บทที่２ตอนจบพาร์ทจบส่วนที่2

 

ฉัน โซลมิเลียน่ากำลังอยู่ในสถานการณ์แสนสิ้นหวัง ต่อหน้าคนที่สำคัญกำลังยืนปกป้องฉันด้วยพละกำลังทั้งหมดแม้ตัวเองจะต้องบาดเจ็บก็ตาม

ทิม่าและมาร์ต่างมีร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย ตัวฉันที่ทำอะไรไม่ได้เลย

พี่สาวของฉันยังคงต่อสู้ต่อไป แต่ว่าร่างกายอันแสนงดงามนั่นก็เริ่มมีบาดแผล

ความตายที่ใกล้เข้ามาหาฉันเรื่อยๆ มันไม่ได้สนใจพี่สาวฉันเลยแม้แต่น้อยมันพยายามที่จะเอาดวงวิญญาณของฉันไป

ร่างกายของฉันสั่นเทาน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับร้องขอให้คนมาช่วย

“กลัวค่ะ”

 

 

ความกลัวแล่นเข้าผ่านร่างกายของฉันโซ่ที่ผูกมัดระหว่างฉันกับยมฑูตนั่น ความกลัวที่หนาวเหน็บนั่นพรากอิสระจากฉันไปทุกอย่าง

　เคียวนั่นเหวี่ยงลงมาเพื่อที่จะฉีกกระฉากร่างของฉัน

 

 

「อึก！」

 

 

ฉันหลับตาแน่นเพื่อหลีกหนีความกลัวที่เข้ามาในจิตใจ ความตายที่กระชั้นชิดเข้ามาใกล้ มันเหมือนกับการหลับตาเพื่อหนีความจริงจากโลกใบนี้ สิ่งที่ฉันทำได้มีเพียงแค่นี้

 

 

　…………แต่ไม่ว่าจะนานขนาดไหนความเจ็บปวดนั่นก็ไม่มาถึงร่างกายของฉันสักที เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็พบกับพี่ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน

 

 

แผ่นหลังที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่

 

 

แต่เหนือสิ่งอื่นใดสำหรับฉันแล้วเป็นสิ่งที่ฉันเชื่อมั่นเสมอมา

◇◆◇

ข้าเอาอิน่าไปวางไว้ที่ห้องเก็บอาวุธและรีบกลับมาก็พบกับโซเมียที่กำลังโดนยมฑูตพรากชีวิตของเธอไป

โนโซมุส่งพลังทั้งหมดเข้าไปในดาบแขนทั้งสองข้างของยมฑูตกำลังเหวี่ยงลง ข้าเข้าตัดผ่านมันด้วยวิชาดาบของข้าในทันที

 

 

「คุณโนโซมุ？」

 

 

โซเมียเรียกข้าราวกับจะยืนยันให้แน่ชัด แต่ว่าข้าไม่มีเวลามาตอบคำถามเช่นนั้น ศัตรูตรงหน้าข้าไม่สามารถลดการ์ดลงได้เลย

 

 

รูกาโต้จ้องมองมาทางโนโซมุ ที่ตัดร่างกายของยมฑูตจนสิ้นด้วยใบหน้าที่ตกใจ

 

「……อสูรพันธสัญญากลับถูกฆ่าตายด้วยดาบเดียวเนี่ยนะครับ?……」

 

 

ทั้งไอริสและทิม่าต่างจ้องมองมาด้วยความตกใจ มาร์เองก็มองมาทางนี้ด้วยท่าทางตกใจ

 

โนโซมุส่งดาบใหญ่ด้วยการเตะดาบนั่นให้มาร์

ดาบใหญ่ไหลไปตามพื้นและไปอยู่ด้านข้างของมาร์

 

 

「โนโซมุ…………………มันเกิดอะไ-…..ขึ้น」

 

 

มาร์หยิบดาบใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับบ่นเล็กน้อย ยังไงก็ตามร่างกายของเขาที่โชกไปด้วยเลือด ดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะสู้ต่อได้เลยด้วยซ้ำ

 

「……ขอโทษนะ」

 

「…………หืมม」

 

「พันธสัญญาล่มสลายไปแล้วตอนนี้ก็คง…………」

 

โนโซมุบ่นพึมพำเครื่องประดับแขนที่เป็นของรักของโซเมียกำลังลอยอยู่ท่ามกลางอากาศและค่อยสลายหายไป

 

「นาา！」

 

เศษซากทั้งหลายเริ่มรวมตัวกันท่ามกลางบรรยากาศที่ถูกย้อมเป็นสีดำ แสงสีดำจำนวนมากรวมตัวขึ้นและเริ่มเต้นเป็นจังหวะ

จากนั้นเองโนโซมุก็เห็นได้ว่ายมฑูตกำลังฟื้นคืนชีพ

 

 

「ทำไมกัน…………」

 

 

 

「ยังไงก็ตามยมฑูตมันจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาเรื่อยๆนั่นละครับ ตราบใดที่สัญญานี่ยังคงอยู่」

 

「……นี่แกตั้งใจจะเอาโซเมียไปจริงๆงั้นเหรอ？」

 

「แน่นอนครับ นั่นคือคำสั่งของนายท่าน。」

 

รูกาโต้ตอบทันทีโดยไร้ซึ่งความลังเล เขาไม่มีท่าทีสงสัยต่อการกระทำของตัวเอง โนโซมุที่ได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มโกรธกลับท่าทางอันแสนผิดปกตินั่น

 

