ตอนที่ 16 ยามเย็นในห้องเรียน

 

ณ ช่วงเวลาเย็นของวัน

 

รอยยิ้มจอมปลอมปรากฏบนใบหน้า

 

เวรกิจวัตรประจำวันเป็นสิ่งที่นักเรียนทุกคนร่วมมีส่วนรับผิดชอบร่วมกัน แต่ก็มีใครบางคนที่เลือกเมินเฉยต่อกฎระเบียบทั้งยังอาศัยความเห็นแก่ตัวไปโยนงานให้กับผู้อื่น

 

โยนให้เพียงเพราะตัวเองไม่คิดจะทำไม่อยากจะทำ

 

และหนึ่งในผู้ประสบพบเจอโดยตรงก็คือทราเวียร์

 

ทั้งยังเป็นผู้ประสบพบเจอโดยตรงอีกต่างหาก

 

“ฝากด้วยนะ”

 

“ถือว่าช่วยกัน”

 

“ช่วยเพื่อนร่วมชั้นเรียนของนายไง”

 

“…”                  

 

“ได้ครับ”

 

“…”

 

“ขอบคุณมาก”

 

“ฝากด้วยนะเพื่อนยาก”

 

“ครั้งหน้าเดี๋ยวเลี้ยงน้ำ” 

 

เพื่อนร่วมห้องยิ้มเปิดเผยให้เห็นฟันเต็มปาก

 

พร้อมเข้ามาตบไหล่เขาหลายต่อหลายเท่าทำเหมือนเป็นเพื่อนสนิทชิดเชื้อ

 

เดิมทีหากเป็นช่วงเวลาปรกติธรรมดามันคงไม่โผล่หน้าเข้ามาพูดคุยกับเขาด้วยซ้ำ บางทีกระทั่งเหลือบมองยังไม่คิดจะทำ แต่พอมีเรื่องอยากจะวานอยากจะใช้งาน

 

กับเลือกยิ้มร่าเดินเข้ามาหาช่างเป็นขยะสังคมที่ยอดเยี่ยมเสียจริง หลังจากฝากงานที่มันสมควรต้องกระทำมันก็ออกเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนของตนหน้าตาเฉย

 

ปล่อยให้เขาต้องทำเวรคนเดียวโดยไม่คิดเหลียวมอง

 

“ไปกันเถอะ”

 

“นิสัยไม่ดีนี่หว่า”

 

“เออ รีบไปกันได้แล้ว”

 

“เดี๋ยวก็ไปดูหนังไม่ทันหรอก” 

 

กล่าวจบมันก็เลือกเดินหนีหายไปในทันที

 

แน่นอนว่าต้นสายปลายเหตุที่มันเลือกโยนงานให้เขาทำคนเดียวไม่ใช่เหตุผลหลักใหญ่ใจความสำคัญ แต่เป็นเพียงเหตุผลสนองความต้องการส่วนตัวของมัน

 

เพียงแค่เพื่อสนองความต้องการส่วนตัว

 

บนเส้นทางเดินก่อนออกนอกตึก

 

“โคตรร้อนเลย”

 

“ตรวจดูรอบให้แน่นะ”

 

“รู้สึกว่า—” 

 

ถ้อยคำทั้งหมดชะงักนิ่งเงียบขาดหายไปในทันที

 

เพียงแค่หล่อนปรากฏตัวให้เห็น เพียงแค่ได้เหลือบมองไม่กี่วินาทีก็สามารถช่วงชิงทุกสิ่งอย่างไปได้อย่างง่ายดาย เมญ่ากวาดสายตาไปโดยรอบก่อนกล่าวเปิดปากเบาบาง

 

กล่าวกับเพื่อนร่วมห้องร่วมชั้นเรียนของทราเวียร์

 

“ขอโทษนะคะ”

 

“…”

 

“ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหมคะ?”

