ตอนที่ 24

「รุ่นพี่……？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อหันไปมองก็พบกับประธานที่ปรากฏตัวขึ้นมา มองมาที่ชั้นและยิ้มอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

 

「ไม่ต้องกังวล ผมมาแล้วจะไม่ปล่อยให้พวกนั้นทำตามความต้องการแน่นอน」

 

 

「――――ประธานคะ มานะปลอดภัยดีค่ะ」

 

 

 

 

 

 

จากนั้นรุ่นพี่คามิยะชิกิก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆประธานอย่างเงียบๆ

 

 

ดูเหมือนว่ามานะจะปลอดภัยดี

 

 

อาจเป็นเพราะสภาพของชั้น จึงมองมาด้วยความงุนงง เลบอยส่งเสียงทัก

 

 

 

 

 

 

「จริงสิ…..ใช่เวลามากเกินไปแล้ว」

 

 

「อะไรๆก็คงดี ถ้าไม่มีแม่สาวน้อยนั่น」

 

 

 

 

 

 

เลบอยและเอมี่น่าจะได้รับความเสียหายหนักเช่นกัน แต่หลังจากที่เห็นพวกประธาน ก็ไม่คิดว่าเป็นภัยคุกคามใดๆ

 

 

ทันใดนั้นเอมี่ก็ปล่อยไฟออกมาจากร่างไปรอบๆพร้อมรบ

 

 

　แต่……。

 

 

 

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะ…….แต่ไม่ปล่อยให้ทำอะไรไปมากกว่านี้แล้วล่ะ」

 

 

「หะ？」

 

 

 

 

 

 

　――――ณ ตอนนั้นเอง

 

 

　ทันทีที่ประธานดีดนิ้ว เปลวเพลิงทั้งหมดก็ดับลงทันที

 

 

 

 

 

 

「หะ……？」

 

 

 

 

 

 

ดูเหมือนว่าทุกคนต่างมึนกับภาพตรงหน้า และไม่คาดคิด

 

 

จากนั้นประธานก็ออกคำสั่งกับรุ่นพี่คามิยะชิกิ

 

 

 

 

 

 

「เรกะ จัดการเรื่องบ้านและผู้คนซะ」

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นท่านประธานอย่าฝืนเกินไปนะคะ」

 

 

「อ่า ไม่ฝืนหรอก」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่แลกเปลี่ยนคำพูดง่ายๆ รุ่นพี่คามิยะชิกิก็หายตัวไปทันที

 

 

 

 

 

 

「ตอนนี้ก็สามารถใช้พลังได้นิดหน่อยแล้ว」

 

 

「แก…ทำอะไรลงไป……!?」

 

 

 

 

 

 

ประธานพูดเหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไรกับเปลวเพลิงของเอมี่

 

 

ขณะที่เอมี่กำลังสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้า ประธานก็ยิ้มอย่างไร้ความกลัว

 

 

 

 

 

 

「ผมทำอะไรไปงั้นเหรอ…..ก็แค่สร้างคลื่นเวทมนตร์หักล้างพลังเวทย์และลบมันออกไปเท่านั้นเอง」

 

 

「หาาาาาาาา!?」

 

 

 

 

 

 

ดูเหมือนว่าสิ่งที่ดับไฟของเอมี่ไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เป็นคลื่นเวทมนตร์บริสุทธิ์ที่หักล้างออกไป

 

 

แน่นอนว่าชั้นเองก็รู้ว่าเวทย์นั้นมีรูปร่างและขึ้นอยู่กับความบริสุทธิ์ ความหนาแน่นของมัน และมีผลกระทบทางกายภาพได้อีกด้วย เช่นโล่เวทมนตร์

 

 

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกมันจะมีตัวตนในฐานะพลังเวทย์ แต่ประธานก็แค่สร้างคลื่นพลังหักล้างมันออกไป

 

 

เป็นไปได้ไหม? ว่าพลังเวทย์นั่นส่งผลกับสิ่งรอบตัว

 

