เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้หาเรื่องเกาหย่าเหวิน หล่อนกลับก้าวร้าว และประโยคเดียวก็แทงถูกจุดอ่อนเธอ ตามความสามารถเธอเอง ไม่มีความสามารถจะส่งเซิ่งเสี่ยวซิงมาที่นี่จริงๆ พูดไม่ออกทันที

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น”

จู่ๆ เสียงอวี้หนานเฉิงแทรกขึ้น ช่วยเซิ่งอันหรานที่อึดอัด เขากวาดตามองเกาหย่าเหวินอย่างไม่พอใจ “คนอื่นเข้าเรียนยังไงก็ต้องรายงานคุณเหรอ? ช่วงนี้คุณยุ่งมากเกินไปจริงๆ”

เกาหย่าเหวินได้ยินหน้าซีดขาว

อวี้หนานเฉิงกลับออกหน้าแทนผู้หญิงคนนี้ ยังไม่ไว้หน้าเธอในที่สาธารณะ

“หนานเฉิง ฉันทำเพื่อจิ่งซี” เธอรีบแก้สถานการณ์”กลัวว่าโรงเรียนจะมีคนดีและคนเลวปะปนกัน ถามให้ชัดเจนหน่อยดีกว่า”

“ไม่จำเป็น”

อวี้หนานเฉิงไม่มองเธออีก ท่าทีเย็นชา “คุณกลับขึ้นรถก่อนเถอะ ผมส่งจิ่งซีเข้าไปก็พอ”

ผู้ปกครองนักเรียนเปิดปากพูดแล้ว เป็นธรรมดาที่ยามจะไม่ปล่อยให้เกาหย่าเหวินเข้าไป นี่เป็นกฎของหลานเป่า

“หนานเฉิง”

เกาหย่าเหวินยืนกระทืบเท้าอยู่หน้าประตู มองด้านหลังอวี้หนานเฉิงและเซิ่งอันหรานเดินเข้าไป

เซิ่งเสี่ยวซิงกับอวี้จิ่งซีเดินอยู่ข้างหน้าผู้ใหญ่ทั้งสอง เด็กหันไปมองเกาหย่าเหวินที่กระทืบเท้าอยู่นอกประตูใหญ่ ตามมาด้วยห่อไหล่ พูดเสียงเบา

“พี่จิ่งซี พี่ชอบคุณป้าคนนั้นจริงเหรอ? หนูรู้สึกว่าเธอน่ากลัวนิดหน่อย”

หลังจากได้ยินคุณปู่บอกข่าวอวี้หนานเฉิงจะแต่งกับเกาหย่าเหวิน เธอก็หาข้อมูลเกาหย่าเหวินบนเน็ต รูปถ่ายบนเน็ตสวยเหมือนนางฟ้าลงมาที่โลก แต่ตอนนี้เห็นตัวจริง เซิ่งเสี่ยวซิงแอบเม้มปากอยู่ในใจ

ก็แค่แต่งตัวทันสมัยหน่อยเดียว หากมองใบหน้านั้นแล้วยังคำพูดหยาบๆ มีจุดไหนเทียบหม่าม้าของเธอได้ ลุงอวี้คนนี้ตาบอดแล้ว

จู่ๆ อวี้จิ่งซีก็ตื่นเต้น  “พี่ไม่ชอบเธอเหรอ?” เซิ่งเสี่ยวซิงตะลึง “งั้นพี่ยังอยากให้เธอมาเป็นแม่เลี้ยงของพี่?”

อวี้จิ่งซีส่ายหน้าหนักเข้าไปใหญ่

การกระทำแปลกๆ ของเด็กทั้งสองอยู่ในสายตาของอวี้หนานเฉิง ยิ่งทำให้ไม่เข้าใจ เพียงแต่เขามองการกระทำเด็กไม่เข้าใจก็ไม่เห็นต้องสนใจ เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

เซิ่งอันหรานหนักใจมาตลอดทาง เด็กทั้งสองเสียงดังถึงได้สติ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เปิดปากพูด

“ประธานอวี้ ขอบคุณค่ะ เรื่องซิงซิงน้อยเข้าเรียน ”

อวี้หนานเฉิงมองไปข้างหน้าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก น้ำเสียงไม่ใส่ใจ

“คุณไม่ต้องคิดมาก เพียงแค่จิ่งซีกับซิงซิงน้อยเข้ากันได้ ซิงซิงน้อยถือว่าเป็นเพื่อนคนแรกของจิ่งซี ดังนั้นในฐานะที่เป็นพ่อของจิ่งซี ผมหวังให้เธอสามารถเป็นเพื่อนจิ่งซี”

ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานหมดคำพูดสุดๆ

กล้าใช้เงินมากมายขนาดนี้ให้ซิงซิงน้อยมาเรียนก็เพื่อเป็นเพื่อนเรียนให้จิ่งซี มีเงินสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ

หากไม่ใช่เพราะหมอจู้ชุนฟัง ใครจะก้มหัวให้

ตอนนี้ทำได้แค่ก้มหัวแล้ว แถมยังต้องก้มต่ำๆ

เซิ่งอันหรานเดินตามหลังเขา กำหมดจนเกิดเสียงโกรธสุดๆ

“เสียงอะไร?” จู่ๆ อวี้หนานเฉิงหันกลับมามองเธอ

เธอคลายมือ ใบหน้ามีรอยยิ้ม

“มีเสียงอะไรเหรอ? ทำไมฉันไม่ได้ยิน”

อวี้หนานเฉิงเก็บสายตา พูดเรียบๆ

“เหรอ? คงหูฟาดไป”

ระเบียบการเข้าเรียนทำเสร็จนานแล้ว เด็กทั้งสองก็ถูกผู้ช่วยจัดชั้นเรียนให้

ครั้งนี้เซิ่งอันหรานตามมาเพื่อดูสภาพแวดล้อมโรงเรียน จุดประสงค์อวี้หนานเฉิงเหมือนกันกับเธอ ที่ต่างกันอย่างเดียวคือ เซิ่งอันหรานมีเวลาไม่มาก ต้องเรียนไปทำงานก่อน 9โมงเช้า ดังนั้นเธอเลยเดินอย่างรวดเร็ว

ถึงโซนเครื่องเล่นก็แวบหนึ่งกำลังจะไป จู่ๆ ได้ยินคำถามดังมาจากด้านหลัง เธอก็หยุดฝีเท้าไป

“ชิงช้าที่นี่มีมาตรการความปลอดภัยไหม”

อวี้หนานเฉิงมองไปที่ผู้ช่วยที่ตามพวกเขามา น้ำเสียงเข้มเล็กน้อย

“พวกคุณแน่ใจว่ามันปลอดภัย?”