ตั้งแต่กลับมาจากเมืองฉู่ เหยียนหลิงจวินก็เข้าวังน้อยมากจนนับนิ้วได้ แล้วทุกครั้งก็ใส่เครื่องแบบขุนนาง

ตอนนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายสีหน้าไม่ค่อยดี แต่อย่างไรก็เพราะไม่ชำนาญจึงดูไม่ออกเช่นกัน

เวลานี้ยังไม่ถึงกลางเดือนสิงหาคม ถึงแม้วันฝนตกอุณหภูมิจะต่ำเป็นพิเศษ แต่เหยียนหลิงจวินห่อตัวด้วยเสื้อขนสัตว์นุ่มอุ่นที่เหมือนจะระดมคนมากมายไปทำอะไรบางอย่างเช่นนี้ออกไปข้างนอกก็เหมือนจะเกินไปหน่อยจริงๆ

หลี่รุ่ยเสียงกวาดสายตามองเขาคร่าวๆ แล้วก็หันตัวนำเขาเดินเข้าไปในตำหนัก “ใต้เท้าเหยียนหลิง เชิญเถอะ!”

เหยียนหลิงจวินถอดเสื้อขนสัตว์นุ่มอุ่นออกและโยนให้เย่าสุ่ยที่ติดตามมาข้างหลัง แล้วเดินตามกันเข้าไปในตำหนักของฮ่องเต้ที่อยู่ด้านหลังกับเขา

เย่าสุ่ยออกจากวังไปรอบหนึ่ง เวลานี้ห่างจากตอนที่เกิดเรื่องขึ้นเกือบสองชั่วยามแล้ว

ฮ่องเต้หมดสติตลอด บนหน้าปรากฏสีเทาอย่างชัดเจน

ทว่าเหยียนหลิงจวินกลับไม่แปลกใจและเข้าไปตรวจชีพจรให้ฮ่องเต้

“ตอนที่เสวยพระกายาหารเช้า อยู่ดีๆ ฝ่าบาทก็กระอักเลือด ดูท่าทางเหมือนถูกพิษ” หลี่รุ่ยเสียงอธิบายอยู่ข้างๆ

แน่นอนว่าหัวหน้าองครักษ์ลับที่แต่งตัวเป็นองครักษ์นั้นก็ตามเข้ามาด้วย

เหยียนหลิงจวินไม่พูดอะไร แค่จดจ่ออยู่กับการตรวจชีพจรให้ฮ่องเต้

สองคนที่อยู่ข้างๆ ต่างมองสลับไปมาระหว่างเขากับฮ่องเต้ไม่หยุด

เหยียนหลิงจวินจับข้อมือของฮ่องเต้ตรวจนานมาก และเพิ่งจะปล่อยมือตอนที่องครักษ์ลับคนนั้นใกล้จะหมดความอดทน แล้วเก็บแขนผอมแห้งของฮ่องเต้กลับเข้าไปในผ้าห่ม

“เป็นอย่างไรบ้าง? แต่ว่ามียาถอนพิษหรือ?” หลี่รุ่ยเสียงเอ่ยถาม

“ฝ่าบาทไม่ได้ถูกพิษ” เหยียนหลิงจวินเอ่ย แล้วถือโอกาสจัดชายแขนเสื้อของตนเองให้เรียบร้อยไปด้วยตอนที่ลุกขึ้น

“ไม่ได้ถูกพิษ?” หัวหน้าองครักษ์ลับตกใจ และรีบเดินเข้าไปอย่างสงสัย “งั้นฮ่องเต้หมดสติได้อย่างไร? และตอนที่กระอักเลือดออกมาก็ยังเป็นสีดำทั้งหมด?”

เหยียนหลิงจวินเงียบ เขาแค่มองไปทางหลี่รุ่ยเสียง แล้วถึงจะเอ่ยว่า “พระวรกายของฝ่าบาทเหมือนจะอ่อนแอลงตั้งแต่หลังวันปีใหม่แล้ว ช่วงนี้ก็ใช้ยารักษาอย่างลับๆ มาตลอด แต่สุดท้ายก็รักษาได้แค่อาการภายนอก ไม่ได้รักษาต้นเหตุของโรค ตอนนั้นข้าก็เคยทูลให้ฝ่าบาททรงทราบแล้วว่าไม่เกินหนึ่งปี โรคของพระองค์จะต้องกำเริบอีกอย่างแน่นอน!”

