ตอนที่ 10

 

คืนนั้นหลังจากที่ย้ายบ้านเสร็จ

 

ตัวชั้นเองก็เดินเที่ยวชมในสาขาที่ห้าของหน่วยต่อต้านมายา

 

อย่างไรก็ตาม การไปที่แผนกหน่วยต่อต้านมายา ต้องนั่งจากสถานีเก็นโรและใช้ลิฟต์ในสถานีเพื่อเข้าไปในที่ลับ

 

อย่างไรก็ตาม ลิฟต์มีความพิเศษเล็กน้อย ปุ่มที่ไปในสาขาย่อยคนทั่วไปจะไม่เห็น ยกเว้นแต่ผู้มีพลังเวทย์

 

ดูเหมือนว่าชั้นเองก็พลังเวทย์น้อยจนกลัวว่าจะไม่สามารถเข้าไปในสาขาได้ แต่ดูเหมือนจะคิดมากไป

 

เมื่อนำมือไปแตะที่ปุ่ม หน่วยต่อต้านมายา จะปรากฏขึ้นปุ่มเปิด/ปิดใช้งาน

 

 

 

「นี่คือปุ่มงั้นเหรอ」

 

『ฮึ่ม เป็นโครงสร้างที่ดูประณีตเหลือเกินนะ』

 

 

 

เมื่อกดปุ่มลิฟต์ก็จะลงไปที่ชั้นใต้ดิน

 

หน่วยต่อต้านมายานั้นอยู่ใต้ดิน แต่ไม่รู้เลยว่าอยู่ลึกไปแค่ไหน

 

หลังจากลงลิฟต์ได้สักพักพวกเราก็มาถึงที่หมาย

 

 

 

「ท้ายที่สุดแล้วก็อยากจะพังกำแพงที่นี่จังเลยน้า」

 

『เห็นด้วยเลย』

 

「……ยังไม่ยอมแพ้เรื่องนั้นอีกเหรอคะ?」

 

 

 

เมื่อมาถึงที่แผนก รุ่นพี่คามิยะชิกิก็ขมวดคิ้วเพราะคำพูดของพวกเรา

 

 

 

「ทำไมถึงได้หมกมุ่นกับกำแพงนี้？」

 

「ไม่หรอก ไม่ใช่แค่กำแพงนี้ อะไรก็ตามที่ทำเงินได้ก็อยากได้หมดนั่นแหละ……」

 

『ถูกต้อง ของที่ทำเงินได้น่ะยอดที่สุดแล้ว』

 

「……จากนี้ไปก็ได้เงินเดือนตามความเหมาะสมแล้วนี่ค่ะ ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินขนาดนั้นก็ได้นี่？」

 

 

 

กำลังพยายามให้ชั้นหยุดเพราะเห็นว่าชั้นโลภมากงั้นเรอะ

 

แค่นั้นน่ะ ไม่พอ ไม่พอ ไม่พอเลยสักนิด

 

 

 

「ก็แหมใครจะไปรู้ล่ะว่าชีวิตเราจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในกรณีนี้ก็ควรมีเงินเยอะๆไว้ก่อนไม่ใช่เหรอไงครับ รุ่นพี่」

 

『ใช่ ข้าเห็นด้วยอย่างยิ่งยวด』

 

「นอกจากนี้ ตัวชั้นจะได้ทำงานแบบนี้ตลอดไปรึเปล่าก็ไม่รู้……」

 

 

 

มันเป็นงานที่ต้องสู้กับสิ่งแฟนตาซี

 

หากพวกปีศาจ มอนสเตอร์ หรือ เทพ โผล่มา ก็มีความเป็นไปได้ที่หน่วยต่อต้านมายาจะรับมือไม่ไหว

 

จากนั้น รุ่นพี่คามิยะชิกิก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

 

 

「……เฮ้อออออออ พอเถอะ พวกเราไม่อนุญาตให้ใครมารื้อผนัง กำแพง หรือ สิ่งของในแผนกได้ตามใจชอบหรอกนะคะ แล้วก็ทุกคนกำลังรออยู่ รีบตามฉันมาได้แล้วค่ะ」

