รอบๆ มีเสียงคนร้องอย่างตกใจ "คุณเป็นใครกัน ทำไมขึ้นลิฟต์ผู้บริหาร"

"ขอโทษค่ะ ฉันมาสัมภาษณ์ กำลังรีบ"เซิ่งอันหรานพูดไปพลางคิดจะลุกขึ้น คิดไม่ถึงว่ารีบทำเกินไป ผมลอนยาวพันที่กระดุมอีกฝ่าย

หนังศีรษะเธอถูกดึงจนเจ็บ พุ่งกลับไปอีกครั้ง

สองมือจับที่หน้าอกของชายหนุ่มไว้พอดี

เซิ่งอันหรานเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต "ขอโทษ!!! ฉันไม่ได้ตั้งใจจับคุณ!"

จู่ๆ ในลิฟต์ก็นิ่งเงียบไปสองวินาที

"…พุ!"

วินาทีต่อมา คนในลิฟต์หลายคนไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี

แต่สำหรับ‘คนใหญ่คนโต’ที่อยู่ในเหตุการณ์ ใบหน้าเย็นชานั้นทำให้พวกเขากั้นหัวเราะไว้ รีบปิดปากไว้

เห็นชัดว่าอวี้หนานเฉิงตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่รู้ตัว เขายังไม่เคยเจอเรื่องไร้สาระแบบนี้

"ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ค่ะ…ช่วย…ช่วยหน่อยได้ไหมคะ?"เซิ่งอันหรานรีบอยากแกะผมออกมา เพิ่งขยับผมก็พันแน่นขึ้น

ฝ่ามือเธอเหงื่อออกหมดแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ทำให้อวี้หนานเฉิงรู้สึกคุ้นเคยมากๆ แต่เห็นชัดว่าไม่เคยเจอกันมาก่อน และมือเล็กอ่อนนุ่มไร้กระดูกของเธอก็จับตัวเขามั่วไปหมด เหมือนเล่นกับไฟ

และเขาคนนี้เป็นโรคกลัวเชื้อโรคขั้นสุด กลับไม่มีอาการต่อต้านรุนแรง

เขานิ่งเงียบไปหนึ่งวินาที ตามคำขอเธอ ก้มหน้า นิ้วมือที่เห็นข้อต่ออย่างชัดเจนยกเส้นผมอ้อมซ้ายและขวา

"อย่าขยับ ผ่อนคลาย" เสียงเย็นชาห่างเหิน

คุ้น…เสียงนี้จัง!

เซิ่งอันหรานอึ้งไป

จู่ๆ เธอนึกถึงคืนนั้นที่โรงแรมเมื่อ 5 ปีก่อน ภายใต้แสงไฟสีเทา เธอลืมตาอย่างเบลอๆ แม้ว่าเธอไม่เห็นหน้าตาของชายหนุ่ม กลับชำเลืองเห็นริมฝีปากบางสีกุหลาบของเขา

เขาบอกให้ผ่อนคลาย แต่หลังจากนั้นกลับเพิ่มพุ่งตรงมาอย่างบ้าบิ่น

ฉากที่จำกัดแบบนั้นค่อยๆ ไหลเข้ามาในหัว ครู่เดียวเซิ่งอันหรานหน้าแดงก่ำ

พระเจ้าช่วย เธอแตกเนื้อสาวเหรอ? ทำไมถึงคิดถึงเรื่องนี้?!

"ขอบคุณค่ะ"

ไม่มีการตอบโต้ เธออดสงสัยไม่ได้ แอบมองไป

ชายหนุ่มสวมสูททำมือที่แพง ท่อนขายาวทั้งสองที่สะดุดตา ถือตัวและเย็นชา ริมฝีปากบางสวยงามที่แนบสนิทกลับโอหังและถือดี

"คุณผู้หญิง"ผู้ช่วยได้สติขึ้นอย่างรวดเร็ว คิดไปถึงที่เซิ่งอันหรานล้มไปบนตัวของประธานอวี้เมื่อกี้ พูดเสียงเย็น "พูดว่ารีบ กลัวว่าจะอยากตีสนิทมั้ง?"

ตีสนิท?

