บทที่６ตอนที่２７

 

 

เลือดที่ไหนออกมาจากนั้นกลายเป็นพรมแดงทั่วสถานที่

 

「อึก！」

 

「อ๊ากกกกกกกกกก！」

 

เสียงกรีดร้องของเคนดังกระทบหูของโนโซมุ โนโซมุขมวดคิ้วด้วยท่าทางเจ็บปวดกับภาพตรงหน้า

 

 

บาดแผลที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นบาดแผลร้ายแรงในพริบตา แขนขวาของเคนนั้นโดนฟันไปจนลึกมาก เขากุมแผลด้วยท่าทางสิ้นหวัง แต่เลือดก็ไหลออกมาไม่หยุด

 

 

และกองทหารก็เข้าจับกุมเคนที่กำลังคุกเข่าอยู่

 

 

มีทหารสองคนเข้าไปผลักเคนจนไม่สามารถขัดขืนได้และทำให้แขนทั้งสองยกขึ้นมาจากนั้นก็ผันด้วยผ้าพันแผลเพื่อห้ามเลือด

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกก แขนข้า……」

 

เคนยังคงครางขณะที่โดนจับกดพื้น โนโซมุได้แค่มองดูอดีตเพื่อนสนิทที่ถูกจับกุมอย่างเงียบๆ

 

 

ในเวลานั้น จิฮัดที่สวมเกราะสีเงินก็ปรากฏขึ้นมาขณะบังคับพวกทหารโดยรอบ ข้างหลังนั้นมีอาจารย์อินด้ากับซีน่าอยู่

 

 

สงสัยน่าจะได้รับสารจากคามิลล่ารึเปล่า? ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะดูเหมือนว่าจิฮัดเองก็มาที่เกิดเหตุได้

 

 

จิฮัดเดินมาด้วยสีหน้าโล่งใจ บางทีเพราะจับตัวคนร้ายได้แล้ว แต่เมื่อเขาเห็นเคนถูกนำตัวไปพร้อมกับคราบเลือด เขาก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึม

 

「นายเป็นจับหมอนั่นเหรอ……」

 

จิฮัดเข้าโนโซมุอย่างเงียบๆและตบไหล่เขา

 

「ครับ……」

 

โนโซมุที่ในที่สุดก็ได้สติกลับมาก็ตอบกลับจิฮัด

 

 

ปากนั้นกัดแน่นดวงตาเต็มไปด้วยความโศรกเศร้า จิฮัดรู้ว่าเขากำลังอดทนต่ออารมณ์มากมายที่กำลังกัดกินจิตใจเขา

 

 

ไม่น่าแปลกใจ เพราะเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันโนโซมุเองก็รู้สึกผิดที่ต้องลงมือกับเพื่อนสมัยเด็ก

 

 

อย่างไรก็ตาม ดวงตาของโนโซมุที่เห็นพวกจิฮัด เขาก็หันกลับไปมองเคนอีกครั้ง ขณะที่กัดริมฝีปากแน่น

 

 

มันราวกับเป็นการแกะสลักลงในใจว่า “นี่คือทางเลือกของผม”

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะที่ต้องให้ทำงานหนักแบบนี้ ขอโทษที่ปล่อยไปได้」

 

「ไม่หรอกครับ……」

 

จิฮัดไม่ได้พูดอะไรมากกว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของโนโซมุ เขาวางมือลงบนไหล่โนโซมุอีกรอบ

 

 

จิฮัดพยักหน้าขณะขอบคุณเขาที่ทำงานหนัก และเขาก็เดินไปหาเคน จากนั้นไอริสและซีน่าก็รีบเข้าหาโนโซมุทันที

 

 

 

「โนโซมุ ไม่เป็นไรนะคะ？」

 

「เดี๋ยวทำแผลให้ขอดูอาการหน่อยสิคะ」

 

โนโซมุนั้นได้รับการรักษาจากไอริสที่วิ่งเข้ามา เมื่อเหลือบมองไอริสก็มีโซเมียที่อยู่ข้างๆ

 

「คุณโนโซมุ ไม่เป็นไรนะคะ？」

 

「อา ไม่เป็นไรหรอก」

 

แม้ว่าจะมีดวงตาที่เศร้าโศก แต่โซเมียก็ได้มองมาที่เขาด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก

 

 

