บทที่６ตอนที่１６

 

 

「อึก……」

 

สติค่อยๆกลับคืนมา

 

 

สิ่งที่มองเห็นได้ไม่ใช่ห้องพยาบาลที่เห็นได้บ่อยๆเมื่อเร็วๆนี้ แต่เป็นเพดานของห้องที่ไม่คุ้นเคยซึ่งมีลายไม้

 

「นี่มัน…..ห้องพยาบาลเหรอ？」

 

กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของน้ำยาฆ่าเชื้อติดอยู่ที่จมูก ที่มุมหนึ่งของห้องมีรถสาลี่บรรจุน้ำยาฆ่าเชื้อและอุปกรณ์การแพทย์

 

 

เห็นได้ชัดว่าโนโซมุถูกพามาที่นี่ก่อนจะรู้สึกตัว

 

「……เอ่อคือ？」

 

สิ่งที่เห็นนอกหน้าต่างคือถนนที่เงียบสงบในอาร์คาซัม

 

 

และแสงของดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าก็ส่องลงมาในห้องเล็กๆ

 

「โนโซมุ？」

 

มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร

 

 

โนโซมุหันไปที่ทางเข้าห้องพร้อมกับได้ยินเสียงของไอริสที่ถือถังน้ำไว้ข้างมือของเธอ

 

 

แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างในทางเดินทำให้รูปลักษณ์อันแสนงดงามของเธอยิ่งงามจับใจ

 

「เอ่ออรุณสวัสดิ์ อากาศดีจังเลยนะ ไม่สิ ค่ำแล้วนี่ ฮะฮะฮะ」

 

「…………」

 

หน้าอกของโนโซมุเต้นรัว

 

 

สำหรับหัวใจที่เต้นรัวนั้นโนโซมุก็ได้ยินเสียงเธอพูดแก้ตัว

 

 

 

「ชู่ววววววววววว~ แต่ว่ากว่าจะรู้ตัวก็ดึกซะแล้ว….แถมยังมีคาบเรียนภาคบ่ายที่ต้องเรียนด้วยแต่ก็โดดมาซะได้นะครับเนี่ย~」

 

「…………」

 

โนโซมุเกาหัวอย่างเขินอาย

 

 

ในทางกลับกันไอริสจ้องมองโนโซมุอย่างเงียบๆ

 

 

ไอริสที่ตัวแข็ง ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย และไม่แสดงออกทางสีหน้า

 

 

 

「……เอ่อคุณไอริสเงียบทำไมเหรอครับ？」

 

โนโซมุพูดให้เกียรติเธอเพราะเห็นท่าทางแปลกๆ สายตาของไอริสนั้นจ้องมองมาที่เขาราวกับว่าโกรธ

 

 

เมื่อโนโซมุเห็นท่าทีแบบนั้นก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ไอริสคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่บนถังน้ำแล้วโยนใส่โนโซมุ

 

 

 

「ตาบ้า！」

 

โนโซมุงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน

 

 

ผมตกใจที่ถูกโยนผ้าเช็ดตัวใส่มาและตอนนี้เธอกำลังยกยาฆ่าเชื้อขึ้นมาและมองมาทางนี้

 

 

 

「นี่ ! ไอริส ! จะทำอะไรน่ะ!？」

 

「หุบปากไปเลย ! ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าพูดอะไรออกมาคะ！」

 

น้ำยาฆ่าเชื้อไหลผ่านศีรษะของโนโซมุ

 

 

ขวดกระแทกกับผนักก็แตกด้วยเสียงอันดัง และห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นฉุนกระทบจมูก

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างไอริสโกรธมาก ขว้างสิ่งของที่อยู่ใกล้ๆ

 

 

 

「เอ่อ ! มันอันตรายนะครับ！」

 

สิ่งของที่บินมาก็ได้แก่ พวก ผ้าก๊อซ แหนบ ผ้าพันแผล และสิ่งของเล็กๆอื่นๆอีกมาก

 

 

โนโซมุไม่สามารถขยับตัวออกจากเตียงได้ๆแต่ก้มตัวหลบ

 

 

ในเวลานั้นเองก็มีเทพธิดาตัวน้อยมาโปรด

 

 

 

「อ่า โนโซมุคุงตื่นแล้วเหรอ?」

 

「อาจารย์นอร์น ช่วยหยุดไอริสด้วยครับ！」

 

โนโซมุรีบรนรานหาคนช่วยทันที

 

 

อาจารย์นอร์นถอนหายใจด้วยเหตุผลบางอย่างและจ้องมองไปยังไอริสซึ่งยังคงขว้างข้าวของอยู่ และโนโซมุที่เห็นเธออารมณ์เสีย

 

「……เอ่อ ถ้างั้นจะไปเรียกทุกคนมาก่อนนะ รอสักครู่」

 

「เอ๋ อาจารย์นอร์น！？」

 

โนโซมุเบิกตากว้างที่จู่ๆเทพธิดาก็ได้ละทิ้งเขาไปซะแล้ว

 

 

โนโซมุเอื่อมมือออกไปราวกับบอกว่ารอก่อน แต่อาจารย์นอร์นก็ไม่ได้สนใจ

 

 

 

「อย่างน้อยก็หยุดไอริสที！」

 

โนโซมุส่งน้ำเสียงเศร้าสร้อย

 

 

วินาทีถัดมา ภาพที่เขาเห็นก็คือไอริสที่ปาสิ่งของทุกอย่างที่มีรวมถึงถังน้ำใส่เขา

 

 

◆◇◆

 

 

 

 

หลังจากนั้นไม่นานโนโซมุก็ถูกรายล้อมโดยเพื่อนๆพร้อมกับน้ำท่วมหัว

 

 

เพื่อนทุกคนต่างเงียบกันหมดกับสภาพของโนโซมุที่ไม่คิดว่าเป็นมนุษย์ที่อยู่ในโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

「ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ นอกจากนี้……」

 

 

 

 

 

 

ในห้องที่เต็มไปด้วยอากาศบริสุทธิ์ คนแรกที่พูดคือโนโซมุ ซึ่งเปียกโชกและไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน

 

 

เขาหันไปหาไอริสที่ยังคงโกรธจัด แต่เมื่อเธอเห็นเขาจ้อง เธอก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  

 

 

 

 

 

 

「นายหมดสติตอนที่สู้กับอาจารย์จิฮัดจำไม่ได้เหรอ？」

 

 

 

 

 

 

「อืม….เอ่อ…ยังไงก็ตาม」

 

 

 

 

 

 

