ในขณะที่จิ้นเย่วถือถ้วยยาเปล่าออกไปนั้น จวินซานถึงไปอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่จะเรียกสติกลับมาได้

"มีอะไรหรือ?" จิ้นเย่วถามด้วยความสงสัย "ยานี้มีปัญหาเหรอ"

"ไม่มี ไม่มีขอรับ!" จวินซานรีบรับถ้วยยาเปล่ากลับมา "ตอนนี้คุณชายเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?"

อันที่จริงจวินซานเพียงอยากรู้ว่า สีหน้าของคุณชายเป็นอย่างไรบ้าง มีบางสิ่งเกิดขึ้นหรือป่าว?

จิ้นเย่วหันหลังกลับมา "หลังจากทานยาเสร็จ กลับหลับไปอย่างง่ายดาย"

"หลับ?" จวินซานร้องถามด้วยความตกใจ พร้อมกับรีบทำความเคารพและถอยออกไป

"เขาเป็นอะไรของเขา?" จิ้นเย่วกล่าวอย่างสงสัย

ซวงจือได้แต่ส่ายหน้า ไม่กล้าพูด ไม่กล้าพูด!

"แปลกประหลาด!" หลังจากนั้นจิ้นเย่วก็เดินกลับเข้าไปในห้อง

ผู้ที่นอนอยู่บนเก้าอี้นุ่มพลันลืมตาขึ้นมอง เพราะถูกทำให้ตื่น

จิ้นเย่วรีบร้อนถือกฏระเบียบภายในบ้านกลับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ เก้าอี้นุ่ม พร้อมกับค่อย ๆ ลูบหลังให้เขา จนฟู่จิ่วชิงค่อย ๆ คล้อยหลับไปอีกครั้ง ตอนนี้เธอถึงรู้สึกถอนหายใจโล่งขึ้นอีกครั้ง และเริ่มท่องกฏระเบียบภายในบ้าน

หนังสือเล่มหนาที่ไม่ว่าจะเปิดไปหน้าไหนก็มีแต่กฏระเบียบ เขียนอยู่เต็มทุกหน้า

ฟู่จิ่วชิงมักจะหลับตื้น แต่ครั้งนี้กลับเป็นครั้งที่เขาหลับลึกที่สุด ปลายจมูกได้กลิ่นของยาเล็กน้อย ไม่เคยมีครั้งไหน ที่จะรู้สึกได้ว่า…ยาไม่ได้ขมอะไร

จิ้นเย่วตั้งใจท่องกฏระเบียบโดยไม่ทันได้สังเกตความเคลื่อนไหวรอบตัวว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

ในยามเย็นเวลาที่พระอาทิตย์เริ่มตก มีแสงอ่อน ๆ สาดกระทบกับขนตาของเธอเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ราวกับดอกตูมในสายหมอกในยามรุ่งอรุณ มีน้ำค้างใสเมื่อสายลมพัดผ่าน

แม้จะเป็นเพียงงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ช่างสวยงามจนยากที่จะละสายตา

จิ้นเย่วปิดหนังสือลง มองขึ้นไปยังเพดานสูง หลับตาลงเพื่อที่จะนึกถึงสิ่งที่ได้ท่องไป

คิ้วสีอ่อนของฟู่จิ่วชิง ขณะเดียวกันกลับรู้สึกว่าดวงตาของเขาอ่อนโยนขึ้นมาภายใต้แสงไฟเลือน ๆ

"พอแล้ว!" จิ้นเย่วลืมตาขึ้น โยนหนังสือกฏระเบียบภายในบ้านออกไปจากตัว พร้อมกับบิดขี้เกียจ

"ท่องได้แล้วเหรอ?" ฟู่จิ่วชิงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนทุ้ม

จิ้นเย่วชะงักพร้อมกับยืดตัวตรง "เจ้า เจ้าตื่นแล้วเหรอ?"

ฟู่จิ่วชิงไม่ตอบใด ๆ พลันยกตัวขึ้น หันไปมองเธอ "ตอบมาสิ!"

ยังไม่ทันที่จิ้นเย่วจะตอบอะไร ก็ได้ยินเสียงของสวีโมโม่ดังเข้ามาจากภายนอก "คุณหญิงห้า ฮูหยินเรียกให้ไปพบ"

"นางปีศาจมาแล้ว" จิ้นเย่วขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อสังเกตุเห็นว่าฟู่จิ่วชิงไม่มีทีท่าจะห้ามปรามอะไร เธอจึงส่งเสียงตะโกนออกไป "รู้แล้วน่า!"

ไปก็ไปสิ ไม่ได้ไปทำเรื่องร้ายแรงผิดมนุษย์มนาที่ไหน

หลังจากที่จิ้นเย่วเดินออกไป จวินซานก็รีบเร่งเข้ามาภายในห้อง

ฟู่จิ่งชิงยืนขึ้น พร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด

"คุณชาย!" จวินซานรีบทำความเคารพ "องค์ชายเล็กเข้ามาประทับยังศาลาพักรับรองขอรับ"

ฟู่จิ่วชิงพยักหน้า ไม่แม้เพียงแต่จะเอ่ยคำใดๆ พลันเดินออกไปยืนลำพังหน้าประตู

"คุณชาย?" จวินซานคิดไม่ตกว่าจะถามไปดีหรือไม่

"ส่งข่าวออกไปหรือยัง?" ในที่สุดฟู่จิ่วชิงก็ปริปากพูด

จวินซานถอนหายใจเล็กน้อย "ได้ส่งออกไปก่อนหน้านี้แล้วขอรับ น่าจะกำลังอยู่ระหว่างทางขอรับ!"

สีของพระอาทิตย์ในตอนนี้ แดงเสมือนเลือดที่อาบไปทั่วบริเวณ เหมือนกับสีของเลือดในวันนั้น…

ฟู่จิ่วชิงหน้าเคร่งเครียดออกจากเรือนไป "ไปเอาเตียงนุ่ม ๆ เข้ามา ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าจะอยู่กับเธอที่นี่"

"ขอรับ!"

จวินซานเดินตามหลังฟู่จิ่วชิงอย่างเงียบ ๆ มองไปยันฟู่จิ่วชิงที่ยืนอยู่บนสะพาน สายตาเขามองไปยังศาลาพักรับรองอย่างไม่กระพริบตา ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ทันใดนั้นจู่ ๆ ก็มีแสงส่องประกายเข้ามายังหน้าของฟู่จิ่วชิง เป็นแสงใสที่โดดเดี่ยว

"คุณชาย ฮูหยินจะทำร้ายคุณหญิงหรือไม่ขอรับ?" จวินซานถามด้วยความเป็นกังวลใจ

ฟู่จิ่วชิงหรี่ตาลง "บอกให้เธออย่าไปทำร้ายซุนซื่อจะดีซะกว่า!"

จวินได้แต่ทำหน้าตกใจ

ยังไม่ทันไร เรือนพักหมิงฮุยก็เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

คุณหญิงห้าสร้างปัญหาแล้ว!