เซี่ยยวี่หลัวแย้มรอยยิ้ม “พี่เสี่ยวเอ้อ ท่านลองดูผ้าเช็ดหน้าก่อนค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย!”

ถงเต๋อมองเซี่ยยวี่หลัว เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากนางก็สติเลื่อนลอยไปชั่วครู่ ก่อนจะรู้ตัวอย่างรวดเร็วว่าตัวเองเสียมารยาทแล้ว จากนั้นจึงเปิดดูผ้าเช็ดหน้าด้วยท่าทางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เมื่อเห็นลายที่ปักอยู่บนผ้าเช็ดหน้า เขาไม่เคยพบเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน ถึงกับผงะไปทันที!

นี่มันอะไรกัน? น่ารักเกินไปแล้ว

มือของถงเต๋อกำลังสั่นรัว

ในฐานะลูกจ้างอาวุโสในร้านขายผ้า เขาวิเคราะห์ได้จากประสบการณ์นานปีของเขา ว่านี่ไม่ใช่ลวดลายธรรมดาแน่ ดังนั้นจึงบอกกล่าวกับเซี่ยยวี่หลัวอย่างมีมารยาท ก่อนไปหาฮวาเหนียง

ฮวาเหนียงกำลังดูแลลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาผู้นั้น ลูกค้าผู้นั้นเป็นลูกค้าพิเศษ

ฮูหยินเฒ่าของภัตตาคารเซียนจวีโหลวในตัวเมือง และหลานสาวของนาง!

“ฮูหยินเฒ่ากู้ ผ้าผืนนี้ทำจากไหมหม่อนอย่างดี ย้อมด้วยสีสันดูสดใสสบายตา ไหมหม่อนอ่อนนุ่มเป็นมิตรต่อผิว ช่วยขับให้สีผิวดูเด่นขึ้น คุณหนูเยว่ผิวขาวผ่องดุจหยก ใช้เนื้อผ้าเช่นนี้ตัดชุดฤดูใบไม้ผลิสักหนึ่งชุด เหมาะกับคุณหนูเยว่เสียยิ่งกว่าอะไร! ” ฮวาเหนียงแนะนำสินค้าด้วยรอยยิ้ม

กู้ซินเยว่มองดูผืนผ้า กล่าวเสียงเบา “ท่านป้า ผ้าผืนนี้สีสันฉูดฉาดเกินไปหรือไม่เจ้าคะ? ”

นี่เป็นผ้าไหมหม่อนสีเหลืองผืนหนึ่ง สีเหลืองสดดูงามสะดุดตา ผ้าไหมหม่อนอ่อนนุ่มผิวสัมผัสลื่น หากสวมใส่เสื้อเช่นนี้บนกาย คงทั้งสบายและงดงามมากเป็นแน่

กู้ซินเยว่ย่อมชื่นชอบ เพียงแต่…

นางไม่อาจสนใจเพียงความชอบของตนเอง!

ฮูหยินเฒ่ากู้ยิ้มพร้อมกล่าว “ฉูดฉาดเกินไปอย่างไร? ข้าอายุมากถึงเพียงนี้ ยังไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น เป็นสาวเป็นนาง ก็ควรสวมใส่เสื้อผ้าที่มีสีสันงดงาม เจ้าเพิ่งจะได้เว้นว่างจากการสวมใส่ชุดไว้ทุกข์ ควรเลือกซื้อเสื้อผ้าที่มีสีสันสดใสบ้าง เพื่อเป็นสิริมงคล! ”

“แล้วญาติผู้พี่ เขาจะชอบหรือไม่เจ้าคะ? ” กู้ซินเยว่ยังคงกังวล น้ำเสียงแฝงเร้นด้วยความไม่แน่ใจ

สีสันฉูดฉาดถึงเพียงนี้ ญาติผู้พี่ที่นิ่งขรึมถึงเพียงนั้น เขาจะไม่ชอบหรือไม่!

เมื่อเห็นว่าหลานสาวของตัวเองจะเลือกเสื้อผ้ายังกังวลว่าบุตรชายของตนเองจะชอบหรือไม่ ฮูหยินเฒ่ากู้จะไม่เข้าใจได้อย่างไร นางยิ้มพร้อมกล่าว “ต้องชอบแน่นอน ซินเยว่ของข้างดงามถึงเพียงนี้ ถึงเวลาเขาเห็นแล้วต้องไม่อาจละสายตาแน่นอน! ”

กู้ซินเยว่ใบหน้าขึ้นสีแดงทันที กล่าวเสียงเบาด้วยความเหนียมอาย “ท่านป้า…”

