The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 27

 

มีกฎว่านักเรียนทุกคนต้องปฏิบัติต่อกันอย่างเท่าเทียมกัน และอำนาจหรือสถานะที่มีอยู่ข้างนอกนั้นไร้ความหมายในวิหารแห่งนี้

 

“…… ฝ่าบาท…?”

 

“คุณคุยกับฉันแบบเป็นกันเองได้เลย เป็นกฎของที่นี่ที่จะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน”

 

อย่างไรก็ตาม กฎนี้ค่อนข้างยุ่งยากที่จะใช้กับผู้ที่มีฐานะต่ำกว่า..

 

คุณจะพูดคุยกับเจ้าชายแบบกันเองได้ เพียงเพราะเขาขอให้คุณทำงั้นเหรอ?

 

ตอนนั้นอยู่ที่วิหาร คุณคุยกับฉันตามปกติได้ ฮ่าๆๆ ก็คุณบอกให้ฉันทำอย่างนั้นนี่น่า ฮ่าๆๆ เห็นฉันเป็นเพื่อนเล่นรึไงฮะ?

พวกเขากลัวว่าสักวันหนึ่งจะมีการสนทนาแบบนี้

 

แน่นอนว่าเบอร์ทัสไม่ใช่คนแบบนั้น แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกหวาดกลัวในฐานะของเขาอยู่ดี

 

หลังจากนั้นประธานสภานักเรียนก็แจ้งให้เราทราบเกี่ยวกับกฎทั่วไปและบอกให้เราไปอ่านคู่มือหากมีข้อสงสัยเพิ่มเติม

 

ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเคอร์ฟิว เวลารับประทานอาหาร สิ่งของที่นำเข้าได้และไม่ได้ และควรตื่นนอนเมื่อไหร่ แค่บางสิ่งเล็กน้อย เราได้รับคำเตือนว่าอย่าเดินไปรอบ ๆ หลังจากไฟดับ แน่นอน มันเป็นไปได้ที่จะออกไปข้างนอกถ้าจำเป็น แต่เราได้รับคำเตือนให้เตรียมตัวไว้สำหรับการถูกดุโดยผู้ตรวจการหากพวกเขาพบเห็น

 

‘ถ้าคุณไม่มีอำนาจมากพอที่จะเกลี้ยกล่อมเจ้าหน้าที่ของวิหาร คุณก็ควรตื่นให้ตรงเวลา’

 

พวกเขายังให้คำเตือนที่น่ากลัวแก่เรา

 

วิหารเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะตอบโต้การกระทำที่ครูถูกกดดันจากอำนาจของนักเรียนและไม่สามารถทำหน้าที่ครูได้อย่างเหมาะสม

 

ในล็อบบี้ด้านซ้าย นักเรียนที่พบกันเป็นครั้งแรกในวันนี้จับกลุ่มคุยกัน ฉันนั่งห่างออกไปเล็กน้อยและได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน

 

เบอร์ทัสเป็นวายร้ายที่ซ่อนเร้นมาตั้งแต่ต้น เดิมทีเบอร์ทัสดูเหมือนเป็นคนดีในคลาส A เขาเป็นมิตร ไม่เลือกปฏิบัติต่อผู้อื่น และใจดีกับทุกคนในคลาส B ด้วย

 

เขาปิดบังความจริงที่ว่าเขาเป็นเจ้าชาย เขาซ่อนตัวตนของเขาและลงทะเบียนเรียนในรอยัลคลาสของวิหาร ในฐานะนักเรียนดีเด่น หลังจากนั้นเขาได้เปิดเผยตัวตนและนิสัยที่แท้จริงของเขาต่อตัวละครหลัก! นั่นคือเรื่องที่ฉัรเขียนไว้

 

แต่ตอนนี้ เนื่องจากการเข้ามาของชาร์ลอตต์ ตัวตนของเขาจึงเป็นที่รู้จักแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งการพัฒนาที่ฉันวางแผนไว้ก่อนหน้านี้หายไปเหมือนควัน

 

ถึงอย่างนั้น ก็จะไม่เปลี่ยนกรอบใหญ่ของการตั้งค่าสถาบันนี้ เข้าชั้นเรียนศึกษาและฝึกอบรม แม้ว่าการพัฒนาจะแตกต่างกัน แต่โครงสร้างจะเหมือนกัน

 

“ใจเย็นๆ ตามสบายเลย ถ้านายไม่ทำ ฉันอาจจะเป็นคนที่ได้รับคำเตือนรู้มั้ย? ไม่กังวลเรื่องนั้นเหรอ?”

