บทคั่น　IF STORY  ชิโนะที่ยังมีชีวิตอยู่

 

 

รอบนี้เป็นเรื่องราของ IF STORY ดังนั้นอาจจะเปลี่ยนแปลงเซ็ตติ้งจากเนื้อเรื่องหลักไปบ้าง อาจจะเรียกว่าเขียนขึ้นมาแบบขำๆก็ได้

บางคนอาจจะไม่ได้สนุกกับเรื่องราวเพราะเนื้อหาที่ต่างเนื้อเรื่องหลักที่เซ็ตติ้งไว้แต่เดิม

 

 

จาก C a d e t

 

 

เรื่องราวเกิดขึ้นโนโซมุที่รู้ตัวเองว่าหนีความจริงและตอนนี้เขาอยู่ ปี 3

 

 

ขณะที่โนโซมุนั้นคิดว่าตัวเองอยากจะปกป้องลิซ่า จึงใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อปกป้องจิตใจอันอ่อนแอของเขา

 

 

หลังจากชิโนะมอบการฝึกแบบเอาเป็นเอาตายให้แก่โนโซมุ เขาก็ได้แต่ตั้งตารอ

 

 

เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ได้สู้กับอาจารย์แทบเกรดตอบจบภาคเรียนก็ไม่ได้ดีขึ้น และแม้แต่ถึงจะขึ้นปี 3 แล้วได้อยู่ห้อง 10 ตามเดิม เขาก็ไม่ย่อท้อ

 

 

โนโซมุที่จิตใจเข้มแข็งขึ้นกำลังรอให้อาจารย์อันริกลับมาทำหน้าที่ตามเดิมในห้องเรียน

 

 

 

「อ่า สวัสดีค่าาาาทุกโคนนนนนน~ ถ้างั้นก็มาพูดคุยเรื่องที่นั่งกันก่อนดีไหมคะ～」

 

อันริเข้ามาในห้องเรียน เปล่งเสียงออกมาด้วยความร่าเริง

 

 

ใบหน้าที่ควรจะยิ้มอยู่เสมอตอนนี้กำลังสับสน

 

 

เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

 

 

นักเรียนห้อง 10 ต่างลุกขึ้นขณะเอียงคอด้วยความสงสัย

 

 

เมื่ออันริยืนยันว่าทุกคนนั่งแล้ว เธอก็แจกหนังสือที่ถือในมือทุกคน และเริ่มแจ้งเรื่องต่างๆให้ทราบ

 

 

 

「เอาล่ะน้าาาา~ ชีวิตปี 3 ได้เริ่มขึ้นแล้วนะค้าาา~ เนื่องจากเนื้อหาบทเรียนจะเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิงจากปี 2 อาจจะมีหลายสิ่งหลายอย่างลำบากมากมาย แต่ก็ขอให้พยายามเข้าน้า ! แน่นอน อาจารย์เองก็จะทำให้ดีที่สุดเช่นกันนะ～」

 

 

 

คำพูดนั่นเริ่มทำให้เกิดบรรยากาศที่อธิบายไม่ถูก

 

 

ห้อง 10 มาถึงปี 3 แล้ว นักเรียนก็ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่จำนวนลดลงเล็กน้อย

 

 

การสอบปลายภาคซึ่งเป็นจุดชี้ชะตาในตอนปี 1 นั้น นักเรียนหลายๆคนถูกไล่ออกเพราะทำคะแนนได้ไม่ดี

 

 

นอกจากนี้เมื่อเห็นได้ว่าเพื่อนร่วมชั้นแทบไม่เปลี่ยน แต่ก็ไม่สามารถก้าวไปที่ห้องสูงกว่านี้ได้

 

 

ไม่มีการกล่าวเกินจริงที่จะบอกว่าผลสอบสิ้นปีนี้จะกำหนดอนาคตของปีหน้า

 

 

