บทที่ 3 ตอนที่ 3

 

 

「ฉันจะขอถามอีกครั้ง พวกนายมาทำอะไรที่นี่กันแน่？」

 

 

หญิงสาวคนนั้นพูดเช่นนั้นพร้อมกับจ้องหน้าทุกคน เสียงนั่นแม้จะดูเรียบๆแต่ก็เป็นเหมือนความโกรธภายใต้ท่ามกลางพายุหิมะ

 

 

คันธนูของเธอมีลูกศรลูกถัดไปรออยู่แล้ว เธอพร้อมที่จะดึงสายของมันให้ตึงและยิงออกมาทันที

 

 

นอกจากนี้ลูกศรนั่นยังเปล่งแสงพลังเวทย์จางๆดูเหมือนว่าจะใช้เวทย์บางอย่างเข้าไปในลูกศรด้วย

 

 

ผมนึกถึงลูกศรที่วิ่งผ่านหน้าก่อนหน้านี้ ด้วยลูกศรเพียงลูกเดียวแต่ปัดการโจมตีของกระสุนเวทย์ได้ตั้งหลายนัด ซึ่งความแรงของลูกธนูที่ยิงมานั้นค่อนข้างแรงอย่างมาก

 

 

「อะเอ่ออก็ไม่ใช่อะไรหรอก…………ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย」

 

 

「ชะใช่พวกเราก็แค่หยอกล้อกันนิดหน่อย…………」

 

 

พวกนั้นคงรู้แหละว่าผมคิดอะไรอยู่เลยพยายามจะถอยหนีและหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยทีเดียว

 

 

「กฏขอแรก ห้ามทำการต่อสู้ภายในพื้นที่ของสถาบันนอกจากสถานที่ๆกำหนด ฉันล่ะอยากรู้จริงๆพวกนายอยากจะโดนไล่ออกยังงั้นเหรอ？」

 

 

เธอพูดเช่นนั้นพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในทุ่งหญ้า แต่ก็มีความรู้สึกน่ากลัวหน่อยๆออกมาจากรอยยิ้มนั่น ราวกับว่ามันเป็นความสามารถส่วนตัวของเธอที่ทำท่าทางน่ารักไปพร้อมกับข่มศัตรูได้เนี่ย

 

 

「ปะไปกันเถอะ…………」「อะโอ้……」  

 

 

พวกนั้นรีบออกไปทันที หญิงสาวที่เห็นเช่นนั้นก็ลดคันธนูลง

 

 

「ขอบคุณนะครับที่ช่วย รอดตายแล้วสิเนี่ยเฮ้อ。」

 

 

ผมเข้าไปหาเธอและขอบคุณเธอตรงๆ เธอที่เผชิญหน้ากับผมก็ทำหน้าตกใจ

 

 

เธอคนนั้นมีผมสีที่ยาวแต่ท่าทางจะไม่ได้ดูแลผมอย่างดีนัก มีดวงตาสีฟ้า ขายาว หุ่นค่อนข้างได้รูปและใบหน้าที่ขาวมน

 

 

 

 

จากภาพตรงหน้าแล้วเธอเป็นดั่งพืชพรรณที่เบ่งบานท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม

 

 

เธอสวยพอๆกับไอริสและลิซ่าเลย หูที่ยาวจนมองผ่านได้จากผมของเธอ หนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในทวีปอาร์คมีล เอลฟ์นั่นเอง

 

 

“เอลฟ์”

 

 

ว่ากันว่าเป็นเผ่าที่ได้รับพรจากภูติมากที่สุดและเป็นที่รู้จักกันว่ามีอายุยืนยาวและรูปลักษณ์งดงาม(เปลี่ยนจาก จิตวิญญาณเป็น= ภูติ พลังวิญญาณ=พลังภูติ เพราะลืมว่ามีเอลฟ์=_=)

 

 

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาโดดเด่นก็คือการพูดคุยกับภูติได้

