บทที่６ตอนที่２

 

 

มีสาวน้อยสองคนกำลังเดินไปตามถนนเมืองอาร์คาซัมทึ่มีคนพลุกพล่าน

 

 

หนึ่งในนั้นเป็นสาวผมสีแดงเพลิง มีดาบและมีดสั้นคาดอยู่ที่เอว ส่วนอีกคนเป็นนักเวทย์ ถือไม้เท้าไว้ในมือ

 

 

พวกเธอแต่งกายด้วยเครื่องแบบสีขาวอันโดดเด่น และกำลังมุ่งหน้าไปยังสถาบันโซลมินาติที่อยู่ใจกลางเมือง

 

 

สาวน้อยผมแดงมีนามว่า ลิซ่า・เฮาวน์ ส่วนสาวน้อยที่เหมือนกับนักเวทย์นั้นชื่อว่าคามิลล่าเป็นเพื่อนสนิทของลิซ่า

 

 

ปกติเธอเป็นคนร่าเริง และมีชื่อเสียงเรื่องด้านการเข้าหาคนง่าย

 

 

การแสดงออกที่มีความมั่นใจและผมสีแดงเพลิงสดใสทำให้คนรอบๆต่างมีความประทับใจ ความกล้าหาญของเธอ แต่ตอนนี้ตัวเธอมีแต่สีหน้าที่หม่นหมอง

 

 

「เฮ้ออ……」

 

 

เธอถอนลมหายใจออกมา

 

 

ความรู้สึกแปลกๆในอกของลิซ่า มันรบกวนจิตใจเธอมาทั้งวันแล้ว

 

 

「ลิซ่า เป็นไรไหมเนี่ย？　สภาพแบบนี้ดูยังไงก็แย่น่าดูเลยนะ……」

 

 

「อ่า อืม ไม่เป็นไรหรอกนะ ขอบคุณที่เป็นห่วง คามิลล่า」

 

 

คามิลล่าพูดกับลิซ่าด้วยท่าทางกังวล

 

 

เธอยังคงเป็นห่วงลิซ่าที่ท่าทางแปลกไป

 

 

คามิลล่านึกขึ้นได้ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน ในระหว่างการฝึกพิเศษ ตอนที่พวกเธอพบเจอกับคนที่ไร้มนุษย์ธรรม โนโซมุ・เบลาตี้

 

 

บางทีหมอนั่นคงจะทำอะไรบางอย่างกับเธอ คามิลล่าคิดแบบนั้นและพุ่งเข้าหาลิซ่าด้วยท่าทางหนักแน่น

 

 

「นี่ หมอนั่นทำอะไรเธออีกรึเปล่า？」

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

「หมอนั่นไง ไอ้คนที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น กล้าทรยศตัวเธอน่ะ ตั้งแต่พบกันที่การฝึกพิเศษ สภาพของเธอก็เปลี่ยนไป…ลิซ่า หรือว่าหมอนั่น！」

 

 

「เอ่อ อืม ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ เมื่อวานฉันก็แค่นอนไม่หลับ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง……」

 

 

ลิซ่าและคามิลล่า นึกถึงการพบกันอันแสนเลวร้ายของพวกเธอกับเขาที่สถาบันโซลมินาติแห่งนี้

 

 

นักเรียนที่มาเรียนในสถาบันโซลมินาติส่วนใหญ่เป็นเด็กจากนอกเมือง

 

 

สภาพของคนหนุ่มสาวจะเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อได้เข้าเรียนในสถาบันแห่งนี้ ก็ยังคงหวังไว้อยู่หรอก แต่ว่าก็มีความกังวลเช่นกัน

 

 

ผู้ที่เริ่มใช้ชีวิตในโรงเรียนและเริ่มหาเพื่อนฝูงยังคงพอมีเรื่องให้พูดคุยเพื่อคลายความกังวล เพราะมีคนวัยเดียวกันก็มักจะมีปัญหาคล้ายๆกันให้ปรึกษากันได้

 

 

อย่างไรก็ตามคามิลล่าไม่สามารถจะหาเพื่อนใหม่ได้เลย

 

 

ในตอนแรก เธอมีความเชื่ออย่างแรงกล้าว่าจะหาเพื่อนได้ และเธอรู้สึกประหม่ากับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้เป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง

 

 

ลิซ่าเป็นคนเดียวที่คามิลล่าสามารถพูดคุยได้โดยไร้ซึ่งความประหม่า

 

 

ลิซ่าและคามิลล่า พวกเธอเมื่ออยู่ด้วยกันจะดูแลซึ่งกันและกัน แม้จะมีการทะเลาะกันบ้างแต่ก็เข้ากันได้ดีเลย

 

 

ทั้งสองมักจะทะเลาะกันในเรื่องต่างๆและก็ค่อยๆแก้ไปทีละเรื่อง ในตอนนั้นเองก็ได้พบกับโนโซมุ คนรักของลิซ่าและเป็นเพื่อนสมัยเด็กของลิซ่าและเคน

 

 

สำหรับคามิลล่า ลิซ่าคือเพื่อนคนแรกและเพื่อนรักในสถาบันแห่งนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่สามารถให้อภัยคนทรยศแบบนั้นได้

 

 

เพราะอะไรกันนะหมอนั่นถึงได้ทรยศลิซ่า หมอนั่นคิดอะไรกันแน่? ณ ตอนนี้ทุกวันนี้เธอยังคงเจ็บปวดจากบาดแผลที่หมอนั่นสร้างเอาไว้……。

 

 

「ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากน่า อย่างแรกฉันเองก็คอยรบกวนลิซ่ามาตลอดเลยใช่ไหมละ？　ดังนั้นลิซ่าไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ」

 

 

「……ขอบคุณนะ คามิลล่า」

 

 

ลิซ่ายิ้มออกมาอย่างโล่งใจให้กับคามิลล่าที่โบกมือราวกับบอกว่าอย่าใส่ใจ

 

 

「และก็อย่าหลับระหว่างคาบเรียนของอาจารย์อินด้าละ ถ้าเกิดหลับขึ้นมาจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นเลยคอยดู」

