บทที่ ４ตอนจบ

 

 

「แล้วจะเอายังไงต่อ？」

 

 

โนโซมุยืนขึ้นแล้วถามทอมที่กำลังค้นหาตัวสัตว์อสูรที่หายไป บางทีซีน่ากับมิมุรุก็เล่นกับเสร็จแล้ว ก็เลยเดินมารวมตัวกัน

 

 

「เดี๋ยวก่อนนะ…ซีน่ามีอะไรอยากจะให้แน่ใจ ทำไม่ต้องทำแบบนี้และคิดจะสู้คนเดียวด้วย？」

 

 

「นั่นสินะ……」

 

 

ซีน่าทำท่าทางซบเซา อาจจะเป็นเพราะเธอคิดจะจบเรื่องนี้คนเดียว

 

 

「ดูสิซีน่า！ไม่จำเป็นต้องกลัวหรอกนะ！」

 

 

「คิย๊าาา！」

 

 

มิมุรุพูดเช่นนั้นพร้อมกับทุบหลังเธอ จนซีน่าส่งเสียงแปลกๆออกมา

 

 

「อืม……คือว่าฉันคิดว่าฉันจะใช้เวทย์วิญญาณ……」

 

 

「อย่างที่คิด……」

 

 

「……อาเระ？แต่ฉันไม่เคยเห็นซีน่าใช้เวทย์วิญญาณมาก่อนเลยนะ……」

 

 

ทอมดูเหมือนจะรู้เรื่องนั้นแต่มิมุรุทำหน้าไม่รับรู้มาก่อน

 

 

「ใช่ไม่เคยเห็นมันเลย……ซีน่า？ใช้ได้ยังงั้นเเหรอ？」

 

 

「นั่นสินะ……」

 

 

ซีน่าได้แต่พูดกำกวม บางทีอาจจะกังวลเพราะทำสัญญาก่อนหน้านี้ไม่ได้ เธอดูหดหู่เล็กน้อย

 

 

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นมีละอองแสงเล็กๆอยู่ใกล้ๆแก้มของเธอ

 

 

「อาาาาา……」

 

 

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอนุภาคของแสงวิญญาณก็รวมตัวมาลอยรอบตัวเธอ แต่ละดวงวิญญาณต่างมีลักษณะเป็นปุย เป็นแสงเล็กน้อยนิดที่ถ้าโดนพัดปลิวคงหายไป แต่แสงนั้นค่อยๆรวมตัวกันอย่างอ่อนโยน

 

 

「……ไม่เป็นไรแล้วสินะ」

 

 

「ทุกคน……」

 

 

ตัวเธอสื่อสารอยู่ด้านเดียวมาตลอด 10 ปีแล้ว ดวงตาของซีน่านั้นเปื้อนไปด้วยความเมตตาของเหล่าวิญญาณที่โอบล้อมและยอมรับเธออย่างมีความสุข

 

 

「เอาล่ะ！　ถ้าอย่างนั้น「ทอม มันมาแล้ว！」เอ๊ะ？」

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ！！」

 

 

ทอมรู้สึกโล่งใจที่เห็นซีน่าและเหล่าวิญญาณพูดคุยกันได้แล้ว แต่เมื่อโนโซมุส่งเสียงพวกเขาก็รีบตั้งท่ากันทันที สัตว์อสูรสีดำมันกลับมาจากพุ่มไม้ด้วยน้ำเสียงอันแสนน่ากลัว

 

 

ดูเหมือนว่าเหล่าวิญญาณก็ตื่นตระหนกที่เห็นภาพเช่นนั้นแต่คราวนี้เหล่าวิญญาณไม่ได้ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวแล้ว

 

 

「อุหวา~อุตสาห์เตะไปเต็มแรงแล้วนะฟื้นตัวเร็วเอาเรื่องเลยแหะ……」

 

 

「พูดอะไรกันน่ะ มันเป็นสัตว์อสูรที่แกร่งมากเลยนะ ทอม ผมจะไปซื้อเวลาให้พร้อมกับมิมุรุ？」

 

 

มิมุรุบ่นอุบกับการฟื้นขึ้นมาของสัตว์อสูรที่เร็วกว่าที่คิด แต่โนโซมุก็พูดอย่างใจเย็นและโนโซมุก็ได้พักไปแปปหนึ่ง จนโนโซมุสามารถสงบสติได้อีกครั้ง

 

 

「อืม ก็ได้หรอกแต่ว่า……」

 

 

「เข้าใจแล้ว ฝากที่เหลือด้วยนะ……」

 

 

ทอมพยักหน้ายืนยัน จากการสนทนาพบแล้วว่าไพ่ตายของพวกเราคือเวทย์วิญญาณของซีน่าและพยายามจะซื้อเวลาให้

 

 

