บทที่ 133 การแลกเปลี่ยนที่ยิ่งใหญ่

โจวชิงไป๋ไม่รู้ว่าเขากลายเป็นคนผิดในตอนท้ายของสถานการณ์นี้ได้อย่างไร

คืนนั้นที่เข้านอน เธอไม่ยอมแม้แต่จะให้เขาได้กอดเธอเลย

เช้าวันต่อมา เขาออกจากห้องลงไปซื้ออาหารเช้า พอกลับมาถึงห้องก็เห็นแผ่นกระดาษที่ภรรยาเขียน ซึ่งในนั้นเขียนไว้ว่า ‘ฉันจะกลับมาตอนที่คุณคิดออก!’

เรื่องนี้ทำให้โจวชิงไป๋มีสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

เขารีบวิ่งลงบันไดออกตามหาภรรยาด้วยอาการตื่นตระหนก แต่คุณป้าเจ้าของที่พักก็เอ่ยขัด “พ่อหนุ่ม มาตรงนี้หน่อยสิจ๊ะ”

โจวชิงไป๋ระงับความร้อนใจไว้และหันมาถาม “มีอะไรหรือครับคุณป้า?”

“จะออกไปตามหาภรรยาของเธอเหรอจ๊ะ?” คุณป้าเจ้าของที่พักเอ่ยด้วยรอยยิ้มขณะทำความสะอาดพื้น

“คุณป้ารู้ไหมครับว่าหล่อนไปที่ไหน?” โจวชิงไป๋เอ่ยถามทันที

“ภรรยาเธอขอให้ฉันบอกเธอว่าไม่ต้องตามหาหล่อนหรอก หล่อนจะกลับมาเมื่อไหร่ก็แล้วแต่หล่อน เธอหาหล่อนไม่เจอหรอกหากออกไป” คุณป้าตอบ

โจวชิงไป๋สูดหายใจลึก “แล้วภรรยาผมพูดอะไรอีกไหมครับ?”

“ภรรยาของเธอยังบอกว่าให้เธอคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องของพวกเธอสองคนในห้องขณะที่เธอรอหล่อนกลับมา หล่อนแค่รู้สึกอึดอัดและออกไปซื้อของเท่านั้นจ้ะ” คุณป้าบอก

โจวชิงไป๋รู้สึกอับจนปัญญากับภรรยาของเขาเสียจริง

คุณป้าสังเกตเห็นชายหนุ่มออกอาการเช่นนี้ก็คลี่ยิ้มออกมา “เธออยากระบายกับฉันไหมล่ะจ๊ะ? ว่าทำไมพวกเธอถึงทะเลาะกัน? บางทีฉันอาจจะแนะนำอะไรให้พวกเธอสองคนได้นะ”

เมื่ออยู่ต่อหน้าโจวชิงไป๋ที่สูงใหญ่หน้าตาดีและเห็นชัดว่าเป็นชายที่เคยเป็นทหารรับใช้ชาติมาก่อน หญิงสูงอายุอย่างคุณป้าท่านนี้ก็บังเกิดความเอ็นดูขึ้นมา นางเห็นชัดเจนว่าหลินชิงเหอเป็นอย่างไรและคำพูดของเธอก็ฟังดูสมเหตุสมผลมากขนาดไหนด้วย

นางจึงรู้สึกอยากช่วยแนะแนวทางคืนดีให้

“ผมไม่รู้น่ะครับว่าตัวเองไปทำอะไรให้หล่อนไม่พอใจ แถมผมยังต่อล้อต่อเถียงกับหล่อนไม่ได้ด้วย” โจวชิงไป๋เอ่ยอย่างข้องใจ

เขายังไม่โกรธจริงจังขนาดนั้น แต่เธอก็กลายเป็นฝ่ายโกรธเขาก่อน

คุณป้ากลั้วหัวเราะ “พ่อหนุ่มเอ๋ย เธอไม่อาจต่อล้อต่อเถียงกับภรรยาของเธอได้หรอก หากทะเลาะกับภรรยาของเธอ เธอไม่อาจพูดกับหล่อนได้ด้วยเหตุผล เธอจะต้องยอมรับว่าตัวเองผิดในทันที ต่อให้มันไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่างไรมันก็ยังเป็นความผิดของเธออยู่ดี เมื่อภรรยาของเธอทำผิดเธอก็ต้องยอมรับว่าตัวเองผิด ไม่อาจเอาเหตุผลมาโต้กับหล่อนได้หรอก เข้าใจไหม?”