「ทำไมงั้นเหรอครับ！　ก็ไม่มีใครมาเป็นตัวแทนในสัญญาเมื่อ 300 ปีก่อนสักทียังไงล่ะครับ！　คิดว่าสัญญาพรรคนั้นจะได้รับการยอมรับงั้นเหรอครับ！？ตอนแรกสัญญาของมันก็แค่การคืนเตาหลอมวิญญาณเท่านั้น！　ไม่ได้มีความหมายที่จะเอาชีวิตของท่านโซเมียเลยแม้แต่น้อยครับ！！」

 

โนโซมุไม่รู้หรอกว่า 300 ปีที่แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างสองตระกูลนี้

แต่โนโซมุทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นโซเมียกลายเป็นเครื่องสังเวยเพราะสัญญานั่นมันไม่เสร็จสมบูรณ์ ทุกๆอย่างถูกผลักภาระมาให้ลูกหลานหมดเลย

 

 

「เอาตามตรงนะครับกระผมก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดที่จะเอาชีวิตของท่านโซเมีย แต่ว่าเตาหลอมวิญญาณนั่นดันหลอมรวมกับจิตวิญญาณของท่านโซเมียไปแล้ว ดังนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วละครับ เจ้านายของกระผมเองก็ไม่ใช่คนมาสนใจเรื่องยิบย่อยเช่นนี้ด้วยเพียงแค่บอกว่าให้ไปเอาเตาหลอมวิญญาณนั่นกลับมาเท่านั้นเองครับ……」

 

「แล้วทำไม！」

 

「ยังไงก็ตามพันธสัญญามันเสร็จสมบูรณ์แล้วไม่มีทางจะแก้ไขได้ครับ」

 

รูกาโต้พูดอย่างชัดเจนโดยไม่ให้โนโซมุได้พูด

 

「แน่นอนว่าเตาหลอมวิญญาณนั่นที่หลอมรวมกับจิตวิญญาณของท่านโซเมียไปแล้วไม่สามารถสกัดวิญญาณออกมาได้ครับ แต่ว่าฝ่ายเราไม่ได้เป็นฝ่ายผิด ทางฝ่ายคุณเองต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดที่ไม่ยอมคืนเตาหลอมวิญญาณมาให้พวกเราจนทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น แม้ฝ่ายกระผมจะต้องเสียศักดิ์ศรีในฐานะผู้ทำสัญญาและอาจเกิดการเป็นปรปักษ์กันได้ แต่ว่าสัญญาที่ถูกละเมิดก่อนโดยฝ่ายฟรานซิสทางนายท่านของกระผมก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้ และไม่อยากให้เรื่องนี้รั่วไหลด้วย……」

 

「เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างหัวมันสิ！　ปล่อยโซเมียมานะ！」

 

รูกาโต้พูดด้วยถ้อยคำสุภาพ แต่ไอริสไม่สนใจแล้ว

สำหรับเธอแล้วน้องสาวตรงหน้าไม่มีอะไรมาแทนได้อีกแล้ว เธอไม่สนคนในตระกูลที่มัวแต่หลงมัวเมาในอำนาจและเงินทอง

 

「……………………」

 

 

บรรยากาศของรูกาโต้ที่เฝ้ามองสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไป

 

 

「…………ยังไงก็ตามกฏเหล็กในบ้านเกิดของกระผมก็คือความแข็งแกร่งเหนือสิ่งอื่นใด」

 

จักรวรรดิดิซาร์ตที่มุ่งเน้นไปด้านความแข็งแกร่ง พวกเขายอมรับเพียงแค่ตัวตนอันแข็งแกร่งไม่สนใจสิ่งอื่น เขามักเคารพคนที่แกร่งกว่านั่นละคือสไตล์ประจำชาติของจักรวรรดิดิซาร์ต

 

「ถ้าหากยอมรับสัญญานี่ไม่ได้ละก็นะครับ…………」

 

พลังเวทย์เริ่มไหลไปทั่วร่างกายของรูกาโต้ ราวกับว่า “นี่คือคำเตือนสุดท้าย”

ราวกับจะบอกว่าเขาจะฆ่าทุกคนที่ต่อต้านการกระทำของเขา

 

 

「ก็จงพิสูจน์ตัวเองซะว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่ากระผม！」

 

 

“มาทำลายสัญญานี่ด้วยความแข็งแกร่ง”รูกาโต้บอกได้เช่นนั้น

◇◆◇

ต่อหน้ารูกาโต้ที่เอาจริงโนโซมุถือดาบไว้แน่น ไอริสเองก็มาหาโนโซมุและเริ่มคุยกับเขา

 

「……โนโซมุคุง ใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะใช้วิชานั่นได้อีกครั้ง？」

 

「……ใช้ได้ไม่บ่อยนักครับ อีกสองสามครั้งก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว」

 

ความสามารถของโนโซมุที่ถูกจำกัดด้วย “พันธนาการ”มันทำให้พลังของเขาต่ำลง ไม่ว่าจะใช้วิชามากแค่ไหนก็คงไม่สามารถจัดการกับศัตรูตรงหน้าได้

 

「……ขอโทษด้วยนะคะแต่ว่าฉันไม่สามารถเอาชนะรูกาโต้ได้ แต่ว่าสามารถทนการโจมตีของรูกาโต้ได้สักพัก เพราะฉะนั้นโฟกัสไปที่บอลสีดำนั่นน่าจะเป็นตัวอัญเชิญยมฑูตออกมา ดังนั้นทำลายบอลสีดำนั่นทิ้งเถอะ」

 

「……เข้าใจแล้ว ข้าจะไปเอง」

 

