ตอนที่ 20

　สิ่งที่มานะอัญเชิญออกมาคือหญิงสาวที่สวมชุดคลุมน้ำ———อันดีน

 

 

 

「อันดีน ? อันดีนนั่นน่ะเหรอ? หนึ่งในสี่วิญญาณผู้ยิ่งใหญ่แต่กลับโผล่ออกมาในร่างของหญิงสาวตัวกระจ้อยเนี่ยนะ……！」

 

 

 

ดวงตาของเลบอยเบิกกว้างราวกับว่าเขาไม่อยากเชื่อกับภาพตรงหน้า แต่เอมี่นั้นต่างออกไป

 

 

 

「นี่นะเหรอ…อันดีน？」

 

「……」

 

「คุคุคุ ฮะฮะฮ่า！　ตอนแรกก็คิดว่าจะอัญเชิญอะไรมา…แต่ก็แค่ดวงวิญญาณที่ไม่สมประกอบ！」

 

「เอมี่ หมายความว่าไง？」

 

 

 

เลบอยที่ถามเอมี่ที่ยังหัวเราะเสียงดังต่อไป

 

 

 

「ก็แหมอันดีนน่ะปกติแล้วจะเป็นร่างหญิงสาวสวยงามใช่ไหมล่ะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เด็กแก่แดดแบบนี้」

 

 

 

ถูกต้อง…อันดีนที่มานะอัญเชิญมายังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบ

 

เนื่องจากอันดีนดั้งเดิมแล้วเป็นหญิงสาวผู้งดงามแห่งท้องสมุทร แต่อันดีนเวอร์ชั่นมานะเป็นเด็กประถมเท่านั้น

 

　ถึงงั้น……。

 

 

 

「หมายความว่ายังไงน้อ เจ้าพวกปีศาจตัวน้อยเอ๋ย――――กับพวกเจ้าแค่ร่างนี้ก็เพียงพอแล้ว」

 

「！」

 

 

 

ช่วงเวลาต่อมา อันดีนก็โบกมือและมวลน้ำก็ปรากฏขึ้นในอากาศ

 

จากนั้น มันหมุนด้วยความเร็วสูง ก็เปลี่ยนรูปร่างคล้ายสว่านและเข้าโจมตีเอมี่และเลบอย

 

 

 

「อุก…..ฮ่าฮ่าฮ่า！」

 

 

 

เอมี่จับหอกนั่นไว้ในมือและพังมันทิ้ง แต่หอกนั่นก็ไม่ได้หายไปและมันเริ่มแยกออกอีกครั้งพร้อมกับเข้าโจมตี

 

 

 

「น่ารำคาญเป็นบ้า……！」

 

 

 

เอมี่ที่ยอมแพ้จะจัดการตัวหอกโดยตรงและเอามันปักลงไปที่พื้น

 

จากนั้นคลื่นเปลวเพลิงก็แผ่กระจายออกจากจุดที่โจมตีและเสาเพลิงก็ขึ้นมาแทนหอกน้ำทีละอัน

 

 

 

「ก็คิดว่าจะเล่นสนุกสักหน่อย แต่……」

 

「……อันดีนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกแกเพียงคนเดียว！　――――『ปืนใหญ่วิญญาณน้ำ』！」

 

「ว่าไงนะ!?」

 

 

 

ขณะที่เลบอยใช้เอมี่เป็นโล่กำบัง เพราะตัวเองใช้เวทย์ไม่ได้ แต่มานะไม่ได้อยู่ภายใต้ข้อจำกัดนั่นได้ยิงเลเซอร์น้ำใส่เลบอย

 

เอมี่พยายามจะจัดการกับมัน แต่อันดีนก็ไม่เปิดช่องว่าง

 

 

 

 

「อย่ามาล้อเล่นกันนะเว้ย เจ้าวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์แบบเอ้ย……！」

 

 

 

ขณะที่ร่างกายของเอมี่ลุกไหม้อย่างรุนแรง เลเซอร์น้ำที่เข้าใกล้เลบอยก็ระเหยไปจากความร้อน

 

มานะที่ร่างกายกำลังถูกความร้อนเข้าแผดเผา ได้เปิดใช้เวทย์เพื่อป้องกันทันที

 

อย่างไรก็ตามการโจมตีของเอมี่ไม่ได้สิ้นสุดแค่นั้น

 

 

 

「คิดว่าจะเอาชนะได้ยังงั้นเหรอ!?」

 

 

 

เปลวไฟที่แยกออกจากตัวเอมี่นั้นแยกออกเป็นชิ้นๆ นับไม่ถ้วนและกระจายอยู่รอบตัวเขา และในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาด

 

รูปลักษณ์ภายนอกคืออิมป์ที่เผชิญหน้าในโรงงานแห่งนี้ แต่มันกลับดุร้ายแถมยังมีขนาดเท่ามนุษย์

 

 

 

「นี่มัน……」

 