 

“คะ ครับ”

 

“…” หนึ่งในพวกมันหลุดตอบออกมา

 

ก่อนจะเปิดทางให้กับเมญ่าได้ก้าวเท้าเดินผ่าน ทุกย่างก้าวของคุณหนูสาวล้วนสะกดข่มไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนหรือใครคนอื่นกล่าวเปิดปากชวนคุยทุกสิ่งอย่างล้วนนิ่งเงียบ

 

หล่อนขอบคุณทิ้งท้ายก่อนเดินหายจากไป

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

“…” ใช้ระยะเวลาหลายวินาที

 

ก่อนพวกมันทั้งหมดจะดึงสติตัวเองกลับมาได้ และแน่นอนเมื่อพวกมันทุกคนหวนคืนดึงสติกลับมาได้สุ้มเสียงทั้งหมดที่เคยนิ่งเงียบก็ดังขึ้นทันที

 

ดังราวกับเด็กน้อยพึ่งจะพานพบเห็นของเล่นชิ้นใหม่

 

“เมื่อกี้นี่มัน”

 

“คุณหนูเมญ่า?”

 

“พระเจ้าช่วยโคตรจะโชคดีเลย”

 

“ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่”

 

“ห้องของเธอมันอยู่อีกฝั่งไม่ใช่เหรอ?”

 

คำตอบของคำถามล้วนไม่มีใครล่วงรู้

 

คนที่ล่วงรู้คงมีเพียงหล่อนคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้

 

ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก ณ ห้องเรียนที่พวกมันละจากมา

 

ทั้งที่ช่วงเวลาปรกติธรรมดาทั่วทั้งห้องต่างมีเสียงหัวเราะพูดคุยสนุกสนานดังต่อเนื่องตลอด แต่ตอนนี้กลับนิ่งเงียบปราศจากสุ้มเสียงไม่มีคำกล่าวอื่นเพิ่มเติม

 

ทราเวียร์ลอบกัดปากตัวเองพร้อมหยิบจับไม้กวาดพลางบ่นไปเรื่อยเปื่อย

 

…‘ไม่ว่าหน้าไหนก็เหมือนกันหมด’

 

“…”

 

“เพื่อนเหรอ?”

 

“น่าขยะแขยงสิ้นดี”

 

อาศัยเพียงคำว่า “เพื่อน“ อาศัยเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น

 

ขอเพียงต้องการใช้งานใช้การคนอื่น พวกมันทุกคนก็พร้อมเรียกคนอื่นว่าเพื่อนได้หน้าตาเฉยบางทีคนที่พวกมันเรียกว่าเพื่อนอาจเป็นได้แค่คนรับใช้ราคาถูก

 

คิดอยากจะใช้งานยังไงก็ได้ช่างน่าขยะแขยงเสียจริง

 

อยู่ ๆ ภาพเมญ่าก็แทรกซ้อนเข้ามา

 

มาพร้อมกับเสียงดังขึ้นภายในหัว

 

…“งั้น”

 

…“เราเป็นเพื่อนกันไหม?”

 

…“คุณไม่มีเพื่อน?”

 

…“ไม่เหงาเหรอ?”

 

“…” มือที่ขยับตลอดพลันหยุดนิ่ง

 

ก่อนทุกสิ่งอย่างจะหวนคืนกลับตามเดิม

 

ขณะทราเวียร์กำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำความสะอาดห้องเรียน

 

แสงอาทิตย์สาดส่องตลอดทั้งวันก็เริ่มลดตัวลงต่ำเป็นสัญญาณบ่งบอกเตรียมตัวย่างเท้าก้าวเข้าสู่ช่วงเวลากลางคืนช่วงเวลาพักผ่อนหย่อนกายหย่อนใจและตอนนั้นเอง

 

ตอนที่ทราเวียร์กำลังกวาดพื้นก้มหน้ามองเศษฝุ่นกระจัดกระจายตามพื้นห้องเรียบเงาก็เป็นช่วงจังหวะเวลาเดียวกับที่แขกแปลกหน้าคนใหม่ก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้อง

 

พร้อมส่งเสียงร้องทักเบาบางเป็นการขออนุญาต

 

“ขออนุญาตค่ะ”

 

“…”

 

“เธอ?”

 

“ต้องการคนช่วยไหมคะ?”

 

“…”

 

“เธอมาที่นี่ได้ไง?” 