 

 

ด้วยการตอบสนองของภูติที่อยู่รอบๆทำให้พวกเขาได้ยินและมองเห็นในระยะไกล

 

 

เดิมที่อาศัยอยู่ในประเทศ “เนบร้า” ซึ่งอยู่ที่ป่าฟอสซิลทางตอนเหนือของทวีป แต่ว่าโดนการรุกรานครั้งใหญ่จนประเทศพังทลาย

 

 

◇◆◇

 

 

「……ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันก็แค่เดินผ่านทางมาเอง」

 

เธอพูดว่าไม่ต้องกังวลไป ท่าทางของเธอดูเรียบๆมองเธอจากภายนอกแล้วดูแล้วเธอจะเป็นคนพูดน้อยมีท่าทางสุขุม ทำให้ผมค่อนข้างสับสนกับท่าทางของเธอ

 

 

「อะเอ่อ ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ผม โนโซมุ เบลาตี้ ยินดีที่ได้รู้จัก……？」

 

「อืมคนในข่าวลือนี่น่ะ ไม่ว่าใครในสถาบันก็ต่างรู้จักนายทั้งนั้นแหละ」

 

　…………ก็นั่นสินะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนเจอกับไอริสตอนกลางวันมันแพร่สะบัดไปไวมาก ไม่แปลกใจที่เธอจะรู้จักผม

 

「ฉันซีน่า・จูเรียล ปี 3 ห้อง 2 แต่ว่าฉันไม่ได้รู้จักนายจากข่าวลือเมื่อตอนกลางวันหรอกนะแต่เป็นข่าวลือเรื่องที่นายหักอกหญิงที่ชื่อลิซ่าต่างหาก」

 

 

ดวงตาของเธอที่พูดเช่นนั้นก็เห็นท่าทางโกรธอย่างเห็นได้ชัด

 

「ในตอนแรกถ้านายไม่หักอกลิซ่า เรื่องแบบนี้มันก็คงไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ」

 

คำพูดนั่นทะลุเข้าไปในใจผม ตอนที่ผมคบกับลิซ่าก็โดนคนรอบข้างบอกเช่นนั้น แต่ไม่มีการทำร้ายร่างกายใดๆ แต่เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นหลังจากที่เลิกกับลิซ่า

 

 

「ก็นั่น่ละนะพวกนั้นก็คงโกรธเพราะนายเป็นคนแบบนั้น เพราะฉะนั้นนายนั่นแหละที่เป็นคนผิด」

 

เธอพูดเช่นนั้นพร้อมกับหันหลังกลับไป หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในอาคารเรียน

 

 

◇◆◇

 

 

ผมเริ่มมองเธอที่เดินกลับไป

 

（ผมรู้แล้ว รู้แต่แรกแล้วล่ะ）

 

ผมรู้อยู่แล้วว่าคนรอบตัวผมน่ะมันแย่แค่ไหน

 

 

แม้ว่าจะไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอแล้ว แต่ตัวผมก็ยังได้รับผลกระทบเหล่านี้ ผมก็ทำได้แค่คิดถึงเธอเท่านั้นแหละ

 

 

ผมไม่ได้เป็นฝ่ายบอกเลิก ข่าวลือเรื่องชู้สาวก็ดันกลายเป็นข่าวจริงที่คนเขาเชื่อกันแบบนั้น

 

 

แม้ว่ามันจะเป็นข่าวลือแต่คนจำนวนมากก็ปรักใจเชื่อ และเชื่อว่ามันเป็นความจริงจนทำให้ผมต้องโดดเดี่ยว

 

เหตุผลอาจจะเป็นเพราะตัวผมเองที่หนีความจริงเหล่านั้นจนทำให้ข่าวลือมันเป็นเรื่องจริง ตัวผมที่เมินเฉยต่อข่าวลือเหล่านั้น ถ้าตอนนั้นตัวผมต่อต้านข่าวลือนั่นสักหน่อยเรื่องก็คงไม่น่าจะหนักแบบนี้