โจวชิงไป๋อึ้งไปในทันที เขาไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่คุณป้าพูดได้เลย

“พ่อหนุ่ม หนทางของเธอยังอีกยาวไกลนัก จงเดินช้า ๆ แล้วเธอจะตระหนักมันได้ทีหลัง” คุณป้าทิ้งให้เขาตกอยู่ในความสับสนและไม่ได้ขยายความต่อ นางกลับไปถูพื้นเหมือนเดิมพร้อมกับรอยยิ้มระบายบนใบหน้า

ฝ่ายหลินชิงเหอก็ไม่รู้เลยว่าโจวชิงไป๋กำลังประสบกับเหตุการณ์นี้อยู่

เธอมาที่นี่เพื่อหาหญิงชราร่างเล็ก จึงถือโอกาสขณะที่โจวชิงไป๋ออกไปข้างนอกมาตามหาคู่ค้า ไม่อย่างนั้นแล้วเธอจะทำอย่างไรล่ะหากเขาตามเธอมา?

หากหญิงชราร่างเล็กมีใจอยากค้าขายจริง ในเวลาหนึ่งวันนี้นางจะต้องมีของเตรียมไว้อย่างแน่นอน

แน่นอนว่าเมื่อเธอมาถึงและเอ่ยปากขอน้ำดื่มจากหญิงชรา นางก็พาเธอเข้าไปในบ้าน

“นางหนู เรื่องที่เราคุยกันเมื่อวานยังนับอยู่ไหมจ๊ะ?” หญิงชราเอ่ยถามเสียงพร่า

หลินชิงเหอพยักหน้า “วันนี้ยังนับอยู่ค่ะ แต่หลังจากวันนี้ไปจะไม่นับแล้วนะคะ”

หญิงชราร่างเล็กได้ยินแล้วก็กล่าวขึ้น “งั้นมากับป้าทางนี้จ้ะ”

หลินชิงเหอเดินตามหญิงชราไปจนถึงกองไม้ฟืน จากนั้นหญิงชราก็นั่งยอง ๆ และก้มลงเก็บฟืน

“คุณป้าคะ อากาศข้างนอกหนาวมากเลยนะคะ” หลินชิงเหอมองภาพนี้ด้วยสายตาเฉียบคมและเอ่ยขึ้น

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บของสิ่งนี้ไว้ในบ้าน เก็บไว้นอกบ้านยังพอทำเนา แต่ถ้าเก็บไว้ในบ้าน พวกนางคงไม่อาจหลุดพ้นจากการถูกสอบสวนไปได้

“ช่วยไม่ได้แหละจ้ะ มันหนาวเหน็บมากจริง ๆ” หญิงชราตอบ

“งั้นฉันช่วยนะคะ” หลินชิงเหอเอ่ยและนั่งหมอบลง

จากนั้นทองแท่งหนึ่งก็อยู่ในมือของเธอ หลินชิงเหอรีบเก็บเข้าถุงผ้าของตนเองในทันที สุดท้ายแล้วมันก็มีทองแท่ง 7 แท่งกับชิ้นหยกที่ไม่ทราบคุณภาพแต่ดูไม่ธรรมดา 5 ชิ้น ซึ่งหญิงสาวก็เก็บของทั้งหมดนี้เข้าถุงผ้า

“แจกันใบใหญ่เกินไป ป้าหยิบมันมาให้ไม่ได้หรอกนะจ๊ะ เลยให้หนูได้แค่นี้น่ะจ้ะ” หญิงชรากระซิบ

“คุณป้าไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกนะคะ ไม่ต้องพยายามลำบากเพราะฉันหรอกค่ะ แค่ให้สิ่งที่คุณป้าสะดวกจะให้ฉันก็พอ”

“งั้นเข้ามาในบ้านเถอะจ้ะ” หญิงชราแบกมัดฟืนเข้าไปในลานบ้าน จากนั้นก็เข้าบ้าน

หลินชิงเหอให้คูปองอาหารทั่วประเทศ 6 ใบกับนาง แต่ละใบคิดเป็นจำนวน 5 ชั่ง รวมแล้วคิดเป็นคูปองอาหารทั่วประเทศทั้งหมด 30 ชั่ง

เมื่อได้เห็นคูปองอาหารจำนวนมากขนาดนี้ ดวงตาของหญิงชราร่างเล็กก็ลุกวาวราวกับมีแสงไฟสว่างวาบ

คูปองอาหารทั่วประเทศจำนวน 30 ชั่งสามารถแลกเป็นคูปองอาหารประจำเมืองได้ 40 ชั่งเลยทีเดียว!