 

 

「เดะ เดี๋ยวสิ！　นี่เธอห่วงฉันจริงปะเนี่ย！？」

 

 

“ตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย” ลิซ่าคิดว่าโอเคที่จะช่วยเธอสักหน่อย แต่ผู้หญิงตรงหน้านี่ดูเหมือนจะไร้ความปราณีเลยนะ。

 

 

「ก็แบบว่าดูเอาการเอางานมากเกินไปละมั้ง？　และก็ไม่รู้ทำไมกันน้อพวกผู้ชายถึงได้หลงกันหัวปักหัวปำ～」

 

 

อาจารย์คนนั้นเป็นคนจริงจังและมักจะไม่สบอารมณ์กับคนที่ไม่ตั้งใจเรียน

 

 

และเธอก็มักจะบอกว่า “เธอจะเรียนได้ยังไง หากสภาพร่างกายไม่พร้อมแบบนี้?”

 

 

หน้าตาของเธอจัดได้ว่าเป็นคนสวย และจากมุมมองของผ.อ.อย่างจิฮัดแล้วเธอเป็นคนที่เอางานเอาการสุดๆ อย่างไรก็ตาม ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้เธอมากนักเพราะไม่ค่อยเปิดช่องว่างเลย

 

 

「แล้วแบบนี้อาจารย์อินด้าจะหาแฟนได้ไหมเนี่ย? ช่างเถอะยังไงก็เรื่องของเขา เราไม่เกี่ยว~！　แต่ว่าแบบนั้นก็ดูเหมือนแก้ตัวปะที่หาผู้ชายไม่ได้……」

 

 

「แล้ว……」

 

 

ลิซ่ายิ้มขมขื่นเพราะท่าทางของเพื่อนสนิทคนนี้

 

 

ทั้งสองยังคงเดินต่อไปที่สถาบัน พร้อมกับหัวเราะคิกคัก

 

 

ฉันพยายามอย่างมากที่จะโยนความรู้สึกเหล่านี้ออกไป และพยายามไม่คิดถึงเขา

 

 

◇◆◇

 

 

โซเมียกำลังมุ่งหน้าไปยังสถาบันอีคอร์สผ่านทางสวนสาธารณะกลาง พวกโนโซมุและมาร์เองก็แยกทางกับพวกไอริสและซีน่าที่หน้าประตูหลัก กำลังเดินไปที่ห้องเรียนห้อง 10 แต่หลังจากเข้ามาในสถาบัน พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ

 

 

 

「……นี่ โนโซมุ แกคิดว่าบรรยากาศในสถาบันมันแปลกไปปะ？」

 

「อา ทั้งสถาบันเลยล่ะ แทนที่จะเป็นแค่พื้นที่ของพวกปี 3 เท่านั้น แต่ดูเหมือนมันจะเป็นไปทั้งสถาบันเลย อะไรกันละเนี่ย？」

 

บรรยากาศที่ชวนกดดันนี่มันอะไรกัน นักเรียนทุกคนที่สอบผ่านต่างจ้องมองพวกโนโซมุและมาร์

 

 

จนถึงตอนนี้ อย่างน้อยก็เคยถูกแววตาแห่งความเกลียดชังพุ่งเข้าใส่จนเป็นเรื่องปกติและมักจะโดนรังสีอาฆาตอยู่บ่อยๆ แต่ถึงแม้จะมีมาร์อยู่ข้างๆตอนนี้ ก็รู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่บรรยากาศแบบนั้น

 

 

โนโซมุและมาร์เข้ามาในห้องเรียนห้อง 10 และเปิดประตู เอนเอียงมาสภาพรอบๆตัว

 

 

ในห้องเรียนเพื่อนร่วมชั้นต่างก็ใช้ช่วงเวลาพูดคุยกับเพื่อนๆตามปกติ

 

 

อย่างไรก็ตามเมื่อโนโซมุเข้ามาในห้องสายตาของเหล่านักเรียนก็พุ่งเข้ามาที่เขาโดยทันที

 

 

ความสงสัย ความอับอาย ความรู้สึกไม่ไว้วางใจ ความอยากรู้ โนโซมุถูกจ้องมองด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

 

 

 

「เอ๊ะ？」

 

โนโซมุตกใจเล็กน้อยกับสายตาเหล่านั้นที่จับจ้องมาที่เขา

 

 

ในตอนนี้โนโซมุกำลังเดินไปที่โต๊ะเรียนของตัวเอง ขนสัมภาระขึ้นไปและมองรอบๆตัว

 

 

เพื่อนร่วมชั้นต่างมองโนโซมุ ยามที่สบตากันพวกเขาก็เบือนหน้าหนีและทำท่ากลับไปเรียนต่อหรือเริ่มพูดกับเพื่อนๆเหมือนอย่างเคย

 

 

แต่รู้สึกว่ามีอะไรกวนใจผมหน่อยๆ ขณะพูด เพื่อนร่วมชั้นก็เหลือบมองโนโซมุ

 

「เกิดบ้าอะไรกันแน่เนี่ย……」

 

「นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น……」

 

โนโซมุและมาร์เอนศีรษะไปทางเพื่อนร่วมชั้นที่แปลกประหลาด

 

 

จนถึงขณะนี้ สายตาที่มุ่งเป้าไปที่โนโซมุมีเพียงอารมณ์ด้านลบ เช่น การดูถูกและการเยาะเย้ยแต่ความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้รู้สึกมากนักในวันนี้

 

 

 

「นี่…ผมทำอะไรลงไปงั้นเหรอ？」

 

「ไม่หรอก ไม่น่าจะใช่หรอกนะ……」

 

โนโซมุไม่รู้ว่าทำไมสายตาเหล่านั้นถึงเปลี่ยนไปหรือเพราะมีมาร์อยู่ข้างๆรึเปล่า

 

 

โนโซมุรู้ดีว่าเพื่อนร่วมชั้นไม่เคยสนใจเขาเลยและจนกระทั่งเมื่อวันก่อน สายตามันก็ควรจะเหมือนเดิม

