ตอนที่ 19 จากลาด้วยความอึดอัด

 

ตลอดเส้นทางล้วนนิ่งเงียบไม่มีใครกล่าวอะไรเพิ่มเติม

 

เป็นความเงียบที่ไม่ได้เกิดด้วยความสมัครใจ แม้ใจต้องการกล่าวถามรายละเอียดหวังอยากรู้แต่คุณหนูสาวก็เลือกปิดปากไม่คิดทำให้อารมณ์ชายหนุ่มเดือดดาลไปมากกว่านี้

 

พอถึงห้องเรียนของตนชายหนุ่มสวมแว่นก็กล่าวขอบคุณ

 

“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือครับ”

 

“ได้คุณมาช่วยงาน ทำให้งานของผมมันง่ายขึ้นเยอะเลย”

 

“ขอบคุณครับ”

 

“…” เมญ่าส่ายหน้า

 

“ไม่เป็นไรค่ะ”

 

“เรื่องเล็กน้อย”

 

“อีกอย่างแค่ได้ช่วยเหลือคุณ ดิฉันก็พอใจแล้วค่ะ”

 

“คำขอบคุณอะไรพวกนั้นไม่ต้องหรอก”

 

กลับกันเป็นฝ่ายหล่อนมากกว่าที่ต้องขอบคุณ

 

แม้จะเป็นเพียงส่วนเล็กน้อยแต่คุณหนูสาวเมญ่าก็ได้ตอบแทนบุญคุณกลับคืน เพราะฉะนั้นการรับคำขอบคุณในสิ่งที่หล่อนสมควรกระทำอยู่แล้ว

 

จึงดูเป็นอะไรที่ชวนให้กระอักระอ่วมเหลือเกิน

 

“…” ทราเวียร์มองหล่อนก่อนก้มหัวเล็กน้อย

 

ก้มหัวพอเป็นพิธีตามมารยาท

 

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

 

“ค่ะ”

 

“กลับบ้านก็ระมัดระวังตัวด้วยค่ะ”

 

“…” เมญ่ามองส่งท้าย

 

มองแผ่นหลังของเขาหายลับไปจากสายตา

 

ในเมื่อชายหนุ่มสวมแว่นผู้เป็นต้นสายปลายเหตุที่ทำให้หล่อนเลือกอยู่ต่อกลับบ้านไปแล้ว ก็ถึงเวลาที่คุณหนูสาวอย่างหล่อนต้องกลับบ้าง

 

หน้าโรงเรียนมีรถหรูสีดำมาจอดเทียบท่า

 

“…” ก่อนหล่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง

 

ตอนนั้นเองที่เสียงหญิงสาวดังขึ้น

 

“กลับบ้านเหมือนเดิมหรือว่าไปสถานที่อื่นคะ?”

 

“สถานที่อื่นค่ะ”

 

“นาน ๆ ที เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีเหมือนกัน”

 

“รับทราบค่ะ” 

 

ตัวรถขยับเคลื่อนไปข้างหน้า

 

ทิ้งให้โรงเรียนสถานที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวชวนปวดหัวมากมายเอาไว้ด้านหลัง เมญ่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมใช้นิ้วเรียวกดหาหมายเลขโทรศัพท์

 

เป็นหมายเลขาที่หล่อนจะสามารถหาสิ่งของที่ต้องการได้

 

[ คุณเมญ่าที่รัก ]

 

[ ผมส่งข้อความมาหาคุณ—]

 

“…” หล่อนปัดข้อความทั้งหมดทิ้ง

 

พร้อมจดจ้องมองเบอร์คุ้นตา

 

…‘ความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์นี่มันน่ากลัวชะมัด’

 

“…”

 

“สุดท้ายปลายทางจะออกมาเป็นแบบไหน”

 

“ก็ปล่อยให้โชคชะตานำทางก็แล้วกัน”

 

นิ้วเรียวกดโทรออก

 

ระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนปลายสายจะกดรับ ไม่มีสุ้มเสียงอื่นกล่าวทักทายไม่มีแม้กระทั่งเสียงลมหายใจมีเพียงความเงียบงันเท่านั้นที่คงอยู่

 

เมญ่าหาได้สนใจเนื่องจากชินชาเสียแล้ว

 

“…” หล่อนเลือกตัดเข้าประเด็นทันที

 

ไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่า

 

“ฉันเอง”

 

“ใช่”

 

“มีเรื่องอยากให้ตรวจสอบสักหน่อย”

 

“ไม่ใช่ผู้ชายคนเดิมคนที่ฉันให้ไปหาข้อมูล”

 

“…”

 

“ครั้งนี้เป็นผู้หญิง” 

 

เมญ่าเผยรอยยิ้มยากจะคาดเดา

 

หากถึงมืออีกฝ่ายไม่ว่าจะเป็นข้อมูลแบบไหนก็ล้วนมาหาได้หมดหากเงินถึง เมื่อตอนของทราเวียร์หล่อนเองก็ใช้บริการจากอีกฝ่ายถึงได้รวบรวมข้อมูลได้รวดแบบนี้