 

「ทุกคน？」

 

「นอกจากตัวฉันและประธานแล้ว ยังมีสมาชิกอีกสามคนของสาขาที่ห้าแห่งนี้ พวกเขาศึกษาในสถาบันอื่น แต่ก็อยู่ในเขตของเมืองเก็นโรเช่นเดียวกันเรา」

 

「เฮะ……」

 

 

 

จากคำพูดของรุ่นพี่คามิยะชิกิ สมาชิกทั้งสามคนน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับชั้นทั้งหมด

 

ขณะที่กำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อคิดเรื่องนั้น รุ่นพี่คามิยะชิกิก็ชี้ไปทางประตูขวามือ

 

 

 

「นี่เป็นห้องอ้างอิง ไว้ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับสานพันธุ์แฟนตาซี ที่พวกเราได้จัดการไปแล้วและเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องเวทย์เองก็จะถูกบันทึกไว้ที่นี่ ดังนั้นหากมีเวลาก็ลองมาเดินชมบ้าง」

 

 

 

ชั้นเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรกับโลกเบื้องหลัง

 

สายพันธุ์แฟนตาซีที่ชั้นพบเห็นตอนนี้มีแค่ มนุษย์หมูและแมมมอน

 

นอกจากนี้ยังอยากรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ด้วย

 

รุ่นพี่พาชั้นเดินชมรอบๆห้องพยาบาลที่ชั้นเคยนอน ห้องฝึก และห้องสุดท้ายคือห้องที่คุยกับประธาน

 

 

 

「และนี่ก็คือห้องของประธาน…ไม่สิ ต้องเรียกว่าผู้จัดการสาขา เชิญเข้ามาด้านใน」

 

 

 

เมื่อชั้นปฏิบัติตามคำสั่งของเธอก็พบว่าในห้องมีบรรยากาศหรูหรา

 

ตรงกลางเป็นประธานที่นั่งยิ้มอย่างสดใสร่าเริง มีชายและหญิงรวมกันสามคนนั่งอยู่บนโซฟาหนัง

 

ประธานแนะนำชั้นให้กับทุกคนได้รู้จัก

 

 

 

「นี่กำลังรออยู่เลย เขาคือสมาชิกใหม่ของพวกเรา คาเนะฮิโตะ โยคุโนมะ อย่างที่บอกไปแล้วคือผู้ทำสัญญากับจอมมารแห่งความโลภ」

 

「ชั้น คาเนะฮิโตะ โยคุโนมะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ」

 

『ฮึ่ม』

 

 

 

ชั้นไม่มีอะไรจะพูดเป็นพิเศษก็เลยทักทายแบบง่ายๆ

 

จากนั้นทุกคนก็จ้องมาที่ชั้นและแมมมอน

 

ดูเเหมือนว่าแมมมอนจะไม่ได้ใช้เวทย์อะไรเพื่อปิดกั้นการมองเห็น ดังนั้นทุกคนก็เลยเห็นเขา

 

 

 

「เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ผมขอแนะนำให้รู้จักกับสมาชิกของสาขาที่ห้า นี้ คนแรกคือทาเคชิ อิจิโจ(は一条猛)」

 

「ไง จะเรียกผมห้วนๆก็ไม่ว่ากัน ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาร่วมงานกับผู้ทำสัญญากับจอมมารเช่นนี้」

 

 

 

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มออกมาด้วยท่าทางสนุกสนาน

 

เขามีผมสีดำเรียบเนียนและดวงตาสีดำสุดคลู อีกทั้งยังมีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า ทำให้ดูเป็นพวกเนื้อหอมในหมู่สาวๆ

 

 

 

「ต่อไปคือเธอคนนี้ มานะ」

 

「……ชิ」

 

 

 

