายคนเป็นแบบนี้กันหมด

จิ้นเยว่จับซวงจือมา”พ่อบ้าน ท่านดูสิว่าซวงจือเหมือนไหม?”

พ่อบ้านหัวเราะ”คุณหญิง อย่าพูดเล่นขอรับ”

“ท่านแหละ เป็นคนที่พูดเล่น!”จิ้นเยว่ลุกขึ้นมา”ข้างนอกตอนนี้ไม่ปลอดภัย ท่านกับจวินซานอยู่ที่นี่ก่อน ข้ากับซวงจือไปหาของกินมา”

“ขอบคุณคุณหญิง!”พ่อบ้านก็รีบถาม”นายท่านเขา……”

“อยู่ในคุก ตอนนี้ยังไม่มีอะไร ข้ากับองค์ชายเล็กมีสัญญาสามวัน ในเวลาสามวัน เขาไม่ทำอะไรต่อคนตระกูลฟู่แน่นอน”จิ้นเยว่เดินออกไป จวินซานก็รีบไปส่ง

แต่ถ้าสามวันยังจับไม่ได้ นิสัยอย่างองค์ชายเล็กน่าจะต้องทำคนของตระกูลฟู่ถึงตาย?

ออกจากห้องลับแล้ว จิ้นเยว่พาซวงจือไปห้องครัวเอาของกิน

พอเรื่องจบนางก็กลับเรือนซ่างอี๋

กลางคืนมืด นอนสบายพอดี

ซวงจือเฝ้าอยู่ประตูข้างนอก นั่งบนเก้าอี้และเผลอนอนไป

ตอนที่ซ่งเยี่ยนเข้ามา เฉิงหนานทำจนซวงจือสลบ

ตอนแรกคิดว่าจิ้นเยว่จะนอนไม่หลับ หว่งคนตระกูลฟู่ ใครจะรู้ นอนอย่างสบายๆ ซ่งเยี่ยนเข้ามายังไม่รู้เลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน นอกเรือนมีอะไร นางสังเกตได้หมด

แต่ว่า คนที่ช่างสังเกตอย่างนั้น นอนไม่สนิทแน่นอน ไม่เหมือนตอนนี้

ซ่งเยี่ยนนั่งริมเตียง มองนาง ครั้งสุดท้ายที่เจอนาง คือตอนที่อยู่หลังม้า นางมองเขาด้วยขอบตาแดง

เขาก็เห็นว่าปากนางมีเลือด รู้ว่าพิษในร่างกายนางเริ่มออกแล้ว สุดท้ายก็พูดคำนั้นที่ทำให้เขาเสียใจออกมา

“ถ้ารู้แต่แรก ข้าจะไม่ให้เจ้าเป็นคนที่ล่อพวกเขาไป

แต่ โลกนี้ไม่มียาที่สามารถกลับไปได้

แค่ตัดสินใจผิดครั้งเดียว นางก็ไม่กลับมาแล้ว

หนึ่งวันสองวัน เขายังไม่ได้รู้สึกอะไร

สิบวันครึ่งเดือน เขาแค่คิดว่าข้างหลังไม่มีคนตามแล้ว อารมณ์ดีและสบายใจ

แต่หนึ่งเดือน นางยังไม่ได้กลับมา เขาเริ่มรู้สึกอะไรมันหายไป มองอะไรในจวนเยี่ยนอ๋องเกะกะตาหมด เขาเริ่มรีบร้อน ให้คนไปหา ไปตาม แต่นางกลับหายไปเลย หาที่ไหนก็ไม่เจอ

เวลาแต่งงานก็ผ่านไปแล้ว นางยังไม่กลับ

ตอนนั้นเขายื่นเวลาแต่งงาน ยื่นแล้วยื่นอีก คิดว่านางเป็นเหมือนแมลงสาบที่ตีไม่ตาย ด่ายังไงก็ไม่ไป แต่วันนั้นเขานั่งในห้องมองชุดแต่งงานที่คนเขาส่งมาให้ นั่งคิดทั้งวัน

ก็คือเวลานั้นแหละ เขาเริ่มรู้สึก จิ้นเยว่ไม่กลับมาแล้ว

ซ่งเยี่ยนลุกขึ้น เดินออกไปข้างนอก สีฟ้ามัวๆ ใจยิ่งมัว สองคนหน้าตาเหมือนกัน แต่ทำไมดูเหมือนเป็นสองคน แล้วจิ้นเยว่ของตนหายไปไหนล่ะ

“องค์ชาย……”

เฉิงหนานจะออกเสียง สายตาซ่งเยี่ยนส่งมาก่อน เขาก็เลยเงียบ

ดีที่ไม่ได้ทำให้นางตื่น

เวลาสามวัน ผ่านไปแล้วหนึ่งวัน ถ้าอีกสองวันยังหาไม่เจอผู้กระทำ ซ่งเยี่ยนก็ไม่ใจอ่อนเหมือนกัน

ในเรือนขัง

ฟู่หยุนเจี๋ยเดินไปเดินมา”น้องห้า จิ้นเยว่ทำได้จริงหรือเปล่า?”

“พี่ชาย เจ้านั่งก่อนได้ไหม ข้ามองจนเวียนหัว”ฟู่หยุนเซียวนั่งที่มุมกำแพง”ไม่ว่าได้หรือไม่ ชีวิตของเราก็อยู่ในมือนาง ถ้านางมีความคิดอะไร สมมุติ……อยากให้น้องห้าตาย งั้นก็ไม่รู้แล้ว!”

ฟู่หยุนเจี๋ยหัวเราะปลอมๆ “น้องห้า เจ้าตั้งใจใช่ไหม รู้ว่าตนจะตายแล้วให้ทุกคนตายด้วย ทำไมใจเจ้าเป็นแบบนี้?”

ฟู่จิ่วชิงหันไปแล้วมองขึ้นไปบนหน้าต่าง ค่อยๆเงยหน้าขึ้น

แสงของดวงจันทร์ตกลงมาบนพื้น ขนตาของเขาเหมือนเคลือบด้วยอะไรบางอย่าง มองไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

“น้องห้า เจ้าฟังข้าพูดหรือไม่?”ฟู่หยุนเจี๋ยกัดฟันไว้และพูด

อีขี้ป่วยนี้ ทำให้คนเกลียดจริงๆ ทำไมไม่ตายแต่แรก เป็นแค่จัดงานแต่งงานเพื่อขจัดเสนียดจัญไร แล้วเหมือนร่างกายของเขาก็ดีขึ้นเยอะเลย

นกพิราบตัวหนึ่ง ที่มีขนสีขาวราวหิมะ บินมาร้องที่หน้าต่าง

ปากของฟู่จิ่วชิงยิ้มขึ้นมาอย่างอบอุ่น ทันใดนั้น เหมือนดวงจันทร์ก็อุ่นขึ้นมาด้วน

มาได้พอดีเลย!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด