อวี้หนานเฉิงหมดคำพูด กุมขมับอย่างทำอะไรไม่ถูก

โจวฟังนั่งอยู่ที่พื้นกั้นยิ้ม ประธานเซิ่งถังกรุปผู้สง่า ถูกลูกชายทำให้ทำอะไรไม่ถูกทุกวัน หากไม่ได้เห็นกับตาใครจะเชื่อกัน?

ยืนกรานอยู่ครึ่งวัน อวี้หนานเฉิงจำยอมอย่างไม่เต็มใจ

“ป่าป๊าคิดก่อนสัก2วัน ลูกอย่าก่อเรื่องกับป่าป๊าโอเคไหม?”

อวี้จิ่งซีเหมือนไม่พอใจกับคำตอบนี้ แต่มีเสียงเปิดประตูขัดการต่อต้านของเขา

“หนานเฉิง” รูปร่างสูงเพรียวของเกาหย่าเหวินเดินเข้าประตูมา ยิ้มอยู่หน้าประตู “รบกวนคุณหรือเปล่า? ฉันเอามื้อเที่ยงของคุณกับจิ่งซีมาฝาก”

ชั่วพริบตาที่ได้ยินเสียงหวานนี้ อวี้จิ่งซีสะดุดไป จู่ๆ กอดกระดานวาดรูปวิ่งไปห้องรับรองข้างๆ อวี้หนานเฉิงถือว่าเขารับข้อเสนอ ไม่ได้สนใจ

“ไม่เป็นไร เข้ามาเถอะ” เขามองเกาหย่าเหวินแวบหนึ่ง

“ประธานอวี้ หากไม่มีเรื่องอะไรผมขอตัวก่อน”

โจวฟังเตรียมจะออกไป กลับถูกอวี้หนานเฉิงเรียกไว้

“โจวฟัง ช่วงนี้คุณหยุดงานที่ไม่เร่งทำไว้ก่อน  “งานแต่งงาน?” โจวฟังไม่เข้าใจ “ใครจะแต่งงานครับ?”

“ผม”อวี้หนานเฉิงสีหน้าเรียบเฉย เหมือนพูดเรื่องธรรมดาทั่วไป

เกาหย่าเหวินที่อยู่ด้านหลังโจวฟังก็อึ้งไปเหมือนกัน “หนานเฉิงคือคุณ…”

“คุณก็เตรียมตัว รอผมจัดการงานในมือเสร็จ ก็แต่งงานกัน”

ท่าทีของอวี้หนานเฉิงสุขุมเกินไป แต่เรื่องนี้ไม่ว่าจะสำหรับเกาหย่าเหวินที่เป็นว่าที่คู่หมั้นเขามา5ปี หรือว่า

โจวฟังที่เป็นผู้ช่วยคนสนิทเขาแล้ว เป็นข่าวที่ต้องอ้าปากค้าง

“หนานเฉิง คุณพูดจริงเหรอ?”

“คุณรู้สึกว่าผมเหมือนใช้คำพูดพวกนี้มาล้อเล่นเหรอ? แต่ผมก็ไม่บังคับใครเหมือนกัน ถ้าคุณไม่ยอมรับก็บอกมาตรงๆ”

สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้าประตู เห็นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ยังปวดใจ

เขารู้จิ่งซีเพราะแค่ไม่สามารถแสดงคำพูดของตัวเองออกมาได้ ดังนั้นถึงได้ระบาย เขาอยากระบายเหมือนกัน แต่การระบายแบบนี้ ทำร้ายคนอื่นได้ง่ายๆ และทำร้ายตัวเองเหมือนกัน

เนิ่นนาน ภายในห้องรับรองไม่มีการเคลื่อนไหว

“จิ่งซีออกมาเถอะ”อวี้หนานเฉิงเคาะประตู

อวี้จิ่งซีล็อกประตูจากด้านใน ไม่ว่าอวี้หนานเฉิงจะเรียกยังไงก็ไม่ยอมเปิดประตู

แม้ว่าประตูห้องรับรองจะล็อกด้านในไม่ได้ แต่อวี้หนานเฉิงกังวลว่าตัวเองเปิดประตูเข้าไปอย่างนี้จะไปกระตุ้นเขา ก็เลยลังเลไม่กล้าเปิดประตู

“จิ่งซี …”

“หนานเฉิง ฉันไปดูให้”

เกาหย่าเหวินยืนอยู่ข้างเขา ในสายตาเต็มไปด้วยความกังวล “จิ่งซีกับฉันเข้ากันได้ ให้ฉันลองดู”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว มองประตูใหญ่ห้องรับรอง สุดท้ายก็พยักหน้า

เกาหย่าเหวินสีหน้านิ่ง เปิดประตูออก

“จิ่งซีน้อย ป้าเหวินเอง ป้าเข้าไปนะ”

ในห้อง อวี้จิ่งซีขดตัวอยู่มุมหนึ่ง หลังจากได้ยินว่าเกาหย่าเหวินจะเข้ามา เหมือนโดนยาอย่างนั้น ตกใจจนไม่กล้าขยับ แม้แต่ตาก็แข็งทื่อไป

เสียงดัง”ปัง” เกาหย่าเหวินปิดประตูห้อง เดินผ่านตุ๊กตาของเล่นบนพื้น เข้าใกล้อวี้จิ่งซี รูปร่างสูงใหญ่คลุมลงมา

อวี้จิ่งซีนั่งลงกอดแขนตัวเอง ตัวสั่นๆ

“จิ่งซีน้อย”

เกาหย่าเหวินกดเสียงต่ำ “ไม่ต้องกลัว ป้าเหวินเอง”

ห้องค่อนข้างมืด มีแค่แสงไฟที่อ่อนๆ ที่กองอยู่ที่พื้น ในสายตาของเกาหย่าเหวินมีความอ่อนโยนแปลกๆ ดูกดขี่มากกว่า

“ป้าเคยบอกหนูว่าให้เป็นเด็กดีหน่อยไม่ใช่เหรอ? โยนของทิ้งได้เหรอ?”

อวี้จิ่งซีชิดด้านหลัง สายตาหวาดกลัวไม่มีที่พึ่ง ในหัวเขามีภาพมากมายออกมา เกี่ยวกับผู้หญิงเลวตรงหน้าทั้งนั้น

ผู้หญิงเลวแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าป่าป๊าจะให้มาเป็นหม่าม้าของเขา

“จิ่งซี หนูต้องจำคำพูดป้าไว้ให้แม่นดีไหม?”