 

ด้วยความสามารถอีกบวกกับความง่ายดายของข้อมูลอีกฝ่ายเกรงว่าคงใช้ระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีไม่กี่ชั่วโมง แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยราคาค่าใช่จ่ายที่มหาศาล

 

อย่างว่าละนะเงินยิ่งมางานยิ่งเดิน ต่อให้จ่ายเพิ่มมากกว่าปรกติหลายเท่าตัวคุณหนูสาวผู้มั่นคั่งก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วขอเพียงให้ได้สิ่งหล่อนต้องการเป็นพอ

 

ใช่ขอแค่ให้ได้สิ่งที่ต้องการ

 

“…” เมญ่ายิ้มกล่าวส่งท้าย

 

“ฉันจะรอที่เดิม”

 

พอได้ทำสิ่งที่ต้องการเสร็จสิ้นเรียบร้อย

 

หัวสมองพลันว่างเปล่าปราศจากแนวคิดอื่นเข้ามาแทรกแซง และด้วยความที่มันว่างเปล่าไม่มีเรื่องอื่นมาให้ครุ่นคิดต่อ หัวสมองจึงดึงลากพาเรื่องเก่าเข้ามาครุ่นคิดแทน

 

ดึงพาฉากทราเวียร์กล่าวปฏิเสธไม่ต้องการให้หล่อนเข้ามาช่วยเหลือ

 

“…” เธอถอนหายใจเหนื่อยอ่อน

 

“ทั้งที่หลักฐานมันออกจะชัดเจนขนาดนั้น”

 

“แต่คุณก็ยังดึงดันปฏิเสธ”

 

“ทั้งยังพยายามผลักไสให้ฉันออกไปให้พ้นทางอีก”

 

“ไม่เข้าใจ”

 

“ไม่ว่าจะพยายามครุ่นคิดยังไงมันก็แปลกประหลาดอยู่”

 

“…”

 

“แต่ผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางที่ออกมาก็ยังถือว่าไม่เลว”

 

“อย่างน้อยก็ได้ทำงานร่วมกัน”

 

“นอกจากได้ทำความสะอาดร่วมกันยัง”

 

ฉากหล่อนอยู่ในอ้อมกอดของทราเวียร์

 

แม้หล่อนจะรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องร้องเจ็บปวดอยู่นานนับนาที แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ยากจะหักห้ามหัวใจตัวเองเหลือเกิน ริ้วแดงเริ่มปรากฎบนใบหน้าขาวเนียน

 

เมญ่ารีบส่ายหน้าไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวสมองทันที

 

…‘ระ ไร้ยางอายสิ้นดี’

 

“…”

 

ผ่านมาประมาณ 10 นาที

 

ข้อความที่รอคอยก็เด้งขึ้นมาเป็นข้อความสั้นกระชับไม่มีอะไรเพิ่มเติมให้รู้สึกมึนงงสับสนไม่เข้าใจ อีกทั้งยังมีไฟล์เอกสารส่งแนบติดมาให้อีกต่างหาก

 

เมญ่าเผยรอยยิ้มสง่างามออกมาทันทีที่พบเห็น

 

[ ข้อมูลเบื้องต้นค่ะ ]

 

ความคาดหวังในตอนแรกไม่มีมากมายนัก หวังเพียงอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมเอาไว้ใช้อ้างอิงเหตุการณ์ในอนาคตเพียงแค่อยากจะใช้อ้างอิงเท่านั้น

 

แววตาคุณหนูสาวหรี่มองหลังจากอ่านพอสังเขป

 

…‘ใกล้ตัวจนน่าขนลุก’

 

“…”

 

“หญิงสาวอันดับ 2 ของโรงเรียน”

 

“กนกพร แสงส่องอรุณ”

 

“เป็นเธอนี่เอง”

 

“ก็ว่าอยู่ทำไมถึงคุ้นหน้าคุ้นตาอีกฝ่ายนัก” 

 

สายตาหล่อนไล่เรียงทุกตัวอักษร

 

กับกลายเป็นว่าบุคคลหญิงสาวที่มีประเด็นกับทราเวียร์ผู้มีพระคุณของหล่อน ดันกลายเป็นสาวงามอันดับสองของโรงเรียนอิสตรีผู้ครอบครองใจชายทั่วโรงเรียน

 

แม้อีกฝ่ายจะไม่งดงามงามสง่าเหมือนกับหล่อน แต่ก็ยังมีบ้างด้านบ้างมุมที่เหนือกว่าจนเทียบไม่ติด นั่นก็คือการเข้าไปมีส่วนร่วมกิจกรรมทุกกิจกรรมของโรงเรียนผิดกับคุณหนูสาวเมญ่าที่เลือกเน้นด้านการเรียนเป็นหลักมากกว่า

 

เมญ่าละสายตาจากโทรศัพท์ก่อนถอนหายใจ

 

…‘น่าสนใจมาก’

 

“…” 

 

“กนกพร แสงส่องอรุณ”

 

“ไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใครมาจากไหน?”

