ตอนที่ 31 อาจารย์ที่ตื่นตระหนก

 

สติอันน้อยนิดกำลังแหกแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นผง

 

ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่พวยพุ่งปะทุขึ้นมากะทันหัน ทำให้มันตัดสินใจระบายห้วงอารมณ์ด้านลบทั้งหมดใส่ชายหนุ่มสวมแว่นทราเวียร์ 

 

ระบายอารมณ์ใส่โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดเลยแม้แต่น้อย ไม่สนใจเลยว่าการกระทำของมันจะส่งผลกระทบแบบไหนแบบใดออกมา

 

และด้วยการระบายห้วงอารมณ์ความเห็นแก่ตัวใส่อีกฝ่ายโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด มันก็เลยทำให้สถานการณ์ที่เลวร้ายอยู่แล้วเลวร้ายหนักหน่วงเข้าไปใหญ่

 

เลวร้ายจนถึงขนาดที่ว่าสามารถเล่นงานอีกฝ่ายจนหน้าที่การงานพร้อมจะดับวูบสูญสลายตลอดเวลา

 

สีหน้าอาจารย์เฒ่าชราพลันซีดเผือกไร้เลือด

 

ขณะหัวสมองกำลังครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง

 

…‘ทะ ทำยังไงดี’

 

“…”

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

 

“ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ”

 

“มันเป็นอุบัติเหตุ” 

 

“ทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุ—”

 

ถ้อยคำเดิมถูกกล่าวย้ำหลายต่อหลายครั้ง

 

กล่าวติดปากจนไม่มีเว้นว่างให้พักหายใจ นอกจากถ้อยคำเดิมที่กล่าวซ้ำไปซ้ำมา ท่วงท่าจากเดิมที่เคยเดินก้าวต่อก้าวตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนกลายเป็นวิ่งบนทางเดินบนตึกอาคารไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

แน่นอนว่าทุกโรงเรียนล้วนแล้วแต่มีกฎระเบียบเป็นของตัวเองทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนแห่งไหนแห่งใดก็ตาม ซึ่งกฎระเบียบขั้นพื้นฐานที่สุดคงหนีไม่พ้นต้องเป็นห้ามวิ่งบนตึกอาคาร

 

ถึงแม้จะมีกฎระเบียบขวางกั้นกันไม่ให้ใครคนอื่นทำตาม แต่กล่าวสำหรับอาจารย์เฒ่าในช่วงจังหวะเวลานี้

 

กฎเกณฑ์กฎระเบียบคงไม่สำคัญอีกต่อไป เหล่านักเรียนทั้งหลายตามทางเดินเริ่มเหลือบมองเหลือบหันไปหาอาจารย์เฒ่า เหลือบหันไปหาอาจารย์ผู้ทำผิดกฎระเบียบเสียเอง

 

หนึ่งเสียงเริ่มกล่าวเสียดสีเปิดประเด็น

 

“…”

 

“วิ่งบนทางเดิน?”

 

“ใครสั่งสอนให้วิ่งบนทางเดิน?”

 

“ระวังปากหน่อย”

 

“ดูให้ดีว่าใครกำลังวิ่งบนทางเดิน”

 

“…”

 

“อาจารย์เฒ่า?”

 

“ใช่”

 

“เห็นแบบนี้นายยังกล้าว่ารึเปล่า?”

 

แววตาผู้เป็นเพื่อนออกอาการอยากลองใจ

 

ส่วนเจ้าเพื่อนหนุ่มผู้ที่กำลังต้องเป็นเป้าของคำถาม สีหน้าของมันพลันดำมืดก่อนจะเปิดเผยรอยยิ้มประชดประชันไม่มีเกรงกลัว

 

เรียกได้ว่าพร้อมท้าชนท้าทายทุกอุปสรรค

 

…‘ฉันเนี่ยนะไม่กล้า?’

 

“…”

 

“ทำไมจะไม่กล้า?”

 

“เป็นอาจารย์แล้วด่าไม่ได้?”

 

“ไอ้ด่ามันด่าได้”

 

“ทำไมจะด่าไม่ได้ล่ะ”

 

“แต่นายกล้าด่าต่อหน้าอีกฝ่ายไหมล่ะ?”

