“คุณหญิง?” ซวงจือเดินเข้ามา “เมื่อวานไม่รู้ว่าใครทำร้ายข้าน้อยเจ้าค่ะ…”

จิ้นเย่วตกใจ “มีขโมย?”

นายและคนใช้ต่างจ้องมองกัน และรีบสำรวจของในห้อง

กล่องไข่มุกและเครื่องประดับที่อยู่บนโต๊ะแป้งก็ยังอยู่ครบ ของมีค่ามีราคาก็ไม่ได้หายไปไหน เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมีขโมย

“ไม่ต้องหาแล้ว” จิ้นเย่วเหมือนจะนึกอะไรออก เธอครุ่นคิด หลังจากนั้นเธอก็มองไปยังประตู “ต่อไปเวลาที่ข้านอนหลับเจ้าไม่ต้องเฝ้าอยู่ข้างนอก เข้ามาข้างในแล้วใส่กลอนประตูไว้”

ซวงจือพยักหน้า “ข้าน้อยรับทราบเจ้าค่ะ!”

ที่ประตูใหญ่ของตระกูลฟู่มีทหารจากในวังขององค์ชายเล็กและคนจากหน่วยงานราชการ เข้ามาในห้องของเธอและไม่ได้เอาของมีค่าไป ไม่ได้เคลื่อนย้ายอะไรและไม่แตะต้องอะไรเลย แสดงว่า…จะมีใครอีกนอกจากองค์ชายเล็ก?

ขณะออกจากเรือน จิ้นเย่วตั้งใจให้ซวงจือใส่กลอนทั้งประตูบ้านและประตูเรือนภายนอก

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลฟู่ก็ไม่มีใครอยู่ บรรดาคนใช้ทั้งหลายก็ถูกต้อนให้ไปอยู่รวมกันหลังจวน ที่เหลือก็ถูกนำไปคุมขังในคุก ตอนนี้ทั้งจิ้นเย่วและซวงจือยังถือว่าปลอดภัย โชคดีที่ผู้ชายที่บุกเข้ามาถึงห้องไม่ได้ทำอะไรพวกเธอ ถ้าทำอะไรลงมีหวัง…มันสายเกินกว่าจะเสียใจ!

“คุณหญิง เราจะไปไหนก่อนเจ้าคะ?” ซวงจือถาม ข้ายังมีข้อข้องใจที่ยังคิดไม่ออก”

เช่นหากจะลอบสังหาร ทำไมต้องใช้ทหารองครักขององค์ชายเล็ก? ทำไมต้องเป็นที่จวนฟู่? แล้วทำไมต้องเป็นตอนงานเทศกาลไหว้พระจันทร์? ลูกกะตาและดอกกุหลาบนั่นหมายถึงอะไร? คนงานที่จมน้ำตายที่บ้านพักส่วนตัวของพ่อบ้านเขาไปรู้ความลับอะไรเข้า ทำไมถึงถูกปิดปาก?

วันนี้บนท้องถนนมีคนเข้าออกหนาแน่น

โคมไฟที่แขวนประดับบนถนนยังคงแขวนอยู่อย่างนั้น คงเพราะเพิ่งผ่านช่วงเทศกาลงานไหว้พระจันทร์ ทำให้ยังมีกลิ่นอายของงานเทศกาลหลงเหลืออยู่

ทันใดนนั้นเธอก็ถูกกระแทกเข้าที่บริเวณไหล่จนทำให้ตัวเธอเซ โชคดีที่ได้ซวงจือเข้ามาพยุงไว้

“คุณหญิง  เธอก็มองค้อนไปยังคนที่เดินมาชน

“เจ้าอะไร?” จิ้นเยว่เย้ยหยัน ม้วนแขนเสื้อขึ้น และสะบัดข้อมือพร้อมกับมองไปที่หญิงสาวคนนั้น “วันนี้ข้าอารมณ์ดี จะไม่ถือโทษโกรธเจ้า แต่ถ้าเจ้ายังกล้าที่จะยุ่งกับคนของข้า ข้าจะถอดชุดของเจ้า ให้เจ้าได้หายใจสะดวกขึ้น จะได้ไม่ต้องทนเก็บอารมณ์ไว้!”