 

“แต่ตอนนี้ช่วงเวลาต่อจากนี้เป็นต้นไป”

 

“ดิฉันมั่นใจว่าพวกเราจะได้เจอหน้ากันอีก”

 

“ต้องได้เจอกันอีกแน่นอน”

 

“…”

 

แววตาคุณหนูสาวเปล่งประกายขั้นสุด

 

ข้อมูลเบื้องต้นที่เมดสาวหามาให้เป็นเพียงข้อมูลปรกติธรรมดาพื้นฐานไม่มีลงเบื้องลึกเบื้องหลังไม่มีข้อมูลส่วนสำคัญที่เมญ่าต้องการค้นหา

 

เฉกเช่นเพราะอะไรหญิงสาวอันดับสองของโรงเรียนถึงได้ยึดติดกับทราเวียร์ ทำไมชายหนุ่มสวมแว่นผู้มีพระคุณของหล่อนถึงได้พยายามถอยห่างเท่าที่จะเป็นไปได้

 

แต่ในข้อมูลที่รับมามันค่อนข้างมีจุดน่าสนใจไม่น้อยโดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างทราเวียร์กับกนกพร เหมือนทั้งสองจะเคยอยู่โรงเรียนเดียวกันมาก่อนในช่วงมัธยมต้น

 

ส่วนต้นสายปลายเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ในวันนี้ ผู้ขายข่าวไม่มีข้อมูลในส่วนนั้น หากคุณหนูสาวต้องการจริงคงต้องหยิบจับจ่ายเงินเพิ่มเติมเพื่อค้นหาอดีตนานนับปี

 

รถขับมุ่งหน้าไปยังสถานที่อื่นตามที่คุณหนูสาวต้องการ ตลอดเส้นทางคุณหนูสาวเพียงนิ่งเงียบคล้ายกำลังครุ่นคิดไตร่ตรองบางสิ่งอย่าง อย่างเงียบงันไม่มีกล่าวเพิ่มเติม

 

ผิดกับคุณหนูเมญ่าที่ชื่นมื่นกับผลประกอบการครั้งนี้ ชายหนุ่มสวมแว่นหนึ่งในผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียโดยตรงกับตกอยู่ในห้วงอารมณ์จมดิ่งยากจะหวนคืนกลับมา

 

…“หน้าตาก็ธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น!”

 

…“ส่วนสูงก็เตี้ยอย่างกับเสาบอกหลักกิโล!”

 

…“จะสารภาพรักกับฉันยังเร็วไปร้อยปี!”

 

“…”

 

“แม้จะผ่านมาหลายปี”

 

“แต่บาดแผลก็ยังเป็นบาดแผลสินะ” 

 

ทราเวียร์ยิ้มไม่ออกทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเท่านั้น

 

แม้จะผ่านไปเนิ่นนานหลายต่อหลายปีแต่พอมาพบเห็นใบหน้าอีกฝ่าย ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ได้ยินมานานนับปี ห้วงความทรงจำมากมายที่ปิดผนึกเอาไว้ก็ระเบิดออกมา

 

ทั้งยังออกมาไม่มีหยุดหย่อนอีกต่างหาก

 

…‘กระทั่งที่นี่ก็ยังเหมือนเดิม’

 

“…”

 

“เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน” 

 

เบื้องหน้าของเขาเป็นคลินิกสูง 3 ชั้น

 

สถานที่ตรงตามแผนที่ที่ใบเฟิร์นพยายามร้องขอบอกให้เขามา สายตาเขาในช่วงจังหวะเวลานี้เต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์มากมายนับไม่ถ้วน

 

ก่อนเขาจะเปิดประตูเข้าไป

 

“สวัสดีครับคุณหมอ”

 

“ดูสิว่าใครมา?”

 

“เข้ามาก่อนสิ”

 

“ครับ”

 

“…” คุณหมอชายวัยกลางคนหรือหมอ ‘สมเกียรติ’ ยิ้มดีใจ

 

เขาดีใจมากที่พบเห็นทราเวียร์ยินยอมก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้านของตัวเอง แววตากระจ่างใสมองตั้งแต่หัวจรดเท้าหวังเทียบเคียงภาพเก่าก่อนกับภาพปัจจุบัน

 

หมอสมเกียรติกล่าวถามเปิดประเด็นพูดคุยหลังจากไม่ได้คุยมานาน

 

“รู้สึกยังไงบ้าง?”

 

“หลังจากหายหน้าหายตาไปนานนับปี”

 

“แปลกประหลาดมั้งครับ”

 

“แปลกประหลาด?”

 

“ครับ”

 

“เหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางยังไงก็ไม่รู้”

 

ทราเวียร์ยิ้มขณะกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ

 

สภาพคลินิกยังเหมือนเดิมเป็นมายังไงก็เป็นมาอย่างนั้นตลอด ทั้งที่ควรจะรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านแต่ชายหนุ่มสวมแว่นกับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น

 

สมเกียรติที่ได้ยินถึงกับแววตาหวั่นไหว

 

…‘ผิดที่ผิดทางเหรอ?’

 

“…”

 

“นั่นสินะ”