Kill the Hero 075

ชั้นแรกของดันเจี้ยนเต็มไปด้วยลมหนาว

 

[เข้าสู่ชั้นที่สอง]

 

ผู้เล่นที่เข้าสู่ชั้นใหม่ หลังจากใช้เวลา 5 วันอยู่ในชั้นแรก ต้องเผชิญกับโลกที่ขาวโพลน โลกที่มีแต่หิมะตกสุดลูกหูลูกตา

ลีจินอากับคิมวูจินกำลังเคลื่อนตัวผ่านทุ่งหิมะ

“อ่า”

ทันใดนั้นลีจินอาก็หยุดเดิน คิมวูจินที่อยู่ข้าง ๆ จึงหยุดเช่นกัน และมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

“มีอะไร?”

“เปล่า หิมะนี่น่ะ”

ลีจินอาสัมผัสเกล็ดหิมะในมือ

“นี่มันทำบิงซูได้เลยนี่นา?”

คำที่เขาพูด เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด แต่คิมวูจินก็ไม่ได้แสดงท่าทางประหลาดใจกับเรื่องนี้

“รสชาติไม่ดีอย่างที่นายคิดหรอก”

กลับกัน เขาตอบโดยไม่ลังเล

“ฮะ? “

แต่ลีจินอากลับประหลาดใจแทน

“นายเคยกินด้วยเหรอ?”

เมื่อเขาได้ยินคำถามนี้ คิมวูจินก็นึกถึงความทรงจำที่ขมขื่นได้ อย่างที่เขาถาม คิมวูจินเคยกินหิมะมาเยอะมากจริง ๆ

“ฉันไม่ได้กิน เพราะมันอร่อย”

แน่นอนว่าเขาไม่เคยกินหิมะเป็นอาหาร ในสถานการณ์ที่โหดร้ายที่ไม่สามารถดื่มน้ำได้ ถ้ามีหิมะตกก็ต้องกินเข้าไป เพื่อประทังชีวิต เขาทำแบบนี้ในกรณีที่จำเป็นเท่านั้น

“แล้วทำไมนายกินมันล่ะ? ”

มันเป็นตัวเลือกที่ค่อนข้างสิ้นหวัง แต่บางคนก็อาจจะบอกว่าดีกว่าตาย

“มันจะทำได้ก็ต่อเมื่อมีเป้าหมายที่นายต้องทำให้สำเร็จก่อนตาย”

แน่นอนว่าต้องมีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องการมีชีวิตต่อไปมากขนาดนั้น

“เหมือนพวกเขา”

ที่ที่คิมวูจินมองอยู่คือกองหิมะที่ดูเหมือนหลุมฝังศพ

ขณะที่พูดคำเหล่านั้น คิมวูจินก็เดินเข้าไปใกล้กองหิมะ

จากนั้นเขาก็เห็นร่างหนึ่ง ร่างกายแทบจะสมบูรณ์ ยกเว้นแต่มีรูขนาดใหญ่จากสิ่งที่ไม่รู้จัก กำปั้นของศพนั้นกำอะไรบางอย่างแน่น

คิมวูจินพบโน้ตในมือศพที่กำไว้

 

[ลักษณะของจิ้งจอกมีเขา]

 

‘นายทนจนถึงที่สุดแล้ว’

มันเป็นบันทึกที่มีข้อมูลเกี่ยวกับจิ้งจอกมีเขาที่ผู้เล่นเขียนไว้ก่อนที่จะเสียชีวิต

หลังจากที่อ่านแล้ว คิมวูจินก็ส่งให้ลีจินอาที่ยิ้มอย่างขมขื่นขณะอ่านเนื้อหาในนั้น

“ทิ้งข้อมูลไว้แทนที่จะเป็นคำสั่งเสีย”

การเขียนบันทึกก่อนตายทั้งที่เลือดไหลออกจากคอ เพียงเพื่อส่งข้อมูลนี้ให้กับผู้ที่มาทีหลังให้มากที่สุด

“มันเหมือนกับจะเป็นสมาคมเมสสิอาห์”

นั่นคือสมาคมเมสสิอาห์ที่มีผู้เล่นประเสริฐมากมาย คนที่ยอมสละชีวิตเพื่อกอบกู้โลก

“ใช่ มันเหมือนกับสมาคมเมสสิอาห์”

สิ่งนี้ทำให้ความโกรธที่ฝังอยู่ในใจคิมวูจินร้อนแรงยิ่งขึ้น

‘ดังนั้น ฉันจึงไม่สามารถให้อภัยพวกมันไปมากกว่านี้ได้’

ลีเซจุน เขาปฏิบัติต่อการเสียสละของคนสูงส่งเหล่านี้ ด้วยการใช้พวกเขาฟืนเพื่อรักษาเปลวไฟแห่งความทะเยอทะยานของตัวเอง

‘ลีเซจุน แกมันเลวจริง ๆ’

“แต่ฉันไม่คิดว่าข้อมูลนี่จะมีประโยชน์อะไรนะ”

ลีจินอาดูเนื้อหาของโน้ตเสร็จแล้ว และส่งคืนให้กับคิมวูจิน

เขาพูดไม่ผิด

เห็นได้ชัดว่าผู้เล่นต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อข้อมูลนี้ แต่ข้อมูลที่ได้มานั้นเป็นแค่การปรากฏตัวของจิ้งจอกมีเขาเท่านั้น และข้อมูลจำนวนมากก็เป็นความคิดเห็นส่วนตัว