「……กลุ่มปีศาจงั้นเหรอ」

 

 

 

สิ่งที่เอมี่เรียกออกมาเป็นปีศาจไร้นาม

 

เอมี่ที่เป็นผู้คุมนรก สามารถเรียกลูกสมุนได้โดยใช้พลังเวทย์จากเจ้านายของเขา เลบอย

 

 

 

「เกี๊ยกกกกกก！」

 

 

 

ปีศาจที่ถูกอัญเชิญมาส่งเสียงหนวกหูและรีบเข้าโจมตีมานะและอันดีน

 

 

 

「เกี๊ยฮ่า！」

 

 

 

อันดีนยกมือขวาขึ้นทันที และมีลูกบอลน้ำเล็กๆปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ

 

และทันทีที่ลูกบอลน้ำกระทบลงพื้น คลื่นก็ถูกสร้างโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่อันดีนเพื่อชะล้างเหล่าปีศาจที่เข้ามา

 

　แต่……。

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! ช่างอ่อนแอจริงๆเลยนะเจ้าวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์！」

 

「อ๊ากกกกกกกก！」

 

「มานะ！」

 

 

 

ขณะที่อันดีนกำลังจัดการกับปีศาจ เอมี่ก็ขว้างหอกเพลิงใส่มานะ

 

มานะพยายามหลบการโจมตี แต่เอมี่ก็ไล่รุกอย่างไม่ลดละ

 

 

 

「จบกันที！」

 

 

 

จากนั้นเอมี่ก็ขว้างหอกเพลิงใส่มานะที่ลุกขึ้นไม่ทัน

 

 

 

「อะ……『เมจิคชีลด์』……อ๊ากกกกกกกกกกก！」

 

 

 

มานะพยายามป้องกันแล้ว แต่การโจมตีของเอมี่ก็ทะลุโล่เวทย์ของเธอ จนแทงเข้าที่ร่างของมานะ

 

ถึงกระนั้นก็หลีกเลี่ยงบาดแผลสาหัสได้ด้วยการบิดตัว แต่มันเจาะเข้าสีข้าง ทำให้โดนไฟไหม้อย่างรุนแรง

 

 

 

「อึก………..ไปให้พ้น！」

 

 

 

อันดีนยกแขนของเธอขึ้นเหนือไปบนฟ้าแล้วฟาดลงมาแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ มวลน้ำมหาศาลก็ตกลงมาจากฟ้า

 

มวลน้ำกลืนกินเหล่าปีศาจอย่างไร้ความปราณีและพัดออกไปด้วยความรุนแรง

 

หลังจากที่จัดการพวกปีศาจ อันดีนก็รีบไปหามานะทันที

 

 

 

「มานะ！」

 

 

 

ทันใดนั้นอันดีนก็วางมือลงบนบาดแผลของมานะและแสงสีฟ้าอ่อนๆก็ปรากฏขึ้น

 

แม้ว่าจะดับไฟของเอมี่ได้ แต่ก็ไม่สามารถรักษาแผลได้อย่างสมบูรณ์

 

 

 

「เจ้าปีศาจหนอยแน่……！」

 

「เห็นได้ชัดว่าแม้แต่หญิงสาวตัวน้อยก็ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ」

 

 

 

เอมี่ยิ้มอย่างมีความสุขแล้วเข้าหาอันดีนอย่างสบายๆ

 

หากเป็นอันดีนร่างดั้งเดิม เป็นไปได้ที่จะรักษาแผลให้มานะและเอาชนะเอมี่ได้

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากถูกอัญเชิญโดยมานะจึงทำให้อ่อนแอด้วยเหตุผลบางประการ จึงไม่สามารถแสดงศักยภาพที่แท้จริงได้

 

 

 

「เอาล่ะหมดเวลาสนุกแล้ว」

 

「อะ…..มานะ――――」

 

「อึก……..อันดีน……！」

 

 

 

เอมี่แทงทะลุร่างของอันดีนอย่างไร้ความปราณีด้วยหอกในมือ

 

จากนั้นหอกเพลิงก็ระเบิดและเผาไหม้ร่างของอันดีนในทันที

 

 

 

「ฮะฮ่ะฮ่าาาาาาา！」

 

「ฮึม จบแล้วงั้นเหรอ」

 

 

 

หลังจากจัดการกับอันดีนได้เอมี่ก็เข้าโจมตีใส่มานะด้วยหอกในมือ

 

 

 

「เฮ้อ~! อย่างที่คิดไว้ ตอนแรกก็คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออันดีนปรากฏตัว……」

 

「ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม อันดีนถึงอ่อนแอลง และเป็นวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ จึงจัดการให้จบไม่ได้ อย่างน้อยก็อีกสักพักกว่าจะอัญเชิญใหม่ได้ล่ะนะ？」

 

 

 

เอมี่พูดขณะที่เหยียบร่างของมานะแล้วเลบอยก็หัวเราะ

 