คนต่อไปที่ถูกแนะนำคือสาวผมสีน้ำตาลมัดผมเปียและดวงตาสีเหลืองอำพัน เมื่อมองแวบแรกเหมือนเด็กม.ต้น

 

ดูเหมือนจะเป็นชาวต่างชาติ…แต่ว่ามาจากประเทศอะไรล่ะ

 

จากนั้นเธอก็มองมาที่ชั้น แต่จากนั้นก็หมดความสนใจและหัวเราะคิกคัก

 

เอ๊ะ นั่นดูน่ากลัวแปลกๆนะ

 

 

 

「ฮะฮะ…..อย่าใส่ใจกับท่าทีของมานะมากนักเลย เธออายุน้อยกว่านายหนึ่งปี」

 

「เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นก็เป็นรุ่นน้องสินะครับ……」

 

「อย่ามาทำตัวเก๋าเกมส์อวดเบ่งตัวเองว่าเป็นรุ่นพี่เพราะอายุเยอะกว่านะคะ」

 

 

 

โอ้โห โครตหยิ่ง

 

แต่ช่างเหอะ

 

 

 

「และคนสุดท้ายยาคุชิจิ มิโดริ(薬師寺翠) ชั้นปีเดียวกับนาย」

 

「ฝะฝะฝะฝากตัวด้วยนะคะ……」

 

 

 

คนสุดท้ายเป็นสาวขี้อาย ผมยาวสีเขียวและสวมแว่นตา

 

ขณะที่ชั้นกำลังมองเธอ ยาคุชิจิก็ดูหวาดกลัวมากๆ เอ่อนี่ชั้นทำให้เธอกลัวงั้นเหรอ

 

ขณะที่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด ประธานก็ยิ้มมุมปากให้กับชั้น

 

 

 

「เธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ดังนั้นไม่ต้องกังวลหรอก」

 

「ขะขะขะขอโทษด้วยนะคะ……」

 

「เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ」

 

 

 

เป็นแบบนี้ตลอดจะไม่แย่เอาเหรอ

 

 

 

「นอกจากนี้เธอยังเป็นคนที่ช่วยรักษาแผลให้นายด้วย」

 

「เอ๊ะ!? เธอคนนี้เหรอ!?」

 

 

 

หลังจากที่โดนชายลึกลับต่อยไป กระดูกชั้นน่าจะหักไปหมดแล้ว

 

จริงๆตอนนั้นขยับตัวไม่ได้เลย

 

อย่างไรก็ตามทันทีที่ลืมตาตื่น ก็รู้สึกว่าแค่เมื่อยๆนิดหน่อย

 

นั่นเป็นเพราะคุณยาคุชิจิเป็นคนรักษาให้

 

หากลองคิดดูตามปกติ ไม่มีทางที่คนกระดูกหักทั้งร่างจะหายได้ในหนึ่งวัน มันจึงต้องเป็นการรักษาด้วยเวทย์หรืออะไรทำนองนั้น

 

ไม่ว่ายังไงเธอคนนี้ก็เป็นผู้มีพระคุณของชั้น

 

ชั้นจับมือยาคุชิจิและก้มหัว

 

 

 

「อะเออออออออออ๋!?」

 

「ขอบคุณมากนะครับ..ขอบคุณมากจริงๆที่ช่วยชั้นเอาไว้！」

 

「อะอะอะอะเอ่อ มะมะมมะมะมะมะไม่เป็นไรค่าาาาาาาาาาา ทะทะททะทะที่สำคัญกว่านั้นคือมือ……」

 

 

 

ไม่รู้หรอกถ้ากระดูกหักทั้งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลต้องจ่ายหนักขนาดไหน

 

ต่อให้ใช้เงินมากมายรักษามันก็เสียเปล่า

 

เหนือสิ่งอื่นใดไม่อยากให้พวกสึกิโกะต้องกังวล

 

นั่นเป็นเหตุผลที่อยากขอบคุณ

 

จากนั้นประธานก็ปรบมือ

 

 

 