 

เป็นตัวผมที่ผิดเองที่ไม่ยอมแก้ไขความเข้าใจผิด

 

 

แต่ผมกลับวิ่งหนีไม่ยอมพยายามแก้ไขความเข้าใจผิดเลยแม้แต่น้อย

 

 

　…………และนี่ละผลลัพธ์ของการหนีความจริง……。

 

 

 

「………………เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะเอาแต่ “หนี”เพราะแบบนั้นตัวผมที่ไม่พยายามเผชิญหน้ากับคนอื่นๆต่างหากที่ผิดใช่ไหมล่ะ……」

 

มีเพียงแค่เสียงของผมที่ดังก้องไปทั่วอาคารเรียน

 

ตอนนั้นจู่ๆก็สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังมองมาทางนี้ แต่มันก็เป็นแค่สัมผัสอ่อนๆที่จับได้หลังจากนั้นสัญญาณนั่นก็หายไป

 

 

ตอนนั้นเองสายตาก็ไปจ้องไปทางด้านหลังอาคารเรียน มีพุ่มไม้อยู่เมื่อผมเข้าไปในนั้นก็พบเจอกับแผ่นกระดาษที่มีลวดลายแปลกๆ

 

 

 

「เฮ้ย โนโซมุ！ปลอดภัยรึเปล่า！」

 

 

 

เมื่อมองไปทางต้นเสียงก็พบกับมาร์ที่กำลังวิ่งมาทางนี้ เมื่อผมเห็นกระดาษนั่นก็นึกได้ทันที จากนั้นก็รีบไปหามาร์

 

 

◇◆◇

 

 

「……เห็นแล้วล่ะน้า～。ดูเหมือนว่าหมอนั่นน่ะ จะไม่ได้อ่อนแออย่างที่เขาลือกันนะ」

 

หลังอาคารเรียน เสียงระฆังที่ดังขึ้นมีชายหนุ่มผู้มีหูและหางสีทองอยู่ในสถานที่ๆไม่ควรจะมีใครอยู่ ชายหนุ่มคนนั้นจ้องมองโนโซมุจากระยะไกล

 

 

บางทีเพราะใช้เวทย์มองไกลบางอย่าง ที่เท้าปรากฏวงเวทย์และมีสัญลักษณ์อะไรลอยอยู่ตรงหน้าเขามันเป็นประกายสีทองเช่นเดียวกับขนของเขาเลย

 

 

โดยปกติแล้วหากอยู่หลังอาคารเรียนมันมักจะมืดและมองไม่ค่อยเห็น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นด้วยเพราะใช้วิชานี้

 

 

 

 

「อืม อืม นักเรียนห้อง 10 สิน้า ถึงแม้ว่าจะอยู่ห้อง 10 ชั้นเองก็จะทำให้ดีที่สุด ตัวตนที่ห่างชั้นอย่างห้อง 1 กับห้อง 10 มาอยู่ด้วยกันนี่นะ จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะถ้าชั้นเจ้าพวกเกเรนั่นยังต่อกรกับเขาอยู่แต่ผลลัพธ์ก็ดูน่าสนใจดี  ไม่คิดเลยว่าซีน่าจะเข้ามาขวางกันแบบนี้แย่จริงๆ……」

 

เห็นได้ชัดชายคนนี้เป็นคนวางแผนให้เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น เขาจ้องมองโนโซมุที่กำลังมองซีน่า

 

「ก็คนมันไม่รู้นี่น่า～。แน่นอนแผนของชั้นมันไม่ได้แย่ แต่ตัวชั้นเองก็ไม่มีความน่าสนใจพอที่จะลากเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬคนนั้นมาได้ด้วย……หืมมีอะไรต่ออีกงั้นเหรอ？」

 

เขามองเช่นนั้นพร้อมกับเกาหัวไปด้วย

 