 

 

โนโซมุและมาร์ ต่างเอียงคอเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมสายตาของเพื่อนร่วมชั้นถึงเปลี่ยนไป

 

 

ในขณะนั้นเองก็มีคนๆหนึ่งเรียกหาพวกเขา

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน」

 

「จินและก็พวกเดร็ก……」

 

เมื่อพวกโนโซมุหันไปทางเจ้าของเสียงก็พบกับจิน แฮมเรีย เดร็ก ทอมมี่ และ คามี่

 

 

คู่ต่อสู้ที่เคยอยู่ฝ่ายเดียวกันในการฝึกพิเศษในครั้งก่อน นับตั้งแต่การฝึกครั้งนั้นพวกเขาก็ต่างเริ่มเปิดใจกันและกัน

 

 

จินและคนอื่นๆที่เผชิญหน้ากับมังกรแห่งความตาย ไม่สามารถช่วยต่อสู้ได้ก็ได้ช่วยเหลือพวกเควินออกจากพื้นที่ตรงนั้น

 

 

ดังนั้นไม่เหมือนกับโนโซมุและคนอื่นๆ พวกเขาสามารถเข้าเรียนได้ตามปกติหลังจากจบเหตุการณ์นั้น

 

 

 

「โนโซมุคุง แผลเป็นยังไงบ้าง？」

 

「อา ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ต้องขอบคุณอาจารย์นอร์นเลยล่ะ หายดีแล้วครับ」

 

「งั้นเหรอ ทางนี้เป็นห่วงแทบแย่เพราะได้ยินว่าต้องพักฟื้นถึงสองสัปดาห์ แต่เห็นกลับมาขยับตัวแบบนี้ได้ก็ดีใจด้วยนะคะ」

 

แฮมเรียและโนโซมุต่างถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอที่ได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจ

 

 

ดูเหมือนว่าพวกจินจะเป็นห่วง

 

「เอ้อ จิน ที่ห้องเรียนมีบรรยากาศแปลกๆ รู้ไหมอะว่าสาเหตุมันมาจากอะไร？」

 

「อ๋อ คงเป็นเพราะการฝึกพิเศษครั้งก่อนละมั้ง」

 

「เอ๊ะ？　ฝึกพิเศษ？　……หมายความว่าไง？」

 

จินตอบคำถามของมาร์ แต่ว่าก็ยังเต็มไปด้วยคำถามชวนงงที่เต้นอยู่ในหัวของโนโซมุ

 

 

อย่างแรกเลย การฝึกถูกยกเลิกเพราะการปรากฏตัวของมังกรแห่งความตายอย่างกระทันหัน ตั้งแต่วันแรก การฝึกก็ยังไม่เสร็จแถมผลก็ยังไม่ออกด้วย

 

 

ยิ่งกว่านั้นผ่านไปแล้วสามสัปดาห์ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น

 

 

เนื่องจากการฝึกพิเศษที่ได้ทำไปได้ครึ่งเดียวและระยะเวลาที่พวกเขาได้สูญเสียไปนั้น พวกโนโซมุก็คิดว่าการฝึกพิเศษคงไม่ผ่านแน่ๆ

 

 

 

「โฮร่า ดูนั่นสิ！」

 

จินชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้องเรียน มีกระดาษขนาดใหญ่ที่เขียนไว้ว่า “ผลคะแนนการฝึกพิเศษ”

 

「นั่นแหละ ผลประกาศออกมาแล้วไงล่ะ！　ปาร์ตี้ของพวกเราติดท็อป 10 ของชั้นปีเชียวนะ！」

 

โนโซมุและมาร์จ้องมองไปยังผลการฝึกพิเศษตามคำพูดของจินที่ดูตื่นเต้น

 

 

เมื่อดูรายชื่อทีมที่ติดท็อป 10 ก็มีชื่อโนโซมุเขียนไว้ด้วย

 

 

 

「ที่ 6 งั้นเหรอ……」

 

「ใช่แล้วล่ะ！　ที่ 6 เชียวนะ！　ผลลัพธ์นี่มันสุดยอดไปเลยล่ะ แซงหน้าห้องอื่นๆด้วย！」

 

เสียงตะลึงเหล่านั้นออกมาจากปากของโนโซมุด้วยผลลัพธ์อันแสนเหลือเชื่อ

 

 

เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนที่นักเรียนห้อง 10 จะติดท็อป 10 ในการฝึกพิเศษ

 

 

นอกจากนี้ยังมีเหล่านักเรียนที่ถูกกล่าวขานว่าอ่อนแออยู่ในปาร์ตี้ด้วย

 

 

ปกติแล้วการสอบเหล่านี้พวกนักเรียนชั้นล่างๆ แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย โดยเฉพาะกลุ่มเด็กเจ้าปัญหา

 

 

 

「……เข้าใจแล้วว่าทำไมบรรยากาศของห้องเรียนถึงแปลกตั้งแต่เช้า」

 

มาร์พึมพำด้วยท่าทางมั่นใจ

 

 

ด้วยชื่อเสียงและผลงานของโนโซมุ จึงไม่น่าแปลกที่เหล่านักเรียนจะไม่เชื่อผลลัพธ์เหล่านี้

 

 

นักเรียนรอบตัวยังคนเบือนหน้าหนีและแอบฟังสิ่งที่พวกเรากำลังคุยกัน

 

 

 

「อืม….แล้วโนโซมุจะทำยังไงต่อไปล่ะ？」

 

「เอ๊ะ？　ทำอะไรงั้นเหรอ……」

 

โนโซมุมองไปรอบๆแต่เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆที่สบตากันก็ยังจ้องอย่างไม่ลดละ

 

 

เป็นการยากที่จะเลี่ยงการถูกความเกลียดชังและการดูถูก แต่ว่าบรรยากาศเหล่านี้มันก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ถูกและหากใจร้อนไปก็จะส่งผลเสียเช่นกัน จนไม่รู้จะโต้ตอบยังไง