โนโซมุบอกโซเมียว่าไม่เป็นไร แต่เธอก็หัวเราะไม่ออกกับสถานการณ์ตรงหน้า

 

 

ก็เป็นรูปลักษณ์ของเขาที่เข้ามาทำร้ายพวกเธอเลยนี่

 

 

ในเวลานั้นโนโซมุเองก็ตกใจเมื่อรู้ว่าถูกหลอกด้วยภาพหลอนของเทียแมตฆ่าเพื่อนตรงหน้าทิ้งทั้งหมด ไอริสที่เห็นภาพแบบนี้ก็เอามือแตะแก้มโนโซมุ

 

 

 

「โนโซมุ……」

 

ไอริสเรียกชื่อโนโซมุเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเขา

 

 

ซีน่าเองก็เห็นหน้าตาของโนโซมุแบบนั้นเธอก็เอามือของเธอประสานเข้ากับมือของโนโซมุ

 

 

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหม……？」

 

ใบหน้าของไอริสและซีน่าที่ดูกังวลใจ นั้นกำลังจ้องมาที่โนโซมุ

 

 

นอกจากนี้ยังเห็นพวกมาร์และคนอื่นๆ ผมไม่รีรอที่จะพูดคุยกับพวกเขา แต่ว่าก็ยังมีความลังเลอยู่

 

 

ความอบอุ่นที่มือค่อยๆแผ่ขยายออกไป ความร้อนที่แผ่ออกมาจากบริเวณที่สัมผัสจะค่อยๆคลายความตึงเครียดของโนโซมุลง

 

 

 

“โอเค ไม่เป็นไร”

 

โนโซมุพยักหน้าขณะที่เขาพูด และค่อยๆจ้องมองไปยังลิซ่า ในแววตานั้นไม่มีความเศร้าอีกต่อไป

 

 

เธอกำลังจ้องมองเคนที่ถูกจับไปด้วยดวงตาอันแสนว่างเปล่า

 

 

 

「ลิซ่า……」

 

「เอ๋！」

 

ลิซ่าที่หน้าซีดจากนั้นก็ได้แต่ส่ายไหล่

 

 

ความกลัวที่เห็นได้ในดวงตาของเธอกำลังสั่นไหว

 

 

ความโกรธและความเกลียดทั้งหมดที่มีต่อโนโซมุนั้นมันกำลังทิ่มแทงตัวเอง

 

 

 

「อาาา ฉัน……」

 

ลิซ่าถอยหนีจากโนโซมุที่เข้าใกล้ แต่ขาของเธอก็แข็งเหมือนกับท่อนไม้และไม่ขยับไปไหน

 

 

ทุกครั้งที่โนโซมุเดินเข้าไปใกล้ หัวใจของลิซ่าก็เต้นแรงมากขึ้น! ความเจ็บปวดมันลุกลามไปทั่วทั้งอก

 

 

ลิซ่าเอามือทั้งสองกดหน้าอกตัวเองไว้เพื่อให้ความเจ็บปวดบรรเทาลง

 

 

ร่างกายของลิซ่านั้นมีความเครียดอย่างมาก ลมหายใจเองก็หยาบ ไหล่แข็ง และสายตาก็ไม่มั่นคง

 

 

ร่างกายที่แข็งทื่อสั่นสะส้านและดูเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

 

 

และในที่สุดโนโซมุก็ยืนตรงหน้าเธอ

 

 

 

「ลิซ่า……」

 

「อา……」

 

ความจริงที่หนีเท่าไรก็ไม่พ้น เมื่ออยู่ตรงหน้าผม ลิซ่าทำได้แค่มองต่ำลง

 

 

เสียงของโนโซมุนั้นต่ำเข้าไปในหูของลิซ่า คำพูดของเขาที่ดูอ่อนแอแต่ก็ชวนให้จดจำ

 

 

ลิซ่ากัดริมฝีปากของเธอเพื่อรอคำว่า “คนทรยศ” ที่จะพุ่งเข้าหาเธอ

 

 

โนโซมุค่อยๆเปิดปากต่อลิซ่าที่ยืนนิ่ง

 

 

ลิซ่าพูดอะไรไม่ได้ เธอคิดแค่ว่าตัวเองนั้นโง่ และเป็นคนที่ทรยศโนโซมุตั้งหาก ดังนั้นจึงเป็นสิ่งเดียวที่ทำได้คือการอดทนน้อมรับความเจ็บปวดของโนโซมุที่ทุกข์ทรมานมานานตลอดสองปี

