“คุณไม่อยากที่จะฟังแล้วไม่ใช่หรอ？”

เกาหย่าเหวินขมวดคิ้ว ในที่สุดก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

“พูดมา นายไปสืบค้นอะไรมาได้ ถ้าเกิดไปสืบค้นอะไรที่มีประโยชน์มาหล่ะก็ ฉันถึงจะเชื่อมั่นว่านายมีความสามารถที่จะทำงานให้ฉันได้”

กู้เผยเซินหยิบเอกสารออกมาอย่างใจเย็น นิ้วยาวเรียววางลงบนซองเอกสารแล้วค่อยๆยื่นไปตรงหน้าเธอ

“เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่คุณเกาต้องการรู้ครับ ผมได้สืบค้นประวัติผู้หญิงที่ชื่อเซิ่งอันหรานและลูกสาวของเธอมาแล้ว เมื่อ 6 ปีก่อนหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเซิ่งอันหรานคืนนั้น นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอปรากฏตัวอยู่ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆก่อนที่เธอจะไปทางประเทศ ”

“เมื่อ 6 ปีก่อน ” เกาหย่าเหวินมองวันที่ในเอกสาร แล้วก็ยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมแน่น “ทำไมถึงเป็นคืนนั้น?”

“แม้ว่าคุณเกาจะยังไม่ชัดเจนว่าต้องการให้สืบหาอะไร แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าคุณต้องสนใจเป็นอย่างมาก คืนนั้นเซิ่งอันหรานถูกคนลอบวางยา แล้วก็ไม่ได้ไปที่ห้องตามที่เซิ่งอันเหยาพี่สาวของเธอจัดการเอาไว้ แต่เธอถูกคนพาตัวไป แล้วในคืนวันนั้นอวี้หนานเฉิงก็ได้อยู่ที่โรงแรมนั้นด้วย”

“นายหมายความว่าอะไร”

“ผมคิดว่ามันมีเหตุผลเพียงพอที่จะสงสัยว่าผู้หญิงที่ตั้งครรภ์แทนที่อวี้หนานเฉิงตามหาในปีนั้น นั่นก็คือเซิ่งอันหรานครับ”

เกาหย่าเหวินถึงกลับมีสีหน้าซีดขาวทำไมเรื่องมันถึงบังเอิญได้ขนาดนี้？

ตอนแรกเธอนั้นได้สืบค้นหาประวัติของอวี้จิ่งซี มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะหาข้อมูลได้อย่างชัดเจนว่านั่นเป็นการตั้งครรภ์แทน ถึงแม้ว่าจะเป็นการตั้งครรภ์แทนแต่อวี้หนานเฉิงก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นแล้วด้วย เธอจึงวางใจมาอยู่หลายปี แต่ตอนนี้กลับคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีโอกาสเป็นเซิ่งอันหรานได้สูงมาก

คุณหนูคนรองของตระกูลเซิ่ง จะไปทำเรื่องตั้งครรภ์แทนพวกนี้ทำไมกัน？

“ไม่มีทาง” เกาหย่าเหวินยังไม่ยอมรับในข้อสงสัยนี้ “เธอเป็นถึงลูกสาวคนรองของตระกูลเซิ่ง สิ่งของอะไรก็ไม่เคยขาดมือ ทำไมถึงมาทำเรื่องแบบนี้ได้？”

“คุณเกาลองนึกตาม คืนนั้นเซิ่งอันหรานถูกพี่สาวของเธอวางยา ความผิดพลาดที่เกิดจากการไม่ได้ตั้งใจ มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้？ผมบอกคุณได้เพียงแค่ทิศทางความน่าจะเป็นในตอนนี้เท่านั้น ถ้าคุณไม่เชื่อหล่ะก็

กู้เผยเซินมองไปยังเกาหย่าเหวินด้วยสายตาที่ดูเหยียดหยามเล็กน้อย

เกาหย่าเหวินทำหน้าหงุดหงิดและกำมือแน่น

“เอ้ย จะไปไหนกัน？”

“เดี๋ยวผมเดินตามไปดู” อวี้หนานเฉิงหมุนตัวเดินตามไป

เซิ่งอันหรานไม่มีทางเลี่ยง เธอเพียงแค่เข็นรถเข็นไปเลือกซื้อผักของเธอ

อวี้หนานเซิ่งเข็นรถเข็นคันเล็กอันใหม่เดินตามหลังเด็กทั้งสองคน

เซิ่งเสี่ยวซิงหยิบช็อกโกแลตขึ้นมาหนึ่งกล่องก่อนและลองหันไปมองยังเขา ดวงตาโตคู่นั้นกะพริบตาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“ปกติแล้วหม่าม้าไม่ชอบให้หนูกินช็อกโกแลตเยอะ อันนี้เป็นอันที่หนูกับพี่จิ่งซีชอบกิน ที่นี่มีขายด้วย เย้！”

อวี้หนานเฉิงก็เอื้อมมือไปหยิบช็อกโกแลตทุกรสทั้งหมดออกมาจากชั้นวาง “อย่างนั้นก็ซื้อ”

ท่าทางแบบนี้มันคือคนรวยตามที่เขาเล่าต่อกันมานี่หน่า！

เซิ่งเสี่ยวซิงตาลุกวาวเป็นประกาย และกระโดดอย่างมีความสุข

“ลุงอวี้จงเจริญ！”

อวี้จิ่งซิงยิ้มแล้วชำเลืองมองไปยังเธอแล้วชี้ว่าข้างหน้านั้นยังมีอีก

เมื่อเด็กทั้งสองซื้อของเสร็จแล้ว ก็ได้มาพบกับเซิ่งอันหรานแถวบริเวณจ่ายเงิน รถเข็นคันเล็กนั้นที่มีขนมกองกันกลายเป็นภูเขาเล็กๆ

เซิ่งอันหรานถึงกับตกตะลึง

“แม่เจ้า นี่พวกหนูซื้ออะไรกันเนี่ย？นี่กะจะกินไปถึงไหนกัน？เซิ่งเสี่ยวซิง หนู……”

“ไม่ใช่หนูนะ” เซิ่งเสี่ยวซิงทำท่าโบกมือ

“ไม่ใช่เราแล้วจะเป็นใคร”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “ไม่ใช่จิ่งซีแน่ เขากินแทบจะไม่กินขนมขบเคี้ยวเลยด้วยซ้ำ”

พูดเสร็จ เธอก็เอามือไปบิดที่หูของเซิ่งเสี่ยวซิง ทำให้เธอตกใจแล้วรีบหลบเข้าไปกอดขาอวี้หนานเฉิงทางด้านหลัง แล้วพูด‘ลุงอวี้ช่วยด้วย’อยู่ตลอดเวลา

อวี้หนานเฉิงบังเซิ่งเสียวซิงไว้อยู่ด้านหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เสียงทุ้มดังขึ้นจนหยุดการกระทำของเซิ่งอันหราน

“ผมอยากซื้อเองครับ”