「หืมมมม~ควรจับตาดูต่อไปอีกหน่อยดีไหมนะ」

 

พูดเช่นนั้นแล้วก็ปลดวิชาออกและกลับเข้าตึกเรียนไป แต่ว่าเขาไม่สังเกตเลยว่าวิชาที่ถูกคลายออกมันไปสะกิดใจโนโซมุเข้า โนโซมุสังเกตเห็นถึงวิชาของเขาและสิ่งที่เขาเหลือทิ้งไว้

 

 

◇◆◇

 

 

หลังจากจบคาบเรียนในวันนี้ มาร์กับผมก็อยู่ที่ร้านของ “เรือนร่างของโค” ไอริสกับทิม่าเองก็เป็นคนชวนให้ไปเที่ยวด้วยกัน ตอนนี้ก็มีเพียงแค่พวกเราและฮันนะที่อยู่ในร้าน ดูเหมือนร้านจะโดนเหมาแล้วล่ะ

 

ไอริสเอ่ยปากพูดคนแรก

 

「ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษท่านพ่อท่านแม่ของคุณมาร์ด้วยนะคะ ที่พาลูกชายและลูกสาวของคุณมาตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้」

 

ไอริสพูดเช่นนั้นและกล่าวขอโทษ

 

 

สำหรับไอริสแล้วการที่คนรู้เรื่องนี้เยอะเกินไปไม่ใช่เรื่องดี แต่ไอริสไม่สนใจ

 

“ถึงแม้ว่าจะต้องปิดเป็นความลับ แต่อย่างน้อยก็อยากให้ได้คุยเป็นการส่วนตัวหน่อยค่ะ”

 

เธอจึงอธิบายเหตุการณ์ต่างๆให้ฮันนะและเดลฟังรวมถึงข้อตกลงที่ตระกูลฟรานซิสทำไว้เมื่อ 300 ปี ก่อน

 

ในเวลาเช่นนี้เธอก็ยังดูสง่างามและมองไปที่ฮันนะ

 

 

 

　ผมรู้สึกทึ่งกับท่าทางอันแสนงดงามและความสวยของเธอ หัวใจของผมที่ไม่มีภูมิต้านทานตรงนี้มันทำให้ใจเต้น…………。

 

 

 

　ดูเหมือนว่าเธอจะเตรียมตัวที่จะรับโทษจากคุณฮันนะและเดลแล้ว……。

 

「แหม่ แหม่ ทำได้ดีเหมือนกันไม่ใช่รึไงมาร์ ในที่สุดแกก็ปกป้องผู้หญิงได้แล้วสินะ！」

 

ด้วยคำพูดเช่นนั้นฮันนะพูดพร้อมกับทุบหลังของมาร์ด้วยเสียอันดังและรอยยิ้ม ทิม่าที่อยู่ตรงนั้นเองก็หน้าแดงแจ๋และก้มหน้าลงทันที และพยักหน้าเล็กน้อยด้วยท่าทางสดใส ซึ่งตรงและชัดเจนต่อตัวเองดีแหะ……。

 

「เจ็บนะเฟ้ย！ทำบ้าอะไรเนี่ย！！」

 

มาร์เองไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้ทิม่าต้องเขินอายขนาดนั้นบ่นกับฮันนะบอกว่าเจ็บเนี่ยนะ แต่ถึงกระนั้นใบหน้าของเขาก็ยังคงแดงเหมือนกัน ฮันนะเองก็ดูท่าจะอารมณ์ดี

 

「ก็นะ หวังว่าพี่ชายจะเป็นแบบนี้ไปตลอดละกัน ยังโล่งใจไม่ได้ เพราะก่อคดีเยอะไปล่ะนะ……」

 

