บทเสริม　สิ่งที่ควรระวังในงานเลี้ยง ตอนจบ  

ในขณะที่ทุกคนรวมทั้งโนโซมุรวมตัวกัน โซเมียก็กระโดดลงจากที่นั่งและวิ่งขึ้นไปนั่งบนตักโนโซมุ

 

 

 

「หวาาาาา ! โซเมียจัง！？」

 

 

 

「เอะ เฮะเฮะเฮะ～～」

 

 

 

โซเมียเอนหลังพิงร่างของโนโซมุพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อศีรษะของเธอพิงอกของโนโซมุ เจ้าหญิงน้อยคนนี้ก็ดูจะยินดีอย่างยิ่ง

 

 

ในทางกลับกันโนโซมุทำอะไรไม่ถูก

 

 

 

 

「โซเมียจัง ถ้าจะล้อกันเล่นก็เบาๆลงหน่อยนะ……」

 

 

 

「ไม่ได้ล้อเล่นนะคะ～～。เช่นเดียวกับพี่สาว หนูเองก็โดนทาบทามขอแต่งงานมากมายเลยล่ะ แต่ถ้าให้หนูพูดแบบจริงจัง หนูอยากแต่งงานกับคนแบบคุณโนโซมุค่ะ～」

 

 

ในขณะนั้นเองอากาศอันเยือกเย็นก็แตกดังเปรี๊ย แมลงที่อยู่รอบๆโคมไฟเองก็ตกลงมาที่พื้น

 

 

 

เด็กสาวผมดำกอดไหล่โนโซมุที่กำลังหวาดกลัวกับบรรยากาศอันแสนเยือกเย็นที่แทงทะลุเขาได้ทุกเมื่อ

 

 

เมื่อโนโซมุเผลอมองไปทางด้านข้างอย่างอายๆ ก็เห็นผู้เป็นพี่ทำแววตาอาฆาตพร้อมที่จะฉุดเขาลงนรกหากทำอะไรกับน้องสาวของเธอแม้แต่นิดเดียว

 

 

 

「โนโซมุ มานี่ด้วยกันหน่อยเดี๋ยวนี้เลย……」

 

 

 

ช่วงเวลาที่ความรู้สึกของคนเป็นพี่ที่กำลังจะระเบิด นั่นเอง…

 

 

 

「อา แน่นอน แต่หนูคิดว่าคุณโนโซมุอยู่กับพี่สาวคงดีกว่ากันเยอะเลย」

 

 

 

「ฟุเนี๊ย！？」

 

 

 

น้องสาวของเธอดับไฟแค้นในทันใด

 

 

 

「หนูคิดว่าพี่สาวกับคุณโนโซมุเคมีเข้ากันมากเลยล่ะ~

 

 

แบบว่าดีจังเลยน้าที่พี่สาวมีคนแบบนี้อยู่ข้างๆ~ แล้วหนูเองก็อยากมีพี่ชายแบบคุณโนโซมุด้วย

 

 

　หนูคิดว่าถ้าคุณโนโซมุได้แต่งงานกับพี่สาว คุณโนโซมุก็จะมาเป็นพี่ชายของหนูใช่ไหมล่า～」

 

 

 

「นี่ โซเมีย พูดอะไรกันแน่เนี่ย！？」

 

 

 

พี่สาวนั้นตื่นตระหนกกับคำพูดของน้องสาว แต่ว่าน้ำเสียงของเธอฟังดูมีความสุขแปลกๆ

 

 

 

「อ่า แน่นอนว่าคุณโนโซมุจะแต่งงานกับหนูก็ได้นะคะ หากไม่ชอบพี่สาวล่ะก็นะ～」

 

 

 

「……โน~โซ~มุ～～」

 

 

 

อย่างไรก็ตามเปลวเพลิงที่ดับไปที่จุดขึ้นมาอีกครั้งโดยคุณน้องสาว ตอนที่มันกำลังดับก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

ในทางกลับกันฝั่งตรงข้ามของโนโซมุ เจ้าหญิงน้อยก็ไม่ได้มีท่าทีเคร่งเครียดอะไร

 

 

 

 

「…………แต่ว่าก็แอบสงสัยนะคะว่าคุณโนโซมุอาจจะชอบสาวน้อยมากกว่าสินะคะ? เคยได้ยินมาว่ามีคนบนโลกนี้ชอบเด็กสาวก็เยอะนะคะ」