คิมวูจินก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก

“ข้อมูลที่ทิ้งไว้ก่อนตายก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ”

ปกติแล้ว ข้อมูลที่เขียนขึ้นก่อนตายจะเกิดขึ้นในขณะที่ตกอยู่ในสภาพตื่นตระหนกมาก จึงไม่แปลกอะไร การเขียนข้อมูลที่ดีในสถานการณ์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย อาจพูดได้ว่าพวกเขาเขียนบันทึกมากกว่า แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้มีประโยชน์มากขนาดนั้น

“มันไม่สำคัญ เพราะเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาข้อมูลตั้งแต่แรก”

ท้ายที่สุด คิมวูจินก็ไม่ได้มาที่นี่เพราะจะหาข้อมูลตั้งแต่แรก

“นายไม่ได้พยายามจะหาข้อมูลเหรอ? แล้วทำไม ..? ”

แทนที่จะตอบ คิมวูจินกลับถามลีจินอาแทน

“นายจะทำยังไง ถ้ามีคนแตะขนมที่นายเก็บไว้กินทีหลัง?”

“ไอ้เวรนั่นต้องระวังหลังให้ดี…”

ตอนนั้นเอง

กรร…

“…นายจะตีพวกมัน”

การต่อสู้กับจิ้งจอกมีเขาเริ่มขึ้นแล้ว

รูปลักษณ์ของจิ้งจอกมีเขาไม่ได้ต่างจากสุนัขจิ้งจอกทั่วไปเท่าไร มันแค่มีขนสีเงินมากกว่าปกติ

แต่มันก็มีลำตัวยาว 5 เมตร กล้ามเนื้อคล้ายกับเสือไซบีเรีย และมีเขา 50 ซม. สองอันบนหัว ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่สุนัขจิ้งจอกธรรมดา

แต่สิ่งที่โดดเด่นจริง ๆ คือขนสีเงินสวยงามที่ปลิวไสวไปตามลม และแหลมคมราวกับเข็ม

กรร!

เสียงคำรามดังขึ้น ทำให้คนที่พูดก่อนนี้กระแอมออกมา

“แค่ก!”

ลีจินอาไอเบา ๆ

“มันคือมอนสเตอร์…”

ขณะเดียวกับที่ลีจินอาเริ่มพูด สุนัขจิ้งจอกก็พุ่งเข้ามาหาเขา

ฟุบ!

การเอาคืนของจิ้งจอกมีเขานั้นเร็วมาก จนทำให้นึกถึงเสือชีตาห์ ไม่ใช่แค่ตัวใหญ่ แต่ยังเร็วมากด้วย

องค์ประกอบทั้งสองนี้ รวมเข้ากับเขาอันตรายบนหัวของมัน ทำให้จิ้งจอกมีเขาร้ายกาจมากกว่างูเข็ม

นอกจากนี้ ด้วยความเร็วของจิ้งจอก ทำให้แทบจะมองไม่เห็นหรือหลบการโจมตีของมัน ก่อนที่จะได้ตอบสนอง จิ้งจอกมีเขาก็มาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว

นี่คือสถานการณ์ที่ลีจินอาเผชิญอยู่ในตอนนี้

เมื่อเขาเริ่มพูด ระยะห่างระหว่างเขากับสุนัขจิ้งจอกคือ 20 เมตร สำหรับสุนัขจิ้งจอกระยะทางนั้นสั้นมาก และลีจินอาก็ไม่สามารถหลบได้

ปึก!

เขาของสุนัขจิ้งจอกแทงทะลุท้องของลีจินอา แรงปะทะผลักทั้งคู่ออกห่างจากคิมวูจิน

กรร!

หลังจากผ่านไป 100 เมตร แรงปะทะก็สลายไปในที่สุด

“จับได้แล้ว ไอ้เวรนี่”

ขณะที่เลือดไหลออกจากมุมปาก ลีจินอาก็มองไปที่สุนัขจิ้งจอกด้วยรอยยิ้ม และคว้ามันเอาไว้ ขณะที่ลูกธนูพุ่งเข้ามาจากระยะไกล

ปึก!

หัวลูกศรหนาสีดำราวกับออบซิเดียนแทงทะลุร่างของจิ้งจอกมีเขา

กรี๊ด!

สุนัขจิ้งจอกกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่คิมวูจินได้รับการแจ้งเตือนที่น่าสนใจแทน

 

[จิ้งจอกมีเขาคิดพิษจากเลือดพิษ]

[สุขภาพของจิ้งจอกมีเขาลดลงอย่างมาก]

[พลังโจมตีของจิ้งจอกมีเขาลดลงอย่างมาก]

[การป้องกันของจิ้งจอกมีเขาลดลงอย่างมาก]

 

เป็นการแจ้งเตือนที่บอกให้เขารู้ผลกระทบอันน่ากลัวของทักษะตัวเอง

“ขั้นแรก จับขา”

แน่นอนว่าคิมวูจินไม่ได้ให้ความสนใจกับการแจ้งเตือนมากนัก

“จากนั้นคว้าตัวมัน”

เขายิงธนูอีกดอกทันที

บูม!

และทหารโครงกระดูกก็เริ่มเคลื่อนไหว