 

ทราเวียร์หรี่ตามองคล้ายต้องการจับผิดอีกฝ่าย

 

ช่วงจังหวะเวลาตอนนี้เกือบจะ 5 โมงเย็น เป็นเวลาที่นักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านไปหมดเรียบร้อยแล้วน้อยคนนักจะยังอยู่ต่อ แต่หล่อนก็ยังอยู่ไม่ไปไหนแถมยังมาปรากฏให้เห็น

 

เดาได้เลยว่าเจตนาแท้จริงย่อมไม่ใช่ของง่ายดายอย่างคำว่า “บังเอิญ” แน่นอน

 

เมญ่ายิ้มกะพริบตาใสซื่อบริสุทธิ์ตอบคำถาม

 

“เดินมาค่ะ”

 

“เดินมาจากห้องเรียนที่อยู่อีกฝั่ง”

 

“…”

 

“ตอบตามตรงเลยนะครับ”

 

“คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้ถามเรื่องนั้นสักหน่อย”

 

“ไม่ได้ถามเรื่องนั้น?”

 

“ถ้าไม่ได้ถามเรื่องนั้น”

 

“แล้วถามเรื่องไหนล่ะคะ?”

 

“…” เมญ่าเอียงคอถามด้วยแววตาใสซื่อ

 

รู้ทั้งรู้ว่าประเด็นที่เขาถามแท้จริงเป็นประเด็นอื่น แต่หล่อนก็ยังเลือกบ่ายเบี่ยงไม่ยินยอมตอบคำถามทั้งยังทำตัวเป็นเด็กน้อยใสบริสุทธิ์ ทั้งที่จริงเนื้อในมันคนละเรื่องกันเลย

 

ทราเวียร์ลอบถอนหายใจเหนื่อยอ่อน

 

…‘ยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ?’

 

“…”

 

“ผมว่าผมให้คำตอบไปเรียบร้อยแล้วนะ”

 

“ยังต้องการอะไรอีก?”

 

“…” 

 

“ดิฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น”

 

“เพียงแค่อยากช่วยเหลือในฐานะเพื่อนร่วมชั้นเรียนค่ะ”

 

“ได้ใช่ไหมคะ?”

 

“ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นเรียนน่ะ”

 

สายตามองตรงไม่มีบ่ายเบี่ยงไปไหน

 

กับกลายเป็นว่าถ้อยคำทั้งหมดที่เหล่าเพื่อนร่วมชั้นจอมเห็นแก่ตัวบอกกล่าวกับเขา หล่อนล้วนได้ยินมันชัดเจนนอกจากได้ยินชัดเจน คุณหนูสาวยังหยิบยกมาใช้เป็นข้ออ้าง

 

ใช้มันเพื่อประโยชน์ส่วนตัวอีกต่างหาก

 

ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่น

 

…‘ได้ยินด้วย?’

 

“…”

 

“อยากจะช่วยเหลือผมในฐานะเพื่อนร่วมชั้นเรียน?”

 

“…”

 

“ทำไมถึงอยากจะช่วยผมล่ะครับ?”

 

“ไม่สิ”

 

“สำคัญเลยคือทำไมถึงคิดว่าผมจะยอมให้ช่วย”

 

“…”

 

“เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนค่ะ”

 

“เพื่อนยังไงก็ต้องช่วยเหลือเพื่อนอยู่แล้ว”

 

“แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ต้องการก็ตาม”

 

“อีกอย่างเพื่อนร่วมห้องของคุณก็เลือกหนีหน้าไปหมดแล้วด้วย”

 

“เกิดปล่อยผ่านปล่อยให้คุณแบกรับเวรประจำวันคนเดียว”

 

“คงโหดร้ายน่าดู”

 

“…”

 

“เพราะฉะนั้นดิฉันก็เลยมาช่วยค่ะ”

 

“โกหก” น้ำเสียงแดกดันดังขึ้นเบาบาง

 

แม้จะเบาบางแต่อีกฝ่ายก็ได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู

 

แต่ถึงจะได้ยินคำกล่าวของทราเวียร์หล่อนก็ยังเลือกยิ้มหน้าตายตามเดิม

 

ยังพยายามทำเมินหน้านิ่งยืนขาเดียวเต็มที่ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพยายามขับไล่หล่อนยังไง ขอเพียงยืนขาเดียวเอาไว้ทุกสิ่งอย่างล้วนดำเนินไปได้ต่อแม้จะมีสะดุดชะงักอยู่บ้าง

 

ความไร้ยางอายที่ไล่ไม่ไปไม่ว่าจะพยายามทำยังไงก็ไม่อาจทำให้หล่อนหนีหน้าหายไปไหนได้ มันช่างเป็นอะไรที่ชวนให้รำคาญกายรำคาญใจเหลือเกิน

 

ทราเวียร์เลือกทอดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

 

…‘ถ้ารู้ว่าช่วยแล้วจะเป็นแบบนี้’

 

“…” 

 

“ไม่ช่วยเสียยังดีกว่า”

 

“คะ?”

