พอกลับมาถึงเรือน จิ้นเยว่ก็ดึงมือของตัวเองกลับมา ข้อมือถูกเขาดึงจนบวมแดง คนนี้ดูแปลกจริงๆ มองดูเป็นคนที่ป่วยหนัก แต่กลับดึงอย่างแรงเช่นนี้ เหมือนกลัวนางจะหนีไป

หลังจากเข้ามาในเรือนแล้ว ฟู่จิ่งชิงก็ไม่ได้สนใจจิ้นเยว่อีก ไปที่ห้องหนังสือโดยตรง

"คุณหญิง เป็นไรหรือเปล่าเจ้าคะ?"ซวงจือถามด้วยเสียงต่ำ

จิ้นเยว่นวดข้อมือของตัวเอง"ไม่เป็นไร!"

นางไม่เป็นไรแน่นอนอยู่แล้ว ชาร้อนแก้วนั้นล้วนลวกบนหลังมือของฟู่จิ่วชิง นางไม่โดนแม้แต่นิดเลย

แต่ว่า มือคู่ที่สวยขนาดนั้น ถ้าหากมีแผลเหลืออยู่มันก็น่าเสียดายจังเลย โชคดีที่ตอนแต่งเข้ามา พ่อได้ให้ยามามากมาย ยาทาแผลลวก……น่าจะมีด้วย

ห้องหนังสือ

จิ้นเยว่ถือกล่องยาในมืออย่างแน่น มองไปดูคนใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตู

ทุกคนก้มคำนับอย่างเคารพ"คุณหญิง"

"เขาอยู่หรือเปล่า"นางถามด้วยเสียงต่ำ

ฟู่จิ่วชิงกำลังพิงอยู่บนเตียงนุ่ม และไออยู่ หน้าซีดเซียวมาก

ผู้อารักขาจวินซาน ขึ้นหน้ามาทำความเคารพ"คุณชายขอรับ คุณหญิงมาหาขอรับ!"

"ให้นางเข้ามา"เขาหยีตาและหมุนแหวนหยกที่อยู่บนนิ้วโป้ง เหมือนรู้แล้วว่านางมาเพื่ออะไร

จวินซานทำความเคารพ แล้วหันไปเปิดประตู

"คุณหญิงขอรับ!"จวินซานก้มลง"คุณชายเชิญคุณหญิงเข้าไปขอรับ"

"ค่ะ!"จิ้นเยว่หยิบกล่องยาในมือและเข้าไปในห้องหนังสือ

ห้องหนังสือของฟู่จิ่วชิงใหญ่มาก ชั้นวางหนังสือมีอยู่ทุกที่ หนังสือก็วางอยู่เต็มไปหมด จิ้นเยว่รู้สึกมองไม่ค่อยไหว

จนกว่าได้ยินเสียงไอ นางถึงฟื้นตัวคืนมา นึกถึงว่าตัวเองมาเพื่ออะไรแล้ว!เดินมาถึงหน้าเตียง ยังไม่ทันได้อ้าปาก ตกใจขึ้นใสก่อน จู่ๆในสมองก็มีคำหนึ่งเกิดขึ้น:ปีศาจ!

ฟู่จิ่วชิงกำลังหลับตานอนอยู่บนเตียง ร่างกายคลุมด้วยผ้าคลุมหนังจิ้งจอกครึ่งหนึ่ง

แต่หน้าตาของเขางดงามมาก เม้นปากเล็กน้อย ผิวกายขาวสะอาดราวกับหยก

จิ้นเยว่คิดอยู่ว่า ถ้าส่งเขาเข้าไปในซ่อง หน้าตาของเขาเพียงพอที่จะต้องกลายเป็นลำดับต้นๆของซ่อง

"เจ้าคิดอะไรอยู่?"ปีศาจลืมตาขึ้นมา ถามด้วยเสียงที่เย็นชา

สติที่ลอยของจิ้นเยว่ก็ถูกดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเผชิญกับดวงตาของฟู่จิ๋วชิง นางก็อึ้งไปสักครู่หนึ่ง คนนี้เหมือนเป็นคนแสนเย็นชามาแต่เกิด เข้าใกล้เล็กน้อยก็จะทำให้คนรู้สึกน่ากลัว เสียดายหน้าตาที่งดงามเช่นนี้จริงๆเลย

สายตาของฟู่จิ่วชิงค่อยๆย้ายจากใบหน้าของนาง จนถึงมือของนาง ถามอย่างเย็นชา"เจ้ามาทำอะไร?"

จิ้นเยว่นำกล่องยาในมือยื่นออกไป"ข้าเอายามาให้ มีประโยชน์ต่อแผลลวก ข้าเห็นว่าหลังมือของเจ้ายังได้ขึ้นตุ่มเลือดเลยค่ะ"

มือข้างหนึ่งของเขากำลังอยู่บนผ้าคลุม สีขาวและดำผสมผสานเข้ากัน ทำให้มือนี้ขาวดั่งหยก

ฟังคำพูดของนาง เขาก้มหน้าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เหมือนกับว่าเก็บความเย็นชาลงบ้างแล้ว ดูขึ้นไปแล้วสงบมาก

จิ้นเยว่ไม่อยากติดบุญคุณของเขา"ให้ข้ามาให้เจ้าหน่อยนึงไหมคะ?"

แม้ว่านางไม่เต็มใจขนาดไหน แต่ก็ได้เข้าบ้านของตระกูลฟู่แล้ว ยังไงก็เป็นสามีภรรยากัน แถมเขาก็บาดเจ็บเพราะนางด้วย

เขาเงยหน้าขึ้นมามองนาง

"มือของเจ้าสวยขนาดนั้น ถ้าเกิดมีแผลเหลืออยู่มันก็ไม่สวยแล้ว!"จิ้นเยว่ถาม"ทาหน่อยละกัน?"

ฟู่จิ่วชิงดึงมือออกมา วางบนผ้าคลุมเบาๆ

จิ้นเยว่:ยอมรับแล้วหรือ?

แต่ว่า……

"ทำไมตุ่มเลือดถึงแตกล่ะ?"จิ้นเยว่ตกใจ หันไปเห็นบนโต๊ะมีกล่องยาอยู่ รีบไปหาสำลีก้าน"ตุ่มเลือดที่เกิดจากการถูกน้ำลวกนั้นจะเจาะให้มันแตกมิได้ ไม่อย่างงั้นง่ายที่จะทำให้อักเสบ ทำไมเจ้าถึงประมาทขนาดนี้?"

ฟู่จิ่วชิงไม่ได้พูดอะไร แค่ใช้สายตาที่ลึกซึ้งมองเงาหน้าที่ยุ่งอยู่ของนาง