ตอนที่ 18

「อะไรกัน!?」

 

「……แกเป็นใคร !? ฉันน่าจะร่ายเวทย์สกัดกั้นไว้แล้วนี่……」

 

 

 

ขณะที่ตกใจจู่ๆก็มีกำแพงเพลิงปรากฏขึ้น มานะเองก็ยังคงพูดด้วยความใจเย็น

 

จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

 

 

 

「ฮะฮะ นั่นเรียกว่าเวทย์งั้นเหรอ? อุ้ยตาย ถ้างั้นก็โดนชั้นยึดครองแล้วล่ะ ด้วยเหตุนี้เธอไม่ใช่เจ้าของบาเรียนี่อีกแล้ว」

 

「หะ! ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเนี่ยนะ……」

 

 

 

ดูเหมือนว่าเวทย์บาเรียของมานะจะโดนพังทลายและโดนแทนที่แทบจะทันที

 

แน่นอนว่าเรื่องแบบนั้นทำได้ แต่เป็นเทคนิคชั้นสูง

 

ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ สายตาของชายคนนั้นก็จ้องมาที่ชั้น

 

 

 

「แล้วก็…..แกสินะที่เป็นเจ้านายของจอมมาร」

 

 

 

ขณะที่แมมมอนอยู่ในร่างชั้น แต่ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะรู้เรื่องของชั้นเป็นอย่างดี

 

 

 

「นาย เป็นใครกันแน่……」

 

「ข้ามีนามว่าเลบอย ข้าจะพาเจ้าไปหานายของข้า เพราะตอนนี้นายของข้ากำลังหิวสุดๆไปเลยล่ะ」

 

 

 

ชายที่เรียกตัวเองว่าเลบอย ยื่นมือขวามาหาเรา และก็มีก้อนเปลวเพลิงพุ่งออกมาใส่พวกเรา

 

 

 

「ไร้ร่ายงั้นเหรอ!?」

 

「อึก……『เมจิกชิลด์(魔盾)』！」

 

 

 

เพื่อตอบสนองต่อเวทย์ไร้ร่ายมานะสร้างโล่เวทมนตร์ขึ้นมาทันทีและสกัดกั้นการโจมตีของเลบอย

 

　เฮ้ยเฮ้ย เวทย์ไร้ร่ายเลยเรอะ……！

 

แม้ว่าจะเป็นเทคนิคชั้นสูง แต่ก็ไม่มีคนธรรมดาที่จะทำมันได้เลยนะ

 

ขณะที่ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า เลบอยก็ผิวปาก

 

 

 

「เฮ้อ~! กันได้งั้นเหรอเนี่ย เธอคนนี้เป็นผู้คุ้มกันจอมมารงั้นเหรอ？」

 

「ฮะ…..ผู้คุ้มกันจอมมารงั้นเหรอยะ อย่ามาล้อกันเล่นนะ――――『กระสุนวารี(水霊弾)』！」

 

 

 

มานะร่ายเวทย์และใช้เวทย์ที่ชั้นไม่รู้จัก สร้างกระสุนน้ำและยิงใส่เลบอย

 

 

 

「เฮ้ เฮ้……เวทย์ระดับต่ำแบบนั้นไม่มีทางได้ผลกับข้า！　……!?」

 

 

 

เลบอยใช้เวทย์ไฟ และโจมตีสวนมานะ แต่ว่ามันก็สูสี

 

ในขณะนั้นเองกระสุนน้ำก็ระเบิดและไอน้ำจำนวนมากก็ถูกสร้างขึ้นจากการระเบิด

 

จากนั้นไอน้ำก็ปกคุลมและปิดการมองเห็น

 

แม้จะเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง แต่ในเวลานี้เองเลบอยก็หายตัวไป มานะเองก็จ้องมองมาที่ชั้นขณะพูด

 

 

 

「……เดี๋ยวดิฉันจะทำลายกำแพงเพลิงนี้ออกไป ดังนั้นรีบหนีไปให้เร็วที่สุด」

 

「มานะ？」

 

「แม้ว่านายจะหนีไปแต่พวกนั้นก็อาจจะตามไปได้ ดังนั้น ฉันจะเป็นคนหยุดมันไว้เอง」

 

「……เข้าใจแล้ว」

 

 

 

ถึงแม้ชั้นอยู่ต่อไปแต่ก็ไม่สามารถช่วยมานะในการต่อสู้ได้ ถ้าทำแบบนั้นชั้นก็เป็นตัวถ่วง

 

ชั้นพยักหน้าตอบรับคำแนะนำของเธอ รู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้และมานะก็พยักหน้า

 

 

 

