Kill the Hero 046

Kerung! Kerung!

โคโบลด์กลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาพร้อมกับคำรามสุดเสียง

“เฮ้ย ไอ้พวกโง่!”

เสียงคำรามจากหมีตัวใหญ่ที่ปรากฏด้านหน้าพวกมัน แน่นอนว่าทุกตัวเห็น กลุ่มโคโบลด์พุ่งเข้าหาร่างคล้ายหมีนั้น และเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ ชายคนนั้นชก และเหวี่ยงโคโบลด์ที่เกาะเขาออกไปด้วยมือเปล่า

แกร่ก!

ด้วยมือของมนุษย์ โคโบลด์ถูกบดขยี้เหมือนดินเหนียว ในขณะที่ฟัน กรงเล็บ และหอกจากโคโบลด์แทงเข้าไปในเกราะ และเนื้อของมนุษย์คนนั้น

ไม่นานนัก สนามรบก็เต็มไปด้วยเลือด และเนื้อ

บึ้ม!

ในที่สุด ทหารโครงกระดูกที่หมอบอยู่ใกล้ ๆ ก็พุ่งใส่โคโบลด์ พวกมันแทง และฟันไปยังโคโบลด์ทุกตัวที่ยังเคลื่อนไหวอยู่

Puk!

ดาบตัดผ่านเนื้อหนังของโคโบลด์ สร้างบาดแผลร้ายแรง

Keng!

เสียงกรีดร้องของโคโบลด์กลบเสียงอื่น ๆ ในสนามรบ แต่โคโบลด์ตัวอื่นไม่อาจละความสนใจได้

“มานี่มา พวกโง่!”

การรวมกันของมนุษย์หมีกับกลุ่มโครงกระดูก ทำให้คิมวูจินไม่ต้องเข้าร่วมการต่อสู้เลย

บึ้ม!

สำหรับทหารโครงกระดูก การต่อสู้เป็นเรื่องไม่ยาก เพราะโคโบลด์ไม่สามารถป้องกันพวกมันได้ ราวกับว่าพวกมันถูกวางลงบนเขียงรอถูกเชือด

ขณะที่ลีจินอาดึงความสนใจกลุ่มโคโบลด์ ทหารโครงกระดูกก็กำจัดพวกมันทีละตัว ไม่นาน จำนวนโคโบลด์ที่ถูกฆ่าก็เกิน 15 ตัว และการต่อสู้ก็ใกล้จะจบลง

Puk!

คิมวูจินเฝ้ามองจากด้านข้างสนามรบ ขณะที่การสังหารหมู่ดำเนินต่อไป เพราะมันไม่อาจเรียกว่าการต่อสู้ได้อีกต่อไป

‘เขาก็ไม่ได้แย่มาก’

มันไม่ได้แย่จริง ๆ แต่แววตาที่แหลมคมของคิมวูจินไม่ได้มองข้ามอะไรไปแม้แต่น้อย

‘อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถอยู่’

จริง ๆ แล้ว คิมวูจินไม่ได้พอใจกับสิ่งที่ลีจินอาแสดงมากนัก

‘มันไม่ดีเท่ากับที่ฉันจำได้’

เพราะ ‘อิมมอร์ทัล’ ลีจินอา รอดชีวิตจากการถูกคิมวูจินล่าได้ถึงสองครั้ง ทำให้เขาได้รับการยอมรับจากคิมวูจิน เพราะรู้ถึงตัวตนในอนาคตของลีจินอา ทำให้คิมวูจินผิดหวังกับตัวลีจินอาในตอนนี้มาก

ในอนาคต ลีจินอาแข็งแกร่งมาก เขารู้วิธีใช้ร่างอมตะที่เขาได้รับจากทักษะในตำนานพรแห่งแม่น้ำสติกซ์ ทักษะที่ดีกว่าทุกคน ด้วยระดับในอดีต พูดได้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลัวความตายเลย เพราะแม้แต่คิมวูจินก็ยังฆ่าเขาไม่ได้

“เฮ้ สเกลี่! นี่ของนาย!”

