The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 21

 

ไดบุนยังคงชื่นชมฉันไม่หยุดปาก โดยบอกว่าเขาคิดไม่ถึงว่าจะขายของในสถานที่แบบนั้นเลย และ โลยาร์ก็ดูเหมือนจะคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี

 

ฉันเคยขึ้นรถไฟขบวนนั้นแค่ครั้งเดียว แต่ดูเหมือนไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่บนรถไฟเลย อาจมีการร้องเรียนเรื่องพ่อค้าเร่ซึ่งส่งผลให้เกิดมาตรการปราบปราม แต่นั่นจะเกิดขึ้นในอนาคตอันไกล

 

มันไม่ได้จบเพียงแค่นั้น

 

นี่คือห่านทองคำของฉัน เพื่ออนาคตที่ดีของฉัน พวกเขาต้องมีรายได้มากขึ้นและมั่นคงกว่าที่เคยเป็นมา

 

ในความเป็นจริง มันยากสำหรับฉันที่จะเชื่อว่า เอเลริสหรือซาร์เคการ์จะนำมาซึ่งรายได้

 

ดังนั้นที่นี่จึงเป็นเส้นชีวิตของฉัน

 

“แน่นอน แค่ขายขนมอย่างเดียวเหมือนเมื่อก่อนก็จะมีปัญหาอยู่บ้าง เราจึงต้องมีสิ่งที่จะดึงดูดความสนใจของทุกคน”

 

“ความสนใจ?”

 

สถานที่ที่ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันเต็มไปด้วยผู้บริโภค แน่นอนว่าลูกอมเพียงอย่างเดียวคงไม่ได้รับความสนใจมากนัก จะต้องเป็นผลิตภัณฑ์ที่เจาะจงไปที่ลูกค้าของเรา

 

“แต่ฐานะทางการเงินของเรายังไม่ดีพอที่จะขายของดีรู้มั้น”

 

“ถูกต้อง….”

 

แน่นอนว่าคงจะดีไม่น้อยหากเราสามารถขายของคุณภาพดีที่ผู้คนต้องการได้ แต่ถ้าเป็นไปได้สำหรับเรา เราก็แค่เริ่มต้นธุรกิจอย่างเป็นทางการ พูดง่ายๆ ก็คือ ของง่ายๆ ราคาไม่แพงที่ดึงดูดความสนใจได้มาก ของที่เน้นประโยชน์ใช้สอยมากกว่าคุณภาพ

 

“ของเล่นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะขายในสถานการณ์ของเรา ฉันคิดว่างั้น”

 

“ของเล่น? คุณคิดว่าจะมีคนซื้อมันเหรอ”

 

โลยาร์ดูลังเลเล็กน้อย

 

ฉันหัวเราะเบา ๆ

 

“ของเล่นเป็นสินค้าที่มีความต้องการจากกลุ่มผู้บริโภคที่แตกต่างจากผู้ซื้อจริง”

 

“……ฮะ?”

 

“นายหมายความว่าอย่างไร?”

 

ไดบุนไม่เข้าใจ แต่โลยาร์ไม่ได้มีสมองที่เฉียบแหลม มุกดั้งเดิมขอวแนวต่างโลก

 

มุกดาษๆ แสนจำเจของแนวต่างโลก

 

พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งปกติในชีวิตประจำวันราวกับว่ามันน่าทึ่งต่อหน้าตัวละครโง่ๆ พวกเขาจะรู้สึกตื่นตะลึง

 

คุณภาพของมุกนี้ขึ้นอยู่กับระดับความรู้ของนักเขียน

 

มีบางอย่างในทำนองว่า “อ๊ะ นี่มันสบู่ เนื่องจากสารลดแรงตึงผิวในนั้นทำให้ล้างมือได้ดีจริงๆ”

 

มีโอกาส 100% ที่คุณจะรู้สึกดีกับตัวเองที่ใช้คำว่า ‘สารลดแรงตึงผิว’ และผู้คนประมาณ 98.235% จะคิดว่าคุณเป็นอัจฉริยะ

 

