ตอนที่ 13 เป็นคุณอีกแล้ว

 

คำกล่าวสวนทางกับแววตาที่แสดงออกมาให้เห็น

 

ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมาอย่างยาวนาน เป็นมาตั้งแต่ตอนมัธยมต้นเป็นมาตั้งแต่ยังไม่ย้ายมายังโรงเรียนสถานที่แห่งนี้หล่อนจึงเข้าใจได้เต็มสิบส่วนว่าอีกฝ่ายมีเรื่องให้คิด

 

ทั้งยังเป็นเรื่องสำคัญมากอีกต่างหาก

 

“…” เพื่อนสาวยิ้มหัวเราะเบาบาง

 

ขณะกล่าวหยอกล้อกลับไป

 

“ถ้าเป็นแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องเธอคงไม่ทำหน้าแบบนั้นหรอก”

 

“หน้าแบบไหนที่ฉันแสดงออกมา?”

 

“เหมือนคนกำลังหาเงินจ่ายหนี้”

 

“แบบนี้ไง” 

 

เพื่อนสาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้

 

ต้องบอกว่าพรสวรรค์ด้านการแสดงของเพื่อนสาวช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก มากจนนุชที่กำลังจดจ้องมองถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเนื่องจากใบหน้าที่แสดงออกมา

 

มันคือใบหน้าของพวกติดเงินขี้พนันอย่างแท้จริง

 

“…”

 

“คึ ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

“ทำท่าอะไรของเธอเนี่ย”

 

“ฉันพูดจริงนะ”

 

“ไม่เชื่อถามคนอื่นได้”

 

“เชื่อแล้วฉันยอมเชื่อก็ได้”

 

“เพราะฉะนั้นขอร้องล่ะ”

 

“เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที”

 

“เธออยากให้ฉันหัวเราะขาดใจตายเหรอ?”

 

“…”

 

“น่าหัวเราะตรงไหน?”

 

นุชลอบกัดริมฝีปากพร้อมเหลือบมองด้วยค้อนเล็กน้อย

 

พอพบเห็นแววตาค้อนจับจ้องมอง เพื่อนสาวเพียงยิ้มหัวเราะเบาบางก่อนรอยยิ้มทั้งหมดจะหวนคืนกลับสู่สภาพเดิมแววตากลายเป็นแววตาเป็นห่วงเป็นใยขั้นสุด

 

ก่อนกล่าวถามนุชด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“…”

 

“แล้วเรื่องราวมันเป็นยังไง?”

 

“…”

 

“ก็อย่างที่บอก”

 

“แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”

 

“…” เพื่อนสาวเพียงจับฝ่ามืออีกฝ่ายเอาไว้

 

หวังว่าความอบอุ่นความเป็นห่วงเป็นใยที่อยู่ในห้วงจิตใจของหล่อนจะสามารถส่งผ่านมอบไปให้อีกฝ่ายหวังให้เพื่อนสาวสุดที่รักของตนรับรู้ว่าตนไม่ได้อยู่คนเดียว

 

แต่ยังมีเธออยู่เคียงข้างกาย

 

“…” นุชกระชับฝ่ามือแน่น

 

ก่อนกล่าวตอบเบาบาง

 

“ฉัน”

 

“ฉันว่าฉันเจอหน้าคนรู้จักเข้า”

 

“…”

 

“คนรู้จักแบบไหน?”

 

“หญิงหรือว่าชาย?”

 

“…”

 

“เป็นผู้ชาย”

 

“แถมยังเป็นคนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก”

 

แววตาหล่อนเลือนลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

ทำเอาเพื่อนสาวที่พบเห็นมึนงงสับสนหนักหน่วงหนักแน่นกว่าเดิมไปอีกหลายเท่าตัว สุดท้ายปลายทางก็ทำได้แค่ทอดถอนหายใจเลือกปล่อยผ่านไปตามระเบียบ

 

ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก

 

เป็นห้องเรียนของทราเวียร์ห้องเรียนที่อัดแน่นไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะของชายหนุ่มหญิงสาวทั้งหลาย เขาล้วงมือไปหยิบข้าวกล่องของตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อมย้ายที่

 

ย้ายออกไปหาพื้นที่สงบเหมาะสำหรับพักทานอาหารกลางวัน

 

…‘เราเองก็ไปมั้งดีกว่า’

 

“…” ทราเวียร์ลุกขึ้นยืน

 

พร้อมหยิบข้าวกล่องก่อนก้าวเท้าออกจากห้อง

 