 

 

 

「ไม่ใช่นะ ! เธอเองก็น่าจะรู้จักลิซ่านี่ ผมก็เคยคบกับเธอคนนั้นนะ !! ผมเป็นคนปกตินะ！」

 

 

 

「โนโซมุ ! อย่างที่คิดไว้เลย ในฐานะที่ดิฉันเป็นพี่สาวของโซเมีย ยังไม่อนุญาติให้โซเมียแต่งงานนะคะ ! โซเมียยังเด็กเกินไป！」

 

 

 

「อ่าาาาา พี่สาวพูดอะไรแบบนั้นกันคะ~ตอนนี้หนูน่ะเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเคยจูบแล้วด้วย～」

 

 

 

「แค่จูบที่แก้มไม่ใช่เหรอไง ฉันเองก็……」

 

 

 

ไอริสหยุดพูดทันที

 

 

เธอจำได้ว่าเธอแอบขโมยจูบของโนโซมุในตอนที่เขาหลับไหลไป

 

 

 

「เอ๊ะ? ไอริสเมื่อกี้จะพูดว่าอะไรเหรอ？」

 

 

 

「เอ่อ……」

 

 

 

ไม่ว่าจะคิดยังไงเธอก็ละอายใจที่แอบลักหลับโนโซมุ

 

 

ขณะที่โนโซมุสงสัยไอริสที่จู่ๆก็หดหู่ขึ้นมา นางฟ้าตัวน้อยที่นั่งบนตักของโนโซมุก็ยื่นข้อเสนอแสนชั่วร้ายออกมา

 

 

 

 

「ถ้างั้นคุณโนโซมุ พวกเรามาจูบสาบานกันตอนนี้เลยดีไหมคะ ฮิฮิ～～」

 

 

 

「เอิ่ม ไม่นะ มันไม่ดีแน่ๆ！」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกนะคะ เพราะหนูจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเอง~……」

 

 

 

「แบบนั้นก็แก้ตัวอะไรไม่ได้น่ะสิ！」

 

 

 

โซเมียที่ซุกอยู่บนตักของโนโซมุและไอริสก็ขึ้นเสียงของเธอด้วยใบหน้าแดงแจ๋ นอกจากนี้ซีน่ายังพึมพำอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาจนไม่ได้ยิน

 

 

ต่อหน้าทุกคนที่แปลกประหลาดไป โนโซมุก็ได้สติกลับคืนมา

 

 

เนื่องจากความสับสนการมองเห็นของโนโซมุเริ่มมึน

 

 

ความคิดของเขานั้นคลุมเครือ และร่างกายก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว

 

 

 

 

「เอ๋ อะเระ เกิดอะไรขึ้น？」

 

 

 

พวกเธอรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไร ขณะที่คอยพยุงร่างที่ไม่มั่นคง ก็ถามไอริสว่าเป็นอะไรไป แต่แล้วก็พบว่าทุกคนก็อยู่ในสภาพแปลกๆ

 

 

 

「ฟูย่า~~หมุนติ้วไปหมดเลย～～」

 

 

 

「อืม……หัวโล่งไปหมดเลย……」

 

 

 

「ไอริส ซีน่า โซเมียจัง? เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย」

 

 

 

ขณะที่เขารีบโอบกอดโซเมียที่ทรุดลงอย่างเร่งรีบขาของโนโซมุก็เตะอะไรบางอย่างเข้า

 

 

โนโซมุพาโซเมียกลับมานั่งบนตักได้ และพาเธอไปนั่ง หยิบบางสิ่งที่กลิ้งอยู่บนพื้น

 

 

 

 

「ขวดเหล้าเปล่า? ทำไมมันถึงอยู่ใต้โต๊ะได้ล่ะ……」

 

 

 

「……หาาา」

 

 

 

ขวดเปล่าที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อกำลังดูขวดที่หยิบขึ้นมา ฟีโอก็ยืนเงียบๆไม่พูดอะไร

 

 

 

「เอ๋ ? เห้ย ฟีโอเอ็งจะไปไหน？」

 

 

 

「ปะ ปะ เปล่า ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย……」

 

 

 

เมื่อโนโซมุหันไปมองฟีโอที่ดูจะร้อนรนเอนะซึ่งดูแลเดลเสร็จก็ปรากฏตัวจากด้านหลังร้าน