 

“เพื่อนชั้นเรียนก็เพื่อนชั้นเรียน”

 

“…”

 

“หมายความว่า?”

 

“อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”

 

“จริงนะ?!” 

 

ดวงตาคู่งามกะพริบมองหลายต่อหลายครั้ง

 

แม้ว่าหล่อนจะเตรียมใจถูกต่อว่าสวนกลับหรืออาจถึงขั้นถูกปฏิเสธกลับมาอย่างรุนแรง แต่หล่อนไม่ได้เตรียมกายเตรียมใจถูกยินยอมรับจากชายหนุ่มเบื้องหน้าเลยแม้แต่น้อย

 

เอาเข้าจริงมีโอกาสมากถึงมากที่สุดที่หล่อนจะโดนไล่ตั้งแต่พานพบเห็นหน้าด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกรณีที่อีกฝ่ายรับปากยินยอมให้หล่อนช่วยเหลือเหมือนเหตุการณ์เบื้องหน้า

 

เมญ่าลอบกุมมือตัวเองแน่นพยายามยับยั้งอาการเต็มที่

 

“…” ก่อนก้มหัวขอบคุณที่ทราเวียร์ยินยอมโอนอ่อน

 

“ขอบคุณค่ะ!” 

 

“…”

 

“แต่บอกเอาไว้ก่อน”

 

“ถ้าเกิดคุณทำอะไรให้ผมลำบากใจไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง”

 

“คงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

 

“ค่ะ”

 

“ดิฉันจะออกจากห้องทันที”

 

“และจะไม่โผล่หน้ามาหาคุณอีก”

 

“…”

 

“อยากจะทำอะไรก็เชิญ” 

 

“ค่ะ!”

 

เมญ่าตอบรับเสียงดังฟังชัด

 

พอได้รับคำอนุญาตจากชายหนุ่มเบื้องหน้า หญิงสาวแสนสวยไม่รอช้ารีบก้าวเท้าเดินเข้ามาไปในห้องหวังช่วยเหลือแบ่งเบาภาระและงานชิ้นแรกที่หล่อนกำลังเล็งอยู่ก็คือ

 

เก้าอี้ที่วางกระจัดกระจายตามพื้นไม่เป็นระเบียบ ระหว่างหล่อนกำลังยกเก้าอี้ขึ้นโต๊ะยังมีเหลือบมองทราเวียร์อยู่บ่อยครั้งมองเขาเช็ดกระจกมองดูเขาทำเวรห้องเพียงคนเดียว

 

สาวงามอันดับหนึ่งลอบกำพนักเก้าอี้แน่น

 

…‘ในที่สุด’

 

“…”

 

“สำเร็จ!” รอยยิ้มงามสง่าปรากฏบนใบหน้า

 

อย่างที่เขาว่าไว้ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั้น

 

ระหว่างคุณหนูสาวตระกูลใหญ่กำลังดีใจกับแผนการความพยายามของตน หล่อนไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าสายตาคู่หนึ่งกำลังลอบเหลือบจับจ้องมองตลอดเวลา

 

แน่นอนว่าคนที่กำลังจับจ้องมองย่อมไม่ใช่ใครคนอื่นเป็นทราเวียร์คนเดิมเพิ่มเติมคือจับจ้องมองตลอดเวลาคล้ายกลัวเกรงว่าหล่อนจะมาสร้างปัญหาหายนะมากกว่าประโยชน์

 

ยิ่งเห็นท่าทีดีใจเกินพอดีของคุณหนูสาวเขายิ่งมั่นใจ

 

ว่าการให้หล่อนช่วยเหลือไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย

 

…‘ฉันน่าจะปฏิเสธไปสินะ’

 

“…” ทราเวียร์ถอนหายใจ

 

ก้มเช็ดกระจกตามเดิม

 

“ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย”