ตอนที่ 2

「……เพียงแค่ส่งมอบเจ้านี่ก็เสร็จงานแล้ว」

 

 

 

 

 

 

เมื่อกลับจากโรงเรียน ชั้นก็รีบไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อทันที และหลังจากนั้นก็กลับบ้านไปเพื่องีบหลับ

 

 

กิจวัตรประจำวันของชั้น ก็คืองีบหลับสักสองชั่วโมงและไปส่งหนังสือพิมพ์ยามเช้า

 

 

ดังนั้น ยกเว้นวันหยุดเป็นครั้งราว ก็แทบจะไม่มีเวลาได้นอนเลย และเพื่อที่จะให้หลับได้มากที่สุดก็ต้องทำงานไวที่สุด

 

 

เมื่อก่อนชั้นเองก็ต้องทำข้าวเช้า แต่ตอนนี้สึกิโกะเป็นคนทำแทนชั้นแล้ว ชั้นก็เลยดีใจที่ไม่ต้องมาเตรียมข้าวให้พวกน้องๆ

 

 

 

 

 

 

「ฮ่า………อยากมีเงินมากกว่านี้……」

 

 

 

 

 

 

ตราบใดที่มีเงิน ก็ไม่ต้องทำให้พวกสึกิโกะต้องทรมาน

 

 

หากทำแบบนั้นได้ ก็จะสามารถใช้เวลาในงานพาร์ทไทม์เพื่อเรียนหนังสือและได้งานที่ดีกว่านี้แน่นอน แถมยังมีเงินออมเผื่อไว้กรณีฉุกเฉินอีก

 

 

แต่ว่าพวกเราไม่มีญาติให้พึ่งพา

 

 

เมื่อถึงเวลาที่ชั้นจำได้ แม่คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต และชั้นเองก็ยังจำหน้าพ่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

 

 

ด้วยเหตุนี้ญาติพี่น้องโหสิกาทั้งหลายแหล่เลยไม่มี

 

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่มีทางเลือกนอกจากทำให้ดีที่สุด

 

 

หลังจากทำงานเสร็จก็รีบกลับบ้าน

 

 

ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งมาอยู่ตรงหน้าชั้นพร้อมกับออร่าแปลกๆ

 

 

 

 

 

 

「อะไรละนั่น……？」

 

 

 

 

 

 

ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมหนาและหมวกทรงเฟโดร่า(หมวกที่พวกนับสืบชอบใส่) แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อนซึ่งใกล้จะสิ้นสุดฤดูใบไม้ผลิก็ตาม

 

 

เนื่องจากชั้นเป็นคนท้องถิ่น จึงค่อนข้างคุ้นเคยกับผู้อยู่อาศัยแถวนี้ แต่ตรงหน้านี่ไม่เคยเห็นมาก่อน

 

 

　……ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกได้ว่าอันตรายสุดๆ ก็เลยรีบปั่นจักรยานเพื่อหนีไปจากตรงนี้

 

 

　แต่――――。

 

 

 

 

 

 

「――――เจอตัวแล้ว」

 

 

 

 

 

 

「!?」

 

 

 

 

 

 

ทันใดนั้นหมอนั่นก็หันมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มอันเยือกเย็นมาให้

 

 

จากนั้นจักรยานที่ชั้นปั่นก็ถูกกระแทกอย่างรุนแรงและกระเด็นไปด้านข้าง

 

 

 

 

 

 

「อั่ก……! นั่นอะไร!?」

 

 

 

 

 

 

ชั้นพยายามที่จะหยุดก็เลยได้รับบาดเจ็บแค่รอยฟกช้ำเท่านั้น

 

 

จากนั้นก็หันไปมอง――――。

 

 

 

 

 

 

「หะ? แกเป็นตัวอะไรกันแน่……」

 

 

「――――หุหุหุฮะฮะฮะฮะ……」

 

 

 

 

 

 

ที่นั่นมีชายร่างใหญ่หัวหมูยืนมองดูชั้นด้วยท่าทางภูมิใจ

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นในมือยังถือมีดมาเชเต้ขนาดใหญ่ และมีของเหลวสีแดงไหลมาจากปลายมีด

 

 

ชายคนก่อนหน้านี้เข้ามาหาชั้น แม้ว่าจะไม่เข้าว่าด้วยเหตุผลอะไร

 

 

 

 

 

 

「ในที่สุดก็หามันเจอสักที」

 

 

「พวกแกเป็นใคร……！」

 

 

 

 

 

 

จู่ๆพวกคนลึกลับก็ปรากฏตัวมาต่อหน้าชั้น

 

 

มนุษย์หัวหมูไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆต่อชายสวมเสื้อคลุม ดังนั้นอาจจะเป็นพวกกัน

 

 

อย่างไรก็ตามไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกจ้องทำร้าย

 

 

จากนั้นเมื่อเห็นชั้นสับสน ชายในเสื้อคลุมก็หัวเราะ

 

 

 

 

 

 

「พวกข้าไม่ได้สนใจแกเลยสักนิด สิ่งที่แกต้องทำก็คือส่งมอบ【จอมมารแห่งความโลภ】ให้พวกเราเท่านั้น」

 

 

「หะ จอมมารแห่งความโลภคืออะไร……！」

 

 

 

 

 

 

　จอมมารแห่งความโลภ? กำลังพูดเรื่องบ้าอะไร……！

 

 

แน่นอนผมไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้นหรอก หรือแม้แต่เกี่ยวกับคนพวกนี้ด้วย

 

 

 

 

 

 

「จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมาแล้วพูดเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ ใครก็ได้ ช่วยที！」

 

 

 

 

 

 

สถานการณ์ตอนนี้แปลกประหลาดจนเกินไป จากนั้นชั้นก็รีบตะโกนขอความช่วยเหลือ

 

 

ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เลยไม่มีวี่แววใครเลย แต่นี่มันย่านที่อยู่อาศัย

 

 

ถ้าส่งเสียงดังขนาดนี้มันต้องมีคนได้ยินแน่ๆ

 

 

แต่ว่า……。

 

 

 

 

 

 

「เปล่าประโยชน์น่า หนุ่มน้อย พวกเราสร้างบาเรียไว้แล้ว ต่อให้ตะโกนดังสักแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็น」

 

 

「หะ บาเรีย พูดบ้าอะไรวะเนี่ย……！」

 

 

 

 

 

 

ชั้นได้แต่มึนงงกับคำพูดของพวกนั้นที่พูดแต่สิ่งที่ไม่สามารถเข้าใจได้เลย

 

 

ในทางตรงกันข้าม ชั้นเองก็ไม่รู้สึกถึงสัญญาณคนรอบๆด้วย

 

 

 

 

 

 

「อย่าให้ต้องพูดซ้ำซากสิวะ ไอเด็กเวร พวกข้าไม่ได้สนใจแกเลยแม้แต่น้อย ตราบใดที่มีบาเรียแห่งนี้ก็ไม่มีใครมาสนใจแกหรอก แกก็แค่ส่งมอบ จอมมารแห่งความโลภให้พวกเรา」

 

 

 

 

 

 

เห็นได้ชัดว่าคุยกันคนละเรื่อง  

 

 

อย่างไรก็ตามหากเป็นแบบนี้ต่อไปแย่ลงแน่ๆ

 

 

ชั้นถอยหลังกลับและเริ่มวิ่งไปในทิศทางตรงข้าม

 

 

 

 

 

 

「เฮ้ย คิดว่าจะหนีรอดออกไปได้งั้นเรอะ」

 

 

「!?　อั่ก！」

 

 

 

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น ก็มีคนปรากฏตรงหน้าชั้นและต่อยเข้าที่ท้อง

 

 

พลังของมันเยอะมาก และไม่ใช่พลังของมนุษย์แน่ๆ

 

 

ในความเป็นจริงผมถูกซัดปลิวเหมือนกับฉากตัวเอกในมังงะ และชนเข้ากับกำแพงหินของบ้านหลังหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

「อั่กกกกกก ! อ่อก！」

 

 

「อา เพราะแกเอาแต่ต่อต้านอยู่ได้ ต่อให้ทำยังไงชะตากรรมแกก็ไม่เปลี่ยนอยู่ดี」

 

 

「ว่าไง…นะ…？」

 

 

「หลังจากที่เอาจอมมารแห่งความโลภมาจากแก ก็จะฆ่าแกทิ้งซะ」

 