เช่นนี้เหมือนดูแลคุณหนูเยว่ในฐานะลูกสะใภ้ในอนาคตของตนก็มิปาน

ฮวาเหนียงไม่รีรอช้า รีบเอ่ยวาจาเสริม “คุณหนูเยว่ผิวขาวรูปงาม สวมใส่เสื้อตัวนี้ ก็ไม่ต่างจากองค์หญิงในวังหลวง คุณชายซ่งก็เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่น บุรุษมีความสามารถ สตรีรูปโฉมงดงาม ถือเป็นคู่สร้างคู่สมอย่างแท้จริง! ”

กู้ซินเยว่ชำเลืองมองฮูหยินเฒ่ากู้ที่อยู่ข้างๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าฮูหยินเฒ่ากู้เผยรอยยิ้มที่มุมปากตลอด ก็ถือว่ายอมรับแล้ว กู้ซินเยว่เองก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากเล็กน้อย ยิ้มด้วยความเขินอาย

ท่านป้าเห็นนางเป็นว่าที่ลูกสะใภ้แล้ว!

ภายในใจกู้ซินเยว่รู้สึกตื่นเต้นยินดีเสียยิ่งกว่ากระไร!

ถงเต๋อที่อยู่อีกด้านหนึ่งเดินมา สะกิดฮวาเหนียง ก่อนกล่าวเสียงเบา “ฮวาเหนียง ท่านลองดูผ้าเช็ดหน้าผืนนี้…”

ฮวาเหนียงกวาดสายตาผ่านๆ เดิมไม่คิดจะดู เพียงกล่าว “เจ้ารับซื้อก็…”

ยังกล่าวไม่จบประโยค นางก็หยุดชะงักไป

สายตาจ้องมองผ้าเช็ดหน้าผืนนี้นิ่ง ตกอยู่ในภวังค์เหม่อลอย

“ฮวาเหนียง ฮวาเหนียง…”

แมวธรรมดาหนึ่งตัว กลับถูกเซี่ยยวี่หลัวปักให้ทั้งน่ารักและมีชีวิตชีวา ดูมีชีวิตราวกับคนคนหนึ่งก็มิปาน ดวงตาที่ทั้งกลมทั้งโตนั่น ขณะที่จ้องมองมัน ก็เหมือนกับว่ามันกำลังสบตามองกลับอยู่

ช่างดูดีเหลือเกิน!

ถงเต๋อเอ่ยเรียกอยู่หลายครั้ง จึงปลุกฮวาเหนียงให้ตื่นจากห้วงภวังค์เหม่อลอยได้

ฮวาเหนียงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามา กล่าวกับฮูหยินเฒ่ากู้ด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย “ฮูหยินเฒ่ากู้ คุณหนูเยว่ ฮวาเหนียงยังมีธุระอื่นเล็กน้อย ข้าจะให้คนอื่นมาช่วยพวกท่านเลือกต่อนะเจ้าคะ! ”

ทั้งสองคนเป็นลูกค้าประจำของร้าน ฮูหยินเฒ่ากู้พยักหน้า “เถ้าแก่ฮวาไปทำธุระอื่นเถิด! ”

ฮวาเหนียงแทบจะพุ่งพรวดออกไป

ฮูหยินเฒ่ากู้หันมองไปตามทิศที่ฮวาเหนียงวิ่งไปด้วยความประหลาดใจ ในมุมที่ใกล้กับประตู มีลูกค้าสามคน คนหนึ่งตัวสูง ไม่เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน มองจากด้านหลังเห็นเพียงเป็นคนรูปร่างบางอรชร คิดว่าหน้าตาคงไม่ธรรมดา

ข้างกายมีเด็กสองคน ดูจากท่าทางน่าจะอายุประมาณเจ็ดถึงแปดขวบ

ไม่รู้ว่าฮวาเหนียงเห็นอะไรเข้า ถึงได้ดูตื่นเต้นถึงเพียงนั้น!

ฮวาเหนียงวิ่งไปหยุดอยู่ข้างกายเซี่ยยวี่หลัว เอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น “แม่นาง ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้… ท่านเป็นคนปักงั้นหรือ? “

“ข้าเป็นคนปักเอง! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ

“แม่นางเป็นคนปักจริงหรือ? ” จู่ ๆ ฮวาเหนียงก็ขึ้นเสียงสูง ก่อนเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “ท่านเป็นคนปักจริงหรือ? “

เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า “ข้าเป็นคนปักเอง”

ภายในใจนางรู้สึกยินดียิ่ง แต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้า เห็นแล้วสินะว่าผ้าเช็ดหน้าที่นางปักไม่ใช่ลวดลายธรรมดาทั่วไป!