 

“อา เอ่อ อืม… ใช่ ฉัน….”

 

เบอร์ทัสกำลังบอกนักเรียนที่มีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการจัดการกับเขาให้ปฏิบัติต่อเขาตามสบาย ขณะที่หยอกล้อพวกเขาเล็กน้อย เหมือนที่ฉันกำหนดให้เขาเป็น

 

ห้อง A ซึ่งมีทั้งหมด 11 คน ไม่ได้ใช้หอพักชายและหญิงที่แยกกันกัน วิหารให้ความสำคัญกับการแบ่งนักเรียนที่ด้อยกว่าและเหนือกว่ามากกว่าการแบ่งชายและหญิง

 

ตอนนี้คนที่ถามเจ้าชายเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ คือเลขที่ 9 อีริช เดอ ลาฟาเอรี ลูกชายของเคานต์ลาฟาเอรี ฉันจำไม่ได้ว่าเขามีพรสวรรค์ในพลังศักดิ์สิทธิ์ ทักษะดาบ หรืออย่างอื่น แต่มันต้องเป็นพรสวรรค์ที่เหมาะกับการเป็นพาลาดิน

 

ในฐานะพาลาดินผู้ทะเยอทะยาน ฉันตั้งค่าให้เขาเป็นคนตื้นๆ แข็งแกร่งต่อผู้อ่อนแอและอ่อนแอต่อผู้แข็งแกร่ง

 

เขาเป็นคนที่ดูถูกคลาส B มากที่สุด และเขายังเป็นลูกน้องของเจ้าชาย

 

อา

 

ฉันรู้สึกเหมือนถูกสปอยล์ เพราะฉันรู้เรื่องพวกนี้ล่วงหน้าแล้ว ความรู้สึกที่รู้ความคิดภายในของใครบางคนนั้นเป็นทั้งความรู้สึกที่ดีและขมขื่น

 

“คุณเคยไปลาฟาเอรีไหม โอ้ คุณต้องยังไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนแน่ๆ….”

 

“อ่า ลาฟาเอรี มันเป็นดินแดนที่ยิ่งใหญ่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ฉันไม่เคยไปมาก่อน แต่ฉันรู้ว่ามันขึ้นชื่อเรื่ององุ่นคุณภาพ ฉันยังดื่มไม่ได้ แต่ฉันรู้เพราะจักรพรรดิชอบดื่มไวน์จากลาฟาเอรี”

 

“โอ้โห! คุณรู้!”

 

อีริชแทบจะน้ำตาไหลเพราะเจ้าชายรู้เกี่ยวกับดินแดนของเขา

 

ความสามารถของเบอร์ทัสในการจดจำทุกสิ่งที่เขาเห็นในความทรงจำและเรียกคืนสิ่งเหล่านี้ได้ตามต้องการนั้นน่าทึ่งมาก

 

เบอร์ทัสยิ้มอย่างไร้เดียงสา

 

“ความจริงแล้ว ฉันแอบจิบไปสองสามครั้งโดยที่จักรพรรดิไม่รู้”

 

“อ่า จริงเหรอ”

 

“มันให้ความรู้สึกดีที่… ขอโทษที่ฉันจำได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นะ”

 

“ไม่ไม่! ไม่เป็นไร! ขอบคุณ! อย่างไรก็ตาม คุณจิบมันโดยที่… คุณจิบโดยที่จักรพรรดิ์ไม่รู้…?”