ตามเส้นทางระหว่างทางเดินมีผู้คนไม่น้อยที่จับจ้องมองทราเวียร์ ไม่สิต้องบอกว่าจับจ้องมองมาที่ข้าวกล่องในมือเขาต่างหาก เนื่องจากข้าวกล่องทำเองค่อนข้างเป็นอะไรที่หาได้ยากยิ่งในโรงเรียน และด้วยเพราะหายากจึงเป็นที่ดึงดูดสายตาผู้คนอื่นได้อย่างง่ายดาย

 

แน่นอนว่ามีหญิงสาวบางกลุ่มที่เปิดปากซุบซิบนินทาให้ได้ยิน

 

“…”

 

“เอาข้าวกล่องมาด้วย”

 

“น่ารักอะ”

 

“ครั้งหน้าฉันเอาบ้างดีกว่า” 

 

เหล่าหญิงสาวทั้งหลายต่างยิ้มหัวเราะสนุกสนานนินทาสนุกปาก

 

หลังจากผ่านพ้นสายตาเหล่านักเรียนขี้สงสัย ชายหนุ่มสวมแว่นที่เคยเดินตรงมาตลอดก็เริ่มแนบชิดติดกำแพงก่อนลมหายใจจะเริ่มถี่ขึ้นเริ่มหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด

 

ตามโครงหน้าของเขาในตอนนี้มีแต่เม็ดเหงื่อเกาะเต็มไปหมด นอกจากเม็ดเหงื่อที่เกาะตามใบหน้า นอกจากสภาพภายนอกที่ดูย่ำแย่จนเกือบหมดสติทุกเมื่อตลอดเวลา

 

ความเจ็บปวดตามบาดแผลยังเพิ่มเติมเพิ่มพูนไปอีกหลายเท่าตัว ไม่ต้องบอกหรือครุ่นคิดให้เหนื่อยเปล่า ต้นสายปลายเหตุก็มาจากเมญ่าที่พุ่งกระแทกเขาทั้งยังคว้าจับแขนในตอนท้ายสุด ซึ่งผลลัพธ์จากการกระทำบาดแผลคงไม่พ้นต้องฉีกขาด

 

ส่วนจะใหญ่หนักหนาขนาดไหนคงต้องไปรอตรวจตอนเย็นแทน ถ้าหากใบเฟิร์นไม่ติดธุระจนหายตัวไม่อยู่โรงเรียนเขาคงมุ่งหน้าไปหาหล่อนทันที

 

น่าเสียดายโอกาสไม่เป็นใจจำต้องรอคอยตอนเย็นอย่างเดียว

 

…‘เจ็บ!’

 

“…”

 

“อึก!”

 

“ฝีมือหล่อนอีกแล้ว”

 

“เมื่อไหร่จะถึงตอนเย็นวะ” ทราเวียร์ลอบกัดปากตัวเองแน่น

 

พยายามข่มความเจ็บปวดที่กำลังพุ่งทะยานแพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกาย

 

หลังจากพยายามก้าวเท้าอยู่นานในที่สุดชายหนุ่มสวมแว่นก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ซึ่งเป็นสถานที่เพียงหนึ่งเดียวที่เขาพักทานอาหารนานนับเดือนนับตั้งแต่ที่เข้าเรียน

 

แต่เหมือนวันนี้จะแปลกแยกออกไป

 

…‘มีใครคนอื่นอยู่ในห้อง?’

 

“…” แววตาหรี่มองผ้าเช็ดเท้าที่ไม่คิดอยู่มุมเดิม

 

“เป็นใครที่แอบเข้ามา”

 

“นี่มันห้องคหกรรมเก่านะ”

 

“ไม่น่าจะมีใครรู้จัก” หัวคิ้วชายหนุ่มเริ่มขมวดเข้าหากัน

 

ทุกครั้งที่เขาเข้ามาในห้องหรือออกไปจากห้องล้วนวางผ้าเช็ดเท้าในรูปแบบเดิมตลอด นั่นก็เพื่อตรวจเช็ดว่ามีใครคนอื่นเข้ามายุ่งวุ่นวายกับสถานที่ส่วนตัวของเขารึเปล่า

 

นอกจากผ้าเช็ดเท้าที่ขยับไม่ได้มุมไม่ได้สัดส่วน ยังมีเสียงขยับสิ่งของเล็กน้อยตามมาไม่ขาดสาย หลักฐานบ่งบอกชัดเจนว่ามีใครคนอื่นอยู่ในห้อง

 

ทราเวียร์เลือกนิ่งเงียบช่างใจกับตัวเอง

 

…‘เข้าหรือไม่เข้า?’