โนโซมุตอบรับคำพูดของไอริสที่ขอร้องด้วยความจริงจัง

ศัตรูคือคนที่มีแรงค์ S เช่นเดียวกันกับอาจารย์ เขาเป็นคนที่เก่งกาจมากและสามารถฆ่าคนได้โดยไร้ซึ่งความลังเล

 

（ต้องสู้เท่านั้น ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว！！）

 

โนโซมุใช้ข้ออ้างเหล่านั้นเพื่อระงับความลังเลของตัวเองโนโซมุเสริมพลังกายให้กับตัวเอง

 

 

นิ้วทั้งสิบของรูกาโต้เคลื่อนไหวราวกับกำลังเล่นออเคสตร้ากระสุนเวทย์ทั้งสิบนัดถูกยิงมาทางโนโซมุ

กระสุนเวทย์นั่นเข้าปกคลุมโนโซมุแต่ว่ากระสุนเวทย์อีกห้านัดนั้นเคลื่อนไหวไปทางด้านข้างของเขา

ไอริสที่อยู่ด้านข้างของโนโซมุรีบสร้างกระสุนเวทย์เพื่อลบล้างเวทย์ของรูกาโต้

ยังไงก็ตามเธอป้องกันกระสุนเวทย์ได้แค่ 5 นัดเท่านั้น อีกห้านัดยังคงเข้าหาโนโซมุ

โนโซมุพุ่งเข้าหารูกาโต้และมุ่งหน้าเข้าไปด้วยความรวดเร็ว

 

　คิ“ก้าวพริบตา－ดาบเริงระบำ－”

 

โนโซมุวิ่งผ่านกระสุนเวทย์ทั้งห้านัดและเข้าใกล้รูกาโต้ แม้ว่าเขาจะฟาดฟันดาบเข้าไปแต่รูกาโต้ก็ใช้วงเวทย์เรียกดาบโลหิตมาในทันที โนโซมุที่กันการโจมตีของดาบโลหิตได้จึงกระหน่ำโจมตีไม่ยั้ง

 

ใช้กล้ามเนื้อของร่างกายโดยให้เคลื่อนไหวได้ประโยชน์มากที่สุดและเชื่อมต่อการโจมตีด้วยความพริ้วไหว

 

ในทางกลับกันรูกาโต้ก็ใช้มือข้างหนึ่งเพื่อป้องกันการโจมตีอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวนั่นเร็วอย่างมาก แต่แน่นอนว่ามันต่างจากโนโซมุที่ใช้ดาบจริงการเคลื่อนไหวนั่นไม่สม่ำเสมอและเถรตรงนัก รูกาโต้ไม่ถนัดการต่อสู้ระยะประชิด โนโซมุทางด้านวิชาดาบเหนือกว่าแน่นอน

 

อย่างไรก็ตามรูกาโต้มีความสามารถทางกายภาพที่ไม่ธรรมดา สร้างความแตกต่างในการใช้ทักษะเช่นนี้ ด้วยการเคลื่อนไหวและการคำนวณที่เร็วทำให้รับมือกับการโจมตีของโนโซมุไม่ต้องต่อเนื่องนักก็ได้

เป็นการต่อสู้ที่สร้างประสบการณ์ให้ข้าได้อย่างมาก

 

「อึก！」

 

โนโซมุหน้าซีดไปนิดหน่อยเพราะไม่สามารถเข้าไปในระยะโจมตีหวังผลได้

 

รูกาโต้ที่ยังเหลือมือซ้ายก็ร่ายเวทย์ออกมา โนโซมุที่เห็นเช่นนั้นก็ต้องถอยออกมาทันที

 

ในเวลาเดียวกันเปลวไฟสีดำก็โผล่ออกมาจากวงเวทย์ ถ้ายังอยู่ตรงนั้นไหม้เกรียมไปแล้ว

 

เนื่องจากมีระยะห่างอย่างมากรูกาโต้จึงกลับมาใช้กระสุนเวทย์เหมือนเดิม โนโซมุไม่สามารถปัดป้องกระสุนเวทย์ได้เหมือนมาร์ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปทางด้านข้างของกระสุนเวทย์และเบี่ยงวิถีของมัน

 

อย่างไรก็ตามกระสุนเวทย์มันมีเป็นจำนวนมากทำให้เขาเบี่ยงวิถีได้ไม่หมด จึงต้องใช้การเคลื่อนไหวอันรวดเร็วเป็นการทดแทน

 

รูกาโต้พยายามไล่ตามเขาไป แต่คราวนี้ไอริสเข้ามาเสริมทำให้รูกาโต้ต้องจัดการด้วยดาบโลหิตในมือขวา

 

「ฮย๊ากกกกกกกกกกกก！」

 

ไอริสฟันดาบต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวอันแสนสง่างามและไม่เคลื่อนไหวแบบสูญเปล่า ใบมีดส่องแสงบางๆเพราะเวทย์ที่ใช้ผสมผสานไปด้วยและทุกครั้งที่รูกาโต้ใช้ดาบโลหิตป้องกันประกายแสงจากดาบทั้งสองก็ส่องประกายขึ้น

 

เมื่อโนโซมุเห็นเช่นนั้นก็สบโอกาส เขาใส่จิตวิญญาณลงไปในดาบและบีบอัดมันเข้าไปในเวลาครึ่งวิ

 

รูกาโต้ที่กำลังแลกดาบกับไอริสก็สังเกตเห็นเช่นนั้นจึงใช้มือซ้ายสร้างกำแพงเวทย์สองชั้น

 

