ชุนหลงตื่นขึ้นมองผู้เป็นพ่อและแม่ที่เปิดประตูห้องเขาเข้ามา

 

ชุนฟางมองเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

 

“เจ้าพร้อมรึยัง?”

 

ชุนหลงรู้แล้วว่าถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องออกเดินทาง และถึงเขาจะไม่สาเหตุที่พ่อต้องรีบร้อนไปที่เมืองหลวง เขาก็ไม่ถามอะไรในตอนนี้เมื่อเขาพักหายใจ

 

“ท่านพ่อ จริง ๆ แล้ว ข้าต้องการหม้อปรุงยา ขนาดไม่ใหญ่เกินไปที่ข้าจะพกติดตัวได้ แต่ข้าอยากได้ระดับหม้อที่ดีด้วย”

 

ชุนฟางอึ้งเล็กน้อย ลูกชายเขายังไม่ทันบ่มเพาะพลังได้ถึงปีแต่ก็อยากจะเรียนรู้ศาสตร์การปรุงโอสถแล้วหรือ? เขาเหมือนกับทารกที่พยายามจะวิ่งก่อนหัดเดิน

 

ชุนอันมองสามีและพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“หึหึ ในที่สุดท่านพี่ก็ได้ทิ้งของเก่าแล้ว”

 

ชุนฟางเบิกตากว้างเมื่อได้ยินภรรยา

 

“ของเก่าเรอะ? เจ้าก็รู้ว่าข้าใช้เวลาแรมเดือนสร้างหม้อใบนั้นขึ้นมา…อาาา ช่างเถอะ”

 

เขาพูดขณะที่เดินไปหยิบหม้อขนาดเท่าชามด้วยตัวเอง

 

ทันทีที่ชุนหลงได้เห็นหม้อที่ชุนฟางแบกมาเขาก็เข้าใจในทันที แม้ว่าเขาจะยังไม่เป็นนักปรุงยาหรือปรมาจารย์ค่ายกล เขารู้ว่าหม้อใบเล็กนี้ไม่ธรรมดา

 

มันปล่อยพลังออกมาเล็กน้อยตั้งแต่ยังไม่ถูกใช้งาน แค่มองก็รับรู้ได้ว่าค่ายกลที่ฝังไว้ด้านในนั้นทรงพลังเพียงใด

 

ชุนฟางเห็นดวงตาลูกชายและตบอกด้วยความภาคภูมิใจ ขณะมองภรรยาที่มองเขาด้วยความพอใจ

 

ชุนอันยิ้มกับท่าทางตลก ๆ ของชุนฟาง

 

“พ่อเจ้าเสียเวลาเกือบ 2 เดือนสร้างหม้อใบเล็กนี้ขึ้นมาและสร้างอักษรโบราณเอาไว้ ค่ายกลที่ฝังไว้ด้านในล้วนเป็นระดับทองแดงขั้น 3 ที่มีพลังเทียบเท่าหม้อเงินขั้น 1 แต่เพราะพ่อเจ้ายังไม่ได้เป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับเงิน เขาจึงควบคุมพลังค่ายกลเหล่านั้นไม่ได้ พลังในหม้อจึงไม่ได้ถูกปิดบังเอาไว้โดยสมบูรณ์”

 

แม้ว่าชุนอันจะกล่าวเช่นนั้น ชุนหลงก็เข้าใจในความล้ำค่าของหม้อใบนี้

 

พ่อของเขาคงจะทนขายสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้ให้กับนักปรุงยาที่ต่ำกว่าระดับเงินไม่ได้

 

ชุนฟางดีใจที่ลูกชายต้องการฝึกศาสตร์ปรุงยา เขาเพียงแค่กลัวว่าการศึกษาการปรุงยาที่มากเกินไปจะทำให้การบ่มเพาะพลังของชุนหลงช้าลง

 

ถึงอย่างนั้น เขาก็ดีใจที่ได้มอบสิ่งล้ำค่าที่เขาสร้างขึ้นมาแก่ลูกชาย

 

เขาเดินไปหาชุนหลงและมอบหม้อให้พร้อมกับพูด

 

“เจ้าไม่ต้องเอาสิ่งใดไปนอกจากหม้อใบนี้และเสื้อผ้า ออกไปหาข้าเมื่อเจ้าพร้อมออกเดินทาง”

 

จากนั้นชุนฟางจึงเดินออกจากห้องชุนหลงด้วยร้อยยิ้มกว้าง

 