ลีจินอาชกหัวโคโบลด์ที่กัดขาเขาอย่างไม่ไยดี และโยนมันไปให้กลุ่มทหารโครงกระดูก

คิมวูจินมองลีจินอา และเขาก็ไม่เห็นความมุ่งมั่นแน่วแน่ที่ต้องการทำลายสมาคมเมสสิอาห์ที่เคยรู้จัก

‘มันต้องมีสาเหตุ’

ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้เขาเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง

‘การตายของโอเซชานส่งผลกระทบกับนายมากสินะ? ’

บางทีอาจจะเป็นเพราะการตายของโอเซชานที่เปลี่ยนเขาไปถึงขนาดนั้น ถ้าสมาคมเมสสิอาห์ฆ่าโอเซชาน มันก็เป็นไปได้ที่ลีจินอาต้องการแก้แค้น

‘โอเซชานเป็นคนแบบไหนกันนะ’

คิมวูจินรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าโอเซชานเป็นคนยังไง

‘ตอนนี้อย่าพึ่งไปสนใจเรื่องนั้นแล้วกัน’

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือการทดสอบลีจินอา นั่นคือจุดประสงค์ของคิมวูจิน ตั้งแต่เริ่มเขายังไม่ได้สนใจจะพิสูจน์ตัวเองให้ใครเห็นเลย เขามีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าจะเสียเวลาไปกับการสร้างความประทับใจให้โอเซชานกับลีจินอา

สิ่งที่เขาตั้งใจมองจริง ๆ คือ ลีจินอามีดีพอให้ใช้งานได้หรือไม่ และน่าเชื่อถือพอหรือไม่

‘นายต้องทำงานหนักหน่อยนะ’

เป้าหมายของเขาคือทำให้ลีจินอาบรรลุ และก้าวข้ามระดับที่เขาเห็นในอดีต

 

[เลเวลเพิ่มขึ้น]

 

ขณะนั้นเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น มันบอกว่าโครงกระดูกของเขากำลังทำลายล้างโคโบลด์

แต่คิมวูจินไม่ได้สนใจแจ้งเตือน เขาหันกลับไปมองจากระยะไกลแทน

Kung!

ทิศทางที่เขาไปก็สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของโคโบลด์ได้

Kung! Kung!

ไม่นาน กลุ่มโคโบลด์ก็ปรากฏตัววิ่งไปยังจุดที่ลีจินอา และโครงกระดูกกำลังสู้อยู่

“ฉันจะบ้าตาย!”

ลีจินอาที่เพิ่งได้พักตะโกนเสียงดังด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นพวกมัน เขาหันไปหาทหารโครงกระดูก

“นี่ พวกนายไม่อยากประท้วงหยุดงานบ้างเหรอ? นายจะไม่สู้ฟรี ๆ ใช่ไหม? ยุคนี้มันไม่สมเหตุผลแล้วใช่ไหม? อย่างน้อยนายก็ควรจะได้ค่าจ้างรายชั่วโมง!”

เขาทำหน้านิ่ง

“เฮ้ ทำไมทุกคนไม่มาทำงานให้ฉันล่ะ ฉันจะให้ค่าจ้างอย่างยุติธรรมเลย หนีกันเถอะ!”

แน่นอนว่าเขาไม่ได้รับคำตอบ

บึ้ม!

โครงกระดูกเริ่มเตรียมตัวต่อสู้อีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่มีปัญหาใด ๆ เลย

“เฮ้! พวก!”

ทันใดนั้น โครงกระดูกทั้งหมดก็หมอบลงบนพื้นพร้อมกันอย่างสมบูรณ์แบบ

ขณะที่เขามองดูฉากนี้อยู่ ลีจินอาก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

‘ฉันรู้ระดับความสามารถของนายแล้ว ตอนนี้มาทดสอบความอึดของนายกัน’

การทดสอบของคิมวูจินยังไม่จบ

 

[ชั้นที่ 1 เคลียร์]

 

ในระหว่างการทดสอบของลีจินอา พวกเขาฆ่าโคโบลด์ทั้งหมดเท่าที่พวกเขาต้องทำ

“ในที่สุดมันก็จบแล้ว!”

ตลอดระยะเวลา 2 วันนี้ ลีจินอากับทหารโครงกระดูก 9 ตัวได้สู้ และฆ่าโคโบลด์ไปมากกว่า 1,000 ตัว

แน่นอนว่ารวมถึงตัวที่คิมวูจินฆ่าไปด้วย เพื่อใช้งานทักษะเจ้าแห่งสมรภูมิ ดังนั้นจึงไม่อาจพูดได้ว่ามันคือผลงานของลีจินอาคนเดียว แต่เขาก็ยังเป็นคนทำซะส่วนใหญ่

“ฮ่าฮ่า! ฉันทำได้!”

สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ ระหว่างการต่อสู้นั้น ลีจินอาไม่ได้แสดงความอ่อนล้าใด ๆ เลย ถึงแม้ว่าเขาจะเหนื่อยมากก็ตาม

“สเกลี่ ทำได้ดีมาก! มาไฮไฟฟ์กัน! แตะมือ! “

ขณะที่ลีจินอายกแขนขึ้น และเข้าไปใกล้โครงกระดูก พวกมันก็มองเขาเหมือนกำลังมองคนปัญญาอ่อน

“ให้ตายสิ ฉันต้องทำงานหนักเหมือนแทงค์นะ…ไอ้พวกใจร้ายนี่”

ขณะที่ลีจินอากำลังบ่นด้วยสีหน้าเสียใจนั้น คิมวูจินก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ลีจินอาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคิมวูจินทันที แต่คิมวูจินแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร

ลีจินอากุมท้องแล้วล้มลงกับพื้น

“ฉันทำต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันอาจจะตายก็ได้”

คิมวูจินดึงอาวุธออกจากช่องเก็บของทันที มันเป็นคูครีที่ส่องประกายแวววาว

ลีจินอาอยากจะร้องไห้

“ฉันล้อเล่นไม่ได้หรือไง? แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งต่อโดยไม่หยุดพักนะ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะตายได้ วัวไถนาทั้งวัน แต่มันยังได้รับอนุญาตให้กิน แล้วก็นอนเลย!”

ขณะที่ฟังคำอ้อนวอนที่น่าสงสารนั้น คิมวูจินก็ตรวจดูใบมีดของคูครีโดยไม่พูดอะไรสักคำ ราวกับว่ากำลังเตรียมฆ่าใครสักคนอยู่

ลีจินอาลุกขึ้นนั่งทันที

“ฉันหาคู่หูมานานแล้ว แต่ทำไมฉันถึงต้องมาเจอไอ้เวรนี่ด้วยเนี่ย”

เพราะวิธีที่คิมวูจินปฏิบัติกับคนอื่น ทำให้ลีจินอารู้สึกว่าคิมวูจินไม่ใช่มนุษย์

ทันใดนั้นโครงกระดูกก็ล้อมรอบเขา และเขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

‘ไอ้พวกน่ากลัวนี่’

ทหารโครงกระดูกเหล่านี้เป็นเหตุผลที่ลีจินอายอมสู้เป็นเวลานาน โดยไม่ได้ร้องเรียนมากนัก ถ้าพวกมันอ่อนแอหรือเงอะงะ แทนที่จะสู้กับพวกโคโบลด์ ลีจินอาจะโจมตีพวกโครงกระดูกแทน แต่ทหารโครงกระดูกเหล่านี้ไม่ง่ายเลย

สู้กับโคโบลด์อีกพันตัวยังจะดีกว่าสู้กับทหารโครงกระดูก 9 ตัวนี่

แน่นอนว่ายังมีคิมวูจินอยู่เบื้องหลังพวกมันอีก

‘เขาสามารถล่อโคโบลด์ทั้งหมดมา โดยที่ไม่ตายหรือได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว’

ทุกครั้งที่ลีจินอา และพวกโครงกระดูกจัดการฝูงโคโบลด์ได้ คิมวูจินก็จะล่อกลุ่มอื่นเข้ามาอีก เพื่อให้ลีจินอาสู้อยู่ตลอดเวลา

‘ไอ้โรคจิต’

พูดตามตรง ลีจินอาไม่เข้าใจว่ามันเป็นไปได้ยังไง นี่ไม่ใช่สิ่งที่แค่ใช้กำลังก็ทำได้ การจะทำเช่นนี้ได้ ต้องเป็นผู้ที่เข้าใจสภาพแวดล้อมของดันเจี้ยนกับมอนสเตอร์เป็นอย่างดี

‘ชั้นถัดไปมีแต่มนุษย์หมาป่าสีดำใช่ไหมนะ? ให้ตายเถอะ ฉันอาจจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ที่นั่น’

ลีจินอารู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งการทำอะไรไม่ได้ ขณะที่เขากำลังจินตนาการถึงการต่อสู้ที่ต้องเผชิญในชั้นที่ 2

ตอนนั้นเองที่คิมวูจินพูดกับเขาว่า

“ทำได้ดีมาก”

“ฮะ? ”

“ฉันจะจัดการชั้นต่อไปเอง”