เมื่อทำพันธสัญญากับเหล่าวิญญาณจะยืมพลังของวิญญาณมาใช้ได้ชั่วคราวทั้งนี้ทั้งนั้นความแข็งแกร่งของเวทย์วิญญาณจะแข็งแกร่งตามผู้ใช้งานและความเข้ากันได้ของผู้ใช้งานกับเหล่าวิญญาณ แต่เท่าที่เห็นเหมือนว่าซีน่าจะยังไม่ได้ทำพันธสัญญาอย่างเป็นทางการ หากวิญญาณมารวมตัวกันด้วยความสมัครใจก็ไม่ใช่ปัญหา นอกจากนี้ดูเหมือนว่าทอมจะมีความคิดอื่นอยู่

 

 

มันยังดีกว่าการให้โนโซมุต้องปลดพันธนาการที่ซึ่งเสี่ยงว่าเทียแมทจะออกมาอาละวาดหรือไม่และพลังมันไม่เสถียรจนอาจจะทำอันตรายรอบข้างได้

 

 

「ซีน่า มาทางนี้」

 

 

「เอ๊ะ เอ๋？」

 

 

ทอมดึงมือของซีน่าที่กำลังงุนงงแล้วเดินจากไปโนโซมุและมิมุรุเข้ามาแทนที่

 

 

「มิมุรุ เธอโจมตีมันไม่เข้าใช่ไหม เพราะฉะนั้นเอาแค่ดึงความสนใจไว้ก็พอ อย่าฝืนเด็ดขาดนะ」

 

 

「เข้าใจล่ะ！รอบนี้จะระวังตัวเต็มที่เลย！」

 

 

ในการต่อสู้เมื่อวานโนโซมุเห็นแล้วว่าเธอไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้ ดังนั้นจึงให้เธอเป็นฝ่ายดึงดูดความสนใจมันมากกว่า เธอเองก็หยิบกระเป๋าหนังออกมาและบอกไม่เป็นไร

 

 

「นั่นคือ……」

 

 

「อะ！」

 

 

โนโซมุจ้องมองไปยังกระเป๋าหนังที่เธอหยิบออกมาและเธอก็ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วล้วงผงสีแดงทาบนใบมีด จากนั้นก็วาดวงเวทย์ลงไป

 

 

ใช้ผงสีแดงทาไปกับใบมีด เธอส่งพลังเวทย์ต่อไปจากนั้นเมื่อวงเวทย์ทำงานและใบมีดของเธอก็สลักวงเวทย์เอาไว้ ใบมีดถูกย้อมเป็นแสงสีแดงส่องประกายวูบวาบ

 

 

「……เข้าใจแล้ว」

 

 

โนโซมุเข้าใจการกระทำของเธอ อันที่จริงเธอใช้ตัวเร่งปฏิกิริยาธาตุไฟกับมีดของเธอ ซึ่งทอมใช้เมื่อวานนี้

 

 

โนโซมุจำได้ว่าตัวเร่งปฏิกิริยามันออกผลแรงมากและในความเป็นจริงใบมีดนั่นส่องแสงวูบวาบพร้อมกับความร้อนที่เอ่อล้นออกมา

 

 

「อืมก็อย่างที่ว่าฉันทำคนเดียวไม่ได้หรอก ไม่งั้นผิวไหม้แหงๆ! และอีกอย่าง！」

 

 

เมื่อมิมุรุพูดเช่นนั้นร่างกายของเธอก็เปลี่ยนไปขนสีน้ำตาลเริ่มงอกบนแขนขาที่เรียวยาและเล็บก็ยาวขึ้น ใบหน้าคมขึ้นและเปลี่ยนเป็นสภาพเหมือนแมวที่กำลังล่าเหยื่อ

 

 

「เข้าใจแล้วแปลร่างเป็นสัตว์สินะ……」

 

 

“แปลงร่างเป็นสัตว์”

 

 

ก็ตามชื่อเป็นความสามารถทั่วไปของเผ่าครึ่งสัตว์

 

 

มันจะปลุกสัญชาติญาณสัตว์ป่าที่มีอยู่ในตัวและครอบคลุมร่างกายให้เป็นดั่งสัตว์ป่า

 

 

การเปลี่ยนแปลงความสามารถทำให้ความสามารถทางกายภาพสูงขึ้นและโดยทั่วไปมันจะแตกต่างกันไปตามแต่ละเผ่าพันธุ์ แต่แมวป่านั้นมีความเร็วและพลังที่มากล้น

 

 

แน่นอนการใช้กำลังตอบโต้ไม่ใช่ทางออกสำหรับสัตว์อสูรตัวนี้ จึงจำเป็นต้องแปลงเป็นสัตว์ป่าและการแปลงร่างมันจะลดสติปัญญาลงสำหรับบางเผ่า แต่ทางเลือกของเธอนั้นถูกต้องเพราะเหล่าสัตว์ป่านั้นไม่สูญเสียความคิดไปหรอก

 

 

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！！」

 

 