“นี่เจ้าจะบอกว่าฝ่าบาทโรคเก่ากำเริบหรือ?” หลี่รุ่ยเสียงเอ่ย แล้วหันหน้าไปมองฮ่องเต้ที่หมดสติอยู่บนเตียงอีกครั้ง

“อืม!” เหยียนหลิงจวินพยักหน้า แต่สีหน้ากลับจริงจังว่า “เพราะว่ากำเริบครั้งที่สอง อาการป่วยครั้งนี้จึงยิ่งอันตราย หัวหน้าขันทีคงต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว”

“เจ้า…” หลี่รุ่ยเสียงยังไม่พูดอะไร หัวหน้าองครักษ์ลับก็สะอึกสะอื้นแล้วว่า “จะบอกว่าฝ่าบาทใกล้ตายแล้วหรือ?”

ฮ่องเต้นิสัยแปลกจนคาดเดาได้ยาก ทุกคนต่างไม่รู้ว่าจะจัดการกับพวกองครักษ์ลับนี้อย่างไรหลังเขาตาย

เหยียนหลิงจวินเงียบก็ถือว่ายอมรับไปโดยปริยาย

เทียบกันแล้วหลี่รุ่ยเสียงกลับจะเยือกเย็นมาก พลางถามอีกว่า “หากเวลานี้ฝ่าบาทยังอาการดีจริง แล้วจะฟื้นขึ้นมาได้เมื่อไร?”

“เรื่องนี้พูดยาก ข้าจะออกใบสั่งยาบำรุงให้เขายับยั้งอาการไว้ก่อน อย่างเร็วก็อาจจะฟื้นคืนนี้” เหยียนหลิงจวินเอ่ย ทว่าสีหน้ากลับจริงจังตลอด “แต่ช่วงนี้ฝ่าบาทใช้ยาเยอะเกินไป ประสิทธิภาพของยานี้ต่ำกว่ายาที่เคยใช้มากแล้ว รายละเอียดก็พูดยากเช่นกัน!”

หลี่รุ่ยเสียงกับองครักษ์ลับต่างสบตากันโดยไม่พูดไม่จา

เหยียนหลิงจวินหันตัวเดินออกไปนอกตำหนัก

เย่าสุ่ยรีบปูกระดาษและฝนหมึกให้อย่างรู้ใจดีมาก

เหยียนหลิงจวินจับพู่กันเขียนใบสั่งยาและอธิบายวิธีต้มยา

เย่าสุ่ยถือใบสั่งยาไปอย่างระมัดระวัง

“ที่นี่เป็นตำหนักของฝ่าบาท ข้าอยู่ที่นี่นานจะไม่เหมาะ ต้องกลับสำนักหมอหลวงก่อนแล้ว” เหยียนหลิงจวินเอ่ย และหันไปหยิบเสื้อขนสัตว์นุ่มอุ่นจากพนักเก้าอี้มาสวม

หลี่รุ่ยเสียงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันใดนั้นหัวหน้าองครักษ์ลับกลับยกมือขวางทางเขาไว้ทันทีอย่างที่คาดไว้จริงๆ

ในขณะเดียวกันองครักษ์ลับอีกสองคนที่ยืนอย่างนอบน้อมอยู่ข้างๆ ก็พุ่งปราดไปขวางหน้าประตูใหญ่ไว้เช่นกัน

มุมปากของเหยียนหลิงจวินยกโค้ง ในดวงตาก็ปรากฏรอยยิ้มจืดจางตามไปด้วย แล้วเงยหน้ามองไป