 

 

 

「เฮ้อ ในที่สุดพ่อก็สงบลงเสียทีค่ะ……」

 

 

 

「ถ้างั้นไปก่อนนะเอนะจัง แล้วก็ฝากลาคุณเดลด้วย？」

 

 

 

「อืม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนนี้แม่ก็อยู่กับพ่อแล้วตอนนี้พ่อก็อาการดีขึ้นแล้วค่ะ」

 

 

 

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอนะ พร้อมกับเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าผาก

 

 

ในขณะนั้นสายตาของเธอก็จดจ่อกับขวดเปล่าที่โนโซมุถืออยู่

 

 

 

 

「เอ๋? โนโซมุซัง นั่นขวดเปล่าเหรอคะ？」

 

 

 

「เอ่อ พอดีเห็นมันอยู่บนพื้น……」

 

 

 

หลังจากหยิบขวดเปล่าขึ้นมาก็ยื่นให้เอนะ เอนะอ่านฉลากบนขวด

 

 

เหงื่อจำนวนมากไหลออกจากหน้าผากของฟีโอที่ยืนอยู่ข้างพวกเขาทั้งสองคน

 

 

 

 

「เอ๋ แปลกจังเลยนะคะ เหล้าชนิดนี้ทางร้านไม่มีขายนะคะ？」

 

 

 

ดวงตาของโนโซมุกับเอนะสบกัน

 

 

 

「นอกจากนี้มันยังเป็นเหล้าที่แรงมากอีกด้วย เป็นของที่นักดื่มทั้งหลายยังดื่มเพียงแค่ขวดเดียวเพราะมันแรงมาก」

 

 

 

อย่างไรก็ตาม เหล้านี้มันยี่ห้อ “ดราก้อนสเลเยอร์” เป็นชื่อเหมือนจะมุ่งเป้าไปที่ใครบางคน

 

 

 

「……ฟีโอ แกรู้อะไรบางไหม？」

 

 

 

สายตาอันเฉียบคมของโนโซมุพุ่งเข้าใส่ฟีโอ

 

 

 

「เอ๋ มีอะไรงั้นเหรอ？」

 

 

 

「…………」

 

 

 

ฟีโอหันเหความสนใจไปทางอื่น บางทีอาจจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้เอนะก็จ้องเขม็ง

 

 

 

「น่าสงสัยชะมัด……」

 

 

 

「……เอนะจัง จับฟีโอไว้สักแปปนะเดี๋ยวขอหาอะไรหน่อย」

 

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะ」

 

 

 

เอนะคว้าแขนฟีโอและจับเอาไว้ขณะที่ขณะที่โนโซมุค้นตัวฟีโอ

 

 

 

「กำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ปล่อยนะเอนะจัง ! แย่แล้ววววววว！」

 

 

 

เพิกเฉยต่อฟีโอที่พูดอะไรไร้สาระและทำการตรวจร่างกายต่อไป

 

 

จากนั้นก็มีขวดเหล้าจำนวนมากออกมาจากใต้เสื้อผ้าของฟีโอ

 

 

 

 

「เอล เหล้า ไวน์….หวาาา แม้แต่ไวน์ข้าวจากทางตะวันออกก็มี……」

 

 

 

「เอาไปซ่อนไว้ตรงไหนเนี่ย！」

 

 

 

มีเหล้าประมาณ 10 ขวดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ซ่อนไว้ตรงไหนฟะเนี่ย?

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น จุกขวดเหล้าเพิ่งถูกเปิดออกและปริมาณของเหล้าก็ลดลงด้วย เห็นได้ชัดว่าใช้ดื่มในปาร์ตี้นี้แน่นอน

 

 

 

 

「เอ่อ ให้ข้าน้อยอธิบายก่อนเหล้ามันก็เป็นของทั่วไปที่มีในงานปาร์ตี้ไม่ใช่เหรอไง ก็คิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับทุกคนก็เลย……」

 

 

 

「เพื่อความสนุก แต่เล่นเหล้าแรงสุดเลยเนี่ยนะ」

 

 

 

โนโซมุมองไปรอบๆและตรวจสอบสถานการณ์

 

 

ทอมกอดมิมูรุที่หมดสติ มิมูรุก็เลียแก้มของทอม มาร์และทิม่าจ้องหน้ากันด้วยใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นไอริสและคนอื่นๆก็พึมพำอะไรสักอย่าง