 

“ฉันก็ไม่ต่างจากคุณเท่าไหร่นะรู้มั้ย? ฉันยังทำสิ่งที่อยากทำลับหลังพ่อแม่ ถ้าฉันถูกจับได้ฉันจะถูกดุ”

 

 

ช่างร้ายกาจ

 

 

มันไร้สาระมากที่ได้เฝ้าดูเบอร์ทัสสร้างทาสคนแรกแบบเรียลไทม์ต่อหน้าฉัน หลังจากคุยกันอยู่นาน เบอร์ทัสก็ลุกขึ้นและเดินไปหาใครบางคน พวกเขาลงมาที่ล็อบบี้ เช็ดผมด้วยผ้าขนหนูราวกับเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำ

 

“สวัสดี?”

 

“..… นายมีธุระอะไรกับฉัน

 

“เธอไม่อยากรู้จักเพื่อนร่วมชั้นของเธอมากกว่านี้เหรอ? ฉันเบอร์ทัส ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันเห็นก่อนหน้านี้ เธออยู่ลำดับที่ 2 ใช่มั้ย”

 

“…ใช่”

 

“ฉันแค่อยากจะแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ”

 

หญิงสาวที่มีผมและดวงตาสีดำ แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ แต่ฉันก็รู้ว่าเธอเป็นใคร

 

“เอลเลน”

 

หญิงสาวพยายามเดินผ่านเบอร์ทัสทันทีที่เธอพูด

 

“ฮะ? แค่นั้นเหรอ?”

 

“…….”

 

“ฉันรู้จักคุณ”

 

เบอร์ทัสยิ้มอย่างเขินอายและยื่นมือไปหาเธอ

 

“ฉันได้ยินมา ไม่ต้องกังวล”

 

หญิงสาวที่แนะนำตัวเองว่าชื่อเอลเลนมองไปที่เบอร์ทัสก่อนจะจับมือเขา

 

“ฉันเสียใจ คุณควรจะเป็นที่ 1 ฉันเดาว่ามีบางคนเข้ามายุ่ง ฉันอยากจะขอโทษคุณจริงๆที่มาแทนคุณ”

 

เบอร์ทัสพูดราวกับว่าเขารู้บางอย่างเกี่ยวกับเอลเลน

 

“..…ฉันไม่สน”

 

หลังจากที่เอลเลนพูดจบเธอก็ปัดผมของเธอออกและเดินไปที่ร้านอาหาร

 

“เฮ้ ได้ยินไหม… เธอควรจะเป็นหมายเลข 1….”

 

“ใช่ ได้ยิน”

 

เด็กผู้หญิงที่ควรจะเป็นอันดับ 1 ถูกผลักลงไปเป็นอันดับ 2 เพราะเบอร์ทัส

 

เธอแนะนำตัวเองว่าเป็นแค่เอลเลน แต่เบอร์ทัสรู้ว่าหญิงสาวกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

 

แน่นอน ฉันก็รู้เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่องหลัก

 

สิ่งที่เธอซ่อนไว้คือชื่อจริงของเธอ นามสกุลของเธอ

 

เอลเลน อาร์โทเรียส

 

เธอเป็นน้องสาวของผู้กล้าอาร์โทเรียส

 

* * *

 

เอลเลน อาร์โทเรียส

 

ถ้าเบอร์ทัสเป็นตัวร้ายที่มีความสามารถดีกว่าตัวละครหลักเล็กน้อย เอลเลน อาร์โทเรียสก็เป็นคนที่แข็งแกร่งที่ตัวละครหลักไม่กล้าแม้แต่จะมอง

 

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเป็นคู่แข่งที่แท้จริงของตัวละครหลัก

 

แม้ว่าเธอจะตกไปอยู่อันดับสองของคลาส A แต่จริงๆ แล้วเธอมีความสามารถมากมายมหาศาล ซึ่งแค่เรียกเธอว่าอันดับหนึ่งนั้นไม่เพียงพอ

 

เธอมีความสามารถมากมายที่ฉันจำได้ไม่ชัดเจน สิ่งต่างๆ เช่น ความเชี่ยวชาญด้านอาวุธ การครอบครองเวทมนตร์ การต่อต้านเวทมนตร์ ความอ่อนไหวทางจิตวิญญาณ การต้านทานพลังจิต การเรียนรู้ที่รวดเร็ว และอื่นๆ อีกมากมาย