 

「บอกตรงๆเลยว่าช่วยไม่ได้ละนะ……」

 

「ม่าาา นั่นสินะ」

 

แน่นอนว่าพวกเขาทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้

 

 

โนโซมุเองก็ไม่ได้คาดหวังถึงผลลัพธ์ดังกล่าว

 

 

เนื่องจากระหว่างการฝึกพิเศษ ปัญหามันก็ยังเกิดขึ้นระหว่างฝึกและหลังการฝึก

 

 

ตอนเช้าก็ทำคะแนนได้ค่อนข้างดี แต่ในตอนบ่ายมีการต่อสู้มากมายเช่นการต่อสู้ครั้งใหญ่กับปาร์ตี้ของพวกระดับท็อปๆและถูกมังกรแห่งความตายเข้าโจมตี ดังนั้นเลยไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับผลการสอบเท่าไรนัก

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น แม้หลังจากการฝึกพิเศษ เขาก็ประสบปัญหาต่างๆมากมาย ติดต่อกันนับไม่ถ้วน และได้รับบาดเจ็บสาหัสจนนอนซมไปสองสัปดาห์ติด

 

 

ด้วยเหตุผลดังกล่าว ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าผลการฝึกพิเศษจะทำให้บรรยากาศในห้องเรียนเปลี่ยนแปลงไป

 

「บางคนคงทำใจเชื่อไม่ลงละนะ……」

 

เมื่อคนที่ด้อยกว่าตัวเองได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าเกินคาด ทำให้บางคนเกิดความอิจฉา

 

 

แน่นอนบางคนก็แสดงความยินดี แต่ชื่อเสียงของโนโซมุมันตกต่ำและแย่มากจนทำให้ความประทับใจเหล่านั้นแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัยจนหมดความน่าเชื่อถือ

 

 

อันที่จริงเพื่อนร่วมชั้นของผมมากกว่าครึ่งสงสัยเกี่ยวกับตัวผมอยู่แล้ว บางคนก็ยังทำตัวเป็นปรปักษ์

 

 

 

「……ช่วยไม่ได้ละนะ」

 

เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่โนโซมุก็ได้แต่บ่นอุบออกมา

 

 

ก็นะชื่อเสียงแย่ๆมันจะเปลี่ยนแปลงง่ายๆได้ยังไงกันล่ะ

 

 

เมื่อข้อเท็จจริงปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าเราเป็นเวลานาน ในไม่ช้าคนเหล่านั้นก็ไม่ได้ตระหนักดี จนเป็นเหมือนมันกลายเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

 

 

และเมื่อความเชื่อมั่นเหล่านั้นมันเอนเอียง ผู้คนก็จะคิดว่ามันมาถึงจุดที่ตกอับจริงๆ

 

 

พฤติกรรมของมนุษย์ในการเผชิญกับสถานการณ์ดังกล่าวมักจะแตกต่างกันไป

 

 

จะกู่ร้องออกมาด้วยความกังวล แสวงหาหนทางการเป็นที่หนึ่ง หรือหลับตาเพื่อหนีความจริงตรงหน้า เช่นเดียวกับโนโซมุในอดีต

 

 

นั่นเป็นเหตุผลที่โนโซมุ ไม่หงุดหงิดหรือรำคาญพวกเขาแต่อย่างใดเพราะสิ่งเหล่านั้นมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ตัวเขาเองก็ฆ่าเหล่าไซคลอปส์ ด้วยเหตุผลที่ว่าเพราะถูกเพื่อนรักหักหลัง

 

 

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ไม่ได้รับการยอมรับจากผู้คนรอบข้าง ตราบใดที่ผมยังหนีจากการทำปฏิสัมพันธ์กับผู้คน และมัวแต่ทำตัวอิสระเหมือนอยู่คนเดียว สถานการณ์จะไม่เปลี่ยนไป

 

「โนโซมุ……」

 

「ไม่เป็นไรหรอกน่า มันช่วยไม่ได้ อย่าคิดมากน่า」

 

ขณะที่จับตาดูความกังวลของมาร์และจิน โนโซมุก็ปลอบพวกเขาและบอกว่าไม่เป็นไร

 

 

ถึงจะน่าเศร้าแต่ก็มีคนอย่างจินที่เชื่อมั่นในตัวเขาอยู่

 

 

นั่นเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้จิตใจของโนโซมุเริ่มเปล่งประกาย

 

 

 

「นอกจากนี้ โฮมรูมตอนเช้าจะเริ่มแล้ว」

 

ขณะที่พูดเช่นนั้นเอง โนโซมุก็หันไปมองที่ทางเข้าห้องเรียน เมื่อมาร์และเพื่อนๆหันไปมองก็พบว่าประตูถูกเปิดออกอย่างแรง

 

「ทุกโคนนนนนนน～、อรุณสวัสดิ์จ้าาาาา～～。ยังไงก็วันนี้พยายามให้เต็มที่น้า～～！」

 

อาจารย์อันริเข้ามาในห้องเรียน

 

 

บางทีเธอเองก็รู้สึกร่าเริงตามปกติแล้ว บรรยากาศในห้องเรียนก็กลับมาสดชื่นทันที

 

 

ก็อย่างที่เห็นโนโซมุและมาร์ต่างหัวเราะออกมา และกลับไปนั่งที่

 

 

ไม่มีอารมณ์ใดเป็นพิเศษแสดงออกทางสีหน้า และไม่จำเป็นต้องแสร้งทำตัวว่าไม่เป็นไรเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

 

 

ในที่สุดพวกเขาก็ได้ผ่อนคลาย เพราะโนโซมุกลับมาร่าเริงตามปกติ

 

 

มาร์พยักหน้าด้วยท่าทางอันพึงพอใจ อันริเองก็ยังคงร่าเริงตามปกติ และจินกับเพื่อนๆ ก็กลับมานั่งที่ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

 

 

ขณะเฝ้าดูพวกเขา โนโซมุก็กลับมานั่งที่ของเขาและมีรอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏที่มุมปาก