　อิน่ายังคงบ่นเช่นนั้นด้วยความไร้เมตตาต่อมาร์ แต่ดูเหมือนว่าเธอเองก็แอบอมยิ้มกับท่าทางของมาร์เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วดูเหมือนว่าพี่ชายของเธอก็ทำเรื่องดีๆเป็นเหมือนกัน……。

 

「อะเอ่อโนโซมุคุงยังพอมีเวลาไหมคะ？　ออกไปเดินเล่นข้างนอกด้วยกันหน่อยได้ไหมคะ……」

 

「เอ่อไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้นะครับ？」

 

「นี่ไม่ใช่ว่าโอกาสดีแล้วเหรอคะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อยทั้งสองไปเดินเล่นด้วยกันเถอะนะคะ ตัวฉันไม่เคยมาเดินเล่นแถวย่านการค้าเลยนะคะ」

 

「อืมมมมมมมม หนูเองก็เห็นด้วยน้า！」

「ฉะ-ฉันเองก็ด้วย」

 

โซเมียตอบข้อเสนอของพี่สาวเธออย่างร่าเริง ทิม่าเองก็เห็นด้วย

 

「เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจละก็ ข้าจะนำทางให้ก็ได้นะ……」

 

「ส่วนฉันไม่ว่างล่ะต้องเตรียมงานสำหรับตอนกลางคืนซะด้วยสิ……」

 

มาร์ยื่นข้อเสนอ แต่อิน่าบอกว่าไปไม่ได้จริงๆ เพราะเธอยังต้องช่วยงานตอนกลางคืน

◇◆◇

「เอาล่ะ อิน่า เองก็ไปด้วยเถอะนะ」

 

ฮันนะบอกเช่นนั้นว่าให้อิน่าไปด้วยกับกับพวกเรา

 

「เอะ แต่ว่าฉันต้องเตรียมตัวสำหรับงาน……」

 

ไม่เหมือนมาร์เธอเป็นคนที่จริงจัง บางทีเธอคงจะสับสนระหว่างช่วยงานที่บ้านหรือออกไปเที่ยวเล่น เธอพูดด้วยเสียงอันค่อย

 

「น่าสำหรับพวกเราสองคนก็พอแล้วละจ้ะ ดังนั้นเพื่อนอุตสาห์ชวนทั้งทีก็ไปด้วยกันเถอะนะ」

 

「……คะ ค่า！」

 

ฮันนะบอกอิน่าเช่นนั้นด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนอิน่าจะยอมแพ้

 

「เพราะฉะนั้นแล้วฉันจะคอยไปจับตาดูพี่ชายว่าทำอะไรแปลกๆรึเปล่า! ดังนั้นขอฉันไปด้วยนะคะ」

 

「อือ ฝากตัวด้วยนะ」「ฝากตัวด้วยนะคะ」「อืม ฝากตัวด้วยนะ」「แล้วทำไมต้องมาเฝ้าจับตาดูข้าด้วยเนี่ย……」「โอเคคค………ฝากตัวด้วยอิน่าจัง」

◇◆◇

พวกเราหกคนเดินเคียงข้างกันไปในย่านการค้า การปรากฏตัวของเหล่าสาวสวยทั้งสี่ที่เดินด้วยกันนั้นทำให้เป็นที่ดึงดูดของคนรอบข้าง

 

ปฏิกิริยาของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป

 

ไอริสนั้นไม่แคร์สายตาคนอื่นและยังทำท่าทีอันสง่างามตามเดิม

 

 

บางทีเพราะโดนจ้องมองอยู่ตลอดทิม่าเลยหน้าแดงอยู่ตลอดเวลาเลย

 

 

โซเมียจังเองก็ยิ้มแย้มตอบรับคนที่มาจ้องมองของคนรอบข้าง เธอรู้สึกสนุกที่ได้ออกมาเที่ยวกับทุกคน

 

 

อิน่าเองก็ท่าทางเป็นปกติเหมือนกับโซเมียจัง

 

 

มาร์เองก็จ้องเขม็งมองฝ่ายตรงข้าม

 

