บทที่４ตอนที่２０

 

 

「แย่แล้ว！」

 

 

โนโซมุที่มาถึงพื้นที่โล่งเมื่อวานสิ่งที่เข้าตาของเขาคือภาพของซีน่าที่ยิงลูกธนูและกระเด็นออกไป

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ！！！！」

 

 

ผมวิ่งไปเต็มที่ตัดผ่านระหว่างซีน่าและสัตว์อสูรและใช้วิชาคิ “ปัดฝุ่น”ตัดปากของมัน

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซ！！」

 

 

สัตว์อสูรส่งเสียงร้องลั่นเพราะปากมันโดนโจมตีอีกครั้ง โนโซมุฟันใส่หัวของมันที่มีเลือดไหลท่วม โนโซมุอุ้มซีน่าและถอยกลับทันที

 

 

ซีน่าเบิกตากว้าง อาจเป็นเพราะเธอไม่อยากเชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า อย่างไรก็ตาม เมื่อโนโซมุที่อยู่ตรงหน้าที่ควรจะหายไปแล้วเธอก็กลับมาได้สติอีกครั้ง

 

 

「นี่นาย！　ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่！？」

 

 

เสียงแรกของเธอที่ออกมาจากปากคือการบ่นใส่โนโซมุที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้

 

 

「เกือบไปแล้วไม่ใช่เหรอไงยัยบ้า！　จะงี่เง่าก็มีลิมิตกันบ้างสิ！！เธอคิดจะสู้คนเดียวทั้งที่ไม่มีโอกาสชนะเนี่ยนะ！　เธอน่ะบ้ายิ่งกว่าผมอีกไม่ใช่เหรอไงกัน！！」

 

 

「อะอะไรเล่า！นายนั่นแหละบ้า！！ฉันกำลังหาวิธีเอาชนะมันอยู่ต่างหากเล่า！！」

 

 

ในทางกลับกันทั้งสองต่างทะเลาะ ต่างฝ่ายต่างโกรธซึ่งกันและกัน

 

 

「แล้วทำไมถึงทำท่าทางหมดหวังแบบนั้นละ！」

 

 

「หนวกหูน่า！　ก็แค่พลาดไปนิดหน่อยเอง！！」

 

 

「พลาดนิดหน่อย！？แค่พลาดนิดเดียวนี่ถึงกับชีวิตทั้งชีวิตเลยรึไง！！」

 

 

พวกเราต่างพูดคุยกันไปมา ถึงมันจะไม่ใช่สถานการณ์ที่มาชวนคุยก็เถอะ แต่ทั้งสองกลับจริงจังหนักมาก

 

 

และการสนทนาเหล่านั้นก็ทำให้ทั้งสองต่างเปิดใจซึ่งกันและกัน เธอที่ถอดใจไปแล้วก็กลับมาลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซ！！！」

 

 

เสียงคำรามของมันดังก้องอยู่ในป่า ทั้งสองเองก็จ้องไปที่สัตว์อสูรและถืออาวุธ

 

 

「……」

 

 

โนโซมุพยายามเอาระเบิดเสียงและระเบิดแสงออกมาจากกระเป๋าโดยไม่ให้มันเห็น แต่ในวินาทีถัดมามันก็เข้ามาหาโนโซมุพร้อมกับฟาดหางของมันลงมาอย่างรวดเร็ว

 

 

「เวรเอ้ย！！」

 

 

โนโซมุกระโดดไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็วและหลีกเลี่ยงหางที่ฟาดมาจากด้านบน และโยนระเบิดแสงกับระเบิดเสียงไป เห็นได้ชัดว่าแผนเมื่อวานใช้ไม่ได้ผล

 

 

มีอีกหางหนึ่งที่กำลังฟาดฟันโนโซมุ โนโซมุหมอบลงและหลบหางที่ใกล้เข้ามาแต่หางที่เพิ่งหลบไปมันก็กลับมาโจมตีโนโซมุอีกครั้ง

 

 

