ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิตเล่มที่ 12 บทที่ 337 เจ้าตัวน้อยหายไปไหนแล้ว
เซี่ยยวี่หลัวและเซียวยวี่กลับถึงบ้าน หลังจากกลับถึงบ้าน เซียวยวี่ยังคงจับมือเซี่ยยวี่หลัวไว้ ไม่ปล่อยมือ
“มาดูของในกล่องผ้ากันเถอะ?” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยชวนก่อน
ของในนี้น่าจะเป็นเงิน
เซียวยวี่ส่ายหน้า “นั่นเป็นของของเจ้า เจ้าเก็บไว้เอง”
“เจ้าไม่ดูหรือ?” เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ข้าไม่ดู เจ้าเก็บไว้ให้ดี นั่นเป็นของของเจ้า!” เซียยวี่กล่าวทวนซ้ำอีกครั้ง!
ต่อให้ของในนั้นจะล้ำค่าเพียงใด ก็เป็นของของอาหลัว
เซี่ยยวี่หลัวคิดดูก็รู้สึกว่าถูก จึงกล่าว “ได้ เช่นนั้นข้ากลับห้องก่อน”
เซียวยวี่ขานตอบทีหนึ่ง ก่อนปล่อยมือเซี่ยยวี่หลัวอย่างนึกเสียดาย “เช่นนั้นเจ้าพักผ่อนดีๆ”
เดินมาตลอดทาง ปลายจมูกของนางเต็มไปด้วยหยาดเหงื่ออีกครั้ง เซียวยวี่เอื้อมมือไปปาดเอาเหงื่อตรงปลายจมูกนางออก
มือของเซียวยวี่หยาบกร้านเล็กน้อย ช่วงหลายวันนี้ทำการเกษตรค่อนข้างมาก ถั่วแระก็แหลม ทั้งข่วนทั้งทิ่มผิวหนังบนฝ่ามือของเขา ผิวของเขาข่วนใส่ใบหน้าเซี่ยยวี่หลัว รู้สึกเจ็บและคันเล็กน้อย
เซี่ยยวี่หลัวเงยหน้าขึ้น ตวัดริมฝีปากแดงเล็กน้อย ดวงตาประหนึ่งธารดารา
ดูดีจนแทบสะกดดวงวิญญาณของเขาได้
“กลับไปเถอะ พักผ่อนครู่หนึ่งช่วงบ่ายต้องอ่านตำราอีก!” เซี่ยยวี่หลัวรู้ว่าหากไม่ไปอีก เกรงว่าทั้งสองคนสามารถยืนอยู่ใต้ชายคาได้ตลอดช่วงบ่ายเลยทีเดียว
เซียวยวี่พยักหน้า “ได้”
เขาชักมือคืน แต่กลับไม่ขยับเขยื้อน “เจ้าเข้าห้องก่อน”
เซี่ยยวี่หลัวแย้มรอยยิ้มพร้อมพยักหน้า “ได้”
กล่าวจบจึงถอยหลังสองก้าว ก่อนหันตัวเข้าห้องไป เซียวยวี่ยืนอยู่หน้าประตูตลอด มองจนประตูตรงหน้าค่อยๆปิดสนิท
เขายังคงยืนทื่ออยู่ตรงนั้น ยืนอยู่ครู่ใหญ่ เพียงรู้สึกว่าภายในใจช่างอิ่มเอมนัก คล้ายกับมีอะไรบางอย่างเติมหัวใจเขาจนเต็ม อิ่มเอมจนอัดแน่น
เมื่อกลับถึงห้อง เซียวยวี่ไปนอนพักบนเตียงครู่หนึ่งอย่างว่าง่าย
แต่พลิกตัวไปมา ก็ยังนอนไม่หลับ เดี๋ยวยิ้มแย้ม เดี๋ยวหวนคิดถึง รู้สึกว่าแม้แต่อากาศก็ยังหวานชื่น
ไม่มีความง่วงแม้แต่น้อย
สิ่งที่อยู่ในกล่องผ้าเป็นเงินอย่างที่คิดไว้
เงินหยวนเป่าห้าก้อน!
เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพลางลูบคลำอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเก็บในตู้และใส่กุญแจไว้ นางไม่ได้พักผ่อน เริ่มทำรองเท้าต่อ
เด็กสองคนกลับบ้านแล้ว มีเหงื่อออกเต็มตัว
เซี่ยยวี่หลัวเห็นเด็กสองคนกลับมา จึงกล่าวเป็นเชิงตำหนิ “อากาศร้อนถึงเพียงนี้ อยู่ข้างนอกเล่นอะไรกัน เหงื่อออกเต็มตัวเชียว”
เซียวจื่อเมิ่งเดินขึ้นหน้าไปลูบท้องของเซี่ยยวี่หลัว
ท้องของเซี่ยยวี่หลัวเรียบแบน เอวบางดุจกิ่งหลิว ไม่มีเนื้อส่วนเกินแม้แต่น้อย
เซียวจื่อเมิ่งลูบข้างซ้ายทีข้างขวาที ก่อนส่งเสียงเอ๋ด้วยความประหลาดใจ
เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกสงสัย “จื่อเมิ่ง นี่เจ้ากำลังทำอะไรหรือ?”