 

 

เมื่อคิดอย่างนั้นเธอก็หลับตาแน่นเตรียมรับคำสาปแช่งของโนโซมุ

 

 

 

「ผม……」

 

โนโซมุเปิดปากอีกครั้ง อย่างไรก็ตามความรู้สึกแปลกๆก็แล่นผ่านร่างโนโซมุ

 

「……อะไรกันความรู้สึกนี่」

 

รู้สึกเหมือนลางไม่ค่อยดี ราวกับเทียนมารนจากด้านหลัง โนโซมุหันหลังกลับไปก็พบทหารหนุ่มที่เขาเพิ่งคุยด้วย

 

「จิบินซัง？」  

 

บารอซซ่าที่เห็นจิบินกำลังพูดกับโนโซมุ

 

「นั่นมัน……！」

 

ซีน่าที่อยู่ข้างหลังโนโซมุลืมตาขึ้นอย่างตกใจ

 

 

ใบบรรดาผู้ที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ เธอนั้นรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดของเหล่าภูติมากที่สุด

 

 

นึกถึงศัตรูตัวฉกาจที่ลืมไม่ลง ห่อหุ้มด้วยหนังสีดำเหมือนกากตะกอน พลังที่ทำให้สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้เหี่ยวเฉา ไม่ใช่สัตวอสูรธรรมดา

 

 

 

「ทุกคนระวังตัวไว้ ! นั่นคือ……！」

 

 

 

ก่อนที่ซีน่าจะพูด จิบินก็รีบหาเคนซึ่งนอนอยู่

 

 

◆◇◆

 

 

ในขณะที่ถูกวางลง เคนมองดูพวกโนโซมุที่อยู่ต่อหน้าต่อตาราวกับมองบางสิ่งที่อยู่ไกลออกไป

 

「ลิซ่า……」

 

「หุบปาก！」

 

เขาไม่ได้ยินเสียงของทหารที่ตะโกนใส่หูของเขา ตอนนี้ไม่รู้สึกปวดที่แขนอีกแล้ว เคนที่นอนราบกับพื้นเอื้อมมือออกไป

 

「ลิซ่า ลิซ่า……」

 

 

 

อย่างไรก็ตาม เสียงนั้นยังคงออกมาจากปากเคน

 

 

บารอซซ่าที่เฝ้ามองเคนอยู่ไกลๆก็หายใจออกมา

 

「ถ้าจะพูดว่าน่าสงสารก็พูดไม่ลง แต่ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก เข้าคุกไปเงียบๆเถอะ……」

 

บารอซซ่าขมวดคิ้วกับท่าทางของเคน ซึ่งทำให้นึกถึงชื่อของผู้หญิงที่นิ่งราวกับตุ๊กตา

 

 

ไม่มีอะไรที่ชวนให้รู้สึกดีเลยในสถานการณ์ตอนนี้ ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เห็นจากความดำมืดของจิตใจมนุษย์ เพราะงั้นเลยต้องมีบางคนที่ต้องหยุดมัน

 

 

การปฐมพยาบาลเบื้องต้นของแขนของเขาที่ขาดได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว แผลที่อกไม่ลึกมาก อย่างไรก็ตามหากแผลมันลึกมากกว่านี้จะส่งผลหนักกว่าเดิม การที่ต่อแผลได้นี่ก็ปาฏิหาริย์มากแล้ว

 

 

หลังจากนั้นก็จะพาไปส่งที่ศูนย์ใหญ่ สอบปากคำ การจัดการเกี่ยวกับเขาก็ขึ้นอยู่หลังจากนี้

 

 

 

「ลุกขึ้นเร็วเข้า！」

 

เมื่อทหารสองคนสั่งให้เคนลุกขึ้นมาเขาก็ดึงแขนเคนให้ลุกขึ้น

 

 

ในขณะนั้น ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลังของบารอซซ่าที่กำลังดูสถานการณ์

 

 

ขณะที่เขาหันกลับหลังมามอง เขาก็เห็นเงาที่ใกล้เข้ามาจากหลังถนน

 

 

ชายหนุ่มสวมชุดเกราะทหาร มองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่รูปร่างนั้นเป็นรุ่นน้องเขาแน่นอน