สัตว์อสูรพุ่งเข้าหาโนโซมุและมิมุรุ โนโซมุเองก็พุ่งเข้าหามันและโจมตีสัตว์อสูรที่ใจกลางลานกว้างคนสองคนกับหนึ่งสัตว์ประหลาด

 

 

　「เทเฮะ！！」

 

 

มิมุรุพุ่งไปชั่วพริบตาต่อสู้กับสัตว์อสูรตรงหน้า

 

 

เมื่อหางทั้งสองของมันกำลังพุ่งเป้าด้วยความลังเลเพราะความสามารถของเธอที่เพิ่มมากขึ้น เธอเสริมพลังการด้วยคิและใบมีดที่เรืองแสงแทงทะลุตัดผ่านผิวของสัตว์อสูรด้วยความร้อนมหาศาล

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซ！！」

 

 

บางทีก็คิดว่าการโจมตีของมิมุรุคงไม่ได้ผล แต่ดูเหมือนจะคิดผิดและการเคลื่อนไหวของมันช้าลงชั่วครู่

 

 

โนโซมุเข้าไปยังช่องว่างที่มันเปิดอยู่ดาบที่อัดพลังวิญญาณไว้แน่นจากนั้นเขาก็ชักดาบออกมาและฟันมาลงไปจนฉีกร่างกายมันขาด

 

 

วิชาคิ “คมดามผ่ามายา”ที่ปล่อยออกมานั้นทะลุผิวหนังของสัตว์อสูร และโนโซมุเองก็ใช้ “คมดาบผ่ามายา -หวนคืน-”ตัดผ่านซ้ำจุดเดิม

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ！！！」

 

 

เสียงคำรามอันแสนเจ็บปวดของมันดังขึ้นและเนื้อของมันถูกฉีกกระฉากออกมาด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ

 

 

สัตว์ร้ายสีดำกำลังเตรียมเปลวเพลิงสีดำแห่งความเกลียดชังพร้อมกับโจมตีทั้งสอง

 

 

「เวรล่ะ！」

 

 

「อ๊ะ！！」

 

 

โนโซมุหลบการโจมตีของกรามอันใหญ่โตและหลีกเลี่ยงกรงเล็บของมัน มิมุรุเองก็หลบการโจมตีของหางทั้งสองของมันและกระโดดขึ้นไปบนอากาศ

 

 

บางทีมันโจมตีพลาดเพราะความโกรธที่เพิ่มขึ้นจากการโดนโจมตีและมันจดจ่ออยู่ที่โนโซมุกับมิมุรุอย่างสมบูรณ์

 

 

โนโซมุและมิมุรุต่างยิ้มให้กับสถานการณ์ตรงหน้าและก้าวไปข้างหน้าเพื่อซื้อเวลา

 

 

◇◆◇

 

 

「ซีน่ายืนอยู่ตรงนี้แล้วใช้พลังเวทย์วิญญาณเลย」

 

「อะอืม……」

 

 

เมื่อพวกโนโซมุเริ่มต่อสู้กับสัตว์อสูรตรงกลางลานกว้างซีน่าและทอมกำลังเดินไปที่ขอบของลานกว้าง

 

 

「อย่างไรก็ตาม เธอตั้งใจที่จะพูดคุยกับเหล่าวิญญาณซะ ผมจะคอยสนับสนุนตรงนี้」

 

「ก็บอกแล้วไง……」

 

 

ทอมวาดอะไรบางอย่างลงบนพื้นซีน่ายังคงสับสนกับท่าทางของเขาที่ทำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่กังวลอยู่

 

 

「เข้าใจไหม！　ไม่ยอมให้แตะซีน่าแม้แต่ปลายนิ้วหรอก！」

 

「ไม่ใช่แบบนั้นสิ！แบบนั้นมันไม่ใช่แล้วนะ！」

 

 

ทอมพูดเช่นนั้นเพราะกังวลเกี่ยวกับสัตว์อสูรและพยายามทำให้ซีน่าโล่งใจ แต่สิ่งที่ทอมพูดมันดูแปลกๆสำหรับเธอ จนเธอต้องขึ้นเสียง

 

 

「ทำไมเล่า！？　ทำไมต้องกลับมาด้วย！？　ฉันเป็นคนทำร้ายพวกนายน่ะ！？　ถ้าฉันไม่คลั่งทุกคนก็คงปลอดภัย！　ฉันที่พยายามทำตัวเข้มแข็งและพยายามอย่างยิ่งในการอยู่กับคนรอบข้าง แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วฉันทำอะไรไม่ได้ นายกำลังหวังให้ฉันทำอะไรงั้นเหรอ！？」

 

「ซีน่า……」

 

 

ซีน่าบ่นออกมาด้วยความไม่สบายใจ

 

 

「อ่าาาาาา！　โมวววว！！ยัยบ้านี่！？」

 

「……เอ๊ะ？」

 

 

เสียงของมิมุรุไหลเข้ามาในหัว

 

 