“ใต้เท้า เวลานี้ฝ่าบาทกำลังประชวร ทุกเรื่องล้วนต้องพึ่งพาใต้เท้า ดังนั้นท่านใต้เท้าอย่าเพิ่งไปจากที่นี่ดีกว่า ไปพักผ่อนที่ตำหนักข้างๆ ก่อน แล้วรอฝ่าบาทฟื้นขึ้นมาเถอะ!” หัวหน้าองครักษ์ลับเอ่ย แต่น้ำเสียงกลับแข็งกร้าวเป็นพิเศษและท่าทางไม่เคารพอย่างมาก

หลี่รุ่ยเสียงเม้มมุมปาก แต่กลับไม่เอ่ยแทรก

เหยียนหลิงจวินมองคนนั้น ทว่ากลับไม่โกรธ แล้วหันไปมองท้องฟ้าข้างนอกที่ฝนเริ่มจะเบาลงนานมาก ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาโดยที่คนอื่นไม่ทันตั้งตัวว่า “เจ้าแน่ใจว่าจะให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อจริงๆ หรือ?”

ท่าทางเขาเอาแต่ใจยิ่งนัก

คนนั้นเห็นแล้วก็คิดแค่ว่าเขาท้าทาย จึงหน้านิ่งโดยไม่รู้ตัว “ความปลอดภัยของฝ่าบาทเป็นเรื่องสำคัญ!”

“คงไม่ทั้งหมดหรอก!” เหยียนหลิงจวินเอ่ยโดยไม่รอให้นางพูดจบ พลางส่ายหน้ายิ้มอย่างไม่เห็นด้วย แล้วเลิกคิ้วให้หลี่รุ่ยเสียง “หัวหน้าขันทีหลี่ไม่ได้บอกพวกเจ้าว่าการปิดบังอาการประชวรของฝ่าบาทในเวลานี้ และทำให้สถานการณ์ในราชสำนักมั่นคงเป็นสิ่งที่รอช้าไม่ได้แม้แต่นิดเดียวงั้นหรือ?”

ภาระหน้าที่ขององครักษ์ลับมีแค่ฆ่าคนตามคำสั่งเท่านั้น จึงไม่มีความสามารถในการประเมินสถานการณ์ในราชสำนักอย่างคร่าวๆ

คนนั้นแอบขมวดคิ้ว

หลี่รุ่ยเสียงก็ไม่ตอบรับเช่นกัน

ทว่าเหยียนหลิงจวินกลับเห็นว่าเป็นคนกันเอง จึงยังคงรวบเสื้อขนสัตว์นุ่มอุ่นบนไหล่อย่างใจเย็นอีกว่า

“ท่านหญิงสวินหยางรู้ว่าข้าเข้าวังมาตรวจชีพจรปกติให้ฝ่าบาทแล้ว หากในช่วงที่ฝ่าบาทหมดสตินี้ นางไม่คิดจะมาหาข้าก็ยังแล้วไป แต่ถ้านางต้องการหาคน ข้าก็ไม่รับประกันว่านางจะมาหาในวังเลยหรือไม่ นอกจากนี้เมื่อวานองค์ชายเจี่ยนก็นัดข้าไว้แล้วเช่นกัน ว่าตอนบ่ายจะมาจวนเฉินให้ข้าช่วยฝังเข็มขยายเส้นเลือดให้เขา ถึงเวลานั้นหากรู้ว่าข้าไม่ไป เพราะถูกกักตัวอยู่ในวัง เขาจะคิดอย่างไร?”

เหยียนหลิงจวินพูดช้ามาก ทั้งยังวางท่าทีดีตลอด เขาพูดไปก็ยิ้มอีกและเอ่ยเสริมต่อว่า “ถ้าคืนนี้ฝ่าบาทฟื้นขึ้นมาได้ก็แล้วไป แต่หากไม่เป็นเช่นนั้นพรุ่งนี้เช้ามืดก็ต้องงดเข้าเฝ้าอย่างแน่นอน แล้วข้าอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน…ขุนนางทั้งราชสำนักต่างก็ไม่ใช่คนตาบอดคนโง่ใช่หรือไม่?”

เดิมทีคนนั้นเหมือนยังไม่สนใจ ทว่าพอฟังจนถึงตอนสุดท้าย กลับอดที่จะเริ่มแอบเหงื่อตกไม่ได้