เซียวจื่อเมิ่งเอ่ยถามเสียงใส “พี่สะใภ้ใหญ่ เจ้าตัวน้อยของท่านล่ะเจ้าคะ?”
เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม “เจ้าตัวน้อยอะไรหรือ?”
“พี่รองบอกว่า ห้ามรบกวนท่านกับพี่ใหญ่ บอกว่าท่านกับพี่ใหญ่กำลังมีเจ้าตัวน้อย แต่ทำไมท้องของท่านถึงเรียบแบน เจ้าตัวน้อยล่ะเจ้าคะ?” เซียวจื่อเมิ่งเบ้ปาก ยังคงจับจ้องท้องของเซี่ยยวี่หลัว สีหน้าฉงนสงสัยเต็มประดา
ใบหน้าของเซี่ยยวี่หลัวพลันขึ้นสีแดง
นางสาบานว่า เย็นนี้จะทำอาหารที่มีแต่ผักล้วน ให้เด็กสองคนนี้ทนหิวเสียบ้าง กินเยอะแล้วไม่รู้จักเติบโตดีๆ ในหัวคิดแต่เรื่องนี้!
มื้อเย็นมีแต่ผักจริงๆ
ผัดแตงกวา มะเขือยาวผัดพริก ถั่วฝักยาวผัดแห้ง และน้ำแกงแตงกวาอีกหนึ่งอย่าง
ถึงจะเรียกว่าน้ำแกง แต่ก็มีเพียงแตงกวาต้มกับน้ำเปล่าเท่านั้น แตงกวาครึ่งลูกที่เหลือจากตอนทำผัดแตงกวา เซี่ยยวี่หลัวจงใจเหลือไว้ต้มเป็นน้ำแกง!
เดิมทีนึกว่าเด็กสองคนจะโวยวายที่ไม่มีเนื้อ ที่ไหนได้ เด็กสองคนยังคงบอกว่าอร่อย ทั้งยังกินจนท้องกลมโต
พวกเขา ไม่เลือกกิน!
เซียวจื่อเมิ่งไม่ได้คำตอบจากเซี่ยยวี่หลัว จึงไปหาเซียวยวี่
นั่งอยู่บนตักเซียวยวี่ กัดนิ้วมือพลางเอ่ยถาม “พี่ใหญ่ ทำไมท้องของพี่สะใภ้ใหญ่ถึงเรียบแบนเจ้าคะ?”
“อะไรนะ?” เซียวยวี่รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจนัก
“พี่รองบอกว่าท่านกับพี่สะใภ้ใหญ่กำลังมีเจ้าตัวน้อย แต่ตอนข้ากลับมาช่วงบ่าย ลองดูท้องของพี่สะใภ้ใหญ่ ท้องของพี่สะใภ้ใหญ่เรียบแบน ในนั้นไม่มีเจ้าตัวน้อย พี่ใหญ่เอาเจ้าตัวน้อยไปซ่อนใช่หรือไม่เจ้าคะ!” เซียวจื่อเมิ่งเอ่ยวาจาอย่างไร้เดียงสา
เซียวยวี่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เจ้าเซียวจื่อเซวียนตัวดีนั่นพูดอะไรกับเจ้า?”