「เป็นแบบนี้ทุกทีเอาแต่เอะอะโวยวายแต่เรื่องของตัวเอง……เพราะมัวแต่ทำแบบนั้นปิดบังทุกอย่างฉันเลยไม่เข้าใจยังไงเล่า！」

 

 

มิมุรุยังคงบ่นต่อไปขณะที่ตอบซีน่าไปด้วย  

เธอยังคงพูดต่อไปแม้จะรับมืออย่างหนักกับสัตว์อสรูตรงหน้าก็ตาม

 

 

「เพราะแบบนี้ไงถึงได้เกลียด！　เธอน่ะมันบ้า！！　ขาดความมั่นใจ！！　เพราะงั้นเลยช่วยไม่ได้ไงล่ะ！！　ฉันอยากจะรู้！ฉันเป็นห่วงเธอยังไงล่ะยัยบ้า เพราะฉะนั้นการที่เธอไม่บอกอะไรแบบนี้น่ะเกลียดที่สุดเลย！！」

 

「มิมุรุ……」

 

 

ความชอบที่ไม่ต้องการเหตุผล ฟังดูไร้สาระ แต่เธอก็เป็นคนตรงไปตรงมาและบอกความรู้สึกที่มีกับทอมได้อย่างตรงไปตรงมาเพราะเธอเป็นแบบนั้นทอมก็เลยชอบเธอ

คำพูดของมิมุรุยิ่งทำให้น้ำตาของซีน่าไหลออกมา

 

 

「ผมด้วย ผมเองก็ไม่สบายใจ ผมเองก็ขาดความมั่นใจ」

 

ทอมยังพูดความคิดของเขาขณะที่พูดซ้อนทับกับมิมุรุ

 

 

「และผมเองก็อยากจะรู้เรื่องราวของเธอมากกว่านี้ ทั้งผมและมิมุรุอยากรู้เรื่องของเธอมากกว่านี้เรื่องราวของซีน่า」

 

「เรื่องราวของฉันเหรอ？」

 

 

ซีน่าพูดคำของทอมซ้ำๆด้วยความงุนงงและทอมเองก็พยักหน้าเพื่อยืนยันคำพูดเหล่านั้น

 

 

「ใช่แล้ว พวกเราอยากจะรู้เรื่องของเธอให้มากขึ้นเพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอไง」

 

「มิมุรุ ทอม……」

 

「เพื่・อ・น！เพราะฉะนั้นถ้ากลับไปแล้ว ต้องเล่าทุกอย่างให้ฟังเลยนะ！เพราะนั่นคือบทลงโทษที่ทำให้ทอมต้องเจ็บตัว！ไม่ปล่อยให้หนีหรอกนะ！！」

 

ดูเหมือนว่าจะยุ่งกับการหลบการโจมตีอยู่แต่ว่าเธอก็ยิ้มมาทางนี้ รอยยิ้มนั่นสถิตย์เข้าไปในใจของซีน่าอย่างอบอุ่น

 

 

ความเร่าร้อนที่ทำให้หัวใจนั้นชุ่มช่ำมันกำลังละลายน้ำแข็งที่เกาะกินหัวใจของฉัน เช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิที่ทำให้หิมะในฤดูหนาวหายไป

 

 

น้ำแข็งที่ละลายออกไปทำให้เธอมีเหตุผลใหม่ที่ต้องต่อสู้ต่อไปขึ้นมาเพื่อตอบสนองต่อความรู้สึกของเหล่าบุคคลที่เรียกว่าเพื่อนเหล่านี้

 

 

「……ทอมฝากด้วยนะ」

 

「อืม ไว้ใจได้เลย」

 

ใบหน้าของเธอที่กลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง จ้องมองตรงไปข้างหน้า โดยทิ้งร่องรอยของน้ำตาเอาไว้

◇◆◇

ฉันปลดปล่อยพลังเวทย์ ทำพันธสัญญากับวิญญาณอีกครั้ง พลังเวทย์ที่ปลดปล่อยกระจายไปทั่วลานกว้างและเธอเริ่มถ่ายทอดความรู้สึกของเธอให้เหล่าวิญญาณได้ฟัง

 

 

（ทุกคน……）

 

 

วิญญาณที่มารวบอยู่รอบตัวฉันกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ

 

 

วิญญาณที่มาล้อมรอบฉันกำลังมีความสุข ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงกลัวสัตว์อสูร และฉันเองก็กลัวที่จะสู้กับมัน

 

 

（……ฉันกลัว เหมือนกับทุกๆคน）

 

 

ฉันไม่โทษเหล่าวิญญาณเลยที่จะกลัวศัตรูที่กล้าแกร่ง ฉันพูดออกไปอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของฉันยิ้มออกมาจากใจจริง

 

 

ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต่างหวาดกลัว

 

 

มันสนุกมากจริงๆที่ได้ใช้เวลารวมกันกับทุกคน

 

 