เห็นได้ชัดว่ามันตัดสินว่าโนโซมุเป็นภัยคุกคามมากกว่าซีน่า โดยไม่สนใจซีน่าแม้แต่น้อยและเล็งโจมตีเขาอย่างเดียว มันพยายามทำให้โนโซมุหมดแรง

 

 

โนโซมุพยายามหลบการโจมตีแต่แขนและขาของมันก็เข้ามากระหน่ำโจมตีด้วย โนโซมุเลยต้องหาช่องว่างเพื่อสวนกลับ

 

 

ในทางกลับกันโนโซมุยังคงลังเลที่จะตอบโต้หางนั่นเขาเลยเคลื่อนไหวเล็กน้อยเพื่อหลบมัน

 

 

「อุหวาาา！」

 

 

โนโซมุหลบหางของมันด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิด แต่หางที่โดนหลบมันก็ฟาดลงพื้นอย่างแรงจนดินกระจายไปทั่วและเข้าตาโนโซมุ มันพยายามพุ่งเข้าหาโนโซมุที่หยุดเคลื่อนไหวชั่วครู่

 

 

มันพุ่งเข้าหาโนโซมุมาเป็นเส้นตรง

 

 

「หนอยแน่！！」

 

 

อย่างไรก็ตามซีน่าคอยประสานงานด้วยการเติบเต็มช่องว่างที่โนโซมุปล่อยออกมา

 

 

เธอเล็งไปที่เท้าของมันและยิงมันออกไป ลูกธนูทะลุขาหน้าซ้ายของมันและการเคลื่อนไหวของมันก็ช้าลงชั่วครู่

 

 

โนโซมุพุ่งเข้าทางด้านขวาที่ลูกศรปักลงไปและเมื่อโนโซมุจ้องมองไปที่เธอก็พบว่าเธอใจเย็นลงมากแล้ว เธอผ่อนคลายและตั้งสมาธิมีจิตใจพร้อมที่จะสู้ร่วมกับโนโซมุ

 

 

มันลังเลที่จะพุ่งผ่านโนโซมุและใช้หางทั้งสองโจมตีเขาในขณะที่ใช้ขามันขูดกับพื้นไปด้วย

 

 

โนโซมุม้วนตัวหลบและหางของมันก็ทะลุบริเวณที่เขาเคยอยู่

 

 

ขณะเดียวกันมันกระโดดพลิกตัวพร้อมกับพุ่งเข้าหาซีน่า มันปล่อยหางข้างหนึ่งไปโจมตีเธอ

 

 

ซีน่ากระโดดถอยหลบหางที่เข้ามาโจมตีเธอ คว้าลูกธนูสี่ดอกมาไว้ระหว่างนิ้วทั้งห้าและยิงมันออกไป เดิมทีลูกธนูที่เธอยิงออกมามีพลังเวทย์อยู่ด้วย

 

 

ต่อหน้าเธอแล้ว โนโซมุถูกสัตว์อสูรต้อนจนมุมอีกครั้ง แต่เธอก็ยิงศรสี่ลูกออกมาในคราวเดียว

 

 

เมื่อลูกธนูถูกยิงออกมาเป็นแถวระหว่างมันกับโนโซมุ มันพุ่งผ่านและระเบิดออกทันที ฝุ่นกระจายไปทั่วระหว่างโนโซมุกับสัตว์อสูร ซ่อนโนโซมุจากการมองเห็นของศัตรู

 

 

「ลุยเลย！！！」

 

 

โนโซมุพุ่งไปพร้อมกับเสียงตะโกนของซีน่า

 

 

ขณะที่พุ่งเข้าหาสัตว์อสูรด้วยก้าวพริบตา ดาบของผมก็ฟันออกไปและดามที่ถูกปล่อยออกไปมันบีบพลังคิจนถึงขีดสุด

 

 

โนโซมุพุ่งออกจากม่านควัน มันสังเกตเห็นเขาจากนั้นมันก็เอาหางทั้งสองทิ่มแทงโนโซมุ

 