“คอยดู!” สาวชุดแดงกระทืบเท้าด้วยความโกรธจัดและเดินออกไป

ซวงมือตาเบิกกว้างพร้อมกับยกนิ้วให้ “คุณหญิงเก่งมากเจ้าค่ะ!”

“ข้าก็ดูมาจากคนอื่น” จิ้นเย่วหัวเราะด้วยความชอบใจ

คนแก่ในหมู่บ้านก็มักยืนเท้าเอวตะคอกใส่คนอื่นแบบนี้ไม่ใช่หรือ? แบบนั้นถือจะเรียกน่าเกลียด

ที่เธอทำยังถือว่าเมตตา ยังไม่ถึงขั้นเอาจริงถึงตาย!

“ไปกันเถอะ ตามให้ทัน!” จิ้นเย่วมองตามไปที่ชุดสีแดงสดที่กำลังเลี้ยวเข้าไปที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง เธอยกกระโปรงขึ้นแล้วรีบวิ่งตามอย่างรวดเร็ว

“คุณหญิง ไม่ไปที่ว่าการอำเภอแล้วหรือเจ้าคะ? เมื่อสักครู่คุณหญิงบอกว่าปล่อยไป” ซวงจือถามด้วยความกังวล

คุณหญิงด่าเสร็จก็จะไปลงมือทะเลาะอีกหรือ?

“ข้าได้กลิ่นผิดปกติบนตัวนาง” จิ้นเย่วขมวดคิ้ว เธอยืนอยู่หน้าร้านที่หญิงสาวคนนั้นเข้าไป เธอรู้สึกชอบกล “หอดอกท้อ? อะไรคือหอดอกท้อ?”

ใบหน้าของซวงจือเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีราวกับกุ้งที่ถูกต้มจนสุก “คุณหญิง…ดอกท้อหรือเจ้าคะ!”

“บนตัวของนางมีกลิ่นจาง ๆ ของดอกไม้ และยังมีกลิ่นคาวเลือดอ่อน ๆ เราเข้าไปดูกันเถอะ!” จิ้นเย่วเดินเข้าไปข้างใน

ซวงจือรีบคว้าตัวเธอไว้ “คุณหญิง เรากลับไปที่ว่าการอำเภอก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ! เราอย่าเพิ่งทำให้งูตื่น นางเข้าไปข้างในแล้ว กลับมาเราค่อยถามเจ้าของร้านจะดีกว่า หรือว่า…คุณหญิงก็ ก็ไปถามคุณชายได้เจ้าค่ะ!”

ประโยคสุดท้ายซวงจือพูดด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะกระซิบ ดูเหมือนจะสั่นเกร็งด้วยความกลัวอะไรบางอย่าง

จิ้นเย่วแทบจะไม่เคยเข้ามาในเมืองเหิงโจวเลย ปกติเธอจะอยู่กับพ่อที่ในหมู่บ้านจิ้น หากจะไปตลาดก็ไปแค่ตลาดในหมูบ้าน เธอเคยไม่รู้จักหอดอกท้อว่ามันคือสถานที่แบบไหน? แต่ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินคนเฒ่าคนแก่ในหมูบ้านเล่าให้ฟังว่า มีเหล้าประเภทหนึ่งชื่อว่าเหล้าดอกท้อ เลยคิดว่าที่นี่คงเป็นร้านเหล้า?!

“งั้นก็ได้!” จิ้นเย่วเดินย้อนกลับไปทางที่ว่าการอำเภอ

ยังไงก็คงหนีไม่พ้น ไปหาฟู่จิ่วชิงก่อนแล้วค่อยว่ากัน