 

 

ใบหน้าของทุกคนแดงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าท่าทางต่างจากปกติ

 

 

โนโซมุเองก็รู้สึกว่ามันแปลกๆมานานแล้ว

 

 

เห็นได้ชัดว่าทุกคนเมาเหล้า

 

 

 

 

「…………」

 

 

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฟีโอลงมือทำอะไรบางอย่าง

 

 

ในที่สุดฟีโอก็ยอมแพ้หลังจากโดนโนโซมุและเอนะคาดคั้นอยู่นาน

 

 

ดูเหมือนว่าฟีโอจะผสมเหล้าลงไปในน้ำผลไม้ของทุกคนตั้งแต่แรก

 

 

ดูเหมือนว่าจุดประสงค์ที่ใช้น้ำผลไม้ก็คือใช้อำพรางความขมของเหล้า

 

 

ก่อนงานเลี้ยงหมอนี่ให้มิมูรุที่มีไหวพริบด้านรสชาติเป็นหนูทดลอง และบอกความไม่แตกแน่นอน

 

 

ลองคิดดูสิ มิมูรุคึกตั้งแต่ก่อนงานเริ่มอีก เป็นเพราะเหล้าที่ปนอยู่ในน้ำผลไม้

 

 

 

 

「……ข้าน้อยเป็นคนทำมันเอง！」

 

 

 

ทั้งสองตัดสินใจว่าไม่มีการให้อภัยกับเหตุการณ์ตรงหน้าต่อฟีโอที่ยื่นนิ้วโป้งมาอย่างภาคภูมิใจ

 

 

ไอหมอนี่ก็เคยสร้างปัญหาให้ร้านนี้มาก่อน จึงพูดได้ว่าโดนคาดโทษไว้แล้ว

 

 

 

 

「คุมตัวไป」

 

 

 

「รับทราบ」

 

 

 

 

โนโซมุและเอนะทำให้จำเลยตัวแข็งทื่อและบังคับให้เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ครัว

 

 

ฟีโอขึ้นเสียงขณะรู้ว่าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย

 

 

 

「เดี๋ยว ฟังข้าน้อยก่อน!!!! ข้าน้อยก็แค่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี……」

 

 

 

「หุบปาก แกไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น แกตกเป็นผู้ต้องหาในคดีลอบมอบเหล้าทุกคนในที่แห่งนี้จะต้องได้รับการลงโทษ……」

 

 

 

「ไม่ใช่แล้ว ! ไม่ได้น้าาาาาาาาาาาา！」

 

 

 

ข้อแก้ตัวของฟีโอถูกคัดค้าน

 

 

ด้วยเสียงที่ดังก้องของฟีโอ โซเมียเปล่งเสียงออกมาด้วยความแผ่วเบา

 

 

 

 

「อืม คุณโนโซมุ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอคะ～」

 

 

 

「เอ่อ พอดีว่าคุณเดลเขาล้มลงไปและยังไม่ได้ทำความสะอาด ฟีโอเลยอาสามาช่วย โซเมียจังนอนต่อไปเถอะ」

 

 

 

「อืม เข้าใจแล้วค่ะ~ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์~」

 

 

 

โซเมียเริ่มกลับไปนอนอีกครั้ง

 

 

หลังจากที่พาฟีโอเข้าห้องครัว โนโซมุก็กระซิบบอกเอนะและให้ฟีโอนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ จากนั้นก็หยิบด้ายหนาๆและพันฟีโอเอาไว้

 

 

ฟีโอขัดขืนและพยายามดันทุรัง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างด้ายมันไม่ขาด

 

 

 

 

「โนโซมุ ด้ายนี่มันอะไรกันเนี่ย」

 

 

 

「ด้ายนี่สั่งทำเป็นพิเศษหากเพ่งจิตลงไปนิดหน่อยก็หั่นเนื้อคนได้เลยนะ」

 

 

 

「เฮ้ ! แล้วทำไมถึงเอาของอันตรายแบบนี้มาพันร่างข้าน้อยเนี่ย ! เมาจนเพี้ยนไปแล้วเรอะ！」

 

 

 

「ก็อาจจะ…..ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย～」

 

 

 

「แก้มัดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย ! ข้าน้อยไม่อยากกลายเป็นเนื้อบด！」