 

เอมี่ที่คิดแบบเดียวกันและไม่มั่นใจ

 

 

 

 

 

 

「อย่ามาพูดบ้าๆ！ด้วยพลังที่ไม่เข้าใจได้ เวทย์ของชั้น――――」

 

 

「――――คามาเอล(カマエル)」

 

 

 

 

 

 

ประธานนักเรียนขัดคำพูดของเอมี่ และเรียกชื่อๆหนึ่ง

 

 

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างส่องลงมาจากฟ้าส่องตรงที่ประธานอยู่

 

 

 

 

 

 

「คามาเอล……？」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่ได้ยินเสียงนั้นก็สงสัย แมมมอนเองก็ตกใจ

 

 

 

 

 

 

『หมอนั่น…เป็นเจ้านายของเทพตนนั้นเหรอ』

 

 

「(คามาเอลเป็นเทพแบบไหน？)」

 

 

 

 

 

 

เนื่องจากไม่มีแรงเลยคุยกันทางจิต แมมมอนเองก็อธิบายไม่ถูก

 

 

 

 

 

 

『อืม…จะพูดยังไงดีล่ะ…บางทีอาจจะเรียกได้ว่าไม่ใช่เทพก็ได้มั้ง……』

 

 

「(ไม่ใช่เทพงั้นเหรอ？)」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่สงสัย ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเทพแบบไหน ก็พบกับนางฟ้าที่มีปีกสีขาวบริสุทธิ์ลงมาจากฟ้า

 

 

ทูตสวรรค์สวมชุดเกราะและถือดาบยาวอยู่ในมือ

 

 

บอกได้ว่าเป็นเทพเพราะมีปีก แต่ถ้าไม่มี ก็น่าจะเป็นนักรบธรรมดา

 

 

　คามาเอลเป็นฑูตสวรรค์ที่ดูอาจหาญแต่พอคิดได้เช่นนั้น

 

 

คามาเอลเดินลงมาอย่างเงียบๆ ข้างหลังประธานและหันดวงตาสีอำพันมาทางเขา

 

 

 

 

 

 

「ไม่เจอกันนานนะ มิยาบิ」

 

 

「อืมก็สักพักแล้วนะ」

 

 

「ถ้าเรียกฉันออกมาแบบนี้—————ก็หมายความว่าให้กำจัดปีศาจตรงหน้าใช่ไหมคะ？」

 

 

 

 

 

 

เธอหันไปมองทางเอมี่

 

 

 

 

 

 

「ฮะ เฮ้ย นี่มันอะไร……！」

 

 

「ไอ้บ้าเอ้ย…..ทำไมยัยนี่ถึงมาอยู่นี่ได้……！」

 

 

 

 

 

 

ดูเหมือนเลบอยจะไม่ค่อยรู้อะไรนัก แต่เอมี่ที่เป็นปีศาจ ดูเหมือนจะรู้ดี และหวาดกลัวหนัก

 

 

จากนั้นใบหน้าอันสวยงามของคามาเอลก็บิดเบี้ยวและก็หัวเราะอย่างเย็นชา

 

 

 

 

 

 

「เจ้าปีศาจเอ๋ย อย่าได้โทษชะตากรรม แต่แกต้องจบลงที่นี่ หึหึหึ」

 

 

「แย่แล้ว เลบอย หนีเร็ว――――」

 

 

 

 

 

 

คำพูดของเอมี่จบลงแค่นั้น

 

 

นั่นเป็นเพราะว่าก่อนที่จะรู้ตัว คามาเอลก็ตัดหัวด้วยดาบในมือของเธอเรียบร้อย

 

 

 

 

 

 

「เหะ？」

 

 

 

 

 

 

ร่างไร้ศีรษะของเอมี่ล้มลงกับพื้น

 

 

จากนั้น ร่างของเอมี่ก็มอดไหม้ มีกระดาษแปลกๆเหลือทิ้งไว้

 

 