 

เธอเป็นอัจฉริยะและเก่งทุกอย่าง

 

เธอเป็นผู้ได้รับประโยชน์จากการตั้งค่านั้น

 

เหตุผลที่เอลเลนซ่อนความสามารถมากมายของเธอไว้ไม่ให้คนนอกเห็น เพราะมันไม่ใช่แค่จำนวนความสามารถธรรมดา

 

ถ้าฉันมีความถนัดที่ไม่สิ้นสุด เอลเลนเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ทุกประเภทที่มี แม้ว่ามันจะไม่ไร้ขีดจำกัดก็ตาม

 

หากทักษะการใช้ดาบเป็นความสามารถพิเศษสำหรับอาวุธเพียงชนิดเดียว ความเชี่ยวชาญด้านอาวุธก็จะเป็นความสามารถที่ครอบคลุมประเภทหนึ่ง หมายความว่าคนๆ หนึ่งมีพรสวรรค์ในการใช้อาวุธทุกประเภท แม้ว่าเธอจะมีพรสวรรค์เพียงอาวุธเดียวและอาวุธเพิ่มเติม เธอก็น่าจะสามารถเข้าสู่รอยัลคลาสได้ การนับว่าพรสวรรค์ของเอลเลนเป็นเพียงงานที่ไม่มีความหมาย

 

เธอมีพรสวรรค์มากมายจนไม่มีใครทัดเทียมเธอได้ในคลาสนักรบ นอกจากการต้านทานเวทย์ของเธอแล้ว เธอยังมีอีกหนึ่งการต้านทานที่ไม่มีใครนอกจากเอลเลนมี เธอมีพรสวรรค์ในการพัฒนาการต้านทานต่อพลังเหนือธรรมชาติ

 

เริ่มต้นด้วย ฉันเขียนให้เธอเป็นตัวละครที่ให้ความรู้สึกเหมือนภูเขาที่ตัวละครหลักไม่สามารถมองข้ามได้ ตามระเบียบในนิยายประเภทนี้ ในที่สุดตัวละครหลักก็จะก้าวขึ้นสู่ระดับที่เทียบได้กับเอลเลน อาร์โทเรียส

 

เบอร์ทัสกำลังมองดูร่างที่จากไปของเอลเลนผู้ซึ่งดูเหมือนจะไม่สนใจเขามากนัก อีริชมองเธอด้วยท่าทางราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่างเช่น: “อะไรนะ? เจ้ากล้าดีอย่างไรที่เพิกเฉยต่อฝ่าบาท!”

 

ฉันได้ยินชื่อพวกเขาทั้งหมดระหว่างการแนะนำตัวนั้น อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฉันจะเป็นคนตั้งชื่อให้ก็ตาม พูดตามตรง ฉันยังจำชื่อพวกเขาไม่ได้ทั้งหมด

 

คนคนนั้นทำอะไรอีก? ความสามารถของเขาคืออะไร?

 

มีตัวละครมากมายและ ราชาปีศาจตายแล้วไม่ใช่นิยายเรื่องล่าสุดที่ฉันเขียน ดังนั้นจึงช่วยไม่ได้ที่จะลืม

 

เบอร์ทัสทักทายพวกเราทุกคนในล็อบบี้ราวกับว่าเขากำลังพยายามทำความคุ้นเคยกับเรา ฉันก็เช่นกันในเรื่องนี้

 

ขณะที่เบอร์ทัสกำลังพูด ฉันพยายามนึกถึงใบหน้าและชื่อของคนที่เหลืออีกครั้ง

 

“ฉันคิดว่านายถูกเรียกว่าไรน์ฮาร์ด ใช่มั้ย?”

