ตอนที่ 9

 

 

ผมสีเงินยาวของเธอถูกมัดเป็นมวยผมที่ดูเหมือนถูกตัดออกจากความสว่างของดวงจันทร์

 

 

ดวงตาของเธอสีดำออบซิเดียนและเป็นประกายเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

 

 

ใบหน้าที่แสนงดงามของเธอซึ่งโด่งดังไม่ใช่เพียงแค่ในโรงเรียนเท่านั้น ตอนนี้ที่สีหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยความโกรธ

 

 

 

 

 

 

「พี่ชาย!! นี่มันหมายความว่ายังไง？」

 

 

「อะเอ่อ เอ่อ คือ คุณน้องสาวครับ ตอนนี้ผมก็มาถึงแล้วนะครับ？」

 

 

「ยิน・ดี・ต้อน・รับกลับมาค่ะ คิดว่าใช่เวลามาพูดแบบนี้เหรอคะ？」

 

 

「ฮะ ฮับ……」

 

 

「ถ้าไม่กลับบ้านทำไมไม่บอกหนูก่อนค่ะ？」

 

 

 

 

 

 

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับการอธิบาย แมมมอนที่มองอยู่ก็บ่นออกมา

 

 

 

 

 

 

『คินเน่ ? นี่เจ้าเรียกน้องสาวตัวเองว่าเงินงั้นเหรอเนี่ย หยาบคายสุดๆเลยนะ!?』

 

 

「ไม่ใช่เงินสักหน่อยโว้ย แกนั่นแหละที่หยาบคาย！」

 

 

「……คินอะนี่ (พี่เงิน)？」

 

 

「หะ……」

 

 

 

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของแมมมอน สึกิโกะก็ยิ้ม

 

 

คือว่าท่าจะแย่ล่ะไงล่ะ ทำน้องสาวตัวน้อยโกรธซะแล้ว……！

 

 

ขณะที่ใบหน้าของชั้นเต็มไปด้วยความกลัว ก็มีอีกคนโผล่มาจากหลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

「สึกิเน่จัง…มีอะไรเหรอฮะ! เอ๋….พี่ชาย!?」

 

 

 

 

 

 

ตรงกันข้ามกับสึกิโกะ นี่คือเด็กชายผมบลอนด์ที่เปล่งประกายราวกับดวงอาทิตย์

 

 

อาจเป็นเพราะทองเข้มไปทั้งหัว เลยให้ความรู้สึกเหมือนสิงโต

 

 

ดวงตาของเขามีสีแดงดั่งดวงอาทิตย์ที่ลุกโชน

 

 

ชั้นยกมือขึ้นยอมแพ้ขณะที่น้องทั้งสองจ้องมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

 

 

 

 

 

 

「พะพะพะพะพี่กลับมาแล้ว โยจิ……」

 

 

「อาเระ กลับมาแล้วงั้นเหรอครับ………ว่าแต่ไปไหนมา!?」

 

 

 

 

 

 

โยจิผงะไปชั่วครู่ แต่ไม่นานก็ได้สติและกลับมาหาชั้น

 

 

 

 

 

 

「เอ่อพอดีมีหลายอย่างเกิดขึ้น……」

 

 

「มีหลายอย่างงั้นเหรอครับ…..ผมเป็นห่วงนะ! ช่วงหลังๆนี้มีเรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นด้วยล่ะ……」

 

 

「เอ่อ……..พี่ก็คิดว่าทั้งสองน่าจะอยู่ในวัยที่เหมาะสมแล้ว ดังนั้นก็เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องติดต่อกลับมา……」

 

 

「งั้นเหรอคะ พี่ชายอายุเยอะกว่าพวกเรานะคะ แต่ว่าไม่คิดจะส่งข้อความกลับบ้านหน่อยเหรอไงคะ」

 

 

「……พี่เสียใจมากเลย」

 

 

 

 

 

 

สิ่งที่สึกิโกะพูดก็สมเหตุสมผล ดังนั้นชั้นจึงขอโทษ

 

 

จากนั้นสึกิโกะก็ถอนหายใจแล้วกอดชั้น

 

 

 

 

 

 

「……หนูเป็นห่วงพี่นะคะ？」

 

 

「……อืม ขอโทษนะ」

 

 

 

 

 

 

ชั้นตบหลังเธอเบาๆ และหลังจากนั้นไม่นานสึกิโกะก็เข้าบ้านไป

 

 

 

 

 

 

「……จะยกโทษให้ก็ได้ค่ะ แต่อย่าได้ทำแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สองนะคะ」

 

 

「เข้าใจแล้วครับ คุณน้องสาว」

 

 

「……ยินดีต้อนรับกลับบ้านอีกครั้ง อาหารเย็น พร้อมแล้วนะคะ」

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็เข้าไปในหลังบ้าน

 

 

เมื่อเห็นสึกิโกะเป็นเช่นนั้น โยจิก็ยิ้มอย่างขมขื่น

 

 

 

 

 

 

「ตอนแรกผมก็กังวลเกี่ยวกับสึกิเน่มาก แต่สำหรับตอนนี้ ถ้าพี่บอกสักคำว่าจะไม่กลับบ้าน ผมก็พอเข้าใจได้นะ…」

 

 

「ขอโทษด้วยนะ พี่ผิดไปแล้ว……」

 

 

「ยังไงก็เถอะครับ มาทานอาหารเย็นกัน ผมหิวแล้ว พี่เองก็รีบๆเข้ามาเถอะครับ」

 

 

 

 

 

 