 

การนินทาลับหลังล้วนเป็นการกระทำที่ทำได้ง่ายดายยิ่งนัก

 

แต่สิ่งที่เพื่อนหนุ่มกำลังบอกกล่าวกับเพื่อนพ้องของตนคือ การเปิดปากด่ากราดต่อหน้าต่อตาเลือกท้าชนซึ่งหน้าไม่มีหลบซ่อน

 

น่าเสียดายที่คำท้าทายล้วนถูกตอบโต้กลับด้วยความเงียบงันเป็นหลัก อย่าว่าแต่ตัวเพื่อนพ้องที่นิ่งเงียบตัวมันเองก็นิ่งเงียบเหมือนกัน

 

อย่าได้หลงลืมเป็นอันขาด แม้อีกฝ่ายจะแก่ลงโลงจะกลายเป็นไม้ใกล้ฝั่งพร้อมพังทลายทุกเมื่อตลอดเวลาแต่อีกฝ่ายก็ยังมากไปด้วยอำนาจ

 

การไปยืนโต้ตอบซึ่งหน้าล้วนแล้วแต่เป็นการกระทำที่โง่งมเสียจริง

 

เพื่อนพ้องที่นิ่งเงียบพยายามเปลี่ยนเรื่อง

 

“พอพูดถึงอาจารย์เฒ่า”

 

“ฉันเคยได้ยินข่าวลือมานะ”

 

“เป็นข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขา”

 

“มัน—”

 

บทสนทนาดำเนินต่อไป

 

ฉากภาพเฉกเช่นนี้เกิดขึ้นต่อเนื่องไม่มีหยุดหย่อน

 

แตกต่างเพียงแค่คนกระทำเท่านั้นที่เหลือยังคงเดิมทั้งหมด ฝีเท้าจากเดิมที่รวดเร็วอยู่แล้วเริ่มแปรเปลี่ยนเริ่มเร็วมากขึ้นเร็วจนหยุดไม่อยู่

 

มาพร้อมกับริมฝีปากขบแน่นจนแทบเรียกเลือด

 

ก่อนเสียงร้องตะโกนดังลั่นจะหลุดออกมา

 

…‘ไม่ว่าหน้าไหนก็เหมือนกันหมด’

 

“…”

 

“บัดซบ!”

 

“หุบปาก!”

 

“หุบปากไปหมด!”

 

“ไปตายซะ!”

 

“…”

 

“อาจารย์?”

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงหวาน

 

มันรีบเงยหน้ามองทันที

 

และสิ่งที่พานพบเห็นเป็นอย่างแรกก็คือเรือนร่างงดงามปานเทพธิดาทั้งยังมาพร้อมกับใบหน้ายอดเยี่ยมเกินกว่ามนุษย์ปรกติธรรมดาจะครอบครอง

 

อาจารย์เฒ่าถึงกับหยุดชะงักนิ่งแข็งค้าง อารมณ์เดือดดาลทั้งหมดทั้งมวลล้วนจางหายไปจนหมดสิ้นคล้ายไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

คุณหนูสาวเมญ่ากะพริบตามอง

 

พร้อมกล่าวทักทาย

 

“สวัสดีค่ะ”

 

“คะ คุณเมญ่า”

 

“…”

 

“สวัสดีอีกครั้งค่ะ”

 

“อาจารย์—”

 

“มาได้จังหวะพอดี!”

 

“คะ?”

 

หล่อนมองเฒ่าชราเบื้องหน้าด้วยความสงสัย

 

ตอนแรกคุณหนูสาวหล่อนไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียวว่าอะไรทำให้อีกฝ่ายแสดงท่วงท่าดีใจคล้ายคนกระหายน้ำไม่ได้ดื่มน้ำมานานหลายวันและบังเอิญไปพบเจอทะเลสาบเข้า

 

จนกระทั่งหล่อนได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากอีกฝ่าย หล่อนถึงได้เข้าใจเต็มขั้นเข้าใจแจ่มแจ้งว่าต้นสายปลายเหตุทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากอะไรและทำไมถึงดีใจที่ได้พบเจอหน้าเธอ

 