 

 

 

「จิบิน มาช้ามาก การติดต่อมันช้าเกินไปแล้ว」

 

「…………」

 

จิบินเดินไปหาบารอซซ่า

 

 

บารอซซ่าที่ปล่อยเคนให้ทหารคนอื่นๆจัดการและกำลังเดินไปศูนย์กลาง เขาเดินขึ้นไปหาเขาและเอียงศีรษะขณะที่เคนยังนอนอยู่บนพื้น

 

 

 

「นี่ ไม่เป็นไรใช่ไหมเนี่ย? ป่วยกิจขึ้นมาหรือไงแค่วิ่งไปศูนย์กลางเองนะ？」

 

บารอซซ่าแซว แต่จิบินไม่ตอบ

 

 

ในระหว่างนี้จิบินเดินเข้าไปใกล้บารอซซ่าทีละขั้นและเดินผ่านเข้าไป

 

 

ในเวลานั้นคอของจิบินที่มองเห็นผ่านช่องว่างผ่านชุดเกราะ

 

 

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหมเนี่ย！？」

 

 

 

ลางสังหรณ์อันไม่พึงประสงค์ก็ผุดขึ้นอย่างรวดเร็วกับบารอซซ่า

 

 

ความรู้สึกที่ไม่สามารถแสดงออกได้ด้วยคำพูดได้ บารอซซ่ารีบคว้าไหล่ของจิบินขณะที่รู้สึกได้ถึงอากาศหนาวเย็น

 

 

 

「…………」

 

「จิบิน……？」

 

อย่างไรก็ตาม จิบินไม่มองมาที่เขา เดินหน้าต่อไปราวกับไม่สนใจ

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นคือเคนซึ่งยืนอยู่ข้างทหารและเผชิญหน้ากับจิฮัด

 

 

 

「นับจากนี้ไป จะพาไปที่ศูนย์กลางขอให้เล่าเรื่อง “หน้ากากน้ำสะท้อนใจ”ด้วยและทุกสิ่งที่ทำ ในขณะเดียวกันจะระงับสิทธิ์ทุกอย่างในสถาบันของนาย กักขังไว้จนกว่าจะทราบเรื่องและตัดสินชี้ขาด」

 

「ลิซ่า ลิซ่า……」

 

ดูเหมือนจะไม่สนใจจิฮัดและเคนก็พูดพึมพำชื่อของเธอเหมือนนาฬิกาที่พัง

 

 

ไม่มีแสงในแววตาของเขา มีเพียงความล่มสลายอยู่ในดวงตา

 

 

 

「……พาเขาไป」

 

「ฮะ….อืม? จิบินมีอะไรเหรอ？」

 

ทหารที่จับตัวเคนเอาไว้ก็เห็นจิบินที่เข้าใกล้

 

「นายคือ…..！？」

 

ช่วงเวลาที่จิฮัดหันกลับมาและจำได้ว่าเขากำลังเข้าใกล้ขณะก้มหน้า รูปลักษณ์ของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำ

 

 

เมื่อจิบินเงยหน้าขึ้น เขาคลั่งไปแล้ว ! ดวงตานั้นเบิกกว้าง ดวงตาถูกย้อมไปด้วยสีดำเข้มอันน่าสะพรึงกลัว

 

 

ในเวลาเดียวกันสัญญาณแห่งความตายก็แพร่กระจายไปทั่ว

 

 

 

「ทุกคนระวัง ! นั่นคือ……！」

 

 

ซีน่าซึ่งมองเห็นความผิดปกติของจิบินได้อย่างแม่นยำก็ตะโกน พวกทหารเองก็รีบเข้าหาทันที

 

「อึก！？」

 

「ก๊าซซซซซซซซซซ！」

 

เสียงกรีดร้องที่ดูเหมือนจะไม่ใช่คนนั่นออกมาจากปากนั้น ทหารที่กำลังแบกเคนอยู่ไม่สามารถทำอะไรได้

 

 

อย่างไรก็ตามมีเงาที่เข้ามาบังระหว่างทั้งสองคือจิฮัดที่สวมชุดเกราะมิลธิลเต็มตัว

 

 

จิฮัดกระโดดไปตรงหน้าและฟาดแขนที่เหมือนกับท่อนซุงนั่น

 

 

 