 

“อา ใช่”

 

“มาพยายามด้วยกันเถอะเพื่อน”

 

ดูเหมือนว่าเรามีความสัมพันธ์ที่เลวร้ายเกินกว่าจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรจนเกินไป

 

คนที่ฉันต้องระแวดระวังที่สุดกลับไม่ใช่เบอร์ทัส ฉันต้องระวังไม่ให้ชาร์ลอตต์รู้ว่าฉันเป็นใคร

 

ฉันพอเดาได้บ้างว่าชาร์ลอตต์จะเข้าโรงเรียน แต่จริงๆ แล้วฉันแปลกใจมากที่มันเกิดขึ้นจริง

 

ฉันต้องระวังไม่ให้โดดเด่นมากเกินไป แม้ว่าชาร์ลอตต์จะไม่รู้แน่ชัดว่าฉันเป็นปีศาจ แต่เธอก็รู้ว่าฉันน่าสงสัย นั่นคือสิ่งที่ฉันสังเกตเห็นก่อนที่จะหนีไปโดยไม่พูดอะไร

 

ฉันไม่สบายใจอย่างแน่นอนกับการที่จะต้องอยู่คลาสเดียวกับเบอร์ทัส แต่การอยู่ในคลาสของชาร์ลอตต์นั้นอันตรายกว่ามาก ฉันดีใจที่ได้เข้าเรียนในคลาส A

 

มันเป็นอย่างนั้น….

 

มันเกี่ยวกับเวลาแล้วล่ะว่าจะเกิดขึ้น

 

“ไงพวก! ยินดีที่ได้รู้จัก!”

 

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ล็อบบี้ของคลาส A ด้วยสีหน้าที่มีชีวิตชีวา

 

“มาสนิทไว้นะ!”

 

ผู้รั้งอันดับสุดท้ายในคลาส B และตัวละครหลัก ลุดวิก กำลังมาที่ล็อบบี้

 

* * *

 

ในทางเทคนิคแล้ว หอพักของคลาส A และ B นั้นไม่ได้ถูกจำกัดไว้สำหรับคลาสอื่นๆ

 

มันเป็นเหมือนกฎที่ไม่ได้เขียนไว้มากกว่า ดังนั้นการไปหอของคนอื่นจึงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก มากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเกรดสูงขึ้น

 

นั่นเป็นเพราะคลาส A มองเห็นคลาส B อย่างชัดเจนว่าด้อยกว่า และคลาส B ก็ไม่สบายใจที่จะไม่ชอบคลาส A

 

ในความเป็นจริง เมื่อคนหนึ่งขึ้นชั้น ไม่มีทางที่สมาชิกในคลาสจะสลับไปมาระหว่างสองคลาสนี้ในบางกรณี คลาส B สามารถแซงคลาส A ได้ด้วยการฝึกอย่างหนัก แต่นั่นก็เพิ่มความน่ารำคาญให้กับคลาส A

 

แน่นอนว่านี่เป็นวันแรกที่ทุกคนเข้าร่วมรอยัลคลาสแต่คนที่เรียนวิหารตั้งแต่ชั้นประถมเคยได้ยินเกี่ยวกับข้อเท็จจริงเหล่านี้

 

ดังนั้น มันจึงไม่มีแปลกเลยที่คนในล็อบบี้ของคลาส A จะมองไปที่ลุดวิกซึ่งมาที่วิหารเป็นครั้งแรกในวันนี้และแนะนำตัวเองว่าเป็นคลาส B หมายเลข 11 ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนถามว่า ‘ไอ้นั่นมันอะไรกัน ?’

 

นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากการแนะนำตัวเองหลังจากเข้าหอพัก

 

ลุดวิกเพิ่งแวะทักทายคลาส A แต่ก็พบกับปฏิกิริยาที่ค่อนข้างขมขื่น

 

ตอนนี้มีคนห้าคนอยู่ในล็อบบี้

 

ฉัน, เบอร์ทัส, เลขที่ 9 อีริช, เลขที่ 10 เคเยอร์ วอยเดน, เลขที่ 4 แฮเรียต เดอ แซงต์-โอวัน

 

ยกเว้นฉันและเบอร์ทัส ทุกคนกำลังขมวดคิ้วที่เขา จากนั้นลุดวิกก็เอื้อมมือไปหาเบอร์ทัสทันที

 

“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง เจ้าชาย! มาทำให้ดีที่สุดด้วยกันเถอะ!”