 

โนโซมุหลบหางอันแรกด้วย “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”และเคลื่อนที่ไปในขณะที่เก็บดาบเข้าฝักในวินาทีนั้น

 

 

สัตว์อสูรพยายามจะกลืนกินโนโซมุด้วยกรามอันใหญ่โตแต่มันอยู่ในระยะโจมตีของเขาแล้ว

 

 

「ฟู่！！」

 

 

โนโซมุชักดาบออกมาขณะที่พุ่งเข้าไป

 

 

ดาบที่ถูกอัดพลังจนแน่นขนัดถูกชักออกมาและฟันไปยังไหล่ขวาของสัตว์อสูรจนลึกลงไป

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！！」

 

 

เลือดจำนวนมากไหลออกจากบาดแผลที่ฉีกขาด มันคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่กากตะกอนที่ปกคลุมร่างของมันพยายามสมานแผลทันที

 

 

「ใครจะยอมกัน！！」

 

 

　โนโซมุดามฝักดาบในมือซ้ายก่อนที่แผลมันจะสมานกันมันค้างอยู่ยอ่างนั้นและบาดแผลก็ไม่ฟื้นฟูและเขาพยายามจะทำลายอวัยวะภายในของมัน……。

 

 

「ชิ！！」

 

 

ทันทีที่โนโซมุพยายามโจมตี มันสะบัดหางใส่เขา มันสะบัดหางฟาดโนโซมุโดยไม่สนใจว่าจะโดนร่างกายตัวเองแม้แต่น้อย

 

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

 

โนโซมุลังเลที่จะปล่อยฝักดาบออก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกและปล่อยฝักดาบไว้และหยิบดาบมากันการโจมตี แต่ผมกันการโจมตีไม่ไหวจนกระเด็นไป

 

 

「อั่ก！！」

 

 

โนโซมุปลิวกระเด็นไปที่พื้นที่โล่งแล้วกระแทกเข้ากับต้นไม้ ผลกระทบของการกระแทกนั่นทำให้กระดูกในปอดหัก การเคลื่อนไหวของโนโซมุช้าลงเพราะแรงกระแทกอันรุนแรง

 

 

สัตว์อสูรไม่ปล่อยโอกาสให้พลาด มันรีบวิ่งไปหาโนโซมุที่พัดปลิวไปและพยายามจะใช้หางแทงเขา

 

 

อย่างไรก็ตามขณะนั้นเองก็มีลูกศรส่องแสงพุ่งทะลุเข้าปีกขวาของสัตว์อสูรมันเจาะบาดแผลที่โนโซมุทำไว้

 

 

วินาทีต่อมาลูกธนูระเบิดออกและมันทำให้บาดแผลเปิดกว้างขึ้นกว่าเดิมและคลื่นกระแทกนั่นก็พัดฝักของโนโซมุจนฝังอยู่ในเนื้อของมัน

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！」

 

 

มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ถึงแม้บาดแผลจะใหญ่ขึ้นก็ตาม สัตว์อสูรมันจ้องไปที่ซีน่าด้วยดวงตาสีแดงนับไม่ถ้วนของมันด้วยความเกลียดชัง และมันหันปากอันใหญ่โตไปทางเธอ

 

 

พลังเวทย์สีดำสนิทก่อตัวขึ้นที่ช่องว่างของปากขนาดใหญ่ ซีน่าเองก็รู้สึกสั่นกลัวกับพลังนั่นจนเธอกระโดดหลบออกไป

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！！！」

 

 

ช่วงเวลาที่ซีน่าหลบออกไปลูกบอลแสงสีดำก็ถูกยิงออกไปจากปากของมัน

 

 

「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาา！！」

 

 

มันพุ่งตรงไปมวลดำมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาพัดต้นไม้จนปลิวออกไปและแสงสีดำก็กระจัดกระจายไปโดยรอบๆ และเกิดการระเบิดขึ้น ระหว่างนั้นเองโนโซมุพุ่งเข้าหามัน

 

 