「ก็อย่างที่บอกไป ทันทีที่ออกจากโรงงานร้าง ให้ติดต่อสาขาที่ห้าและเรียกขอความช่วยเหลือทันที」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

 

 

งานของชั้นตอนนี้คือหนีออกไปจากที่นี่และขอความช่วยเหลือจากหน่วยต่อต้านมายา

 

หลังจากเราตกลงกันเสร็จ ไอน้ำก็ระเหยไปในทันที

 

 

 

「คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะดูฉลาดขึ้นงั้นเหรอ? คิดว่าไงล่ะ? ประชุมเพลิงเสร็จรึยัง？」

 

「ก็นะ ระหว่างที่รอไอน้ำจางก็ประชุมกันเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ」

 

 

 

เห็นได้ชัดว่ามานะจงใจสร้างไอน้ำขึ้นมา และดูเหมือนจะซื้่อเวลาได้สักพัก อาจเป็นเพราะพลังเวทย์

 

 

 

「……หนอยแน่ ถ้างั้นข้าเองก็จะเอาเจ้าไปด้วยเช่นกัน」

 

 

 

จากนั้น เลบอยก็โกรธจัดที่โดนมานะขัดขวาง

 

แต่……。

 

 

 

「ไม่มีทางปล่อยให้แกผ่านไปได้หรอก――――『คมดาบวารี(水刃)』！」

 

 

 

มานะเปิดใช้งานเวทย์อย่างรวดเร็วและปล่อยไปทางเลบอย

 

เป็นคมดาบน้ำและบินขนานไปกับพื้น

 

 

 

「นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม…ไม่มีทางหยุดข้าได้ด้วยการโจมตีกระจอกๆแบบนี้หรอก！」

 

 

 

เลบอยยิงเปลวเพลิงออกมาอีกกครั้ง

 

ในขณะนั้นมานะก็เปิดใช้งานเวทย์

 

 

 

「――――『ปืนใหญ่วิญญาณน้ำ(水霊砲)』！」

 

 

 

ยิงเลเซอร์ออกไปทางออกโรงงานทิศทางตรงกันข้ามกับที่เลบอยอยู่

 

เลเซอร์นั้นตัดผ่านกำแพงเพลิงสร้างทางออกให้ชั้น

 

 

 

「วิ่ง！」

 

「เข้าใจแล้ว！」

 

 

 

เมื่อได้รับสัญญาณจากมานะ ชั้นจึงวิ่งไปข้างนอกสุดกำลัง

 

เลบอยผงะไปชั่วครู่ขณะที่เห็นแผนการของพวกเรา

 

 

 

「แม้ว่าจะเป็นเจ้านายของจอมมาร แต่ก็ยังวิ่งหนีแบบนี้เนี่ยนะ…? ไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยให้หนีไปหรอก！」

 

 

 

อย่างไรก็ตาม เลบอยเอามือวางไว้บนพื้น กำแพงไฟที่แยกออกก็เริ่มโหมกระหน่ำ กลายเป็นอสรพิษเพลิงสองตัวเข้ามาหาชั้นจากทั้งสองด้าน

 

 

 

「คู่ต่อสู้ของแกน่ะคือฉัน――――『มังกรวารี(水龍)』！」

 

 

 

มานะสร้างมังกรน้ำขึ้นมาสกัดกั้นการโจมตี

 

ด้วยเหตุนี้ ชั้นจึงหนีออกไปได้และไปที่สาขาห้าโดยเร็วที่สุด

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก…….หมอนั่นเป็นใคร……！」

 

『น่าจะเป็นมือสังหารของเบลเซบับ』

 

 

 

แมมมอนตอบด้วยความเหนื่อยหน่ายกับชั้นที่กำลังตกใจ

 

การพูดขณะวิ่งต้องใช้พลังกายมหาศาล จึงเปลี่ยนมาคุยทางจิต

 

 

 

「(เบลเซบับ เจ้านายพวกหัวหมูงั้นเหรอ！)」

 

『ก็ใช่น่ะสิ นอกจากนี้ ชายคนนั้นยังทำพันธสัญญาปีศาจด้วย』

 

「(เอ๋？)」

 

『ชิ….ไม่รู้สิถ้าเป็นตัวข้าก่อนที่จะโดนปิดผนึกหมอนั่นไม่คณามือหรอก แต่ตอนนี้ข้ารับมือไม่ไหว……』

 

 

 

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นทำพันธสัญญาปีศาจ

 

 

 

「(แล้วรู้ได้ไงว่าทำพันธสัญญา？)」

 