ตายได้อนาจมาก เลบอยก็ตกตะลึงกับสภาพตรงหน้า

 

 

ในขณะเดียวกันคามาเอลก็เช็ดเลือดออกจากดาบและถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

「อุ้ยตายย……..ขอโทษนะคะแต่ว่าเลือดปีศาจมันช่างสกปรกเหลือเกิน」

 

 

「เกิดบ้าอะไรขึ้น……」

 

 

「――――มิยาบิ สำหรับเจ้านี่เอายังไงดีคะ？」

 

 

 

 

 

 

แม้ว่าจะอยู่ตรงหน้าศัตรู ตามาเอลก็ยังรักษาท่าทีเยือกเย็นและถามประธาน

 

 

 

 

 

 

「ใช่แล้ว………หมอนี่ดูแลรุ่นน้องแสนน่ารักของผมไว้ซะดิบดี….ถ้างั้นก็เชิญเธอลงโทษตามใจชอบเลย」

 

 

「อาระ….ถ้างั้นก็ขอสนุกหน่อยล่ะกันค่ะ」

 

 

 

 

 

 

ตามคำสั่งของประธาน คามาเอลยิ้มอย่างโหดเหี้ยมและด้วยเหตุผลบางอย่างก็แทงดาบลงไปบนพื้น

 

 

เมื่อเห็นแบบนั้นแมมมอนก็อ้าปากด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

『เฮ้อ….ลองดูให้ดีซะล่ะ ว่าทำไมข้าถึงว่านางดูไม่เหมือนนางฟ้าน่ะ』

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

 

 

 

คามาเอลขยับคอและไหล่เพื่อผ่อนคลายและยืนตรงหน้าเลบอย

 

 

ในขณะนั้นเลบอยที่รู้สึกตัวก็ชี้นิ้วไปทางคามาเอล

 

 

 

 

 

 

「แกกกกกกกกกกกกกกก ! อย่าเข้ามาใกล้นะ！」

 

 

 

 

 

 

ตอนนั้นสัญญาที่ควรจะถูกทำลายไปแล้ว แต่เลบอยยังใช้เวทย์ไร้ร่ายได้อยู่

 

 

 

 

 

 

「(ทำไมถึงยังใช้ไร้ร่ายได้อยู่อีกล่ะ เอมี่ตายไปแล้วนี่？)」

 

 

『ไม่ ไม่ได้ตายจริงๆ ดูสิมีแผ่นกระดาษวางอยู่ตรงนั้น』

 

 

「(อา นั่นคืออะไร？)」

 

 

『ก็ไม่ทราบรายละเอียด แต่เป็นเหมือนสื่อในการอัญเชิญพวกเทพและปีศาจที่ผนึกเอาไว้ ไม่ว่ากรณีใดตราบที่โดนผนึกอยู่ในนั้นก็ไม่มีวันตาย』

 

 

「(อ้อ เหมือนกับนายสินะ……)」

 

 

『อ่า เพราะแบบนั้นการจะฆ่าเทพหรือปีศาจนั้นจะต้องกำจัดจากสื่ออัญเชิญ ดังนั้นจะไม่สามารถเอาชนะมันได้อย่างแท้จริง』

 

 

 

 

 

 

แม้ว่าจะไม่มีสื่ออัญเชิญก็ยังสร้างบาดแผลร้ายแรงให้กับคู่ต่อสู้ได้ ปีศาจหรือเทพที่อัญเชิญมาก็จะหายไปเพราะไม่มีที่ให้สถิตย์

 

 

อย่างไรก็ตาม หากมีพลังเวทย์ก็มีความเป็นไปได้ที่จะอัญเชิญซ้ำ ดังนั้นเพื่อจะต่อต้านอย่างสมบูรณ์ต้องทำลายสื่ออัญเชิญ

 

 

เช่นเดียวกันนั้น เปลวไฟที่ถูกยิงใส่คามาเอลในระยะใกล้มาก แต่คามาเอลนั้นไม่ได้ใส่ใจ