 

 

◇◆◇

 

 

หลังจากโฮมรูมคาบเช้า ชั้นเรียนตอนเช้าก็เริ่มต้นขึ้น แต่ชั้นเรียนในตอนเช้าก็คือการฝึกต่อสู้ที่สนามฝึกนั่นเอง

 

 

ในชั้นเรียนปี 3 หลังจากการฝึกเป็นคู่ๆในตอนแรก จะเริ่มฝึกรับมือตามสถานการณ์ต่างๆที่สมมติขึ้น

 

 

โนโซมุที่มีเพื่อนไม่กี่คน เพิ่งได้พบกับมาร์ได้ไม่นาน แต่ตอนนี้มันต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อย

 

 

 

「เอย์！」

 

จินที่ก้าวเข้ามา เหวี่ยงดาบใส่โนโซมุ

 

「หวาาาาาาาาา！」

 

โนโซมุบิดตัวและฟาดดาบออกไปอย่างแม่นยำ ในขณะที่ฟาดดาบไปตรงส่วนท้องของจินด้วยแรงที่มี หลังจากปัดการโจมตีเขาก็อ้อมไปที่ด้านหลังของคู่ต่อสู้ด้วยความรวดเร็ว

 

「หนอย！」

 

จินชักดาบกลับและพยายามฟันใส่โนโซมุเพื่อพยายามสกัดกั้นโนโซมุที่เล็งหาจุดบอด

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุก้าวไปอีกขั้นเพื่อเข้าหาจิน และหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จินจะทันได้หันดาบกลับ

 

 

ตำแหน่งของโนโซมุอยู่ในระยะโจมตีของคู่ต่อสู้ที่ห่างเพียงก้าวเดียวและดาบที่จินฟาดลงก็กระเด็นออกจากแรงผลัก

 

 

โนโซมุบิดร่างกายตามข้อเท้า และใช้แรงหมุนเพื่อสกัดกั้นดาบของจินที่เหวี่ยงออกมาด้วยท่าทางอันไม่มั่นคง

 

 

ดาบนั้นไม่สามารถป้องกันแรงกระแทกได้ ท่วงท่านั่นทำให้ไม่สามารถยืนหยัดได้ ดาบของจินถูกปัดออกพร้อมกับเสียงแหลมสูงที่ดังขึ้นและโนโซมุก็พุ่งเข้าไปตามที่เป็นอยู่

 

 

 

「อุหวาาาาาาาาาาาาาา！」

 

ร่างของจินล้มลงกับพื้น ขณะที่เขาขมวดคิ้วด้วยท่าทางไม่พอใจ โนโซมุก็เอาปลายดาบไปจิ้มที่ท้ายทอยของจิน

 

「……จบเกมส์แล้วล่ะนะ」

 

「……อ่าแพ้แล้วล่ะ」

 

โนโซมุลดดาบลงพร้อมกับจินที่ประกาศยอมแพ้ และจินก็ยืนขึ้นขณะที่เช็ดเศษดินออกจากตัว

 

 

คราวนี้โนโซมุกับจินเผชิญหน้ากันแทนที่จะเป็นมาร์ที่จะสู้กับเขาตลอดเวลา

 

 

ข้างหลังเขาคือเพื่อนของจิน แฮมเรียและเดร็ก

 

 

ห่างจากโนโซมุเล็กน้อยมี ทอมมี่และคามี่ที่พุ่งเข้าหามาร์ด้วยดาบและมีดสั้นในมือ

 

 

 

「 เท่ย์ ย๊ากห์！」

 

「โอวววววววววววววววววววววววว！」

 

ทั้งสองคนปล่อยทักษะพิเศษใส่มาร์ขณะที่ME่ร้องไปด้วย

 

 

มาร์เองก็รับมือด้วยแสงที่ปรากฏขึ้นบนใบดาบพร้อมกับดาบขนาดใหญ่ที่ฟาดออกไป

 

 

 

「อืมมมมมมมมม！！」

 

ดาบที่เคลือบแสงทำให้เกิดสายลมตัดผ่านบรรยากาศโดยรอบและทำให้ทอมมี่และคามี่ที่เข้ามากระเด็นออกไปตามแรงลม

 

「คิย๊าาาาาาาาาาาาห์！」

 

「อึกกก！」

 

ทั้งสองคนถูกพัดปลิวไปและกลิ้งไปบนพื้น ผมสงสัยว่าควรจะตะโกนเรียกมาร์ดีไหม เนื่องจากนี่เป็นการดวลกัน และผลลัพธ์คือความห่างชั้นที่เกินไป

 

 

โนโซมุและเพื่อนๆของเขากำลังพูดถึงวิธีต่อสู้ของพวกจิน ในขณะที่มองดูสถานการณ์ปัจจุบัน

 

「อืมมม ท้ายที่สุดแล้ว หากใส่แรงไม่พอก็จะโดนปัดออกได้ง่าย」

 

「ก็ใช่อยู่หรอก แต่คิดว่าสิ่งที่แย่จริงๆ คืออย่างอื่นที่ควรทำหลังจากหมดสภาพไปแล้วต่างหากนะ」

 

「หมายความว่าไง？」

 

「หลังจากหมดสภาพ ก็ใจร้อนและพยายามไล่ตาม นั่นเป็นการเคลื่อนไหวที่สุ่มเสี่ยงเกินไป」

 

ตามคำกล่าวของโนโซมุ หลังจากรับมือไม่ได้แล้ว ก็ควรจะรักษาท่วงท่าเพื่อให้สวนกลับได้ ดีกว่าปล่อยให้ล้มไปเลย

 

 

ตราบใดที่ความสามารถทางกายภาพแตกต่างกัน โนโซมุก็ไม่สามารถไล่ตามได้หากพวกเขาโฟกัสไปที่การหลบหนี

 

 

นอกจากนี้ ปริมาณของคินั้นมีจำกัด โนโซมุจะเสียเปรียบหากเป็นเกมส์ยื้อเวลา

 

 

 

