หลังจากได้ยิน เซิ่งอันหรานก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที

แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับอวี้จิ่งซีมากนัก แต่เขาก็อายุพอๆกับซิงซิงน้อย ในตอนนั้นตัวเองก็มี

ลูกชายที่หายไปซึ่งอายุก็เท่าๆกันกับเขา เมื่อเห็นเขาเธอก็มักจะคิดถึงเด็กคนนั้น ไม่รู้ว่าจะมีแม่อยู่ข้างกายหรือเปล่า ถ้าหากว่าไม่มี ก็คงจะเหมือนกับจิ่งซี

“โชคดีที่เด็กๆฟื้นตัวได้เร็ว ถ้ากระดูกหักก็ให้ดื่มซุปปลาช่อนเพื่อเสริมแคลเซียม”

ชายชราแสดงสีหน้าลำบากใจ “จริงเหรอ ? แต่ด้วยเหตุนี้หนานเฉิงโกรธจนไล่คนรับใช้ทั้งหมดออก ฉันก็ไม่สบายใจ ตอนนี้คนรับใช้เหล่านั้นทำอะไรก็ไม่รอบคอบ”

“ไม่เป็นไรค่ะ วันหยุดฉันพักผ่อน เดี๋ยวทำมาส่งให้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากเลย ถ้างั้นก็รบกวนคุณเซิ่งแล้ว”

“ท่านอย่าเกรงใจฉันเลยค่ะ”เซิ่งอันหรานมองใบหน้าเล็กซีดที่นอนอยู่บนเตียง “ฉันก็รู้สึกถูกชะตากับจิ่งซี ทำซุปนิดหน่อยไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

ในขณะที่กำลังพูด ประตูก็ถูกคนผลักเข้ามา อวี๋หนานเฉิงและเกาหย่าเหวินก็เดินตามกันเข้ามา

เมื่ออวี้หนานเฉิงเห็นเซิ่งอันหราน ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่  “ฉันได้ข่าวว่าจิ่งซีเกิดเรื่องแล้ว เลยมาเยี่ยม”

“เธอได้ข่าว ?”อวี้หนานเฉิงเดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องของจิ่งซี แต่ทันทีที่ได้ยินสายตาของเขาก็มืดมนลง และถามตรงตรงว่า “ตีสองเธอได้ข่าวจากไหนว่าจิ่งซีเกิดเรื่อง ? การผ่าตัดเพิ่งเสร็จไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คุณก็รีบมาโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง ?”

เมื่อเซิ่งอันหรานถูกถามอย่างอธิบายถูก และรวมกับที่ได้ยินชายชราบอกเรื่องที่อวี้จิ่งซีตกลงมากชั้นสอง ในใจเธอก็ลุกเป็นไฟ เธอยืนขึ้นและพูดอย่างไม่เกรงใจว่า

ชายชราช่วยเซิ่งอันหรานพูด ดวงตาของเกาหย่าเหวินจ้องเขม็ง เธอโกรธจนมือสั่น

ผู้หญิงคนนี้ช่างอ้อยอิ่ง อย่างแรกเธอคว้าใจของอวี้จิ่งซีที่น่ารังเกียจคนนี้ และตอนนี้แม้แต่ชายชราเองก็ยังอยู่ข้างเธอ และยังช่วยพูดให้อีก

“ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่เธอก็ไม่ใช่คนของตระกูลอวี้ และจะมาโวยวายอยู่ที่นี่ในกลางดึกแบบนี้”

จู่ๆซิงซิงน้อยที่เงียบก็พูดขึ้นขัดจังหวะขึ้นมา

“แต่คุณป้าก็ไม่ใช่คนของตระกูลอวี้นี่นา แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ ?”

หลังจากได้ยิน ใบหน้าของเกาหย่าเหวินก็ซีดเซียว “สาวน้อย เธอพูดบ้าอะไรกัน ฉันเป็นคู่หมั้นของหนานเฉิง ทำไมฉันถึงจะไม่ใช่คนของตระกูลอวี้ล่ะ ”

“คู่หมั้น ก็คือยังไม่ได้แต่งงานนี่นา”ซิงซิงน้อยย่องไปอยู่ข้างหลังเซิ่งอันหราน และกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

“เธอ……….”

เกาหย่าถูกสกัดจนไม่มีอะไรจะพูด

ด้วยการหลบอยู่หลังเซิ่งอันหราน ชายชราและซิงซิงน้อยแอบตบมือกันอย่างลับๆ แต่สีหน้าของพวกเขายังคงสงบนิ่ง

“พอแล้ว จะทะเลาะอะไรกันอีก ? จิ่งซียังต้องพักผ่อนนะ”อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว เหลือบมองเกาหย่าเหวิน “ดึกแล้ว รีบกลับเถอะ ที่นี่มีผมก็พอแล้ว”

คำพูดนี้มันช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ เกาหย่าเหวินไม่มีทางที่จะเพิกเฉย นอกจากนี้เธอยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ดังนั้นเธอจึงไม่ไปไหนไกล เธอทำเป็นเดินไปที่หน้าประตูให้คิดว่าตัวเองจากไปแล้ว เซิ่งอันหรานแม่ลูกคู่นั้นยังอยู่ด้านใน เธอชะงักฝ่าเท้า

จนกระทั่งได้ยินประโยคหนึ่งดังมาจากห้องผู้ป่วย

“คุณก็ไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้องการคุณ”

เธอถึงถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ แล้วเดินจากไป