สำหรับผู้ได้ผลลัพธ์ดีขึ้น ก็จะได้รับการปฏิบัติตัวที่ดีขึ้น ในทางกลับกันหากเกรดไม่ดีก็อยู่ห้องเดิมต่อไป

 

 

อย่างไรก็ตาม พวกนักเรียนห้องสูงๆเองก็ไม่ยอมเสียที่นั่งเช่นกัน

 

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ห้อง 10 เลื่อนไปห้องระดับถัดไปได้ยากเพราะมันเต็มไปด้วยการแข่งขัน คนเดียวที่มีแรงจูงใจมุ่งมั่นคือโนโซมุ ซึ่งได้เกี่ยวข้องกับความโกลาหลของการสอบปลายภาค

 

 

อันริเองก็รู้สึกถึงบรรยากาศของพวกนักเรียนเช่นกัน เธอยกกำปั้นขึ้นและพูดว่า “ทุกคน พยายามเข้าน้า โอ้ววววววว” แต่ว่านักเรียนก็ยังเงียบ

 

「เอโตะ……」

 

หมัดของอันริที่ชูขึ้นไปบนอากาศกับสภาพนักเรียนสุดหดหู่ นั้นก็ห้อยลงมา

 

 

 

「ตรงนั้นน่ะ~เดี๋ยวอาจารย์จะแนะนำเพื่อนใหม่ให้น้า~มีนักเรียนย้ายเข้ามาเรียนด้วย～」

 

 

 

อันริมุ่งหน้าไปที่ทางเข้าห้องเรียนด้วยคำพูดสั้นๆ

 

 

น้ำเสียงนั้นดูเอะอะและสายตาที่มองอยู่ในอากาศราวกับพยายามปรับเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ว่าการเคลื่อนไหวที่ละมุนนั่นก็ทำเอาดูน่ารักหน่อยๆ

 

 

แก้มของโนโซมุเริ่มคลายออกมากับท่าทางของอันริ แต่เขาก็ได้ยินคำพูดที่ไม่สามารถลืมได้

 

 

 

“นักเรียนแลกเปลี่ยน”

 

อาศัยอยู่ในเมืองนี้มา 2 ปี อย่างน้อยโนโซมุก็ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้นมาก่อน บางทีทุกคนก็เหมือนกัน

 

 

โดยได้รับว่าจะมีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ก็ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

 

 

เป็นคนแบบไหนกันนะ? ทำไมถึงมาช่วงนี้ล่ะ? แล้วทำไมถึงได้ข้ามชั้นปี 1และ 2 เลยล่ะ? ถ้ามาถึงระดับนี้ก็เป็นรุ่นใหญ่แล้วสิ

 

 

อันริแตะประตูห้องเรียนด้วยปฏิกิริยาของนักเรียนที่กำลังสนใจ

 

 

ปากนั้นยกขึ้นราวกับเหนื่อย นั่นคือสิ่งที่โนโซมุรู้ได้แค่นั้น และสุดท้ายโนโซมุก็ได้คำตอบ

 

「อืม…..ถ้างั้นจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักน้า～」

 

อันริเปิดประตูห้องทันที

 

 

คนที่ปรากฏตัวเข้ามานั้นดูร่าเริงจากทางเข้าที่เปิดออกเป็นสาวสวยคนหนึ่งที่มีดาบคาดเอวและสวมเครื่องแบบสีขาว

 

 

หุ่นเล็กๆถ้าเทียบกับหญิงสาววัยเดียวกัน ความสูงเองก็ไม่สูงมาก

 

 

ขาอ่อนที่มองเห็นได้ใต้กระโปรงทำให้ดูเซ็กซี่มากๆ จากนั้นก็ทำให้ค่าความชอบแรกพบเพิ่มมากขึ้น

 

 

 

「อืมจะมาเป็นนักเรียนตั้งแต่วันนี้ไปสินะคะ ชิโนะ มิคางุระ～」

 

「อุมุ! ข้า ชิโนะ มิคางุระ ยินดีที่ได้รู้จักเน้อ」

 