แต่ฉันไม่สามารถพูดได้ว่ามันสนุกมาจากปากของฉันเอง ถ้าฉันไม่คิดว่ามันสนุกน่ะ ฉันรู้สึกถึงตัวตนของตัวเองที่ไร้พลังและความเสียใจที่มีอยู่จะกลายเป็นความมุ่งมั่นที่ฉัน จะทวงเอาบ้านเกิดอันแสนที่รักของทุกคนกลับคืนมา

 

 

（แต่ว่าฉันไม่อยากให้มันจบลงแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์มันซ้ำรอย ฉันอยากจะปกป้องเพื่อนของฉันที่ฉันรักและปกป้องทุกๆคน……）

 

 

ฉันไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเหมือนที่บ้านเกิดของฉัน ฉันไม่อยากจะเสียใจอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากจะจมกับความรู้สึกผิด ฉันอยากจะก้าวไปข้างหน้า

 

 

และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันอยากจะตอบรับความรู้สึกที่ทุกคนชอบฉัน ฉันอยากจะปกป้องผู้คนที่คอยปกป้องฉันตลอดมา

 

 

ผู้คนมากมายรอบตัวฉัน พวกเขาต่างต่อสู้เพื่อฉัน

 

 

มิมุรุ ทอมและจิตวิญญาณแห่งป่า

 

 

และใครบางคนที่คอยช่วยฉันเอาไว้

 

 

 โนโซมุ・เบลาตี้

 

 

　คนที่ฉันเกลียดมากที่สุด…แต่ทำไมตอนนี้กลับประทับใจในตัวเขามากเลยทำไมกันนะ？

 

 

อย่างน้อยเขาก็ใจดีเกินไปเมื่อเทียบกับคนอื่นๆแล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นบุคคลที่ถูกสาปแช่งได้เช่นนี้ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้นแล้ว

 

 

คนที่ทำงานอย่างหนักเหนือกว่าใครอื่น อย่างน้อยต่อหน้าเขาคนนั้นฉันไม่อยากจะแสดงท่าทางแปลกๆให้เขาเห็นเลยแม้แต่น้อย

 

 

　เพื่อการนั้นแล้ว……。

 

 

（เพราะฉะนั้นขอร้องล่ะ……เพื่อช่วยเหลือทุกๆคน และแม้จะเพียงเล็กน้อยพวกเธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งขนาดนั้นก็ได้นะ สำหรับในตอนนี้ พวกเราค่อยๆเข้มแข็งไปพร้อมกันก็พอใช่ไหมล่ะ？）

 

 

จงละทิ้งตัวตนในอดีตและแปรเปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่จะเข้มแข็งไปพร้อมกับทุกๆคน

 

วินาทีถัดมา เหล่าวิญญาณรอบตัวฉันก็ลอยขึ้นไปดั่งพายุทอร์นาโด

◇◆◇

「เอาล่ะ！ดูเหมือนว่าจะประสบความสำเร็จสินะ！！」

 

ทอมมองไปที่พื้นแสงมันเริ่มส่องสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ ทอมมั่นใจว่าการกระทำของเขาสำเร็จแล้ว

 

 

ที่เท้าของซีน่าที่มีปฏิสัมพันธ์กับวิญญาณในแสงสว่าง ณ ที่ตรงนั้นมีวงเวทย์ที่ทอมวาดขึ้น

 

 

ในมือของเขามีแผนที่ของโนโซมุที่เขาให้ซีน่าและพวกเขาเมื่อวานนี้

 

 

การเคลื่อนไหวของเขาคือการวาดวงเวทย์สี่เหลี่ยมรอบตัวเธอเพื่อช่วยในการทำพันธสัญญาวิญญาณ

 

 

เวทย์วิญญาณจำเป็นต้องทำพันธสัญญากับวิญญาณก่อนและพลังของมันก็ขึ้นกับวิญญาณแถวนั้นด้วย

 

 

ดังนั้นเขาเลยคัดลอกแผนที่บริเวณรอบๆนี้โดยใช้ตัวเธอเป็นจุดอ้างอิงในแผนที่ของโนโซมุ และเล็งจุดที่จะทำพันธสัญญา

 

 

แผนที่แสดงถึงป่าไม้และโขดหินที่มีหินและกิ้งไม้และแม้น้ำที่มีน้ำในขวดน้ำ แท้จริงแล้วมันเป็นจุดที่ใช้เป็น “แท่นบูชา”ในการทำพิธีกรรม

 

 

แท่นบูชารวบรวมวิญญาณที่ไม่สามารถเป็นเวทย์ของซีน่าเพียงอย่างเดียว และเหล่าวิญญาณที่ล้อมรอบตัวเธอกำลังลอยขึ้นไม่ใช่เพียงแค่ละอองแสง

 

 

 

ทอมไม่เก่งเรื่องต่อสู้ ดังนั้นเขาเลยทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้

 

 