 

“…” 

 

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน

 

ในที่สุดชายหนุ่มสวมแว่นก็พ่ายแพ้ให้กับความอยากรู้อยากเห็นของตน เขาเลือกเปิดประตูเปิดเข้าไปในห้อง หวังดูว่าเป็นใครหน้าไหนที่บุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของตน

 

และแล้วคำตอบที่ต้องการก็ปรากฏให้เห็น ทั้งยังปรากฏให้เห็นเบื้องหน้าเต็มสองตา สิ่งแรกเริ่มที่เขาเห็นเป็นอย่างแรกเลยคือแววตาคู่งามมาพร้อมเรือนร่างอันเป็นเอกลักษณ์

 

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโครงหน้าที่คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น

 

“…” ใบหน้าทราเวียร์นิ่งแข็งค้าง

 

ก่อนอีกฝ่ายจะเปิดปากทักทายเขา

 

ทักทายด้วยท่าทางเป็นกันเอง

 

“ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้”

 

“สวัสดีอีกครั้งค่ะ”

 

“คุณนักเรียน” หล่อนเปิดเผยรอยยิ้มงดงามทรงเสน่ห์ต้อนรับทราเวียร์

 

และก็เป็นไปอย่างที่ครุ่นคิดเอาไว้ไม่มีผิดผู้บุกรุกครั้งนี้เป็นอิสตรีผู้งดงามปานเทพธิดา

 

ทั้งยังเต็มเปี่ยมไปด้วยชื่อเสียงและเบื้องหลังอันยอดเยี่ยมเกินกว่ามนุษย์ปรกติธรรมดาจะเข้าถึง แต่ตอนนี้ ณ ห้วงจังหวะเวลานี้หล่อนกับมาปรากฏให้เขาเห็นอีกครั้ง

 

นอกจากปรากฏให้เห็นยังกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ไม่มีสะดุดหรือเกิดห้วงรู้สึกผิดแปลกเข้ามาแทรกแซงคล้ายรับรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใครคนไหน

 

เหมือนเป็นหล่อนที่กำลังรอคอยเขาให้ปรากฏตัว

 

ดูท่าเขาจะอยู่ในกำมือหล่อนเสียแล้ว

 

…‘ให้มันได้อย่างงี้สิ’

 

“…”

 

“เป็นคุณอีกแล้ว”

 

หัวคิ้วชายหนุ่มสวมแว่นขมวดเข้าหากัน

 

ห้องคหกรรมสถานที่รับประทานอาหารส่วนตัวของเขา จัดได้ว่าเป็นสถานที่ร้างห่างไกลจากผู้คนกระทั่งมดตัวเดียวยังไม่มีปรากฎให้เห็นแต่ตอนนี้ช่วงจังหวะเวลานี้

 

กับมีแขกอื่นปรากฏตัวย่างเท้าก้าวเข้ามา อีกทั้งคนที่ย่างเท้าก้าวเข้ามายังเป็นสาวอันดับหนึ่งของโรงเรียนเป็นคุณหนูสาวผู้เปี่ยมไปด้วยหน้าตาและชื่อเสียงยอดเยี่ยม

 

แววตาหล่อนเหลือบมองไปทั่วทั้งตัว

 

“…”

 

“สวัสดีครับ”

 

“แปลกใจรึเปล่าคะที่เห็นหน้าดิฉัน?”

 

“…”

 

“แปลกใจสิครับ”

 

“บอกว่าแปลกใจแต่สีหน้าคุณไม่เปลี่ยนเลยนิ”

 

“แปลกใจจริงหรือหลอก?”

 

“แล้วแต่คุณจะคิดครับ”

 

“…” แววตาราบเรียบไม่ได้ทำให้หล่อนตื่นตระหนกตกใจ

 

หล่อนเพียงเคลื่อนสายตาย้ายไปยังข้าวกล่องในมืออีกฝ่าย มองด้วยแววตาแปลกประหลาดคล้ายกำลังพบเห็นอะไรที่มันเหนือล้ำเกินกว่าจะจินตนาการถึง

 

มือชายหนุ่มย้ายข้าวกล่องหลบเลี่ยงสายตาหญิงสาว

 

“…” เมญ่าที่เห็นจึงกล่าวทักทันที

 

“ไม่ใช่ข้าวจากโรงอาหาร?”

 

“ข้าวกล่อง?”

 

“หรือว่ามาทานอาหารกลางวันที่นี่?” 

 

เมญ่าเผยรอยยิ้มเบาบางขณะกล่าวถาม

 

แม้รอยยิ้มจากหญิงสาวผู้งดงามปานเทพธิดาจะยอดเยี่ยมเพียงใด หากแต่สำหรับชายหนุ่มสวมแว่นแล้วเขากับรู้สึกน่ารำคาญเหลือเกินคล้ายมดตัวเล็กตัวน้อยไต่ตามตัว

 

ยิ่งมองยิ่งรู้สึกคันยุบยิบ

 

“…” ทราเวียร์หรี่ตามอง

 

“ไม่ใช่ว่าคุณรู้อยู่แล้วหรอกเหรอ?”

 

“ถึงได้มาดักรอผมที่นี่”