เมื่อได้ยินเรื่องจากอาจารย์นอร์น โนโซมุก็นึกภาพออก

 

 

ตอนนนั้น คมดาบมายา -ชั่วพริบตา- เข้าปะทะกับ “หนึ่งดาบฟาดฟัน”

 

 

พูดจากผลลัพธ์ก็คือเขาแพ้นั่นแหละ

 

 

มันไม่สมเหตุสมผลอยู่แล้วที่จะเอาชนะเขาได้ทั้งๆที่โดนผนึกพลังเอาไว้

 

 

เขี้ยวยักษ์ของจิฮัดที่กดดาบของโนโซมุลงไปแทบเท้า

 

 

โนโซมุหมดสติจากการถูกคลื่นกระแทกที่ระเบิดออกมาและปลิวว่อน

 

 

 

 

 

 

「นอกจากนี้อาจารย์จิฮัดยังกล่าวอีกว่า เขาเผลอเอาจริงระหว่างการต่อสู้จำลอง….ทั้งๆที่เขาเป็นผอ.และเป็นอาจารย์ แต่กลับเอาจริงกับนักเรียน……」

 

 

 

 

 

 

แม้ว่าพลังดั้งเดิมจะไม่สามารถแสดงให้เห็นได้เนื่องจากโดน “พันธนาการ” แต่จิฮัดก็เป็นฝ่ายที่บดขยี้เขาอยู่เพียงฝ่ายเดียว

 

 

และนอกจาก “หนึ่งดาบฟาดฟัน” ครั้งแรกแล้ว เขายังมีพลังมากมายที่ได้รับมาจากประสบการณ์การต่อสู้จริง และยังมีพลังอำนาจที่คอยปกครองเมืองนี้

 

 

แม้ว่าตอนนี้โนโซมุจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

「……ไม่เห็นรู้เรื่องเลยพูดอะไรเนี่ย？」

 

 

 

 

 

 

ซีน่าและเพื่อนๆเองก็ก้มหน้าลงเมื่อเห็นโนโซมุแบบนั้น จากมุมมองของพวกเขา คู่ต่อสู้คือบุคคลที่ถูกเรียกว่าวีรบุรุษเมื่อ 10 ปี ก่อน ถึงแม้ว่าจะถนัดการต่อสู้ระยะประชิดเช่นเดียวกับโนโซมุก็ตาม

 

 

มีกี่คนที่สามารถสู้ได้ทั้งๆแบบนั้นที่โดน “พันธนาการ” ความสามารถของตัวเองอยู่

 

 

รอยยิ้มแห้งๆบนใบหน้าของพวกเธอนั้นบ่งบอกความคิดเหล่านั้น

 

 

อาจารย์นอร์นเรียกโนโซมุ โดยมีซีน่าและคนอื่นๆอยู่ด้านหลัง

 

 

 

 

 

「นี่โนโซมุคุง นายรู้ไหมว่านายหลับไปนานแค่ไหนน่ะ？」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุเหลือบมองไอริสที่ยังคงโกรธมาก

 

 

โนโซมุไม่รู้ว่าทำไมไอริสถึงโกรธขนาดนั้น แต่เขาก็คิดว่าควรจะตอบคำถามในตอนนี้

 

 

 

 

 

「เอ่อ นี่ก็ดึกแล้ว ประมาณ ครึ่งวันมั้งครับ？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นพระอาทิตย์ตกดินแล้วและสภาพแวดล้อมโดยรอบก็เงียบสงบ เลยคิดว่าน่าจะครึ่งวันแหละ

 

 

 

 

 

 

「ไม่เลย พูดตรงๆนะนายหลับไปสองวันครึ่ง」

 

 

 

 

 

 

「……เอ๋？」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุตกใจกับคำพูดของอาจารย์นอร์น

 

 

 

 

 

「แถมยังมีอาการเลือดออกทั่วร่างกายด้วยใช่ไหม? อันที่จริงนายเกือบตายไปแล้วนะรู้ตัวไหม?」

 

 

 

 

 

 

เมื่อโนโซมุมองไปที่แขนของเขาก็เห็นว่ามีรอยฟกช้ำสีน้ำเงินทั่วร่าง

 

 

จากข้อมูลที่อาจารย์นอร์นให้มา โนโซมุหมดสติ เพราะมีอาการอ่อนล้าทางกายอย่างมาก

 

 

แม้ว่าแผลจะเล็กน้อย แต่ก็เต็มไปทั่วทั้งร่าง

 

 

นอกจากนี้ ร่างกายอ่อนแออย่างมาก และด้วยเหตุนี้เวทย์ฟื้นฟูก็ใช้ไม่ได้ผล และบาดแผลก็ไม่ยอมปิด

 

 

โนโซมุลืมตาขึ้นเมื่อพบว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินคาด

 

 

 

 

 

 

「สาเหตุก็คือนายใช้คิมากเกินไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเสริมพลังทางกายภาพอย่างรุนแรง โดยเฉพาะ เพลงดาบสุดท้ายของนาย มันเลวร้ายสุดๆเลยรู้ไหม」

 

 

 

 

 

 

「เพลงดาบสุดท้าย……」

 

 

 

 

 

 

“คมดาบมายา-ชั่วพริบตา-”นอร์นพยักหน้าและตอบโนโซมุที่สงสัย

 

 

 

 

 

 

「ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าการใช้คิมากเกินไปจนทำให้ร่างกายอ่อนแอ แต่ว่าพลังกายละครับ？」

 

 

 

 

 

 

「โนโซมุที่วัดพลังกับ “หนึ่งดาบฟาดฟัน” ของจิฮัดได้อยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าคิดตามปกติแล้ว」

 

 

 

 

 

 

ขณะพูดเช่นนั้นนอร์นก็หยิบผ้าพันแผลออกมาและใส่พลังเวทย์ลงไปแล้วดึงผ้าพันแผลออกจนสุด

 

 

ผ้าพันแผลทีปกติจะฉีกขาดนั้น นอร์นได้เพิ่มพลังเวทย์ลงไปชั่วขณะหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

「แน่นอนว่าด้วยการเสริมพลังอย่างสุดขั้วและการเคลื่อนไหวอันสมบูรณ์แบบ มันเป็นไปได้ที่จะเคลื่อนไหวแบบผิดมนุษย์ หากว่าการผสานกันของร่างกายขาดช่วงแม้แต่น้อยละก็……」

 

 

 

 

 

 