ผมเองก็มอบตัวเร่งปฏิกิริยาให้กับมิมุรุในรูปแบบผงและวาดวงเวทย์ให้บนใบมีดของเธอ เพื่อช่วยในเวทย์พันธสัญญาของซีน่า ผมเองก็ระดมความรู้และแผนที่ๆได้มาจากโนโซมุมาอ้างอิง

 

 

「นี่คือทั้งหมดที่ผมทำได้แล้ว….เพราะงั้นทุกคนเอาชนะมันให้ได้นะ」  

 

◇◆◇

「เวรล่ะ！」

 

มิมุรุและโนโซมุยังลังเลที่จะโจมตีสัตว์อสูรที่ยังโจมตีมาอย่างรวดเร็ว การโจมตีของมันยังคงรุนแรง อาจเป็นเพราะมันโกรธและทั้งสองก็ได้เป็นแต่ฝ่ายรับอย่างเดียว

 

 

มิมุรุกังวลเกี่ยวกับท่าทางของซีน่าจนไม่มีสมาธิ เธอเลิกคิดเรื่องเหล่านั้นและพยายามโฟกัสตรงหน้าสัตว์อสูรมันพยายามจะกินมิมุรุ

 

「แย่ล่ะ！！」

 

วินาทีต่อมาเหงื่อยเย็นๆไหลออกมาจากใบหน้ามิมุรุ ใบหน้าของมันกำลังเข้ามาใก้ลและโนโซมุเข้ามาทางด้านข้างของมันและเข้ามาช่วยมิมุรุ

 

 

「คิดจะทำอะไร！」

 

 

โนโซมุใช้วิชาคิ “คมดาบผ่ามายา -หวนคืน-”ส่งใบมีดที่บีดอัดพลังไว้แน่นและปล่อยออกไป สัตว์อสูรกระโดดถอยหลังหลบใบมีดของเขาในทันที

 

 

「ช่วยไว้ได้มากเลย….ขอบคุณนะ！โนโซมุคุง！！」

 

「ยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วยนะครับ！　ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดได้ตายไปแล้วนะ！！」

 

「ขอโทษ ขอโทษทีน้า เพราะงั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ！　เฮ้อวันนี้ฉันพลาดบ่อยจังแหะ！！ฉันคิดว่าน่าจะพอสู้สูสีกับอาจารย์จิฮัดได้แล้วแท้ๆ！！」

 

「ไม่พูดเกินไปหน่อยเหรอ……」

 

 

มิมุรุกลับมายืนหยัดได้อีกครั้งและเจอโนโซมุบ่นอุบ

 

 

หากนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้ว ดูเหมือนความเครียดจะลดลง ตอนนี้เธอเคลื่อนไหวได้เป็นธรรมชาติมากขึ้นจนน่าแปลกใจ สำหรับโนโซมุนั้นเขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหนหากเคลื่อนไหวพลาดนิดเดียวก็คือความตาย

 

 

（การเคลื่อนไหวต่างไปจากเมื่อวานมาก นี่ใช่เธอจริงปะเนี่ย?……）

 

 

เมื่อมองไปทางด้านข้างของซีน่าและทอม ดูเหมือนทอมกำลังทำอะไรบางอย่างบนพื้น ซีน่าเองก็ปลดปล่อยพลังเวทย์เพื่อทำพันธสัญญาวิญญาณ

 

 

วิญญาณขี้กังวลทั้งหลายมารวมตัวกันรอบๆเธอ ให้กำลังใจเธอขณะที่กำลังล่องลอย

 

 

 

วินาทีถัดมา แสงมหาศาลก็สาดส่องมาที่ซีน่าที่ทำพันธสัญญาวิญญาณเสร็จสิ้น

 

 

ละอองแสงจำนวนมากล่องลอยขึ้นราวกับพายุทอร์นาโด วิญญาณกำลังเคลื่อนไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่มีความรู้สึกที่เป็นการข่มขู่หรือคุกคามจากพวกเขาเลย พวกเขากำลังเล่นกับซีน่าและวิญญาณตนอื่นๆอย่างไร้เดียงสา

 

 

ขณะที่แสงส่องผ่านร่างกายของซีน่า ซีน่าก็บีบแสงตรงหน้าด้วยมือทั้งสองเบาๆ รูปลักษณ์ในตอนนี้บอกได้ว่างดงามมากจริงๆ

 

（ช่วยเหลือซึ่งกันและกันและสนับสนุนกันและกัน）

 

โนโซมุสูญเสียคนรักที่อยากจะสนับสนุนไปเพราะถูกเพื่อนรักหักหลัง สำหรับเขาไม่มีจุดยืนแบบนั้นให้ทำเช่นนั้นได้ ตอนนี้เธอพยายามเผชิญหน้ากับความกลัวในอดีตพร้อมๆกับพวกพ้องของเธอและค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น เธอเปล่งประกายยิ่งกว่าใครๆในตอนนี้

 

 

◇◆◇

 

 

ซีน่าเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรสีดำตรงหน้าเธอ เธอมอบความมั่นใจให้กับเหล่าดวงวิญญาณที่อยู่รอบๆตัวเธอ