「อืม โนโซมุคุง ก็คิดอยู่หรอกว่าน่าจะทำได้ทัน แต่เพราะว่าความคิดมันตามไม่ทันการกระทำต่างหาก……」

 

「ไม่ว่าจะช้าแค่ไหน ถ้ามีดาบคู่กายที่จับแล้วถนัดมือก็จะสามารถใช้งานมันได้ดีเหมือนอย่างมาร์……」

 

「ตอนแรกก็ตกใจเลยล่ะที่เห็นปัดการโจมตีด้วยดาบเล่มนั้นได้……」

 

ขณะที่จินทำท่าทีเคร่งเครียดเล็กน้อย เขาเหลือบมองมาร์และทอมมี่ที่มองไปทางด้านข้าง

 

 

หยาดเหงื่อเย็นๆไหลอยู่บนหลังของจินขณะที่เพื่อนคนหนึ่งซัดคนสองคนปลิวได้ในดาบเดียว

 

 

สีหน้าของจินเริ่มแย่ลง คราวนี้แฮมเรียที่อยู่ข้างหลังก็พูดกับโนโซมุ

 

「อย่างไรก็ตาม การที่โนโซมุรู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นแสดงว่ามีวิธีรับมืองั้นเหรอ？」

 

「อ่า ก็พอมีบ้าง……」

 

ในตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางไล่ตามคู่ต่อสู้ที่พยายามจะหนีจากโนโซมุ

 

 

ในกรณีนั้น แน่นอนว่าร่างกายของอีกฝ่ายได้กลายเป็นสองส่วน แต่เทคนิคนั้นไม่สามารถใช้ในคาบเรียนได้หรอก

 

 

 

「ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะแต่มันก็ดูไม่เข้าท่า……」

 

เมื่อเดร็คมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางตกตะลึง เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆก็มองโนโซมุเหมือนในตอนเช้า

 

「อ่า มันจะเป็นแบบนี้แหละนะ ถูกแล้วที่บอกว่าช่วยไม่ได้ มันดีกว่าที่จะมุ่งเน้นไปที่ตัวเองตอนนี้มากกว่าน่ะ ตามที่อาจารย์อันริกล่าวในตอนเช้า ว่าชั้นเรียนร่วมจะเริ่มในวันพรุ่งนี้เพราะการฝึกพิเศษจบลงแล้ว」

 

ชั้นเรียนร่วม

 

 

ก็ตามชื่อที่บ่งบอก ชั้นเรียนนี้เป็นชั้นเรียนที่ร่วมกับการฝึกชั้นเรียนอื่นๆ

 

 

เนื่องจากชั้นเรียนของโรงเรียนกำหนดขึ้นตามคะแนนสอบของผู้เข้าเรียนและถูกแบ่งออกไปเป็นห้องต่างๆ ผู้คนในระดับเดียวกันก็จะได้ฝึกด้วยกันในการต่อสู้จำลอง

 

 

อย่างไรก็ตาม มันหายากที่สำหรับความสามารถเดียวกันจะต่อสู้กันในสนาม ในกรณีส่วนใหญ่ ความสามารถของคู่ต่อสู้จะแตกต่างกันอยู่แล้ว และปัจจัยรวมถึงคนและอุปกรณ์จะเปลี่ยนไป

 

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นชั้นเรียนร่วมนี้เริ่มต้นด้วยแนวคิดที่ว่าควรจะทำการจำลองการฝึกที่แตกต่างกันให้มากที่สุด

 

 

แม้แต่ในการฝึกพิเศษ ในวันที่สองก็จะได้ให้ฝึกอยู่ร่วมกับห้องอื่นเพื่อสร้างความเคยชิน

 

 

แน่นอน ไม่เพียงแต่การต่อสู้จำลอง เช่นการต่อสู้แบบปาร์ตี้เท่านั้น แต่ยังมีการต่อสู้ตัวต่อตัวด้วย

 

 

 

「นั่นสิน้า ตอนนี้ก็แค่ต้องทำความเข้าใจความสามารถของกันและกันก่อน」

 

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะร่วมมือกันโดยไม่รู้ความสามารถของกันและกัน เพราะมันมีการต่อสู้แบบเป็นปาร์ตี้ด้วย

 

 

ในการฝึกพิเศษ ผมเองก็ได้ร่วมทีมกับจินและคนอื่นๆ แต่เวลาฝึกมันน้อยกว่าครึ่งวัน และผมเองก็มีอย่างอื่นที่ต้องทำ ไม่ว่าจะเป็นโนโซมุหรือจินก็ไม่มีเวลาพอจะทำความเข้าใจกันและกันเลย

 

 

ขณะนั้นเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบตัวผมก็กำลังพูดคุยกัน

 

 

 

「โฮ่ย」

 

「เอ๊ะ？　เป็นอะไรไป？」

 

「ไม่ใช่นาย มีธุระบางอย่างจะคุยกับไอ้พวกชั้นล่างโว้ย」

 

เพื่อนร่วมชั้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเล็กน้อย

 

 

เมื่อจินถามว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ผลักจินและมาเผชิญหน้ากับโนโซมุ

 

 

 

「เฮ้ย แกน่ะทำอะไรกันแน่ในการฝึกพิเศษ？」

 

「อะไรละนั่น……」

 

「เฮ้ ซิมนัล ใจเย็น」

 

เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นพุ่งเข้ามาและเข้ามาถามโนโซมุด้วยน้ำเสียงหยาบกร้าน

 

 

ในสายตาของชายหนุ่มที่ชื่อซิมนัล มีความสงสัยอย่างมากเกี่ยวกับโนโซมุ โนโซมุเข้าใจดีว่าพวกเขาคงคิดว่าโนโซมุนั้นโกงและได้ผลคะแนนดีกว่าคนอื่นๆ

 

 

บางทีซิมนัลเป็นคนเดียวที่คิดว่าโนโซมุนั้นโกงการสอบ เพื่อนที่อยู่ด้านหลังก็พยายามบอกให้เขาใจเย็น  

 