อย่างที่เป็นอยู่ เธอดึงผ้าพันแผลออกให้แรงที่สุด ผ้าผันแผลที่มาถึงขีดจำกัดก่อนจะได้รับพลังเวทย์เพียงพอก็ขาด

 

 

 

 

 

 

「…มันก็จะเป็นแบบนี้ นี่เป็นเพราะว่าผ้าพันแผลเลยขาด แต่ในกรณีของโนโซมุคุง การเคลื่อนไหวนั้นโดนพลังเฉื่อยจากการใช้พลังอย่างสุดขั้ว ดังนั้นความกลมกลืนระหว่างคิกับร่างกายจึงถูกรบกวนแค่ชั่วครู่ และสุดท้ายก็เป็นการทำร้ายร่างกายตัวเอง」

 

 

 

 

 

 

ตามที่นอร์นบอก กล้ามเนื้อทั้งตัวอาจฉีกขาดและทุกอย่างตั้งแต่กระดูกไปจนอวัยวะภายในอาจเสียหายได้

 

 

 

 

 

 

「นั่นเป็นความจริงแน่นอน เทคนิคนั้นมีความเสี่ยงอย่างมาก…แต่สำหรับผม ที่ไม่สามารถเอาชนะใครได้ ผมเองก็จำเป็นต้องใช้ท่าของอาจารย์ ในกรณีฉุกเฉินแบบนี้」

 

 

 

 

 

 

「ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ เพราะด้วย “พลังนั่น” ทำให้นายต้องฝืนตัวเองแทน」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุมีวิธีต่อสู้ไม่เพียงกี่วิธี

 

 

เมื่อพิจารณาถึงความเสี่ยงที่จะทำให้เทียแมตที่ถูกผนึกอยู่ภายในตื่น แม้ว่าจะมีการปลดปล่อย “พันธนาการ” แต่จำเป็นต้องมี “มาตราการรับมือ” ที่ในกรณีไม่จำเป็นต้องใช้มันอยู่เช่นกัน

 

 

ซึ่งอาจารย์นอร์นเองก็เข้าใจดี

 

 

ถึงกระนั้นเธอก็ยิ้มเศร้าๆ เธอมองไปที่ไอริสที่อยู่ข้างๆและบอกกับโนโซมุเบาๆ

 

 

 

 

 

 

「แต่จำไว้ว่าจะมีใครบางคนต้องเสียใจอย่างมากถ้านายได้รับบาดเจ็บ เช่น ไอริส และเพื่อนๆของนายที่ช่วยผลัดกันดูแลโดยตลอด」

 

 

 

 

 

 

「อ่า……」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุที่ได้ยินแบบนั้นก็หันไปหาไอริสด้วยความตกใจ

 

 

เขาจำได้ตอนที่ไอริสหยิบถังน้ำมาที่ห้องก่อนหน้านี้และไม่มีเหตุผลอื่นเนื่องจากมาดูแลโนโซมุ

 

 

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมไอริสโกรธมาก

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ ข้าหมายถึง โนโซมุ ทำไมนายต้องทำถึงขั้นนั้นด้วยล่ะ? มันไม่จำเป็นต้องขนาดนั้นก็ได้นี่？」

 

 

 

 

 

 

「ใช่แล้ว ! บ้าบิ่นเกินไปแล้วนะ ! ชอบทำให้ตัวเองเดือดร้อนอยู่เรื่อยเลย！？」

 

 

 

 

 

 

มาร์และไอริสเข้าหาโนโซมุ ซึ่งในที่สุดก็เข้าใจสถานการณ์

 

 

มาร์ยังคงถามอย่างใจเย็นแต่ไอริสนั้นโกรธมากๆ

 

 

เมื่อเข้าใจว่าทำไมเธอโกรธ โนโซมุก็ได้แต่ขอโทษ

 

 

 

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะครับ ตอนที่ได้แลกดาบกับอาจารย์จิฮัด มันทำให้ผมนึกถึงอาจารย์ของผมตอนที่ผมฝึกกับอาจารย์」

 

 

 

 

 

 

ไอริสที่ได้ยินคำพูดของโนโซมุและโน้มตัวมาข้างหน้า ไอริสก็ดุเขา

 

 

 

 

 

 

「แต่ว่าก็หักโหมเกินไปแล้วนะคะ！」

 

 

 

 

 

 

โกรธมากเลยนะเนี่ย

 

 

โนโซมุเบิกตากว้างกับน้ำเสียงอันแสนดุร้ายของไอริสที่ปกติจะนิ่งเงียบ

 

 

คนอื่นๆเองก็อารมณ์เสียพอๆกันเลย แต่ตอนนี้เธอนั้นโกรธหนักสุดแล้ว

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ จะดุเกินไปไหม……」

 

 

 

 

 

 

จากนั้นเธอก็เงียบลง

 

 

ดวงตาของโนโซมุนั้นเบิกกว้างเพราะเห็นไอริสหลั่งน้ำตาออกมา

 

 

 

 

 

 

「ฮึก～ฮึก～ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหม～～」

 

 

 

 

 

 

「เดี๋ยวก่อนสิ！」

 

 

 

 

 

 

มิมูรุพูดล้อเลียนโนโซมุ และโนโซมุเองก็ใจร้อน

 

 

อย่างไรก็ตามคำพูดเบาๆนั้นถูกแทนที่ด้วยความเงียบอันหนักหน่วง

 

 

หากมองสภาพของไอริสดูตอนนี้จะเห็นได้ว่าเธอกังวลเกี่ยวกับเขามากแค่ไหน

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ…ขอโทษนะไอริสที่ทำให้เป็นห่วง……」

 

 

 

 

 

 

「………เกลียดที่สุดเลย ไม่ให้อภัยด้วย」

 

 

 

 

 

 

ไอริสทำท่าทางเหมือนกับเด็กๆ

 

 

เมื่อมองไปที่ไอริสที่กำลังเจ็บปวด โนโซมุก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

「ชอบฝืนตัวเองอยู่ตลอดเวลา…ทำไมต้องทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยคะ?……」

 

 

 

 

 

 

「…………」

 

 

 

 

 

 

สิ่งที่ทำให้ไอริสคือก่อนที่โนโซมุจะโดนเทียแมตยึดร่างเมื่อก่อนหน้านั้น

 

 

ในเวลานั้นโนโซมุได้รับบาดเจ็บสาหัสและนอนอยู่บนเตียงเป็นสัปดาห์เลย

 

 

โนโซมุไม่ได้สติมาเกือบ 5 วัน และร่างกายของเขาก็อ่อนแอมากจนจะตายได้ทุกเมื่อ

 

 