「ฟู่วววววววววววววววว！」

 

「ก๊ากกกกกกกกก！」

 

หมัดของจิฮัดเจาะลึกและพัดร่างของมันออกไป

 

 

จิบินที่ชนกับต้นไม้ก็ล้มลง อย่างไรก็ตาม ขณะที่กระแทกลงกับพื้นก็ใช้แขนและขาเตะพื้นตรงนั้นกระโดดเข้าหาจิฮัดด้วยความว่องไวราวกับสัตว์เดรัจฉาน

 

 

จิฮัดก้มหน้าลงกับสิ่งที่ไม่ธรรมดาต่อหน้าเขา

 

 

หน้าซีดเหมือนกับศพ ประสบการณ์ของทหารผ่านศึกมันดังก้องอยู่ในใจ

 

 

ตามสัญชาตญาณของเขา จิฮัดดึงดาบยักษ์ออกมาโดยไม่ลังเล

 

 

การโจมตีที่ฆ่าแม้แต่ยักษ์ก็จับร่างของจิบิน

 

 

อาวุธที่หนักมากไม่เหมาะกับการต่อสู้ระยะประชิด ทักษะที่เชี่ยวชาญของเขาทำให้มันเป็นไปได้

 

 

ฟันเฉือนไปครู่หนึ่ง อากาศสั่นสะเทือนด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ การโจมตีที่จับเข้าร่างของจิบินได้อย่างแม่นยำ ทำให้ไหล่ขาด และในขณะเดียวกันเศษหินก็ถูกบดขยี้

 

 

การโจมตีถึงตาย อย่างไรก็ตาม ท่อนบนของจิบินที่ลอยอยู่ในอากาศก็ลอยขึ้นไปพร้อมกับเศษหิน

 

 

 

「อะไรกัน！？」

 

จิบินกระโดดข้ามหัวจิฮัดไปจากนั้นกระโจนไปที่ทหารที่จับกุมเคนผลักพวกเขาออกไป

 

「อ๊ากก！」

 

「อั่ก！」

 

พวกทหารปลิวไปเหมือนกับฝุ่น จากการสูญเสียครึ่งล่างไป แต่ว่าก็มีพลังมากไม่เหมือนกับมนุษย์

 

 

ต่อหน้ากองทหารที่ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า จิบินผลักเคนที่ถูกจับลงด้วยกำลัง

 

 

 

「อะไรวะเนี่ย！」

 

「ก๊ากกกกกกกกกกกกก……」

 

จับที่คอของเคนด้วยแขนซ้ายโดยที่จิบินซึ่งกลายเป็นคนขึ้นคร่อม ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ว่าก็มีรยางค์เขามาคล้องคอ

 

「ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ ! กุ๊ฮา！」

 

นิ้วของจิบินรัดคอเคนเมื่อพยายามจะต้านทานเคนก็เบิกตากว้างและหายใจไม่ออกพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง

 

 

วินาทีถัดมาเคนก็เห็นภาพสุดเหลือเชื่อ

 

 

หน้าอกจิบินถูกฉีกกระชากและมันก็ปรากฏตัวขึ้น

 

 

งูตาบอดที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำ ลักษณะที่ชวนให้นึกถึงพวกสัตว์ทะเลลึก

 

 

พร้อมกับสัญลักษณ์แห่งความตายที่ร่วงโรยจากร่างเล็กๆของมัน เบิกตาสีแดงนับไม่ถ้วนที่อยู่รอบตัวมัน

 

 

และสายตานับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองเคน ดวงตาเหมือนสัตว์กินเนื้อที่รออาหารค่ำมื้อใหญ่

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกก ! อย่าน้าาาาาาาาาาา！」

 

ดวงตาของงูหรี่ลงพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นเคนก็แสดงท่าทีอึดอัดออกมา

 

 

 

「นั่นมันอะไร！！」

 

「ไม่รู้เหมือนกัน！」

 

「บ้าเอ้ย ! ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอวะ ! ทุกคนทำยังไงก็ได้หยุดมันให้ได้！」

 

แม้ว่าจะได้ยินเรื่องนี้ แต่มาร์และคนอื่นๆก็ไม่เคยเห็นอบีตมาก่อนก็ส่งเสียงไม่พอใจ

 

 