ถึงอย่างไร

 

ครั้งนี้ฉันกำลังพูดถึงของเล่น

 

“เด็กๆ ต่างหากที่จะขอของเล่น แต่เป็นพ่อแม่ที่ต้องจ่ายเงินซื้อของเล่นเหล่านี้”

 

ของเล่นเป็นสิ่งที่เด็กต้องการ แต่การซื้อจริงเกิดขึ้นผ่านผู้ปกครอง

 

“สมมติว่าเด็กน้อยร้องไห้เพราะของเล่นชิ้นนั้นบนขบวนรถไฟมานาที่มีผู้คนพลุกพล่าน”

 

พวกเขาทั้งสองจ้องมองที่ฉันพูด

 

“แล้วพ่อแม่ก็จะซื้อของเล่นชิ้นนั้นให้ ไม่ว่ามันจะคุณภาพต่ำหรือไม่ก็ตาม”

 

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไรที่คิดเรื่องนี้ได้แม้ว่าฉันจะสูญเสียความทรงจำไป แต่ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะฟังฉัน

 

ถ้าพวกเขายังคงสงสัยในตัวฉัน ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ไม่ดี ที่จะบอกความจริงกับพวกเขา ฉันสามารถบอกพวกเขาได้ว่าฉันเป็นนักเขียน แต่นั่นอาจฟังดูไร้สาระสำหรับพวกเขา

 

ฉันไม่มีเจตนาที่จะประมาทเลินเล่ออย่างตั้งใจ

 

ถึงอย่างไร

 

โลยาร์และไดบุนมองมาที่ฉันราวกับว่าฉันเป็นปีศาจชนิดหนึ่ง

 

แต่ฉันไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้วเหรอ?

 

“คุณมันเลวมาก…!”

 

ใจจริงของโลยาร์หลุดออกมาจากปากของเธอโดยไม่รู้ตัว ฉันรู้สึกแปลกใจเลยทีเดียว

 

แม้ว่าคุณจะปฏิบัติกับฉันอย่างสบายๆเพราะเห็นว่าฉันยังเด็ก แต่คุณก็ยังต้องการให้ฉันเป็นเด็กดีด้วย? คุณไม่ได้บอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันอย่างสบาย ๆ เหรอ?

 

ฉันเริ่มโกรธเล็กน้อย

 

“เอาล่ะ! มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะ!”

 

ฉันเอื้อมมือออกไป

 

– แปะ!

 

แน่นอนว่าโลยาร์ให้ ‘อุ้งเท้า’ ของเธอแก่ฉันโดยอัตโนมัติ ใบหน้าของเธอว่างเปล่า

 

บทสรุป

 

ฉันไม่มีมุกไร้สาระอื่นแล้ว มีแต่ของเล่นในสต็อก

 

* * *

 

ฉันเพิ่มเงื่อนไขอื่น ๆ อีกมากมาย สำหรับผู้เริ่มต้น พวกเขาต้องการเสื้อผ้าที่เรียบร้อยและใบปลิวสินค้าที่พวกเขาขาย อย่างน้อยพวกเขาคงจะไม่ถูกรังเกียจ ในตอนแรกพวกเขาจะทำเหมือนที่เคยทำมาก่อน แต่ฉันพยายามกระตุ้นให้พวกเขาเป็นมิตรต่อลูกค้ามากขึ้นในอนาคต

 

เราต้องคิดถึงผลิตภัณฑ์ของเราด้วย

 

ไดบุนประทับใจมากกับมาตรการที่ฉันได้ทำ เขาบอกฉันว่าตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สาวใหญ่ของเขาถึงต้องการส่งฉันไปที่วิหาร เขาชมฉันอย่างมากมายโดยบอกว่าฉันสมควรเป็นสมองของแก๊งค์พวกเขา เขายังกล่าวว่าคงจะดีมากถ้าฉันได้รับการศึกษาขั้นสูงที่นั่น

 