 

 

「พูดตามตรง ตอนแรกก็คิดว่าจะจัดการให้มันจบๆไป แต่เธอเป็นถึงเจ้านายของอันดีนที่หายาก ดังนั้นน่าจะพากลับไปให้นายท่าน」

 

「นั่นสินะ น่าจะทำให้นายท่านรู้สึกพึงพอใจได้ในระดับหนึ่งเลยล่ะ」

 

「เอาล่ะเรามาเริ่มจากตรงนี้กันดีกว่า ในที่สุดก็เข้าสู่เมนดิชได้เสียที……」

 

 

 

เลบอยเลียลิ้นของเขาและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

 

 

「……จากที่เห็นดูเหมือนบาเรียจะไม่ถูกทำลาย ท้ายที่สุดแล้วจอมมารแห่งความโลภก็อ่อนแอลงจริงๆ」

 

「หากเป็นแบบนั้น ชั้นจะไปตามหาให้เร็วที่สุด แม้ว่าจะอ่อนแอ แต่ก็เป็นถึงจอมมาร พวกเราควรจัดการให้ไวที่สุด」

 

「ถูกต้องแม่สาวน้อยเองก็อยู่ที่นี่ ไม่ต้องกังวลยังไงก็มีโอกาสที่มันจะมาช่วย――――」

 

「――――มานะ！」

 

 

 

ทันใดนั้นเสียงของชายคนหนึ่งก็ก้องกังวาล

 

เมื่อเห็นเจ้าของเสียง มานะก็เบิกตากว้างเล็กน้อย

 

 

 

「ทะ……กลับมาทำไม……」

 

 

 

ทั้งสองคนนั้นกลับมาหามานะ

 

เอมี่และเลบอยเองก็ยิ้มอย่างดุเดือดขณะที่เหยื่อของพวกเขากระโดดมาหาด้วยตัวเอง

 

 

 

「แหม พูดปุ๊บก็มาปั๊บ？」

 

「แม้ว่าจะอ่อนแอ แต่ก็งี่เง่าด้วยสินะ」

 

「ยังไงก็เหอะไปจับมันมา」

 

 

 

　ในขณะนั้นที่เอมี่กำลังเข้าโจมตี ไม่จำเป็นต้องลังเลเลยแม้แต่น้อยแแต่พวกเขาก็หันหลังให้――――。

 

 

 

「ไอ้พวกโง่！　ถ้าแน่จริงก็เข้ามา！」

 

 

 

คาเนะฮิโตะยั่วโมโหด้วยสีหน้าเยาะเย้ย แต่เขายังหันหลังให้เอมี่กับเลบอย พร้อมแสดงท่าทีโง่ๆและวิ่งจากไป

 

เอมี่และเลบอยที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจ

 

นอกจากนี้ แมมมอนก็ยืนงง หลังจากนั้นก็รู้ตัวว่าถูกทิ้งไว้จึงรีบตามไปทันที

 

เลบอยและเอมี่ต่างสับสนเรื่อยๆกับเหตุการณ์ตรงหน้า และท่าทีงี่เง่าของจอมมาร

 

 

 

「ฮะ ฮะ…นั่นนะเหรอจอมมาร……？」

 

「อ่าาาาา…..น่าจะใช่แมมมอน จอมมารแห่งความโลภอย่างแน่นอน……」

 

 

 

　ทั้งสองพูดถึง【จอมมารแห่งความโลภ】เพื่อยืนยันให้แน่ใจว่านั่นคือตัวจริง ที่เบลเซบับนายของเขาต้องการจริงๆเหรอ แถมเบลเซบับยังกลัวจอมมารที่ดูโง่เง่านั่น

 

จอมมารคนอื่นๆเองก็ไม่ต่างกัน

 

อย่างไรก็ตามการที่หันหลังให้ศัตรูนั้นดูยังไงก็เป็นการกระทำของพวกลูกกระจ๊อก

 

 

 

「……เออก็ไม่รู้หรอกว่าคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าจะเอาแบบนั้นก็ย่อมได้ จะตามไป」

 

 

 

เลบอยยิ้มและไปพร้อมกับเอมี่

 

มานะที่ถูกทิ้งไว้ตามลำพังในโรงงานร้าง แต่เธอไม่มีพลังเวทย์เหลืออยู่มากนัก และที่สำคัญที่สุด เธอไม่สามารถขยับร่างกายได้ดังนั้นเธอทำอะไรไม่ได้

 

 

 

「(จะทำยังไงดี แบบนี้ไอโง่นั่นก็โดนจับได้กันพอดีสิ――――)」

 

「――――มานะ」

 

「!?」

 

 

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาใกล้มานะ

 

เมื่อตรวจสอบรูปลักษณ์……。

 

 

 

「ชั้นมาช่วยแล้ว」

 

 

 

น่าแปลกที่คาเนะฮิโตะที่ควรจะหนีไปแล้วอยู่ที่นี่