จิฮัดพุ่งเข้าหาด้วยดาบขนาดยักษ์ ต่อหน้าตัวอบีตที่ยังรอดอยู่ ด้วยความกังวลที่ผุดขึ้นมาในอกเขา ทหารเองที่ล้อมรอบพวกเขาก็จะฟันใส่ แต่ว่าอบีตเองก็เสียบกรามของตัวเองเข้าไปที่อกของเคน

 

 

 

「เชี่ยเอ้ย ! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

เสียงกรีดร้องที่ถูกฉีกกระชากราวกับเสื้อผ้าดังก้องไปทั่ว

 

 

เสียงกรีดร้องที่ทำให้อยากปิดหู อย่างไรก็ตาม งูตาบอดนั่นเข้าไปในร่างของเคนที่กำลังกรีดร้อง  

 

 

ในเวลาเดียวกันสิ่งที่เหมือนกับเส้นเลือดดำก็เริ่มแพร่กระจายจากการที่อบีตเข้าไปสิงร่าง

 

 

ตึกตึก เคนนั้นส่งเสียงชีพจรออกมาอย่างรุนแรง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากทิ้งไว้โดยไม่จัดการมันคงจะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แน่

 

 

 

「คู!อภัยให้ข้าดว้ย！」

 

จิฮัดตัดสินใจว่าไม่มีเวลาเหลือแล้ว จากนั้นก็เข้าสังหารอบีต

 

 

คลื่นกระแทกดังลั่นไปทั่วด้วยดาบยักษ์ที่ปกคลุมไปด้วยคิ และหากฟาดมันโดยตรงก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน

 

 

อย่างไรก็ตามก่อนที่จิฮัดจะฟันโดนอบีต จิฮัดฟันโดนแค่ส่วนบนของร่างกายมันเท่านั้น

 

 

 

「ก๊ากกกกกกกกกกกก！」

 

ในขณะที่เขาคว้าตัวเคนเอาไว้และก็เหวี่ยงลงด้วยแรงที่ไม่ธรรมดา ในขณะที่เลือดนั้นกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

 

 

ร่างของเคนบินไป ข้ามการล้อมของพวกตำรวจและเข้าหาโนโซมุกับลิซ่า

 

 

 

「บ้าเอ้ย！」

 

ดาบของจิฮัดไม่ได้จับตัวเคน แต่มันแค่ตัดส่วนบนของร่างกายจิบิน

 

 

ในทางกลับกันร่างของเคนที่ล้มลงหยุดอยู่กับพื้นและเกิดอาการชัก

 

 

 

「……คะเคน？」

 

เคนตื่นขึ้นเพราะเสียงเรียกของลิซ่า

 

 

อย่างไรก็ตาม ใบหน้านั้นซ่อนอยู่ภายใต้ผมม้า ไม่สามารถมองเห็นได้ อย่างไรก็ตามมันมีความรู้สึกที่ไม่สบายใจอยู่

 

 

คนอื่นๆต่างเอื้อมมือไปจับอาวุธของคนด้วยความเร่งรีบ โฯโซมุก็พบว่าตัวเองกำลังจับดาบอยู่

 

 

เคนเงยหน้าขึ้นราวกับถูกพลิก ดวงตาสีดำเข้มพุ่งเข้าผ่านโนโซมุ

 

 

วินาทีถัดมาพวกไอริสก็เคลื่อนไหว

 

 

กระสุนสีดำเกิดขึ้นในทันใด และลูกศรที่มีแสงจางๆราวกับฟ้าร้องพุ่งเข้าหาเคน ไอริสใช้ปรับใช้ทันทีและเวทย์โจมตีของยันต์ที่ฟีโอใช้ จากนั้นก็มีลูกธนูของซีน่า

 

 

อย่างไรก็ตามในขณะนั้นก็เกิดรอยร้าวบนพื้นหินด้วยเสียงคำราม และเคนก็หายตัวไปจากจุดนั้น

 

 

เคนลอยขึ้นไปบนอากาศนั่้นพยายามพุ่งเข้าใส่ดวงตาของโนโซมุผิวหนังถูกลอกออกใต้เสื้อผ้าที่ฉีกขาดด้วยกระสุนเวทย์และลูกธนูภูติ และดวงตาสีแดงนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นราวกับเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล

 

「บ้าเอ้ย ! ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย！」

 