『ประการแรกเลย คุณภาพของพลังเวทย์ พลังเวทย์ที่สัมผัสได้มันมีพลังของปีศาจปนมาด้วย และเวทย์ที่ใช้น่ะ ไร้ร่ายใช่ไหม นั่นเองก็เป็นเวทย์ของเจ้าปีศาจ』

 

「(เข้าใจล่ะ……)」

 

 

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ไม่ใช่ไร้ร่ายของแท้ แต่เป็นของที่หยิบยืมมา ดังนั้นก็เหมือนกับพวกต้มตุ๋น

 

หากเป็นแบบนี้ พิจารณาจากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า มีความเป็นไปได้ที่ความสามารถดังกล่าวจะทำให้เวทย์ธาตุไฟใช้โดยไม่ต้องร่าย

 

มันไม่น่าจะใช่เทคนิคไร้ร่ายจริงๆ มีความเป็นไปได้อื่นที่จะใช้การโจมตีนอกเหนือจากธาตุไฟ

 

ชั้นกำลังวิ่งไปพร้อมกับวิเคราะห์พลังของเลบอย แต่อาจเป็นเพราะสงบสติลงได้ จึงมีเวลาสนใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัว

 

นั่นเป็นเหตุผลที่เจอเหตุการณ์แปลกๆ

 

 

 

「(อย่าบอกนะว่า……)」

 

『……มันมากันแล้ว』

 

 

 

แมมมอนบ่นออกมา แล้วชั้นก็รีบถอยห่าง

 

น่าแปลกที่ชั้นไม่รู้สึกถึงตัวตนของใครเลยในบริเวณนี้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งเหมือนกับเหตุการณ์ครั้งแรก

 

 

 

「(มีบาเรียงั้นเหรอ！)」

 

 

 

เพื่อที่จะรู้ว่าอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ก็เลยได้อ่านเกี่ยวกับพวกบาเรีย

 

มีบาเรียหลายประเภท ซึ่งหนึ่งในนั้นใช้ได้ผลเป็นประเภทพื้นที่ ใช้สกัดกั้นการรับรู้

 

และอีกอย่างคือบาเรียอันทรงพลังที่แยกบุคคลๆหนึ่งออกมาในมิติอื่นเหมือนครั้งที่แล้ว

 

กายทำลายบาเรียต้องใช้เทคนิคชั้นสูง และชั้นก็ทำลายมันเองไม่ได้

 

 

 

「แม้แต่แมมมอนเองก็ทำไม่ได้เหรอ？」

 

『ใช่ ตอนนี้ข้าไม่ได้มีพลังมากขนาดนั้น』

 

「แล้วเอาไง……」

 

『ก็เหมือนกับครั้งที่แล้ว ไอ้เจ้าเบลเซบับดูท่าจะเต็มที่กับข้าน่าดู』

 

「พูดได้น่าไม่อายเลยนะ」

 

 

 

แมมมอนล้อเลียนเบลเซบับ และชั้นเองก็ตบมุขกลับ

 

 

 

「อย่างงี้ก็ขอความช่วยเหลือไม่ได้……」

 

『สาวน้อยคนนั้นคงจะทำลายบาเรียนี่ได้』

 

 

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ต้องพึ่งมานะอีกแล้ว

 

เข้าใจว่าเป็นประเภทแยกออกจากมิติหนึ่ง แต่ชั้นไม่รู้ว่าจะมีอะไรอีกรึเปล่า

 

ตัวอย่างเช่นถ้าเป็นระดับสูงสุด มันสามารถเปลี่ยนการไหลเวียนของเวลาในบาเรียได้ ไม่ว่าจะใช้เวลาเป็นปีๆในบาเรีย แต่ด้านนอกกลับผ่านไปแค่ 1 วินาที

 

หากเป็นแบบนั้นสถานการณ์ตอนนี้ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น แต่จากที่อ่านเอกสารมา มีเพียงไม่กี่คนที่ทำได้และต้องเป็นผู้ทำสัญญากับคลาสเทพอีกด้วย

 

 

 

「นี่ คิดว่าบาเรียนี้ถูกใช้งานโดยเบลเซบับหรือเปล่า？」

 

『ไม่ สัมผัสพลังเวทย์ไม่ได้เลย นอกจากนี้หมอนั่นเกลียดบาเรียแบบนี้ และไม่คิดจะใช้มันด้วย』

 

 

 

ก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเบลเซบับถึงเกลียดบาเรีย แต่การที่รู้ว่าจอมมารไม่ได้ใช้ก็ถือว่าโชคช่วย

 

ถ้าเราสามารถซื้อเวลารอให้มานะมาช่วยได้

 

　แต่……。

 

 

 

「ถึงวิ่งแบบนี้ต่อไปก็คง……」

 