เพียงคำพูดไม่กี่คำทัศนคติของเขาก็เปลี่ยนไปราวกับว่าเขาเพิ่งได้รับเงินหนึ่งพันดอลลาร์แทนที่จะต้องจ่ายหนี้หนึ่งพันดอลลาร์

 

ฉันเข้าร่วมกลุ่มเพื่อทำความรู้จักกับพวกเขาให้ดีขึ้นเล็กน้อย พูดตามตรง ฉันรู้สึกอึดอัดมาก แต่ฉันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี ดูเหมือนโลยาร์มักจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากนอน

 

เห็นได้ชัดว่าเธอปรากฏตัวเมื่อถึงเวลาจะต่อยใครซักคน

 

“ฉันได้ยินมาว่าไดบุนชมผู้ชายคนนั้น”

 

แม้ว่าโลยาร์จะทำหน้าที่เป็นหัวหน้า แต่ดูเหมือนว่า ไดบุนมีหน้าที่ในการจัดการองค์กรจริงๆ โยาร์บอกว่าจะส่งฉันไปที่วิหาร และไดบุนก็ไม่ลังเลเลยกับคำสั่งนั้น โดยบอกว่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นสมาชิกคนอื่นๆ ดูเหมือนจะมองฉันในทางค่อนข้างดี แม้ว่าจะยังสงสัยอยู่บ้างก็ตาม

 

“เฮ้ ดื่มหน่อยสิ”

 

พวกเขาเสนอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้ฉันโดยไม่ลังเล แม้ว่าใครจะมองว่าฉันยังเด็กในแวบแรก แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจเรื่องนั้น

 

“เฮ้ ลองทั้งหมดนี่เลย”

 

ฉันซึ่งอยู่ในวัยสามสิบก็อยากจะลิ้มลองเช่นกัน แต่ฉันค่อนข้างประหลาดใจ

 

“เฮ้! แกเอาเหล้าให้เด็กเนี่ยนะ!”

 

มีบางคนพูดแบบนั้น แต่ฉันแค่หัวเราะคิกคักเล็กน้อยและกระดกเครื่องดื่มรวดเดียว ก่อนที่พวกเขาจะห้ามปรามฉัน

 

“ว้าว สุดยอดเลย”

 

ทุกคนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันทำสิ่งนี้

 

มันขมเล็กน้อย แต่ใครจะสน

 

แอลกอฮอล์ก็คือแอลกอฮอล์และน้ำก็คือน้ำ ดังนั้นมันก็คงไม่สำคัญอะไร

 

ชายชราที่รินเครื่องดื่มให้ฉันหัวเราะเบาๆ ลมหายใจของเขาไม่ได้กลิ่นที่ดีนัก แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนัก

 

“เด็กคนนั้นรู้วิธีดื่มแล้ว! ฮะฮ่ะฮ่า!”

 

“คนเราจะมีชีวิตที่ปราศจากแอลกอฮอล์ได้หรือ?”

 

“พูดได้ดี!”

 

“ดีดีดี! โอ้ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้!”

 

“ฉันเมามาตั้งแต่อายุเท่าเธอแล้ว ดูนี่สิ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

“งั้นวันนี้มาเมากันใหม่นะ! ลุยกันเลย!”

 

“มาดื่มกันเถอะ!”

 

“แด่พวกเราาาา!”

 

ถ้าไม่มีพวกเขา ฉันคงอยู่ไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงจู้จี้จุกจิกและเนรคุณไม่ได้

 

ฉันดื่มหนักกับขอทานจนดึกดื่น น่าแปลกที่สุภาพบุรุษเหล่านี้รู้วิธีดื่มอย่างถูกวิธี ไม่ อันที่จริงฉันเป็นชายชรา ดังนั้นแน่นอนว่าฉันอดไม่ได้ที่จะตามชายชราเหล่านี้

 

พวกเขาถามฉันอย่างนั้นอย่างนี้ และฉันก็ไม่ได้เมาขนาดนั้น ฉันเลยตอบไปตามที่วางแผนไว้

 

“ว่าแต่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

 

“ฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าฉันถูกทิ้งเมื่อไหร่ ฉันแค่ล่องลอยจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง”