 

 

 

 

 

　พูดถึงเรื่องบ้าอะไรฟะ……。

 

 

ชายคนหนึ่งก็มีหัวเป็นหมูจริงๆ อีกคนที่ใส่ผ้าคลุมก็พลังเหนือมนุษย์ชัดๆ

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น จอมมาร และบาเรีย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นมนุษย์โลกเดียวกัน

 

 

อย่างไรก็ตาม เจ้าหัวหมูก็อยู่ตรงหน้าชั้นแล้ว และก็ถูกพลังที่ไม่สามารถเข้าใจได้ซัดกระเด็นไป

 

 

ชายในเสื้อคลุมมองมาที่ชั้นด้วยท่าทีหงุดหงิด ขณะที่เสื้อผ้าของชั้นถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

 

 

 

 

 

 

「ฮึ่ย…ถ้าแค่ส่งมันมาให้ก็คงจบแล้วแท้ๆ ต้องมาทำให้พวกตรูลำบากลำบนอีกไอ้ชิบหายนี่ แค่นี้ก็ค่อยหาได้สบายๆหน่อย พอเจอเมื่อไรแกจะได้ตายเดี๋ยวนี้ล่ะ」

 

 

「ปูฮิ！」

 

 

 

 

 

 

ในขณะที่ชายในเสื้อคลุมบ่นแบบนั้น ชายหัวหมูที่อยู่นิ่งจนถึงตอนนี้ก็เข้ามาใกล้โดยแบกชั้นไว้ด้านหลัง

 

 

ชั้นพยายามจะหนี แต่การโจมตีครั้งก่อนมันรุนแรงจนขยับตัวไม่ได้

 

 

บ้าเอ้ย เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่……！

 

 

โดนโจมตีใส่เพราะอะไรก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยังต้องมาถูกฆ่า

 

 

ถึงอย่างงั้นก็ยังตายไม่ได้

 

 

　――――แม่ของชั้นฝากฝังเอาไว้

 

 

　เกี่ยวกับสึกิโกะและยูจิ……。

 

 

ถึงกระนั้นจะมาตายในที่แบบนี้น่ะเหรอ……！

 

 

ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เจ้าหมูมันก็ไม่หยุดเดิน และชั้นเองก็ขยับตัวไม่ได้

 

 

ขณะที่กำลังก้มหน้าอยู่ ก็นึกถึงคำพูดของแม่ขึ้นมาได้

 

 

 

 

 

 

『จากนี้ไป ลูกจะต้องเจอกับเรื่องที่ไม่สามารถฝ่าฝันด้วยตัวคนเดียวได้ เพราะฉะนั้นจงอธิษฐานอย่างแรงกล้า สิ่งนั้นจะช่วยลูกอย่างแน่นอน……』

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ……」

 

 

 

 

 

 

ชั้นคว้าพ็อกเก็ตที่ห้อยอยู่ตรงคอออกมา

 

 

ตราบใดที่ต้องอธิษฐานมันก็ต้องเป็นสิ่งที่แม่ฝากฝังมา

 

 

　นั่นเป็นเหตุผล……！

 

 

 

 

 

 

「ชั้น จะ………….ยัง……….ตาย…….ไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」

 

 

 

 

 

 

「อะไรวะ!?」

 

 

 

 

 

 

นั่นคือช่วงเวลาที่ชั้นตะโกนก้องดังที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

 

ทันใดนั้นพ็อกเก็ตเงินก็เริ่มส่องแสงเจิดจ้าออกมา

 

 

มันลอยขึ้นไป จากนั้นเหรียญก็ลอยขึ้นไปในอากาศหมุนพร้อมกับเปล่งแสง

 

 

เมื่อเหรียญหมุนเร็วขึ้น ความสว่างก็ยิ่งมากขึ้นและในท้ายที่สุดแสงก็ถูกปกคลุมไปทั่ว

 

 

ชั้นหลับตารอให้แสงจางลง

 

 

　และ――――。

 

 

 

 

 

 

「ข้าาาาาาาาาาาา――――――――――――มาแว้ววววววววววววววววววว！」

 

 

 

 

 

 

　――――จากนั้นก็มีคนแคระตัวเล็กๆร่างกายสีเขียวแปลกๆโผล่ขึ้นมา