นั่นเป็นแมวการ์ตูนที่โด่งดังไปทั่วโลกในโลกอนาคต ชายหญิงนับล้านไม่อาจต้านทานความน่ารักของมันได้ นับประสาอะไรกับผู้คนในยุคสมัยนี้!

คนปกติปักเป็นแต่ลายจำพวกดอกไม้ นก หรือปลา อย่างดีสุดก็ปักแค่ลายทิวทัศน์ ทุกคนต่างเคยเห็นจนชินตาแล้ว

ทว่า เมื่อครู่ฮวาเหนียงได้เห็นลวดลายที่นางไม่เคยได้เห็นมาก่อน

หากปักลายเช่นนี้ไว้บนผ้าเช็ดหน้า คาดว่าคงได้รับความนิยมไปทั่วเมืองโยวหลัน ไม่แน่ว่าอาจได้รับความนิยมไปถึงตัวอำเภอก็เป็นได้

ฮวาเหนียงรู้สึกตื่นเต้น กำลังจะคว้าตัวเซี่ยยวี่หลัว แต่ก็รู้สึกว่าทำเช่นนั้นจะดูบุ่มบ่ามเกินไป จึงรีบผายมือเชิญ “แม่นาง ท่านยอมไปที่ห้องด้านหลังกับข้าหรือไม่ เรามาคุยเรื่องการปักลวดลายบนผ้าเช็ดหน้ากัน! “

เซี่ยยวี่หลัวเห็นท่าทางฮวาเหนียงดูชื่นชอบถึงเพียงนั้น ก็รู้ได้ว่าตนเองทำสำเร็จแล้ว จูงมือเด็กสองคนไปห้องด้านหลัง ไปยังสถานที่ที่ปกติฮวาเหนียงจะใช้เพื่อการพักผ่อน

ห้องใหญ่มาก แบ่งเป็นในหนึ่งห้อง นอกหนึ่งห้อง เซี่ยยวี่หลัวไม่เห็นลักษณะห้องด้านใน เห็นเพียงฉากกั้นขนาดใหญ่ที่ปักลวดลายขุนเขาสูงสายธารไหล กั้นแบ่งด้านในและด้านนอกไว้

ด้านนอกมีโต๊ะกลมหนึ่งตัว ด้านล่างวางเก้าอี้กลมตัวเล็กไว้สี่ตัว ตรงกลางโต๊ะกลมมีกระถางธูปลายดอกสีครามวางอยู่หนึ่งใบ ในกระถางจุดกำยานไว้ มีควันเบาบางลอยออกมา

ริมหน้าต่างมีโต๊ะรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าวางอยู่หนึ่งตัว ฝั่งหนึ่งมีผลไม้อาหารทานเล่นวางอยู่ อีกฝั่งหนึ่งมีกระดานหมากวางอยู่

“ฮวาเหนียง เด็กสองคนนี้ ช่วยดูแลให้ครู่หนึ่งได้หรือไม่? ” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถาม

เด็กยังเล็กเกินไป เรื่องธุรกิจการค้าอย่าให้พวกเขารู้จะดีกว่า!

ฮวาเหนียงรีบกล่าว “ถ้าอย่างไรให้เด็กสองคนเล่นอยู่ด้านนอก ผลไม้ที่นี่เพิ่งนำมาวางวันนี้ ยังสดใหม่มาก ขนมก็เพิ่งซื้อมาวันนี้ พวกเขานั่งรอที่นี่ได้”

เซี่ยยวี่หลัวกล่าวขอบคุณฮวาเหนียง ก่อนกำชับเด็กสองคนให้รอข้างนอก แล้วจึงตามฮวาเหนียงเข้าไปด้านใน

ห้องด้านในเรียบง่ายยิ่งกว่า มีเตียงหนึ่งเตียง ด้านหลังเตียงเป็นฉากกั้นขนาดเล็กและโต๊ะหนึ่งตัว บนนั้นมีบัญชีและเศษผ้าวางอยู่เต็มโต๊ะ

ฮวาเหนียงให้เซี่ยยวี่หลัวนั่งลง ก่อนนำผ้าเช็ดหน้าที่เซี่ยยวี่หลัวให้ไว้ออกมา เอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น “แม่นางเป็นคนปักจริงหรือ? “

เซี่ยยวี่หลัวยิ้ม “ฮวาเหนียง ท่านเอ่ยถามมาสามรอบแล้ว”

ฮวาเหนียงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เกาศีรษะแก้เขิน “จริงด้วย! “

นางรู้สึกสงสัยเหลือเกิน และรู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก มีผู้ที่สามารถวาดลวดลายที่สวยงามและสมจริงได้ถึงเพียงนี้เชียว แมวบนผ้าเช็ดหน้ามีชีวิตชีวา ราวกับมีชีวิตจริง ๆ