โยจิพูดแบบนั้นแล้วก็รีบตรงเข้าไปในบ้าน

 

 

จากนั้นแมมมอนที่ดูพวกเราคุยกันก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

『สองคนนั้นเป็นแฝดกันงั้นเหรอ？』

 

 

「ใช่แล้วล่ะ」

 

 

『แต่ว่าดูไม่เหมือนเจ้าเลยนะ』

 

 

 

 

 

 

อย่างที่แมมมอนพูด พวกสึกิโกะกับชั้นนั้นต่างกัน

 

 

ชั้นมีผมสีดำและดวงตาดำเข้ม แต่ทั้งสองคนมีผมสีเงินและสีบลอนด์ ค่อนข้างสะดุดตา

 

 

แม่ของชั้นเองก็มีผมสีดำ ตาสีดำ ดังนั้นก็เลยอาจจะได้มาจากทางพ่อ แต่เนื่องจากชั้นเองก็ไม่รู้จักญาติคนใด ไม่ต้องพูดถึงพ่อ ก็เลยไม่รู้อะไรมากนัก

 

 

 

 

 

 

「สำหรับตอนนี้ ก็ช่วยอยู่เฉยๆไปก่อนละกัน？」

 

 

『อืม ช่วยไม่ได้นะ……』

 

 

 

 

 

 

ขณะที่บอกเช่นนั้น เราสองคนก็เข้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

＊＊＊

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ? ย้ายงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น

 

 

ชั้นบอกกับพวกเขาทั้งสองคนว่าพวกเราจะย้ายไปที่อพาร์ตเมนต์โดยปกปิดเรื่องที่ทำงาน

 

 

แน่นอนว่าทั้งสองคนเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

 

 

 

 

 

 

「ดะ เดี๋ยวก่อนสิ ! แม้ว่าจู่ๆพี่จะพูดแบบนั้นก็ตาม……」

 

 

「ก่อนอื่นมีเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ？」

 

 

「ไม่ต้องกังวลที่ทำงานใหม่เตรียมไว้ให้พี่น่ะ」

 

 

「งานพาร์ทไทม์ใหม่งั้นเหรอคะ….ไม่ใช่งานพาร์ทไทม์แปลกๆใช่ไหมคะ？」

 

 

「ไม่ใช่ ไม่ใช่」

 

 

 

 

 

 

จริงๆแล้วก็งานแปลกๆอะแหละ

 

 

อย่างไรก็ตามไม่สามารถลากพวกเขาเข้าไปเกี่ยวข้องได้

 

 

 

 

 

 

『……ก็รู้อยู่นะว่ายากจน แต่นี่มันจะโหดร้ายเกินไปแล้วนะ？』

 

 

「(หุบปากน่า)」

 

 

 

 

 

 

แล้วแมมมอนที่เห็นอาหารเย็นของเรา ก็ขมวดคิ้ว

 

 

สึกิโกะและโยจิวางบางอย่างไว้ข้างหน้า แต่ข้างหน้าของชั้นมีเพียงแค่ผัดที่ทำจากวัชพืชและเศษเนื้อ

 

 

 

 

 

 

「แต่…ถ้าเงินเดือนดีขนาดนี้ น่าจะเป็นงานหนักน่าดูเลยนะคะ？」

 

 

「ถูกต้องแล้ว! ที่นั่นจะมีอาหารให้พี่กิน พี่ต้องกินนะไม่ใช่ให้พวกเราอย่างเดียว！」

 

 

「เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก หญ้าแถวบ้านเราเองก็ทำอะไรพี่ไม่ได้แล้วล่ะ」

 

 

『เอ่อ เจ้านี่อาการหนักพอๆกับเบลเซบับเลยนะ……』

 

 

 

 

 

 

หะ จะบอกว่าชั้นเนี่ยนะทัดเทียมกับจอมมาร

 

 

ขณะที่จ้องไปที่แมมมอนโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ จู่ๆโยจิก็พึมพำ

 

 

 

 

 

 

「ก็รู้นะฮะว่าพวกเรากำลังจะย้าย แต่ว่าบ้านหลังนี้พวกเราจะทำยังไงดีฮะ？」

 

 

「เอ่อ……」

 

 

 

 

 

 

สีหน้าของสึกิโกะซีดลงราวกับว่าเธอนึกตามที่โยจิพูด

 

 

 

 

 

 

「ไม่ต้องกังวล พี่ยังคงเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ต่อไปได้」

 

 

「เออออออออ๋？」

 

 

「ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มาที่นี่ได้ตลอดเวลางั้นเหรอคะ？」

 

 

「ใช่แล้ว ต่อให้ไม่เหลืออะไรก็ตาม」

 

 

 

 

 

 

ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มให้กับคำพูดของชั้น

 

 

สำหรับพวกน้องๆแล้ว ที่นี่คือที่ๆมีความทรงจำดีๆมากมายที่ได้อยู่กับแม่ จึงอยากจะเก็บสถานที่แสนสำคัญนี้เอาไว้

 

 

 

 

 

 

「ดีล่ะ ถ้าอย่างงั้น พรุ่งนี้พี่เองก็ไม่มีเรียน และจะย้ายออกทันที ดังนั้นมาช่วยพี่หน่อยได้ไหม？」

 

 

「อะ ครับ！」

 

 

「บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรมากเพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรค่ะ」

 

 

 

 

 

 

แน่นอนสิ

 

 

　――――วันถัดไป

 

 

เมื่อทั้งสามคนย้ายบ้านเสร็จแล้ว พวกเขาก็เริ่มอาศัยอยู่ที่บ้านหลังใหม่