 

 

「ผลคะแนนของการฝึกพิเศษน่ะเหรอครับ？」

 

「ใช่แล้ว！　คะแนนแบบนั้นคนอย่างแกไม่มีทางได้มันมาหรอก！　ใช้วิธีสกปรกแบบไหนกันวะ！？」

 

ซิมนัลกล่าวหาโนโซมุด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เหมือนดูเป็นความจริง

 

 

จินและเพื่อนๆที่ร่วมมือกับโนโซมุก็พยายามปฏิเสธ

 

 

 

「เดี๋ยวก่อนสิ！　พวกเราไม่ได้โกงสักหน่อย！」

 

「ใช่แล้วพวกเราไม่ได้โกง！　และต้องขอบคุณโนโซมุด้วยที่ทำให้การฝึกของพวกเราก้าวหน้า ส่วนใหญ่เพราะได้เขาช่วยไว้แท้ๆจึงได้รอดมาได้ เขาจะโกงได้ยังไงเขาสู้จนเจ็บหนักขนาดนั้น และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ถึงสองสัปดาห์？」

 

แฮมเรียโต้เถียงซิมนัลด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

「แล้วพวกแกเอาชนะพวกนั้นมาได้ยังไง！　ฝ่ายตรงข้ามที่แพ้เป็นพวกห้อง 4 เลยนะ ถ้าเป็นพวก ห้อง 8 ห้อง 9 น่ะ ไม่เท่าไร แต่นี่มันผิดปกติโว้ย！」

 

「อย่างที่บอกหลายๆครั้งแล้ว พวกเราไม่ได้โกง ผมเข้าใจภูมิประเทศ และยุทธ์ศาสตร์ภายในป่าเป็นอย่างดี และต่อสู้ตามแผน」

 

ดูเหมือนว่าทุกคนที่สอบตกก็สงสัยโนโซมุที่โนโซมุสามารถไปติดท็อป 10 ได้ยังไง

 

 

โนโซมุและคนอื่นๆต่างปฏิเสธข้อกล่าวหา

 

 

ไม่ว่าซิมนัลจะเร่งเร้ามากแค่ไหน พวกโนโซมุก็ได้แต่บอกปัด แต่ดูท่าทำยังไงก็ไม่เชื่อ

 

 

ตรงกันข้าม เขากำลังคิดจะกลบเกลื่อนต่อไปและระบายความโกรธออกมาเรื่อยๆ

 

 

 

「หนอยแน่ โกหกจนถึงที่สุดเลยนะ……」

 

บางทีความโกรธมาถึงขีดสุดแล้ว ซิมนัลชักดาบที่เอวออกมา

 

「ฮะ เฮ้ย ซิมนัล！」

 

พฤติกรรมของซิมนัลนั้นไม่สนใจคนรอบข้างอีกต่อไป แต่ว่าต่อให้สงสัยมากแค่ไหนแต่การใช้ความรุนแรงก็เป็นเรื่องที่ผิด

 

 

อย่างไรก็ตามซิมนัลไม่ได้รู้สึกถึงความผิดพลาดนั้นเลย เขาปล่อยตัวเองไปตามความโกรธอันไร้เหตุผล

 

「ย๊ากกกกกกกกกห์！！」

 

เมื่อซิมนัลโกรธจัด โนโซมุก็เคลื่อนไหวเพราะสัมผัสได้ถึงจิตสังหาร

 

 

ในไม่ช้า เขาก็กระทืบเท้าลงบนพื้น

 

 

เขาก้าวออกไปตามธรรมชาติและเกิดการฟันออกมาด้วยแสงวูบเพียงครั้งเดียว และดาบก็เข้ากระแทกกับดาบที่ซิมนัลพยายามจะชักดาบออกมา

 

 

 

「ฮึก！」

 

「…………」

 

ซิมนัลคร่ำครวญด้วยแสงจากดาบที่โนโซมุชักออกมาในชั่วพริบตา ดาบของเขาไม่ได้ถูกดึงออกมาจากฝักใบมีดมันออกมาจากฝักได้ไม่ถึงครึ่งก็โดนดาบของโนโซมุหยุดเอาไว้และซิมนัลก็แข็งทื่อทันทีจากการโจมตีของโนโซมุ

 

「……อาาา！　ขะขอโทษครับ」

 

โนโซมุรีบชักดาบออกมาด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

 

เห็นได้ชัดว่าเขาตอบสนองต่อจิตสังหารได้ไวแค่ไหน

 

 

อย่างไรก็ตามเนื่องจากซิมนัลเป็นคนแรกที่ชักดาบออกมา โนโซมุไม่จำเป็นต้องขอโทษ

 

 

คำขอโทษที่ไร้ซึ่งความจำเป็น ทำให้บรรยากาศโดยรอบตึงเครียดก่อนหน้านี้กลายเป็นบรรยากาศสบายๆอย่างน่าประหลาด

 

 

ซิมนัลที่พยายามดึงดาบก็ตกใจ

 

「โนโซมุ ขอโทษด้วยนะ หมอนี่มันเป็นคนใจร้อน เพราะผลการฝึกครั้งก่อนไม่ค่อยดีน่ะ」

 

 

 

ในขณะที่ดึงหัวของซิมนัลให้ก้มลงนั้นเองพวกเขาก็เดินจากไป

 

 

ตามที่เขาพูดเลยปาร์ตี้ที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ตอนต้นเกมส์ของการฝึกพิเศษจะโดนคัดออกง่ายๆ

 

 

เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากระบบของสถาบันนี้ แต่ซิมนัลเองก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเรียนที่นี่อีกต่อไป และเขาเองก็ค่อนข้างจะใจร้อนเพราะผลการสอบออกมาไม่ได้อย่างที่หวัง

 

 

เมื่อโนโซมุจ้องมองไปทางซิมนัล เขาก็แสดงท่าทีเคอะเขิน ดูเหมือนว่าหัวจะเย็นลงจากการโดนโนโซมุกดดัน

 