และแม้กระทั่งหลังจากตื่นขึ้นมา ประสาทสัมผัสทั้งห้าก็ได้รับผลกระทบรุนแรง

 

 

ความกลัวในขณะนั้นทำให้หัวใจของไอริสอึดอัด

 

 

ไอริสจับแขนของเขาและมองไปที่เขาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

 

 

โนโซมุที่เห็นภาพนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องพูดอะไรออกไป

 

 

 

 

 

「…อาจจะฟังเหมือนข้อแก้ตัวนะครับ แต่ว่าผมก็ได้หนีความจริง ไม่ใช่แค่จากลิซ่าและคนอื่นๆ แต่ทั้งสถาบันนี้」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุพูดถึงความรู้สึกของเขาเพื่อยืนยันความรู้สึกตัวเอง

 

 

 

 

 

 

「ขณะนั้นนักเรียนทุกคนกำลังเฝ้าจับตาดูอยู่ ผมเองก็ไม่ได้อยากหนีไปไหนอีกแล้วเลยตัดสินใจเผชิญหน้าอีกครั้ง」

 

 

 

 

 

 

เป็นสถานที่ๆมีคนดูมากมาย

 

 

จนถึงตอนนี้โนโซมุทำอะไรไม่ได้ เพราะโดนสภาพแวดล้อมกดขี่ และเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย

 

 

อย่างก็ตามคำพูดที่เขาพูดในตอนนี้เป็นสิ่งที่หนักแน่น

 

 

โนโซมุมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่ละสายตาจากเธอที่ยังก้มหน้าอยู่

 

 

 

 

 

 

「ดังนั้นเลยต่อสู้กับอาจารย์จิฮัดด้วยสุดพลังของผม พูดตามตรงตอนแรกก็ประหลาดใจตอนที่ได้ยินจากอาจารย์อันริ……」

 

 

 

 

 

 

จุดเริ่มต้นก็คืออาจารย์อันริเป็นคนเสนอเรื่อง เพราะเห็นได้ว่าก่อนการต่อสู้จำลองเธอกระตือรือร้นมาก

 

 

เมื่อโนโซมุหันไปมองอาจารย์อันริเธอก็ส่งสัญญาณตัว V มาให้

 

 

ข่าวลือที่ปกคลุมตัวเขามาตลอดหลายปี

 

 

และเรื่องราวที่ไม่่ได้รับการยอมรับกลับกลายเป็น “ความจริง” ก่อนที่รู้ตัวก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว

 

 

การต่อสู้จำลองนี่ก็เพื่อขจัดข่าวลือที่ใส่ร้ายตัวเขา

 

 

เป็นไปไม่ได้ที่จะลบล้างข่าวลือทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็สร้างความตกใจให้กับคนที่เชื่อในข่าวลือนั่น

 

 

อันริอาจจะรู้เรื่องทุกอย่างและอาจคิดเรื่องนี้ทั้งหมดขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

「นั่นเป็นเหตุผลที่ผมใช้พลังทั้งหมดที่ผมมี เป็นเรื่องใหญ่หากจะมาออมมือกับอาจารย์จิฮัด ถ้าเป็นอาจารย์จิฮัดก็คงจะรับการโจมตีของผมได้โดยง่าย ดังนั้น เอ่อ ก็……」

 

 

 

 

 

 

「……มานี่สิจะเช็ดหัวให้」

 

 

 

 

 

 

「เอ๊ะ？หวาาาาาาาา！」

 

 

 

 

 

 

ซีน่าโยนผ้าเช็ดตัวไปที่หัวของเขาซึ่งดูเหมือนจะเป็นของไอริส

 

 

หยดน้ำยังคงหยดออกจากหัวโนโซมุ

 

 

เธอหันไปมองทางไอริส ขณะที่ยังใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวให้กับโนโซมุ

 

 

 

 

 

 

「มันช่วยไม่ได้หรอกแม้จะทำอย่างนั้น แต่ว่าสิ่งที่โนโซมุทำมันก็ส่งผลต่ออนาคตตัวเขาจริงๆนั่นแหละ」

 

 

 

 

 

 

「เอ่ออ….ก็พอรู้อยู่หรอกค่ะ」

 

 

 

 

 

 

ไอริสพยักหน้าช้าๆ ต่อคำพูดของซีน่าขณะที่เธอยักไหล่และพูดกับไอริส

 

 

แต่เดิมแล้ว เธอสามารถเข้าใจเหตุการณ์ของโนโซมุได้อย่างแท้จริง เหตุผลที่เขาพยายามทำให้ดีที่สุดก็เพื่อให้คนในสถาบันยอมรับตัวเขา

 

 

 

 

 

「นอกจากนี้คราวนี้มันก็เลี่ยงไม่ได้ด้วยที่โนโซมุจะเป็นแบบนี้ เพราะทำให้เขานึกถึงตอนสมัยที่เขาฝึกกับอาจารย์ของเขา」

 

 

 

 

 

 

ไอริสเองก็เข้าใจ การต่อสู้จำลองระหว่างจิฮัด มันซ้อนทับกับภาพของชิโนะอาจารย์ของเขา

 

 

สำหรับโนโซมุที่พยายามไม่ใช้พลังคิในสถาบันมาโดยตลอด จิฮัดเป็นคนแรกที่ทำให้เขาสามารถใช้พลังคิได้โดยไม่ต้องเกรงใจใครเหมือนกับตอนที่ฝึกกับอาจารย์ของเขา

 

 

ถ้าจำสีหน้าของโนโซมุตอนที่เขาพูดถึงอาจารย์ของเขาได้ ใบหน้าของเขานั้นมีความสุขมากๆ ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะทุ่มเต็มที่ขนาดนั้น

 

 

อย่างไรก็ตามแม้จะเข้าใจก็เถอะ แต่โนโซมุก็จะไร้เหตุผลเกินไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

「ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ……」

 

 

 

 

 

 

เธอยังคงสงบนิ่งขณะที่โนโซมุยังคงก้มหน้าขอโทษ

 

 

แม้ว่าจะรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ว่าพอได้ยินเหตุผลและเรื่องที่เขาต้องทำก็พอทำให้ใจเย็นลงได้บ้าง

 

 

 

 

 

 

「……ไม่หรอก ฉันเองก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ หากคิดดูแล้วชื่อเสียงของโนโซมุก็อยู่ในระดับที่แย่เอามากๆ เพราะงั้นการกระทำในครั้งนี้โนโซมุไม่ได้ผิดไปเลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ……」

 

 

 

 

 

 