 

เด็กเกินกว่าจะจำตอนที่ฉันถูกทอดทิ้งโลยาร์พบฉันขณะที่ฉันเดินเตร็ดเตร่อยู่ตามท้องถนน เธอจึงรับฉันเข้าไป

 

ต้นกำเนิดของฉันไม่เป็นที่รู้จัก ทุกคนตบไหล่ฉันและบอกว่าฉันคงลำบากตอนที่ยังเด็กอยู่ ฉันยังบอกด้วยว่าฉันจะไปวิหารและกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่

 

“อย่าเป็นเหมือนเรา” พวกเขาพูดเช่นนั้น พวกเขาให้คำแนะนำที่เกือบจะทำให้ฉันน้ำตาไหล

 

“ว่าแต่ แก๊งค์นี้ชื่ออะไรนะ…?”

 

ดูเหมือนว่าโลยาร์จะถูกเรียกด้วยชื่อเล่นว่า หมาป่าแห่งไอรีน และเธอก็เรียกองค์กรนี้ซ้ำๆ ว่าแก๊งค์

 

พวกเขาไม่มีชื่ออื่นสำหรับมันเหรอ? ชื่อมันคงไม่ใช่แค่ ‘แก๊ง’ ใช่มั้ย?

 

“อะไรกัน ผู้มาใหม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแก๊งค์นี้ชื่ออะไร”

 

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งหัวเราะลั่น

 

“แก๊งค์โรตารี เพื่อน จำไว้”

 

อา

 

* * *

 

หลังจากเห็นความมึนเมาวุ่นวายนี้ในตอนกลางคืน โลยาร์ก็โกรธและพูดว่า: “อะไรทำให้คุณมีความคิดที่จะทำให้เด็กดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์”

 

รู้สึกเหมือนเมาแล้วพี่สาวลากผมไปด่า จริง ๆ แล้วฉันมักจะจู้จี้ แต่มันแตกต่างจากสมัยก่อนมาก อดีตเจ้าชายไม่ดื่มมาก่อนหรือ?

 

ถึงกระนั้น อาจเป็นเพราะฉันเล่นกับคนอื่นๆ ในงานเลี้ยงต้อนรับ ทุกคนเลยมองว่าฉันเป็นคนดีมาก

 

วันต่อมา ฉันตั้งเป้าหมายว่าจะจัดการสถานการณ์ของแก๊งโรตารีด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

 

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ข้างฉัน ฉันก็ไม่ได้คิดผิดที่คิดว่าฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา เหตุผลที่ฉันดื่มกับพวกเขาเมื่อวานนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะฉันต้องการทำความรู้จักกับแก๊งโรตารีและสมาชิกให้มากที่สุด

 

แก๊งโรตารีมีสมาชิกประมาณ 200 คน นั่นเป็นตัวเลขที่ค่อนข้างมาก

 

ฉันไม่รู้ว่ารายได้ที่แน่นอนของพวกเขา แต่ถ้าเพียงพอต่อการดำรงชีวิตประจำวันของขุนนาง ก็อาจสันนิษฐานได้ว่าค่อนข้างสูง อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่พวกเขาสามารถสนับสนุนขุนนางได้เท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถครอบคลุมค่าอาหารและข้าของจิปาถะด้วย คุณรู้มั้ย?

 

พวกเขาต้องขายลูกอมกี่ลูกต่อวันจึงจะเป็นไปได้? แม้ว่าทุกๆ คนจะขายลูกกวาดหนึ่งลูกมูลค่า 5 เหรียญทองแดงทุกวัน ซึ่งจะเท่ากับหนึ่งพันเหรียญทองแดงและ 10 เหรียญเงิน

 

แค่นั้นก็เป็นแสนวอนแล้ว แม้ว่าทุกคนจะขายกันคนละ 10 ชิ้น มันก็แค่ล้านวอน ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ว่าทุกคนจะขายขนมพร้อมกัน ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษากลุ่มนี้ไว้เพียงแค่นั้น

 