「โนโซมุ ทำไมถึงไม่พูดวิธีที่เอาชนะพวกนั้น่ละ ? คิดว่าพูดแบบนั้นจะดีกว่านะ……」

 

「นั่นสินะ ถ้าพูดออกไปก็ดีแล้วแท้ๆ？　มาพูดคุยกับพวกเราหน่อยไหมพวกเราสงสัยน่ะว่านายเอาชนะพวกห้องสูงๆได้ยังไง」

 

「เข้าใจแล้ว เอางั้นก็ได้」

 

มาร์ที่เฝ้าดูสถานการณ์เบื้องต้น ก็แนะนำโนโซมุให้พูดคุยกับทุกคนเรื่องวิธีการเอาชนะพวกนักเรียนห้องสูงๆ

 

 

ไม่ใช่สิ่งที่ต้องปิดบังดังนั้นโนโซมุจึงตัดสินใจเล่าเรื่องในวันนั้น

 

 

เริ่มต้นด้วยการแบ่งปาร์ตี้ออกเป็นสองส่วนเพื่อเก็บคะแนน

 

 

นอกจากนี้ ยังพูดถึงกับดักต่างๆ รอบๆตัวเขา และเขาก็แยกคู่ต่อสู้ไม่ให้รวมกลุ่มกันได้

 

 

และเมื่อฝ่ายตรงข้ามโจมตีในที่สุด ก็ให้แนวหน้าพุ่งเข้าโจมตีกองหลังของคู่ต่อสู้และให้แนวหน้าของฝ่ายตรงข้ามมาติดกับดักที่วางไว้และกองหลังก็จะเอาชนะแนวหน้าของฝ่ายตรงข้ามได้

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม นี่เป็นการเดินบนเส้นด้าย……」

 

「มันช่วยไม่ได้มันยากสำหรับเราที่จะชนะ ไม่ต้องพูดถึงคนเดียวเลย ถึงแม้ว่าจะสู้แบบตัวต่อตัวกับคนจำนวนเท่าๆกัน ถ้าทำแบบนั้นมันมีหลายปัจจัยที่ต้องพึ่งอย่างมาก」

 

「แน่นอน……」

 

「เน่ อยากฟังอีกเรื่องหนึ่งน่ะ……」

 

โนโซมุตอบอย่างสุภาพกับทุกคนที่ถามคำถามเข้ามา

 

 

ก่อนที่จะรู้ตัว ประมาณครึ่งหนึ่งของห้อง 10 ก็มารวมตัวกันรอบๆโนโซมุ และมันก็กลายเป็นความทรงจำดีๆเล็กน้อย

 

 

พวกเขายังถูกกล่าวขานว่าเป็นพวกตัดหางปล่อยวัด

 

 

ดังนั้นความจริงทีว่าโนโซมุที่อยู่จุดต่ำสุดกลับเอาชนะพวกห้องสูงๆได้จึงเหมือนเรื่องเหลือเชื่อ

 

 

จนถึงตอนนี้ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยเพราะว่าไม่เคยไว้ใจโนโซมุ แต่ถ้าได้ยินเรื่องราวอย่างละเอียดในขนาดนี้ละก็ ความจริงนั่นก็จะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาและเชื่อได้ว่ามันคือเรื่องจริง

 

 

 

「นี่ แล้ววางกับดักเหล่านั้นได้ยังไงกันน่ะ！？」

 

「นอกจากนี้ยังเอาชนะเป้าหมายพิเศษได้อีก！？　มีพวกรึเปล่า？　แล้วพวกนั้นแพ้ได้ยังไง！？」

 

สายตาของเพื่อนร่วมชั้นต่างจ้องมองมาด้วยแววตาเปล่งประกาย และจำนวนคำถามก็มากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

ตอนแรกก็มีคนจำนวนน้อย แต่ตอนนี้มันเยอะราวกับพายุ

 

 

 

「เดี๋ยวก่อนนะ！　ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดีเลยอะครับ！」

 

คำถามที่ถามมันเยอะเกินไป และในที่สุดโนโซมุก็ตอบไม่ทัน

 

 

เขาขอความช่วยเหลือ แต่จิน เดร็ค และ แฮมเรียที่ทำงานร่วมกันก็เลี่ยงที่จะเป็นจุดสนใจ

 

 

 

「มาร์！　ช่วยด้วยยยยยยยย！」

 

「อย่าหักโหมจนเกินไปล่ะ ตอนนั้นข้าไม่อยู่ด้วยไม่รู้ด้วยหรอกนะ ไม่ค่อยรู้รายละเอียดด้วยสิ……」

 

มาร์ทำหน้ายิ้มด้วยเหตุผลกรุ่มกริ่ม

 

 

　แน่นอน ตอนที่เผชิญหน้ากับอาจารย์อันริ มาร์ไม่ได้อยู่ที่นั่น จึงอาจจะตอบคำถามไม่ได้ แต่เธอก็อยู่ในการต่อสู้ครั้งใหญ่ไม่ใช่เหรอไง！

 

 

เห็นได้ชัดว่าพยายามจะแกล้งกัน โนโซมุที่รู้ตัวแบบนั้นก็จ้องกลับไปด้วยความแค้น

 

 

อย่างไรก็ตามพายุคำถามมากมายก็ไม่บรรเทาลงเลย และโนโซมุไม่มีทางเลือกนอกจากทำได้แต่เล่าไปทั้งหมดด้วยตัวเอง

 

 

แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดแล้ว แม้จะผิดหวังที่ลากมาร์มาช่วยไม่ได้ แต่การจ้องมองของเหล่าเพื่อนร่วมชั้นในตอนนี้ไม่มีความเกลียดชังปะปนอยู่เลย

 

 

มันอาจจะแค่ชั่วคราว อาจจะต้องแยกจากกันอีกครั้ง อันที่จริงเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆที่ไม่เคยได้ยินก็ยังคงสงสัย

 

 

ถึงกระนั้น ผมก็ดีใจที่ความพยายามในการฝึกพิเศษครั้งนี้ของผมได้รับการยอมรับ