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ไอริสก็หันหน้าไปทางโนโซมุ

 

 

โนโซมุโล่งใจ แล้วก็กลับมายิ้มอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

「ไอริส ขอบคุณนะที่เป็นห่วงผมมาโดยตลอด……」

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าของไอริสเริ่มร้อนผ่าวเมื่อเห็นโนโซมุยิ้มให้เช่นนั้น

 

 

หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นและกำลังแสดงท่าทีลนลาน

 

 

 

 

 

 

「อะเอ่อ! อย่ากังวลไปเลยค่ะ！」

 

 

 

 

 

 

「งั้นเหรอ……」

 

 

 

 

 

 

ซีน่าที่เฝ้าดูสถานการณ์ของไอริสก็ขมวดคิ้ว

 

 

เธอทำสีหน้าไม่สบายใจแล้วก็ขยี้หัวโนโซมุอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

「จะจะเจ็บนะ ซีน่า โอ้ย！」

 

 

 

 

 

 

「……ชิ！」

 

 

 

 

 

 

ซีน่าเมินเฉยต่อคำบ่นของโนโซมุหลังจากเช็ดหัวเขาเสร็จก็หันหน้าหนีด้วยความซึนเดะเระทันที

 

 

มิมูรุและเพื่อนๆที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา แต่เมื่อซีน่าจ้องมอง พวกนั้นก็รีบหลบหน้าทันที

 

 

 

 

 

 

「อ่านายบอกว่านายคิดถึงบรรยากาศเก่าๆสินะ แต่หากมาคิดดูแล้ว นายกับอาจารย์ซัดกันขนาดนี้ตลอดเลยรึไงเนี่ย？」

 

 

 

 

 

 

มาร์เองก็ถามโนโซมุ

 

 

 

 

 

 

「อืม~ ก็ไม่ได้ทุ่มสุดตัวแบบขนาดนั้นหรอกนะ แต่บางครั้งก็สู้กันขนาดที่ว่าอีกฝ่ายไม่สลบไปมันก็ไม่จบน่ะอารมณ์ประมาณนั้น แต่ว่าไม่ถึงตายหรอกนะ?」

 

 

 

 

 

 

ขณะนี้โนโซมุเล่าถึงความทรงจำตอนที่ฝึกกับชิโนะ เขายิ้มออกตา แต่ทุกคนนั้นมีสีหน้าเคร่งเครียด

 

 

 

 

 

 

「และแม้ว่าเขาจะหยิบเขี้ยวยักษ์ขึ้นมาใช้ แต่อาจารย์จิฮัดเองก็อ่อนโยนนะ ตอนที่เราสู้กันเขามองมาที่ผมตอนเราแลกดาบกัน และเขาก็ไม่ได้ใช้พลังคิอย่างเต็มที่ในการโจมตีใส่ผมด้วย……」

 

 

 

 

 

 

「เพราะแบบนั้นมันถึงเป็นปัญหาเลยไม่ใช่รึไง！？」

 

 

 

 

 

 

มาร์ตบมุข

 

 

โนโซมุไม่รู้แต่เนื่องจาก “หนึ่งดาบฟาดฟัน” ของจิฮัดนั้นทำให้บาเรียที่ถูกติดตั้งอยู่รอบลานประลองใช้งานไม่ได้เลย

 

 

ดูเหมือนว่าถ้าผ่านไปสักระยะหนึ่งก็จะกลับมาใช้งานได้ตามปกติ ประมาณหนึ่งสัปดาห์ แต่ชัดเจนว่าการโจมตีแบบนั้นมันไม่ควรจะปลดปล่อยออกมาในการต่อสู้จำลอง

 

 

อย่างน้อยก็ไม่มีนักเรียนคนไหนในสถาบันที่เรียกสถาการณ์แบบนั้นว่า “อ่อนโยน” หรอกนะ

 

 

 

 

 

 

「อืม แต่ว่าถ้าจะต้องประลองฝีมือกับระดับปรมาจารย์มันก็ต้องถึงขั้นนั้นเลยไม่ใช่เหรอ? บางทีนะ……」

 

 

 

 

 

 

「…………」

 

 

 

 

 

 

ไอริสและเพื่อนๆต่างผิดหวังกับคำพูดของโนโซมุ

 

 

พวกเขาเข้าใจอีกครั้งว่าทำไมการต่อสู้จำลองครั้งนี้ถึงได้ผิดปกติอย่างยิ่ง

 

 

◆◇◆

「ถ้างั้นทุกคนก็กลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวฉันจะเฝ้าโนโซมุคุงจนถึงเช้าเอง」

 

 

 

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ฝากด้วยนะคะ อาจารย์นอร์น」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุที่ตื่นขึ้นแล้วก็ได้รับการยืนยันว่าไม่มีปัญหาทางร่างกาย ดังนั้นคนอื่นๆจึงกลับบ้านแต่มีเพียงอาจารย์นอร์นที่ยังคงอยู่ในห้องเพื่อดูอาการของโนโซมุ

 

 

 

 

 

 

「แต่หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในศึกครั้งนั้น ฉันมั่นใจว่ารอบๆตัวของโนโซมุคุงจะต้องเปลี่ยนไปอย่างมากแน่นอน……」

 

 

 

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้วโนโซมุก็ได้แต่สงสัยกับคำพูดของอาจารย์นอร์น

 

 

 

 

 

 

「แล้วทำไมโนโซมุคุงถึงได้ทำสีหน้าสงสัยแบบนั้นล่ะ？」

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ แต่ว่าเรื่องข่าวลือมันก็ยังไม่ได้หายไปนี่ใช่ไหมครับ？」

 

 

 

 

 

 

“โนโซมุนั้นอ่อนแอ”แม้ว่าความคิดเหล่านี้จะได้รับการแก้ไข แต่ปัญหาก็คือเขายังเป็นไอ้ชาติชั่วที่ทรยศลิซ่า โนโซมุคิดว่าเรื่องเหล่านั้นไม่น่าจะเกี่ยวกับผลการประลอง

 

 

 

 

 

 

「นั่นคือสิ่งที่นายคิดยังงั้นเหรอ………ถ้านายไม่เคยได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นในสถาบันมันก็ไม่แปลกหรอกที่จะถามแบบนั้น……」

 

 

 

 

 

 

นอร์นเริ่มจ้องมองไปที่โนโซมุ

 

 

 

 

 

 

「เอ่อมันคืออะไรเหรอครับ……？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อโดนจ้องแบบนั้นโนโซมุก็ได้แต่ต้องถาม

 

 