โนโซมุชักดาบออก ใบมีดอัดอากาศพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูงและปะทะกับกำแพงเวทย์ของรูกาโต้ แต่ใบมีดนั่นก็พังได้แค่กำแพงเวทย์ชั้นแรกแล้วระเบิดออกในกำแพงเวทย์ที่สอง สิ่งกีดขวางนั่นที่ถูกทำลายทำให้พลังเวทย์ไหลกระจายไปทั่ว

 

คมดาบกลับมาทางโนโซมุที่ฟันไปทางรูกาโต้แต่รูกาโต้ใช้มือซ้ายสร้างดาบโลหิตอีกเล่ม

 

แรงส่งจาก คิ “คมดาบผ่ามายา-หวนคืน”มันได้รับผลของเวทย์ที่ลอยอยู่ในอากาศทำให้พลังทำลายของมันเพิ่มขึ้นอย่างมากจนเข้าปะทะกับดาบโลหิต

 

ทั้งสองร่วมมือกันประกบข้างรูกาโต้ แต่แม้รูกาโต้จะใช้มือแต่ละข้างในการใช้ดาบโลหิตก็ยังสามารถรับมือทั้งสองได้

 

 

「ฮ่าาาาาาาาาาห์！」

 

「อุว๊าาาาาาาาาาาาา！」「คิย๊ากกกกกกกกกก！」

 

 

รูกาโต้ใช้พลังทั้งหมดผลักดันทั้งสองออกไป

 

ทันใดนั้นเองรูกาโต้ก็ยกเลิกดาบโลหิตทั้งสองและกระหน่ำกระสุนเวทย์นับไม่ถ้วน

ทั้งสองยังคงรับมือกับกระสุนเวทย์ได้ แต่โนโซมุเสริมพลังกายจนพลังหมดแล้วเขาสามารถใช้คมดาบผ่ามายาได้น้อยลง ไอริสเองก็เหนื่อยล้า

 

ความต่างระหว่างทั้งสองนั้นต่างกันเกินไป นี่เป็นเหตุให้ข้าต้องตัดสินใจอีกครั้ง

โนโซมุคิดเช่นนั้นและพูดกับไอริส

 

「เอ่อ………………………………ไอริสถ้าเธอทุ่มพลังทั้งหมดสามารถโจมตีได้รุนแรงแค่ไหน？」

 

「เอ่อ—ถ้าเอาแบบเต็มพิกัดก็ได้อีกครั้งเดียวเท่านั้นค่ะ」

 

โนโซมุบอกความคิดของเขาให้ไอริสฟัง เธอตกใจมากในตอนแรก

 

「…………ถ้างั้นข้าจะเปิดทางให้…หลังจากนั้น……มีเรื่องจะขอ」

 

「…………เข้าใจแล้ว」

 

หลังจากยืนยันเช่นนั้นโนโซมุก็พุ่งเข้าหารูกาโต้ด้วยก้าวพริบตา กระสุนเวทย์พุ่งเข้ามาแน่โนโซมุใช้ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”หลบการโจมตีทั้งหมดโดยไม่สนใจ การโจมตีที่โดนเขาเลยแม้แต่น้อย

 

「อั่กกกกกกกกกก！」

 

ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นไปทั่วบริเวณที่โดนโจมตีและมีเลือดไหลออกมา แต่โนโซมุกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวด

ในอีกด้านหนึ่งไอริสยังคงรับมือกับกระสุนเวทย์ด้วยความลังเล ก็เป็นการโจมตีฝ่ายเดียวเหมือนเดิม  

 

คำถามคือจะทำยังไงถึงจะหลบห่ากระสุนเวทย์และเข้าไปใกล้ๆได้ เรื่องนั้นเขาคิดไว้แล้ว แต่ปัญหาของโนโซมุคือ แต่โนโซมุเองก็คิดเช่นนั้นอยู่แล้ว กำลังใจ วิชาที่จะใช้ต่อไปนี้เป็นวิชาใหญ่ที่จะดึงความสามารถจนถึงขีดสุด มันจะจบด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ถ้าใช้ในสถานการณ์เช่นนี้จะต้องหมดแรงอย่างแน่นอน หากพลาดก็มีสิทธิตายได้

 

 

 

เขาเก็บดาบเข้าฝักแล้วเอามือซ้ายออกมา พลังวิญญาณจำนวนมากถูกรวบรวมไปที่มือซ้ายของเขาเกิดเป็นแสงขนาดใหญ่ เขาเล็งแสงที่เปล่งประกายเจิดจรัสไปยังจุดๆเดียว

 

「ฮ่า！」

 

 

ท่าทางของรูกาโต้เปลี่ยนไปทันที แต่โนโซมุก็ต่อยมือซ้ายลงที่พื้นโดยไม่ลังเล

 

 

　คิ“ระเบิดทำลายล้าง(滅光衝)”

 

 

วินาทีต่อมาที่เท้าของรูกาโต้ก็มีเสาไฟโหมกระหน่ำรอบล้อมเขาไว้

 

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก！」

 

 

มันเป็นสภาพที่เขาปลดปล่อยคิเกินขีดจำกัดของตัวเอง เขาที่ปลดปล่อยคิจำนวนมากจนภาพตรงหน้าเริ่มมืดลง

 

ระเบิดทำลายล้างที่พลังทำลายล้างมากมายมหาศาลทำให้รูกาโต้ต้องป้องกันตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

 

ไอริสเองก็เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีถัดไป

มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นบนดาบของเธอและแสงแห่งความมืดนั่นก็โอบล้อมไปรอบดาบของเธอ