หญิงชราวัย 80ปี สวมเครื่องแบบสีขาวบริสุทธิ์ยืนอยู่หน้านักเรียนห้อง 10

 

 

ทุกคนต่างอ้าปากค้าง

 

 

อนึงบางคนที่ก้มหน้าอยู่ ก็พูดอะไรแปลกๆที่ไม่เหมาะสมออกมา ไม่ว่ายังไงทุกคนก็พูดได้ว่ามันไม่เข้ากันอย่างแรงกับชุดนักเรียน

 

 

 

「ทำบ้าอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยーーーーーーーーー！！」

 

「ก็แหกตาดูสิเฟ้ย ! ถึงแม้ข้าจะแก่ก็มาสถาบันได้นะเออ！」

 

 

 

โนโซมุนั้นเป็นลูกศิษย์คนเดียวของเธอและเป็นผู้ที่สืบทอดวิชาดาบของเธอ

 

 

ในทางกลับกัน ชิโนะยังทำสีหน้าภาคภูมิใจ อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรทำให้เธอดูมั่นใจกับเครื่องแบบนั่น

 

「ไม่ได้ความหมายว่าแบบนั้น ! ทำไมถึงมาที่สถาบันล่ะ！」

 

「ก็ตามมาดูความน่ารักของลูกศิษย์ข้าผิดด้วยงั้นรึ？」

 

「แล้วทำไมถึงส่งสายตาประมาณว่า “มันแปลกตรงไหนเหรอ”！」

 

โนโซมุกรีดร้องขณะที่ทุบโต๊ะดัง ปัง ปัง แต่ชิโนะก็ยังคงได้แต่ทำมึน

 

「ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วไม่ใช่รึไงอาจารย์หาาา！？」

 

คนที่อยู่ข้างหน้าเพิ่งจะตายไปเมื่อปีก่อนไม่ใช่เหรอฟะ เขาเป็นคนสำคัญของโนโซมุ ดังนั้นถ้ามีชีวิตอยู่ มันแปลกไปแล้ว

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุตะโกนต่อภาพตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

ในทางกลับกันชิโนะนั้นทำหน้าลึกลับ

 

 

 

「ก็ควรจะเป็นแบบนั้นนะ……」

 

「เหอะ……」

 

「เมื่อรู้สึกตัว ก็คลานออกมาจากหลุมศพตัวเองน่ะ! ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดมันจะหายไปเฉยเลย โลกนี้เต็มไปด้วยแต่สิ่งที่ไม่เข้าใจ อ๊าาาา！」

 

「นี่เองก็ไม่เข้าโว้ยยยยーーーーーーーーーー！」

 

โนโซมุชี้ไปที่การปรากฏตัวของอาจารย์

 

 

พูดตามตรงตอนนี้พูดอะไรไม่ออกเลยสักนิด

 

 

ในที่สุดโนโซมุก็เปลี่ยนใจได้หลังจากคิดถึงชีวิตในวัยเรียนและอนาคต ชิโนะนั้นค่อนข้างสำคัญสำหรับเขา

 

 

ถ้าได้เห็นหน้าตาของคนที่เคารพมากๆ ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร

 

 

 

「หรือมากกว่านั้น ทำไมถึงได้มาเป็น “นักเรียน” มากกว่าที่จะเป็น “อาจารย์” ล่ะ！？」

 

「แน่นอนก็มีเรื่องแบบนั้นตอนที่คุยกับจิฮัด แต่ว่าก็เพราะเป็นนักเรียนจะได้สังเกตลูกศิษย์ได้ตลอดเวลาไง แล้วจะได้สอนวิชาดาบสไตล์มิคางุระได้แบบถึงพริกถึงขิง เจ้าเองก็ยังไม่ประสบความสำเร็จตรงนั้น ข้าเองก็ต้องคอยดูแลขัดเกลาเสียให้ดี！」

 

「ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะเป็นอาจารย์ดีกว่าเป็นนักเรียนไม่ใช่เหรอไง !!! ไม่เคยได้ยินหรอกนะว่ามีนักเรียนแรงค์ S อยู่ในสถาบัน？」

 

「อาจารย์เองก็ไม่เคยได้ยินเลยน้อ～～」

 

เพื่อตอบสนองต่อน้ำเสียงอันดังของโนโซมุอันริเองก็คิดเช่นเดียวกัน

 

 

เธอดูอ่อนแรงอย่างมาก มันอาจจะแย่หากไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

 

「อ้าว งั้นหรอกเหรอ ไม่มีการจำกำอายุการเป็นนักเรียนเหรอ？」

 

「เอ่อ ก็นั่นน่ะสิ～～」

 

ชิโนะตัดบทอันริที่พยายามส่งเสียงประท้วงออกมา แน่นอนว่ามันไม่มีการจำกัดอายุสำหรับผู้เป็นนักเรียน แต่ก็ไม่ใช่กรณีนั้น

 

 

ยัยฮิคิโมรินี่ทำอะไรเนี่ย

 

 

โนโซมุสูดลมหายใจเข้าลึกๆและทำใจให้สงบ แม้จะไม่อยากได้ยินก็ตามเถอะนะ

 

 

 

「มีหลายสิ่งที่ไม่เข้าใจเลย แต่ถึงแม้จะต้องยอมให้กับการที่ยัยแก่ได้เป็นนักเรียนก็เถอะ แต่เครื่องแบบมันก็ไม่ใช่ปะ！」

 

「เอ๋ ? ดูดีจะตายออก？」

 

เอามือแตะเอวและหยิบกระโปรงเลิกขึ้น จากนั้นเองความใจเย็นของโนโซมุก็ปลิวไปทันที

 

 

ขณะที่นักเรียนบางคนอ้าปากค้าง พวกเขารีบวิ่งออกจากห้องเรียน แต่โนโซมุเองก็ไม่สามารถตำหนิอะไรได้ บอกตามตรงเขาเองก็อยากวิ่งไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

「ตรงกันข้ามเลยโว้ยยยยยยยย ! มันไม่เหมาะเลยสักนิดเดียวววววววววววว！」

 

「หมายความว่าไงในทางตรงกันข้าม！」

 

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนเดียวที่สามารถหยุดภัยพิบัตินี้ได้ โนโซมุยังคงขึ้นเสียง

 

「หมายความตามที่พูดนั่นแหละ ! ดูสภาพตัวเองบ้างงงงงงงงง สภาพ！」

 

「อะไรกันหยาบคายจริง ! เห็นแบบนี้ข้าเองก็ต้องใช้ความกล้าเหมือนกันนะ！」

 

「ก็พอเข้าใจว่าเป็นยัยแก่ฮิคิโคโมริในการโผล่มาที่สาธารณะแต่ว่าใช้ความกล้าในทางตรงกันข้ามชิบ！？」

 

「เอ่อ ~ ทั้งสองคน~ใจร่มๆนะค้า～」

 

ในกรณีนี้คือการที่ชิโนะดันกล้าทำตัวเป็นพวกชอบโชว์ไปได้ซะงั้น

 

 

ในทางกลับกันทางฝั่งโนโซมุ ความกล้าที่เขาคิดคือความกล้าที่อาจารย์กล้ามาเริ่มเผชิญชีวิตในเมือง

 

 

นอกจากจะมีชีวิตอยู่แล้ว ตอนแรกสำหรับโนโซมุก็มีความสุขแหละ อย่างไรก็ตามตอนนี้รู้สึกสมเพชสุดๆ

 

 

อนึ่งความรู้สึกที่มีให้กันมันผิดแปลกกันเกินไปแล้ว อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เข้าหัวทั้งสองคนเลย

 

 

ทีละน้อย ทีละน้อย ตรงกันข้าม อันริพยายามดับไฟอย่างเต็มที่

 

 

 

「โดยทั่วไปแล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่เข้าใจความไร้เดียงสาของข้า! เพราะเหตุนั้นข้าเลยลำบากใจมากเลยรู้ไหม！？」