แน่นอนว่ามีเงินจากการขอทานด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่านั่นจะเพียงพอรึเป่า สำหรับคนกลุ่มใหญ่เช่นนี้

 

แก๊งโรตารีต้องมีแหล่งรายได้อื่นอีก

 

ไม่มีทางที่ซาร์เคการ์และเอเลริสจะไม่รู้เรื่องนี้

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้บอกฉันโดยตั้งใจ

 

โลยาร์, เอเลริสและซาร์เคการ์เก็บความลับบางอย่างจากฉันเกี่ยวกับแหล่งที่มาของรายได้ของแก๊งโรตารี

 

ฉันสงสัยว่าคืออะไร ฉันจึงถามโลยาร์โดยตรง

 

โดยปกติแล้วโลยาร์มักจะอยู่รอบกองไฟที่อยู่ลึกลงไปในท่อน้ำทิ้ง ซึ่งไม่มีใครย่างกรายเข้ามา เมื่อถึงเวลาพักผ่อนหรือนอนหลับของเธอ

 

ฉันเชื่อว่าคุณมีแหล่งรายได้จากที่อื่น แต่มันคืออะไร

 

“นายไม่จำเป็นต้องรู้”

 

โลยาร์ตัดบทฉันราวกับว่าเธอไม่ต้องการบอกฉัน

 

“ตกลง งั้นตอบฉันข้อเดียวก็แล้วกัน”

 

“ได้”

 

“คุณกำลังทำร้ายผู้คนอยู่หรือเปล่า”

 

“มันไม่มีอะไรแบบนั้น แต่บางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากมัน”

 

นั่นคือสิ่งที่โลยาร์ตอบ ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นต้องทำร้ายผู้คน แต่ในบางกรณีอาจเกิดขึ้นจากผลของมัน

 

“ฉันได้ยินมาว่าแก๊งนี้มีสมาชิกประมาณ 200 คน”

 

“ถูกต้องเลย”

 

“อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่ประมาณ 50 คนเท่านั้น”

 

50 ยังคงเป็นจำนวนที่มาก แต่แน่นอนว่าไม่เกิน 200 นี่เป็นคำถามทางอ้อมว่าสมาชิกที่เหลืออยู่ที่ไหน โลยาร์ถอนหายใจสั้นๆ

 

เหมือนเธอเข้าใจว่าฉันจะไม่ถอยง่ายๆ

 

“ฉันไม่ได้บอกนายเพราะฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณไม่รู้เรื่องพวกนี้ ฉันไม่มีเจตนาที่จะหลอกลวงคุณ”

 

“ใช่ มันอาจจะอันตรายนิดหน่อยถ้าฉันรู้เรื่องนี้ ใช่มั้ย? นั่นคือสิ่งที่คุณกำลังคิดอยู่”

 

“การขายลูกอมเป็นเพียงการปลอมตัว”

 

การชักชวนไม่ใช่เป้าหมายหลักของพวกเขา

 

“เราได้รับการสนับสนุนจากกิลด์โจรของการ์เดียม”

 

เป้าหมายหลักของพวกเขาคือการรวบรวมข้อมูลที่องค์กรต้องการในเวลาที่พวกเขาต้องการ

 

นั่นเป็นวิธีที่เป็นไปได้ที่จะรักษากลุ่มขนาดนี้ โลยาร์กล่าวเสริม

 

ดังนั้น ฉันพูดถูกว่านี่เป็นเวอร์ชั่นแฟนตาซีของพรรคกระยาจก

 

แก๊งโรตารีเป็นองค์กรรวบรวมข้อมูลที่กิลด์โจรการ์เดียมว่าจ้างจากภายนอก แม้ว่าขอทานจะถูกขับออกไป แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยสงสัย จากนั้น เมื่อมีคำถามว่าการเปลี่ยนแปลงวิธีการเชิญชวนที่ฉันเสนอไปนั้นไร้ความหมายหรือไม่ โลยาร์ส่ายหัว

 