 

 

 

「แฮมจิ้งจอกก็ดีเหมือนกันนะ……」

 

 

 

ณ จุดนี้ โนโซมุเมามากแล้ว การสนทนาเลยไม่ค่อยราบรื่น

 

 

ในขณะที่ฟีโอกำลังคร่ำครวญถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา สถานการณ์ที่กำลังผลักดันเขาไปสู่ขุมนรก

 

 

 

「โนโซมุซัง เอามาแล้วค่ะ」

 

 

 

“บางสิ่ง”ที่วางอยู่บนโต๊ถูกวางต่อหน้าฟีโอทีละชิ้น

 

 

 

「ไม่มีทาง……」

 

 

 

「พายสตูว์แสนอร่อยเข้มข้นถึงพริกถึงขิงโดยมิมูรุเชฟมือหนึ่งแห่งเมืองอาร์คาซัม พอดีว่ามันเย็นก็เลยให้เอนะเอาไปอบให้ แต่ว่ายังเหลือเยออยู่เลยจะทิ้งก็เสียดายของแย่……」

 

 

 

โนโซมุตัดตัวต้นแบบออกมาด้วยขนาดที่พอดีคำพร้อมกับบรรยายความรู้สึกที่แท้จริง

 

 

แค่ได้กลิ่นไอร้อนก็กระตุ้นความอยากอาหารได้ อย่างไรก็ตามสำหรับฟีโอในตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากการปลุกเร้าความกลัว

 

 

 

 

「นั่นสินะคะ ถ้าทิ้งไปก็เสียดายของแย่เลย เดี๋ยวพวกหนูมันจะมากินกันจนลงเอยพบซากสัตว์เล็กจำนวนมากนอนตายอยู่ มันจะส่งผลต่อธุรกิจของทางร้านด้วย」

 

 

 

「นี่มันยาเบื่อหนูเรอะไง ! ไม่มีทางที่ข้าน้อยจะกินของแบบนี้！」

 

 

 

คำพูดของเอนะที่ดูแลเดลที่ล้มลงก่อนหน้านี้ดูเหลือเชื่อมาก

 

 

 

「อา ถึงจะบอกว่าไม่ต้องการก็จะบังคับให้กินนะคะ หึหึหึ」

 

 

 

「ก็บอกแล้วไงว่าข้าน้อยไม่เกี่ยวอะไรด้วย！」

 

 

 

「ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ นอกจากนี้ยังมีต้นแบบอยู่หลายอัน เหมือนเล่นรัสเซียนรูเล็ต」

 

 

 

「ยังไงมันก็หนีไม่พ้นความหายนะไม่ใช่เหรอไง ทำยังไงก็เข้าใกล้ศูนย์？」

 

 

 

「……เอาล่ะ ถ้างั้นก็เชิญท่องโลกกว้าง～」

 

 

 

「หยุดนะ ! อึก อึก กรุบ กรุบ！」

 

 

 

โนโซมุเปิดปากของฟีโอ ด้วยมือซ้ายอย่างช่ำชอง จากนั้นก็ยัดพายสตูว์เข้าไปในปากของฟีโอ

 

 

แน่นอนว่าฟีโอเริ่มอาละวาดอย่างสิ้นหวัง

 

 

อย่างไรก็ตาม ด้ายที่รัดแน่นก็ค่อยๆเฉือนเนื้อหนังฟีโอทีละนิด

 

 

 

 

「อุกกกกกกกก！」

 

 

 

「นี่ อย่าดิ้นสิ～」

 

 

 

ความเจ็บปวดของด้ายที่เฉือนเข้าไปในร่างกายทำให้ฟีโอเงียบไปครู่หนึ่ง ในเวลานั้นโนโซมุก็ยัดพายสูตว์เข้าไปในปากของฟีโอ

 

 

น่าแปลกที่ด้ายของโนโซมุเฉือนเพียงผิวหนังแต่ไม่มีเลือดไหลออกมา

 

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเมาทำให้โนโซมุควบคุมคิได้ดีกว่าปกติ

 

 

 

 

「ฮาฟ ง่ำ ง่ำ ฟุ……」

 

 

 

พายสตูว์ที่ร้อน แต่ดูเหมือนว่าฟีโอกินเข้าไปแล้วจะไม่เป็นลม เห็นได้ชัดว่าโชคยังเข้าข้างอยู่