 

สำหรับเธอแล้วการร่ายเวทย์นั้นง่ายมาก มันเป็นเทคนิคเช่นเดียวกับที่ข้าใช้ในการปลดปล่อย”ปืนใหญ่เช่นนี้

 

อย่างไรก็ตามเวลาในการเปิดใช้งานนั้นรวดเร็วและแม่นยำอย่างมาก สำหรับข้ายังต้องใช้เวลาอย่างมากในการปลดปล่อย “ ปืนใหญ่” แต่เธอสามารถใช้งานได้ทันทีและเพิ่มพลังมากขึ้นเหนือกว่าข้า

 

 

　ดาบเวทย์ “ดาบสุริยคราส”

 

ในที่สุดเวทย์ของเธอก็เตรียมพร้อม ดาบเวทย์ที่ถูกสร้างขึ้นพลังเวทย์สีดำที่อาบไปทั่วใบมีดจนเกิดการสั่นไหวของพลังเวทย์ ดาบนั่นเปรียบเสมือนดาวหางที่ส่องแสงท่ามกลางความมืดมิด

 

ไอริสพุ่งเข้ามาดังนั้นข้าเลยยกเลิกระเบิดทำลายล้าง ดาบของเธอตัดผ่านด้วยความเร็วสูงในทันที

 

 

 

「หะ！」

 

ไอริสตกใจเพราะดาบที่เธอฟันไปตัดผ่านอากาศที่ว่างเปล่า ณ ที่ตรงนั้นไม่มีรูกาโต้อยู่

 

 

「อะ………หายไปไหนแล้ว！」

 

 

กระสุนเวทย์พุ่งมาทางจุดบอดของเธอ ทันใดนั้นก็เกิดวงเวทย์สี่วงสร้างโซ่พันธนาการมาผูกมัดตัวเธอเอาไว้

 

「นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย……！」

 

โนโซมุสับสนกับสิ่งที่ไม่คาดคิด แต่ในระหว่างเดียวกันไอริสก็โดนผนึกการเคลื่อนไหวไปแล้ว

 

เมื่อโนโซมุมองไปรอบๆก็พบเงาดำบินอยู่

 

ถ้าดูใกล้ๆแล้วก็พบกับค้างคาวตัวหนึ่งทันใดนั้นค้างคาวก็รวมกันเป็นหนึ่งและรูกาโต้ก็ปรากฏตัวขึ้นมา เขาแปลงร่างเป็นค้างคาวตอนที่ข้าปลดปล่อยระเบิดทำลายล้างออก ไอริสนั้นที่ถูกพันธนาการก็เปิดช่องว่างครั้งใหญ่

 

 

　โนโซมุสรุปได้ว่าค้างคาวน่าจะเป็นตัวรูกาโต้……。

 

 

「แวมไพร์ยังงั้นเหรอ…………」

 

「ใช่แล้วครับ กระผมเป็นแวมไพร๋」

 

 

　แวมไพร์

 

ในทวีปอาร์คมีลมีเผ่าพันธุ์มากมายอาศัยอยู่และในหมู่นั้นเองก็มีเผ่าที่สุดยอดอยู่ด้วย

ความสามารถทางกายภาพอันไม่ธรรมดา พลังเวทย์มหาศาล ชีวิตอันแสนยืนยาวและความสามารถอันมากมาย ทั้งยังสามารถเปลี่ยนร่างเป็นค้างคาวได้นั่นคือความสามารถของแวมไพร์

 

แม้ว่าจะมีจำนวนน้อย แต่ว่าความสามารถนั้นสูงมาก

อย่างไรก็ตามเนื่องจากมีความสามารถสูง พวกนั้นก็เลยเป็นที่หวาดกลัวเพราะต้องดื่มเลือดของมนุษย์

 

ในความเป็นจริงจักรวรรดิดิซาร์ตก็เป็นที่รวมพลของเผ่าที่ถูกกดขี่เช่นนี้

 

โนโซมุจ้องรูกาโต้อีกครั้ง ดวงตาสีแดงเข้มนั่นเป็นสัญลักษณ์ของแวมไพร์แน่นอน

 

แต่มารู้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ทุกคนต่างถูกพันธนาการไม่ก็โดนทำให้สลบจนเสียหมดแล้ว

 

รูกาโต้กำลังมุ่งหน้าไปหาโซเมีย โนโซมุอยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ได้

◇◆◇

ชายชราคนนั้นกำลังมุ่งหน้าไปหาโซเมีย ต่อฉันที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

 

「ไม่！　ออกไปนะ！　ออกไปให้ห่างจากโซเมียนะ！！」

 

ฉันพยายามจะสลัดเวทย์นี่ให้หลุด แต่ก็ทำไม่ได้เวทย์นี่มีผลในการยับยั้งพลังเวทย์ของฝ่ายตรงข้ามทำให้ฉันไม่สามารถใช้เวทย์ได้

 

ชายชราคนนั้นร่ายเวทย์ยมฑูตก็โผล่มาอีกครั้ง

 

 

「อะ…………ขอร้องล่ะ หยุดเถอะ……」

 

 

ตัวฉันที่เคยเห็นภาพเช่นนี้ เป็นภาพที่คุ้นเคย ฉันเริ่มกลัวขึ้นมา

 

 

「หยุดนะ！หยุดนะ！！หากต้องการวิญญาณละก็เอาวิญญาณฉันไปสิ！ยังไงก็ตามปล่อยโซเมียไปเถอะนะ เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย！！」

 

 