แน่นอนว่าหากจะให้กล่าวสรุปง่ายดายเอาให้ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย น่าจะประมาณว่าอาจารย์เฒ่าผู้มักง่ายเผลอกระทำสร้างความผิดบาปใส่ผู้อื่น ผู้ที่ตนไม่สมควรกระทำใส่

 

หลังจากการก่อกรรมทำเข็ญเสร็จสิ้นเรียบร้อยครบถ้วนกระบวนความ แทนที่จะออกหน้าแบกรับความผิดยื่นอกแบกรับผลการกระทำผิดบาปของตน

 

เฒ่าชราผู้กระทำผิดกับเลือกเมินเฉยเลือกวิ่งหนีถอยหนีถอยห่าง หนีจากความเป็นจริงทั้งหมดทั้งมวลทั้งยังขาดความรับผิดชอบในฐานะมนุษย์ปรกติธรรมดาเป็นที่สุด

 

สุดท้ายปลายทางเมื่อไม่มีทางเลือก เมื่อไม่สามารถแบกรับความผิดบาปของตนได้อีกต่อไป มันก็เลยอยากจะให้เมญ่าเข้าไปแบกรับแทน

 

แทนมันที่คิดหลบเลี่ยงหลบหนีไม่คิดกล้าเผชิญหน้า

 

อาจารย์เฒ่ากล่าวเสียงเบาแหบแห้ง

 

“…”

 

“ก็อย่างที่เล่าไป”

 

“พอจะทำอะไรได้ไหม?”

 

“…”

 

“คุณเมญ่า?”

 

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของดิฉันเองค่ะ”

 

“ดิฉันพร้อมช่วยเหลือท่านเสมอ”

 

“หากท่านต้องการความช่วยเหลือจากดิฉัน”

 

“ขอบคุณมาก!”

 

หมับ!

 

ฝ่ามือขาวเนียนถูกกุบแน่น

 

อาจารย์เฒ่าดีใจจนเผลอร้องเสียงหลงออกมา

 

ตอนแรกมันนึกว่าคำร้องขอของตนคงไม่พ้นต้องถูกโยนทิ้งง่ายดาย

 

คงไม่พ้นต้องถูกทำเหมือนของไร้ค่าจับต้องไม่ได้ แต่พอพบเห็นคุณหนูสาวยินยอมโอนอ่อนให้ ยอมรับฟังคำร้องขอเอาแต่ใจมันก็เลยเกิดความคาดหวังอีกครั้ง

 

คุณหนูสาวยิ้มขณะก้มมองฝ่ามือตนที่กำลังถูกกอบกุม

 

แววตาหล่อนเริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชา

 

“…”

 

“เพียงแต่ว่า”

 

“…”

 

“มีอะไรรึเปล่า?”

 

“ดิฉันค่อนข้างถือตัวนิดหน่อย”

 

“พอดีไม่ชอบให้ใครคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัว”

 

“คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?”

 

“หากดิฉันจะร้องขอให้ท่านปล่อยมือดิฉัน”

 

“ปล่อยตอนนี้เดี๋ยวนี้เลย”

 

“…”

 

แววตาเฒ่าชราเบิกกว้าง

 

อาการหนาวสั่นสะท้านปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย

 

แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงนักเรียนตามชั้นเรียนปรกติธรรมดา หากแต่เนื้อแท้ของหญิงสาวเบื้องหน้าก็ยังคงเดิมไม่มีอะไรแปรเปลี่ยนยังคงเป็นคุณหนูสาวโดยกำเนิด

 

การไปแตะเนื้อต้องตัวโดยไม่ขออนุญาตไปกระทำเป็นอื่นที่แสดงออกให้เห็นชัดเจนว่าต้องการคุกคามอีกฝ่ายไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็ล้วนแล้วแต่เป็นการกระทำที่โง่เขลา อาจารย์เฒ่าที่พลันรู้สึกตัวรีบปล่อยฝ่ามือขาวเนียนทันที

 

ทั้งยังไม่ลืมกล่าวคำขอโทษหวังขอให้อีกฝ่ายอภัยให้

 

“…”

 

“คือ”

 

“ขะ ขอโทษ”

 

“ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

 

“…”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ”

 

“แค่อาจารย์เข้าใจก็เพียงพอแล้วค่ะ”

 

“แต่ครั้งต่อไปไม่ได้นะ”