 

 

　และ――――。

 

 

 

 

 

 

「――――อุ่นจัง」

 

 

「หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา?」

 

 

 

 

 

 

คามาเอลต่อยผ่านลูกไฟ

 

 

ทะลุเปลวไฟที่พุ่งเข้ามาและจับหน้าของเลบอยขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

「(เหหหหหหหหหหหหหหหห!?)」

 

 

 

 

 

 

สาวสวยระดับฮอลลี่วูดต่อยเลบอยไม่ยั้ง

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นคามาเอลยังไล่ตามเลบอยต่อไปเรื่อยๆ ต่อยเข้าทุกจุด

 

 

จากนั้นก็คว้าแขนเลบอยซึ่งกำลังมึนและจับขึ้นบนหลัง

 

 

เธอกระโดดขึ้นไปบนฟ้าแล้วใช้ท่าCamel Clunch

 

 

 

 

 

 

『เฮ้อ เข้าใจที่พูดแล้วรึยังยัยนั่นน่ะไม่ใช่นางฟ้าธรรมดา ชอบต่อสู้แบบระยะประชิด』

 

 

「(เอ่อ……)」

 

 

 

 

 

 

อะไรแบบนั้น ชั้นรู้สึกว่าพวกนางฟ้าน่าจะเป็นพวกสงวนตัวและโจมตีระยะไกล

 

 

เหนือสิ่งอื่นใดเอมี่เองยังโดนจัดการด้วยดาบเดียว

 

 

อย่างไรก็ตามเทียบกับตอนเอมี่แล้ว คามาเอลดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

 

 

บางทีเพราะอนุญาตให้ทารุณคู่ต่อสู้ คามาเอลจึงระบายความเครียดเป็นอย่างดี

 

 

ในท้ายที่สุด เลบอยก็ไม่มีแรงเหลือ และสุดท้ายก็โดนหักข้อต่ออย่างไร้ความปราณี

 

 

 

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก……」

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าของเลบอยที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด……。

 

 

ชั้นอดไม่ได้ที่จะมองภาพตรงหน้าและหันไปมองประธาน

 

 

 

 

 

 

「คามาเอล อย่าถึงตายล่ะ」

 

 

「ตายแล้ว !? อยากจะยกระดับมากกว่านี้สักหน่อยน้า……」

 

 

「ก็แล้วแต่ แต่ว่าห้ามตายเด็ดขาดนะ」

 

 

「เพราะว่า….จอมมารที่อยู่ตรงนั้นงั้นเหรอคะ？」

 

 

「！」

 

 

 

 

 

 

ทันใดนั้นคามาเอลก็จ้องมาที่พวกเรา

 

 

แม้ว่าตอนนี้จะหนีไม่ได้ แต่ก็กลัวเป็นธรรมดา

 

 

จากนั้นประธานก็มาหาชั้น

 

 

 

 

 

 

「ขอโทษนะที่มาช้า ถึงแม้จะช่วยได้ไม่มากแต่ก็จะช่วยนะ……『ฮีล』」

 

 

 

 

 

 

จากนั้นก็ลดคำร่ายและร่ายเวทย์ฟื้นฟูใส่ชั้น

 

 

น่าเสียดายที่รักษาแผลหายขาดไม่ได้ แต่ก็ทำให้สบายขึ้นมาก

 

 

 

 

 

 

「ขอบคุณครับ……」

 

 

「ช่างเถอะน่า พวกนายอดทนกันได้ดีมาก เพราะแบบนั้นพวกเราเลยมาทันเวลา」

 

 

「อืม….ก็คาดหวังอยู่นะว่าผู้ถือครองจอมมารจะเป็นคนแบบไหนแต่อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอคะ？」

 

 

 

 

 

 

คามาเอลพูดพร้อมกับดูถูกชั้น

 

 

อืม ไม่เถียงหรอกความจริงนี่

 

 

 

 

 

 