「เอาล่ะ ! การแนะนำตัวจบลงแล้ว มาวัดฝีมือของคาเนะฮิโตะคุงดีกว่า 」

 

「เอ๊ะ! วัดอะไร？」

 

 

 

ชั้นอดไม่ได้ที่จะต้องถามอีกครั้ง และรุ่นพี่คามิยะชิกิที่อยู่มุมห้องก็อธิบาย

 

 

 

「ดิฉันจะเป็นคนตรวจวัดพลังเวทย์ของคาเนะฮิโตะคุง แถมคินจินคุงยังเป็นผู้ถือครองจอมมาร แต่ว่าเขาก็ไม่มีความรู้เรื่องเวทมนตร์เลย？」

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหม……」

 

「หากไม่มีทั้งความรู้และพลังเวทย์ ก็จะไม่สามารถต่อสู้ร่วมกับคู่หูได้ ดังนั้น เพื่อเป็นการเตรียมตัวเบื้องต้น จึงตัดสินใจที่จะทดสอบความสามารถของคาเนะฮิโตะคุง จากตรงนั้น หวังว่าจะสามารถเรียนรู้เวทย์ที่เหมาะสมกับความถนัดของคุณและเพิ่มความแข็งแกร่งได้」

 

「เข้าใจแล้ว……」

 

 

 

แน่นอนว่านั่นไม่มีปัญหา

 

แมมมอนบอกว่าพลังเวทย์ชั้นต่ำสุดๆ แต่อาจจะมีวิธีเพิ่มพลังอยู่ก็ได้

 

จากนั้น ทาเคชิก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

「เหหห…..ฟังดูน่าสนใจดีนะครับผมตามไปดูด้วยดีกว่าเนอะ？」

 

「ดิฉันเองก็สนใจเหมือนกัน」

 

「เอ๋ เอ๋ ถ้างั้นฉันเองก็อยากมีส่วนร่วมกับเขาบ้าง……」

 

 

 

ดูเหมือนว่าทุกคนจะมาดูการวัดพลังของชั้น

 

มันก็แอบหงุดหงิดนะที่โดนคาดหวังไว้สูง เอาล่ะ เนื่องจากจะต้องทำงานร่วมกันต่อจากนี้ อย่างน้อยก็อยากให้เห็นความสามารถของชั้นในระดับหนึ่ง

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของทุกคน ประธานก็ยิ้มออกมา

 

 

 

「เยี่ยมมาก ดูเหมือนทุกคนจะสนใจคาเนะฮิโตะคุง ถ้าอย่างนั้นมาวัดพลังของคาเนะฮิโตะคุงกันดีกว่า」

 

 

บอกเลยค่อนข้างจะงานช้างล่ะ

 

ด้วยเหตุฉะนี้ ตัวชั้นต้องเข้าวัดพลังเวทย์พร้อมกับทุกคนที่คอยจับตาดู

 

 

 

＊＊＊

 

 

 

　――――ในห้องที่มีแสงสลัวๆ

 

โต๊ะขนาดใหญ่และหรูหรามีแสงเทียนส่องสว่าง

 

ด้านบนมีจานอาหารอยู่ทุกชนิด

 

 

 

「……」

 

 

 

ขณะเดียวกันเจ้าของห้องก็นั่งทานอย่างเงียบๆ

 

ยิ่งกว่านั้นกินจนหมดทุกจาน

 

ในฉากที่ไม่ธรรมดานี้ สิ่งที่ดูเหมือนวงเวทย์จะปรากฏขึ้นที่มุมห้องและมีคนสองคนปรากฏตัวจากในนั้น

 

คนหนึ่งเป็นชายสวมชุดสูทไร้รอยยับมีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า

 

และอีกคนคือชายลึกลับที่เข้าทำร้ายคาเนะฮิโตะ

 

อย่างไรก็ตาม ร่างของชายลึกลับโดนไฟไหม้เกรียมและกำลังจะตาย

 

 

 

「――――นายท่าน ข้ากลับมาแล้ว」

 