 

“โอเค ลุดวิก อย่าเรียกฉันว่าเจ้าชาย มันผิดกฎ”

 

“ใช่! เบอร์ทัส!”

 

เบอร์ทัสยิ้มอย่างใจดีและจับมือเขา ทุกคนดูฉากนั้นด้วยความประหลาดใจมากยิ่งขึ้น มันเหมือนกับการได้เห็นมิตรภาพที่มีโอกาสเกิดขึ้นเพียง 1% เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา

 

เจ้าชายมีบุคลิกที่ดีเช่นกัน

 

ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพูดแบบนั้นจากทุกที่ หลังจากจับมือกับเบอร์ทัสแล้วลุดวิกก็ทักทายเด็กคนอื่นๆ เช่นกัน

 

“โอ้ เราเจอกันอีกแล้ว ไรน์ฮาร์ด”

 

“อืม ใช้”

 

“มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะ!”

 

“อ้อ คุณด้วย”

 

อย่าโดดเด่น ขอเพียงแสดงปฏิกิริยาที่เป็นกลาง

 

อีริชจับมือกับลุดวิกแม้ว่าเขาจะพูดไม่ออกก็ตาม เลขที่ 10 เคเยอร์ถอนหายใจด้วยความประหลาดใจและจับมือของเขา

 

“…เฮ้ ออกไปจากที่นี่ซะ”

 

“ฮะ?”

 

“ออกไปจากที่นี่ นี่คือพื้นที่ของคลาส A”

 

อย่างไรก็ตามหมายเลขที่ 4 แฮเรียต เดอะ แซงต์-โอวัน แข็งทื่อกับลุดวิก

 

“อ่า งั้น…. ฉันมาที่นี่ไม่ได้เหรอ?”

 

ลุดวิกดูลำบากใจในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น แฮเรียตถอนหายใจ

 

“ฉันไม่รู้ว่านายไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่นี่รึเปล่า”

 

แฮเรียตถอนหายใจอีกครั้งและชี้ไปที่โถงทางเดินที่ลุดวิกเดินผ่าน

 

“แต่มันรู้สึกแย่ ที่คนคลาส B บางคนเดินเข้าและออกจากที่ของคลาส A”

 

“……อา อ่า….”

 

“ถ้าเข้าใจก็ออกไปซะ”

 

“อ่า… ใช่แล้ว ฉันขอโทษ….”

 

ลุดวิกหันกลับมาด้วยสีหน้างุนงง

 

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ว่าเราเป็นเพื่อนกันที่นี่เหรอ?”

 

เบอร์ทัสดูเหมือนจะช่วยลุดวิกจากปัญหา ใบหน้าของแฮเรียตเปลี่ยนเป็นสีแดงบีต เพราะเธอไม่คาดคิดว่าเบอร์ทัสจะเข้ามายุ่ง

 

“อ๊ะ ท่า… นั่นคือ…. อา….”

 

ความงุนงงของเธอ อึกอักเป็นคำพูด ตรงกันข้ามกับท่าทางเป็นพิษของเธอที่เธอส่งออกไปก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ฉันเดาว่าเธอไม่เคยคิดว่าเจ้าชายจะช่วยผู้ชายคนนั้น

 

แฮร์เรียต เดอ แซงต์-โอวัน

 

เจ้าหญิงของขุนนางแซงต์-โอวัน ในฐานะเจ้าหญิงของขุนนางคนหนึ่งของจักรวรรดิ เธอต้องสร้างความประทับใจที่ดีให้กับเจ้าชาย

 

ผู้ชายคนนั้นเป็นคนธรรมดาไม่มีนามสกุล และเขากล้ามาที่นี่ในฐานะนักเรียนคลาส B ดังนั้นเธอจึงรำคาญและอารมณ์เสีย แต่เมื่อเบอร์ทัสก้าวเข้ามาเธอก็เงียบมาก

 