ตู้มมมมม ! เสียงระเบิดดังก้องและมาร์ก็เข้าหาเคนที่ลอยอยู่ในอากาศ เขาใช้ “ค้อนพิพากษา”

 

 

มาร์สะบัดดาบใหญ่ออกด้วยแรงที่พุ่งตรงไปยังเคน และคู่ต่อสู้ก็ยกแขนซ้ายขึ้น

 

 

ถ้าคิดตามปกติมันคงกันอะไรไม่ได้และแขนก็จะบินว่อนพร้อมทั้งลำตัว

 

 

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกที่ได้กลับมาจากมือของมาร์นั้นเหมือนกับขวานขึ้นสนิมที่ถูกพลักลงพื้น

 

 

 

「หะ！？」

 

มาร์ส่งเสียงตกใจกับแรงต้านที่มาจากแขนนั่น

 

 

คมดาบที่กวัดแกว่งออกไปไม่สามารถตัดแขนได้ ละการเคลื่อนไหวก็หยุดลงอย่างสมบูรณ์

 

 

ยิ่งกว่านั้นของเหลวที่เหมือนเลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลที่บาดใหญ่ฟันเข้าไป และมันติดอยู่ราวกับนมที่เปื้อนคราบ จากนั้นก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

 

 

ในช่องว่างนั้นเคนเอนตัวไปทางมาร์และกระโดดอีกครั้งราวกับหินที่ใช้ข้าม

 

 

นอกจากนั้นลิซ่ายังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่ตามไม่ทันกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอ

 

 

ทันทีที่เธอยืนยันรูปลักษณ์ของเคน ตัวเคนที่เป็นคนแสดงด้านมืดออกมาคราวนี้มันกลับเป็นตัวตนที่น่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม

 

 

มีแสงอันแสนน่าสงสัยอยู่ในแววตาสีดำ และดวงตาสีแดงเข้มที่ปรากฏขึ้นทั่วร่างกายก็จ้องมองลิซ่า

 

 

 

「อึก！」

 

ในขณะที่ปากหงายขึ้นออกมาด้วยความกลัวหรือความยินดีนั้น พวกเราไม่รู้เลยว่าเคนรู้สึกยังไง โนโซมุและคนอื่นๆก็บอกได้อย่างเดียวว่าเกิดอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงกับตัวเขาที่แตกสลายไปหมดแล้ว

 

 

 

「ลิซ่ายืนขึ้น！」

 

「อา……」

 

โนโซมุดึงดาบออกขณะพยายามให้ลิซ่าลุกขึ้นยืน คมดาบที่อัดแน่นไปด้วยคิ กำลังส่องแสง

 

「ไม่ยอมหรอกน้า～」

 

「เงียบไปซะ！」

 

ในขณะเดียวกันอาจารย์อันริและอินด้าก็เข้ามาขวางเคน

 

 

แส้และโซ่ที่ส่องแสงอยู่ในแสงนั้นโอบรัดร่างของเคนที่กระโดดอีกครั้ง เวทย์ของอาจารย์อันริและเวทย์ยับยั้งของอาจารย์อินด้า

 

 

แม้แต่ในสถาบัน ทักษะและเทคนิคของผู้มากความสามารถอย่างเคนก็ยังต้องสยบ

 

 

 

「กร๊ากกกกกกกกก！」

 

สิ่งที่ออกมาจากปากเคนนั้นเหมือนกับอบีต มันเป็นเสียงกรีดร้องที่กระตุ้นความรู้สึกไม่สบายใจ แรงกดดัน และความกลัวที่ไม่สามารถคิดได้เลยว่าเป็นสิ่งมีชีวิตในโลกนี้

 

 

โนโซมุได้ยินเสียงกรีดร้องก็ขมวดคิ้วอย่างเจ็บใจ

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุเหวี่ยงดาบออกไปโดยไม่ลังเล คมดาบที่อัดแน่นบินไปที่อากาศด้วยความเร็วสูงเข้ากระทบลำตัวของเคน ซึ่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของอบีต

 

 

อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมาของเหลวราวกับกากตะกอนสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากร่างเคน

 

 

 

「อึก！」

 

ของเหลวที่พ่นออกมาราวกับกระสอบน้ำที่แตกออก ปกคลุมไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่า และมันเล็ดลอดผ่านแส้ของอาจารย์อันริและเวทย์ยับยั้งของอาจารย์อินด้า และตกลงไปที่โนโซมุ