 

 

 

 

「ถ้างั้นก็อันต่อไป……」

 

 

 

ทันทีที่รู้ว่าแจ็กพ็อตยังไม่แตกโนโซมุก็หยิบชิ้นใหม่ยัดเข้าปากฟีโอ

 

 

ใบหน้าของฟีโอถูกย้อมไปด้วยความกลัวอีกครั้ง

 

 

เมื่อมองดูท่าทางนั้น โนโซมุก็รู้สึกสุขใจแปลกๆ ในขณะที่กำลังเมาเหล้า

 

 

รอยยิ้มนั้นผุดขึ้นมาเองเหมือนกับตอนที่ชิโนะฝึกโนโซมุ

 

 

 

 

（อ่าาาา รู้สึกดีสุดๆไปเลย……）

 

 

 

ด้านที่ไม่น่าดูของชิโนะดันสืบทอดผ่านโนโซมุซะแล้ว

 

 

ผ่านไปหลายสิบวินาที เสียงกรีดร้องดังไปถึงนอกโลกก็ดังก้องมาจากในครัว

 

◆◇◆

 

 

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากงานปาร์ตี้เริ่มขึ้น โนโซมุก็ตื่นขึ้นมาในห้องครัว

 

 

หลังจากร่างกายที่แข็งทื่อเพราะนอนบนพื้นแข็งๆ โนโซมุก็ถูกโจมตีด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง

 

 

 

 

「อืมม ปวดหัวชะมัด……」

 

 

 

ในขระเดียวกันท้องก็ส่งเสียงร้อง แถมยังรู้สึกเจ็บคอ

 

 

ดื่มน้ำจากเหยือกในครัวโดยตรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

รู้สึกดีขึ้นทีละน้อยและในที่สุดก็จำได้ว่าทำไมถึงอยู่ที่นี่

 

 

 

 

「เอ่อ ถ้าจำไม่ผิดกำลังปาร์ตี้กับทุกคน……」

 

 

 

เพื่อนจัดงานเลี้ยงฉลองที่เขาได้ออกจากโรงพยาบาล อย่างไรก็ตาม เขาจำช่วงเวลาที่อยู่ในงานไม่ได้เลย

 

 

ได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น โนโซมุหมุนคอ และก็ต้องสะดุ้งโยงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

「นี่มันบ้าอะไรเนี่ย！」

 

 

 

 

มีชายหนุ่มหางจิ้งจอกผูกติดอยู่กับเก้าอี้และเป็นลมพร้อมกับดวงตาขาวโพลน ในขณะที่พึมพำอะไรสักอย่างและยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า

 

 

ชามเปล่าและเปลือกพายชิ้นเล็กๆกระจัดกระจายอยู่ที่เท้าของเขา

 

 

 

 

「เฮ้ย ฟีโอ สบายดีไหม！」

 

 

 

「อูวววววว…….จะไปเฝ้าพระอินทร์～～」

 

 

 

พูดไม่รู้เรื่องด้ายที่พันรอบตัวก็ดูจะรัดแน่นตอนนี้อยู่ในสภาพน่าสมเพชมาก

 

 

 

「บ้าเอ้ย ใครทำอะไรแบบนี้เนี่ย……」

 

 

 

 

โนโซมุรู้สึกว่าเหมือนมีคนกระซิบข้างหูบอกว่าเขาไม่ควรพูดประโยคนี้

 

 

ในตอนนี้ เขาปลดด้ายที่พันรอบร่างฟีโอและวางลงบนพื้นห้องครัว

 

 

หลังจากนั้นโนโซมุก็เข้าไปในร้านและตกใจอีกครั้ง

 

 

 

 

「อะไรฟะเนี่ย……」

 

 

 

“ความโกลาหล” โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาไม่มีคำพูดอื่นใดจะกล่าว

 

 

 

「มิมูรุ….น่ารักจริงๆเลย……」

 

 

 

「อ่าทอมถึงเวลาที่พวกเราจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน……」

 

 

 

คู่รักที่กำลังขึ้นบันไดของการเป็นผู้ใหญ่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับการรุกรับตามปกติ

 

 

 

「เอ่อนั่น」「เอ๋」

 

 

 

「อืมม……」「อึก……」

 

 

 