 

 

จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน มือของเธอที่กำคันธนูไว้แน่น อนุภาคแสงเข้ามาลูบแก้มของเธอแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอกนะ” เธอเองก็ผ่อนคลายและยิ้มออกมา

 

 

「ขอบคุณนะ ถ้างั้นขอรบกวนทุกคนด้วย」

 

 

ซีน่าขอบคุณเหล่าวิญญาณที่ให้กำลังใจเธอและหันกลับไปมองสัตว์อสูร

 

 

ความรู้สึกอันแสนมืดมิดเมื่อ 10 ปีก่อนที่เธอมีไว้ในใจจวบจนปัจจุบัน ความรู้สึกอันแสนวุ่นวายที่เหมือนกับสัตว์อสูรตรงหน้าฉันตอนนี้มันชัดเจนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！！！！」

 

 

สัตว์อสูรที่สังเกตเห็นซีน่าพยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าหาเธอ เธอขอร้องเหล่าวิญญาณที่อยู่รอบตัวจนกลายเป็นบาเรียแห่งแสง

 

 

เมื่อมองแวบแรกมันดูเป็นบาเรียที่บางมากๆและน่าจะพังทลายได้ง่ายๆจากมุมมองของสัตว์อสูร แต่สัตว์อสูรที่พุ่งเข้ามาก็ทำอะไรบาเรียแห่งแสงไม่ได้เลยและในทางกลับกันมันกระเด็นออกไป

 

 

「กัซ！กร๊อดดดดดดดดดดดดดดด……」

 

 

สัตว์อสูรที่ปลิวไปจ้องมองบาเรียแห่งแสง

 

 

นิ้วอันแสนอ่อนนุ่มของซีน่ายกขึ้นไปในอากาศและก็ชี้ไปยังสัตว์อสูรตรงหน้าที่จ้องมาที่เธอ จากนั้นม่านแห่งแสงก็กลายเป็นลูกศรนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรทันที

 

「ก๊ากกกกกกกกกกก！！」

 

เพื่อตอบสนองต่อลูกศรแห่งแสงที่พุ่งออกมามันอ้าปากพร้อมกับปล่อยลูกบอลแสงสีดำออกมา

 

 

เสียงคำรามของมันปะทะเข้ากับลูกศรแห่งแสงเกิดเป็นควันไปทั่วบริเวณรอบๆ

 

 

เมื่อบาเรียแห่งแสงหายไปสัตว์อสูรมันก็พุ่งเข้าหาซีน่า

 

 

แต่จู่ๆก็มีบางสิ่งพุ่งเข้ามาขัด

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！」

 

สิ่งที่โผล่มาคือรากของต้นไม้นับไม่ถ้วนโผล่มาจับร่างของมันเอาไว้ด้วยพลังมหาศาลเสียงแห่งความทรมานเล็ดลอดออกมาจากปากของมัน แต่พลังของมันมากล้นเหลือเกิน

 

 

มันกัดรากไม้เหล่านั้นที่พันรอบตัวมัน รากต้นไม้ที่พันร่างกายถูกฉีกออก มันพยายามหนีออกจากการพันธนาการ

 

 

แม้ว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากเหล่าวิญญาณโดยรอบ แต่สัตว์อสูรมันก็พยายามทำลายพันธนาการเรื่อยๆ

 

 

อย่างไรก็ตามซีน่าไม่ได้ร้อนใจ

 

 

เมื่อเธอชี้นิ้วขึ้นไปกลางอากาศอีกครั้ง รากของต้นไม้ก็พุ่งออกมาจากพื้นและพันรอบกรามของมัน

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！！」

 

 

รากของต้นไม้พันธนาการปากของมันจนมันขยับใบหน้าไม่ได้อีกต่อไป และกรามมันก็เปิดออกอย่างงั้น

 

 

สัตว์อสูรดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่รากที่เข้าไปพันธนาการก็ยับยั้งมันได้อย่างสมบูรณ์

 

ซีน่าถือคันธนูและหยิบลูกธฯูออกมาและเล็งไปที่ปากของมัน

 

 

ลูกธนูของเธอเต็มไปด้วยพลังเวทย์และเริ่มเปล่งแสง มันคือ “การลงทัณฑ์จากดวงดวงดาวแห่งท้องทะเล”ที่ปล่อยใส่มันเมื่อวานนี้

 

 

อย่างไรก็ตามรอบนี้มันแตกต่างจากครั้งก่อน

 

 

ซีน่าเติมพลังเวทย์ลงไปเหล่าวิญญาณเองก็สถิตย์ในลูกศรเหล่านั้นด้วย

 

 

มันไม่ใช่แค่ลูกศรเวทย์ธรรมดา แต่เป็นศรเวทย์ที่มีวิญญาณสถิตย์อยู่และแสงสว่างของมันดั่งกับดวงอาทิตย์ที่ปรากฏขึ้นในตอนเที่ยง