 

「……ก็ปฏิเสธไม่ได้ แต่เลิกทำตัวเลอะเทอะได้มะ อย่าทำตัวบ้าๆ！」

 

「เอ่อ ~ก็บอกให้ฟังอาจารย์ไงคะ～～！」

 

อย่างไรก็ตามอันริเองก็เริ่มรับแรงกระแทกไม่ไหว การทะเลาะระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์ยังคงเดินต่อไป

 

「ลูกศิษย์แสนรักของข้าเอ๋ย ! ภาพจำสุดท้ายที่เจ้ามีต่อข้ามันหายไปไหนเสียแล้ว！」  

 

「ก็เพราะอาจารย์ในตอนนั้นดูเป็นคนเข้มแข็ง….ยิ่งกว่านั้นนะ ! แต่อาจารย์ในตอนนี้เป็นเพียงตัวซวยละเห้ย！」  

 

「อืม ! ทั้งสองสต็อปปุ~！」

 

ในที่สุดอันริก็น้ำตาไหลพราก นักเรียนต่างทะเลาะกัน หรือมากกว่านั้นเธอทำอะไรไม่ได้

 

「โดยเฉพาะเครื่องแบบนั่น ! ถ้าให้พูดว่าเป็นอาวุธทำร้ายจิตใจก็คงจะเชื่อ！？」

 

「……ว่าไงนะ！」

 

วินาทีต่อมาก็ เคร้ง ! ดังขึ้นในห้องเรียนแล้วก็ ปัง เงาขนาดใหญ่เข้าปกคลุมโนโซมุ

 

「……เอ๋！？」

 

วัตถุขนาดใหญ่ตกลงมาเหนือหัวโนโซมุเป็นโต๊ะที่ทำจากไม้เนื้อแข็ง

 

 

ชิโนะที่โดนพูดจาว่าร้ายแบบนั้นก็ทนไม่ไหวได้เตะโต๊ะใส่โนโซมุ

 

 

 

「โนโซมุคุงงงงงง~ไม่เป็นไรนะ～！？」

 

อันริรีบวิ่งไปขยับโต๊ะและพยายามช่วยโนโซมุ

 

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพยายามดันโต๊ะอาจารย์ออก ทันใดนั้นก็ วิ้ง โต๊ะถูกผ่าครึ่ง

 

 

และโนโซมุก็คลานออกมาจากโต๊ะ

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก มันอันตรายนะเฟ้ย……」

 

「ชิ！」

 

「อาจารย์ทำสีหน้าแบบนั้นมันหมายความว่าไง จะฆ่าผมให้ตายเลยรึไง !!! คิดจะให้ผมตายอนาจแบบนี้เนี่ยนะ！？」

 

「ถ้าของแค่นี้แกโดนแล้วตายล่ะก็ ! ข้าคิดว่าข้าคงเอาดาบตัดหัวแกดีกว่ามั้ง」

 

「นั่นแหละปัญหาโว้ยーーーーー！」

 

ใช่โนโซมุดึงดาบออกมาด้วยมืออีกข้าง และปล่อยคลื่นตัดออกไประหว่างตัวเขากับอาจารย์

 

 

ดังนั้นเลยทรุดตัวลงเพราะแรงของโต๊ะอาจารย์ แต่ก็สามารถหลบออกมาได้อย่างง่ายดาย

 

 

อย่างไรก็ตาม สำหรับโนโซมุแล้วนี่มันจะเหลืออดเกินไปละ แค่ทะเลาะกันรอบที่แล้วหัวร้อนแทบแย่ และอีกฝ่ายยังเป็นอาจารย์อีก  

 

「โกรธแล้วนะโว้ย ! เดี๋ยวจะเอาคืนให้สาสม！」

 

「เข้าใจแล้ว จะเอางั้นเหรอ ? เห็นข้าแบบนี้แต่ฟิตสุดๆเลยนะขอบอก ในระหว่างนี้ข้าจะสอนความยิ่งใหญ่ของอาจารย์ให้เห็นเอง！」