「หึ！」

 

 

หลังจากระเบิดสงบลงโนโซมุที่ซีน่าที่เห็นต้นไม้ปลิวไปและพื้นดินที่แห้งเหือด

 

 

「อะ！！」

 

 

ซีน่ากัดฟันแน่น บางทีเพราะอาจจะเหมือนเรื่องที่บ้านเกิดของเธอ

 

 

โนโซมุจ้องมองมันไปตัดสินสถานการณ์อย่างใจเย็น แต่ซีน่าสภาพค่อนข้างแย่แล้ว

 

 

（แย่แล้ว！　หากมันโจมตีระยะไกลได้ก็ไม่มีทางหนีได้แน่ๆ！！）

 

 

ไม่รู้ว่ามันปล่อยคลื่นคำรามสีดำนั่นบ่อยได้แค่ไหน แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ปลอดภัยแน่ๆหากอยู่ไกลเกินไป เป็นฝ่ายมันที่กำลังได้เปรียบเพราะสามารถโจมตีเป็นวงกว้างได้ ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไรฝั่งมันจะยิ่งได้เปรียบ

 

 

มันพุ่งเข้าหาโนโซมุอีกครั้ง

 

 

โนโซมุที่กำลังคิดอยู่ และซีน่าพยายามใช้ลูกธนูแต่เธอยิงมาขัดจังหวะมันไม่ทันแน่ๆ

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！」

 

 

（บ้าจริง！！ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ！？）

 

 

โนโซมุสัมผัสโซ่ที่มองไม่เห็นที่ผูกมัดเขาเอาไว้ เขาพยายามที่จะไม่ทำลายมัน

 

 

การปลดปล่อย”พันธนาการ”จะใช้ก็ต่อเมื่อมีอันตรายถึงชีวิตเท่านั้น แต่ความกังวลของเขาก็คือเทียแมทที่อยู่ในตัวเขามันกำลังอาละวาดอยู่ภายในจิตใจ

 

 

ทุกครั้งที่มันก้าวเข้ามา โนโซมุก็ยิ่งว้าวุ่นใจมากยิ่งขึ้น ความรู้สึกหงุดหงิดเริ่มเพิ่มมากขึ้นและหัวกำลังจะโล่งไปหมดแล้ว

 

 

（ชิ！！！）

 

 

โนโซมุยังลังเลเช่นเดียวกับซีน่า เขาบีบโซ่ที่คว้าไว้ในมือ แต่เวลานั้นมันก็เข้ามาใกล้เขามากแล้ว

 

 

（โถ่วเว้ย！　ไม่ใช่เวลามาลังเลแล้ว！！）

 

 

ปากมหึมาบดบังทัศนวิสัยของโนโซมุและพยายามกลืนกินร่างกายเขา แต่มือของโนโซมุยังกำโซ่ที่พันธนาการไว้แน่นและยังไม่ยอมขยับไปไหน

 

 

（ทำไมกัน！？）

 

 

โนโซมุรู้สึกหงุดหงิดเพราะเคลื่อนไหวไม่ได้ดังใจ

 

 

「……อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา」

 

 

「โนโซมุคุง！？」

 

 

โนโซมุME่ร้องออกมามือของเขามันไม่ยอมขยับ มันไม่ยอมต่อต้านความตายที่กำลังใกล้เข้ามา แม้ว่าใกล้จะตายแล้วมันก็ยังไม่ยอมขยับ

 

 

เขี้ยวขนาดใหญ่เข้าใกล้พร้อมจะฉีกร่างโนโซมุนั้นเอง……。

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกห์！！！」

 

 

เสียงของหญิงสาวบางคนที่ต่างออกไปจากซีน่า ก็พุ่งออกมา จากนั้นก็มีเงาสีดำพุ่งเข้ามาทางนี้

 

 

เงานที่กระโดดออกมาจากป่าพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรสีดำด้วยพลังมหาศาล และกระแทกขาของเธอเข้ากับมัน นี่สินะสิ่งที่เรียกว่าดรอปคิก