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซ！！」

 

 

บางทีเพราะมันกลัวแสงนั่น มันพยายามดิ้นรนอย่างหนัก

 

 

มันกำลังกลัวเ็นครั้งแรก มันพยายามปฏิเสธความตายตรงหน้าที่เข้ามาหามัน  

 

 

มันดึงพลังพิเศษของมาซึ่งเหนือขีดจำกัด ร่างกายของมันโตขึ้นและในเวลาเดียวกันรากของต้นไมก็เริ่มแตกกระจาย นอกจากนี้หางของมันยังเหวี่ยงไปรอบๆโดนรากของต้นไม้จนฉีกขาด

 

 

เวทย์ของซีน่ายังไม่สมบูรณ์ดี มีวิญญาณจำนวนมากที่ต้องรวบรวม และต้องใช้เวลาเพื่อให้เวทย์เพียงพอ

 

 

อย่างไรก็ตาม การโจมตีแบบครึ่งๆกลางๆไม่ได้ผล ดังนั้นจึงต้องจัดการมันในทีเดียว

 

ขณะที่ซีน่ากำลังสร้างพลังเวทย์ให้เสร็จสิ้น มันก็ปลดพันธนาการออกมาจนเกือบจะเป็นอิสระแล้ว

 

 

สิ่งที่เหลืออยูคือรากของต้นไม้ที่พันกรามของมันและหางของมันก็ยกสูงขึ้นเพื่อจะฟันรากเหล่านั้น

 

 

หากหางนี่เหวี่ยงลงมันก็จะเป็นอิสระโดยสมบูรณ์

 

 

วิญญาณยังคงรวบรวมพลังอยู่ในลูกศรของซีน่า แต่ไม่มีเวลาพอแล้ว

 

 

 

ในที่สุดหางของมันก็ถูกเหวี่ยงลงและช่วงเวลาที่มันกำลังจะทำลายพันธนาการสุดท้าย

 

 

「ก็บอกแล้วไง！！」

 

「ไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้นหรอก！！」

 

 

โนโซมุและมิมุรุรีบวิ่งเข้าไปทันที

 

 

โนโซมุใช้ “คมดาบผ่ามายา”ตัดหางของมันออก และมิมุรุเองก็ตัดหางอีกด้านออกเช่นกัน

 

 

「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ！！」

 

 

หางทั้งสองขาดลงและเสียงกรีดร้องของสัตว์อสูรก็ดังขึ้น สติของมันเริ่มเลือนลางแต่ในวินาทีถัดมามันก็ลืมตานับไม่ถ้วนของมันเพื่อมองภาพรอบๆตัวมัน

 

 

◇◆◇

 

 

ซีน่าใส่พลังเวทย์ทั้งหมดลงไปในลูกศรแล้วเหลือบมองเหล่าวิญญาณที่รวมตัวกัน

 

 

แสงที่ส่องสว่างและอ่อนโยนทำให้แก้มของเธอยิ้มออกมา แต่ในวินาทีถัดมาเธอก็กลับมาแสดงท่าทางสง่างามตามปกติ

 

 

สัตว์อสูรที่ทำลายบ้านเกิดเมืองนอนของฉัน แม้ว่าจะต่างไปจากเดิมเล็กน้อยแต่มันก็ยังเป็นตัวที่โจมตีบ้านเกิดฉันไม่ผิดแน่ ตัวมันที่ทำให้ฉันปลดปล่อยความเกลียดชังอันแสนรุนแรงออกมา

 

 

แต่ตอนนี้มีสายลมอ่อนๆอยู่ในใจของเธอ

 

 

มองดูเพื่อนคนสำคัญอีกครั้งหนึ่ง

 

 

มิมุรุ ทอม โนโซมุ และเหล่าวิญญาณ ขณะที่ขอบคุณทุกๆคนที่สนับสนุนเธอ เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอมีความอบอุ่นมาครอบคลุมจิตใจ

 

 

ปล่อยสายคันธนูที่ถือไว้อยู่

 

 

ลูกธนูที่ส่องสว่างเหมือนดวงอาทิตย์พุ่งตรงเข้าไปในปากของสัตว์อสูรสีดำจากนั้นก็เกิดการระเบิดครั้งใหญ่และลบร่างของสัตว์อสูรหายครึ่งหนึ่ง

 

 

ร่างของสัตว์อสูรที่ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งกำลังส่งเสียงและทรุดตัวลง

 

 

 

「……ฮ่าาาาา～～～～」

 

ซีน่าถอนหายใจและเงยหน้าขึ้น และในดวงตาของเธอ เธอเห็นเพื่อนๆกำลังวิ่งเต้นไปรอบๆและวิญญาณที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างมีความสุข

 

เธอวิ่งไปหาเพื่อนคนสำคัญของเธอ

 

 

「ทุกคน～～！！　ขอบคุณนะ～～～！！」

 

พร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เต็มใบหน้าของเธอ