 

「ถึงจะพูดแบบนั้นก็ไม่ฟังแล้วโว้ย！！」

 

จากนั้นเองก็เข้าห่ำหั่นกันพายุโหมกระหน่ำซัดไปทั่วห้องเรียน

 

 

โต๊ะถูกตัว เก้าอี้ปลิว เครื่องเขียนกระจายไปหมด

 

「ย๊าาาาาาาาาาาาาาห์！」

 

「ว้ากกกกกกกกก ชิหายแล้ว ชิหายแล้ววววววววว！！」

 

「ใครก็ได้ ช่วยด้วยーーーーー！」

 

ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นต่างตะโกนขอความช่วยเหลือ การต่อสู้ของนักดาบทั้งสองยังคงดุเดือดไปอีก

 

「ฮะฮะฮะฮะ ! ตอนนี้สัมผัสได้เลยล่ะเหมือนย้อนกลับไปเมื่อหกสิบปีที่แล้ว！」

 

「ชิ! ยังเร็วได้กว่านี้อีกเรอะ ! คิดว่าแก่แล้วน่าจะฝีมือตกแล้วเชียว！」

 

「เอ่อออออออออออ อย่าทำลายห้องเรียนนะค้าาาาาา～～！！」

 

ชิโนะปัดป้องดาบของโนโซมุอย่างง่ายดายและทันใดนั้นชิโนะก็โต้กลับ

 

 

โนโซมุเองก็หันเหดาบออกไป และอันริเองก็กรีดร้องอย่างสิ้นหวังด้วยน้ำตา แต่พวกเขาไม่สนใจ

 

「ฮึก！」

 

「ย่าห์！」

 

ลูกเตะของชิโนะเข้ากระแทกร่างโนโซมุจัดซัดปลิวไปกับผนังหลังห้อง ก่อนหน้านั้น โนโซมุเอาฝักมากันไว้เลยลดแรงกระแทกได้ แต่เมื่อถูกพัดปลิว ก็กระแทกกับโต๊ะหลายตัว

 

 

เมื่อโนโซมุเหล่มองด้วยความเจ็บปวดจากอาการฟกช้ำ เงานั้นก็เข้ามาหาเขา

 

 

 

「อึก！？」

 

โนโซมุถือดาบของเขา บังคับร่างกายให้ลุกขึ้น เมื่อถึงจุดนั้นชิโนะก็เข้าถึงระยะโจมตีแล้ว

 

「สายไปแล้ว โนโซมุ！」

 

โนโซมุปัดดาบขึ้นและสะบัดร่างของเขาเพื่อออกจากวงโคจรของดาบ

 

 

ชิโนะฟันผ่านหน้าโนโซมุขณะขูดพื้นดินไปด้วยและตัดผ่านผนังห้องเรียน

 

 

ในเวลาเดียวกันนั้น “ปัดฝุ่น” ก็เปิดใช้งาน ใบมีดจำนวนมากและระเบิดนับไม่ถ้วนก็ขูดผนังห้องเรียน

 

 

ตัดเข้าในผนังจากตรงนั้น จากนั้น สายตาของโนโซมุกับอาจารย์ห้องถัดไปจ้องมองกัน

 

 

 

「……เอ๋？」

 

「เอ่อ ขอโทษนะ」

 

โนโซมุพูดสั้นๆ ถึงอาจารย์ห้องถัดไปและกลับไปสู้ต่อ และพยายามไม่ให้คนอื่นโดนลูกหลง

 

 

อย่างไรก็ตาม การจะเอาจริงนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกกับยัยสัตว์ประหลาดตัวนี้

 

 

โนโวมุตีดาบพุ่งเข้าหาชิโนะ

 

 

คิ “ทะลวงแกนกลาง”

 

 

พลังคิทั้งหลายล้วนมีพลังในการฆ่าสูงมาก แม้กระทั่ง “คมดาบมายา” และ “ปัดฝุ่น”