ฉันขอร้องอย่างสิ้นหวัง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมหยุด ยมฑูตนั่นเข้าไปหาโซเมียอีกครั้ง วิญญาณของโซเมียเริ่มหลุดออกจากร่างและลอยออกมา ร่างกายของโซเมียไม่เคลื่อนไหว

 

 

「ฮะฮึก…………………หยุดนะ หยุด…………」

 

 

สมบัติที่แสนสำคัญที่สุดในชีวิต เป็นโซเมียที่ฉันพยายามทะนุทนอมเพราะไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนดั่งฉัน ฉันอยากให้เธอใช้ชีวิตอันสดใส

 

น้องสาวที่ฉันรัก น้องสาวคนนี้ไม่มีใครมาแทนที่ได้

 

 

โซเมียกำลังจะตาย

 

ร่างนั้นกำลังล้มลง ฉันทำได้เพียงแค่เฝ้าดูฉากที่น้องสาวกำลังถูกพรากไปจากฉัน

 

 

 

ใครก็ได้ ขอร้องล่ะฉันขออุทิศทั้งร่างกายและหัวใจรวมทั้งจิตวิญญาณของฉันเพราะฉะนั้นใครก็ได้ ฉันยอมทำทุกอย่างขอร้องล่ะช่วยโซเมียด้วย！

 

 

　ดังนั้นล่ะ……………ได้โปรดใครก็ได้………。

 

 

「ใครก็ได้………ขอร้องล่ะ………ช่วยโซเมียด้วย…………」

◇◆◇

โนโซมุกัดริมฝีปาก

 

เขาไม่รู้มาก่อนว่ารูกาโต้เป็นแวมไพร์ อย่างไรก็ตามสถานการณ์มันย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว

 

　ถ้าฉันปลด “พันธนาการ” ตั้งแต่แรกก็ไม่มีใครต้องบาดเจ็บแล้วแท้ๆ……。

 

ความเสียใจนั่นทำให้หัวใจข้าเต้นแรง

 

มักจะเป็นแบบนี้ตลอดพอถึงช่วงเวลาสำคัญ ตัวข้าไม่สามารถทำอะไรได้

 

ไม่มีความเด็ดเดี่ยว กลัวที่จะโดนปฏิเสธ ไม่สามารถบอกความจริงกับใครได้ ท้ายที่สุดแล้วก็เอาแต่ป้องกันตัวเอง

 

 

แม้จะรู้ว่า “ตัวเองกำลังหนีความเป็นจริง” อาจารย์ที่บอกให้ข้าก้าวไปข้างหน้า แต่ถึงยังงั้นข้าก็ยังลังเลและไม่สามารถก้าวต่อไปได้

 

 

ทันใดนั้นข้าก็มองไปยังรูกาโต้ที่อยู่ข้างๆโซเมียและไอริสที่กำลังขอร้องอ้อนวอน

 

เมื่อรูกาโต้เรียกยมฑูตออกมา มันเดินไปหาโซเมียและยืนมือกระดูกนั่นเข้าไปหาเธอ

 

จากนั้นร่างวิญญาณสีขาวก็โผล่ออกมาจากตัวของโซเมียที่กำลังสั่นด้วยความกลัว

 

แสงนั่นเชื่อมต่อกับหน้าอกของตัวโซเมีย บางทีนั่นอาจจะเป็นจิตวิญญาณของเธอ

 

ใบหน้าของโซเมียเริ่มซีดและหมดสติ

 

 

 

　มันเป็นใบหน้าของคนที่กำลังจะตาย…………………เหมือนกับอาจารย์ในตอนนั้น

 

 

ข้ายังคงรู้สึกเศร้าใจที่ตัวเองไม่สามารถช่วยอาจารย์ได้ แม้จะมีพลังมากมายแต่ก็ช่วยเธอไว้ไม่ได้

 

แต่ถึงยังงั้นก็ไม่ได้เสียใจ

 

รอยยิ้มของอาจารย์ที่หัวเราะในช่วงสุดท้ายของชีวิต

 

「ข้าพอใจแล้วล่ะ」เธอบอกเช่นนั้นกับข้าว่าเธอไม่เสียใจ

 

ข้ายังคงเสียใจจากการจากไปของเธอแต่ถึงยังงั้นข้าก็เคารพคำพูดของเธอที่ฝากฝังไว้

 

 

 

　แล้วตอนนี้ล่ะ？　ข้าควรจะปล่อยให้โซเมียจากไปยังงั้นเหรอ？  

 

โซเมียที่วิญญาณหลุดออกจากร่างเริ่มสูญเสียความมีชีวิตชีวา ไอริสเองก็ส่ายหน้า

 

　ไม่ใช่ ตอนจบแบบนี้ข้ายอมรับมันไม่ได้！！

 

ตอนนั้นข้าก็ได้ยินเสียงของไอริส

 

 

 

「ใครก็ได้…………ขอร้องล่ะ…………ช่วยโซเมียด้วย…………」

 

 

 

ข้าได้ยินคำอ้อนวอนของไอริส น้ำเสียงที่แสนอ่อนแอซึ่งไม่น่าจะหลุดออกมาจากปากของเธอตามปกติ

 

 

ข้าที่ได้ยินเช่นนั้น ข้าที่เห็นเช่นนั้นความปวดร้าวทั้งหลายมันแล่นเข้ามา ข้าเองไม่สามารถทนต่อฉากจบนี้ได้จึงได้ปลด “พันธนาการ” ที่รั้งตัวเองไว้