「อย่าพูดอย่างงั้นสิ…ยิ่งไปกว่านั้น หมอนี่เองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของฟรีท์ด้วย」

 

 

「รู้จักด้วยงั้นเหรอ？」

 

 

「ใช่ เคยเห็นในเอกสารประกอบ ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยคาเนะฮิโตะคุงนะ」

 

 

「อืม…แต่ทำไมคนอ่อนแอแบบนี้ถึงตกเป็นเป้าล่ะคะ?」

 

 

 

 

 

 

เน้นย้ำจริงๆเลยนะ

 

 

ประธานยิ้มอย่างขมขื่นกับท่าทีของคามาเอล จากนั้นก็แสดงสีหน้าจริงจัง

 

 

 

 

 

 

「ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ แต่จุดอ่อนก็ทำให้ตกเป็นเป้าหมายได้เหมือนกัน」

 

 

「เอ๋? ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะ？」

 

 

「ยิ่งอ่อนแอก็จับตัวได้ง่ายไม่ใช่เหรอ？」

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะ」

 

 

「ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงเล็งแมมมอน อ่อนแอเกินกว่าจะเป็นกำลังได้ซะด้วยสิ……」

 

 

 

 

 

 

ในที่สุดแม้แต่ประธานเองก็พูดคำนี้กับชั้นแล้ว เฮ้อ โต้อะไรไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

「ตอนนี้มีเพียงเบลเซบับที่จ้องเล่นงาน ไม่รู้ว่าจอมมารคนอื่นๆจะแจมด้วยไหม แม้ว่าจะอ่อนแอ แต่ก็เป็นจอมมาร จึงมีความเป็นไปได้ที่จะโดนพวกหิวแสงเข้ามาวุ่นวาย」

 

 

 

 

 

 

ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

 

แม้ว่าชั้นจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ก็ยังตกเป็นเป้าของคนอื่นๆอีก

 

 

นอกจากนี้การตกเป็นเป้าหมายไม่ใช่เรื่องตลก

 

 

อดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับอนาคต สงสัยว่าจะได้ใช้ชีวิตแบบมั่นคงได้ไหม

 

 

 

 

 

 

「(นี่ แมมมอน)」

 

 

『ว่า』

 

 

「(ไม่รู้จริงๆเหรอว่าทำไมถึงโดนเล็ง？)」

 

 

 

 

 

 

ไม่รู้พวกนั้นเองก็น่าจะแข็งแกร่ง แต่ทำไมถึงมามุ่งเป้าที่แมมมอน

 

 

　ถ้าชั้นรู้ว่าเป้าหมายคืออะไรก็จะรับมือได้ง่ายขึ้น……。

 

 

 

 

 

 

『ข้าจะรู้เรอะ ! พวกนั้นโจมตีข้าทำไมข้าเองก็ไม่รู้』

 

 

「(เหงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าวางแผนอะไรไว้อยู่เหรอ？)」

 

 

『วางแผนบ้าบออะไร ตอนที่ข้าอยู่ในนรก ข้ามุ่งมั่นในการเก็บเงินทอง ไม่มีเวลาไปทำสงครามกับใครหรอก』

 

 

「(เออ ถ้างั้นชั้นเองก็ไม่เข้าใจวุ้ย)」

 

 

 

 

 

 

หากแค่หาเงินอย่างเดียว ก็ไม่ควรจะตกเป็นเป้า

 

 

ขณะที่พอใจกับคำอธิบายของเขา คามาเอลก็หายไปก่อนจะรู้ตัว

 

 

 

 

 

 

「เอาล่ะ ยังไงก็กลับไปที่หน่วยต่อต้านมายากันก่อน」

 

 

 

 

 

 

และด้วยความช่วยเหลือจากประธาน ในที่สุดก็สามารถกลับไปที่หน่วยต่อต้านมายาได้

 

 

ป.ล.จะดีเลย์จนถึงตอนนี้เนื่องจากดิบมี 27 ตอน