「ฮะฮะฮะ……จะว่าไป…ก็มืดแล้วนะ……」

 

รอยยิ้มของคนที่ผ่านไปมายิ้มแบบขมขื่นเพราะท่าทีของมาร์

 

 

ย่านการค้าที่ส่องสว่างและมีสินค้าหลากหลาย งานฝีมือและเครื่องปั้นมากมาย เครื่องชงชาและเสื้อผ้าของทางฝั่งตะวันออกเองก็มี มีเครื่องเทศที่บรรจุอยู่ในขวดและผลไม้อบแห้งจากภาคใต้

 

 

นอกจากนี้ย่านการค้าค่อนข้างคึกคัก พ่อค้าหลายคนต่างพยายามขายสินค้ากันอย่างแข็งขัน ภายในย่านการค้าดูมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

 

 

ไอริสและเพื่อนๆต่างเดินชมแผงลอยและร้านค้าต่างๆ เปรียบเสมือนดอกไม้บานที่มีผึ้งมาตรอมตรม ผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าตัวเองจะได้มาเดินเที่ยวเล่นกับสาวสวยอย่างเธอเช่นนี้

 

 

เท่าที่จำได้ตั้งแต่มาเมืองนี้ก็ไม่เคยเดินเที่ยวเล่นเลยสักครั้ง เอาแต่ฝึกหนักมาตลอดตั้งแต่โดนลิซ่าทิ้ง  

 

ตัวผมเองก็อยู่ที่นี่มานานกว่า 2 ปีแล้ว แต่ก็ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่รู้…ไม่สิผมไม่ได้พยายามจะเรียนรู้มันเลย………。

 

เมื่อเดินไปได้สักพักก็โดนไอริสลากมาที่ตรอกทางด้านหลัง

 

「อะไรกันเนี่ย「ชู่วววว」」

 

ทันใดนั้นผมเองก็รีบปิดปากทันที เธอทำท่าทางชูนิ้วชี้ไปอีกทางด้านหนึ่งของถนนเมื่อมองไปทางนั้นก็พบอิน่าและโซเมียจังอยู่ที่นั่น

 

 

เห็นได้ชัดว่าอิน่าจังก็ถูกลากเข้ามาเอี่ยวโดยไม่รู้เรื่อง

 

「…………เอ่อ คิดจะทำอะไรยังงั้นเหรอ？」

 

ดังนั้นผมเลยถามไอริสออกไปด้วยการกระซิบ

 

「นี่ คุณไม่อยากให้ทิม่ากับมาร์ได้อยู่กันตามลำพังเหรอคะ」

 

「เอ๋ ทำไมต้องทำแบบนั้นละครับ？」

 

「ทิม่าไม่ค่อยถูกกับผู้ชายตัวฉันเองก็อยากให้เธอชินกับการอยู่กับผู้ชายค่ะ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่กับมาร์แล้วไม่เป็นไรด้วยและเธอคิดว่ามาร์ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ…………ทิม่าอยากจะขอบคุณมาร์เป็นการส่วนตัว แม้เธอจะอายแต่เธอก็อยากจะบอกด้วยตัวของเธอเองค่ะ」

 

ดูเหมือนว่าโซเมียจะเป็นตัวต้นคิดสินะ ดูจากท่าทางก็รู้แล้วเธอมองมาทางนี้พร้อมกับโบกมือและยิ้มให้

 

「……เข้าใจแล้วครับ แล้วจะเอายังไงกันต่อดี？」

 

ก็คิดว่าคงปล่อยมาร์ไว้กับคนอื่นไม่ได้ด้วยละนะ แต่อย่างน้อยก็หวังว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองหรอกนะ ทันใดนั้นเองไอริสก็พูดอะไรบางอย่างที่ผมคิดเช่นนั้น

 

 

 

 

「ถ้างั้นไปเดทด้วยกันสองคนกันเถอะคะ」

 

 

「……………หาา？」