◇◆◇

　จู่ๆก็เกิดการระเบิดพลังขึ้น พลังของข้าถูกทำลายล้างอย่างง่ายดาย“ไม่ยอมให้แกทำแบบนั้นหรอก”สภาพจิตวิญญาณอันเร่าร้อนของเขามันบอกมาเช่นนั้น

 

「หวาา！！！」

 

เมื่อข้าหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มที่คุ้นเคยปลดพันธนาการที่พันร่างเขาไว้ออกมาและทำลายยมฑูตที่ข้าเรียกออกมาไปแล้ว

ชายหนุ่มคนนั้นปลดพันธนาการของข้าได้ง่ายๆเหมือนกับฉีกกระดาษ

 

ตัวตนของชายคนนั้น มันเหนือยิ่งกว่าที่ข้าเคยเจอ

ดาบที่ถูกดึงออกจากเอวและร่างของยมฑูตที่ขาดเป็นเสี่ยงๆ

 

ข้ารีบถอยห่างออกไป รูปลักษณ์ของหมอนั่นไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย แต่พลังที่ถูกปลดปล่อยมันค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

 

แน่นอนว่าข้าเองก็ประทับใจในฝีมือดาบอันยอดเยี่ยมของเขาอยู่แล้วและการควบคุมคิอันแสนยอดเยี่ยมนั่น แต่ว่ายมฑูตนั่นมีความแข็งแกร่งแรงค์ A เลยนะเขาฆ่ามันได้ราวกับฉีกกระดาษ

 

 

ข้ารู้ตัวดีว่าตอนนี้ต้องระมัดระวังเขาอย่างมาก แต่ว่าดูเหมือนเขาจะใช้อาวุธเพียงอย่างเดียวนั่นคือดาบคาตานะ แต่ถึงยังงั้นข้าก็มองตามการเคลื่อนไหวนั่นไม่ทัน

 

การเคลื่อนไหวอันแม่นยำ แต่ดูเชื่องช้า ทักษะความสามารถที่ไม่มีความสมดุลกันเลยแม้แต่น้อย

 

อย่างไรก็ตามหากข้าไม่ระมัดระวัง ข้าก็แทบมองการเคลื่อรไหวนั่นไม่ออก

 

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขาก็พบเห็นได้ว่าใบหน้านั่นแข็งกร้าวและดูมั่นคง

แต่ว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายคนนั้นกันแน่

 

 

ข้าจำได้ว่าจัดการกับเขาไปแล้ว ข้าใช้นิ้วทั้งสิบเปิดใช้เวทย์หลายอย่างในเวลาเดียวกัน

 

พายุกระสุนเวทย์โจมตีใส่ชายคนนั้น แต่ชายคนนั้นก็หลบได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับป้องกันการโจมตีด้วยความเร็วที่ข้ามองไม่ทัน

 

กระสุนเวทย์ที่ถูกปล่อยไปปลิวไปโดนกำแพงหรือพื้น

 

ข้าร่ายเวทย์อย่างต่อเนื่องโดยไม่สนใจอะไร ไม่เพียงแต่ยิงกระสุนเวทย์แต่ยังปล่อยเปลวไฟไปบนพื้นและใช้ดาบโลหิตฟาดฟัน แต่ว่าเขาก็หลบการโจมตีเหล่านั้นได้ทั้งหมด

 

ไม่อยากจะเชื่อเลย ข้าไม่เคยเห็นใครที่สามารถเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงขนาดนั้นได้และวาดวงดาบอันแสนซับซ้อนเสียมากมายขนาดนี้

 

　ข้ารู้ว่าความได้เปรียบของเขาคือความเร็ว แต่ด้วยความเร็วขนาดนั้นก็น่าจะสามารถเคลื่อนที่ได้เป็นเส้นตรงเท่านั้นสิ！

 

เวทย์ของข้าพลาดเป้าไปเล็กน้อยทันใดนั้นเขาก็เข้ามาโดยไม่ลังเล

 

แม้จะโดนกำแพงเวทย์สกัดกั้นแต่เขาก็พังกำแพงเวทย์นั่นได้อย่างง่ายดาย

　ข้าใช้ดาบโลหิตรับการโจมตีและพยายามดันกลับไป…………。

 

 

（อั่ก！！　สลัดไม่หลุด！）

 

 

สำหรับข้าแล้วข้าน่าจะเหนือกว่าแต่ไม่สามารถสลัดเขาหลุดได้

 

แต่ว่าดาบของข้าเป็นฝ่ายที่ถูกดันเข้ามาและเขาก็เข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

ข้าใส่พลังเวทย์ลงไปในดาบโลหิตจำนวนมากและระเบิดมันออก

 

ข้าปลิวไปเพราะแรงระเบิดนั่นและเกิดบาดแผลมากมายบนร่างแต่สำหรับข้าที่เป็นแวมไพร์ก็ฟื้นฟูได้ทันที หมอนั่นพยายามจะหนีแต่ว่าก็ตัดผ่านระเบิดเหล่านั้นและฟาดฟันดาบที่ะรเบิดออก

 

ด้วยทักษะของชายคนนั้นตัวข้าในตอนนี้เอาชนะไม่ได้แน่ๆ ในขณะนั้นเองพยายามใช้เวทย์ที่ขาและพยายามจะหนี เขายิงเวทย์ออกไปแต่ว่ายังคงลังเลว่าจะรับมือได้หรือไม่

 

ข้าไม่เก่งการต่อสู้ระยะใกล้ดังนั้นจึงยอมแพ้และพยายามถอยห่างให้มากที่สุด

 