เซิ่งอันหรานยังมึนงงอยู่ ไม่คิดว่าชายหนุ่มข้างๆ ก้มหน้าลงเล็กน้อย ใช้หางตามองมาทางเธอแวบหนึ่ง

หลายปีมานี้ ผู้หญิงเข้ามาแวะเวียนใกล้ตัวเขาไม่น้อย มีผู้หญิงมากมายทุ่มสุดตัวเพื่อจะใกล้ชิดเขาจริงๆ แต่หลังจากเกิดเรื่องนั้นขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อน เขาไม่มีความสนใจในผู้หญิงมาโดยตลอด

เคยมีแค่คืนเดียวที่อาลัย กลัวว่าจะเป็นผู้หญิงปีเดียวกันที่ถูกเขาหลับนอนด้วยความเข้าใจผิดคนนั้น

นั่นก็คือแม่แท้ๆ ของลูกชายเขา

นึกถึงการกระทำผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้ เหมือนกับจงใจเข้าหาจริงๆ นัยน์ตาเย็นชาโหดร้ายของอวี้หนานเฉิงถึงค่อยๆ ออกมา

เขาเกือบจะโดนผู้หญิงตรงหน้าคนนี้หลอกจริงๆ

เซิ่งอันหรานไม่สบอารมณ์ "ฉันบอกว่าฉันรีบ คุณมองแบบนี้หมายความว่าไง?!"

เสียดายเมื่อกี้เธอยังรู้สึกขอบคุณเขาจากใจที่ช่วยเธอแก้ปัญหา

"ผู้ช่วยหลิน" ชายหนุ่มไม่อยากสนใจเธออีก น้ำเสียงเย็นชา "กดเลขชั้น"

ผู้ช่วยหลินกดเลขชั้นที่ใกล้ที่สุด รอประตูลิฟต์เปิด เชิญเซิ่งอันหรานออกไป "คุณผู้หญิงท่านนี้ รบกวนคุณลงตรงนี้ ครั้งต่อไปรบกวนอย่าเล่นลูกไม้แบบนี้อีก!"

"ขอร้อง ฉันไม่ใช่จริงๆ…"เซิ่งอันหรานอยากอธิบายแก้ตัว ท่าทางผู้ช่วยเชิญเธอออกไปอย่างแข็งกระด้าง

เซิ่งอันหรานกัดฟัน ถลึงตาให้อวี้หนานเฉิง ออกลิฟต์ไป ยังแอบด่าเบาๆ "เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน น่าขำ ฉันยังต้องตีสนิท? หน้าตาขาวนวลแบบนี้ ดูก็รู้ว่าเป็นตัวท็อปของไนต์คลับแน่นอน!"

เสียงบ่นพึมพำเธอจะว่าเบาก็ไม่เบา ผู้ช่วยหลินสีหน้าตกใจ

ผู้สมัครงานคนนี้อยากตายหรือไง?

นึกไม่ถึงว่าจะกล้าพูดประธานอวี้ของพ่อเขาเป็นตัวท็อป?

ชายหนุ่มข้างๆ เผยไอพิฆาตรุนแรงทำให้ผู้ช่วยหลินแขนขาสั่น ไม่กล้ามองไป พูดด้วยเสียงสั่นๆ "ฉันจะโทรให้ยามมาจัดการเดี๋ยวนี้!"

"ยุ่งยากเกินไปแล้ว!"ตามมาด้วยประตูลิฟต์ปิดลง อวี้หนานเฉิงก็เก็บสายตา

คำพูดของหญิงสาวยังดังอยู่วนเวียนอยู่ข้างหู เขากลับมีความสนใจนิดๆ กับผู้หญิงคนนี้อย่างน่าแปลก จงใจใช้เส้นผมพันกระดุมเขา ยังด่าเขาเป็นตัวท็อปไนต์คลับ?

เยี่ยม!

เขาหรี่ตาลง เสียงกลับเย็นชากว่าเมื่อกี้ เขาอยากจะเห็นผู้หญิงคนนี้สอบสัมภาษณ์ จะสัมภาษณ์ติดไหม!

"โทรหาผู้จัดการหลี่ บอกเขา สัมภาษณ์ตอน 10โมงผมไป"

"ค่ะ ประธานอวี้"

เซิ่งอันหรานถึงห้องรับรอง เห็นเต็มไปด้วยผู้คน จู่ๆ ก็รู้สึกกดดันมาก คนมาสมัครงานมากกว่าที่เธอคิดไว้อีก

เธอมองที่ว่างพอยืนได้ ข้างๆ เป็นผู้หญิงสองสามคนที่กำลังพูดคุยกัน

"นี้ๆ พวกเธอได้ข่าวไหม สัมภาษณ์วันนี้ประธานอวี้มาเข้าร่วมด้วย!"