 

คุณหนูเมญ่ายิ้มเย็นขณะลดฝ่ามือลง

 

แม้จะแก่หัวขาวหัวสมองทำงานได้ไม่เต็มที่ แต่ใช่ว่าอาจารย์เฒ่าชราจะเป็นคนโง่งมไร้หัวสมองกับกันด้วยอายุที่มากจนเกือบทะลุขีดกำจัด

 

ด้วยหัวสมองของมันบวกกับประสบการณ์ที่สะสมมาทั้งชีวิต ทำให้มันพอคาดเดาสถานการณ์เบื้องหน้าได้บางส่วนว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้อาจสุ่มเสี่ยงหนักหน่วงกว่าเดิม

 

มันเลยตัดสินใจรวดเร็ว

 

ตัดสินใจหนีห่าง

 

…‘อยู่ไม่ได้แล้ว’

 

“…”

 

“อีกเรื่อง”

 

“คะ?”

 

“…”

 

“คะ คือผมคงไปด้วยไม่ได้”

 

“ยังมีเรื่องอื่นเยอะแยะมากมายต้องไปจัดการต่อ”

 

“ฝากขอโทษเขาแทนผมด้วยนะ”

 

“ผมไปไม่ได้จริง ๆ ครับ”

 

“…”

 

“ได้ค่ะ”

 

“ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเกินเลย”

 

พอเห็นคุณหนูสาวเมญ่าอาสารับเผือกร้อนแทน

 

อาจารย์เฒ่าชรารีบเดินหนีหายจากไปคล้ายกลัวหญิงสาวกลับคำ

 

หนีหายไปโดยไม่คิดร่วมทางไปแบกรับความรับผิดชอบที่สมควรเป็นของตน ไม่แม้กระทั่งหาเส้นทางเป็นอื่นเพื่อหวังชดเชยให้อีกฝ่าย

 

ราวกับตัดขาดความรับผิดชอบทั้งหมดและโยนให้เป็นหน้าที่ของหล่อนแทน ส่วนผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางจะออกมาเป็นแบบไหนอย่างไรหาใช่ธุระของมันอีกต่อไป

 

ช่างเป็นการกระทำที่ไร้ความรับผิดชอบเหลือเกิน

 

คุณหนูสาวเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

 

…‘ช่างกล้าทำ’

 

“…”

 

“เป็นถึงครูบาอาจารย์ดันมีมุมมองคับแคบ”

 

“ดันนิยมชมชอบสร้างปัญหาไปทั่ว”

 

“เพราะแบบนี้ไง”

 

“ถึงได้โดนคนอื่นเขานินทาลับหลังตลอด”

 

คุณหนูสาวเมญ่ามองส่งท้าย

 

มองจนแผ่นหลังอีกฝ่ายหายลับไปจากสายตา

 

พอแผ่นหลังของอีกฝ่ายหายลับไปจากสายตาเรียบร้อย ห้วงอารมณ์ความรู้สึกที่เคยราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ก็แปรเปลี่ยนไปในทันที

 

แปรเปลี่ยนกลายเป็นคนละคนไปเลย

 

แววตาหรี่มองประกายคมกร้าว

 

…‘น่าขยะแขยง’

 

“…”

 

น่าขยะแขยงเกินคำบรรยาย

 

ครุ่นคิดในใจอย่างเดียวไม่เพียงพอ

 

คุณหนูสาวเหลือบจดจ้องมองฝ่ามือตัวเอง ความรู้สึกร้อนวูบยังคงประทับไม่จางหายเพียงแค่นึกถึงความรู้สึกด้านลบมากมายพลันเข้ากลืนกินจิตใจทันที

 

หล่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวขึ้นมาก่อนเช็ดทำความสะอาดฝ่ามือ

 

เช็ดไปด้วยพลางกล่าวระบายห้วงอารมณ์ไปด้วย

 

…‘รู้งี้ไม่น่าให้จับ’

 

“…”

 

“เอาเถอะ”

 

“แม้จะใช้สถานภาพอาจารย์ผู้ทรงเกียรติ”

 

“จะพยายามสร้างภาพเป็นอาจารย์ผู้ยอดเยี่ยม”

 

“แต่ใช่ว่าทุกคนจะประสบความสำเร็จเหมือนกันหมดสินะ”