แต่ว่าทั้งสองยังคงแลกดาบกันไปมาด้วยความเร็วสูง แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าชัยชนะอยู่ทางฝั่งชายคนนั้น เขาพุ่งมาตรงๆและย่นระยะใกล้เข้ามาเคลื่อนไหวโค้งนิดหน่อย สำหรับข้ามันต้องใช้เวลาแต่สำหรับชายหนุ่มคนนั้นเขาย่นเข้ามาและโจมตีในทันใด

 

「อึก！　อั่ก！　อ๊ากกกกก！！」

 

การโจมตีของชายหนุ่มคนนั้นดุเดือดเหมือนกับงูพิษน้ำตาอาบไหลร่างของข้าที่ไม่สามารถเอาชนะเขาได้

 

 

「！เสร็จกัน！」

 

 

ในที่สุดแล้วข้าต้องใช้ทักษะชั้นสูง

 

ข้าหยุดลงและโดนเฉือนเหมือนเดิม ข้าทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

 

นอกจากนี้บาดแผลที่สลักบนร่างกายของข้าก็แปรเปลี่ยนร่างเป็นค้างคาวจำนวนมาก ชายหนุ่มคนนั้นพยายามฟันค้างคาวนับไม่ถ้วนเหล่านั้น

 

ข้าพยายามปล่อยค้างคาวใส่เขาแต่ว่าเขาก็ฟันมันทิ้งได้จนหมด

 

อย่างไรก็ตามร่างกายของเขาเริ่มมีแผลมากขึ้นจากค้างคาวจำนวนมากเกินรับมือ

 

ค้างคาวกลืนกินชายหนุ่มคนนั้นแต่ทันใดนั้นเขาก็ฟาดกำปั้นลงที่พื้นเกิดเป็นเสาแสงแผดเผาค้างคาว

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!」

 

 

ข้ารีบกลับร่างเป็นมนุษย์ทันทีเพราะไม่สามารถทนกับไฟที่แผดเผาร่างค้างคาวได้ ร่างกายของข้าไหม้เกรียมและมีควันออกทั่วร่าง

 

เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นชายหนุ่มคนนั้นก็พยายามจะบุกเข้ามาอีก

 

พลังงานจำนวนมากถูกส่งไปที่ปลายดาบ

 

ข้ารู้สึกหวาดกลัวและพยายามอย่างเต็มที่ในการสร้างกำแพงเวทย์

 

กำแพงเวทย์ที่หนาถึงสี่ชั้นสามารถทนทานเวทย์ระดับสูงได้อย่างง่ายๆ เป็นกำแพงที่สามารถทนเวทย์พิธีกรรมได้

 

แต่ว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น

 

ดาบที่ถูกดึงออกมาจากฝักนั้นมีคมมีดที่เปล่งประกายเจิดจรัสแสงเหล่านั้นพุ่งตัดผ่านและทำลายกำแพงเวทย์และลูกบอลสีดำ ร่างกายของข้า รวมทั้งสัญญาทั้งหมดจนขาดสะบั้น

 

◇◆◇

คิ “คมดาบผ่ามายา”ตัดผ่านร่างของรูกาโต้ได้อย่างง่ายดายและลูกบอลสีดำและสัญญารวมทั้งยมฑูตที่กำลังจะออกมาถูกสะบั้นออกจนหมดในเวลาเดียวกันโซ่ที่ผูกมัดโซเมียไว้ก็สลายไป

 

ดูเหมือนว่าไอริสเองก็จะโดนปล่อยตัวแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาโซเมีย

 

สีหน้าของเธอที่เครียดมากในตอนแรกนั้นกลับกลายเป็นใบหน้าอันแสนดีใจหลังจากเห็นโซเมียที่ท่าทางสบายดีอยู่

 

 

เมื่อข้ามองกลับไปที่รูกาโต้อีกครั้ง ข้าก็เดินไปหาเขา เขายังมีชีวิตอยู่แม้จะถูกผ่าตั้งแต่ไหล่ขวาถึงสะโพกซ้ายก็ตาม

 

 

「หึ…ฟุฟุ …แวมไพร์อย่างกระผม……หัวใจ………อวัยวะภายใน………และสมอง…ถ้ามันไม่ถูกทำลาย………กระผมก็จะไม่ตายนะครับ」

 

 

ข้ารู้สึกโล่งใจที่เขายังไม่ตาย และก็ไม่ค่อยพอใจที่เขาพยายามจ้องจะเอาชีวิตโซเมีย…………。

 

「ฟุฟุ….ไม่ต้องห่วงหรอกขอรับ กระผม…รักษา….สัญญา…ตัวท่าน………ที่เอาชนะกระผมได้………ดังนั้นข้าจะปล่อยโซเมียให้เป็นอิสระ……………อย่างไรก็ตามการที่อุปกรณ์เวทย์ก็ถูกทำลายไปพร้อมกับสัญญา………เพราะเหตุนั้นสัญญาจึงสิ้นสุดลง……แต่ว่าส่วนที่เหลือก็ต้องเกิดการพูดคุยระหว่างตระกูลอูราเซียร์และตระกูลฟรานซิสครับ。」

 

โนโซมุโล่งใจกับคำพูดของรูกาโต้และนั่งลงดูเหมือนว่าสถานการณ์จะจบลงแล้ว ทันใดนั้นเองคู่พี่น้องแห่งตระกูลฟรานซิสก็วิ่งมาหาข้าพร้อมกับเพื่อนๆดูเหมือนว่าแม้จะเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายความแข็งแกร่งเหล่านี้ออกไปแต่ว่าเรื่องนั้นก็ไว้ในส่วนของอนาคต