“ข้ากับพี่รองอยากเป็นท่านอาเจ้าค่ะ” เซียวจื่อเมิ่งกล่าว “ในบ้านข้าอายุน้อยที่สุด ไม่สนุกเลยสักนิด พี่ใหญ่ ท่านกับพี่สะใภ้ใหญ่มีเจ้าตัวน้อยสักคนเถอะเจ้าค่ะ ต่อไปข้าจะได้ดูแลเขา”
เซียวยวี่ตบศีรษะเซียวจื่อเมิ่งเบาๆ ยิ้มพลางกล่าวว่าได้
“เรื่องเจ้าตัวน้อยรีบไม่ได้ อาเมิ่งรออย่างใจเย็นก่อน” ความคิดเซียวยวี่เลื่อนลอยเล็กน้อย กล่าวตามจริง เขาได้ฟังก็รู้สึกอยากมีแล้วเช่นกัน
มีเจ้าตัวน้อยที่เหมือนเขาและอาหลัว ไม่รู้ว่าหน้าตาจะเป็นเช่นไร
“เจ้าค่ะ อาเมิ่งจะกินข้าวเยอะๆ ตัวโตขึ้นให้มาก ต่อไปจะได้ดูแลเจ้าตัวน้อย” เซียวจื่อเมิ่งทำท่าทางราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อย เซียวยวี่ได้ฟังดังนั้นก็ลูบศีรษะของนาง ยิ้มอย่างเบิกบานใจ
ตอนกลางคืนเซี่ยยวี่หลัวนอนหลับอย่างสบายใจ ฝันเป็นสีชมพูตลอดคืน
ในความฝัน นางเห็นเด็กกลุ่มหนึ่ง มีทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง วิ่งเล่นสนุกสนานกันอยู่ในลานบ้าน
เด็กผู้ชาย ล้วนมีหน้าตาเหมือนเซียวยวี่ เด็กผู้หญิง ล้วนหน้าตาเหมือนนาง
เซี่ยยวี่หลัวส่งเสียงหัวเราะออกมา หวานชื่นทั้งในความฝันและในชีวิตจริง
ในศาลบรรพชนที่ห่างไกลผู้คน ในนั้นมีคนคุกเข่าอยู่สองคน
อุณหภูมิข้างนอกค่อยๆ ลดต่ำลง ภายในศาลบรรพชนกลับเย็นสบาย
หลัวไห่ฮวาบิดขาที่คุกเข่าจนปวดเมื่อยทีหนึ่ง จากนั้นจึงนั่งลงบนพื้น
ท้องฟ้ามืดแล้ว ใครจะมาเฝ้าดูอีก เมื่อเห็นเซียวหยวนที่ยังคงคุกเข่าตัวตรง จึงกล่าว “เซียวหยวน เจ้าไม่ต้องคุกเข่าแล้ว อย่างไรเสียก็ไม่มีใครมา”
เซียวหยวนไม่กล่าวอะไร ยังคงคุกเข่าตัวตรง
หลัวไห่ฮวาเห็นเขายังคงคุกเข่า จึงหัวเราะอย่างดูแคลนก่อนเบ้ปาก “ดูเจ้าสิ ช่างเป็นคนรักมั่นเสียจริง!”
เซียวหยวนให้เงินนางหนึ่งตำลึง ให้ชี้ตัวยืนยันว่าเซี่ยยวี่หลัวเป็นปีศาจ ทั้งยังให้นางโรยหวงหลินบนตัวเซี่ยยวี่หลัว
หลัวไห่ฮวาไม่ใช่คนโง่ นางช่วยทำงานให้เซียวหยวน หากพูดชื่อเซียวหยวนออกมา ไม่แน่ว่าเงินหนึ่งตำลึงคงละลายหายไป อย่างไรเสียก็ทำผิดแล้ว เพื่อให้ได้เงิน ได้แต่กัดฟันไม่กล่าวอะไรออกมา
ใครจะคาดคิด ว่าเซียวหยวนจะเป็นลูกผู้ชายถึงเพียงนี้ แบกรับความผิดทั้งหมดไว้เอง
สมเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริง!
หลัวไห่ฮวามองเซียวหยวน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาก
เซียวหยวนถอนหายใจทีหนึ่ง “พี่สะใภ้กล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”
“เจ้ารับผิดแทนหมิงจูกระมัง?” หลัวไห่ฮวาเอ่ยถาม
เซียวหยวนหันมองหลัวไห่ฮวา “พี่สะใภ้หมายความว่าอย่างไร? ทำไมข้าถึงฟังไม่เข้าใจ!”
“ฮะฮะ เจ้าคิดว่าคนอื่นเป็นคนโง่หรืออย่างไร! เจ้ากับเซี่ยยวี่หลัวไม่มีความบาดหมางต่อกัน ทำไมเจ้าต้องเสียเงินห้าสิบตำลึงไปใส่ร้ายนางด้วย?” หลัวไห่ฮวาส่งเสียงไม่พอใจ
ตอนเซียวหยวนไปหานาง บอกว่าจะให้เงินหนึ่งตำลึง ตอนนั้นหลัวไห่ฮวาคิดว่านี่เป็นเรื่องดีที่เหมือนส้มหล่น จึงตกปากรับคำโดยไม่คิดไตร่ตรองด้วยซ้ำ
แต่ใครจะคาดคิด ทางซินแสสวี่ เซียวหยวนให้เงินถึงห้าสิบตำลึง!
ห้าสิบตำลึง กับหนึ่งตำลึง ช่างต่างกันมากนัก
ดูท่า ช่วงหลายปีนี้เซียวหยวนเป็นช่างไม้อยู่ข้างนอก คงหาเงินได้ไม่น้อยเลย!
เซียวหยวนทำเป็นไม่รู้เรื่อง “เพียงแค่เห็นพี่สะใภ้ถูกเซี่ยยวี่หลัวรังแก คิดอยากช่วยออกหน้าแทนพี่สะใภ้ก็เท่านั้น”
หลัวไห่ฮวาเพียงหัวเราะ มือคู่กอดอก ทำท่าทางราวกับบอกว่าข้าจะรอฟังเจ้าค่อยๆ พูดจาเพ้อเจ้อ
เซียวหยวนไม่กล่าวอะไรอีก ก้มหน้านั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางอัดอั้นใจ
Comments