 

“สุดท้ายคุณภาพของคุณ”

 

“ก็เป็นตัวกำหนดฐานะทางสังคมสินะ”

 

หลังจากเช็ดทำความสะอาดเสร็จสิ้นเรียบร้อย

 

ผ้าเช็ดหน้าหรูหราราคาแพงก็ถูกทิ้งลงถังขยะ ทิ้งลงถังขยะราวกับเป็นของเสียไม่มีใครคนอื่นต้องการ

 

เมื่อกำหนดเป้าหมายจุดหมายปลายเป็นสถานที่ห้องพักของอาจารย์เฒ่า คุณหนูสาวก็เลือกแปรเปลี่ยนเส้นทางมุ่งหน้าไปยังห้องพักครูตามที่อาจารย์เฒ่าได้ร้องขอ

 

หล่อนหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาพร้อมกดเลือกเบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่งขึ้นมา ส่วนเป็นเบอร์ของใครคนไหนคงมีเพียงหล่อนคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้ 

 

หลังจากกดโทรเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมาปลายสายก็กดรับ

 

เมญ่าคุณหนูสาวไม่มีรีรอบอกกล่าวร้องขอสิ่งที่ตนต้องการทันที

 

“…”

 

“ของที่สั่งเอาไว้ค่ะ”

 

“ค่ะ”

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

“ขอบคุณที่ทำงานหนักมาโดยตลอด”

 

เมื่อเสร็จสิ้นเป้าหมายของตน

 

หล่อนเลื่อนวางสายตัดขาดจากอีกฝ่ายทันที

 

หากว่ากล่าวกันตามตรงจากแรกเริ่มเดิมทีที่เคยรู้สึกย่ำแย่กับอีกฝ่ายอยู่แล้ว พอต้องมาพานพบเจอสถานการณ์แปลกประหลาดเฉกเช่นนี้เข้าไป 

 

และยิ่งเมื่อฝ่ายถูกกระทำครั้งนี้หาใช่ใครคนอื่น แต่เป็นถึงผู้มีพระคุณของหล่อนความเกลียดชังที่เคยคงที่จึงเพิ่มพูนเป็นเท่าทวีคูณเพิ่มเติมมากกว่าเดิมไปอีกหลายเท่าตัว

 

อารมณ์ส่วนอารมณ์ ความรู้สึกส่วนความรู้สึก ความเกลียดชังก็แยกย่อยไปอีกส่วน งานการที่รับปากมาแล้วว่าจะทำก็ต้องทำให้สำเร็จเสร็จสิ้น ไม่อาจปล่อยผ่านทำเมินง่ายดาย

 

แม้จะขัดใจอยู่บ้าง แต่เอาเถอะในเมื่อรับปากมาแล้วบวกกับสามารถบรรลุวัตถุประสงค์เพิ่มเติมโดยไม่ต้องสร้างโอกาสวาสนาให้กับตัวเองทำไมต้องปฏิเสธด้วย

 

รอยยิ้มพริ้มใจปรากฎบนใบหน้า

 

ขณะสายตาจ้องมองรูปภาพ

 

…‘เป็นภาพที่ไม่เลว’

 

“…”

 

“เป็นภาพที่ไม่เลวจริง ๆ นั่นแหละ”

 

ภาพที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของคุณหนูสาว

 

เป็นภาพชายหนุ่มสวมแว่นกำลังนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนประจำของตน

 

เหนือขึ้นไปบริเวณมุมขวารูปภาพถ่ายมีวันเวลาบอกให้เห็นอย่างชัดเจน ว่าเป็นภาพถ่ายของวันไหนเวลาใด หลังจากจดจ้องมองมองจนพอใจหล่อนจึงเลือกเก็บภาพถ่าย

 

ก่อนกล่าวพึมพำเบาบางพอให้ได้ยินคนเดียว

 

กล่าวพร้อมรอยยิ้มหวานหยดย้อย

 

“…”

 

“พักหลังมานี้เจอหน้าคุณตลอด”

 

“จะเจอกันบ่อยเกินไปแล้วนะคะ”

 

“…”

 

“หรือว่านี่จะเป็นโชคชะตาอย่างที่เขาว่ากัน”