 

 

บางทีเพราะอาจจะใช้เวทย์ลมหรืออะไรบางอย่างทำให้สัตว์อสูรที่โดนเตะปลิวไป

 

 

「……เอ๊ะ？」

 

 

เสียงตกใจออกมาจากปากของโนโซมุ

 

 

เงาที่เตะสัตว์อสูรนั่นหันกลับมาและล่อนลงพื้น

 

 

ลักษณะหูและหางของเผ่าแมวป่า และตาโตนั่นคือมิมุรุเพื่อนของซีน่า

 

 

「ซีน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา！！！！」

 

 

จากนั้นเธอก็หันหลังพุ่งเข้าไปหาซีน่าทันที ซีน่าเองก็ตกใจเหมือนกัน

 

 

「เอ๊ะ？　ทำไมอะ？」

 

 

「ยัยเอลฟ์งี่เง่าเอ้ยーーー！！」

 

 

มิมุรุกระโดดเข้าหาซีน่าและผลักซีน่าลงพื้นพร้อมกับนัวเนียเธอ

 

 

「เน่เน่เน่เน่ หยุดนะーーー！！」

 

 

「ไม่หยุดหรอก！ยัยเอลฟ์โง่นี่！！การที่ปล่อยให้ฉันหนีไปคนเดียวแบบนี้ ฉันไม่ชอบใจเอาเสียเลย……。มาทำให้ฉันต้องโกรธและทอมต้องเป็นห่วงขนาดนี้ーーー！」

 

 

「…………」

 

 

「ไม่เป็นไรนะ？โนโซมุคุง」

 

 

「ทอมล่ะ……」

 

 

โนโซมุตกใจเล็กน้อยจากนั้นก็ถามถึงทอม ทอมเองก็โผล่มาจากทางด้านหลัง

 

 

「……ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่……」

 

 

「ใครจะปล่อยให้พวกเธอสองคนสู้อยู่ได้กัน และพวกเราเองก็มีเรื่องอยากจะบ่นซีน่าเยอะเลยล่ะ……」

 

 

ทอมจับมือผมและร่ายเวทย์รักษาให้ ทำให้ร่างกายของผมหายชาทันที

 

 

「ขอบคุณ」

 

 

「อืม ผมเองก็เป็นหนี้โนโซมุคุงเหมือนกันและก็ขอบคุณที่ช่วยปกป้องซีน่าด้วย……เอาไว้เดี๋ยวค่อยเทศทีหลังเลยยัยเอลฟ์บ้านี่……」

 

 

ทอมพูดเช่นนั้น เขาก็จ้องมองมิมุรุซึ่งยังคงนัวเนียกับซีน่าอยู่ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม แต่แววตากลับดูโล่งอก

 

 

◇◆◇

 

 

เมื่อโนโซมุรีบเข้าไปในป่าเพื่อพยายามตามหาซีน่าที่หายไป ผมกับมิมุรุก็ได้แต่ตกตะลึง

 

「…………」

 

「มิมุรุ……」

 

มิมุรุจ้องมองจดหมายที่ซีน่าทิ้งเอาไว้ มือที่ถือจดหมายนั่นสั่นเทา และเขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอเลย แต่เธอกัดฟันแน่นราวกับอดทนกับบางสิ่ง

 

「……มิมุรุ」

 

ทอมเรียกเธออีกครั้ง ผมรู้จักเธอดี เพราะเธอเป็นคนรักของผม

 

「……เป็นความผิดของฉันเอง……」

 

「……หา？」

 

「ซีน่าที่ออกไปคนเดียว……มันเป็นความผิดของฉัน……เพราะฉันต่อว่าเธอเกินไป……ฉันรู้ว่าซีน่าไม่ได้ตั้งใจ……เธอเองก็พยายามจะขอโทษในแบบของเธอและบังคับให้โนโซมุคอยอยู่ที่นี่อีก……」

 