『เปล่าประโยชน์น่า ก่อนอื่นเลยนะ แม่สาวคนนั้นแพ้แน่นอน』

 

「หาาาาาาา?」

 

『แม่สาวนั่นกำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ』

 

「อ่อนแอ……？」

 

 

 

ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น

 

อย่างไรก็ตามแมมมอนที่รู้อะไร ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

 

นั่นไม่ใช่ประเด็น อย่างที่แมมมอนบอก ถ้าเธอเอาชนะไม่ได้เธอก็ช่วยชั้นไม่ได้

 

ตอนนี้มานะกำลังซื้อเวลาให้ชั้นอยู่ แต่ชั้นไม่มั่นใจว่าจะรอดได้ไหมหากมีคนตามมา

 

 

 

「ถ้างั้น…ไปร่วมมือกับมานะแล้วช่วยกันไม่ดีกว่าเหรอ……？」

 

 

 

ถ้ามานะคนเดียวไม่ไหว พวกเราก็แค่ช่วยกัน

 

　……บอกตามตรงไม่อยากกลับไปหรอกนะ

 

แต่เหนือสิ่งอื่นใดชั้นเองก็ไม่อยากเสียเพื่อนร่วมงานไปเช่นกัน

 

หากพวกเราแพ้ทุกอย่างก็จบ

 

 

 

「……นี่ถ้ามานะและชั้นร่วมมือกันโอกาสชนะมีมากแค่ไหน？」

 

『อย่างน้อยโอกาสก็เยอะกว่าการหนีเข้าไปในบาเรียนี่』

 

「แล้วทำไมแกถึงดูใจเย็นขนาดนั้น……」

 

 

 

แม้ว่าชั้นจะหัวหมุนสุดๆ แต่แมมมอนยังคงสงบสติอารมณ์ได้

 

จากนั้นแมมอนก็หัวเราะออกมา

 

 

 

『แน่นอนข้าเองก็ว้าวุ่นไม่น้อย แต่ถ้าข้ารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครโอกาสรอดมันก็ไม่ใช่ศูนย์』

 

「นั่นเป็นวิธีเดียวในการเอาชนะสินะ？」

 

『แล้วเจ้าจะอวดเบ่งทำเพื่อ นี่เป็นผลงานข้านะ』

 

 

 

ไม่มีทางที่จะเอาชนะเลบอยหากไม่รู้จุดอ่อน

 

ดังนั้นชั้นควรจะหนีต่อไปหรือช่วยมานะ……。

 

คิดแล้วก็ตบแก้มสรุปผลแบบไม่ต้องคิด

 

 

 

「……ไปกันเถอะแมมมอน」

 

『หะ? จะไปหาแม่สาวน้อยคนนั้นน่ะเหรอ? จะต่อสู้กับเจ้านั่นจริงๆเรอะ？』

 

「ก็เออสิฟะ ถ้ามีโอกาสชนะมันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยง」

 

『แม้ว่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็ต่ำเตี้ยมากเลยนะ？』

 

「ก็รู้อยู่หรอก แต่ว่ารู้จักคำนี้ไหม High Risk High Return？」

 

『แน่นอนสิฟะ』

 

「หากเป็นแบบนี้มันก็ต้องลองกันสักตั้ง」

 

 

 

ท้ายที่สุดแล้วอัตราต่อรองก็ยังคงเท่าเดิม แต่ก็ยังดีที่ว่ามีโอกาสชนะอยู่

 

　เพราะงั้น……。

 

 

 

「ชั้นเองก็รู้สึกแย่เอามากๆที่ต้องทิ้งมานะไว้แบบนั้น」

 

『ปล่อยให้นางอยู่คนเดียวก็น่าจะสบายเจ้าแล้วแท้ๆ』

 

「ใจจริงก็อยากทำแบบนั้น แต่ถ้ารู้ว่านางไม่มีโอกาสชนะ ชั้นก็ไม่อยากทิ้งไว้หรอก เพราะงั้นช่วยชั้นทำงานซะดีๆ」

 

 

 

ชั้นเองก็ไม่รู้อะไรมากนัก

 

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ต้องขอบคุณการฝึกงานนี่

 

 

 

「ถ้างั้นพวกเราก็กลับไปหามานะกันเถอะ！」

 

『เฮ้อ…..ตามใจเจ้าเลยเหอะ』

 

「……อ่า แต่ว่าช่วยร่ายเวทย์ลบตัวตนให้ชั้นได้ไหม？」

ชั้นต้องการความปลอดภัยเป็นอันดับแรก！แมมมอนประหลาดใจที่ได้ยินชั้นพูดแบบนั้น