“เราเชื่อมโยงอย่างแยกไม่ออกกับสมาคมโจร แต่ยิ่งเราพึ่งพาพวกเขามากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งพยายามควบคุมเรามากขึ้นเท่านั้น หากแก๊งค์สามารถดำเนินการได้ด้วยผลกำไรของแก๊งเท่านั้น เพียงอย่างเดียวนั่นก็มีความหมายแล้ว”

 

ในท้ายที่สุด ข้อเสนอที่ฉันยื่นไปเมื่อวานนี้มีความหมายอย่างมากต่อโลยาร์และไดบุน

 

หากกลุ่มไม่สามารถดูแลตัวเองไว้ได้ และรับการสนับสนุนจากสมาคมโจร พวกเขาจะพยายามใช้แก๊งโรตารีอย่างอิสระมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรก็ตาม หากรายได้ของกลุ่มโรตารีเพิ่มขึ้น ก็อาจเป็นอิสระจากการแทรกแซงเพิ่มเติมจากสมาคมโจร

 

ฉันสังเกตเห็นว่าไดบุนตื่นเต้นผิดปกติ นั่นอาจจะเป็นเหตุผล

 

มันซับซ้อนในหลายๆ ด้าน แต่สุดท้ายก็เป็นเรื่องของเงิน

 

ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร ซึ่งอาจจบลงด้วยการทำร้ายใครบางคน เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าสมาคมโจรจะทำอะไรกับข้อมูลของพวกเขา

 

“นายไม่จำเป็นต้องรู้มากเกี่ยวกับเรื่องนี้ นายสามารถไปที่วิหารโดยใช้ความจริงที่ว่านายมาจากด้านนี้และลืมพวกเรา”

 

เธอบอกสมาชิกแก๊งว่าฉันคืออนาคตของพวกเขา อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอหมายถึงจริงๆ ก็คือ ฉันควรจะมุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝนตัวเองที่วิหารฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องสนใจเกี่ยวกับเรื่องของแก๊งโรตารี

 

แม้ว่าจะมีปัญหากับกลุ่มโรตารีเอเลริสแนะนำว่าฉันควรจะตัดความสัมพันธ์กับพวกเขาหลังจากที่ฉันให้พวกเขาจ่ายค่าเล่าเรียนให้ฉันและฉันก็เข้าโรงเรียนได้

 

ถ้าฉันพัฒนาความสามารถบางอย่าง ฉันจะได้รับการยกเว้นไม่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียน และฉันก็ไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมกับแก๊งโรตารีอีกต่อไป

 

นั่นคือเหตุผลที่โลยาร์, เอเลริสและซาร์เคการ์ไม่บอกฉันเกี่ยวกับแหล่งรายได้ลับของแก๊ง ซึ่งฉันไม่จำเป็นต้องรู้

 

“ถ้าคำตอบฉันทำให้นายพอใจแล้ว ก็ไปกับไดบุน นายต้องทำบัตรประจำตัว”

 

นอกเหนือจากการรวบรวมค่าเล่าเรียนแล้ว ฉันต้องการบัตรประจำตัวก่อน มันเป็นขั้นตอนแรก

 

ฉันได้เลือกเส้นทางเมื่อฉันอยู่ที่ทางแยกระหว่างการรอคอยอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้ตอนจบผ่านไปและก้าวเข้าสู่เนื้อเรื่องหลัก

 

ฉันอยากใช้ชีวิตอย่างสบาย แต่สุดท้ายฉันก็ต้องเข้าร่วมวิหาร ถ้ามันช่วยไม่ได้ ฉันคงต้องทำอะไรซักอย่างกับมัน เหมือนที่ฉันช่วยชาร์ลอตต์เมื่อวันก่อน

 

หลังจากเข้าวิหารแล้วก็ต้องกัดฟันสู้ดูซักตั้ง

 

อนาคตจะเปลี่ยนไปอย่างมากขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของฉัน

 

ในเวลานั้น ซาร์เคการ์ เอเลริส และโลยาร์

 

พวกเขาทั้งหมดจะรู้ว่าแดนปีศาจไม่ใช่เรื่องสำคัญขนาดนั้น