มิมุรุมีน้ำตาไหลอาบแก้มและหยดน้ำตานั่นก็ไหลลงจดหมายซองนั้น

มิมุรุรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากเพราะทอมได้รับบาดเจ็บหนักและโทษว่าเป็นความผิดของซีน่า

 

 

「……มิมุรุผมเองก็เสียใจเหมือนกัน」

 

「……หืม？」

 

「ถ้าผมไม่เร่งที่ปล่อยเวทย์ในเวลานั้นก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ถ้าผมสู้ได้ดีกว่านี้อีกหน่อยสถานการณ์มันคงจะดีขึ้นกว่านี้ ผมเองก็คงไม่ต้องเป็นตัวถ่วงทุกคน ถึงแม้จะต้องเจ็บตัวก็ตาม」

 

นั่นคือความเสียใจของผม จนถึงตอนนี้ผมเอาแต่ศึกษาและค้นคว้าและไม่เคยฝึกต่อสู้เลยสักครั้ง ผมไม่ได้พยายามให้มันดีขึ้นเลย

มันอาจจะดีขึ้นหากผมได้ฝึกและมีประสบการณ์มากกว่านี้ แต่การเรียน ทดลองและอ่านหนังสือมันสนุกกว่าสำหรับผม

 

แต่ด้วยเหตุนี้เอง ยามเจอสัตว์อสูรผมก็มักจะเป็นตัวถ่วงเพราะไม่เคยคิดที่จะฝึกการใช้เวทย์ ทำให้เอาแต่พึ่งพาพลังเพียงอย่างเดียว เพราะฉะนั้นเลยทำให้โนโซมุคุงต้องโดนลูกหลงไปด้วย เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ดีเพราะโดนลูกหลงของผม

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้ไปพร้อมกับปกป้องคนเจ็บไปด้วยในสถานการณ์เช่นนั้น ยิ่งกว่านั้น ผู้บาดเจ็บยังเป็นผม ตัวผมที่ทำให้โนโซมุต้องบาดเจ็บก็กลายเป็นภาระอันหนักหนาให้เขามากไปอีกขั้น

 

 

「ผมเสียใจมากที่ทำอะไรไม่ได้……」

 

「ทอม……」

 

 

มิมุรุเงยหน้าขึ้นและจ้องมองมาที่ผมทั้งน้ำตา

ลมพัดผ่านป่า ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ

 

 

「……พอคิดถึงมันแล้ว พวกเราไม่เคยรู้เกี่ยวกับเรื่องของซีน่ามาก่อนเลยใช่ไหม?……」

 

「……อืม ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเธอก็ไม่เคยเล่าอะไรให้พวกเราฟังเลย……」

 

「นั่นเป็นความจริงเลยล่ะเธอเองก็ค่อนข้างสวย……และเธอเองก็ค่อนข้างเก่งนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกลัว～～」

 

「อืม～～ไม่รู้สินะว่ามันจะโอเคไหมที่จะพูดแบบนี้ แล้วจะทำยังไงกับซีน่าต่อไปดีล่ะ～～」

 

 

มิมุรุยิ้มพร้อมกับแสดงสายตาซุกซน ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มกลับมาเป็นตามปกติแล้ว

 

 

「……เลวร้ายมากๆเลยล่ะ นั่นล่ะคือคำที่เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว……」

 

 

เมื่อพูดเช่นนั้นผมก็จ้องไปยังส่วนลึกของป่าที่โนโซมุวิ่งไป

 

 

「……ใช่แล้ว มีเรื่องที่จะต้องถามซีน่าให้ได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต้องถามให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าเกลียดเธอเข้าละก็เพราะฉะนั้นก็ต้องไม่ยอมแพ้ที่จะรู้เรื่องของเธอใช่ไหมล่ะ！」

 

 

พวกเราพูดเช่นนั้นพร้อมกับเริ่มวิ่ง โชคชะตาได้ตัดสินให้พวกเราเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรสีดำ นั่นคือสิ่งที่เพื่อนแบบพวกเราคิดกับเธอแบบนั้นล่ะ