แน่นอนว่าเบอร์ทัสไม่ได้เปิดเผยว่าเขาเป็นเจ้าชายในต้นฉบับ แต่เขาทำให้เธอรู้สึกท่วมท้นไปด้วยบรรยากาศของเขา

 

มันน่าทึ่งมากที่การพัฒนาเริ่มแรกยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าบางอย่างจะเปลี่ยนไปก็ตาม

 

“ลุดวิก เรามีเพื่อนที่อ่อนไหวที่นี่ ดังนั้น คราวหน้าระวังตัวให้มากขึ้น ถ้าคุณมีอะไรจะพูดกับเรา คุณสามารถใช้เพจเจอร์ได้ และถ้าคุณไม่รู้วิธีใช้ ฉันจะสอนให้คุณเอง”

 

“โอ้โอ้ เอิ่ม…. ขอบคุณ”

 

เบอร์ทัสเดินออกจากล็อบบี้ด้วยรอยยิ้ม แต่ ลุกวิกมึนงงเล็กน้อย ใบหน้าของแฮเรียตยังคงแดงและเธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว

 

เธอมักจะใช้ชีวิตโดยไม่ค่อยคิดเสมอ ดังนั้นเธอจึงลืมไปเสียสนิทว่ามีเจ้าชายอยู่ข้างๆ เธอแค่แสร้งทำเป็นเคร่งขรึม เพราะก่อนหน้าเธอเคยได้ยินเรื่องวิหารแต่นี่คือวันแรกที่เธอมาที่นี่

 

ยังไงก็ตาม มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?จู่ๆ ก็เห็นคนจากคลาส B แม้ว่าเธอจะเป็นคนงี่เง่า แต่เธอก็ยังอยู่ในอันดับที่ 4

 

ความสามารถหลักของเธอคือ ‘เวทมนตร์’

 

หากความเชี่ยวชาญด้านอาวุธเป็นความสามารถที่ครอบคลุม ‘เวทมนตร์’ ก็เป็นประเภทเดียวกัน

 

มีบุคคลในคลาส B ที่มีพรสวรรค์ทางเวทมนตร์ 2 อย่างคือ ‘การเล่นแร่แปรธาตุ’ และ ‘การเสริมความสามารถ’ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ความสามารถด้านเวทมนตร์ที่ครอบคลุมของเด็กผู้หญิงคนนี้ถือเป็นระดับที่พัฒนาอย่างมากจากความสามารถที่คนคลาส B มี

 

ไม่ว่าในกรณีใด เธอมีพรสวรรค์ในการเชี่ยวชาญเวทมนตร์ทุกประเภท โดยไม่คำนึงถึงสาขาวิชา เธอไม่ได้อยู่ในอันดับที่ 4 โดยเปล่าประโยชน์ แน่นอนว่าการรู้ว่ายังมีอีก 3 คนที่อยู่เหนือเธอนั้นน่าทึ่งมาก

 

“เจ้าชายมีบุคลิกที่ดีมาก….”

 

อีริชชื่นชมเขาและเรียกเจ้าชายเบอร์ทัสอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

 

“ไม่คิดงั้นเหรอ?”

 

อีริชมองมาที่ฉันราวกับว่าเขากำลังขอให้ฉันเห็นด้วย เดิมทีเขาควรจะถามคนอื่นไม่ใช่เหรอ?

 

“..…ใช่”

 

มองแบบนั้น ไม่ว่าข้างในเขาจะเน่าเฟะแค่ไหน แต่ภายนอกเขาก็ดูมีบุคลิกดี แม้แต่ฉันที่รู้ธาตุแท้ของเขาก็แทบไม่เชื่อ

 

เขาเสแสร้งได้เก่งมากจนสามารถหลอกฉันผู้เขียนได้

 

[คุณบรรลุความสำเร็จ ‘วันแรกที่วิหาร’]

 

[คุณได้รับ 100 คะแนนความสำเร็จ]

 

ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันเห็นเหตุการณ์ของลุดวิกหรือนี่เป็นรางวัลสำหรับการผ่านวันอย่างปลอดภัย แต่ฉันได้รับคะแนนความสำเร็จ