 

 

อย่างไรก็ตามชิโนะยกปากขึ้นและจับฝักปากกับปลายมีดของโนโซมุที่ยื่นออกมา

 

 

ดาบของโนโซมุติดเข้ากับฝักปากของชิโนะ บางทีเพราะใส่พลังคิมากกว่าเขาเลยรับการโจมตีได้

 

 

ในเวลาต่อมา คิ “ทะลวงแกนกลาง” ก็เปิดใช้งาน อย่างไรก็ตาม ก็เกิดระเบิดขึ้นที่ฝักของชิโนะและมันก็ถูกปัดออกไปด้วยคิที่อัดแน่นอยู่ในฝัก

 

「เอ๋！？」

 

เมื่อโนโซมุตกใจ ชิโนะจึงพลิกกลับและใช้ “ทะลวงแกนกลาง” บ้าง และเตะเข้าที่สีข้างโนโซมุ

 

「อึก！」

 

「เดี๋ยวเถอะ ! ทำอะไรกันอยู่เนี่ย！？」

 

ร่างของโนโซมุถูกเป่าปลิวไปห้องเรียนถัดไปขณะที่ชิโนะทำให้รูในห้องบานขึ้นไปอีก

 

 

อาจารย์ห้อง 9 ส่งเสียงตกใจกับโนโซมุที่ปลิวมา

 

 

ชิโนะที่ไล่ตามโนโซมุ ได้กระโดดเข้าไปยังห้อง 9 และปล่อยจิตสังหารออกมาเต็มที่ ดวงตานั้นมีประกายอย่างมีชีวิตชีวา ไม่นานมานี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลยงว่าเป็นดวงตาของคนที่ตายแล้ว

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่า ! โนโซมุได้เวลายกสองแล้ว～！」

 

「หนอย ! ไอ้อาจารย์เฮงซวยนี่！」  

 

「หยุดเถอะ～～～～～～～！」

 

ด้วยวิธีนี้การต่อสู้ก็กระจายไปยังห้องถัดไปและอาละวาดกันต่อ จนกระทั่งอินด้าและจิฮัดต้องมาหยุด

 

 

จากการมีส่วนร่วมของการต่อสู้ของอาจารย์และนักเรียนรายนี้ ห้องเรียนสามห้องนั้นพังกระจายจนใช้งานไม่ได้แล้ว อินด้าที่เห็นก็ตกใจที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

 

 

พูดได้เลยว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับโนโซมุ ที่ไม่ปลดพันธนาการ

 

 

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโนโซมุ ปลดปล่อยมัน แค่จินตนาการก็น่ากลัวแล้ว

 

 

เนื่องจากความวุ่นวายในครั้งนี้ ชิโนะจึงถูกไล่ออกทันที โนโซมุถูกพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

 

 

อย่างไรก็ตาม ชิโนะได้รับการว่าจ้างให้เป็นอาจารย์ที่คอยสอนนอกเวลาโดยจิฮัด ซึ่งเสียดายคนมีความสามารถ

 

 

อย่างไรก็ตาม ต่อจากนี้อาจารย์และลูกศิษย์ทั้งสองก็จะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องราวในกรณี “IF STORY” เท่านั้น

 

 

 

 

จากผู้แต่ง C a d e t อีกรอบ

 

 

เพราะแบบนั้นนี่ก็เลยเป็นเหตุผลที่อาจารย์ปรากฏตัวหลังจากหายไปนาน

 

 

ตอนแรกก็วางแผนเขียวเป็น One-shot Story ดังนั้นเลยไม่ได้วางแผนที่จะเขียนต่อจากนี้

 

 

หลังจากนี้ความโกลาหลที่ผิดปกติของอาจารย์และนักเรียนมากมายที่จะเกิดขึ้นในสถาบันโซลมินาติ

 

 

หากมีผู้คนต้องการให้เขียนเพิ่มอะนะ