 

 

 

「อืม ไว้ไปเห็นกับตาพรุ่งนี้ด้วยตัวเองจะดีกว่านะ」

 

 

 

 

 

 

「……เอออออออ๋？」

 

 

 

 

 

 

หากพูดแบบนั้นเขาก็ได้แต่กังวลและอาจารย์นอร์นก็ออกจากห้องไป

 

 

บางทีอาจจะไปเอาผ้าปูที่นอนมา แต่โนโซมุที่ไม่รู้ว่าทำไมก็ได้แต่มองไปที่อาจารย์นอร์นด้วยสีหน้าตกตะลึง

 

 

◆◇◆

เช้าวันรุ่งขึ้นโนโซมุได้รับการตรวจร่างกายเล็กน้อย และเริ่มไปสถาบันตอนพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว

 

 

ตอนนี้น่าจะอยู่ในช่วงกลางของคาบเรียนตอนเช้า

 

 

คำพูดที่มีความหมายของอาจารย์นอร์นมันยังฝังอยู่ในหัวเขา แต่คราวนี้เขาก็ไปที่ห้องเรียน

 

 

เนื่องจากตอนนี้มันอยู่ในคาบเรียนแล้วเลยไม่มีใครเดินอยู่

 

 

ทันใดนั้นเมื่อโนโซมุหันไปทางนอกหน้าต่าง ก็จะเห็นพวกเด็กปี 1 กำลังฝึกขั้นพื้นฐานอยู่

 

 

ท่าทางการถือดาบไม้และการสอนวิธีถืออาวุธนั้นเหมือนกับโนโซมุเมื่อสองปีก่อน

 

 

ตัวเขาเองก็กวัดแกว่งดาบตั้งแต่ตอนที่อยู่บ้านเกิดเพื่อฝึกพิเศษ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เรียนรู้จากที่นี่ถึงวิธีการวางท่าที่ถูกต้อง

 

 

อย่างไรก็ตามตัวเขานั้นมีความเข้ากันได้กับคาตานะมากกว่าดาบทั่วไป ตอนนี้เขาก็เลยใช้คาตานะแทนดาบธรรมดา

 

 

 

 

 

 

「นั่น เอลเดอร์เหรอ？」

 

 

 

 

 

 

ถ้งสังเกตดีๆก็มีนักเรียนบางคนที่ถือดาบซึ่งนั่นก็เป็นพวกเอลเดอร์ บางทีนี่คงจะเป็นห้อง 1 ของชั้นปี 1

 

 

ในขณะนั้นเองเสียงระฆังที่ประกาศเวลาพักก็ดังขึ้นทั่วสถาบัน

 

 

นักเรียนทุกคนต่างออกจากห้องและแลกเปลี่ยนคำพูดกันว่า「เข้าใจบทเรียนไหม？」ไม่ก็「นั่นสินะ！」

 

 

ตอนนี้โนโซมุอยู่ใกล้ห้องเรียนของปี 1 และกำลังวางแผนจะไปที่ห้องของปี 3 แต่ในขณะนั้นโนโซมุก็พบกับนักเรียนที่ออกมาจากห้อง

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ……」

 

 

 

 

 

 

「หวาาาาาาาา？」

 

 

 

 

 

 

นักเรียนหญิงต่างจ้องมองมาที่โนโซมุด้วยท่าทางตกใจ

 

 

โนโซมุเอียงคอสงสัยกับท่าทางแปลกๆของเหล่าเด็กสาวที่เขาไม่รู้จัก

 

 

เมื่อพวกนักเรียนปี 1 ที่สังเกตเห็นโนโซมุต่างก็ซุบซิบกันและชี้มาที่ตัวโนโซมุและเบิกตากว้าง

 

 

ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเพราะข่าวลือของเขางั้นเหรอ แต่ว่าไม่ได้มีอารมณ์เชิงลบจ้องมาทางเขาแต่อย่างใด

 

 

เมื่อโนโซมุงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น นักเรียนรุ่นน้องคนหนึ่งก็ก้าวมาข้างหน้าเขา

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ คือใช่รุ่นพี่โนโซมุ เบลาตี้ รึเปล่าคะ……？」

 

 

 

 

 

 

「อ่า อืม ครับผม」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุตอบออกไปแบบนั้นขณะที่นักเรียนรุ่นน้องจ้องมองเขม็งเลย

 

 

เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพูดราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างและจ้องมองมาที่โนโซมุ

 

 

 

 

 

 

「เอ่อมีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อยค่ะ พอดีว่าได้ยินมาว่ารุ่นพี่โดน “พันธนาการ” จริงไหมคะ……？」

 

 

 

 

 

 

「อ้อ เรื่องนั้นเหรอ ก็จริงแหละ……」

 

 

 

 

 

 

คำตอบของโนโซมุนั้นค่อนข้างตะกุกตะกัก อาจเป็นเพราะประหม่า

 

 

ตรงกันข้ามกับท่าทางของโนโซมุ เด็กสาวที่ได้ยินคำพูดของเขาก็ยิ้มกว้างออกมา

 

 

ดวงตาของเด็กสาวต่างเป็นประกายด้วยความชื่นชม

 

 

 

 

 

 

「อ่า คือ ! ฉันได้ดูการต่อสู้จำลองเมื่อครั้งก่อนด้วยค่ะ！」

 

 

 

 

 

 

「งะงะงั้นเหรอครับ……」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆเด็กสาวตรงหน้าก็ตื่นเต้นขึ้นมา

 

 

ในทางกลับกันเด็กสาวที่กำลังตื่นเต้นอยู่นั้นยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจท่าทีของโนโซมุ

 

 

 

 

 

「ฉันประทับใจมากเลยค่ะ ! ถึงแม้รุ่นพี่จะโดน “พันธนาการ” เอาไว้จนเคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจก็ตาม แต่ก็สามารถสู้กับอาจารย์จิฮัดได้อย่างสูสีเลยนะคะ！」

 

 

 

 

 

 

「เอะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งครับ……」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุก็คิดว่าเขาต่างหากที่กลายเป็นกระสอบทรายโดนอัดอยู่ฝ่ายเดียว แต่ผู้หญิงตรงหน้าเธอไม่ได้มีความรู้เรื่องเหล่านั้นมากนัก

 

 

โนโซมุนั้นเผลอให้จิฮัดได้หยิบ “เขี้ยวยักษ์” นั่นออกมาใช้เลยเชียวนะ

 

 

ประกอบกับคำชมนั่นรุ่นน้องบอกว่าเขามีพลังพอๆกับอาจารย์จิฮัด

 