「อืม ยินดีต้อนรับกลับบ้าน」

 

 

 

เจ้าของห้องตอนรับคำพูดของชายในชุดสูทโดยไม่หยุดกิน

 

อย่างไรก็ตาม เขาหยุดไปครู่หนึ่งเมื่อสังเกตเห็นบางอย่าง

 

 

 

「อาระ กลิ่นหอมๆนี่มันอะไรกัน」

 

「หมายถึงกลิ่นของเจ้านี่น่ะเหรอ」

 

「อะ…ฮึก นายท่าน……」

 

 

 

ชายลึกลับขยับปากขณะที่หายใจไม่ออก

 

อย่างไรก็ตามเจ้าของห้องไม่สนใจและพูดต่อ

 

 

 

「แหม ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว จะล้มเหลวกลับมาใช่ไหม」

 

「ใช่ เพราะแบบนั้นก็เลยรีบเอามันกลับมา แต่ถ้าไปช้าอีกสักนิดก็คงมลายหายไปตรงนั้นแน่นอน」

 

「อืมถึงแม้จะเพิ่งออกมาจากผนึก แต่ก็เป็นจอมมาร เลยคิดว่าน่าจะจับมาได้ง่ายๆเสียอีก」

 

「น่าเสียดายที่ว่า ที่ว่าสัญญาได้เริ่มดำเนินไปแล้ว แถมยังเป็นพันธสัญญาวิญญาณ เจ้านี่ก็เลยพยายามที่จะหยุดเขา……」

 

「นั่นก็หมายความว่าโดนโต้กลับมาใช่ไหม อย่างไรก็ตาม ดีใจที่ไม่ได้ฆ่าเจ้านั่นไป」

 

 

 

ขณะที่พูดคุยกันต่อไป เจ้าของห้องก็ยังกินไม่หยุด

 

 

 

「แล้วจะเอายังไงดีละครับ」

 

「ใช่แล้วล่ะ แค่เอาสิ่งนั้น มาให้ข้าตอนนี้」

 

「อ่า……」

 

 

 

ชายลึกลับไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังคุยกัน

 

อย่างไรก็ตามชายในชุดสูทเพิกเฉยกับสถานการณ์ตรงหน้าและพาชายลึกลับไปตามคำสั่งเจ้าของห้อง

 

และ―――。

 

 

 

「ถ้าอย่างนั้น…………จะหม่ำแล้วนะ」

 

「หะ!?　ว๊ากกกกกกกกกกก――――」

 

 

 

　――――เสียงเนื้อและกระดูกถูกบดดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง

 

หลังจากนั้นก็เคี้ยว่ตอไปอีกสักพักและกลืนลง

 

 

 

「กลิ่นช่างหมอจนเสียข้ากินมันจนหมดเลย」

 

「……」

 

「ถึงกระนั้นก่อนที่เจ้านั่นจะฟื้นคืนชีพ ก็น่าจะจัดการได้ง่ายๆ แต่ช่างมันประไร ถึงยังไงก็ต้องทำเหมือนเดิม」

 

 

 

เจข้าของห้องหยุดกินข้าวและสั่งชายในชุดสูท

 

 

 

「――――คราวนี้ ไปพาตัวเจ้านายของแมมมอนมาให้ข้า」

 

「เข้าใจแล้ว ถ้างั้นเดี๋ยวจะส่งหน่วย『กองกำลังรับจ้าง(調達部隊)』」

 

「ใช่แล้ว เยี่ยมมาก อ้อ อีกอย่างช่วยเอากลับมาในสภาพดีๆหน่อยได้ไหม สำหรับปีศาจอย่างเราแล้วความสดใหม่คือปัจจัยหลัก」

 

「รับทราบแล้ว」

 

 

 

ชายในชุดสูทก้มศีรษะด้วยความเคารพและหายเข้าไปในวงเวทย์

 

และเป็นอีกครั้งที่เจ้าของห้องรับประทานอาหารต่อโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น