“นางหนู หนูยังมีอีกไหมจ๊ะ? ป้าแก่คนนี้นึกขึ้นมาได้ว่าลืมหยิบมาให้น่ะ” หญิงชราหยิบคูปองอาหารแล้วเอ่ยขึ้น

หลินชิงเหอเงียบไป ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดร้อนดูท่าจะจริงแฮะ

“ฉันเอาซาลาเปาขาวลูกใหญ่แบบเมื่อวานมาอีก 3 ลูกด้วยนะคะ มันอร่อยมาก ๆ เลยด้วย ไม่ทราบว่าคุณป้ามีอะไรมาแลกไหมคะ?” หลินชิงเหอมองนาง

ดวงตาของหญิงชราเบิกกว้าง นางเต็มใจจะแลกเปลี่ยนของกับหลินชิงเหอเนื่องจากซาลาเปาลูกใหญ่ที่ได้รับเมื่อวานนี้มันอร่อยมาก ๆ นางไม่เคยกินซาลาเปาอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต

นางรีบเดินออกไปคุ้ยกองฟืนในลานบ้าน เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้ง นางก็ยื่นปิ่นหยก 2 อัน กำไลทอง 1 วง และทองแท่งอีกเป็นจำนวนหนึ่งให้กับหลินชิงเหอ

แถมมันยังมีโถโบราณเล็ก ๆ ใบหนึ่งด้วย!

หญิงชราร่างเล็กเคยบอกว่าไม่มีของอีกไม่ใช่เหรอ? นางโกหกเธอชัด ๆ!

“ซาลาเปา 3 ลูกไม่พอหรอกจ้ะ” หญิงชรากระซิบ

หลินชิงเหอรับของเหล่านี้ไว้และเก็บลงในถุงผ้า ก่อนจะหยิบซาลาเปาออกมา 3 ลูกพลางกระซิบ “ฉันจะเอาของพวกนี้ไปก่อน คุณป้ารอฉันก่อนนะคะ”

“ป้าจะรู้ได้อย่างไรว่าหนูจะกลับมาล่ะจ๊ะ?” หญิงชราเอ่ย

“คุณป้าดูถูกหนูเกินไปแล้วนะคะถ้าพูดแบบนั้น” หลินชิงเหอหัวเราะ

หญิงชราคิดถึงการกระทำของหญิงสาวเมื่อวานนี้แล้วก็พยักหน้า “งั้นป้าแก่คนนี้จะเชื่อหนูสักครั้งหนึ่งนะจ๊ะ”

หลังออกจากบ้านคุณป้ามาแล้ว หลินชิงเหอก็หยิบโถออกมาดู “โถใบนี้ต้องเคยถูกใช้เป็นกระโถนมาก่อนแน่ ๆ เลย”

เธอหยิบออกมาดูอย่างเปิดเผย และมันก็ไม่ได้เป็นจุดน่าสงสัยในสายตาของคนอื่นแต่อย่างใด

คนอื่น ๆ ไม่ได้ถือสามากนักเมื่อเห็นพฤติกรรมของเธอ ต้องบอกว่าในยุคนี้มีน้อยคนนักที่ใช้โถแบบนี้เป็นกระโถน

หลังเข้าไปในตรอกเงียบไร้ผู้คนแล้ว หลินชิงเหอก็รีบเก็บของมีค่าเหล่านี้เข้าไปในมิติทันที

กระโถนนี่ต้องเป็นของแท้แน่!

หญิงสาวเก็บของอื่น ๆ ในถุงผ้าเข้าไปในมิติเช่นกัน จากนั้นจึงหยิบเนื้อหมู 2 ชั่ง แป้ง 5 ชั่ง และยารักษาอาการหวัดจำนวนหนึ่งออกมา

วันนี้มีหญิงชราอยู่ที่บ้านเพียงคนเดียว นางคงหาจังหวะอยู่บ้านคนเดียวและป้องกันไม่ให้ลูกชาย ลูกสะใภ้ และหลานชายรู้เรื่องนี้ ซึ่งเด็กน้อยคนนั้นก็ยังมีอาการหวัดอยู่

ยารักษาอาการหวัดนี้จึงเป็นของขวัญสำหรับเขา

หญิงสาวนำของเหล่านี้ไปให้หญิงชรา ดวงตาของหญิงชราเป็นประกายราวกับมีดอกไม้ไฟอยู่ภายใน โดยเฉพาะตอนที่นางเห็นเนื้อหมู 2 ชั่งนั้น!

นานเท่าไหร่แล้วนะที่ครอบครัวของนางได้กินเนื้อ!

หลินชิงเหอไม่สนใจเรื่องอื่น หลังแนะนำวิธีทานยารักษาหวัดว่าให้ทานหลังมื้ออาหาร 3 มื้อแล้วเธอก็จากไป หญิงสาวเดินออกจากบ้านของหญิงชราอย่างราบรื่นและไม่มีความลังเลใด ๆ

นับจากนี้ไปเธอจะไม่รู้จักหญิงชราร่างเล็กคนนี้

…………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

กฎข้อแรกของพ่อบ้านใจกล้าคือห้ามเถียงภรรยา เข้าใจนะพ่อ สู้ ๆ กับการง้อแม่นะคะ /ตบบ่าพ่อปุๆ/

ไหหม่า (海馬)