ในอีกทางหนึ่งคู่รักไร้เดียงสา (ยังไม่ได้คบ)ก็พูดกันซ้ำไปซ้ำมาและมีใบหน้าแดงแจ๋

 

 

ต่างจากคู่รักเร่าร้อนก่อนหน้านี้ มันให้ความรู้สึกไร้ดียงสา ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว

 

 

และไอริสกับซีน่าก็คุยแบบมองหน้ากัน

 

 

 

 

「โซเมีย……..พี่คิดว่ามันยังเร็วเกินไปที่โซเมียจะตกหลุมรักใครสักคนนะ ไม่สิ ฉันไม่ได้บอกว่าโนโซมุเป็นคนไม่ดีนะ ! ฉันคิดว่ามันคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกทาบทามขอแต่งงานเพราะพวกเราเป็นขุนนาง แต่ว่าเธอยังเด็กอยู่ การแต่งงานของเธอมันยังเร็วเกินไป！」

 

 

 

「พี่สาวนี่ไม่คิดว่าพวกผู้ใหญ่มันแย่บ้างเหรอคะ ! พวกเขาทาบทามการแต่งงานโดยไม่ถามหนูสักคำ…ฉันน่ะไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องรักใคร่หรอนะคะ……」

 

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างไอริสจำซีน่าเป็นน้องสาวของเธอ ซีน่าก็คุยกับพี่สาวของเธอที่เสียไปแล้ว โดยธรรมชาติการสนทนามันไม่น่าประติดประต่อกันได้เลย

 

 

ไม่หรอกพี่สาวที่ทิ้งน้องสาวไปไม่ได้กับ น้องสาวที่ขาดพี่ไม่ได้ต้องมาเจอกัน

 

 

ยังไงก็เถอะ ด้วยเหตุผลบางอย่างไม่พบโซเมียดูเหมือนเอนะจะพาเธอไปนอนที่ห้องอื่น

 

 

 

 

「มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย……」

 

 

 

ไม่มีใครตอบคำถามของโนโซมุที่คร่ำครวญถึงสถานการณ์ปัจจุบัน

 

 

ในขณะนั้นโนโซมุตัดสินใจก้าวเข้าไปในร้านที่โกลาหล อย่างไรก็ตามเขานึกขึ้นมาได้ว่าน้ำผลไม้นี่ผสมเหล้า เพราะฟีโอ

 

 

ในตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ก็คือการหยุดคู่รักทั้งหลายที่จะทำอะไรเกินเลยในที่สาธารณะแบบนี้

 

 

 

เขาตัดสินใจที่จะหยุดด้วยกำปั้นของเขา

 

 

（ระหว่างนี้ จะทำยังไงดีเนี่ย？）

 

 

 

เนื่องจากผลของเหล้าทำให้ความคิดของโนโซมุนั้นแข็งทื่อ

 

 

ในเวลาต่อมา โนโซมุก็ไม่สนใจ โจมตีไปยังจุดสำคัญของคู่รักต่างสายพันธุ์ จนทั้งคู่หลับไป

 

 

หลังจากนี้ปาร์ตี้จะจบลงด้วยการที่ว่าทุกคนความจำเสื่อม

 

 

ทุกคนงุนงงกับความจริงที่ว่าพวกเขาจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับงานเลี้ยง แต่เมื่อเอนะพยายามถามพวกเขา พวกเขาก็ทำสีหน้าเครียดๆ ทุกคนต่างรู้สึกถึงอันตรายและหนีไป

 

 

เป็นเวลาหลายวันหลังจากนั้นที่เอนะอารมณ์เสีย และดูเหมือนมาร์เองก็เขินๆ

 

 

อย่างไรก็ตามฟีโอถูกบังคับให้ทำงานที่เรือนร่างของโค เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

 

 

เนื่องจากสูญเสียความทรงจำไปหมด เลยไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกบังคับให้ทำงานที่ร้าน แต่ต่อหน้าสายตาของเอนะที่จ้องเขม็งเขาก็ทำไปโดยไม่บ่น

 

 

ชั่วขณะหนึ่ง มาร์กับเขาก็ถูกเอนะทารุณกรรมเยี่ยงทาส

 

 

เหล้าน่ะพอเข้าคอใครแล้วคนนั้นเมามักจะพูดความรู้สึกจากใจจริงออกมาทั้งนั้น

 

ขณะที่นั่งแปลไปเพื่อนก็อุมะเปี้ยว