 

 

 

 

 

「คือว่าฉันเองก็ลงทะเบียนที่นี่ได้อยู่หรอกค่ะ แต่ว่ามันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันหวังเลย ทุกคนต่างเก่งทั้งเรื่องพลังเวทย์และก็พลังคิมากกว่าฉันซะอีก……」

 

 

 

 

 

 

เด็กสาวที่จู่ๆก็แสดงสีหน้าหดหู่

 

 

แน่นอนว่าสถาบันแห่งนี้ดึงดูดคนที่มีความสามารถมากมายจากทั่วทวีป แม้ว่าจะได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะในบ้านเกิด แต่ก็มีหลายๆคนที่มีความสามารถมากกว่าตัวเองเมื่อมาที่นี่และหลายๆคนก็ต้องถอดใจไปในที่สุด

 

 

เธอคนนี้อาจจะเป็นหนึ่งในนั้น

 

 

อย่างไรก็ตาม เธอที่ท่าทางหดหู่ก็กลับมาจ้องดวงแววตามุ่งมั่น

 

 

 

 

 

 

「แต่ว่า พอฉันได้เห็นการต่อสู้ของรุ่นพี่โนโซมุในตอนนั้น ! ถึงแม้จะเอาชนะด้วยกำลังไม่ได้ แต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่รุ่นพี่ทำได้ ! แม้ว่าฉันเองก็ไม่ได้มีความสามารถมาก ! ฉันเองก็อยู่ในห้อง 10 เหมือนกับรุ่นพี่ แต่แล้วฉันก็ได้คิดแล้ว่า “แล้วไงล่ะ”！」

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ งั้นเหรอครับ……」

 

 

 

 

 

 

คำตอบที่ไร้พลังของโนโซมุไม่ได้เข้าหูเหล่าสาวน้อยพวกนี้เลย

 

 

เด็กสาวยังคงมีจิตใจร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทิ้งโนโซมุที่งงเต๊กไว้ ดูเหมือนหญิงสาวคนนั้นจะประทับใจและจับมือโนโซมุ

 

 

 

 

 

 

「เออออออออออ๋！？」

 

 

 

 

 

 

「ฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้กับรุ่นพี่โนโซมุนะคะ เพราะงั้นพยายามเข้านะคะ！」

 

 

 

 

 

 

「ขะขะขอบคุณมากครับ……」

 

 

 

 

 

 

จากนั้นเธอก็ปล่อยมือผมและกลับไปหาเพื่อนของเธอ

 

 

เพื่อนๆที่เห็นเด็กสาวกลับไปต่างก็ส่งเสียงกรี๊ด แต่โนโซมุนั้นไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ ? มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอเนี่ย……」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุสับสนกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

 

 

ในเวลานั้นเขาก็ได้ยินเสียงเรียกจากระยะไกล

 

 

 

 

 

 

「สวัสดี โนโซมุคุง เป็นยังไงบ้าง？」

 

 

 

 

 

 

อาจารย์นอร์นนั่นเอง

 

 

เธอยกมือข้างหนึ่งเข้ามาหาเขาราวกับว่ามีความหมายบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

「เอ่ออาจารย์นอร์นนี่มันหมายความว่าไงครับ？」

 

 

 

 

 

 

「ในขณะที่นายสลบอยู่ที่ห้องพยาบาล เรื่องของนายก็ดังไปทั่วทั้งสถาบันเลย โดยเฉพาะในหมู่รุ่นน้องที่เฝ้าดูการต่อสู้ของนายแบบตัวต่อตัว ฉันเองก็โดนรุนน้องของนายถามมาซะเยอะเลยล่ะ」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุตกใจและหันไปมองรอบๆ และก็เห็นได้ว่ารุ่นน้องทุกคนต่างจับจ้องมาที่เขา ทั้งในห้องเรียนและทางเดิน

 

 

 

 

 

 

「แน่นอนว่าโดนถามเกี่ยวกับข่าวลือนั่นด้วย ทุกครั้งที่ถูกถาม แต่ว่าข่าวลือนั่นก็ไม่ได้เป็นความจริง มันไม่ได้มีมูลเลย ซึ่งเหล่ารุนน้องเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ไม่นานเลยที่พวกเขาได้ยินข่าวลือเหล่านั้น ดังนั้นตอนที่เหล่ารุ่นน้องได้เห็นนายต่อสู้กับอาจารย์จิฮัดอย่างสุดความสามารถ พวกเขาก็ได้แต่เชื่อว่า “ข่าวลือนั่นไม่น่าจะเกี่ยวกับรุ่นพี่โนโซมุแน่ๆ”」

 

 

 

 

 

 

โนโซมุได้แต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นขณะที่เขาหลับไหลไป

 

 

อย่างไรก็ตามเขาพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

「แล้วก็สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสายตาของนายที่โดนจับจ้องมากที่สุดก็คือเรื่องราวของไอริสกับนาย」

 

 

 

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

 

 

 

「ทันทีหลังจากที่นายล้มลงไอริสเป็นคนแรกที่เข้าหานายและพยายามช่วยเหลือนายมากที่สุดและหลังจากนั้นเธอก็คอยดูแลนายอย่างสุดความสามารถ」

 

 

 

 

 

ตามคำบอกเล่าของอาจารย์นอร์น ไอริสและคนอื่นก็ได้รับการยกย่องเช่นกันจากการกระทำของพวกเธอ ดูเหมือนว่าการปรากฏตัวของพวกเธอนั้นจะทำให้เกิดเรื่องใจเต้นตึกตักสำหรับเหล่ารุ่นน้องอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

「ยิ่งไปกว่านั้น วันก่อนหน้านั้นนายยังช่วยเอลเดอร์ไว้ด้วยใช่ไหมล่ะ? มันก็ยิ่งเป็นเรื่องที่ดีเลยที่พวกเขาจะได้เล่าเหตุการณ์ของนายตอนที่นายไปช่วยพวกเขาเอาไว้ และเมื่อทุกคนได้ยินเรื่องของนายที่ได้ช่วยเหลือพวกเอลเดอร์เอาไว้ ทุกคนก็คิดว่านายไม่ใช่คนเลือดเย็นตามที่ข่าวลือบอกไว้เลยแม้แต่น้อย」

 

 

 

 

 

 

「งั้นเหรอครับ……」

 

 

 

 

 

 