 

 

ราวกับสวรรค์กำลังถล่มลงมา

 

「มาร์……」

 

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลีกเลี่ยงกากตะตอนที่ตกลงมา เพราะมันถูกปล่อยออกมาโดยไม่คาดคิด จึงทำให้ไม่สามารถหนีออกมาได้

 

 

ม่านสีดำค่อยๆเข้ามาใกล้ จะเกิดอะไรขึ้นหากถูกมันกลืนกิน โนโซมุคิดไม่ออก แต่ว่าร่างกายกำลังส่งเสียงเตือน

 

 

ความหนาวเย็นแล่นไปทั่วกระดูกสันหลัง ใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออก และกล้ามเนื้อที่แข็งตัว

 

 

อย่างไรก็ตาม ทำอะไรไม่ได้แล้วในสถานการณ์แบบนี้ เขานั้นจับโซ่ล่องหนที่ผูกมัดตัวเองเอาไว้

 

 

 

「แย่แล้ว！！」

 

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพังโซ่ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

 

 

ทันทีหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกว่าแขนของเขาถูกดึงออกอย่างแรง

 

 

จากนั้นความรู้สึกที่ลอยอยู่ในอากาศและแก้มของเขา

 

 

และสิ่งที่พุ่งเข้ามาในดวงตาของโนโซมุก็คือร่างของลิซ่าที่มีม่านสีดำเคลื่อนตัวออกไปและน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเธอ

 

 

 

「ลิซ่า……」

 

เงียบราวกับเสียงทั้งหมดนั้นหายไป โนโซมุและลิซ่าจับมือกัน

 

 

ตรงกันข้ามกับผิวที่ซีดและมือที่บอบบาง พลังเวทย์ที่ปกคลุมร่างกายของเธอที่จะพามันออกมาได้อย่างง่ายดายและม่านสีดำก็ตกลงมา

 

 

ดวงตาของลิซ่าจ้องมองไปที่โนโซมุด้วยความประหลาดใจก็พลันพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา แต่การจ้องมองของเธอนั้นต่างไปจากครั้งก่อน เธอจ้องมองตรงมาที่โนโซมุ

 

 

 

「ขอโทษนะ……」

 

เกิดความสับสนขึ้น เธอพูดแบบนั้นออกมา

 

 

อย่างไรก็ตามความเงียบก็ถูกทำลายลงโดยที่โนโซมุฟังสิ่งที่เธอพูดจนจบ

 

 

ร่างของลิซ่านั้นเคลื่อนตัวออกไปในทันที เมื่อโนโซมุถูกกระแทกลงที่พื้นของเหลวที่ไหลลงมาราวกับเน่าเสียก็กลืนร่างของเธอเข้าไป

 

 

ตะกอนนั้นกลืนร่างของลิซ่าเข้าไป และเมื่อมันพองตัวเหมือนกับโดม และมันก็พองตัวขึ้นเหมือนกับรังไหมที่กักขังเธอเอาไว้

 

 

 

「ลิซ่าาาาาาาาาาาาาาา！！」

 

โนโซมุกรีดร้องออกมาและพยายามเข้าไปหารังไหมสีดำสนิทนั่น

 

 

แรงผลักดันที่บีบคั้นร่างกายทำให้ตัวเขาพยายามกระชากโซ่ที่พันร่างเอาไว้

 

「รอก่อนไอ้หนุ่ม」

 

อย่างไรก็ตามมือของโนโซมุที่สัมผัสกับโซ่ล่องหนก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่ได้ยินจากด้านบน

 

 

เงานั้นร่วงลงมาด้านหน้าโนโซมุ โนโซมุเบิกตากว้างจ้องมองเขา

 

 

 

「เอ๊ะ ทำไมตาแก่ถึงมาอยู่ที่นี่……」

 

「กว่าจะมาถึงได้ลำบากแทบแย่……」

 

แก้มเหี่ยวย่นและดูมากอายุ ผมขาวบริสุทธิ์ และชายราก็ถือไม้เท้าที่พบเห็นได้ทุกที่

 

 

ซอนเน่ที่ควรจะโดนพวกทหารจับตัวไปก็ปรากฏตัวต่อหน้าโนโซมุอย่างง่ายดายราวกับบอกว่า “พอดีลืมกุญแจบ้าน”