ชุนอันยินดีกับสามีของตัวเองเพราะหาได้ยากที่เขาจะอารมณ์ดี แต่เมื่อนางคิดว่าูกชายคนเดียวกำลังจะจากไปอย่างยาวนาน นางก็เริ่มส่งเสียงสะอื้นออกมาในท้ายสุด

 

ชุนหลงรู้ความรู้สึกของชุนอัน ยากที่จะมองลูกชายตัวเองลาจาก แต่ลูกชายของนางมีจิตใจอันกล้าแกร่งที่จะไปยังจุดที่สูงกว่า เขารู้ว่าเขาจะอยู่ในเมืองป่าครามไม่ได้ มิเช่นนั้นเขาจะไม่มีวันทำคำสาบานให้สำเร็จ

 

ชุนหลงจัดระเบียบความคิดและยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเดินไปหามารดา

 

“มิใช่ว่าข้าจะจากไปตลอดกาล ข้าจะกลับมาเมื่อข้าแข็งแกร่งขึ้น”

 

ชุนอันกอดเขา

 

“เจ้าต้องเอาเจ้าสาวกลับมาด้วย”

 

นางยิ้มอย่างสดใสและพูดต่อ

 

“อย่าให้เป็นเด็กอกแบนแบบตระกูลหลินนั่นล่ะ รีบไปได้แล้ว พ่อเจ้ารออยู่ที่รถม้า”

 

ชุนหลงยิ้มอีกครั้งและหยิบชุดสำรองพร้อมกับหม้อปรุงยา เขาเก็บมันทั้งหมดลงในกล่องไม้

 

เขาเดินไปยังรถม้าที่พ่อรออยู่นอกประตูตำหนัก

 

เขาหันไปมองบ้านของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย บ้านหลังแรกในโลกใบนี้

 

ใบหน้าหล่อเหลาของชุนหลงหันกลับมาด้วยความแน่วแน่ เขามองตรงไปข้างหน้าและพูดกับคนขับ

 

“ไปกันเถอะ”

 

ม้าวิ่งเป็นเวลา 10 นาทีและพวกเขาก็ได้ออกจากเมืองป่าครามแล้ว

 

ชุนหลงกับชุนฟางพูดคุยกัน ชุนหลงถาม

 

“ท่านพ่อ ใยต้องรีบร้อนเดินทางไปเมืองหลวงทั้งที่เรามีเวลาเหลือเฟอเล่า?”

 

ชุนฟางมองบุตรชาย

 

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการทดสอบของนิกายเมฆาทะยานเป็นเช่นใด?”

 

คำถามทำให้ชุนหลงหยุดคิด และเขาส่ายหน้า

 

ชุนฟางพูดต่อ

 

“การทดสอบนั้นง่ายมาก ตราบเท่าที่เจ้าอายุต่ำกว่า 20 ปีและอยู่ในระดับรวมปราณขั้นกลางชั้นสูง เจ้าจะผ่านอย่างแน่นอน เจ้าเป็นผู้บ่มเพาะพลังระดับรวมปราณขั้น 6 ชั้นต้นอยู่แล้ว นั่นหมายความว่าเจ้าอยู่ในขั้นกลางชั้นสูง เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่อง ‘บททดสอบ’ เจ้าควรจะห่วงเรื่องหลังจากการทดสอบมากกว่า”

 

“ท่านพ่อหมายความว่าอะไร?”

 

ชุนหลงถามด้วยความสับสน

 

“ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับนิกายเมฆาทะยานมากนัก แต่ข้าเคยได้ยินเรื่องสำคัญมาก่อน ยิ่งเจ้ารู้จักคนก่อนจะถึงนิกายมากเท่าใด มันจะยิ่งมีประโยชน์ต่อตัวเจ้ามากเท่านั้น ลู่เหวินเองก็เป็นนักปรุงยาจากเมืองป่าครามที่จะเข้าร่วมการทดสอบเข้านิกายเมฆาทะยานครั้งนี้ แต่การทดสอบของเขาจะต้องการคนที่มีพลังสูงในระดับปฐพีและอายุต่ำกว่า 30 ปี ส่วนเรื่องที่ต้องสร้างคนรู้จักก่อนถึงนิกายนั้น พ่อเองก็ยังไม่รู้ พ่อว่าเจ้าคงจะรู้เองเมื่อเจ้าไปถึงนิกายเมฆาทะยานแล้ว”

 

การเดินทางของชุนหลงกับชุนฟางเป็นไปตามคาด พวกเขาได้เห็นมันอย่างชัดเจนภายในครึ่งวัน

 

ในที่สุดก็มาถึงแล้ว…เมืองหลวง