การแสดงออกของโนโซมุที่ได้รับการกล่าวขานจากพวกไอริสและอาจารย์นอร์นและเอลเดอร์ มันทำให้ลบภาพจำของโนโซมุที่อยู่ในข่าวลือไปจากหัวของเหล่ารุ่นน้องหมดเลย

 

 

อย่างไรก็ตาม อาจารย์นอร์นที่ยังคงยิ้มอยู่ในตอนแรกก็ทำสีหน้าไม่สบายใจ

 

 

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม ฉันเองก็สงสัยเรื่องข่าวลือที่แพร่สะบัดอยู่ในชั้นปี 3 และปี 4 ตั้งแต่ตอนที่ข่าวลือนั่นถูกปล่อยออกมา……」

 

 

 

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนนี้คิดแค่เรื่องตรงหน้าก็พอแล้วครับ」

 

 

 

 

 

 

นอกจากนี้ยังมีพวกที่ได้ยินข่าวลือมาอย่างยาวนานนั้นยังไม่สามารถลบภาพจำอันต่ำช้าของโนโซมุได้

 

 

แน่นอนเพียงไม่กี่วันตั้งแต่ที่โนโซมุได้สู้กับจิฮัด บางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ใช้เวลาอันน้อยนิดในการกำจัดข่าวลือดังกล่าว

 

 

อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสองสามวันที่ผ่านมานี้มันก็น่าทึ่งแล้ว

 

 

แน่นอนว่าปัญหายังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์

 

 

แต่ถึงอย่างนั้นเส้นทางเส้นใหม่ก็ได้ถูกเปิดออกอย่างสมบูรณ์แล้ว

 

 

 

 

 

 

「ใช่แล้วล่ะ มันเกินพอแล้ว……」

 

 

 

 

 

 

นึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกัน ความรู้สึกของโนโซมุก็ถูกเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน และก็เผยรอยยิ้มออกมา

 

 

ต้องขอโทษที่ทำให้ทุกคนกังวลอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พอใจในผลลัพธ์นี้

 

 

 

 

 

 

「ถ้างั้นฉันจะกลับห้องพยาบาลก่อนนะ โนโซมุคุงก็รีบกลับเข้าเรียนได้แล้วทุกคนในชั้นเป็นห่วงมากเลยนะรู้ไหม」

 

 

 

 

 

 

「ครับ ขอบคุณมากครับ」

 

 

 

 

 

 

อาจารย์นอร์นหันหลังจากไป

 

 

โนโซมุนั้นขอบคุณเธอ

 

 

อาจารย์นอร์นก็กลับไปทำกิจวัตรประจำวัน ในขณะที่เขาจ้องมองก็เห็นเหล่าคนอื่นๆยิ้มให้กับเขา

◆◇◆

 

 

เมืองอันแสนวุ่นวาย อาร์คาซัม ผู้คนจำนวนมากเข้ามาในเมือง ร่วมทั้งย่านการค้า เพื่อดำเนินการเลี้ยงชีพของตน

 

 

ในขณะเดียวกันเหล่าทหารในเมืองต่างก็เดินตรวจตราไปรอบๆ

 

 

โดยทั่วไปแล้วทหารที่คอยตรวจเมืองจะถูกเตรียมไว้สำหรับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

 

 

และแม้กระทั่งตอนนี้ก็มีนายทหารสองนายเดินอยู่บนพื้นถนนที่ปูด้วยหินที่ส่องสว่างยามตะวันขึ้น

 

 

 

 

 

「นี่ ไม่เป็นไรจริงๆงั้นเหรอ? แผลพึ่งหายเองนี่……」

 

 

 

 

 

 

「ต้องขอบคุณรุ่นพี่ แต่ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แผลเองก็ปิดลงทันที หมอบอกว่าผมสามารถกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้แล้วครับ」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่พูดแบบนั้น เขาเป็นหนึ่งในทหารที่ถูกระดมพลไปที่การทดลองอบีตที่สถาบันกลอวรัมและได้รับบาดเจ็บที่ไหล่

 

 

ทหารรุ่นพี่กำลังจ้องมองทหารรุ่นน้องด้วยแววตาเป็นกังวล

 

 

เช่นเดียวกับบาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บ คู่ต่อสู้ไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดา แม้ว่าหมอจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ความกังวลก็ไม่ได้หายไป

 

 

 

 

 

 

「ไม่เป็นไรจริงๆแน่นะ」

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มยิ้มราวกับเตือนสติเขา รุ่นพี่ก็ได้แต่ขมวดคิ้ว แต่ในที่สุดก็ต้องยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าผมไม่ไหวจริงๆ ผมจะบอกนะครับ ผมจะไม่ยอมตายก่อนที่จะได้แต่งงานหรอกครับ」

 

 

 

 

 

 

「เออ หากเจ็บแผลขึ้นมาก็รีบบอกเข้าล่ะ ไม่งั้นแกได้โดนโกรธตายห่าแน่เลย……」

 

 

 

 

 

 

อันที่จริง รุ่นน้องคนนี้เคยขอแต่งงานกับคนรักของเขาเมื่อนานมาแล้ว

 

 

ในทางกลับกันรุ่นพี่เองก็มีภรรยาแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ค่อนข้างเย็นชาเลยทีเดียว

 

 

ชายหนุ่มลูบไหล่เขาอีกครั้ง

 

 

ไม่มีความเจ็บปวดใดๆที่ถูกกัดโดยสัตว์อสูรสีดำ แต่แผลเป็นก็ร้อนขึ้นเล็กน้อยอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาในชีวิตประจำวัน และในไม่ช้ามันก็น่าจะหาย

 

 

 

 

 

 

「อ่า~ นั่นสินะ ขอบคุณสำหรับอาหาร! แต่ว่าทำไม่ได้หรอกนะ ! แม่บอกว่าเตรียมถังไวน์ไว้แล้วด้วย ไม่มีความน่ารักเลยสักนิดเดียว……」

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มยิ้มอย่างขมขื่นให้กับรุ่นพี่ที่ยักไหล่

 

 

ในขณะที่ทั้งสองยังคงพูดคุยกันและลาดตระเวนจนถึงยามค่ำคืน

 

 

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มไม่ได้สังเกตเห็น

 

 

แผลที่ยังร้อนอยู่ที่ด้านหลัง มีบางอย่างที่เริ่มเต้นราวกับหัวใจเล็กๆที่ถูกฝังอยู่ด้านใน

 

 

ช่วงนี้กินมาม่ารัวๆ  ถังแตก~! ว่าแต่ตอนต่อไปนี่ อ้ายเคนจะเริ่มลงมืออะไรสักอย่าง~